[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #49 : ตอน รอคำตอบ

 ตอน รอคำตอบ

สองสามวันมานี้ ไม่ใช่สองสามวันหรอก หลายวันมานี้ต่างหากล่ะ

ตอนนี้คนข้าง ๆ อยู่ในสภาพนี้ สภาพนี้ไง นี่ไง นี่ นี่ นี่

อ้อนหันไปมองคนตัวโตที่ทั้งพัวพัน ทั้งกอดรัดฟัดเหวี่ยงไม่ยอมปล่อย แถมเดินตามต้อย ๆ แทบไม่ยอมให้คลาดสายตา

จะใครซะอีก ถ้าไม่ใช่......ทานตะวัน.....

คนบ้า ๆ คนนี้ ทำหน้าเศร้ามาหลายวัน บางวันก็แอบเห็นน้ำตาซึม ถามว่าเป็นอะไร ก็ได้คำตอบเดิม ๆ ว่า "เปล่า"

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นอะไรแต่ก็ยังอุตส่าห์ถามไป ถามเพราะอยากมีเรื่องคุยกันบ้าง ทานตะวันไม่ช่างพูดช่างคุย ไม่เล่น ไม่เอะอะโวยวายไม่แกล้ง และไม่หาเรื่อง แต่ชอบแอบหลบไปนั่งเงียบ ๆ คนเดียว บางครั้ง เดินเข้าไปหาก็ลุกขึ้นเดินหนี เป็นแบบนี้หลายวัน

จนแม้แต่ตัวอ้อนเองก็ยังเศร้าไปด้วย ไม่กล้าเข้าหน้า เพราะบางครั้งเมื่อต้องพบกับสายตาที่เจ็บปวดของทานตะวันเวลาที่อีกฝ่ายมองมา ยิ่งตอกย้ำความชั่วร้ายของตัวเองให้มากขึ้น

แต่แล้วเมื่อผ่านไปหลายวัน จากไม่ยอมให้เข้าใกล้ มาคราวนี้ คนที่กอดเอวไม่ยอมปล่อยก็กลับกลายเป็นอีกคน
จากที่เอาแต่หลบหน้าและคอยวิ่งหนี วันนี้กลับแปลกกว่าทุกวัน

เพราะตั้งแต่เช้าที่ตื่นมาพร้อมกัน ทานตะวันก็เอาแต่ร้องเรียกไม่ยอมให้ห่างตัว ไม่เข้าใจว่าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีก แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ก็ยังคงกอดแน่น ทำหน้าเศร้า ไม่ยอมให้เดินไปไหนได้เลย

"อ้อน...หนาว"

แล้วไง กอดขนาดนี้ ยังหนาวอีกเหรอ

"อือ...หนาว.."

อ้อนตอบไปแค่นั้นแล้วคนตัวโตก็ตามเกาะแจ ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็เอาแต่เดินตาม กลัวจะคลาดสายตาไปไหนหรือไง ไม่ได้ไปไหนซะหน่อยแล้วทำไมตามติดขนาดนี้

"เมื่อคืน...โดนแย่งผ้าห่มด้วย..งอน"

ทานตะวันบ่นเสียงเบาแล้วก็ทำหน้างอเหมือนเด็ก ๆ ส่วนคนฟังได้แต่แอบลอบยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกขำอยู่ในใจ

ก็แล้วใครใช้ให้นอนดิ้นขนาดนั้น เห็นนอนไม่หลับกระสับกระส่ายมาหลายคืน แล้วทำไมคืนก่อนถึงได้นอนกลิ้งไปกลิ้งมา

สงสัยอดนอนหลายคืน เลยหมดสภาพ แล้วรู้ได้ไงว่าแย่งผ้าห่ม ยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย แถมซ้ำยังลุกขึ้นมาห่มผ้าให้เมื่อกลางดึกอีก แล้วใครกันแน่ที่โดนแย่งผ้าห่ม

ตื่นมาอีกที ก็เห็นผ้าห่มไปกองอยู่ปลายเตียง เตะลงไปเอง แล้วจะให้โทษใคร

"แล้วเป็นไง...โดนแย่งผ้าห่มแล้วทำไงล่ะ"

ก็แค่คำถามเรื่อยเปื่อย ในขณะที่พยายามจะเดินไปเสียบปลั๊กกาต้มน้ำในครัว โดยมีทานตะวันเกาะติดตามมาด้วย

"ก็ไม่แล้วไง...ก็หนาวสิไม่มีผ้าห่มก็หนาว"

ใช่ ไม่มีผ้าห่มก็หนาว แล้วนี่เป็นอะไรถึงได้มาคุยเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้ได้ ทั้งที่หลายวันมานี้แทบไม่รู้จะคุยอะไรกันด้วยซ้ำ

บรรยากาศอึมครึมมาตลอด แต่แล้วพอถึงวันนี้ ทำไมบรรยากาศถึงได้เปลี่ยนไป ใช่ เปลี่ยนไป แล้วก็เปลี่ยนไปในทางที่นับว่าดีขึ้นมากด้วย

"เอ้า...ก็รู้นี่ไม่มีผ้าห่มก็หนาว..."

