ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #59 : ตอน ยอมแพ้ (จบ)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.75K
      13
      24 ก.ค. 54

     ตอน ยอมแพ้ (จบ)









    แล้วทานตะวันก็ได้แต่นั่งมองสนามที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน

    จากวินาทีแรกที่ลงสนาม ถึงวินาทีสุดท้ายที่พ่ายแพ้

    แค่เพียงสายตาของอ้อนเท่านั้นที่ไล่ตาม ปราศจากสายตาของใคร ๆ

    ผิดหวังและเหมือนตัวเองสูญเสีย ไม่ใช่แค่แม่ที่ไม่มา แต่เหมือนกับว่าถูกสายตาของเพื่อนร่วมทีมทิ่มแทง

    แพ้ยับเยิน 0 ต่อ 3 ทำสกอร์ไม่ได้ แพ้แบบหมดรูป หลังหมดเวลาการแข่งขัน

    ทุก ๆ สายตาที่มองมา มีแต่แววตัดพ้อ และไม่มีเสียงปรบมืออย่างที่ต้องการ ในวินาทีที่ยืนนิ่งคอตกอยู่ในสนามหลังหมดเวลาการแข่งขัน เพื่อนร่วมทีมทั้งหมดเดินจากไปแล้ว และทิ้งไว้เพียงใครคนหนึ่งที่ยืนนิ่งมองความว่างเปล่า

    จับมือกันเมื่ออีกฝ่ายได้ชัยชนะ และคว้าถ้วยรางวัลไปครอง ทั้งที่ตัวเองอยากร้องไห้ และเพื่อนร่วมทีมที่ฝึกซ้อมกันมาหลายเดือน ต่างก็ยืนร้องไห้ จ้องมองถ้วยรางวัลที่ต้องการ และต่างเดินหันหลังเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา

    ไม่มีคำปลอบใจจากใครสักคน ทุกคนต่างตกอยู่ในอาการเดียวกัน

    "เราแพ้ว่ะพี่ทาน...." คำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่เหมือนโดนเหยียบหัวใจให้แหลกลาญ

    ทานตะวันไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ และไม่ร้องไห้

    ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับ และไม่ได้หันมามองกันอีก เพราะรู้ว่าแต่ละคนกำลังร้องไห้ในใจ เพียงแต่ไม่อยากจะระเบิดมันออกมาเท่านั้น

    "เราคงซ้อมกันไม่พอว่ะพี่ ปีหน้า...พี่มาดูพวกผมแข่งนะ ปีหน้าพวกผมสัญญาว่าจะเอาถ้วยรางวัลมาเป็นของเราให้ได้ พวกผมสัญญาจริง ๆ พี่ทาน"

    ไม่ใช่ทานตะวันที่ปลอบใจเพื่อนร่วมทีม แต่เป็นไอ้พวกเด็กในชมรมที่ไม่เอาถ่าน ที่ทำให้ต้องเอะอะโวยวายอยู่บ่อยๆ กำลังปลอบใจทานตะวัน

    คำพูดง่าย ๆ แต่ทำให้กลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่

    "เออ พี่รู้ว่าพวกมึงต้องทำได้ นัดพวกเราไปให้หมด จะฉลองให้เต็มคราบเลย พี่เลี้ยงเอง"

    กลั้นใจพูดออกไป และพยายามจะยิ้มให้เต็มภาคภูมิ แพ้แล้วสินะ สุดท้ายก็แพ้

    ช่วยไม่ได้

    ก็พยายามแล้ว พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

    ได้ถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่ให้มีความสุขได้ยังไง เมื่อวันนี้มาถึง วันที่ได้เรียนรู้สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

    ..............ความเสียใจ.......ความพ่ายแพ้.........และการที่ต้องหมดหวังกับสิ่งที่หวัง..................

    แต่...

    ก็ไม่เห็นว่าจะตาย

    ตอนนี้ก็ยังยืนอยู่

    ยืนอยู่ในสนาม

    สนามที่ปราศจากผู้คน

    สนามที่ทำให้พยายามและทำให้มีชีวิตชีวา

    ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหม่น และพยายามยิ้มให้กว้างที่สุด กว้างให้เท่ากับแผ่นฟ้าที่กว้างใหญ่

    "แพ้ซะแล้ว....แถมแม่ยังไม่มาดูซะอีก....ทาน...แพ้แล้วแหละอ้อน"

    ทานตะวันก้มหน้าลงมา และหันไปเอ่ยบอกกับคนที่มายืนนิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ

     

    เสียใจแทบตาย แต่ก็ได้รู้ว่านี่ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต

    "งั้นเหรอ...แพ้แล้วเหรอ.....แย่จังเลยนะ...."

    อ้อนยังยืนอยู่ตรงนี้

    และหันมาส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเหมือนทุกวัน ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากวันก่อน ๆ

    แพ้....งั้นเหรอ

    แข่งแพ้เสียใจ จนอยากจะร้องไห้ให้ดังที่สุด เสียใจกับสิ่งที่หวังแต่กลับไม่เป็นอย่างที่หวัง

    เสียใจ

    อยากจะร้องไห้

    อยากจะร้องไห้เสียงดัง ๆ

    แต่...........ทำไมถึงได้รู้สึกโล่งใจและสบายใจขนาดนี้

    "ทาน กลับบ้านกันเถอะนะ...วันนี้แม่บอกว่าจะทำของโปรดให้กิน...เมื่อเช้าเราบอกเขาว่าให้ทำของที่ทานชอบไว้ให้....เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่นะ...เย็นนี้เราจะช่วยทานอาบน้ำ แล้วก็จะช่วยถูหลังด้วย...แต่มีข้อแม้ว่า...

