คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนพิเศษ :: กาลครั้งหนึ่ง เมื่อนายน้อยแดเนียล........
เช้าวันนี้อากาศยังคงสดใสเหมือนเดิม ตามภูมิประเทศที่ฟ้าให้มา ดอกไม้งามในอุทยานบานแย้ม เสียงนกตัวน้อยร้องคลอขับขาน เสียงนางกำนัลหน้าตางามๆหัวร่อต่อกระซิก
แต่เหมือนวันนี้จะมีอะไรที่แปลกไป
" แค่ก....แค่ก " นายเหนือหัวตัวน้อยไอโขลกๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลางตีสีหน้าไม่พึงพอใจ ทำให้ราล์ฟที่กำลังสะบัดผ้าปูเตียงหันมามองแดเนียลด้วยความประหลาดใจ
" เป็นอะไรรึขอรับ ? "
" เจ็บคอ นิดหน่อย แค่ก.... " แดเนียลเอ่ยเสียงแหบพร่าก่อนจะยกมือให้มาปัดๆเป็นเชิงว่าไม่ต้องมาใส่ใจ
" เจ็บคอรึขอรับ.....หรือว่า " ขุนนางหนุ่มพูด ใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกอาการตื่นตะลึงเสียจนน่าขัน
" ท่านแดเนียลเสียงแตกรึขอรับ พระเจ้า!!! ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง " ราล์ฟเขย่าตัวผู้สูงศักดิ์โหยงๆด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะโดนฟรีคิกค์เสยเข้าเต็มๆจนตัวงอ
" จะบ้าเรอะไง!! แค่ก..แค่ก....ข้าแค่เจ็บคอ " แดเนียลเอ่ยด้วยสีหน้าพะอืดพะอม ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นราล์ฟวิ่งผลุนผลันออกไปจากห้อง
" ท่านแดเนียลเสียงแตกขอรับ!!!! ท่านแดเนียลเสียงแตก!!!! " ขุนนางหนุ่มแหกปากลั่นเสียจนหมดมาด แต่ข่าวที่ออกจากปากร่างสูงก็เรียกความสนใจให้แก่ผู้คนริมทางไม่น้อย
" เจ้าบ้านั่นเป็นอะไรของมัน แค่ก...แค่ก " กษัตริย์ร่างบางบ่นหงุมหงิมเสียงแผ่ว พลางยกผ้าเช็ดหน้าข้างเตียงขึ้นมาปิดปาก
+ + + + + + + + + + + + +
จากช่วงเช้าล่วงลงเป็นสาย ขุนนางหนุ่มที่เจ้าหญิงอุตส่าห์ฝากฝังให้ดูแลเจ้าตัวปัญหา กลับหนีงานหายไปเสียดื้อๆ ชายหนุ่มร่างบางจึงต้องถ่อสังขารลงมาทานอาหารที่ห้องรับประทานอาหารแทนที่จะได้นั่งกินสบายๆที่ห้องอย่างเคย
" กระหม่อมขอแสดงความยินดีด้วยนะ เพคะ " หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยยิ้มๆ พลางวางถาดอาหารที่ค่อนข้างจะดูพิถีพิถันและมากเป็นพิเศษ หากคำพูดของเจ้าหล่อนกลับทำให้แดเนียลมุ่นหัวคิ้ว
" ยินดีเรื่องอะไร? ชอบใจเรื่องที่ข้าเจ็บจอนักหรือไง แค่ก...แค่ก "
" ก็ไม่เชิงเพคะ หม่องฉันก็ยินดีเรื่องที่ท่านก้าวเข้าสู่วัยเจริญเติบโตเหลือเกินเพคะ " หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนกษัตริย์ร่างบางตีหน้าบูด
" ให้มันได้อย่างนี้สิ มาหาหมอมาให้ข้าไม่ดีกว่าเหรอไง แค่ก... "
" เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กหนุ่มเพคะ ไม่จำเป็นต้องถึงมือหมอหรอก " แดเนียลย่นไหล่ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
" เอ้า.....จะทำอะไรก็ทำ " ชายหนุ่มดวงตากลมโตเอ่ยพลางคว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากไอโขลกๆ ในใจนึกไม่ค่อยพอใจกับเจ้าพวกตื่นตูมนี่เสียเท่าไหร่
+ + + + + + + + + + + + +
" ขอแสดงความยินดีด้วยนะขอรับ!! " คนสวนหลังวังต่างพร้อมใจกันตะโกนดังลั่นทันทีที่แดเนียลกะจะหาเรื่องไปแกล้งหัวหน้าคนสวน ทำให้ไอ้เรื่องที่จะแกล้งเป็นอันพับไป
" ขอแสดงความยินดีด้วยนะเพคะ!! " เหล่าแม่ครัวพากันเอื้อนเอ่ยเสียงดังลั่นทันทีที่แดเนียลกะว่าจะไปจิ๊กขนมในครัวกิน ทำให้ไอ้เรื่องที่จะจิ๊กขนมเป็นอันพับไป
" ยินดีด้วยนะเพคะ ท่านแดเนียลโตขึ้นมาอีกขั้นแล้วนะเพคะ!! " ฝูงแม่บ้านต่างแห่กันมาพูด ทันทีที่แดเนียลกำลังจะเอื้อมมือแกล้งเอากองผ้าไปซ่อน ทำให้แผนที่จะทำพลันแตกยับ
