คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอน นิยามของคำว่าดูแล
“อ้อนมันช่วยผมทำรายงานน่ะครับแม่ มันเลยต้องค้างที่บ้านผม รายงานด่วนด้วยแหละครับ ใช่ครับ คุณแม่อยู่ได้นะครับ รบกวนด้วยนะครับ อยากทานอาหารฝีมือคุณแม่จังครับ แต่ต้องทำรายงานเสร็จก่อน ครับ ได้ครับ”
ทานตะวันยืนคุยโทรศัพท์ห่างออกไป โดยมีคนที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด นอนอยู่บนเตียง และค่อยเงี่ยหูฟังตลอดเวลา
“ทาน.....แม่ฝากดูอ้อนด้วยนะ”
ประโยคถัดมาที่แม่ของอ้อนบอก ทำให้ทานตะวันชะงักนิ่ง หันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงห่างออกไป ด้วยความไม่เข้าใจ
ฝากแปลว่าอะไร
ฝากคือให้อยู่ด้วยเหรอ หรือมันจะแปลว่าอะไร
“อะไรนะครับ” ทานตะวันทวนคำพูดอีกครั้งอย่างสงสัย แล้วก็ได้รับคำตอบกลับมา
“แม่ฝากดูแลอ้อนด้วยนะทาน”
ฝากดูแล
แปลว่าต้องดูแล
การดูแลคืออะไร ไม่เคยมีอะไรที่ใครมาฝากให้ดูแลสักอย่าง คำว่าดูแล มันแปลว่าอะไรกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่ทานตะวันก็ตอบออกไป
“ได้ครับคุณแม่ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดเลยครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วง”
ปลายสายวางไปแล้ว พร้อมกับที่ทานตะวัน ยังขมวดคิ้วมุ่น ครุ่นคิดถึงคำว่า ดูแลหรือคำว่าฝาก ที่แม่ของอ้อนพูด
ทำไมต้องดูแล ทำไมต้องฝาก อย่างกูเนี่ย ฝากอะไรไว้ได้ด้วยเหรอ หรือว่า อย่างกูจะดูแลอะไรได้วะ
ไม่เคยเห็นมีใครมาฝากอะไรเลย คนตัวโตยังคงขมวดคิ้วมุ่น และครุ่นคิดประโยคง่าย ๆ แต่ตัวเองกลับแปลไม่ได้ขึ้นมา แล้วก็ยิ่งสับสน หันไปมองคนที่นอนมองอยู่บนเตียงผู้ป่วย แล้วยิ่งต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
ไอ้เป๋นี่เหรอ ที่ต้องดูแลมัน ทำไมกูต้องดูแลมันด้วยวะ ในเมื่อมันติดหนี้กู แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาดูแลมันเลยนี่หว่า แล้วเรื่องอะไร ทำไมต้องดูแลมันด้วยวะ คนที่ต้องดูแลหรือห่วงใยกันโดยปกติแล้ว เขาเป็นอะไรกันถึงต้องมาดูแล ในเมื่อ กูกะไอ้เป๋นี่ ก็แค่เจ้านายกับคนใช้
อ้อนทิ้งกายลงนอนแล้ว และหันไปมองคนที่มายืนขมวดคิ้วมุ่นอยู่ข้างเตียง
“ค่าหมอเท่าไหร่วะ” เสียงของอ้อนทำให้คนที่กำลังครุ่นคิดถึงกับสะดุ้งสุดตัวแล้ว จ้องมองใบหน้าซีดขาวนั้นให้ชัด ๆ ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
“ไม่มากไม่น้อย แต่ก็มากพอที่มึงต้องใช้หนี้กูอีกนาน”
อ่อ เหตุผลไม่ต้องรู้ใช่มั้ย รู้แค่ว่าต้องใช้หนี้นานเท่าไหร่ก็พอ นั่นสินะ ไม่น่ามาเลย ไม่น่าให้มันพามาโรงพยาบาลเลย ที่จริงกินยาหรือเอาผ้าพันแผลพันไว้ ก็คงไม่เป็นไรมากแท้ ๆ
“กระดูกลูกสะบ้าตรงหัวเข่าอ่ะ มันเป็นเหล็กที่ต้องใส่ดามเอาไว้เหรอ แล้วอย่างนี้มึงก็ไม่มีหัวเข่าอะสิ”
ก็ใช่น่ะสิ ถ้ามีกูคงวิ่งได้แล้ว ไม่ต้องเดินขาเป๋แบบนี้หรอก ดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีขาให้เดิน แค่นี้ก็นับว่าบุญแล้ว
ไม่น่ามาถามอะไรโง่ ๆ อย่างนี้เลย สมองเท่าเม็ดถั่วเขียวมั้งเลยคิดได้แค่นี้
“เหรอ เออ หมอบอกว่า พักอีกสองสามวัน แผลคงประสานกันมากขึ้น แต่อย่าขยับเดินไม่งั้นแผลจะอักเสบ”
เหรอ ไม่ต้องบอกกระผมก็รู้ครับท่าน แล้วนี่ต้องนอนที่โรงพยาบาลนานแค่ไหนวะ หัวเข่าก็เริ่มปวดหนึบ ๆ แล้วสงสัยฤทธิ์ยาชาคงหมดแล้วแน่ ๆ ทำไมไม่ตายห่าไปซะวะ จะได้หมดเรื่องหมดราว
