รักเรื่องนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง

เนื้อเรื่อง

ปังๆๆ!!!                                                                                                        “ ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ”ใครคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ในห้องตะโกนบอกคนที่กำลังทุบประตูเรียกให้เปิดออก แต่ไม่มีท่าทีว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องจะเปิดให้เลยแม้แต่น้อย

            “ แต่นายกำลังเข้าใจผิดนะดงแฮ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ” คนที่อยู่ข้างนอกพูดให้คนข้างที่อยู่ข้างในให้รู้เรื่อง

            “ บอม ถ้านายไม่ได้คิดแบบนั้นนายจะคิด แล้วนายจะคิดแบบไหน ” ดงแฮพูดทั้งน้ำตา เสียงที่ดงแฮพูดออกมานั้นทำให้คิบอมแย่มากกว่าเดิม เพราะของดงแฮกำลังร้องไห้

            “ ดงแฮ นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ” คิบอมพูดเสียงสั่นเครือ คิบอมก็ไม่อยากให้คนรักของเขาต้องเข้าใจผิด ที่เขาพาลีทึกไปกินข้าวนั้นเพราะคังอินขอร้องก็เท่านั้น แต่ดงแฮกลับหาว่าเขาโกหก

            “ ใช่! ฉันคิด และฉันก็เห็นตามที่ฉันคิด นายรักทึกกี้ใช่ไหม ” ดงแฮยังเข้าใจผิดต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ฟังที่คิบอมพูดเลยแม้แต่คำเดียว

             “ ป่าวนะ ฟังฉันก่อนสิ ” คิบอมพยายามจะบอกแต่.............

             “ ไม่ๆๆฉันไม่ฟัง ฉันไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้ว ” 

             “ ........................ ”                    

             “ บอม.....เรา.... ” คิบอมแทบจะไม่อยากได้ยินคำที่ดงแฮกำลังจะพูดออกมาเลยแม้แต่น้อย เขากลัวดงแฮจะบอกเลิก เขาแค่อยากให้อยากดงแฮเข้าใจเขา

              “ เลิกกันเถอะ ” คำๆเดียวทำเอาคิบอมแทบทรุด เกือบจะลงไปนั่งกับพื้น เขาไม่คิดเลยว่าดงแฮจะทำเขาเจ็บมากขนาดนี้ เขาอยากให้ทั้งหมดนี้เป็นแค่ฝันเท่านั้น แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ฝัน

              “ นายรู้มั้ย นายพูดอะไรอออกมาน่ะดงแฮ ”

              “ ฉันรู้สิ รู้ดีด้วยว่าเราเลิกกัน ” ดงแฮย้ำคำพูดพูดนั้นออกมาอีกครั้ง

              “ นายต้องการอย่างนั้นจริงๆเหรอ ” คิบอมถามอีกครั้ง ขอร้องล่ะช่วยตอบว่าไม่ทีเถอะ

              “ ........................ ”  ดงแฮเงียบไปพักหนึ่ง

              “ ดงแฮ.... ”

              “ ฉ...ฉัน...ต้องการอย่างนั้น ฉันไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้วล่ะ ขอร้องล่ะอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะ... ” มือที่กำลังทุบประตูเมื่อกี้นี้หมดแรงลงอย่างรวดเร็วคิบอมนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง แววตาอันเศร้าสร้อยไม่ต่างอะไรกับดงแฮแม้แต่น้อย

              “ ดงแฮฉันรักนายนะ ” คิบอมพูดประโยดสุดท้ายก่อนจะเดินหนีไป

              “ ฉันก็รักนายบอม........ ” เสียงที่ดังอยู่แค่เพียงคนๆเดียวได้ยินของดงแฮดังขึ้นหลังจากคิบอมเดินไปไกลแล้ว 

ณ ห้องของดงแฮและคิบอม

              “ นี่! ด๊องนายเป็นไรไปน่ะ อาทิตย์หน้าก็จะขึ้นคอนเสิร์ตแล้วนะ ร่าเริงหน่อยสิ ” ฮีซอลเข้ามาในห้องของดงแฮ แต่ไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นคิบอมกำลังเดินผ่านหน้าห้อง คิบอมจึงได้ยินที่ทั้งคู่กำลังพูดกันอยู่

