คลังเก็บใบสมัคร (ดูได้ แต่ว่าอย่าลอกกันเลยน้า)

ลำดับตอนที่ #16 : [[ Audition ! ]] 17th Victims ✕ ซ่อน-ฆ่า

Form :: ใบสมัคร

ผู้สมัคร

นามแฝง :: Totenuhr (ท๊อตเท็นอัวร์)

ชื่อเล่น :: น้ำหวาน

อายุ :: 17 (ทำไมใครๆชอบตอกย้ำอายุเค้าเรื่อยเลย)

ตัวละคร

ชื่อ :: เมเทรา ซันซา ดารีอา{Mätera Sanza Daria}

ชื่อเล่น :: รีอา (ปกติแล้วไม่มีใครมีโอกาสได้รู้จักชื่อจริงๆของเธอหรอก)

อายุ :: 18

สัญชาติ :: เยอรมัน (แต่มีเชื้อเสี้ยวไทย และโรมาเนีย)

บุคลิก :: เธอเป็นนักแสดงโดยกมลสันดาล ดังนั้นเรื่องบุคลิกจึงไม่ได้ถูกกำหนดขึ้นแบบตายตัว วันนี้เธออาจบุคลิกดีเหมือนนางแบบบนเวทีแคทวอร์ก และวันต่อมากลายเป็นสาวแว่นเดินห่อไหล่ไม่มั่นใจในตัวเอง และผันเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดู ทำตัวแอ๊บแบ๊วตลอดเวลาในวันถัดไป

จุดเด่น :: ไม่ว่าเธอจะแสดงเป็นใคร บุคลิกแบบไหน เธอก็ดูเด่นอย่างน่าประหลาดท่ามกลางผู้คนมากมาย ถ้าเธออยากเป็นนางแบบเธอก็ดูสง่ามีราศีประดุจนางพญา ถ้าเธออยากกลายเป็นสาวผิวซีดหน้าจืด จุดเด่นของเธอก็คือ ความจืดชืดจนทุกคนต้องเหลี่ยวมามอง ว่าคนๆนี้ยังเป็นผู้หญิงอยู่อีกหรือไม่ ช่างไร้เสน่ห์ความเป็นเพศแม่โดยสิ้นเชิง แต่ถ้าถามว่าอวัยวะส่วนใดบนใบหน้าของเอที่เห็นแล้วสะดุดตามที่สุดก็คงเป็นดวงตาน้ำงามน่าค้นหา กับคิ้วบางง่ายต่อการแต่งหน้าของเธอกระมัง (ตอนทำงานเป็นสปาย คิ้วของเธอทำให้ง่ายแก่การแปลงโฉมมาก )

อาชีพ/การศึกษา :: อาชีพอิสระ เมื่อปีก่อนล้างมือจากวงการนักฆ่าอาชีพมาทำอาชีพอิสระ เธอไม่เคยเรียนหนังสือในรั้วโรงเรียนเหมือนเด็กทั่วไป แต่ด้วยไอคิวระดับอัจฉริยะทำให้การอ่านหนังสือเองของเธอได้ผลกว่าการเข้าเรียนกับเด็กวัยเดียวกัน ไม่ได้เข้าโรงเรียน แต่ไม่ต่างอะไรไปจากไอสไตน์แปลงเพศ ไม่ว่างานอะไรขอให้บอก ค่าจ้างงามเป็นอันจบ เธอทำได้ทุกอย่าง ตั้งแต่แม่บ้าน ไปจนถึงรับจ้างฆ่าคน ปัจจุบันกำลังศึกษา (อ่านหนังสือ) ด้านตำนานเทพกรีกโบราณ และต้องการไปที่โรมาเนีย เพื่อตามหาแวมไพร์ที่เหลืออยู่ในทรานซิลเวเนีย (ดินแดนแวมไพร์เมื่อกาลก่อน) 