    คืนนี้ทานต้องให้เราปลอบใจนะ....สัญญาได้มั้ย"

    หนูน้อยแก้มแดงพูดไป ยิ้มไป และยังคงยืนอยู่เคียงข้างไม่ได้ขยับกายหนีหายไปไหน

    แพ้งั้นเหรอ

    แพ้....

    การแพ้ทำให้เรารู้จักการยอมรับความพ่ายแพ้ และรู้จักการลุกขึ้นยืนเพื่อจะก้าวเดินก้าวใหม่

    "วันนี้แม่ทานไม่มา พรุ่งนี้ก็ต้องมา ถ้าพรุ่งนี้ไม่มา วันถัดไปก็ต้องมา ถ้าวันถัดไปไม่มา เราก็ไปหาเขาเลย ทานว่าดีมั้ย........."

    ทานว่าดีมั้ย

    ดีมั้ยงั้นเหรอ

    คำถามง่าย ๆ แต่ทำให้ใบหน้าที่บึ้งตึง ค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาได้

    อ้อนหมายถึงว่า

    วันนี้มันก็เหมือนทุก ๆ วัน เหมือนวันก่อน ๆ หรืออาจจะเหมือนวันพรุ่งนี้

    ต่อให้เราเสียใจหรือร้องไห้แทบตาย เราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

    เราต้องทำวินาทีนี้ให้ดีที่สุดอย่างนั้นใช่หรือเปล่า

    "จริงสินะ แม่ไม่มาทานไปหาก็ได้นี่ ทานเชื่ออ้อน...งั้น...เรากลับบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่อ้อนกันเถอะ ตอนนี้ทานหิวแล้วล่ะ วันนี้อ้อนคุยกับแม่แล้วใช่มั้ยล่ะ ดีจังเลย งั้นคืนนี้ทานจะโทรไปบอกแม่ว่าทานแข่งแพ้ซะแล้ว..เนอะ"

    ไม่อยากเชื่อ

    แม้แต่ตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าจะสามารถพูดคำพูดนี้ออกมาได้ง่าย ๆ

    คำพูดที่ทำให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่เป็นไร นี่ไม่ได้เจ็บปวดเจียนตายเลยหรือไง ไม่เห็นว่าจะเป็นอะไรเลย

    ทั้งที่คิดว่าจะร้อนรนจนทนไม่ไหว แต่กลับไม่เป็นไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้ รู้สึกดีมาก

    ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่คาดฝันย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ

    ดีเหลือเกินที่มีคน ๆ นี้เป็นกำลังใจอยู่ข้าง ๆ ดีเหลือเกินที่ทานมีอ้อนอยู่เคียงข้าง

    "กลับบ้านกันเถอะอ้อน กลับบ้านกัน"

    ทานตะวันหันมายิ้มให้กับอ้อนที่เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มตอบกลับมาให้ ฝ่ามือค่อย ๆ กุมกระชับและเกาะเกี่ยวกันเอาไว้แนบแน่น

    ทานตะวันหันกลับไปยิ้มให้กับสนามหญ้าที่ทำให้ตัวเองได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างอีกครั้ง

    ความสุข ที่ทำให้ยิ้ม

    ความเศร้า ที่ทำให้หัวใจหม่นหมอง

    ความเหงาที่กัดกร่อนหัวใจ

    ความทุกข์ที่ทำให้ร้องไห้ทุรนทุรายบ้าคลั่ง

    และสุดท้าย...........มิตรภาพและความรัก ที่ทำให้ลุกขึ้นยืนและก้าวข้ามผ่านความเสียใจไปได้

    จากนี้ไป ก็ยังคงต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ว่าจะเจอกับอะไรก็ยังต้องเดินทางต่อไป

    ข้างหน้าที่ยังมองไม่เห็นทาง และยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง

    ข้างหน้ามีอะไรรออยู่นะ

    ข้างหน้าที่จะเดินไปพร้อมกับคน ๆ นี้มีอะไรรออยู่

    ทานตะวันหันมาส่งยิ้มให้อ้อนที่ยังเดินเคียงข้างไม่ห่าง

    กลับบ้านกันเถอะ....กลับบ้านกัน....กลับบ้านไปพร้อมกับคนที่เดินเคียงคู่กันคนนี้

    "ทานรักอ้อนจังเลย....แล้วทานก็หิวข้าวแล้วด้วยกลับบ้านไปกินข้าวกันดีกว่า"

    เป็นเสียงของทานตะวันที่บ่นออกมาและทำหน้างอ ยกมือขึ้นลูบท้องเป็นการบอกให้รู้ว่าวันนี้ทั้งเหนื่อยแล้วก็ทั้งหิว

    "เออ เราก็รักทาน....ป่ะ กลับบ้านไปกินของอร่อยที่บ้านเรากัน"

    อีกครั้งที่ทำให้ใบหน้าของทานตะวันมีรอยยิ้ม เมื่อได้ฟังคำพูดของอ้อน

    วันนี้ก็แค่เป็นอีกหนึ่งวันที่ได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง

    ถ้าไม่รู้จักรสชาดของความทุกข์ จะซาบซึ้งกับความสุขได้ยังไง

    ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ วันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันต่อ ๆ ไป

    ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้อ้อนก็ยังอยู่ข้าง ๆ นี่นา

    เราก็จะเดินไปด้วยกัน และเป็นกำลังใจให้กันตลอดไป เราจะไม่มีวันทอดทิ้งกัน ไม่มีวันนั้น ไม่มีวัน

    Fin

     

    **********************************************

    จบได้อบอุ่นมากกับเรื่องนี้   ทานกับอ้อนเค้ามาเติเมเต็มให้กันและกัน  ผ่านอะไรร่วมกันมาก็เยอะ   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×