นิยาย [KHR][XS]Not forget contract สัญญานี้ไม่มีวันลืม : Dek-D.com

[KHR][XS]Not forget contract สัญญานี้ไม่มีวันลืม

- Ti prometto di prestare maggiore attenzione ad esso?-

(Italy)

-You promise to pay more attention to it?-

(English)

-คุณให้ความสำคัญกับคำสัญญามากแค่ไหน?-

(Thai)

“แฮ่ก…แฮ่ก…”

“หยุดได้แล้วน่า ไอ้สวะ!”

“ไม่!”

“ถ้าแกไม่หยุด ฉันจะทำให้แกหยุดด้วยวิธีของฉันน่ะ แฮ่ก…แฮ่ก”

“แฮ่ก…เรื่องของแก พอกันที เราจบกันแค่นี้เถอะ”

“เหอะ! จบเหรอ แกรู้ตัวมั๊ยว่ากำลังพูดอะไรออกมา”

“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ เพราะรู้ไงถึงพูด…” ท่อนสุดท้ายร่างบางพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยหวังว่าคนที่อยู่ข้างหลังจะไม่ได้ยิน แต่…เขาดันได้ยิน =_=

“เอาน่า เรื่องแค่นี้เอง อย่าเก็บมาคิดมากได้มั๊ย?”

“หึ เรื่องแค่นี้เองเหรอ สำหรับแก…มันก็คงเป็นได้แค่ ‘เรื่องแค่นี้’… สิน่ะ” เสียงเศร้าสร้อยดังออกมาอย่างแผ่วเบา

…หึ มันอาจไม่สำคัญสำหรับแก แต่กับฉันแล้ว…มันคือวันที่สำคัญที่สุดเลยน่ะ…

“ไม่ว่าวันไหน….แกก็สำคัญสำหรับฉันเสมอน่ะ ไอ้สวะ!!”

ย้อนไปเมื่อวาน เวลา 21 : 00 น.

ร่างบางที่กำลังยืนชะเง้อไปมาหลังต้นไม้กลางสวนสาธารณะ เพื่อหาเจ้าของร่างสูงที่มีปานอยู่บนใบหน้าโหด คนที่เป็น “คนรัก” ของเขา วันนี้เป็นวันสำคัญของทั้งคู่ สควอนโล่จำมันได้ดีไม่ว่าเรื่องราวมันจะผ่านมากี่ปีก็ตาม ปีนี้เองก็เช่นกัน สถานที่เดิมๆเวลาเดิมๆแต่ความรู้สึก…ไม่เหมือนเดิม

เพราะความรักที่มีแต่เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นน่ะสิ ที่ทำให้เขาต้องมายืนแอบรอแบบนี้ทุกปี

…ฮ้า~ เมื่อไหร่จะมาสักทีน่ะ ไอ้บอสบ้า…

ร่างบางกำของที่อยู่ในมือแน่นเมื่อนึกถึงสีหน้าที่วันๆเอาแต่เก๊กโหดขึ้นสีแดงระเรื่อ ^^

-22 : 30 น.-

ผ่านไปแล้วชั่วโมงครึ่ง…ไม่มาสักที คนรอเริ่มจะท้อแล้วน่ะ

-23 : 50 น.-

ได้โปรด มาสักทีเถอะ อย่าให้รอเก้อเลยน่ะ อย่าลืมน่ะ…ขอร้อง อย่าลืมวันนี้

-23 : 55 น.-

นายลืมจริงๆเหรอ ลืมมันไปแล้วเหรอ

-23 : 59 น.-

พอกันที…คำสัญญาที่เคยให้ไว้ ไม่มีความหมายเลยสิน่ะ…

ร่างบางเดินกลับปราสาทวาเรียอย่างเดียวดาย ทั้งๆที่ 6 ปีที่ผ่านมา มักจะมีชายหนุ่มหน้าโหดเดินอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้…ไม่มีเขา

…“วันครบรอบของเรา” เป็นวันของฉันคนเดียว…

-00 : 00น.-

oOSqualoOo

-00:01 น.-

รู้สึกเหมือนถูกลืมเลย ^^(แต่ก็ยังยิ้ม) ก่อนที่จะเดินมาฉันวางของขวัญสำหรับหมอนั่นไว้ที่น้ำพุใหญ่ข้างต้นไม้ หึ ในเมื่อเจ้าของมันไม่อยากได้ ใครจะเอาก็เอาไปเถอะ

“ขอบคุณน่ะ ขอบคุณ”

อ๊ะ!เสียงนั่น เสียงของบอสนี่นา นายไม่ลืมเหรอ !?

