[SF ] ... OH ! Valentine's Day [SNSD - SJ]

ข้อมูลเบื้องต้น

Duck-

Fly

OH ! Valentine ' s Day

HAPPY VALENTINE"S DAY

วันนี้เป็นวันพิเศษก็เลย ปั่นช็อตฟิคมาลงค่ะ
นี่เป็นช็อตฟิคเรื่องแรกของไรเตอร์นะคะ
ยังไงก็ขอฝากด้วยน๊าาา :D








คำเตือน

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค ชาย - หญิงใครที่แอนตี้ก็กด x ออกไปเลยค่ะ เราไม่ต้อนรับ!


MY FICTION

ขอฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ


THANK THEME

เนื้อเรื่อง

15/02/54
แก้ไขคำผิด
25/06/54
แก้ไขคำผิด

OH! Valentine's Day

“สวัสดีครับ วันนี้ก็มาเจอกับผมอีกครั้งในยามเย็นแบบนี้นะครับ   เอาล่ะ บลาๆ .... อย่าลืมนะครับ วันที่ 14 ที่จะถึงนี้ กับงาน วาเลนไทน์  ทุกคนจะได้พบกับกิจกรรมดีๆอีกมากมายให้ได้ร่วมสนุกกัน บลา ๆ ....” เสียงนุ่มของดีเจประจำโรงเรียนดังออกมาจากลำโพงขนาดกลางที่ติดอยู่ทั่วโรงเรียน

อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันวาเลนไทน์แล้ว  หนุ่ม สาวหลายๆคนรอคอยที่จะให้ถึงวันนี้  ผิดกับร่างบางที่นั่งเขี่ยใบไม้เล่นอยู่คนเดียว  เธอไม่ชอบวันแห่งความรักนี้เอาซะเลย  เพราะเมื่อถึงวันนี้ทีไรเธอจะต้องอยู่คนเดียวทุกที

“ สิก้าาา าาา า”ตัวยังไม่ทันจะมาถึงเลย เสียงใสๆ เจื้อแจ้วก็ดังมาก่อนแล้ว ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นทิฟฟานี่เพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง

“เดินมาให้ถึงตัวก่อนแล้วค่อยพูดไม่ได้รึไง ห๊ะ ?  ” เธอฉีกยิ้มบางๆก่อนจะหันไปตำหนิเพื่อนตัวเอง  “มีอะไรล่ะ แล้วจะกลับได้ยังฉันนั่งรอนานมากกกกกก......ก เลยนะเนี่ย”

“ไม่ต้องลากเสียงยาวขนาดนั้นก็ได้... เอ่อ   คือขอโทษจริงๆนะ ฉันลืมบอกเธอเลย  พอดีวันนี้พี่ซีวอนนัดฉันไปกินข้าวต่อน่ะ เธอคงไม่โกรธฉัน .. ใช่มั้ย?” เธอยิ้มอย่างหนักใจนิดๆ  ลืมบอกเพื่อนสนิทได้ยังไง แล้วทีนี้เจ้าเพื่อนตัวดีก็คงต้องกลับบ้านคนเดียวอีกแล้ว เพราะเพื่อนๆในกลุ่มคนอื่นๆก็กลับบ้านคนละทางเลย

“อ่าหรอ อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับคนเดียวได้ สบายมาก ชินแล้วล่ะ” เธอฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่มีรึที่เพื่อนสนิทคนนี้จะมองไม่ออกว่าเธอก็แอบเศร้าอยู่เหมือนกัน

“ฉันขอโทษจริงๆ เอาไว้คราวหน้าแก้ตัว เดี๋ยวคราวหน้าเลี้ยงไอศกรีมนะ ..โอเคมั้ย?” เธอดึงมือของเพื่อนสาวมากุมไว้เพื่อเป็นการปลอบใจ ก่อนจะพูดติดตลกว่า “ก็บอกแล้วว่าใครที่มาจีบก็รับๆไว้พิจารณาบ้างสิ ไม่ใช่นิ่งเฉย หรือไม่ก็ไปสารภาพรักซะ จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว”

มีหนุ่มๆมากมายที่เข้ามาจีบเจสสิก้าแต่เธอก็ไม่เคยจะสนใจ  หรืออาจเป็นเพราะเธอมีใครในใจอยู่แล้ว