               “ ไงซิน ดีคับ ” ดงแฮตอบ

               “ นี่ทำไมดูเศร้าๆน่ะ อืม....ทะเลาะกับบอมมาเหรอ ” ฮีซอลสงสัย  

               “ นี่เจ๊ อย่าเดาๆแล้วฉันก็ไม่รู้จักคนชื่อนี้ด้วย ” ดงแฮตอบ คิบอมที่ฟังอยู่ก็เหมือนคนไม่มีกำลัง แค่ได้ยินดงแฮพูดแบบนั้น มันเหมือนอะไรสักอย่างมาทิ่มที่หัวใจของคิบอมอย่างแรง คิบอมได้ยินดงแฮพูดอย่างนั้นเลยเดินหนีไป    

                  “ นั่นไง!!ว่าแล้วว่านายต้องทะเลาะกับบอมมาแน่นอน ”                                                                                                                                                                        

                 “ ไม่มีไรน่ะเจ๊ ” ดงแฮตอบ

                 “ อืม....งั้นฉันไปนะ ”

ตกกลางคืน

                  “ ฉันไม่ให้นายนอนที่นี่!! นายจะไปนอนที่ไหนก็ไปเลยนะ ไป!! ” ดงแฮตะโกนไล่คิบอมแล้วปาหมอนใส่หน้าคิบอมทันที

                  “ ................. ” คิบอมไม่พูดอะไรพลางหยิบหมอนที่ดงแฮปาใส่เดินออกไปข้างนอก คิบอมรู้ดีว่าตอนนี้ดงแฮกำลังโกรธเขาอยู่ ทั้งๆที่เขาไม่ผิดอะไรเลย

                  “ ฮือ.....ๆๆ...... ” ดงแฮร้องไห้ทันทีเมื่อคิบอมเดินออกไป

                  “ อ้าว!! คิบอมนายถือหมอนออกมาทำไมน่ะ ” คังอินออกมาจากห้องนอนของเขาพอดีเลยเรียก 

                  “ อืม.....หมีคัง ดงแฮกับฉันทะเลาะกันน่ะสิ ”

                  “ เรื่องอะไรน่ะ ” คังอินถาม

                  “ ก็เรื่องแกนั่นแหละ ไอ้หมี ที่แกให้ฉันพาพี่ลีทึกไปกินข้าวน่ะ ” คิบอมพูดพลางว่าคังอิน

                 “ อืม...โทษทีนะเพื่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ทึกกี้ไปพูดกับด๊องให้แล้วกันนะ” คังอินขอโทษคิบอม

                 “ อืม...ขอบใจเพื่อน ”  

                  “ แล้วเขาไล่นายออกมาเหรอ ” คังอินถามอย่างเป็นห่วงเพื่อน

                  “ อืม.... ”

                  “ แล้วนายจะไปนอนที่ไหนอ่ะ ” คังอินถามต่อไปเรื่อยๆ

                  “ ก็ไม่รู้ดิ นอนห้องนั่งเล่นก็ได้มั้ง ” คิบอมพูดพลางจะเดินไปห้องนั่งเล่น 

                  “ บ้าดิ เดี๋ยวยุงก็กัดตายหรอก ฉันไม่พานายไปโรง’บาลนะเว้ย... เอางี้ งั้นนายมานอนห้องฉันก็ได้ ” คังอินเสนอความคิด

                  “ ไม่เป็นไรหรอกหมีคัง ฉันนอนห้องนั่งเล่นได้ โซฟาก็มี ยุงก็ไม่กัดจนฉันตายหรอก อีกอย่างฉันเกรงใจพี่ลีทึกน่ะ ”