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง”

แล้วนี่เสียงใคร แหลมๆฟังยังไงก็เป็นผู้หญิง

ฉันค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ๆต้นกำเนิดเสียง หลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ข้างหน้าปรากฎร่างของชายหนุ่มที่แสนคุ้นเคยยืนกุมมือหญิงสาวร่างบางที่เขาเองก็คุ้นเคยเช่นกัน…เบียงกี้

ทั้งสองคน หรือว่า…!?!

หึ เพราะอย่างนี้เองสิน่ะ นายเลยลืมเรื่องของฉัน ก็น่ะ…นายคงจะเบื่อมันแล้ว ไอ้ความรักที่วาบหวาม จะหาคนใหม่ก็ไม่แปลกหรอก…

ไม่อยากเห็นเลย ภาพแบบนี้ ไม่ดูแล้ว ไอ้คนเฮงซวย!!!!!!!!

กลับปราสาทดีกว่า ขออยู่คนเดียวสักพักน่ะ…

ณ ปราสาทแห่งวาเรีย

@ริมระเบียงห้องสควอนโล่

“ฮึก…”

เสียงสะอื้นที่พยายามจะกลั้นมานานมันไม่ไหวแล้ว…หยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย จะมีใครรับรู้ถึงความรู้สึกของฉันตอนนี้ไหมน่ะ หลายคนอาจจะมองว่างี่เง่าที่ยังทำตัวเหมือนเด็ก ให้ความสำคัญกับวันแรกที่คบกัน ทั้งๆที่มันก็ผ่านมานานแล้ว ถ้านับเมื่อวานด้วยก็ 7 ปีแล้วล่ะ

หรือจะจริงอย่างที่เขาว่า อาถรรย์เลข 7 คู่รักคู่ไหนที่คบกันมาถึงปีที่ 7 หลายคู่จะมีเรื่องทะเลาะจนถึงขั้นเลิกกันได้ หึ มันอาจจะจริงก็ได้น่ะ

ก็เล่นกุมมือกันซะขนาดนั้นน่ะ

“ฉันเกลียดแก…ฮึก ฮือ”

ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยใจ

ไหนๆที่นี่ก็ไม่มีใครแล้ว ไอ้พวกสวะกบกับไอ้หัวทองป่านนี้ก็คงไปไหนต่อไหนแล้วล่ะมันคงไม่มาสนใจฉันหรอก ส่วนเลวี่กับลูซซูเรีย ห้องของพวกนั้นอยู่อีกด้านหนึ่งของปราสาทคงไม่ยินหรอก ขอระบายออกมาเลยล่ะกัน ความรู้สึกที่มันจุกอยู่ในอกตอนนี้น่ะ ทั้งน้อยใจ โหยหา คิดถึง และถามกับตัวเองว่าทำไม?

ทำไมจะต้องร้องไห้ให้กับเรื่องที่คนอื่นไม่คิดจะจำ

ทำไมจะต้องเสียใจกับเรื่องที่เขามีคนใหม่

ทำไมต้อง…ทำไมต้อง…รักเขาด้วย

“แกมันคนใจร้าย สัญญากันว่ายังไง ลืมมันไปแล้วเหรอ…”

เฮ้อ~ อยากกลับไปเอาของขวัญจังแฮะ =_= กลับไปดีไหมน่ะ เอาล่ะ กลับไปดีกว่า อย่างน้อยถ้าไม่ได้ให้ก็ขอเก็บไว้เอง…

