ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic SJ] Deceive ลวงเธอมาล้วงรัก~ | KiHae , WonHyuk , KyuMin

    ลำดับตอนที่ #9 : ★ Chapter - 08

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 671
      2
      23 ก.พ. 55














    Deceive ,,, 08 ~*






    ร่างบางชะงักงันเมื่อข้อแขนเล็กถูกมือหนาฉุดรั้งขึ้นจากบริเวณผืนทรายที่กำลังยืนอยู่


    "ระวังแมงกะพรุนครับ ตัวแบบนั้นมันมีพิษ" นึกขอบคุณคนที่เข้ามาช่วยเหลืออยู่หน่อยๆ ในตอนนี้ลำแขนเล็กเป็นอิสระแล้ว ทงเฮจึงสามารถยืนด้วยตัวเองได้อย่างเต็มเท้า ใบหน้าหวานจึงหันกลับมายังคนมาใหม่ นัยน์ตากลมเบิกขึ้นอย่างตื่นตกใจ


    "ฮยอง... ยองมินฮยอง! ยองมินฮยองใช่มั้ยครับ!"

    "ทงเฮนิ.. ทงเฮ... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"


    คิ้วหนาขมวดมุ่นในทีแรกก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆอย่างอบอุ่นที่ทงเฮคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่จะได้คุยอะไรกันมากกว่านั้นโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

    "พี่ขอตัวก่อนนะ เราอยู่ที่นี่ใช่ไหม เดี๋ยววันหลังจะแวะมาหานะทงเฮ"

    นัยน์ตาคมจ้องมองหน้าจอกว้างก่อนจะหันกลับมาเอ่ยลาร่างเล็ก ทงเฮที่ยังมีหลายๆสิ่งอยากจะพูดคุยกับคนตรงหน้าก็จำต้องพนักหน้าอย่างจำนนแล้วมองแผ่นหลังกว้างจากไปด้วยความนิ่งงัน


    "รู้จักกันด้วยเหรอ"


    ทงเฮสะดุ้งน้อยๆเมื่อแผ่นหลังบางแนบชิดเข้ากับอกกว้างของคนที่ก้าวเข้ามายืนซ้อนทางด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้ คนตัวเล็กขยับถอยห่างร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ในเสื้อสูทเรียบหรูดูเป็นการเป็นงานอย่างที่ทงเฮไม่คุ้นชิน


    "ไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย" ทำใจกล้ามองสบนัยน์ตาคมคู่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงคนตัวสูงออกไป แต่ก็ไม่สามารถก้าวต่อไปไหนได้ไกลเมื่อมือเล็กถูกมือหนากอบกุมไว้พลางดึงร่างบางกลับมาหาอกกว้าง

    "แล้วต้องทำยังไงดีล่ะเรื่องของคุณถึงจะเป็นเรื่องของผมด้วย"



    "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่อยากมีเรื่องร่วมกับคุณนักหรอก!" สรรพนามที่เปลี่ยนไปของร่างสูงทำให้หัวใจกระตุก รวมไปถึงสายตาเว้าวอนนั่นด้วยที่ทำให้ทงเฮหน้าแดงก่ำ คนตัวเล็กบิดข้อมือออกจากฝ่ามือหนาก่อนจะก้าวหนีไปยังที่พักด้วยความเร็วสูง



    ลวงให้เขาตกหลุมพรางอีกแล้วใช่มั้ย...คนเจ้าเล่ห์!




    กลีบปากบางเม้มแน่นเมื่อก้าวกลับมาถึงที่พัก ทั้งที่ตัวเองก็เดินด้วยความเร็วสูงมากแล้วแต่ยังไงคนตัวสูงก็รุดเข้ามาถึงตัวได้ก่อนที่เขาจะหลบเข้าไปในห้องนอน



    "คุณ..." 

    "คุยกันดีๆก่อนได้ไหม ผมมันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลย?"

