[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #40 : ตอน โมโห

 ตอน โมโห

หมอนมีไว้หนุนนอน แต่สำหรับอ้อนในเวลานี้หมอนมีไว้รองรับกำปั้นหนัก ๆ ที่ทุบลงไปหลาย ๆ ครั้ง
ไม่รู้จะทำอะไร...นอนไม่หลับ ก็เลยซ้อมต่อยหมอนเล่น

แล้วหลังจากนั้นก็โยนหมอนลงไปบนพื้นห้อง....ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงเพื่อลงไปนอนบนพื้น กลิ้งไปกลิ้งมาหลายตลบและลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง

"เฮ่อออออออออ"

อาการถอนหายใจยาวเหยียด รอบที่หนึ่งร้อยยังคงดำเนินต่อไป ลองใช้ฝ่ามือแตะที่หัวใจก็พบว่ามีก้อนอะไรหนัก ๆ กำลังกดทับอยู่

ใช่...กำลังรู้สึกอึดอัดใจ แล้วก็รู้สึกกลัว กลัวสิ่งที่มองไม่เห็น กลัวสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึก ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกพังทลายลงแต่กลับทำให้รู้สึกหนักใจมากขึ้น

""ทำให้เรารับรู้ว่าทานรักเราบ้างเถอะ....ขอร้องล่ะได้มั้ยทาน..ทำให้เรารู้สึกบ้างว่าทานรักเรา"

พูดไปได้ยางงายว๊า

เลี่ยนขนาดน้านนนนนนนนน พูดปายด้ายยางงายยยยยยยยย โธ่โว้ยยยยยยยยย กูหนอกู

แถมซ้ำยังไปหอมแก้มไอ้ทานอีก เป็นห่าอะไรวะเนี่ย อยากจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย หอมแก้มไอ้ทานอย่างเดียวไม่พอ ยังร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

ร้องทำไม ร้องทำไมวะนั่น จะร้องให้ได้อารายยยยยย

โธ่เอ้ยยยยยยยย กูหนอกู ไอ้อ้อนหนอไอ้อ้อน มึงทำอารายของมึงวะเนี่ย

นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย พลิกไปพลิกมาหลายครั้ง ลุกขึ้นนั่งหลายหน เดินวนไปวนมา เดินลงไปชั้นล่างของตัวบ้าน แล้วก็เดินกลับขึ้นมานอน

แต่ก็นอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าอาการบ้า ๆ ที่เป็นอยู่นี้ทำยังไงถึงจะหายซะที

ช่วงหัวค่ำ เจอเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ เรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิต....ตั้งแต่เกิดมาจนอายุขนาดนี้ไม่เคยรู้สึกว่ามีเรื่องไหนที่ทำให้ตัดสินใจไม่ได้เท่ากับเรื่องนี้

"ชอบกูได้ไงวะ ชอบตรงไหน มีอะไรน่าชอบ มันล้อเล่นหรือเปล่า หรือว่ามันคิดยังไง โธ่โว้ย กูจะบ้าแล้วนะ จะเอายังไงกับกูกันแน่เนี่ย"

บ่นอยู่คนเดียว พูดคนเดียว พึมพำอยู่คนเดียว แล้วสุดท้ายอ้อนก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจยาวเหยียดอีกเป็นรอบที่หลายร้อย

"กลับบ้านเถอะ วันนี้อย่าไปบ้าน...กู...เรา..เอ่อ..อย่าไปบ้านทานเลยนะ ป่ะกลับบ้าน พากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย"

พูดแค่นั้นจริง ๆ ไอ้ทานมันพูดแค่นั้นจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ยอมแตะตัวอีกเลย

เงียบ

ไม่บอกเหตุผลว่าทำไมถึงต้องพากลับบ้านด้วย

แล้วไหนว่าจะให้ทำนั่นทำนี่ให้ เห็นโวยวายว่าไม่มีคนช่วยถูหลัง งี่เง่าถึงเรื่องที่ไม่มีใครนวดขาให้ แล้วเป็นอะไรขึ้นมาอีก ทำไมถึงได้บึ่งรถพากลับบ้านอย่างนี้

แล้วไอ้เรื่องที่ขอร้องให้รักมันเนี่ย มันจะเอายังไงวะ กูกลุ้มใจนะโว้ยยยยยยยยย แม่งเอ้ย มาทำให้นอนไม่หลับ ไอ้ทาน จำเอาไว้เลยมึง จำเอาไว้เลย

อ้อนหน้าหงิกหน้างอ อยู่ในอารมณ์ของคนฟุ้งซ่านคิดแต่เรื่องของทานตะวัน ทาน ทาน ทาน ไอ้คนตัวโตชอบแกล้ง ชอบทำหน้ากวนประสาท ชอบทำหน้าโหด ชอบตบหัว อะไรอีก ชอบตะโกน ขี้โวยวาย งี่เง่า ไม่มีอะไรดีเลย ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง

แล้วทำไมถึงทำให้.......ทำให้.....

