[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #8 : ตอน เช้าวันใหม่

 ตอน เช้าวันใหม่

แขนรู้สึกว่ามันกำลังชา ขยับไม่ได้ แล้วพอหรี่ตาขึ้นเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงยิ่งทำให้รับรู้มากยิ่งขึ้น ทานตะวันรู้สึกว่ามีอะไรทับอยู่บนร่าง เรียวแขนของใครสักคนที่โอบรัดที่รอบเอว ศีรษะของใครสักคนที่เอนซบอยู่บนต้นแขน

ใคร?

ใบหน้าคม ผมเผ้ายุ่งเหยิง หันไปมองคนที่มานอนซบอยู่ที่ไหล่ แล้วก็ถึงกับลมหายใจสะดุด

เฮ้ย...?!?

ไอ้เป๋นี่หว่า มาไงวะเนี่ย

นัยน์ตาคมเบิ่งตาขึ้นดูให้ชัด ๆ แล้วเมื่อขยับกายเตรียมจะลุกขึ้นนั่ง กลับได้ยินเสียงบ่นงึมงำจนต้องทิ้งกายลงนอนอีกครั้ง เมื่อเรียวแขนที่โอบรัดไม่ยอมปล่อย แถมยังกอดแน่นขึ้นอีก

“ขอนอนต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง” อ้าว แล้วทำไมมึงต้องมานอนบนตัวกูด้วยวะ ไอ้เป๋

ถ้าเป็นปกติ ทานตะวันคงโวยวายโมโหแต่เช้า แต่ตอนนี้ยังไม่ตื่นเต็มตา ปฏิกิริยาตอบสนองแบบปกติก็เลยหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ใบหน้าคมเหลือบตามองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายอีกครั้ง ไม่ได้ตั้งใจจะมองให้มาก แต่ก็เผลอมองไปจนได้

สิ่งที่เห็นคือผิวแก้มเนียนใส แพรขนตายาวจนอยากจะเอานิ้วจิ้มเล่น และริมฝีปากสีสดน่าลิ้มลอง

เฮ้ย ไอ้เป๋......นี่มันผู้ชายแน่เหรอวะเนี่ย มองดี ๆ แบบนี้น่ารักใช้ได้นะเนี่ย
หรือว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่ สติสตังเลยยังไม่ค่อยสมประกอบ หรือว่ายังไงกันวะ

ทานตะวันขมวดคิ้วมุ่น หันกลับไปนอนมองเพดานห้องอีกครั้ง แต่ในใจกลับครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง จนต้องหันกลับมามองคนที่ซุกซบอยู่บนไหล่

ปลายนิ้วเกลี่ยไล้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกที่หน้าผากมนของคนที่ยังหลับใหล และลองใช้ปลายนิ้วแตะไปที่ริมฝีปากของคนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด ลองแตะแล้วถึงได้รู้ว่ามันน่าสัมผัส จนต้องใช้นิ้วเกลี่ยเล่นจากหัวคิ้ว มาที่ปลายจมูกเล็ก ๆ ลงไปที่ข้างแก้ม และแตะซ้ำที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเล่น แล้วก็เผลอยิ้มออกมา เพราะถูกใจกับสัมผัสที่ได้รับ

แก้มโคตรนิ่มเลยว่ะ เนียนด้วย เหมือนอะไรนะ เหมือน เหมือน .........

ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ แพรขนตาที่ไหวยุกยิก ก็ทำให้ทานตะวันรีบชักมือกลับ แล้วแกล้งหลับตาลงนอนตัวแข็งทื่อในทันที

แล้ว กูทำแบบนี้ทำไมวะเนี่ย

อ้อนยกมือขยี้ตาของตัวเองซ้ำ ๆ เพื่อให้ตื่นเต็มตา นัยน์ตาเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่ข้างฝา แล้วก็ขยับกายลุกขึ้นนั่ง

ดีนะเนี่ย ตื่นก่อน ไม่งั้น ไอ้เวรนี่แหกปากโวยวายหาว่าปลุกมันช้าแน่ ๆ ทั้งที่อยากจะตื่นแต่ร่างกายกลับต่อต้าน อยากนอนอีกนิด นิดเดียวจริง ๆ คงไม่เป็นไรน่า