“จะบ้าหรอฉันเป็นผู้หญิงนะ”

“โอ๊ย นี่มันสมัยไหนแล้วผู้หญิงผู้ชายมีสิทธิ์เท่าเทียมกันหมดแล้วย่ะ แล้วอีกอย่างดูก็รู้ว่าพี่เค้าก็มีใจให้แกเชื่อ ฟานี่คนนี้เถอะ......ไปแล้วนะ.  เจอกันพรุ่งนี้” เธอเดินแกมวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียนที่มีหนุ่มสุดหล่อยืนรออยู่

“กลับคนเดียวก็ได้” เธอพูดกับตัวเองเบาพลางเดินคอตกออกไป

“สิก้า ๆ   ยัยเป็ดดดดดดดดดดดดด” ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูโรงเรียนก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

‘งานเข้าแล้วไง’ ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ทันทีเลยว่าใคร ฮีชอลนั่นเอง เขาคือพี่ข้างบ้านที่สนิทกับเธอมากๆ  เธอค่อยๆหันไปตามเสียงช้าๆ ‘พี่ทงเฮ ทำไงดี ทำตัวปกติเข้าไว้นะ เจสสิก้า’

ทงเฮคือเหตุผลที่เธอไม่เปิดใจรับคนที่เข้ามาจีบ  เธอแอบชอบเขามานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้แสดงอาการอะไรออกมา เขาและเธอมีโอกาสได้เจอกันบ่อยคร้ง  แต่บทสนทนาของเขาทั้ง2 แทบจะนับประโยคได้เลย  ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากคุย  แต่เป็นเพราะเธอที่พอเขาถามอะไรหรือคุยอะไรด้วย เธอไม่ค่อยจะตอบซะมากกว่า

“กลับบ้านคนเดียวล่ะสิ  ไปๆ กลับด้วยกันดีกว่า” ฮีชอลเดิมมาโอบไหล่น้องสาวตัวเล็กอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้” เธอส่ายหน้าน้อยๆ

 “ผู้หญิงกลับคนเดียวมันอันตรายนะ  ไปด้วยกันเถอะ” และคำพูดประโยคนี้ก็หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่เธอแอบชอบ  ทำเอาเธอเป็นปลื้มอยู่ไม่น้อย ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเป็นสีแดงระเรื่อ

‘ได้โปรดอย่ายิ้มอย่างนี้ เพราะฉันอาจจะเก็บอาการไม่อยู่’ ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนี้ จริงๆแล้วฉีกยิ้มด้วยความดีใจสุดๆ

“ อืมใช่ ไปๆ เอางี้ พี่ว่าเราไปนั่งกินไอศกรีมกันดีกว่า เดี๋ยววันนี้ไอ้ทงเฮมันเลี้ยง”  เขาไม่รีรอคำตอบของคนตัวเล็ก  เดินนำไปโดยไม่ลืมที่จะลากเธอไปด้วย โดยไม่สนใจเลยว่าคนที่กล่าวถึงเมื่อสักครู่จะเออ-ออกับเขาหรือไม

“ไอ้นี่มันโมเมนี่หว่า”  เขาพูดยิ้มๆ แล้วเดินตามทั้ง2คนไป

เดินมาไม่นาน ก็มาถึงร้านไอศกรีม  ที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก

“เอาอะไร สั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ…. เอ่อ ของผมขอ แบล็คแอนด์ไวท์ที่นึงครับ” ที่พูดออกมาฟังดูเหมือนเขาจะเป็นคนจ่ายเงิน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย  คิม ฮีชอลผู้ชายที่สุดแสนจะทะเล้น มักจะเป็นแบบนี้เสมอ เขาพลิกเมนูไปมาก่อนจะสั่ง “ทงเฮ เจสสิก้าเอาอะไรดีล่ะ สั่งเลยๆ”

“เอา ช็อคโกแลตพาเฟ่ท์ค่ะ” เพราะร้านนี้เป็นร้านประจำที่เธอกับเพื่อนๆมักจะมานั่งกันบ่อยๆ เธอจึงตอบได้โดยไม่ต้องคิด

“แล้วนายล่ะ เอาอะไรดี”