                  “   ไม่เป็นไรหรอก ทึกกี้เขาไม่ว่าหรอก อีกอย่างตอบแทนที่นายพาทึกกี้ไปกินข้าวเมื่อวานไง ขอบใจมาก ” คังอินขอบใจที่คิบอมพาทึกกี้ไปกินข้าวตามที่เขาบอก

                  “ อืม....ก็ได้ ”

ห้องของคังอินและลีทึก

                 “ อ้าว! ไงจ๊ะบอมมีไรเหรอ ” ลีทึกทักทายคิบอม

                 “ ดีครับ พี่ลีทึก ”

                 “ ทึกกี้ วันนี้คิบอมจะมานอนห้องเราซักคืนนึงนะ นายก็มานอนเตียงเดียวกับฉัน ส่วนบอมนายนอนเตียงทึกกี้นะ ” คังอินบอก

                 “ นั่นแน่ !! หมีคังวางแผน’ไรหรือเปล่า ที่ให้ฉันมานอนเพราะอยากนอนเตียงเดียวกับพี่ลีทึกใช่ป่ะล่ะ..... ” คิบอมพูดอย่างแล้วทำเป็นแกล้งสงสัย คังอินยิ้มอายๆ ส่วนลีทึกหน้าแดงไปนานแล้ว   

                 “ บ้าเหรอบอม ” ลีทึกพูดอายๆ

                 “ พี่ทึกกี้หน้าแดงเเล้วนะ ” คิบอมแกล้งทั้งคู่ต่อ

                 “ ไม่เอาและนอนดีกว่า ” ลีทึกเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบนอนทันที                                                     

                 “ ครับๆ ก็ได้นอนก็นอน ราตรีสวัสดิ์ครับ ” คิบอมทำหน้าทะเล้นแล้วเข้านอนทันที    

 เช้าวันต่อมา

                 “ ไง ดีจ้ะ ด๊อง ” ลีทึกทักทายด๊อง

                 “ อืม...ดีจ้ะทึกกี้ ” ด๊องทักตอบลีทึก

                 “ บอมเขาเป็นห่วงนายมากนะ ฉันว่านายรีบไปคืนดีกับเขาเถอะ ” ลีทึกอธิบายให้ดงแฮฟัง

                 “ ช่างสิ คนอย่างนั้นจะมีหัวใจอะไร นอกจากทำให้คนอื่นเสียใจ ” ดงแฮยังคงว่าคิบอมต่อไป แต่ในใจแล้วเขาเป็นห่วงคิบอมเหมือนกัน ที่เขาไล่คิบอมไปนอนข้างนอกไม่รู้เขาจะนอนที่ไหน ตามหาก็ไม่เจอ

                  “   เอ่อ...ล..แล้วเขาอยู่ที่ไหนเหรอทึกกี้ ” ดงแฮถามแล้วเขินทันที ลีทึกเห็นดงแฮถามหาคิบอม ก็อดยิ้มไม่ได้ในความห่วงใยของดงแฮ

                  “   เขาอยู่ที่ห้องฉันน่ะจ้ะ รีบไปคืนดีกับเขาเร็วๆนะจ๊ะ ” ทึกกี้ตอบแล้วก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีทุกคนนั่งเล่นกันอยู่ จากหน้าตาของดงแฮที่เขินอายกลับกลายเป็นหน้าที่โกรธมากยิ่งขึ้น แววตามีน้ำตาเอ่อนิดๆ  ขณะนั้นคิบอมออกมาจากห้องของคังอินกับทึกกี้พอดี แล้วก็เห็นดงแฮยืนอยู่ตรงทางเดิน เขาพยายามไม่ให้ดงแฮเห็นหน้า เพราะมันอาจจะทำให้ดงแฮเสียใจ

                  “ บอม.......... เนี่ยนะที่บอกเป็นห่วงกัน” ดงแฮพูดเสียงเย็น

                  “ ................... ” คิบอมไม่พูดอะไร

                  “ เนี่ยนะที่บอกว่ารัก บอม...นายนี่ตีหน้าซื่อเก่งจริงๆเลยนะ ” ดงแฮพูด

                  “ ..................... ”