    "ก็ลองถามตัวเองดูสิ"



    นัยน์ตาหวานเสมองไปยังฟากฟ้าไกลเมื่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่ทอดถอนหายใจอยู่เบื้องหน้า ทำไมคิบอมจะต้องทำเหมือนกับว่าเขาเป็นต้นเหตุให้หนักอกหนักใจด้วย  


    "ทงเฮ.. คุณเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวผมพาออกไปข้างนอก" คิบอมเพียงแค่ระบายยิ้มบางๆก่อนจะเดินสวนคนตัวเล็กเข้าไปในบ้านหลังเล็ก นัยน์ตาคมที่วูบแสงลงทำให้ร่างบางรู้สึกถึงความอึดอัดในใจ ทงเฮพรูลมหายใจทิ้งก่อนจะเดินตามคนตัวสูงเข้าไปในบ้าน ห้องรับแขกว่างเปล่า ทงเฮมองผ่านไปยังประตูห้องนอนใหญ่ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินผ่านเข้าไปในห้องของเขาเอง




    ฉันผิดหรือไง... ผิดหรือที่กลัว กลัวความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น
    กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นฝ่ายเดียว...












    -:- Deceive -:-





    ห้องทำงานกว้างเย็นฉ่ำไปด้วยการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของเครื่องปรับอากาศเครื่องใหญ่ และในตอนนี้ภายในห้องทำงานกว้างที่มีคนสองคนอาศัยอยู่บนโซฟารับแขกก็กลับไร้เสียงใดๆ ทั้งห้องมีเพียงเสียงเบาๆของเครื่องปรับอากาศเท่านั้น


    "อูยย~"


    ฮยอกแจส่งเสียงครางออกมาเบาๆเมื่อยืดตัวขึ้นยืนแล้วกลับปวดบริเวณข้อเท้าที่คง
    จะเกิดอาการซ้นจากการที่หงายหลังตกบันได


    "นี่เธอไม่ได้แกล้งเจ็บอีกใช่มั้ย"


    "ถ้าคิดอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับบอส" ฮยอกแจช้อนนัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความผิดหวังมองสบนัยน์ตาอ่อนโยนคู่นั้นพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนอีกครั้งแต่มือหนาก็กลับยึดหัวไหลเล็กเอาไว้ให้นั่งอยู่ที่เดิม


    "เธอนี่นะ.."


    สายตาคมมองร่างเล็กที่ดื้อรั้นดุๆก่อนจะบังคับให้คนตัวเล็กนั่งนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะเดินผ่านออกไปภายนอกห้อง นัยน์ตาเรียวมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยหัวใจที่เต้นตุบ เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลย





    ฮยอกแจมักเป็นคนที่คนรอบข้างให้ความสนใจ
    ฮยอกแจมักเป็นคนที่เป็นฝ่ายเลือกคนให้มายืนอยู่ข้างกาย
    แต่ทำไมเวลาที่เขาอยู่กับชเวซีวอนเขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงๆ


    ฮยอกแจต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่แลกให้คนทั้งโลกเลิกสนใจเขา
    แต่ขอแค่ชเวซีวอนมองเขาคนเดียว แค่คนเดียว...






    "ผมทาเองได้ครับ ไม่รบกวนดีกว่า..."


    ซีวอนกลับเข้ามาพร้อมกับหลอดยาเล็กๆ ฮยอกแจรีบเอื้อมคว้าหลอดยานั้นแต่อีกคนก็ชักมือออกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาเมื่อเห็นคนตัวเล็กดื้อรั้นจะทำอย่างนั้น ร่างสูงย่อตัวลงบนพื้นที่ว่างหน้าโซฟาก่อนจะค่อยๆจับเท้าข้างที่บวมแดงของคนตัวเล็กขึ้นมาวางพาดบนตัก


    "อ๊ะ!"

    "เจ็บหรือ.."

    "อือ.. ครับ~"


    ฮยอกแจสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อคนตัวสูงละสายตาจากเท้าเล็กขึ้นมา ใบหน้าห่างกันเพียงคืบเมื่อฮยอกแจโน้มต่ำลงมาเพื่อจะดูเท้าที่เจ็บของตัวเอง ลมหายใจอุ่นๆของร่างสูงปะทะเข้าที่แก้มใสทำเอาใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ใบหน้าหวานแดงก่ำ ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้ถึงเพียงนี้


    "ดูเหมือนว่านอกจากเท้าจะเจ็บแล้ว เธอคงมีไข้อีกด้วย" ซีวอนระบายยิ้มน้อยๆมองคนตัวเล็กแสนเก่งตรงหน้าไปไม่เป็น หมดสิ้นลายของแม่เสือร้ายที่เคยพบเห็น







    น่ารักเหมือนกันนะ...






    TBC.


     



    ----------------------



    ชะแว๊บแอบมาแปะล้วง~~~
    ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่า T^T~


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×