“เอาอะไรดี  อืมมมม....งั้นของชั้นเอาเหมือนของเจสสิก้าแล้วกัน” พลิกเมนูอยู่นานแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกินเหมือนกัน เวลาผ่านไป 10 นาที

“มาแล้วๆ”

ครื้ดดดดดดดดดดดดด   เสียงสั่นโทรศัพท์ของฮีชอลดังขึ้น แต่เขากลับไม่สนใจโทรศัพท์นั้นเลย  มัวแต่หันไปรับไอศกรีมจากพนักงานสาวอยู่

"พี่ฮีชอล โทรศัพท์เข้าค่ะ"

“อ้าวหรอ แม่  ..โทรมาทำไมกัน” เขาหันมาตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดรับ

“ฮาโหล ว่าไงครับแม่”

[…]

“เหรอ ครับ  โอเคงั้นผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”

[…]

“โอเคๆ  ....ครับ....บาย”

“เห้ย โทษทีว่ะ  พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อยต้องรีบกลับ  ฉันฝากแกไปส่งสิก้าที่บ้านด้วยนะเว้ย  ไปละ”เขาหันไปบอกทงเฮ พลางเก็บของอย่างรีบร้อน เล่นเอาร่างบางที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับอึ้ง

‘นี่เราจะต้องอยู่กับพี่ทงเฮ 2 ต่อ 2  หรอเนี่ย  ไม่เอาอ่า ทำตัวไม่ถูกแน่เลย’

“เดี๋ยว  พี่จะไปไหนน่ะ  ฉันไปกับพี่ด้วยไม่ได้หรอ” เธอรีบดึงแขนของฮีชอลเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกจากร้านไปซะก่อน

“ไม่ได้ๆ  พี่มีธุระด่วนน่ะ จะถึงบ้านเมื่อไหร่ไม่รู้  ถ้าเธอไปอาจจะโดนคุณน้าดุเอาได้นะ” เขาขยี้หัวเธออย่างเอ็นดู แม่ของเจสสิก้าเป็นคนที่ค่อนข้างดุ ถ้าเธอไปกับเขามีหวังเธอต้องโดนดุเอาแน่ๆ  เมื่อฮีชอลออกไปแล้ว บรรยากาศก็เริ่มอึมครึมขึ้นทันที 

“ ทำไมวันนี้ถึงกลับคนเดียวล่ะ  แฟนไม่มาส่งหรอ” ทงเฮถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่สุดแสนจะอึดอัดนั้นลง ซึ้งก็เรียกความสนใจจากร่างบางให้เป็นอย่างดี เพราะเขากำลังเขาใจผิดเธออยู่

“ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ” เธอปฏิเสธ ปัดมือไม้กันพัลวัน และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี  เขามองเธออย่างเอ็นดู และรู้สึกพอใจกับคำตอบที่พึ่งได้รับมาซะด้วย “พอดีเพื่อนฉันเขาติดธุระ ก็เลยต้องกลับคนเดียวน่ะค่ะ”

“ขอโทษนะ” เขา พูดขึ้นก่อนจะเขยิบเขามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือมาเช็ดคราบไอศกรีมที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากบางออก ทำเอาร่างบางหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว ใบหน้าขาวจัดค่อยๆเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ

“อะเอ่อ ...ฮาโหลๆ เออๆ ได้ยินมั้ย” ไม่มีเสียงเรียกเข้าแต่อย่างใด เพราะไม่มีใครโทรมาจริงๆน่ะสิ  ก็แค่ทำเป็นยกโทรศัพท์ขึ้นมาทำเชิงไปอย่างนั้นแหละ  ที่จริงแล้วก็เขินอยู่นี่เอง  จะไม่ให้เขินได้ยังไงก็ในเมื่อคนตรงหน้า เขยิบตัวเข้ามาใกล้ไม่พอ หน้ายังใกล้อีกต่างหาก

“ อ๋อๆ ขะ คริสตัลหรอ  เอ่อ มะ..แม่บอกว่าให้กลับบ้านด่วนใช่มั้ย  เข้าใจแล้ว พี่จะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพยายามทำลายความเขินของตัวเอง เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะรู่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร  โดยการ แสร้งคุยโทรศัพท์ ทั้งๆที่ ที่จริงเธอกำลังพูดคนเดียว