ทำให้เป็นบ้าได้ขนาดนี้....เมื่อนึกถึงคนบ้าบอคนนั้น

"ทานอ่ะ ไอ้ทาน ไอ้ทาน ไอ้ทาน...นอนไม่หลับแล้วนะโว้ย ทำอย่างนี้ได้ยังไงวะ ทำอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน"

แล้วอ้อนก็ลงไปนอนกอดหมอน พร่ำเพ้อละเมอถึงชื่อของคนที่ทำให้นอนไม่หลับ

ภาพใบหน้ายิ้ม ๆ ของคน ๆ นั้นลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้าคนที่ไม่เป็นอันหลับอันนอนเอาแต่พูดถึงชื่อของทานตะวันเป็นรอบที่หลายร้อยเข้าไปแล้ว

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในกลางดึก ทำให้อ้อนถึงกับสะดุ้งสุดตัว และมองหาที่มาของเสียง รีบคว้ามาดูหมายเลขของคนที่โทรมาหา หัวใจเต้นระทึกไม่เป็นส่ำ เมื่อรู้ว่าใครที่โทรมา

เอาไงดีวะ ทำไงดี แล้วจะพูดอะไรดีวะเนี่ย รับดีมั้ย กดรับดีมั้ย สุดท้ายมือไปก่อนความคิด กดรับสายและเอ่ยตอบออกไปแล้ว

"ง่าาาาาาาา อื่อ มีอารายยยยยคนกำลังนอนนน"

ก็ได้มาจากไอ้คนเจ้าเล่ห์คนนั้นนั่นแหละ มารยาเยอะนัก เลยขอมาใช้บ้าง แกล้งลากเสียงยาว ๆ เหมือนกำลังงัวเงีย ทั้งที่ไม่มีวินาทีไหนที่เผลองีบหลับเลยด้วยซ้ำ

"เหรอ เอองั้นนอนไปเหอะ แค่นี้แหละ"

น้ำเสียงห้าวห้วนที่ตอบกลับมายิ่งทำให้ใจเต้นระทึก...แค่ได้ยินเสียงอ้อนก็แทบจะหุบยิ้มไม่ได้ แต่เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะวางสาย จึงต้องรีบรั้งเอาไว้

"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ได้นอน คุยได้ คุยได้ จริง ๆ คุยได้ มีอะไรเหรอ มีอะไร"

ละล่ำละลักพูดออกไปแล้ว และดูเหมือนว่าปลายสายจะเงียบเสียงไม่ยอมตอบอะไรกลับมา

เป็นไรอ่ะ ไมม่ายพูด โกรธไรง่ะ

อ้อนใช้ปลายนิ้วหมุนชายผ้าห่มเล่น นั่งรอด้วยใจเต้นระทึกว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร มีเพียงความเงียบงัน แต่ก็ยังรับรู้ว่าทานตะวันยังไม่ได้วางสาย

"ยังไม่ได้อาบน้ำว่ะ"

เหรอ ยังไม่ได้อาบเหรอ แต่นี่มันเกือบตีสามแล้วนะ ทำไมไม่อาบล่ะ

"อื้อ..." ตอบรับออกไปแล้ว และก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรได้อีก คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร หัวสมองไม่ทำงาน มีแต่หน้าที่ยิ้มไม่หุบ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง

แล้วก็เงียบกันไปนาน นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้ว่านานจนหน้ายิ้ม ๆ ของอ้อนเริ่มหุบยิ้ม หน้ายิ้มกลายเป็นหน้าค่อย ๆ นิ่ง .....นิ่ง นิ่ง กลายเป็นเรียบเฉย

"มีเรื่องอื่นอีกมั้ย" อดใจไม่ไหว เลยต้องถามออกไป ปกติก็เก็บความเงียบเอาไว้เป็นสมบัติส่วนตัวได้ตลอดเวลา แต่ตอนนี้เริ่มทนความเงียบไม่ไหว

ไอ้ทานมันทำอะไรของมันวะ พูดอะไรมาก็ได้ หรือจะพูดจางี่เง่า งี่เง่าเหมือนเมื่อก่อนก็ยังดี แต่ไม่ใช่เงียบแบบนี้ ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันนะโว้ย

"ก็มี...แต่แค่นิดเดียว...ไม่สำคัญอะไรหรอกน่า ไปนอนเหอะไป๊"

