ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ★ Chapter - 08
Deceive ,,, 08 ~*
ร่างบางชะงักงันเมื่อข้อแขนเล็กถูกมือหนาฉุดรั้งขึ้นจากบริเวณผืนทรายที่กำลังยืนอยู่
"ระวังแมงกะพรุนครับ ตัวแบบนั้นมันมีพิษ" นึกขอบคุณคนที่เข้ามาช่วยเหลืออยู่หน่อยๆ ในตอนนี้ลำแขนเล็กเป็นอิสระแล้ว ทงเฮจึงสามารถยืนด้วยตัวเองได้อย่างเต็มเท้า ใบหน้าหวานจึงหันกลับมายังคนมาใหม่ นัยน์ตากลมเบิกขึ้นอย่างตื่นตกใจ
"ฮยอง... ยองมินฮยอง! ยองมินฮยองใช่มั้ยครับ!"
"ทงเฮนิ.. ทงเฮ... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
คิ้วหนาขมวดมุ่นในทีแรกก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆอย่างอบอุ่นที่ทงเฮคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่จะได้คุยอะไรกันมากกว่านั้นโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
"พี่ขอตัวก่อนนะ เราอยู่ที่นี่ใช่ไหม เดี๋ยววันหลังจะแวะมาหานะทงเฮ"
นัยน์ตาคมจ้องมองหน้าจอกว้างก่อนจะหันกลับมาเอ่ยลาร่างเล็ก ทงเฮที่ยังมีหลายๆสิ่งอยากจะพูดคุยกับคนตรงหน้าก็จำต้องพนักหน้าอย่างจำนนแล้วมองแผ่นหลังกว้างจากไปด้วยความนิ่งงัน
"รู้จักกันด้วยเหรอ"
ทงเฮสะดุ้งน้อยๆเมื่อแผ่นหลังบางแนบชิดเข้ากับอกกว้างของคนที่ก้าวเข้ามายืนซ้อนทางด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้ คนตัวเล็กขยับถอยห่างร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ในเสื้อสูทเรียบหรูดูเป็นการเป็นงานอย่างที่ทงเฮไม่คุ้นชิน
"ไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย" ทำใจกล้ามองสบนัยน์ตาคมคู่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงคนตัวสูงออกไป แต่ก็ไม่สามารถก้าวต่อไปไหนได้ไกลเมื่อมือเล็กถูกมือหนากอบกุมไว้พลางดึงร่างบางกลับมาหาอกกว้าง
"แล้วต้องทำยังไงดีล่ะเรื่องของคุณถึงจะเป็นเรื่องของผมด้วย"
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่อยากมีเรื่องร่วมกับคุณนักหรอก!" สรรพนามที่เปลี่ยนไปของร่างสูงทำให้หัวใจกระตุก รวมไปถึงสายตาเว้าวอนนั่นด้วยที่ทำให้ทงเฮหน้าแดงก่ำ คนตัวเล็กบิดข้อมือออกจากฝ่ามือหนาก่อนจะก้าวหนีไปยังที่พักด้วยความเร็วสูง
ลวงให้เขาตกหลุมพรางอีกแล้วใช่มั้ย...คนเจ้าเล่ห์!
กลีบปากบางเม้มแน่นเมื่อก้าวกลับมาถึงที่พัก ทั้งที่ตัวเองก็เดินด้วยความเร็วสูงมากแล้วแต่ยังไงคนตัวสูงก็รุดเข้ามาถึงตัวได้ก่อนที่เขาจะหลบเข้าไปในห้องนอน
"คุณ..."
"คุยกันดีๆก่อนได้ไหม ผมมันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลย?"
"ก็ลองถามตัวเองดูสิ"
นัยน์ตาหวานเสมองไปยังฟากฟ้าไกลเมื่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่ทอดถอนหายใจอยู่เบื้องหน้า ทำไมคิบอมจะต้องทำเหมือนกับว่าเขาเป็นต้นเหตุให้หนักอกหนักใจด้วย
"ทงเฮ.. คุณเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวผมพาออกไปข้างนอก" คิบอมเพียงแค่ระบายยิ้มบางๆก่อนจะเดินสวนคนตัวเล็กเข้าไปในบ้านหลังเล็ก นัยน์ตาคมที่วูบแสงลงทำให้ร่างบางรู้สึกถึงความอึดอัดในใจ ทงเฮพรูลมหายใจทิ้งก่อนจะเดินตามคนตัวสูงเข้าไปในบ้าน ห้องรับแขกว่างเปล่า ทงเฮมองผ่านไปยังประตูห้องนอนใหญ่ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินผ่านเข้าไปในห้องของเขาเอง
ฉันผิดหรือไง... ผิดหรือที่กลัว กลัวความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น
กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นฝ่ายเดียว...