“หึ หึ …  คุยรู้เรื่องหรอ?” เขา หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู เพราะที่เขาเห็นตรงหน้านั้น คือ โทรศัพท์ที่เธอคุยอยู่มันกลับหัว เธอคุยรู้เรื่องด้วยหรอ ส่วนคนที่ถูกถามก็ทำหน้างง อย่างไม่เข้าใจในคำถาม  จะไม่รู้เรื่องได้ไงก็พูดภาษาคนนี่ ก่อนจะหันไปสบตากับเขา  แต่ก็ต้องรีบก้มหน้าหงุด เพราะเขายื่นหน้าเข้ามา(อีกแล้ว)

“ระ  .. รู้เรื่องสิคะ  สิก้าว่าเรารีบกันดีกว่านะคะ” เธอรีบพูดก่อนจะ รีบเดินออกไปนอกร้าน

เขารีบเดินตามเธอ ออกไป โดยไม่ลืมที่จะเหน็บเงินไว้ใต้ถ้วยไอศกรีม  ถ้าเขาไม่ได้เข้าใจอะไรผิด เขาคิดว่าเธอกำลังเขินเขาอยู่แน่ๆ

‘น่ารักแฮะ  ไม่ยักจะเคยเห็นมุมนี้ของเด็กคนนี้มาก่อนเลย ทุกทีเห็นแต่ใบหน้าที่เรียบเฉย เย็นชา ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะตอบ’

“ส่งกระเป๋ามาสิ เดี๋ยวพี่ถือให้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันถือเองได้”

“เหอะน่า” พูดจบก็ดึงกระเป๋าของร่างบางมาถือทันที

“เห้ย!!!” อยู่ดีๆก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาในระยะประชิด

ผลั่กกกก 

เมื่อร่างสูงหันตามเสียงไป ก็ถูกเสยเข้าให้  ใบ หน้าหล่อสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง มีของเหลวสีสดไหลออกมาที่มุมปาก พอทรงตัวได้แล้วก็รีบดันให้ร่างบางหลบไปด้านหลัง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เพราะกลุ่มของเขามักจะมีเรื่องแบบนี้กับโรงเรียนอื่นอยู่บ่อยๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มาคนเดียวซะด้วย .... เอ๊ะ! ไม่ใช่สิต้องบอกว่ามากับแฟน โอ้โห สวยไม่เบานี่หว่า” คนที่มาใหม่พูดขึ้น เขาคือนักเรียนของโรงเรียนคู่อริ   เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเจสสิก้าช้าๆ ด้วยท่าทางที่ขึงขัง  ร่างกายที่กำยำและสายตาที่เจ้าเล่ห์ ทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่ถึงกับตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

“มะ ... ไม่ใช่    อย่าแต่ต้องตัวเธอนะ” คำตอบที่หลุดออกมานั้นทำให้ใครบางคนกำลังเศร้าใจอยู่ไม่น้อย

‘จะไปนึกเศร้าทำไมเล่าสิก้าเอ๊ย  พี่เขาก็พูดความจริงนี่นา ’

“ถ้าไม่ใช่  แล้วจะหวงทำไมล่ะวะ”

“แกต้องการอะไรกันแน่ พูดมาเลยดีกว่า” เขากำมือแน่นจนเห็นเป็นเส้นเลือดปูดออกมา พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก  ใบหน้าของเขาเรียบเฉยจนคนตรงหน้าไม่สามารถเดาอารมณ์ของเขาได้เลย

“ ก็มาแก้แค้นแกยังไงล่ะ” พูดจบทั้งคู่ก็พุ่งเข้าหากัน  ทั้ง2คนแลกหมัดกันอย่างหนักหน่วง  อย่าง ไม่มีใครเสียเปรียบใครเสียทีเดียว และอาจเป็นเพราะคู่อริของเขามีรูปร่างสูงใหญ่กว่าจึงทำให้เขาเสียหลักบ้าง แต่ก็ไม่เสียเปรียบแต่อย่างใด

“ช่วยด้วยค่ะ ... ช่วยด้วย” ส่วนเจสสิก้าก็ได้แต่ตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่อย่างนั้น  แต่ก็ไม่มีใครผ่านมาเลย อาจเป็นเพราะถนนเส้นนี้มันเปลี่ยวก็ว่าได้