                  “ บอม ที่นายบอกว่ารักฉันนายโกหกใช่ไหม.... ”

                  “ .................... ”       

                  “ ฉันถามว่าใช่ไหม!!!! ” ดงแฮตวาดคิบอม        

                  “ ฉันไม่ได้โกหกนายนะฉันรักนายจริงๆ ” คิบอมตอบ และกลัวดงแฮจะไม่เชื่อ

                  “ แล้วคนรักกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ....นายไปนอนกับทึกกี้มาใช่ไหม ”

                  “ นายเป็นอะไรของนายเนี่ย นายเป็นคนไล่ฉันออกมาจากห้องนะ หมีคังเห็นฉันไม่มีที่นอนก็เลยชวนฉันเข้าไปนอนด้วย ”

                  “ นายก็เลยตัดสินใจทันที เพราะว่ามีทึกกี้ใช่ไหม ”

                  “ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ”

                  “ อะไรๆก็ไม่ใช่อย่างนั้นๆนายจะทำฉันเจ็บไปถึงไหนกัน แค่ครั้งเดียวยังไม่พอใจหรือไงกัน ฮือ....ฉันเกลียดนาย ” เพี๊ยะ!! ดงแฮตบหน้าคิบอมแล้ววิ่งหนีออกจากอพาตเม้นต์ไปทันที

                  “ ดงแฮ!! ” คิบอมตะโกนเรียกแล้ววิ่งตามออกไปทันที ทุกคนในห้องนั่งเล่นเห็นคิบอมกับดงแฮวิ่งออกไปเลยวิ่งไปด้วย คิบอมเห็นดงแฮกำลังข้ามถนน และตอนนั้นมีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว จึงวิ่งออกไปดึงดงแฮเข้ามา แล้วตัวเองก็ไปยืนแทนที่ดงแฮแทน

เอี๊ยด!!!โครม!!

                   “ บอม!!!! ” ทั้งดงแฮและคนอื่นๆที่วิ่งออกมา เห็นคิบอมถูกรถชน ก็ตกใจ

                   “ บอม...ไม่นะ ” ดงแฮรีบวิ่งเข้าไปหาคิบอมทันที ดงแฮร้องไห้หนักเมื่อเห็นร่างกายของคิบอมเต็มไปด้วยเลือดทั้งตัว 

                   “ ไอ้ไก่แกไปเรียกรถพยาบาลมาเร็ว ” ชินดงรีบบอกอึนฮยอกทันที

                   “ ฮือๆ...บอมฉันขอโทษ ฉันไม่น่าโกรธนายเลย เพราะฉันแท้ๆนายถึงเป็นแบบนี้ ” ดงแฮโทษตัวเองมากยิ่งขึ้น   

                    “ ด..ดง...แฮ...น..นาย...เชื่อ..ฉันแล้วช..ใช่ไหม... ” คิบอมพยายามพูดกับดงแฮ

                    “ อืม...นายอย่าพูดเลยนะ เดี๋ยวนายจะเป็นอะไรไปน่ะ ” ดงแฮพูดทั้งน้ำตา คิบอมเห็นว่าดงแฮเป็นห่วงก็ยิ้มออกมาได้ ดงแฮเห็นคิบอมยิ้มได้ก็ดีใจ และดงแฮก็ต้องร้องไห้อีกครั้งเพราะ....

                    “  บอมไม่นะ บอม...นายลืมตาขึ้นมาสิ ” ดงแฮร้องไห้หนักยิ่งขึ้น

วี๊...ว่อ...วี๊...ว่อ...