นิสัย :: เธอเกิดมาเพื่อเป็นนักล่า เธอแสวงหาสิ่งที่จะดับความกระหายใคร่รู้ของเธอ แต่จนถึงเวลานี้ก็ไม่มีสิ่งใดหยุดเธอได้ คำว่าสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้ ปัญหาที่ไขไม่ออก ไม่เคยบันทึกอยู่ในเซลล์สมองส่วนใดของเจ้าหล่อน เมื่อตอนหกขวบ เธออยากรู้กว่าการกรีดข้อมือทำให้ตายได้มั้ย เธอลองดู และก็ไม่ตายอย่างที่คิด ตอนแปดขวบ เธอลองฆ่าคน มีคนบอกว่ามันรู้สึกผิดบาปและขยะแขยง เหมือนเดินในเขาวงกตที่ไร้ทางออก ซึ่งนั่นก็ไม่จริงอีกนั่นล่ะ เธอไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย เธอไม่เชื่อถือในพระเจ้า แต่เธอหลงไหลในปีศาจ พลังอำนาจ ความโสมม เลือด เขาวงกตแห่งความทรมานที่ไร้ทางออก เธอรู้จักเทพเจ้าทุกองค์ในตำนานกรีกโบราณ เธอรู้จักอสูรทุกผู้ที่ปรากฏอยู่ตามบันทึกเท่าที่ได้บันทึกไว้ตลอดการมีมาของมนุษยชาติ เธอชื่อชอบอุปสรรค เธอไม่เคยหยุดชะงักที่จะหาวิธีร้อยแปดเพื่อขยี้อุปสรรคที่ยากที่สุดให้ลงไปกองแทบเท้าเธอ หัวใจเธอว่างเปล่า เธอไม่รู้จักคำว่าสงสาร เธอรู้จักก็เพื่อความตื่นเต้น เรื่องสนุก ความสำราญของการมีชีวิต เธอไม่เคยพึ่งใครมาก่อน ทั้งเมื่อก่อน มาถึงตอนนี้ เธอก็ไม่คิดจะพึ่งใคร เพราะเธอเชื่อในกฏการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ไม่มีสิ่งใดที่ได้มาเปล่าๆ การให้ของคนต้องมีเหตุผลประกอบเสมอ เหตุผลนาๆประการ เพื่อตัวผู้ให้เองนั่นล่ะ เธอไม่เคยเสแสร้ง แต่เธอแค่เล่นไปตามบทบาทที่ได้รับ เธอรักแวมไพร์เป็นชีวิตจิตใจ นั่นเป็นนิสัยเดียวในบทบาทในทุกบทบาทที่เธอสวมใส่ ซึ่งเหมือนกัน เธอรักแวมไพร์ และถ้าจะมีแวมไพร์ตนใดเหลืออยู่ในพื้นพิภพอันเทื่อมทรามนี้ ก็ต้องเป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัย    

สิ่งที่ชอบ :: เงิน การแสดง เลือด ปีศาจ อุปสรรค เรื่องน่าสนุก แวมไพร์

ภูมิหลัง :: เธอสูญเสียความทรงจำทั้งหมดตั้งแต่เกิดจนอายุสี่ขวบ เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มีพ่อแม่หน้าตาเป็นยังไง เพราะรู้สึกตัวอีกทีเธอก็เป็นแค่เด็กถูกทิ้งข้างถนน ไม่มีใคร ไม่มีอะไร สิ่งแรกที่ฝึกคือขอทาน ขโมย วิ่งราว ปล้น ขู่กันโชกทรัพย์ ไล่ไปถึงฆ่าคน เธอไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โต ถ้าไม่ติดที่ว่ามีมาเฟีย และผู้มีอำนาจหลายคนกำลังตามฆ่าเธอ เธอก็ไม่คิดจะสวมหน้ากากเป็นสิบยี่สิบหน้าเช่นนี้หรอก ตอนแรกเพื่อหนีคนพวกนี้ แต่ตอนนี้มันชื่อชีวิต การแสดงเป็นทุกอย่างของเธอ แต่เธอก็เชื่อเหลือเกินว่า มนุษย์ทุกคนกำเนิดมาบนคำว่า “การแสดง และใส่หน้ากากเข้าหากัน”

ความสามารถพิเศษ :: อาชญากรรมทุกประเภท แสดงละครเป็นผู้คนหลากหลาย ขับเครื่องบิน งานฝีมือทุกแขนง (ถูกว่าจ้างทำบ่อย)

งานอดิเรก :: ไม่มี เพราะทุกสิ่งที่เธอเลือกทำ มันสำคัญกว่าคำว่า “งานอดิเรก”
คำพูดติดปาก :: “หน้ากากของเธอ ยังไม่สมบูรณ์นะ (ยิ้ม)” / “........ต้องการจะแลกกับอะไรล่ะ?” (เพราะเธอเชื่อว่าในโลกนี้ทุกอย่างที้ได้มา ต้องสูญเสียบางอย่างให้ไปเสมอ)

อื่นๆ :: เธอกินเนื้อทุกชนิด ไข่ นม ชีส เนย ผลิตภัณฑ์จากสัตว์ทั้งหลาย แต่เธอไม่กินผัก นอกจากมันฝรั่ง กับแครอท อีกทั้งเธอยังแพ้ผักใบเขียวอีกด้วย