และระหว่างที่ทั้ง2คนกระเด็นไปกันคนละทิศทาง คนที่ลุกขึ้นมาได้ก่อนคือคู่อริตัวโต   เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะชักมีดสั้นออกมา หมายจะพุ่งใส่ทงเฮ

“พี่ทงเฮ! … ระวังค่ะ” ร่างบางที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่อย่างหวาดกลัว ตะโกนขึ้นสุดเสียง  เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของทงเฮเล่นไม่ซื่อ

“ไอ้สาระเลว” เขาสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบคมมีดอย่างเฉียดฉิว แล้วตวัดเท้าเสยเข้าที่ปลายคางของเจ้านักเลงคนนั้นอย่างแรงจนมันล่วงลงไป  เหมือนกับรู้ว่าตัวเองมาตัวเองไม่สามารถสู้แชมป์เทควันโดคนนี้ได้มันจึงเป่าปากเรียกเพื่อนอีก 2 คนที่รออยู่ออกมา  ล็อกแข็นของทงเฮเอาไว้  ส่วนอีกคนก็ปล่อยหมัดรัวเข้าที่ท้องของทงเฮอย่างไม่ยั้ง  .. นี่มันหมาหมู่ชัดๆ

“ตำรวจ .. คุณตำรวจคะ ทางนี้ค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงที่ร้องเรียกตำรวจ(หลอกๆ)ของเจสสิก้า ทั้ง 3จึงรีบวิ่งหนีหายไป

“พี่ทงเฮ” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทรุดลงไป เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปประครองเขาเอาไว้ 

“นี่มันละ..เลือดนี่” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มช้าๆ เมื่อสัมผัสไปโดนของเหลวสีสดที่แขนของทงเฮเข้า 

“แล้วเธอจะร้องไห้ทำไมล่ะ  หืม” เขาหันมายิ้มบางๆให้เธอ พลางเช็ดน้ำตาที่กำลังอาบแก้มของเธออยู่

“ก็พี่กำลังเจ็บ”

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก มีดแค่ถากๆน่ะ   .. ทำไมเป็นห่วงพี่หรอ” เขายิงคำถามใส่เธออย่างตั้งใจ เธอพยักหน้าน้อยๆอย่างจริงใจ 

‘นี่มันมาจากใจของเธอจริงๆรึป่าว’ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอนิ่ง ราวกับต้องการจะค้นหาอะไรบางอย่าง

“อะ ...เอ่อ ถ้าพี่ไม่เป็นอะไร สิก้าว่าเรารีบกละ....อุ๊บ” ตา ของเธอเบิกกว้างเพราะความตกใจ ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะจู่โจมเธอกะทันหันแบบนี้ ยังไม่ทันจะพูดจบเลย อยู่ดีๆเขาก็ดึงเธอมาใกล้ตัวพร้อมกับสัมผัสที่ริมฝีปากบาง ดูดกลืนความหวานจากคนตัวเล็ก  การจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัวครั้งนี้เนิ่นนานจนทำให้คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพราะขาดอากาศหายใจ  เขาผละออกจากเธอช้าๆ เพื่อให้เธอหยุดหายใจก่อนจะเริ่มเลื่อนหน้าเข้าไปอีกครั้ง

“เรารีบกลับกันเถอะค่ะ” เมื่อ เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังจะเริ่มการกระทำนั้นอีกครั้ง เธอจึงผลักเขาออก แล้วรีบพูดเพื่อตัดบท หัวใจของเธอตอนนี้เต้นรัวราวกับเสียงกลอง

วันต่อมา

“วันนี้เล่นมันเลยดีมั้ย?” อึน ฮยอคเพื่อนสนิทอีกคนของทงเฮพูดขึ้นอย่างโกรธแค้น หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวเมื่อวาน ที่มีคู่อริของโรงเรียนอื่นมารุมเพื่อนของเขา

“........”