                   “ ด๊องนายรีบเอาบอมขึ้นรถโรง’บาลเถอะ ” ซีวอนบอกกับด๊อง    

                   “ อือ... ” ดงแฮพยายามกลั้นน้ำตาแล้วปลอบใจตัวเองว่าคิบอมต้องไม่เป็นไร   ดงแฮจับมือคิบอมแน่นตลอดทางที่อยู่บนรถ น้ำในดวงตาใสๆก็ไม่หยุดไหล 

โรงพยาบาล

                     “ บอม... ” ดงแฮได้แต่พูดอยู่คำเดียว หลังจากที่คิบอมเข้าไปอยู่ในห้อง ICU แล้วคนอื่นๆที่ตามมาทีหลังก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน ทุกคนต่างอยากให้คิบอมปลอดภัย 1 ชั่วโมงผ่านไปไม่มีท่าทีว่าหมอจะออกมาจากห้อง ICU แม้แต่ครั้งเดียว ทุกคนเริ่มเป็นห่วงมากขึ้น และหลังจากนั้น 2 ชั่วโมงครึ่งหมอก็ออกมาจากห้อง ICU  แล้วพูดว่า.....

                     “ คนไข้.... ” หมอเงียบไปครู่หนึ่ง นั่นทำให้ทุกคนใจเสียไปตามๆกัน

                     “ ปลอดภัยแล้วครับ ” หมอพูดแล้วยิ้มออกมา

                     “ เย้......... ” ทุกคนส่งเสียงดีใจ

                      “ แต่ว่าคนไข้เสียเลือดมาก ทางเราไม่มีเลือดที่เป็นกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ เพราะเราได้ใช้ให้คนไข้คนอื่นไปหมดแล้ว ทางญาติพอจะมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้หรือเปล่าครับ ” นั่นทำให้ทุกคนตกใจมาก โดยเฉพาะดงแฮเพราะว่าถ้าไม่มีใครมี คิบอมก็ต้องไม่ปลอดภัยแน่

                       “ คิบอมเลือดกรุ๊ปอะไรครับหมอ ” เยซองถามหมอ

                       “ กรุ๊ป A ครับ ” หมอพูด ดงแฮไม่ใช่เลือดกรุ๊ป A ทุกคนต่างถามกันแต่ไม่มีใครเลือดกรุ๊ป A เลย

                      “ ผมครับ คนๆหนึ่งยกมือขึ้นมา

                     “ เฮ้ !! ทึกกี้นายเลือดกรุ๊ป A เหรอ ” เรียววุคถาม

                     “ อืม...ใช่ ด๊องให้ฉันช่วยฉันบอมนะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน นายอย่าคิดมากเลยนะ ” ลีทึกพูดพร้อมเดินไปหาดงแฮ ภายในใจดงแฮไม่อยากให้ลีทึกยุ่งกับคิบอมเพราะเรื่องนั้น แต่ว่าถ้าไม่มีลีทึกคิบอมก็จะต้องไม่ปลอดภัยแน่นอน ทั้งๆที่เขาอยากจะเชื่อใจคิบอมเรื่องที่เขาเข้าใจคิบอมผิดแต่เขากลับเอามันมาคิดอีก ว่าคิบอมอาจรักลีทึก แต่เขาจะพยายามเข้าใจให้ได้

                     “ อืม...ทึกกี้ฉันขอบใจนะ ” ดงแฮตอบ หลังจากลีทึกเข้าไปกับหมอประมาณ 5 นาทีเขาก็ออกมา และหมอก็อนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้

                     “ ไง !!! เพื่อนรัก HEY TOUCH  MAN SO I  WUTSAMP YO BABY ” ฮีซอลเป็นคนแรกที่เข้ามาหาคิบอมแล้วทักคิบอม ตามด้วยคนอื่นๆทยอยเข้ามาตามๆกัน คิบอมยิ้มอย่างมีความสุข ที่เพื่อนเป็นห่วงเขามากขนาดนี้ แต่สายตากลับจ้องมองหาคนๆหนึ่ง

                     “ นี่! ด๊องนายไม่เข้ามาเหรอ เมื่อกี้ยังบอกเป็นห่วงบอมอยู่เลยนะ ” คยูตะโกนแล้วแหย่ดงแฮเล่น แต่ทำยังไงดงแฮก็ไม่เข้ามา ทุกคนเลยร่วมมือกันวางแผนแกล้งดงแฮเพื่อให้คืนดีกับคิบอม

