[ Fic Reborn 1827 ] At This Here I Love You

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ความรักคืออะไรงั้นหรือ......
ความรักน่ะ...มันไม่มีตั้งแต่วันที่พ่อแม่จากไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...
ความรักทำให้คนเจ็บปวด...ฉันไม่อยากจะมีความรู้สึกแบบนั้น
เหมือนกับสัตว์กินพืชงี่เง่าพวกนั้น... !!

วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส อากาศในตอนเช้าทำให้ร่างบาง ซาวาดะ สึนะโยชิ สบายใจที่สุด แม้จะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าห่วยแต่ตอนนี้ทุกอย่างนั้นเปลี่ยนไปหมดแล้ว...รีบอร์นสำหรับร่างบางแล้วคือเพื่อนคนสำคัญที่ทำให้เขาได้มีทั้งเพื่อนพ้อง..

" รุ่นที่สิบครับ วันนี้เวรรุ่นที่สิบ ผมจะช่วยทำนะครับ " โกคุเทระเดินเข้ามาพูดคุยกับร่างบาง
" งั้นฉันก็ขะช่วยนะ สึนะ... "  ยามาโมโตะเดินตามโกคุเทระพร้อมกับกอดคอโกคุเทระเบาๆทำให้โกคุเทระหน้าแดงเลยทีเดียว
" งั้นเหรอ..งั้นรบกวนด้วยนะทั้งสองคน " ร่างบางยิ้มบางๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงต้องทำความสะอาดห้องเพียงคนเดียว..รู้สึกเหงามาตลอด แต่ก็ไม่เคยพูดออกมาเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว..

" สึนะวันนี้ฉันไปกับโกคุเทระก่อนนะ " ยามาโมโตะพูดบอกลาสึนะแล้วจับมือโกคุเทระ
" รุ่นที่สิบผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปกับเจ้าบ้านี่นักหรอกนะครับ แต่..กลับบ้านดีๆนะครับ " 
โกคุเทระพูดก่อนที่จะถูกยามาโมโตะฉุดไป
" น่าอิจฉาสองคนนั้นจังเลยนะ " ร่างบางมองหลังทั้งสองคนจนลับตาไป

บรรยากาศเงียบๆแบบนี้ไม่ได้สัมผัสมานานแล้วแหะ คิดถึงจังเลยนะ....

ร่างบางเดินอย่างช้าๆไปเรื่อยๆ มองท้องฟ้าในตอนเย็น..ลมพัดเอื่อยๆเย็นสบาย ร่างบางตัดสินใจนั่งลงตรงเก้าอี้ใต้ต้นไม้บริเวณนึงของถนน  ที่นานิโมริสงบแบบนี้ได้เพราะคนๆนั้นสินะ ฮิบาริ เคียวยะ น่ะ

พอร่างบางคิดถึงคนๆนั้นใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา หัวใจเต้นแรงเล็กน้อย..ร่างบางคิดว่าสงสัยตัวเองจะบ้าไปเอง
ฮิบาริ เคียวยะ เป็นผู้พิทักษ์เมฆาที่เขารู้สึกว่าเป็นบุคคลที่เข้าหาได้ยากที่สุด..นิสัยที่ไม่ชอบสุมหัวกับคนอื่นเอย...เกลียดการผูกมัดเอย...และอีกมากมายที่ยากจะเข้าใจ...แต่ร่างบางก็อยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฮิบาริ เคียวยะเหลือเกิน....

" เจ้าสัตว์กินพืช ซาวาดะ สึนะโยชิ..มาทำอะไรตรงนี้..ตรงนี้มันที่ประจำของฉันนะ " ร่างสูงก้มหน้าลงมามองร่างบาง
" ขอโทษนะครับ..ผมไม่รู้จริงๆ " ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
" ช่างเถอะ..ว่าแต่มาทำอะไรที่นี้ล่ะ ? " ร่างสูงถามแล้วทุรดตัวลงมานั่งข้างๆร่างบางโดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร
" ผมอยากมานั่งดูท้องฟ้าตอนเย็นน่ะครับ แล้วมุมตรงนี้สวยมากๆเลยล่ะครับ " ร่างบางพูดแล้วยิ้มบางๆ
" ฉันเองก็ชอบมานั่งตรงนี้เหมือนกัน..ถ้าชอบจะมานั่งด้วยกันทุกเย็นมั้ยล่ะ ? " ร่างสูงพูดทำให้ร่างบางหัวใจพองโตขึ้นมาเล็กน้อย
" ถ้าคุณฮิบาริไม่ว่าอะไรละก็.. " 
" ฉันชวนเองนี่..จะว่าทำไมฮะ เจ้าสัตว์กินพืช..ฉันจะรอนายที่นี้..ทุกวัน " ร่างสูงพูดย้ำ ร่างบางจึงได้แค่พยักหน้า

ณ. บ้านสึนะ..
" กลับมาแล้วคร้าบ.. " ร่างบางตะโกนบอกให้รู้ว่าตนถึงบ้านแล้ว
" ไงเจ้าห่วย... " อัลโกบาเลโน่ รีบอร์นทักทายร่างบาง
ร่างบางมองหน้ารีบอร์นแล้วหัวเราะให้เล็กน้อย ทำให้รีบอร์นมองหน้าร่างบางด้วยแววตาเจ็บปวด...
ตัวเขาก็รู้ว่าคนตรงหน้านั้นรู้สึกกับเขาเพียงแค่เพื่อนคนนึง เขาเข้าใจดีแต่ดันบ้าเผลอคิดลึกนึกว่า คนตรงหน้าจะชอบตนบ้าง.. แต่ก็สมน้ำหน้าตัวเองแล้วล่ะ...