ตึก ตึก

หวิว~ หวิว~

บรึ๋ย หนาวจังเลย><! ฉันเดินกอดตัวเองพลางนึกถึงอ้อมแขนที่เคยโอบอุ้มฉันไว้ หึ ป่านนี้อ้อมแขนนั้นคงจะเป็นของผู้หญิงคนนั้นไปแล้วล่ะ

ฮึก…อย่าร้องน่ะ อย่าไหลน่ะน้ำตา อั้นไว้สิ

“เข้มแข็งเข้าไว้…หัวใจ”

ซ่า~

อ้าวเฮ้ย!ไอ้ฝนบ้า ตกลงมาทำไมตอนนี้ว่ะ -*-

ฉันก้าวเดินอย่างรวดเร็วบนเส้นทางแห่งความเหงา นภาที่ยังคงมืดสนิทให้ความรู้สึกเดียวดายเป็นอย่าง ดีดวงตาที่เคยแห้งผากปรากฏหยดน้ำที่รื้นขึ้น น้ำตามีน้ำเป็นองค์ประกอบแค่ 1% อีก 99% ที่เหลือ…คือความรู้สึกล้วนๆ

เมื่อเดินมาเรื่อยๆก็ถึงจุดเกิดเหตุ จุดที่ทำให้หัวใจแทบสลาย ที่ที่ชายหญิงคู่นั้นยืนกุมมือกัน…ตอนนี้ไปไหนแล้วน่ะ เหอะ จะไปสนใจทำไมกัน ก็เขาไม่รักเราแล้วเราไปรักเขาทำไม ?

อ๋า!!นั่นไงๆๆ น้ำพุใหญ่ กล่องของขวัญอยู่ไหนน่ะ ฉันก็วางไว้ตรงนี้นี่ เฮ้ย! ใครเอาไปว่ะ เดี๋ยวปั๊ดฆ่าซะเลย(ก็พูดไปเองไม่ใช่เรอะว่าใครจะเอาก็เอาไปน่ะ)

“หานี่อยู่เหรอ…”

เสียงนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เสียงนี้ฉันรู้จักเป็นอย่างดี ไอ้บอสจอมโหด

“แก…”

ตึกๆๆๆๆๆ

ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก ไอ้บอสตะไล ฉันเดินหนีอย่างรวดเร็วจนตอนนี้กลายมาเป็นวิ่งแล้ว

“เฮ้ย! จะไปไหน แกมารอฉันไม่ใช่เหรอ”

“แกจะไปไหนก็ไป ทำไมกันน่ะ ทำไมแกถึงลืม…”

กลับมาสู่เวลาปัจจุบัน

“ไม่ว่าวันไหน….แกก็สำคัญสำหรับฉันเสมอน่ะ ไอ้สวะ!!”

กึก!

คำคำนั้นที่ดังออกมาจากเขามันทำให้ฉันต้องหยุดขาที่กำลังเดินหนี ว่าไงน่ะ!?! ทั้งๆที่เมื่อกี้จับมือกับอีกคนแต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าอีกคนสำคัญ แกมันคนไม่มีหัวใจ

“อ๊ะ!...”

คนตัวสูงเดินเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ถึงจะอยากดิ้นมากแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอ้อมกอดนี้น่ะ อบอุ่นมากเลยน่ะ การได้กอดกับคนรัก…มันรู้สึกดีน่ะ

“แกสำคัญสำหรับฉันเสมอน่ะไอ้สวะ”

เสียงนุ่มเอ่ยกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา…

“สำคัญเหรอ…”ฉันยืนก้มหน้าพูดกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเองหันไปหาเขา

“แกให้ความสำคัญกับคำสัญญามากแค่ไหนกัน!!!!!!” ฉันตะโกนออกมาอย่างอดกลั้น แก…แกมันไอ้คนบ้าๆๆๆ

ปึก! ปึก! ปึ่กๆๆๆ

ฉันทั้งทุบทั้งต่อยคนตรงหน้าอย่างแรง แต่เขากลับไม่ตอบโต้ เอาแต่ยืนนิ่งๆให้ฉันได้ปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดออกมาอย่างบ้าคลั่ง โว้ยยยย!ไอ้บอสตะไลทำไมแกไม่ทำอะไรบ้างว่ะ ให้ฉันเป็นบ้าคนเดียวอยู่ได้…เฮ้อ พอเถอะ ไม่อยากทำให้มันเจ็บเลย ทำไมกันน่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่รักแต่ก็ยังห่วงอยู่อย่างนี้ คิดๆแล้วใจมันก็เริ่มสั่นๆอยากร้องไห้จัง…