อ้อนตอบออกไปในขณะที่พยายามเอื้อมหยิบแก้วกาแฟที่อยู่บนตู้ เอื้อมไม่ถึง แต่ก็มีทานตะวันเอื้อมแขนไปหยิบมาให้และวางเอาไว้ให้ตรงหน้า

"ไม่มีผ้าห่มก็หนาว...แล้วถ้าไม่มีทาน...อ้อนจะเหงามั้ย"

บทสนทนาที่ราบรื่นมาตลอดยามเช้ามีอันต้องสะดุดลง อ้อมแขนที่โอบรัดที่รอบเอวคลายออกแล้ว พร้อมกับที่คนตัวโตยืนก้มหน้าทำหน้าเศร้าอยู่ข้าง ๆ

ไม่มีทาน...อ้อนจะเหงามั้ย...จะเอาคำตอบว่าอะไร ให้ตอบว่า "เหงา" หรือตอบว่า "เฉย ๆ"

"แล้วไม่มีคนใช้สักคน...จะเป็นอะไรมั้ยล่ะ"

คำถามของอ้อนทำให้ทานตะวันยิ่งก้มหน้า และยืนนิ่งเงียบก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

"สำหรับอ้อน ตอนนี้ทานเป็นแค่เจ้าหนี้กับเจ้านายแค่นั้นเองเหรอ...แค่นั้นเองใช่มั้ยล่ะ"

ทานตะวันพูดเพียงเท่านั้นแล้วก็ก้าวเท้าเดินหนีผละจากไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย ทิ้งให้อ้อนยืนนิ่งเงียบอยู่ในครัวเพียงลำพัง

...ไม่ใช่หรอก ทานไม่ได้เป็นแค่นั้น แต่ตอนนี้ทานเป็นมากกว่านั้น แต่จะให้บอกว่าเป็นอะไร
ในเมื่อ...เวลานี้ ยังไม่รู้จะตอบตัวเองยังไง กับความรู้สึกที่แบ่งให้คนสองคนในเวลาเดียวกัน

เห็นหน้าไหมครั้งแรกหลังจากไม่ได้เจอกันมานาน สิ่งแรกที่รู้สึกคือตกใจ แต่หลังจากนั้น เมื่อได้พูดคุยกันอีกครั้ง ความรู้สึกที่พยายามจะลืมไปให้หมดก็กลับหวนคืนมาอีกครั้ง

มันเปรียบเทียบกันไม่ได้ กับความรู้สึกที่มีให้ทานตะวัน

"เอามีดมาหั่นแบ่งครึ่งไปเลยดีมั้ย จะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้...เดี๋ยวแม่งก็หนีไปให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย"

แค่คิด แล้วก็ยิ้มอย่างเศร้า ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกันวะเนี่ย เกิดจะมีรักซ้อนซ่อนรักกันตอนนี้อีก
เป็นปีเป็นชาติไม่ยอมมี อยู่ดีมีสุขมาได้ตั้งนาน แล้วทำไมถึงได้มีพายุเข้ากันตอนนี้

"กาแฟใส่น้ำตาลกี่ก้อน ทาน ทาน ทานโว้ยยยยยย"

เรียกก็แล้ว ตะโกนก็แล้ว แต่ไอ้คนหน้าหงิกหน้างอนั่นก็ไม่ยอมตอบ จนอ้อนต้องเดินมาหาที่ข้างสระน้ำ

"น้ำตาลกี่ก้อนครับคุณชายทานตะวัน"

อ้อนนั่งลงข้าง ๆ คนที่นั่งเงียบอยู่ข้างสระ แล้วก็ก้มหน้าลงไปถาม

"น้ำตาลกี่ก้อน...สองมั้ย..หรือสาม..จะได้หวาน ๆ "

ถามแล้ว พูดแล้ว แต่ก็ยังได้คำตอบเป็นความเงียบเหมือนเดิม อ้อนก็เลยได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็ถอนใจด้วยความกลุ้ม

"อ้อน...ไปทะเลกันเถอะ.."

อะไรนะ...ไปทะเล...บ้า..อยู่ดี ๆ เล่นพูดออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย บ้าแล้ว ตอนนี้เนี่ยนะ หน้าหนาวไปทะเลเนี่ยนะ บ้า

"เฮ้ย..ไปได้ไง"

งง แล้วก็ อึ้ง แล้วก็อยากจะหัวเราะ แต่ทานตะวันทำหน้าจริงจังแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นการล้อเล่น แถมยังลุกขึ้นคว้าข้อมือของอ้อนให้เดินตาม

"ไปทะเลกัน ไปตอนนี้เลย แล้วจะบอกว่าจะเอาน้ำตาลกี่ก้อน ไปกันเลย ตอนนี้แหละ ดีที่สุด"

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง ของไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าไม่ต้องเปลี่ยน ได้แต่ทำหน้าเหรอหราด้วยความมึนงง สุดท้ายก็ขึ้นมาอยู่บนรถด้วยกันจนได้

อ้อนหันไปมองหน้าของทานตะวันอีกครั้ง พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาเต็มหัว

...อารมณ์ไหนอีกล่ะเจ้าชายน้อย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวทำเหมือนจะร้องไห้ เดี๋ยวก็ชวนไปเที่ยวกันดื้อ ๆ...