“ เห้ย ไอ้อึนฮยอคมันถามน่ะ  ไม่ได้ยินรึไงวะ” ซีวอนหันมาถลึงตาถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง

“ไอ้ทงเฮ” ฮีชอลตีเข้าไปที่แขนของทงเฮอย่างแรง (ย้ำว่าอย่างแรง) เพื่อเรียกสติเพื่อนกลับมา

“โอ๊ยยยยย  ไอ้บ้าเอ๊ย เจ็บนะเว้ย” เขาถูมือไปมาที่แขนของตัวเอง เพื่อคลายความเจ็บ พร้อมกับหันไปสบถใส่เพื่อน

“แกเป็นอะไรของแกเนี่ย  มองหาอะไรของแกอยู่เนี่ย  เห็นตั้งแต่เช้าแล้วนะ  พูดอะไรด้วยก็ไม่ค่อยจะใส่ใจที่จะฟังเลย” ซีวอนถามขึ้นอย่างสงสัย  เพราะทุกทีเขาไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อย แต่ก็เหมือนจะมีใครบางคนที่รู้เหตุผล จ้องตาเขาอย่างหาความจริงอยู่

“ป่าว ไม่มีอะไรหรอก   เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ พูดใหม่ดิ”

“ถามว่าวันนี้จะเล่นมันเลยมั้ย ?  ไอ้พวกโรงเรียนนู้นน่ะ” อึนฮยอคทวนคำถามของเขาขึ้นอีกครั้ง

“ ไม่ต้องหรอกให้มันจบๆ ไปเถอะ  ... เดี๋ยวฉันมานะ” พูดจบก็ลุกออกจาโต๊ะไป ตอนนี้เขาอยากให้เรื่องมันจบ  เพราะต่อจากนี้ไป เขาจะมีอีกคนที่ให้ต้องเป็นห่วง เขาไม่ต้องการให้ ผลของเรื่องที่เขาก่อตกไปอยู่กับเธอคนนั้น

“อะไรของมันวะ  มันเป็นไปได้ยังไงที่คนอย่างมันจะยอม” เพื่อนๆของเขาต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย

‘ทำไมฉันถึงได้คิดถึงเธอขนาดนี้ล่ะ  เธอกำลังหลบหน้าพี่รึป่าว’ จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่เจสสิก้าหรอกที่ชอบเขาฝ่ายเดียว ตัวเขาเองก็ชอบเธอเหมือนกัน เพียงแต่แค่ไม่เคยบอกเท่านั้น  อาจเป็นเพราะท่าทางที่เย็นชาของเธอทำให้เขาไม่มั่นใจ  แต่เมื่อวาน ในหลายๆเหตุการณ์ก็ทำให้เขามั่นใจแล้วว่า เขาสามารถเริ่มเผยความรู้สึกของตัวเองได้สักที

อีก 2 วันต่อมา

14 กุมภาพันธ์ 2554

“ นี่แกจะบ้าเหรอไง  แกจะหลบเขาทำไมวะ” ยุนอาเพื่อนของเธอพูดขึ้นอย่างขัดใจ  เพราะ 3 วันที่ผ่านมาเธอเอาแต่คอยหลบหน้าเขาคนนั้นตลอด ตอนนี้เพื่อนๆทุคนได้รับรู้เรื่องที่เกิดในวันนั้นจากปากของเจ้าตัวหมดแล้ว

“แค่นี้แกยังไม่รู้หรือไง  เป็นฉันนะ  โอ๊ยย ไหนถึงไหนแล้ว” เพื่อนตัวเล็กหน้าตาหน้ารักขัดกับนิสัยของเธออย่างสิ้นเชิง พูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับหยิบขนมที่กองอยู่บนโต๊ะมาลำเรียงลงกระเพาะ  ซึ่งของพวกนี้ก็ได้จากหนุ่มๆที่เอามาให้พวกเธอนั่นเอง

“แหม ใครเขาจะไปเหมือนแกล่ะ ยัยแทยอนจอมหื่น” แทยอนถลึงตาใส่คนที่พูด ก่อนจะไปสนใจกับขนมตรงหน้าต่อ “ เชื่อฉันเถอะว่า พี่เขาก็มีใจให้แกชัวร์ ฉันสังเกตหลายครั้งแล้ว  ฟานี่ขอฟันธง!”