" ยินดีด้วยนะฮะ พี่แดเนียล!! " กษัตริย์ตัวดีแทบจะล้มพับ ทันทีที่เด็กนอกวังที่ชอบแอบเข้ามาในวังบ่อยๆมาเขย่ามือเขาแล้วตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" งั้นก็แสดงว่าพี่แดเนียลโตกว่าผมแล้วซี แล้วอย่างนี้ผมจะโตพอที่จะเอาพี่แดเนียลเป็นเจ้าสาวทันรึเปล่าฮะ " เด็กชายตัวน้อยเอ่ยอย่างไร้เดียงสา ( จริงๆเหรอ ) ทำเอาชายร่างบางแทบจะล้มตึงไปอีกรอบ
" เห็นทีต้องเอาราล์ฟมาพูดให้รู้เรื่องแล้วสิ!! " แดเนียลกัดฟันพูด ก่อนจะก้มตัวไปลูบผมเด็กน้อยเบาๆ ใบหน้าหวานตีสีหน้าใจดีเต็มเปี่ยม
"นี่เจ้าหนู พี่เป็นผู้ชาย......นะเฟ้ย!!! "
+ + + + + + + + + + + + +
" ท่านแดเนียลเสียงแตกแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพ " ราล์ฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนแม่ทัพวัยกลางคน ( ปลายๆ ) เริ่มออกอาการตื่นเต้นตามไปด้วย
" ฮ้า....จริงรึ แย่แล้ว เรื่องอย่างนี้มันต้องฉลอง " แม่ทัพวัยกลางคนเอ่ยพลางทุบมือคล้ายตัดสินใจ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็น ผู้สูงศักดิ์ร่างบางเหลือบมามองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
" เจ้าบ้าราล์ฟเอ้ย!! ข้าไม่ได้เสียงแตก เลิกป่าวประกาศได้แล้ว แค่กๆ.... " แดเนียลตะโกนเสียงแห้ง มือเล็กๆกระชากคอเสื้อขุนนางหนุ่มแล้วลากไปตามทาง ปล่อยให้แม่ทัพที่เพิ่งจะหวังทำการใหญ่ยืนเอ๋อ
" อ้าว....สรุปแล้วท่านแดเนียลเสียงแตกรึเปล่าเนี่ย "
+ + + + + + + + + + + + +
" ท่านหมอหลวง....ช่วยพูดกับเจ้านี่ให้มันเข้าใจให้หน่อยสิ " แดเนียลเอ่ยเสียงห้วน พลางบุ้ยใบ้ไปทางราล์ฟที่กำลังยืนเกาแก้มเบาๆ
" เรื่องที่ท่านเสียงแตกรึขอรับ " ชายชราเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ชายร่างบางเดือดปุดๆจนออกอาการเต้นแร้งเต้นกา
" ข้าไม่ได้เสียงแตกซะหน่อย!!! แค่กๆ "
" อา.....ขอรับๆ ท่านราล์ฟขอรับ....ความจริง " หมอหลวงชราเอ่ยน้ำเสียงเจือขันแต่เอื่อยเฉื่อยเชื่องช้าตามนิสัย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเกี่ยวย่นตามกาลเวลาฉีกยิ้มกว้าง
" ที่ท่านเชื่อว่าท่านแดเนียลเสียงแตกเป็นเรื่องเข้าใจผิดขอรับ ท่านแดเนียลเพียงแต่เป็นหวัด แล้วคอก็อักเสบนิดหน่อยเพียงเท่านั้นเอง "
" เห็นมั้ย เห็นมั้ย " กษัตริย์ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงการได้ที ใบหน้าหวานตีสีหน้ายียวนกวนประสาท
" อา...อย่างนั้นหรือขอรับ....อย่างนั้นข้าก็ต้องขออภัยด้วยท่านแดเนียล...... " ราล์ฟทำหน้าสลดอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก
" นี่แสดงว่าท่านดื้อข้าจนได้เรื่องเลยเห็นไหม...ข้าอุตส่าห์บอกว่าอย่าเล่นน้ำฝน ก็ไม่มีจะฟังกันเลยนะขอรับ " ราล์ฟที่ควรจะแสดงสีหน้าสลดกลับติติงเสียงดุ จนเจ้าเด็กดื้อย่นไหล่คล้ายกับว่ารำคาญปนหวาดๆ
ข่าวลือที่ว่าท่านแดเนียลเสียงแตก หรือเป็นผู้ชายมากขึ้น เป็นอันจบลงเพราะความเข้าใจผิดของขุนนางหนุ่มที่มัวแต่ตื่นตูมไป.....ก็เท่านั้นเอง
" แค่ก....แค่ก "
" อ้าว...ราล์ฟ เสียงแตกเหรอ " แดเนียลที่อยู่ในสภาพหายหวัดสนิทเอ่ยเสียงใสเหมือนเดิม ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองราล์ฟที่กำลังกุมคอด้วยแววตาร่าเริง
" เปล่า.....เป็นหวัดขอรับ "
" เห็นมั้ยล่ะ ข้าบอกแล้วว่าอย่าตากฝนนานสองนาน " แดเนียลเอ่ยเสียงล้อเลียน ทั้งๆที่ฝนตกเมื่อ 3 วันก่อนราล์ฟก็เป็นคนกางร่มไปรับเขาต่างหาก แถมยังไม่มีฝนหยดไหนได้แหยมเจ้าราล์ฟเลยซักกะจิ๊ด
" ติดหวัดท่านต่างหากเล่า ท่านแดเนียล!! "
....................................................................................................................................
ความคิดเห็น