อิมเมจ :: 










มิกะ นากาชิมะ Mika Nakashima

คำถามทั่วไป

เหตุผลที่มาออฯเรื่องนี้ :: เป็นเรื่องที่มีพล๊อตน่าสนใจค่ะ แล้วก็เห็นไรเตอร์ไปฝากโฆษณาไว้ก็เลยตามมา

รับได้ไหมถ้าตัวละครต้องตาย :: รับได้ค่า ^ ^

ถ้าเกิดว่าอาจจะตายอนาถ ทนดูศพไม่ได้เลยล่ะ :: ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ถ้าเพื่อให้เนื้อหาสนุกน่าสนใจขึ้น ก็ถือว่าตัวละครมีประโยชน์ล่ะค่ะ

แล้วจะยินยอมให้ตัวละครเป็นฆาตกรไหม :: ไม่ใช่คำว่ายอมค่ะ แต่อยากเลยล่ะ (ยิ้มแสยะ หุหุ)

ยกตัวละครให้เลยนะ ยำเละเลยนะ? :: ตามสบายเลยค่ะ ใส่พานทองให้
ในเรื่องนี้คุณอยากจะอยู่ หรือคุณอยากจะตาย :: อยากอยู่ค่ะ
ต้องการให้เรื่องนี้มีความรักด้วยรึเปล่า :: แล้วแต่ไรเตอร์ค่ะ ตามแต่จะพอใจ เรื่อกรักมันก็ชินๆกันไปหมดแล้ว เพราะใครๆก็แต่งเรื่องรักๆ

อยากจะแนะนำแก้ไขหรือรีเควสอะไรไหม :: ไม่ค่ะ ดีอยู่แล้ว เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากจริงๆนะคะ โดยเฉพาะชื่อโปรเจค “SOS”

คำถามชิงบท

1^st เหตุผลที่มาสมัครเข้าร่วมกิจกรรมคอร์สการแสดง (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่ทราบเรื่องกิจกรรม)

:: 
ภายในร้าน “ดรีม” ร้านขายความฝันที่หากมีเงิน ไม่ว่าอะไรคนที่นี่ก็สามารถเสาะหามาให้ได้ ในวันที่อากาศกำลังเย็นสบาย

ขณะที่หญิงสาวเจ้าของร้านในชุดราตรีลูกไม้ฟูฟองสีดำขลับ กำลังนั่งถักผ้าพันคอผืนยาวอยู่อย่างทุลักทุเล

จู่ๆประตูไม้หน้าร้านก็ถูกเปิดผ่างออก กระดิ่งที่ขอบประตูด้านบนส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง เรียกความสนใจของเธอไปยังผู้มาเยือนได้ชะงัดนัก

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้อากาศดีจังเลยนะคะ” รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรอย่างหาที่สุดไม่ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ แต่ชายร่างสูงท่าทางเก้งก้างคนนี้กลับไม่สนใจมันเลย เขามองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กก่อนจะกระแทกกระเป๋าหนังบรรจุเงินจำนวนนับไม่ถ้วน กระจายบนโต๊ะเบื้องหน้าของเจ้าของร้านสาว ทำให้เธอรู้สึกตระหนกตกใจมิใช่น้อย

“นี่ ไปถ่ายรูป เอาลายเซ็นต์.......แล้วก็.....ของตามลิสต์......นี่...มะมา......”เขาพูดตะกุกุตะกัก และส่งกระดาษเขียนรายการของใช้ส่วนตัวให้กับหญิงตรงหน้า “ที่ให้.....เป็นค่ามัดจำ..........ของมา.....ที่ล่ะ...เหลือ...ค่อยเอาไป........”

เขาทิ้งกระเป๋าใส่เงินนั่นไว้พร้อมกับใบโฆษณา S.O.S รายการล่าฝันตามดาราคนดัง “อุมิโซระ มาเรีย”

“แหวะ..... คนโรคจิตชัดๆเลยตาคนนี่”รีอามองลิสตฺในมือแล้วเกิดรู้สึกคลื่นไส้อย่างเสียไม่ได้ “กางเกงชั้นใน เสื้อใน หมากฝรั่งที่เคี้ยวแล้ว ผ้าเช็ดหน้า.......อะไรเนี่ย ผ้าอนามัยด้วยเหรอ! โรคจิต สโตกเกอร์ น่ากลัวจัง.......”