อ้าว แล้วไหงไล่ไปนอนดื้อ ๆ อย่างนี้ล่ะ จะพูดอะไรก็พูดมาสิวะ หาเรื่องก็ได้ อะไรก็ได้ ทำสักอย่างเหอะ ใจเต้นจนจะหลุดออกมาจากอกแล้วนะโว้ย

"เหรอ...ไม่สำคัญเหรอ...ไม่สำคัญก็ฟังได้..อะไรเหรอที่ว่าไม่สำคัญ"

อ้อนไม่ใช่คนพูดมาก คนที่พูดมาก ๆ และกวนประสาทกลายเป็นคนใบ้ไปแล้ว ส่วนคนที่ชอบทำตัวเหมือนคนใบ้ ไม่รับรู้เรื่องรอบตัว กำลังพยายามทำตัวเป็นคนเจ้าปัญหา

ซักนั่นถามนี่ และคิดว่าจะทำยังไงให้มีเรื่องคุย ทุกอย่างสลับที่กันโดยไม่ได้ตั้งใจ

"เออ ไม่สำคัญหรอก..จะไปอาบน้ำแล้ว"

เฮ้ยยยยยยย ทำไมมาทำให้อยากรู้แล้วจะจากไปง่าย ๆ อย่างนี้ล่ะ เป็นปีเป็นชาติไม่ยอมอาบน้ำ แต่ตอนนี้เสือกจะอยากอาบขึ้นมาอีก ไอ้เรื่องที่ว่าไม่สำคัญน่ะมันเรื่องอะไร

อยากรู้นะโว้ย อยากรู้ เรื่องอะไรวะ บอกหน่อยไม่ได้หรือไง

"ไม่เอา บอกก่อนสิ ไม่สำคัญก็อยากรู้ ยังไงก็ต้องบอกไม่ใช่เหรอ งั้นอยากรู้ตอนนี้เลย"

ความพยายามรอบที่สองในการรั้งให้อีกฝ่ายพูดคุยให้มากขึ้น ไม่เป็นผล เมื่อทานตะวันเอาแต่บ่ายเบี่ยงหาทางตัดบทจะปิดการสนทนาดื้อ ๆ

"อย่ามาถามมากได้มั้ยวะ จะไปอาบน้ำนอนแล้วแค่นี้แหละ"

อยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งให้แหลกกระจาย อยากจะเจอหน้าไอ้คนกวนประสาทคนนั้นนัก ถ้าอยู่ตรงหน้าจะชกไม่ยั้งเลย ไอ้บ้า โทรมากวนประสาทให้ใจเต้น มาทำให้ยิ้ม แล้วก็มายั่วให้โกรธ แล้วพอไม่พอใจ ก็ตะคอกตอบกลับมา แถมซ้ำยังตัดสายไปดื้อ ๆ แล้วแบบนี้จะไม่ให้โมโหได้ยังไง

"ไอ้ทาน ไอ้บ้า แม่งเอ้ย โทรมาทำไมวะ โทรมาแล้วก็ไม่พูด ไอ้บ้าทาน ไอ้ทาน ไอ้ทาน ฮื่อ"

อ้อนขว้างปาทั้งหมอนทั้งผ้าห่มด้วยความหงุดหงิดโมโห แล้วก็ลงไปคว้าหมอนขึ้นมากระหน่ำชกไม่ยั้ง พร้อมกับด่าว่าทานตะวันไปด้วย

"ฮื้อ ไอ้บ้าทาน ไอ้บ้า ไอ้ทาน งี่เง่า ไอ้งี่เง่าทาน"

เอาอารมณ์โมโหมาลงที่หมอน จนเหนื่อย แล้วอ้อนก็ทิ้งกายลงนอนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์บ้า ๆ บอ ๆ ที่เป็นอยู่นี้ด้วยวิธีการใด ถึงจะหาย

ในเวลาไม่นาน ความคิดยิ่งเตลิดไปเรื่อย ๆ คิดแล้วก็เครียด เครียดแล้วก็หงุดหงิด ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และอ้อนก็หยิบขึ้นมาดูหมายเลขที่โทรเข้ามาหา ไม่ใช่ใครก็ไอ้คนกวนประสาทเจ้าเดิมนั่นแหละ

กำลังจะกดทิ้ง แต่มือกลับไปกดรับ ไม่ได้อยากคุย แต่ปากก็เอ่ยทักทายไปแล้ว

"มีอะไร" อ้อนเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงห้าวห้วน ไม่คิดจะพูดจาให้เพราะ ๆ เลยสักนิด

"อาบน้ำเสร็จแล้ว"

แล้วมาบอกทำไมวะ ไม่อยากรู้โว้ยยยยยยยยยยย

"เหรอ...แล้วไง...ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยจะได้วาง"