-:- Deceive -:-
ห้องทำงานกว้างเย็นฉ่ำไปด้วยการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของเครื่องปรับอากาศเครื่องใหญ่ และในตอนนี้ภายในห้องทำงานกว้างที่มีคนสองคนอาศัยอยู่บนโซฟารับแขกก็กลับไร้เสียงใดๆ ทั้งห้องมีเพียงเสียงเบาๆของเครื่องปรับอากาศเท่านั้น
"อูยย~"
ฮยอกแจส่งเสียงครางออกมาเบาๆเมื่อยืดตัวขึ้นยืนแล้วกลับปวดบริเวณข้อเท้าที่คง
จะเกิดอาการซ้นจากการที่หงายหลังตกบันได
"นี่เธอไม่ได้แกล้งเจ็บอีกใช่มั้ย"
"ถ้าคิดอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับบอส" ฮยอกแจช้อนนัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความผิดหวังมองสบนัยน์ตาอ่อนโยนคู่นั้นพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนอีกครั้งแต่มือหนาก็กลับยึดหัวไหลเล็กเอาไว้ให้นั่งอยู่ที่เดิม
"เธอนี่นะ.."
สายตาคมมองร่างเล็กที่ดื้อรั้นดุๆก่อนจะบังคับให้คนตัวเล็กนั่งนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะเดินผ่านออกไปภายนอกห้อง นัยน์ตาเรียวมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยหัวใจที่เต้นตุบ เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลย
ฮยอกแจมักเป็นคนที่คนรอบข้างให้ความสนใจ
ฮยอกแจมักเป็นคนที่เป็นฝ่ายเลือกคนให้มายืนอยู่ข้างกาย
แต่ทำไมเวลาที่เขาอยู่กับชเวซีวอนเขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงๆ
ฮยอกแจต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่แลกให้คนทั้งโลกเลิกสนใจเขา
แต่ขอแค่ชเวซีวอนมองเขาคนเดียว แค่คนเดียว...
"ผมทาเองได้ครับ ไม่รบกวนดีกว่า..."
ซีวอนกลับเข้ามาพร้อมกับหลอดยาเล็กๆ ฮยอกแจรีบเอื้อมคว้าหลอดยานั้นแต่อีกคนก็ชักมือออกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อเห็นคนตัวเล็กดื้อรั้นจะทำอย่างนั้น ร่างสูงย่อตัวลงบนพื้นที่ว่างหน้าโซฟาก่อนจะค่อยๆจับเท้าข้างที่บวมแดงของคนตัวเล็กขึ้นมาวางพาดบนตัก
"อ๊ะ!"
"เจ็บหรือ.."
"อือ.. ครับ~"
ฮยอกแจสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อคนตัวสูงละสายตาจากเท้าเล็กขึ้นมา ใบหน้าห่างกันเพียงคืบเมื่อฮยอกแจโน้มต่ำลงมาเพื่อจะดูเท้าที่เจ็บของตัวเอง ลมหายใจอุ่นๆของร่างสูงปะทะเข้าที่แก้มใสทำเอาใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ใบหน้าหวานแดงก่ำ ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ถึงเพียงนี้
"ดูเหมือนว่านอกจากเท้าจะเจ็บแล้ว เธอคงมีไข้อีกด้วย" ซีวอนระบายยิ้มน้อยๆมองคนตัวเล็กแสนเก่งตรงหน้าไปไม่เป็น หมดสิ้นลายของแม่เสือร้ายที่เคยพบเห็น
น่ารักเหมือนกันนะ...
TBC.
----------------------
ชะแว๊บแอบมาแปะล้วง~~~
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่า T^T~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น