                     “ ดงแฮ!!!!!! บอมเป็นอะไรก็ไม่รู้หัวใจเต้นช้ามากแล้วก็หายใจไม่ออกด้วย ” ซองมินวิ่งออกมาบอกดงแฮที่นั่งอยู่ข้างหน้าห้อง ดงแฮได้ยินอย่างนั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหาคิบอมทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกคนกำลังวางแผนกันอยู่

                     “ บอมนายอย่าเป็นอะไรนะ ฉันยังไม่ได้ขอโทษนายเลย ” ดงแฮแทบจะร้องไห้เมื่อเห็นคิบอมกำลังหายใจแบบเหนื่อยๆ แล้วเปลือกตากำลังจะปิด

                     “ ด...ดง...แฮ ฉ...ฉันรักน...นาย... ” คิบอมพูดติดๆขัดๆ เพราะแกล้งทำเหมือนเป็นหอบ

                     “ อืมๆ...ฉันก็รักนาย บอม... ” ดงแฮพูดทั้งน้ำตา เขาไม่อยากจะจากกับคิบอมตอนนี้ เขาอยากจะขอโทษที่เขาทำกับคิบอมไว้ แล้วหลังจากนั้นเยซองก็ดึงสายวัดความเต้นของหัวใจออก

ตี๊ดๆ...ตี๊ดๆ...ตี๊ด.....................................

                     “ บอม !!!!!!!!!!!! ” ดงแฮร้องไห้หนักมากขึ้นแล้วฟุบหน้าลงไปร้องไห้ข้างเตียงโดยที่ยังจับมือคิบอมอยู่ จนคิบอมสงสารเลยเลิกแกล้ง

                     “ ดงแฮ..... ” เสียงของคิบอมเรียกดงแฮ ดงแฮตกใจมากที่ได้ยินเสียงคิบอม จึงหยุดร้องไห้แล้ว เงยหน้าขึ้นมาดูเห็นคิบอมละทุกคนกำลังยืนยิ้มกันอยู่ ดงแฮเช็ดน้ำตาแล้วถามทุกคน 

                     “ น...นี่มันอะไรกันเนี่ย หรือว่าพวกนาย... ” ดงแฮรู้ตัวว่ากำลังถูกหลอก                          

                    “ บอมนายก็ด้วยเหรอ ” ดงแฮพูดแล้วมองหน้าคิบอมกับทุกคน ทุกคนได้แต่ยืนยิ้มกัน ไม่พูดอะไร

                     “ ฉันโกรธนายแล้วนะบอม ” ดงแฮทำท่างอนแล้วหันหลังทันที

                     “ อ้าว !! แล้วคนอื่นอ่ะ ” คิบอมพูดอย่างงงๆ

                     “ คนอื่นไม่โกรธ โกรธแต่นาย ” ดงแฮพูดงอนคิบอม แต่ความจริงแล้วดงแฮแกล้งคิบอมคืน โดยการแกล้งโกรธคิบอม 

                     “ Dong hae , My heart it cold , Please come back to me , My shining moment forever ” คิบอมพูดท่อนสุดท้ายของเพลง Endless moment กับดงแฮ แค่เสียงของคิบอมทำให้ใจขอดงแฮแทบละลาย 

                      “ นี่หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะบอม ถ้านายไม่หยุดพูดนะ ฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย ” ดงแฮพูดออกไปเพราะถ้าขืนคิบอมพูดอีกดงแฮใจอ่อนทันที

                       “ โกรธจริงๆ ? งั้นตอนนี้นายก็ไม่ได้โกรธฉันงั้นเหรอ ” คิบอมสงสัย

                       “ ก็ใช่น่ะสิ ” ดงแฮยอมรับสารภาพ

                       “ ฉันไม่พูดกับนายแล้ว นายโกหกฉัน ” คิบอมงอนดงแฮ

                       “ โอ๋ๆ....ขอโทษ.... ” ดงแฮรีบวิ่งเข้ามาหาคิบอมทันที

                       “ ไม่เอา ” คิบอมงอนต่อ

                       “ โอ๋....แล้วนายจะให้ฉันทำไงล่ะ ” ดงแฮถาม

                       “ ให้ฉันหอมแก้มนายก่อนสิ ” คิบอมบอก

                       “ ไม่!! ” ดงแฮลุกขึ้นแล้วตีหน้าอกคิบอมทันที

                       “ โอ๊ย !!!!! ………….. ” คิบอมร้องทันทีเมื่อดงแฮตีหน้าอก

                       “ บอมเป็นอะไรหรือเปล่า ” ดงแฮรีบเข้าไปดูคิบอมทันที

 จุ๊บ !..