ลิสต์นั่นยังมีของอีกมากที่ใครเห็นก็คงรู้สึกคลื่นไส้ได้ไม่ยากเย็น โดยเฉพาะบทบาทในวันนี้ของเธอเป็นสาวน้อย มองโลกในแง่ดี และอ่อนต่อโลกด้วยแล้ว

แต่พรุ่งนี้ ตอนไปส่งใบสมัครเธอจะกลายเป็นคนแบบไหน แม้แต่เธอเอง.........ก็คาดเดาไม่ได้

2^nd ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้เข้ามาในคฤหาสน์ และเมื่อได้พบกับมาเรียและสเตล (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่เห็นคหาสน์)

:: 
คฤหาสน์...... ก็สวยดีหรอกนะ แต่ที่สำคัญกว่านั้นน่ะ กลิ่นมันหอม........หึ หึ หึ หอมเหมือนเลือด มันเย้ายวน อยากจะเข้าไปข้างไหน อยากเห็นเหลือเกิน...... น้ำสีแดงฉานที่มีความหมายได้เพียงความเจ็บปวดทรมานของเหล่ามนุษย์หน้าโง่

น่าสนใจดีจัง......

“เลือด....หึ หึ....... อยากกินเลือดจัง....... ฮะ ฮะ ฮะ”หญิงสาวในชุดเสื้อกล้ามลายทหารเข้าชุดกับกางเกงขาโปงแสยะยิ้มอย่างเริงรื่น พลางพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

มือดึงหมวกแก๊บสีดำรูปหัวกระโหลกบนหัวให้ปิดบังใยหน้าโรคจิตของเธอไว้ แต่มันไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ คนที่มองเห็นเธอก็ต่างพากันกระซิบกระซาบเป็นการใหญ่

น่ารำคาญ......... น่ารำคาญกันชะมัด ไอ้พวกแมลงหวี่

“อ๊ะ รีอาจัง!!”ไม่ทันที่เจ้าของชื่อจะหันหน้าไปมอง หญิงสาวท่าทางน่ารักในชุดสีขาวตางลายชมพูก็โถมตัวเข้ากอดเธออย่างจัง เกือบจะเสียการทรงตัวไปเหมือนกัน แต่มีหรือบทบาทหญิงแกร่ง ประสาทแข็งของวันนี้จะหวั่น “ในที่สุดเธอก็มา มาเรีย กับเตลล่า รอกันตั้งนานแน่ะ ทุกคนมากันครบแล้วนะจ๊ะ”

ใบหน้าของคุณเธอประดับไปด้วยรอยยิ้ม เธอดูเป็นมิตรกับทุกคน เธอดูอ่อนต่อโลกอย่างล้นเหลือ และที่สำคัญ เธอดูโง่ดีจัง

หึ แบบนี้คงไม่ต้องทำอะไรมากล่ะมั้ง

“ทำไมถึงมาไม่ตรงเวลา”หญิงสาวอีกคนที่ด้านหลังในชุดรัดรูปสีดำปรายตามองหญิงสาวท่าทางห้ามกระด่างตรงหน้า ก่อนจะมองประวัติในมือนิ่งๆ “คนที่รับสมัครบอกว่าเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเอง มีบุคลิกเหมาะจะเป็นนางแบบ?”

ดวงตาของสเตลล่ากวาดไล่ดารีอาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วจรดปากกาเขียนข้อความบางอย่างทับข้อความส่วนบุคลิกลงไป ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้าน ไม่ช้ามาเรียก็รีบตามเข้าไป

รีอาอดยิ้มกับตัวเองอย่างสะใจไม่ได้

คนนึงก็โง่ อีกคนก็แสร้งทำฉลาด คนฉลาดน่ะมันไม่มาเข้าคู่กับคนโง่หรอก เดี๋ยวก็พากับโง่กันพอดี เหอะ

“สเตลล่า ถ้างานนี้เธอขัดฉันล่ะก็.....” รอยยิ้มอันเลือดเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากเรียว “ฉันไม่เอาไว้แน่!”