“ฮึก…” ฉันพยายามแล้วน่ะ พยายามแล้วจริงๆที่จะอดกลั้นมันเอาไว้ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็มัน…เจ็บนี่นา ขอให้หยาดพิรุนที่หลั่งไหลลงมาจากนภาช่วยกลบหยดน้ำตาที่กำลังหลั่งรินอยู่ตอนนี้ที

“อย่าร้อง…อย่าร้องน่ะ คนดี”

คนตรงหน้าเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน แกรู้ด้วยเหรอ…ฉันหลบหน้าหนี ไม่ได้อยากเล่นตัวอะไรหรอกน่ะ แต่ท่าทีที่เขากำลังทำมันจะทำให้ฉันคิดไปเองว่าแกยังรักฉันอยู่ อย่ามาให้ความหวังกันแบบนี้สิ

“แกเป็นอะไร? ปกติแกไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนี้หนิ” ซันซัสพูด ไม่มีเหตุผล ? คงจะจริง ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้ง่ายๆแบบนี้กันล่ะ

“เออ…ฉันมันงี่เง่า เพราะอย่างนี้สิน่ะแกถึงได้ไปมีคนใหม่น่ะ!!”

ฉันตะโกนอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของคน’เคย’รัก

“ฮ๊ะ?คนใหม่อะไรของแก -*-”

อ่ะ…อ้าว ก็เบียงกี้ไง

“ก็เบียงกี้…ไง” ทำไมฉันมีลางสังห์แปลกๆ

“อย่าบอกน่ะว่า…เฮ้อ แกคงเห็นอะไรแล้วก็เอาไปคิดเองสิน่ะ”

อะไรของเขา ทำเหมือนรู้ทุกอย่างบนโลกแบบนั้นหมายความว่าไง?

“คิดเองอะไร ก็เห็นๆกันอยู่ว่ากุมมือ…ฮึก…ไอ้บอสเวร”

“หึ เห็นแค่นั้นแล้วทำเป็นรู้ดี ฉันแค่ขอให้ยัยนั่นช่วยอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง”

ช่วย?

“แล้วทำไมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น แกไม่ใช่คนที่จะยิ้มออกมาง่ายๆเลยน่ะ คิดว่าฉันโง่รึไง!?!”

“แกไม่โง่ แต่แกหึง”

“หึง…ไอ้บ้าฉันไม่ได้หึงแกน่ะเว้ย ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง อธิบายเรื่องเบียงกี้มาเดี๋ยวนี้ -///-”

“เฮ้อกะว่าจะไม่บอกแล้วน่ะ เอาเถอะ ฉันไม่อยากให้แกหึงนานๆ”

“ไอ้…”

“เรื่องของแก”

ฉันยังพูดไม่จบ ซันซัสก็พูดแรกขึ้นมา

“หืม…เรื่องของฉัน อะไรเหรอ แล้วทำไมต้องเบียงกี้…โอ้ย!”

จ้ากกกก!!ลืมไปเลยว่าฝนตก เงยหน้าขึ้นไปหาคนตัวสูงอย่างลืมตัว หยาดพิรุณเม็ดเป้งก็กระแทกเข้าลูกตาอย่าง

แรง เจ็บๆๆ

“ไม่ได้เรื่องเลยแกนี่ เจ็บมั๊ย”

เจ็บโว้ย!!

“ไม่เว้ย!!”