"นี่...แล้วตกลงจะเอาน้ำตาลกี่ก้อน"

อ้อนแกล้งถามไปเล่น ๆ แต่คำตอบที่ได้กลับมา กลับทำให้ต้องหันไปมองหน้าทานตะวันนิ่งๆ อีกครั้ง

"น้ำตาลอะไรไม่เอาทั้งนั้น ไม่เอาอะไรแล้ว...อยากจะใส่น้ำตาลกี่ก้อนก็ใส่ไป..อยากจะทำอะไรก็ทำไปแต่อยู่กับทานนะ..อยากจะทำอะไรกับชีวิตทานก็ได้ แต่อย่าทิ้งทานไปเหมือนที่คนอื่น ๆ ทิ้ง...ห้ามทิ้งไปเหมือนคนอื่น ๆ เข้าใจมั้ย..อยากจะมีใครอีกกี่คนก็ได้..แต่ต้องกลับมานะ...ต้องกลับมาหาทานตลอดไป"

บ้า...พูดแบบนี้ได้ยังไง

จะร้องไห้อยู่แล้วนะโว้ย พูดบ้าอะไรวะ พูดอะไรไม่คิดถึงใจคนฟังเลยเหรอ นึกว่าคนฟังไม่มีหัวใจหรือไง พูดออกมาคิดบ้างหรือเปล่า ว่าคนฟังก็เจ็บปวดเหมือนกัน

ไอ้ทาน ไอ้บ้า

"ดี..งั้นจะไป..จะไปให้ดู..คอยดูเถอะ..ไปแน่..ขืนพูดอย่างนี้อีกครั้งเดียวไปแน่ ๆ"

กรีดลึกไปถึงหัวใจ ทานตะวันได้แต่ฟังคำพูดของอ้อน รู้สึกว่าตัวเองอยากจะตะโกนออกมาให้ดังที่สุด แต่ก็ทำได้แค่ขบริมฝีปากแน่น แล้วก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป

"ไปแน่ ๆ นะ...ขืนพูดแบบนี้อีกครั้งเดียว..คอยดูให้ดี..จะไปไม่กลับมาอีกเลยด้วย"

จะตอกย้ำให้ยิ่งเจ็บช้ำกันไปถึงไหน

ถึงแม้อ้อนจะพูดอย่างนั้น แต่การกระทำกลับไม่เป็นไปตามคำพูด

ศีรษะเอนซบลงที่ลาดไหล่ของคนที่พยายามจะหันเหความสนใจไปกับการมองถนน

มือที่เอื้อมหยิบเม็ดบ๊วยในกระปุกมาส่งให้ที่ริมฝีปากยิ่งทำให้ทานตะวันสับสนกับการกระทำของอ้อนมากขึ้น

"เจ้าชายน้อย...คิดว่าเราหลายใจขนาดนั้นเลยเหรอ...ห๊า..คิดว่าหลายใจขนาดนั้นเลยหรือไง"

ได้ยินนะ ได้ยินเหมือนเสียงตะคอกแต่ไม่ดังนัก

อะไรล่ะ ที่ว่าไม่หลายใจ...นี่จะทำให้ดีใจหรือเปล่า...หรือจะให้เข้าใจว่ายังไง

"ไม่หลายใจแล้วรักทานคนเดียวหรือไง..."

ถามออกไปเหมือนคนโง่ แล้วคำตอบที่ได้กลับมาคือ บ๊วยอีกเม็ดที่อ้อนจงใจจะยัดเยียดใส่ปากให้ เพราะอยากจะให้หยุดพูด

สัญญาณแบบนี้...เอ๊ะ...เข้าข้างตัวเองหรือเปล่า

หรือว่า...หรือ...อ้อนจะเอายังไง

"อ๋ายอามว่าไงเนี่ย อึก ไอ้เอาแล้ว ไม่ต้องป้อนแล้ว"

ทานตะวันดึงกระดาษทิชชู่ออกมาจากกล่องแล้วคายเม็ดบ๊วยทิ้ง พยายามจะจับอาการของคนพูด แต่กลับไม่ได้รับอะไรกลับมา

ไอ้ท่าทางออดอ้อนแบบที่ไม่เคยทำของอ้อนนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ

เฮ้ย แล้วตกลงจะให้ทำยังไง

สรุปว่า...หนูน้อยแก้มแดงจะเอายังไงกับชีวิตของกระผมครับเนี่ย ทานตะวันก็งงเป็นนะครับ ตกลงจะเอายังไงเนี่ย

******************************


ถ้ามีแฟนแบบทาน  ยังไงก็รำคาญไม่ลงอ่ะ  ถึงจะขี้อ้อน ขี้งอนไปหน่อยก็เถอะ