อ้อนกำลังจะทิ้งกายลงนอนอีกครั้ง ฝ่ามือเอื้อมจับที่ข้อมือของอีกฝ่ายที่แผ่หลา ยกขึ้นเพื่อให้ไปวางอยู่บนตัวของทานตะวัน แล้วก็เบียดร่างขดตัว เตรียมจะดึงผ้าห่มคลุมร่าง แต่ทานตะวัน ก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง เหมือนไม่สามารถทนอยู่นิ่งเฉยได้อีก

“ร้อนโว้ยยยยยยยยยยย แม่งเอ้ย” เสียงแหกปากแต่เช้า ทำให้อ้อนได้รู้ว่าเวลาแห่งความสุขหมดลงแล้ว แถมซ้ำไอ้คนที่ยึดเตียง ยังเขย่าร่างของอ้อนไปมา ไม่ยอมให้หลับให้นอนได้อีก

“ลงไปเลยมึง เฮ้ย เฮ้ย ตื่นสิวะ”

เฮ่อ สวรรค์ล่มอีกแล้วกู ไอ้ทานนะไอ้ทาน มึงจะตื่นมาทำไมตอนนี้วะ อ้อนอยากจะตะโกนด่าอีกฝ่ายให้สาแก่ใจ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ทานตะวันกลับสอดมือเข้าไปที่แผ่นหลังบางของคนที่กำลังเตรียมจะลุกขึ้น แล้วยกร่างนั้นขึ้นทั้งตัว เขย่าที่ไหล่แรง ๆ จนอ้อนรู้สึกมันหัว แล้วก็ได้รู้ว่าเช้านี้ มันเป็นเช้าแห่งวันนรกแตกแท้ ๆ

“ตื่น ตื่น ตื่น ตื่นนนนนนนนนนน”

กูรู้แล้วโว้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย จะตะโกนหาห่าอะไรวะ

ก่อนที่อ้อนจะโวยวาย ร่างกายก็หล่นลงบนพื้นซะแล้วเพราะแรงถีบจากคนบนเตียง หล่นลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยสะใจของทานตะวัน

“โอ้ย เจ็บนะโว้ย เหี้ยเอ้ย ซวยแต่เช้าเลยแม่ง” อ้อนบ่นออกไปอย่างนั้นแล้วรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวเข่า

เจ็บอีกแล้ว ทำไมมันยิ่งเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ นะ ยังไม่อยากผ่าตัดตอนนี้ ทำยังไงดี อ้อนขมวดคิ้วมุ่นมองที่ขาของตัวเอง แล้วค่อย ๆ ถลกขากางเกงขึ้นดู โดยเหลือบมองคนที่ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ร้องเพลงมีความสุขแต่เช้า ทานตะวันไม่ทันมองแล้วก็ไม่คิดจะมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร แต่รู้สึกว่าเช้านี้สนุกสนานกว่าทุกวัน ได้แกล้งไอ้เป๋แต่เช้า สวรรค์จริง ๆ เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

คนตัวโตเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ส่วนอ้อนพยายามลุกขึ้นยืน แต่ก็ลุกไม่ได้ พยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็เจ็บจนต้องนั่งลงกับพื้น แล้วนวดคลึงที่หัวเข่าของตัวเอง กัดฟันแน่น แล้วพยายามลุกขึ้น และสุดท้ายก็ลุกขึ้นได้

เฮ่อ โล่งอก ไม่ค่อยเจ็บมาก แต่คงพอเดินไหว ไม่เป็นไรหรอกไอ้อ้อน ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวก็หาย น่ะ ของแค่นี้ เดี๋ยวก็หาย

ริมฝีปากขบกันแน่น แล้วก็ยิ้มออกมาได้ เมื่ออาการเจ็บแปลบทุเลาลง

นึกว่าจะแย่ ไม่เป็นไรแล้วนี่หว่า ตกใจไปได้ เฮ่อ เดี๋ยวก็ต้องแบกกระเป๋าไอ้ทานอีก แต่คงพอไหวมั้ง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