สะตอ…

“ปากแข็งจริงๆ -*- ฉันแค่ถามเบียงกี้ว่าในวันครบรอบของการคบกันผู้หญิงเขาอยากได้อะไรเป็นพิเศษ”

“แล้วทำไมต้องเป็นเบียงกี้ว่ะ ถามไอ้ฟรานเอาก็ได้ อีกอย่างแกก็ไม่เคยแสดงสีหน้าแบบนั้นให้ใครเห็นด้วย”

“ฉันไม่อยากให้ใครรู้ และอีกอย่างก็เพราะเป็นเรื่องของแกไง…เรื่องคนรักจะให้ทำหน้าบึ้งรึไง L”

“-///-กะ…ก็แล้วทำไมไม่อธิบายให้มันเร็วๆล่ะว่ะ เข้าใจผิดหมดเลย”

“แล้วแกฟังมั๊ยล่ะ”

“แต่ปกติแกก็ไม่เคยปรึกษาใครหนิ แกแค่ทำตามที่อยากทำไม่ใช่รึไง”

“ก็ปีนี้มันปีที่เจ็ด แกเองก็คงเคยได้ยินเรื่องอาถรรย์เลขเจ็ดมาแล้ว ฉันแค่อยากทำปีนี้ให้ดีกว่าที่ผ่านมา เท่านั้นเอง…”

ขอโทษน่ะเบียงกี้ ขอโทษจริงๆ

“แล้ว…เบียงกี้บอกอะไรแกมาล่ะ”

“บอกให้ทำแบบนี้…”

พูดจบร่างสูงก็เชยคางฉันขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากเย็นเฉียบลงบนริมฝีปากบาง สัมผัสอุ่นร้อนที่แทรกเข้ามาในโพรงปากให้ความรู้สึกวาบหวิวยิ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงแผงอกกว้างที่โดนน้ำจากฟากฟ้ายิ่งรู้สึกอยากอยู่แบบนี้และอยู่ตรงนี้นานๆ หยาดพิรุณตกกระทบผิวกายบวกกับความร้อนแรงแฝงความอบอุ่นที่กำลังได้รับ มันช่าง…อยากละลาย

เบียงกี้…ร้ายจริงๆ ^^

“อืม…”

ย้ากกกกก!!อยากต่อยปากตัวเอง =_= ครางแบบนั้นออกไปได้ไงหา!!

“ไอ้นี่น่ะ ของแกสิน่ะ”

ซันซัสว่าพลางโชว์กล่องของขวัญไม่เล็กไม่ใหญ่ลายทางสีดำสลับแดง มีโบว์ใหญ่สีแดงติดอยู่ด้านบนตอนที่ทำแรกๆ(ทำเอง)ก็สวยอยู่น่ะ แต่ตอนนี้สภาพเปียกยุ่ย กระดาษขาดเป็นแถบ สรุปคืออยู่อุบาทว์มากๆ Y_Y!

(เออ!!ของฉันเอง!! แกรู้ไหมว่าฉันรอแกนานแค่ไหน ไอ้บอสเวร!!)<<อยากตอบแบบเนี้ย

“อือ .///.”

...แต่ก็พูดแค่เนี้ย=_=...

“เปิดน่ะ”

(ก็เปิดดิว่ะ คนเขาอุตษ่าห์ทำตั้งนานคงไม่ได้เอามาให้แกดูเฉยๆหรอก!)<<อยากตอบแบบเนี้ย

“อือ .///.”

...แต่ก็พูดแค่เนี้ย=_=...

“สวยจัง...แกทำเองเหรอ”

(เออสิ!แกจะให้ใครทำห๊ะ!ก็แกเป็นแฟนฉันนิ)<<อยากตอบแบบเนี้ย

“อือ .///.”

...แต่ก็พูดแค่เนี้ย=_=...

“หึ…พันเลยน่ะ”

(พันสิพันเลย!ฉันทำมาเพื่อให้แกพันน่ะ)<<อยากตอบแบบเนี้ย

“อือ .///.”

...แต่ก็พูดแค่เนี้ย=_=...

“พันด้วยกันน่ะ”

(อือๆพันก็พันเร็วดิว่ะ...เอ๊ะ) <<อยากตอบแบบเนี้ย

“หืม...แต่มันพันได้คนเดี...”

ฟึ่บ!