3^rd ปฏิกิริยาเมื่อรู้ว่ามีคนตาย ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ การฆ่าตัวตาย หรือแม้แต่ฆาตกรรม และถ้าเป็นอย่างหลัง ฆาตกรก็มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นหนึ่งในคนที่เข้าร่วมกิจกรรม (บรรยายเหตุการณ์ตั้งแต่ทราบเรื่องว่ามีคนตาย)

:: 
วันนี้ค่อนข้างน่าเบื่อที่เดียวเมื่อเทียบกับวันที่ผ่านๆมา สำหรับหญิงสาวในชุดรัดรูปสีดำแน่นเปรี๊ยขนาดที่ว่า ชายใดเห็นเป็นต้องตาค้างมองหุ่นอันผอมเพียวแต่ได้สัดส่วนของเธอ ไม่วางตา เธอกำลังขีดฆ่ารายการของใช้ส่วนตัวของ “อุมิโซระ มาเรีย” ด้วยปากกาไฮไลทสีส้มเปรี้ยวจี๊ด มันช่วยไม่ได้ที่คนรอบข้างจะเริ่มตั้งต้นนินทาในท่าทางที่เปลี่ยนไปได้ยิ่งกว่ากิงก้าเปลี่ยนสีของเธอ

แม่เสือสาวเซ๊กซี่จรดปากกาไล้ไปตามเรียวปากอิ่ม เล่นเอาหนุ่มโรคจิตสาวกมาเรียคนหนึ่งถึงกับน้ำลายไหล ขณะคิดในใจว่า “แม่เจ้าโว้ย อะไรมันจะเอ๊กซ์ อึ้ม น่าโลมเลีย ได้ขนาดนี้วะ”

“อ๊ายยยยยยยยย~ย!!!!!” เสียงกรีดร้องของหนึ่งในผู้เข้าร่วมรายการทำให้ทุกคนในห้องนั่งเล่นชะงักการกระทำทุกอย่างลง ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของบทบาทสาวสุดเซ๊กซี่อย่างดารีอา

“เกิดอะไรขึ้นครับ!” พวกชอบทำตัวเป็นนักสืบเริ่มออกโรง ในขณะที่รีอาเก็บปากกาลงกระเป๋า แล้วตวัดขาขึ้นมานั่งในท่าไขว่ห้าง

เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอก็จริงอยู่ แต่ก็แก้เซ็งได้บ้าง ในวันที่ คุณหนูมาเรีย หายตัวไปไหนก็ไม่ทราบกับสเตลล่า แบบนี้

“มะ....มีคน.....มีคนถูกฆ่าตายค่ะ!!!”เธอกล่าวละล่ำละลักก่อนจะทรุดตัวลงกองกับพื้นพรม น้ำมูกน้ำตาไหลผสมรวมกันดูน่าสงสาร

ต้องขอสารภาพว่าเธอเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย เธออาจจะดูเป็นสาวมั่น แต่บุคลิกแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่กลัวยมบาลซะที่ไหน แต่ก็นั่นล่ะ....... เธอยังไม่เชื่อเต็มร้อย จึงเดินตามพวกผู้ชายใจกล้าไป

เมื่อประตูห้องครัวเปิดออก เธอก็ได้เห็นภาพที่น่าสยดสยองเกินกว่าที่ใครจะคาดคิดได้ ศีรษะของเหยื่อ ถูกผ่าออกเป็นสี่ส่วน วางเรียงอยู่ในจานที่ถูกย่อมด้วยสีแดงฉาน อวัยวะบ้างส่วนถูกหันและสับจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนแทบมองไม่ออกว่าเคยเป็นอวัยวะส่วนใด เส้นผมมากมายกองพูนในถังขยะราวกับกระดาษทิชชู่ใช้แล้วก็ไม่ปาน ทั่วทั้งห้องมีแต่เลือด และความน่าขยะแขยง

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังระงม รวมไปถึงพวกผู้ชายที่เดินออกไปทำใจข้างนอกเพราะรับไม่ได้

แต่สำหรับเธอ....... ถึงเธอจะอยู่ในบทบาทอะไรก็มีอย่างนึงที่เธอเลิกไม่ได้

“ทะ....เธอทำอะไรน่ะ!!!”รีอาก้มลงเลียเลือดที่พื้นราวกับสัตว์อะไรสักอย่าง เธอทนไม่ไหวแล้ว มันเย้ายวนเกินไป เลือด มันหอมเกินไป......

ทุกๆคนต่างพากัน ห้ามปราม ต่อว่า สาปแช่งเธออยู่ไม่ขาดช่วง แต่มีเพียงคนๆเดียวที่ส่งยิ้มมาให้เธอ

รอยยิ้มของคนที่เหมือนเธอ......... คนที่มีคำอวยพรของปีศาจประทับอยู่กับตัว

เธอสัมผัสได้ในทันที ว่าคนๆนี้ คือ อสูร

........ และก็เป็นเรื่องธรรมดาของอสูร ที่จะรัก และเทิดทูน........

.........”การฆ่า”.......