ปลอบใจตัวเองอย่างนั้นแต่อ้อนก็ยังรู้สึกเจ็บที่ขาอยู่ดี
เหลือบมองไปที่ห้องน้ำ แล้วก็ยกนิ้วกลางขึ้นส่งให้ลับหลัง คนกวนประสาท

“เหี้ยไอ้ทาน อย่าให้กูใช้หนี้หมดนะ น่าดูแน่มึง”

ถึงจะคิดก็เป็นได้แค่ความคิด เพราะทานตะวันไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ส่วนอ้อนก็ได้แต่โมโหโวยวายอยู่เงียบ ๆ คนเดียว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มองมันชัด ๆ มันก็น่ารักนะไอ้เป๋เนี่ย

เฮ้ย......น่ารักตรงไหน ไม่มีอ่ะ อย่างนั้นเขาไม่เรียกน่ารักนะ คิดอะไรบ้า ๆ

แต่น่ารักจริง ๆ นะ เนื้อนิ่ม ผิวนุ่ม เอามานอนกอดเล่นได้สบาย

งั้นเหรอ.......ตัวหนักจะตายแถมยังมาทำให้เมื่อยแขนอีกต่างหาก

มองดี ๆ สิตาว้าน หวานด้วยนะ ยิ้มทีมีลักยิ้มที่แก้มสองข้างด้วย แต่นาน ๆ มันจะยิ้ม น่ารักจริง ๆ

พอเหอะไอ้ทาน คิดห่าอะไรแต่เช้าวะเพ้อเจ้อ แม่งกูนี่ท่าจะบ้า

ทานตะวันสะบัดหัวไล่ความคิดเพี้ยน ๆ แล้วก็ปลดเสื้อผ้า เตรียมอาบน้ำ เพื่อไปซ้อมในตอนเช้า วันนี้อารมณ์ดี เพราะฝันว่าเมื่อคืนอยู่กับแม่ แล้วแม่ก็กอด อุ่นมาก ๆ มีความสุขที่สุด

ทานตะวันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วยืนอมยิ้มอยู่หน้ากระจก ลองยกมือขึ้นโอบร่างของตัวเองแล้วก็ยิ้มออกมา

เดี๋ยวถ้าได้ถ้วยชนะเลิศนะ แม่จะวิ่งเข้ามาแล้วก็กอด กอดเอาไว้ แล้วบอกว่าทานเก่งที่สุดเลยลูก

นั่นไงล่ะ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ เลย แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ต้องไปซ้อม ต้องรีบไปซ้อม ยังไงแชมป์ปีนี้ ก็ไม่มีทางพลาดหรอก ชัวร์อยู่แล้ว ซ้อมขนาดนี้ ไม่ได้ถ้วยรางวัลก็ให้มันรู้ไป
ไปซ้อมดีกว่า เช้านี้มีความสุขจริงโว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ทานตะวัน มีแต่ความมุ่งมั่น รอบตัวมองไม่เห็นใคร นอกจากคำชมของพ่อแม่ที่ว่า

“ทานเก่ง ทานเยี่ยมที่สุด”

ถึงแม้มีคนมากมายมาสนใจ อยากเข้าหา แต่กลับถูกปฏิเสธด้วยคำพูดร้าย ๆ จนพากันต้องวิ่งหนี แม่ถามหลายครั้ง ว่ามีแฟนหรือเปล่า แต่ทานตะวันก็โกหกไปทุกครั้งว่ามี ทั้งที่ในความเป็นจริง ชีวิตนี้ คนตัวโต บ้า ๆ บอ ๆ ไม่เคยสนใจที่จะมองใครเลย

ไม่เคยมีใครรู้ว่าคนอย่างทานตะวัน ไม่เคยหลงรักใคร และไร้เดียงสากับเรื่องความรักอย่างไม่น่าเชื่อ จนถึงตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้ทานตะวันคงอยู่ คือสายตาและความชื่นชมของพ่อแม่นั่นเอง

*****