" รีบอร์นฉันนอนแล้วนะ..ฝันดีล่ะ " ร่างบางบอกรีบอร์นก่อนที่จะหลับตาลง
" เออ.. " รีบอร์นตอบส่งๆไป

จากนั้นเป็นต้นมา...ร่างบางก็มานั่งกับเขาตลอดทุกเย็น
ไม่รู้เลยว่าทำไมตอนนี้ถึงโหยหาขนาดนี้นะ
ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่า

ความรักคืออะไรงั้นหรือ......
ความรักน่ะ...มันไม่มีตั้งแต่วันที่พ่อแม่จากไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...
ความรักทำให้คนเจ็บปวด...ฉันไม่อยากจะมีความรู้สึกแบบนั้น
เหมือนกับสัตว์กินพืชงี่เง่าพวกนั้น... !!

แต่ซาวาดะ สึนะโยชิคือคนที่จะทำลายความเชื่อ...ของฉัน
นายคือสิ่งที่มาเยียวยาหัวใจของฉัน
นายคือคำตอบของทุกอย่าง..
แต่ปากของฉันมันแข็งเกินไปจะพูด ...

จนเย็นวันนึง..
" คุณฮิบาริมีคนที่ชอบ..รึยังครับ? " ร่างบางถามร่างสูง
" ทำไมต้องตอบนายล่ะ ? " ร่างสูงตอบกลับทำให้ร่างบางสั่นแล้วหรี่ตาลง
" ก็เปล่า..ครับ " ร่างบางหันไปทางอื่น..
" ฉันเองก็ไม่รู้...แต่ฉันคิดว่า.. " ร่างสูงพูดแล้วเว้นช่วง..
" ... งั้นเหรอ..ครับ อิจฉาคนๆนั้นจังเลยะครับ.. " ร่างบางพูด
" ขอให้ฉันได้พิสูจน์ตัวเองได้มั้ย..สึนะ.. " ร่างสูงพูด
" คุณฮิบาริ? " ร่างบางหันไปมอง

หลังจากนั้น..
ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย แต่กลับแย่ลงยิ่งกว่าเดิม..ร่างสูงก็ไม่มาที่นั่งที่เดิมอีก
ร่างบางได้แต่รอ...ร่างสูงเอาแต่หลบหน้าเขา...

คุณฮิบาริ...ทำไมถึงหายไปล่ะ..
หรือ คุณไม่ได้ชอบผมล่ะ ...
ผมควรต้องตัดใจไปจากคุณใช่มั้ย ?

ร่างสูงนั่งหลับอยู่ในห้องรับรอง กำลังคิดถึงร่างบาง..
ความรู้สึกของเขาคืออะไรกัน...
ไม่กล้าสู้หน้าเจ้าสัตว์กินพืช...เลย...

" หรือว่า...ฉัน... " 
" จะรักสึนะ สินะ.... " เสียงของรีบอร์นดังขึ้น
" เจ้าหนู "
" เมื่อไหร่นายจะยอมรับ..สักที..ว่าชอบ...สึนะ "
" เจ้าหนูทำแบบนี้ทำไมล่ะ ? ในเมื่อนายเองก็รักหมอนั่น.. " ร่างสูงถาม
" ความสุขของสึนะคือความสุขของฉัน... " รีบอร์นพูดก้มหน้า
" ขอบใจนะเจ้าหนู... " ร่างสูงพูดจบ..แล้วกระโดดออกจากหน้าต่าง..

ร่างสูงวิ่งไปที่เก้าอี้ตัวเดิม...พบร่างบางหลับพิงตรงพนักเก้าอี้..ร่างสูงเดินเข้าไปเอามือลูบหน้า ..

รู้สึกเปียก..เจ้านี้ร้องไห้....งั้นเหรอ ?
" คุณฮิบาริ... " ร่างบางละเมอเบาๆ
" สึนะ..ขอโทษนะ... " ร่างสูงพูดประโยคที่ตัวไม่เคยจะพูดออกมา
เพราะรักร่างบางมากขนาดนี้..สินะ ?
" คุณฮิบาริเหรอครับ? " ร่างบางหันหน้ามองหน้าร่างสูง..
" สึนะ.. " ร่างสูงเรียกร่างบาง
"  มาแล้วเหรอครับ.." ร่างบางพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา
" ฉันรักเธอนะ.. " ร่างสูงกอดร่างบางปลอบประโลม
" คุณฮิบาริ.. " ร่างบางปล่อยโฮอย่างไม่อาย...

ความรักคืออะไรงั้นหรือ......
ความรักน่ะ...มันไม่มีตั้งแต่วันที่พ่อแม่จากไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...
ความรักทำให้คนเจ็บปวด...ฉันไม่อยากจะมีความรู้สึกแบบนั้น
เหมือนกับสัตว์กินพืชงี่เง่าพวกนั้น... !!

ความรัก คือ ความกล้า....
ที่ทำให้ฉันกล้าเปิดใจ...ขอบคุณความรัก
ที่ทำให้ฉันได้รักนาย 
ซาวาดะ สึนะโยชิ รักตลอดไป....

                                                             THE END