ผ้าพันคอไหมพรมผืนยาวลายสก็อตสีดำแดงถูกพันเข้ากับคอของทั้งสองมันทำให้เราต้องเขยิบเข้าหากันชนิดที่จะเกยกันอยู่แล้ว ก็บอกแล้วว่าต้องพันคนเดียว-*-แต่ก็...รู้สึกดีแฮะ!

“ก็จะพันสองคน มีปัญหาเหรอ?”

ถ้าหน้าแกจะโหดขนาดนั้นฉันว่าคงไม่มีใครกล้ามีปัญหาหรอก -_-

“แกเอาเวลาไหนไปถักน่ะ แกก็อยู่กับฉันตลอด”

ใบหน้าที่อยู่ในระยะประชิดเอ่ยถามในขณะที่พวกเรากำลังเดินไปขึ้นรถกลับปราสาท

“ฉันทำงานกับแกแค่ตอนกลางวัน กลางคืนแกไม่ได้มาอยู่กับฉันนี่”

“นี่แอบทำเหรอ นานแค่ไหนแล้วฮึ”

ซันซัสพูดยิ้มๆเหมือนกำลังคิดว่า ‘นี่แกทำเพื่อฉันขนาดนี้เลยเหรอ’ ฉันอ่านจากสายตาน่ะ

“หลายเดือนแหละกว่าจะถักออกมาขนาดนี้ได้ต้องแก้หลายครั้งเลยน่ะ บางทีไปต่อไม่ถูกจริงๆก็ต้องโทรไปถามผู้หญิงญี่ปุ่นคนนึงที่ชอบพูด ฮาฮิ (เอ๋!มีอะไรกับฮารุเหรอค่ะ ฮาฮิ:ฮารุ)ยัยนั่นพูดอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระแต่ก็ช่วยได้มากเลยล่ะ ทุกปีที่ผ่านมาฉันก็ให้แต่พวกของโหดๆปืนบ้าง มีดบ้าง ปีนี้ฉันอยากทำจากความพยายามของตัวเองปีหน้าฉันยังไม่รู้เลยว่าจะให้อะไรดี”

เหนื่อย!นานๆทีจะพูดมากขนาดนี้=_=; แต่ก็น่ะได้ทีก็อวยตัวเองใหญ่ ฮ่าๆๆ

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ แกต้องอยู่กับฉันตลอดไปน่ะ ไอสวะ”

คนตัวสูงพูดจบก็ดึงฉันเข้าไปกอด ตกใจนิดๆน่ะแต่ก็กอดตอบเพราะมันอุ๊นอุ่น !^^

ฟึ่บ!

ตัวฉันลอยอยู่เหนือพื้นดิน ซันซัสอุ้มฉันขึ้นบิ๊กไบค์คันโปรด(ซันซัสเวอร์ชั่นบิ๊กไบค์555)ส่วนตัวเองก็ขึ้นตามมาทีหลัง ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงแขนฉันให้กอดเขาแน่นๆ

“เกาะดีๆล่ะ”

ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วล่ะ ^_^

บรื้น!!!!

…………………………………………..

~forget-me-not~ :โอ้ววว!ต้องขอโทษ fc เบียงกี้ & ฮารุด้วยน่ะเออ คือเรานึกไม่ออกจริงๆว่าจะใช้ใครดี แหะๆ^_^;; ที่แต่งนี่ก็ไม่ใช่อะไร คือเกิดอาการอยากขึ้นมาเลยนึกคึกบรรเลงลวดลายบนคีย์บอร์ดออกมาได้แบบนี้แหละจ้า! ตอนแรกว่าจะแต่ง nc แต่เนื่องจากอยากลงเร็วๆเลยลงไปก่อนแล้วลองถามรีดเดอร์ทุกคนว่าจะเอา nc หรือไม่ ถ้าเอา บอก - -++

1เม้น1กำลังใจ

naru

Chocolate

[KHR][XS]Not forget contract สัญญานี้ไม่มีวันลืม

ผลงานอื่นๆ ของ ฮิมะวะริ ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ฮิมะวะริ

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

[KHR][XS]Not forget contract สัญญานี้ไม่มีวันลืม

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ฮิมะวะริ ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ฮิมะวะริ

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น