“นั่นๆ พี่ทงเฮมาแล้ว ไอสิก้าของที่เตรียมไว้อ่า เอาไปให้เขาสิ  กล้าๆหน่อยมัวแต่หลบแล้วอย่างนี้จะสมหวังเมื่อไหร่ล่ะ” ซอฮยอนสาวหน้าหวานพูดขึ้น พลางชี้ไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาทางนี้

“ไม่ต้องไปไหนเลยนะ” พอเธอหันไปเห็นก็เตรียมตัวที่จะลุกหนี แต่ก็โดนยุนอารั้งแขนเอาไว้

“ ไอ้ยุน ขอร้องล่ะ ปล่อยเถอะ ฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เขาจริง มันเขินนะแก” เธอพูดพลางหันกลับไปมองยังจุด จุดเดิม แต่เขาคนนั้นก็หายไปแล้ว “ อ้าวหายไปแล้ว”

“ นี่เจสสิก้า จอง เธอจะหลบหน้าเขาไปถึงเมื่อไหร่กัน ถ้าเธอรักเขาก็บอกเขาไปสิ  จะเก็บไว้ทำไมล่ะ มีของจะให้เขาด้วยไม่ใช่หรอ  เอาไปให้เขาเลยสิ”อยู่ดีๆแทยอนเพื่อนตัวเล็กของเธอก็พูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัด  แล้วก็พูดต่อท้ายด้วยเสียงปกติว่า“ เกริ่นให้แล้ว ที่เหลือก็ต่อเอาเองแล้วกันนะ”

“พูดอะไรของแกเนี่ย  แล้วจะไปไหนกันล่ะนั่น” เธอพูดอย่าง งงๆก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจะเดินตามเพื่อนๆไป  แต่ก็ต้องตกใจ เพราะคนที่เธอกำลังหลบอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

“ไหนล่ะ ของที่จะให้น่ะ  ขอดูหน่อยสิ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ เล็กน้อย  แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆจนคนตัวเล็กต้องถอยหลังกรูด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอหนีเข้าได้เลย  เพราะเธอได้ถอยมาจนชิดกำแพงแล้ว

“ ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย  รู้มั้ยว่ามันทรมานแค่ไหน” เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้จน เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอเธออยู่

“อย่านี้มันต้องเจอทำโทษรู้ รึป่าว?” พูดจบก็จ้องเข้าไปในตาคู่สวยก่อนจะค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ  และด้วยความเขินอายทำให้เธอไม่สามารถสบตาเขาได้  ใบ หน้าที่มีผิวขาวจัดได้เปลี่ยนเป็นสีแดงละเรื่อเรียบร้อยแล้ว เธอเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทาง แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรกับเขาเลย เพราะมือหนาค่อยๆจับใบหน้านวลให้หันมาช้าๆ ก่อนจะสัมผัสกับริมฝีปากบาง เพื่อดูดกลืนความหวานจากเธอ แล้วถอนริมฝีปากออกอย่างนุ่มนวล

“พี่รักเธอ ........... เป็นแฟนกันนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  สายตาคมจ้องมองเธออย่างคาดหวังกับคำตอบ

“.....” เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าน้อยๆพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้เขา  เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงดึงตัวเธอเข้ามากอดด้วยความดีใจ  ไม่เป็นต้องเป็นคำพูด แค่นี้ก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

“ Happy Valentine's Day ค่ะ” เธอพูดพร้อมกับหยิบกล่องของขวัญกล่องเล็กขึ้นมาให้เค้า  ส่วน ตัวเขาเมื่อได้รับของจากเธอแล้ว ก็เอามือล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอากล่องเล็กๆออกมาเช่นกัน แล้วหยิบมันออกมาจากล่อง และนั่นก็คือสร้อยคอ ที่เป็นจี้รูปหัวใจ มีตัวหนังสือเขียนพาดว่า ‘Haesica’ แล้วใส่ให้เธอ

“Happy Valentine's Day เช่นกันครับ”

THE  END






-----------------------------------

14/02/54

เม้น+โหวตให้ด้วยนะคะ เค้าจะได้มีกำลังใจที่จะแต่งเรื่องต่อๆไป
อาจจะแปลกๆไปบ้าง แต่ไรเตอร์ก็พยายามอย่างเต็มที่
เพื่อให้ช็อตฟิคเรื่องนี้ออกมาดี แต่จะดีรึป่าวไรเตอร์ก็ไม้รู้ 555
รู้แค่ว่าอยากลง ถ้าผิดพลาดตรงไหนก็บอกกันได้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