อ้อนไม่รู้ตัวเองว่าอาการที่เป็นอยู่ เรียกว่า งอน ...เผลอทำออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัว...กำลังจะกดวางสายแต่อีกฝ่ายกลับรีบห้ามเอาไว้ จนทำให้อ้อนต้องขมวดคิ้วมุ่น

ทำไม คราวนี้จะเอาอะไรอีก จะไปกินข้าว จะไปนอน หรือจะไปไหนก็ไป จะมารายงานทำไม

"มีอะไรถ้าไม่มีจะได้วาง จะนอน...ง่วงนอน"

ไม่มีคำพูดหวาน ๆ มีแค่น้ำเสียงและคำพูดที่กระแทกกระทั้นที่เอ่ยตอบกลับมา โดยไม่คิดจะรักษาน้ำใจของคนฟังสักนิด

"ไม่มี...ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ....แค่นี้แหละจะนอนเหมือนกัน"

เออ วางไปเลย รีบ ๆ วางไปเลย ไอ้บ้า ไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊

อ้อนนิ่งเงียบไปแล้ว แต่ไม่ยอมกดวางสาย ยังคงถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างนั้น เดี๋ยวไอ้ทานมันก็วางไปเองแหละ

ใช่เดี๋ยวก็วางไปเอง

แต่คนที่บอกว่าจะนอนก็ไม่ได้วางสายไปเหมือนกัน คิดตรงกันคือ เดี๋ยวอ้อนก็วางสายไปเอง

ต่างคนต่างเงียบ นิ่งฟังกันอยู่อย่างนั้นเป็นนาน ทานตะวันก็ตะโกนออกมาจนสุดเสียง

"ไอ้อ้อนนนนนนนนน"

หูแทบแตก โทรศัพท์แทบหลุดจากมือ สะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกตะโกนกรอกหู

ไอ้บ้าเอ้ย จะตะโกนทำไมวะ แกล้งได้ตลอดเลยใช่มั้ย นิสัยไม่ดี ไอ้เลวเอ้ยยยยยยย

"ทำไม เรียกทำไม แม่ง"

ความหงุดหงิดพุ่งสูงขึ้นจนเกินรับได้ อ้อนเตรียมกดวางสายในทันทีโดยไม่คิดจะรีรอ

แต่คำพูดถัดมาที่ได้ยิน กลับทำให้ความรู้สึกที่จางหาย ถูกปลุกเร้าขึ้นอีกครั้ง

"ทานคิดถึงอ้อนว่ะ...."

แล้วไอ้คนกวนประสาทคนนั้น ก็ตัดสายไปดื้อ ๆ โดยไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกเลย

อ้อนยังคงถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น และยังคงงงกับคำพูดที่ได้ยินชัดเต็มหู

อะไรนะ....

"ทานคิดถึงอ้อนว่ะ"

ใช่....ได้ยินไม่ผิด ไม่ผิดเลยสักคำเดียว ใบหน้าที่บึ้งตึง ค่อย ๆ มีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก

สุดท้าย หมอนถูกดึงขึ้นมาอีกครั้ง และกำปั้นหนัก ๆ ก็ทุบลงไปไม่ยั้ง
คราวนี้ไม่ได้ทุบเพราะหงุดหงิดโมโห แต่ทุบเพราะเขิน อาย หน้าแดง หุบยิ้มไม่ได้ รอยยิ้มกว้างมาพร้อมกับความรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า ตามมาด้วยการที่อ้อนยังคงพร่ำด่าคนที่ทำให้เกิดอาการเขินอายได้มากขนาดนี้

"ไอ้ทาน บ้า บ้า ไอ้เวรทาน บอกดี ๆ ไม่ได้หรือไงทำไมต้องตะโกนด้วย โธ่เอ้ย บอกแค่นี้บอกดี ๆ ก็ไม่ได้ ไอ้บ้า กวนประสาทจริง ๆ เลย"

ทั้งที่ด่า ทั้งที่ว่า ทั้งที่บ่น แต่อ้อนกลับหยุดความดีใจของตัวเองไม่ได้ ใบหน้ายังคงยิ้ม ยิ้มอยู่อย่างนั้นทั้งคืน
สุดท้ายเผลอหลับไปพร้อมความรู้สึกหวาน ๆ ที่คนบางคนที่ทำตัวกวนประสาท น่าโมโห นำมาหยิบยื่นให้ในกลางดึก

อ้อนหลับตาลงแล้ว พร้อม ๆ กับคนอีกคน ที่นอนกอดหมอนหลับไปพร้อมรอยยิ้มและความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกัน

**********************************************