“ถึงไม่ขยับ ก็คงต้องขยับใช่มั้ยล่ะ ขืนนอนนาน หนี้แม่งก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้นช่วยเอากูออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวก็เดินได้แล้ว มีไม้ค้ำหน่อย ก็ลากกระเป๋าให้มึงได้แล้วแหละไอ้ทาน”
ก็เพราะอย่างนี้ พูดจาอย่างนี้ เป็นใครก็ต้องของขึ้น แล้วยิ่งทานตะวันด้วยแล้ว ยิ่งอาการหนักกว่าคนอื่น
“มึงควรรู้นะว่ามึงอยู่ในฐานะอะไร อย่ามาปากดีได้มั้ย จะออกวันนี้เหรอ ได้เลย จัดให้ได้ เดี๋ยวไปบอกหมอเลยว่าให้มึงออกจากโรงพยาบาล แล้วเดี๋ยวเอาบิลมาให้มึงดูด้วย เป็นไง”
ทานตะวันเอ่ยบอกพร้อมกับยักไหล่ ทำหน้าเหมือนมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยสักนิด นั่นยิ่งทำให้อ้อน ต้องหรุบสายตาลงต่ำ แล้วกัดฟันแน่น ก็ต้องยอมมันสิ มันมีเงินนี่ ตอนนี้มันจะเอาอะไร จะให้ทำอะไรก็ต้องทำทุกอย่างแหละ
“น้ำก็ยังไม่ได้อาบ เหม็นเหงื่อก็เหม็น แถมยังต้องพาคนเป็นง่อย มาส่งโรงพยาบาลให้เสียเงินอีก เซ็งชิบหาย”
คำพูดร้ายกาจแล้งน้ำใจ ยิ่งทำให้อ้อนเจ็บไปถึงหัวใจ อยากจะเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนด่าออกไปบ้าง ให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้อยากเป็นอย่างที่มันพูดสักนิด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อมันแย่ขนาดนี้แล้ว
ทานตะวันก้าวขาเดินออกจากห้องไปแล้ว โดยที่อ้อนยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง
ขอไปอยู่บ้านไอ้ทานสองสามวัน ไม่รู้มันจะคิดเงินอีกเท่าไหร่ กลับบ้านตอนนี้ไม่ได้ ขืนกลับไปแม่ต้องรู้แน่ ๆ เพราะฉะนั้น อีกสองสามวัน ขอร้องเถอะนะ อีกแค่สองสามวัน ขอให้หายเจ็บขาเถอะ ขอให้ไม่เป็นอะไรขอให้อีกสามวันอาการเจ็บที่ขาทุเลาด้วยเถอะ จะได้ใช้หนี้ใช้สินให้มันหมดซะที ก่อนที่จะมีหนี้พอกพูนไปมากกว่านี้
ใครคนหนึ่งที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ทำให้ทานตะวันต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง แล้วก้มลงมองที่มือของตัวเอง
ฝากด้วยงั้นเหรอ การที่พาไอ้เป๋มาโรงพยาบาล เขาเรียกว่าดูแลห่วงใยได้หรือเปล่า
แต่ว่า ตอนนั้นที่เห็นมันร้องไห้เพราะความเจ็บ รู้สึกว่า หัวใจมันเต้นแปลก ๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย แล้วยิ่งเห็นว่าแผลที่ขามันลึกขนาดไหน ยิ่งกลัว รู้สึกกลัวขึ้นมา เห็นมันจิกเล็บเข้าที่ฝ่ามือของมันด้วยแล้ว ยิ่งรู้ว่าความเจ็บปวดสุด ๆ มันเป็นยังไง
ถ้าสิ่งที่ทำลงไปเรียกว่าปกป้อง แล้วนี่กูได้ปกป้องมันหรือเปล่าวะ
ไม่รู้
ไม่รู้โว้ย ทำไมคำถามพวกนี้มันตอบยากจังวะ
ก็แค่คนใช้
ก็แค่คนนวดขาให้ แล้วก็คนคอยถูหลัง หอบของด้วย ใช่มันเป็นคนหอบของ แล้วมันเป็นอะไรอีกล่ะไอ้อ้อนเนี่ย
มันเป็นคนขาเป๋ไง ใช่ ใช่ มันเป็นคนขาเป๋
ไอ้อ้อนมันเป็นคนขาเป๋ คนขาเป๋ที่แก้มใสแจ๋ว แล้วก็ร้องไห้ได้น่ารักที่สุด
เออ ใช่ ใช่ คนขาเป๋ที่แก้มใสแจ๋ว น่าจูบที่สุดในโลกเลย
เฮ้ยยยยยยยยยย เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย
*******************************
HNY ค่ะทุกคน ขอให้มีความสุขตลอดปีตลอดไปเลยนะคะ
หายไปนานพอดีกลับบ้านแล้วไม่ได้เอาคอมกลับไปด้วย พอกลับถึงกรุงเทพปุ๊บก็รีบอัพให้ทันที เลยค่ะ สำหรับเรื่องปรัชญาช่างกล รอก่อนนะค่ะ คนโพสตัดสินใจไม่ได้ว่าจะลงภาคไหนดี ขอไปนอนคิดที่อัมพวาสัก 2 -3 วัน
ความคิดเห็น