                       “ บอม !! ” ดงแฮเรียกชื่อคิบอมแล้วเอามือปิดแก้มตัวเองไว้ ตอนนี้ดงแฮหน้าแดงก่ำ แต่คิบอมยิ้มหน้าบานไปแล้ว 

 ฮิ้ว.......   

              เพื่อนๆส่งเสียงเฮกันยกใหญ่ ทำให้ดงแฮอายและหน้าแดงมากขึ้น     

                       “ เฮ้ย!! บอมนายนี่เกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ พวกเราไม่ยอมนะเว้ย ใช่ไหมพวกเรา!! ” เรียววุคแกล้งแซวคิบอมทันทีเมื่อคิบอมหอมแก้มดงแฮ

                        “ ช่าย!!............. ” ทุกคนส่งเสียงตอบพร้อมกัน

                       “ ถ้าพวกนายไม่ยอมแล้วจะทำไม ” คิบอมถามยิ้มๆ

                       “ พวกฉันก็จะขอหอมมั่งน่ะสิ ” คังอินตอบแล้วหันไปหอมแก้มลีทึกทันที ส่วนเยซองก็หันไปหอมเเก้มเรียววุค คยูฮยอนก้อหันไปหอมแก้มซองมิน ส่วนฮีซอล ซีวอน ฮันคยอง ไม่รู้จะหอมแก้มใครดีเลยยืนก้มหน้ากันหมด ตอนนี้ภายในห้องมีแต่คนหน้าแดงกันหมด

                        “ ดงแฮนายเชื่อฉันเล้วใช่ไหม ” คิบอมถามดงแฮอย่างเศร้าๆอีกครั้ง

                        “ อืม ! ฉันเชื่อนายแล้วล่ะ ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะว่าหมีคังให้นายพาทึกกี้ไปกินข้าวน่ะ ” ดงแฮถามคิบอม

                         “ ก็นายให้ฉันปริปากพูดสักคำหรือยังล่ะ ” คิบอมพูดแล้วงอนอีกครั้ง ( งอนได้งอนดีเนอะคู่นี้  ) 

                          “ โธ่...ก็ได้ฉันขอโทษนะ ดีกันๆ ” ดงแฮขอโทษแล้วยืนนิ้วก้อยออกมาเพื่อยอกว่าคืนดีกกันนะ นั่นทำให้คิบอมยิ้มอีกครั้งหนึ่ง

                         “ ครับ ” คิบอมตอบแล้วลุกจากเตียงเข้าไปกอดดงแฮ

                         “ ฉันรักนายนะ ” คิบอมพูด

                         “ ฉันก็รักนาย บอม ” ดงแฮพูดแล้วเอาคางเกยบ่าของคิบอมไว้ และหลังจากคิบอมออกมาจากโรงพยาบาลทั้งคิบอมละดงแฮก็ไม่เคยทะเลาะกันแบบเดิมกันอีกเลย จะมีก็แต่ทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆแล้วก็คืนดีกัน โดยที่คิบอมไปขอคืนดีก่อนทุกที

                          “ เฮ้อ.....คู่นี้นี่รักกันจริงๆเลยนะ ” ทึกกี้เห็นทั้งคู่แล้วก็พูดกับคังอิน

                          “ คู่เราก็รักกันเหมือนกันนะ ” คังอินตอบ

                          “ ฮิๆๆ ใช่ ” ทึกกี้หัวเราะแล้วตอบ

THE EAD