คนอลวน เทพนิยายอลเวง ( Yaoi / Yuri )

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 :: ภารกิจ [ เจ้าหญิง ]

       

" หมายความว่าไง....เจ้าชายโดนลักพาตัวไปงั้นเหรอ " หญิงสาวในชุดลูกไม้จิ้มลิ้มแลดูทรงค่า บวก น่าทนุถนอม ( หมายถึงเสื้อผ้านั่นน่ะนะ ) ไม่เข้ากับหน้าตาที่ค่อนข้างจะแสดงถึงความโหด เจ้าเล่ห์ ชั่วร้าย เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ จนทำให้คู่สนธนา และคนที่แอบฟังนอกห้องพลอยขนลุกไปโดยไม่รู้ตัว

" อือฮึ " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยพยักหน้าหงึกๆ จนหญิงสาวแผดเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง พลอยทำให้คู่สนธนานิ่วหน้าด้วยความไม่พึงพอใจ 

" ขอโทษที....ปกติข้าก็นึกว่าเจ้าชายจะเป็นพวกถือดาบไล่ฟันมังกรร้าย " เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงใส พลางสางผมสีน้ำตาลแก่เนียนละเอียดราวกับแพรไหมเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น สบตาพี่ชายที่กำลังทำหน้าเคร่งระคนเหนื่อยหน่าย 

" ไม่นึกว่าจะโดนมังกรลักพาตัวไปอย่างนั้น " ชายหนุ่มดวงตาสีน้ำทะเลหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วค่อยๆพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ 

" ข้าถึงมาบอกเจ้าไง ไดอาน่า " 

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า " หญิงสาวจิ้มอกตัวเอง ใบหน้าที่ดูโหดเหี้ยมเกินหญิงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ 

" จะให้ข้าถ่อไปปราบมังกร แล้วลากเจ้าชายลงจากหอคอยงั้นเรอะ " เจ้าหล่อนเอ่ยพลางหัวเราะออกมาเบาๆ หากริมฝีปากงามกลับหุบยิ้มฉับเมื่อเห็นว่าพี่ชายกำลังพยักหน้าหงึกๆ 

" เจ้าจะบ้าเหรอ !! ข้าเป็นแค่ผู้หญิงตัวน้อยๆ บอบบาง น่าสงสาร " หญิงสาวตวาดเสียงดังลั่น แล้วแสร้งดัดเสียงในช่วงท้ายคล้ายเย้าหยอก จนพี่ชายหันมามองใบหน้าหล่อนด้วยสายตาประมาณว่า ' พูดมาได้ '

" แถมอีกฝ่ายเป็นตั้งมังกรขนาดนั้น....สัตว์ในตำนานเชียวนะนั่น!!  เสียใจ....ข้าไม่เปลืองตัวเพียงเพราะใครคนหนึ่งขนาดนั้น " หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะหมุนตัวก้าวเท้าเดินออกนอกห้อง พาลจะทำให้พี่ชายแบะปากเหมือนจะร้องไห้

" นั่นมันคู่หมั้นเจ้านะ!! " ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง จนทำให้หญิงสาวชะงักกึก แล้วค่อยๆหันมามองพี่ชายด้วยสายตาประมาณว่า ' พี่กล้าตะโกนใส่หน้าข้าเหรอ '

" เจ้านั่นจะเป็นอะไร ก็ไม่ใช่ว่าข้าจะเดือดร้อนเสียหน่อย !!" เจ้าหล่อนกระชากคอเสื้อท่าทางราคาแพงไม่น้อยของพี่ชาย แล้วยกขึ้นจนตัวลอย พลอยทำให้ชายหนุ่มร้องไห้ออกมาตามนิสัยเดิม 

      เสียงสะอื้นแผ่วๆของพี่ชาย ทำเอาไดอาน่าประสาทเสียจนต้องเหวี่ยงร่างบอบบางลงบนพื้นพรมสีแดงเบาๆ ก่อนจะสบถด้วยความหงุดหงิด

" ท่านพี่น่ะเลิกเอาแต่ใจได้แล้วนะ ตอนนี้พี่อยู่ในฐานะอะไร ก็น่าจะรู้นะ กษัตริย์น่ะไม่ใช่คนที่จะปกป้องประชาชนด้วยน้ำตาหรอก " หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลแก่ชี้นิ้วใส่ผู้สูงศักดิ์ยิกๆ ดวงตาสีน้ำทะเลจับจ้องไปยังใบหน้าเปื้อนน้ำตาด้วยความเหนื่อยใจ 

               แอ๊ด.....

  เสียงเปิดประตูเบาๆอย่างเกรงอกเกรงใจ ดึงความสนใจของสองพี่น้องพอสมควร 

    ขุนนางหนุ่มค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปมองเหตุการณ์ในห้องหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม นัยน์ตาคมกริบสาดส่องไปรอบห้อง ก่อนจะมุ่งสายตาไปทางผู้สูงศักดิ์ที่กำลังร้องไห้โยเยเป็นเด็กๆ 

" เอ่อ.....มีอะไรรึขอรับ จากเสียงเมื่อครู่นี้ ข้าคิดว่ามีการวิวาท " 

" แง้....ไดอาน่าใจร้าย!!! " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยวิ่งไปกอดคอขุนนางหนุ่มหมับจนอีกฝ่ายหงายหลังตึง ไม่ทันที่ขุนนางหนุ่มจะได้ร้องโอดโอย กษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ก็ดึงผ้าคลุมท่าทางราคาแพงมาพ่นน้ำมูกปรู๊ดใหญ่ จน ชายหนุ่มผู้โชคร้ายเริ่มออกอาการเหวอค้าง

" เอ่อ....ท่านแดเนียล " ขุนนางหนุ่มค่อยๆผลัก ' ตุ๊กแก ' ที่อยู่ๆก็กระโดดมาเกาะหนึบออก อย่างไม่เป็นการเสียมารยาท ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะถามเสียงแผ่ว

" มีอะไรหรือขอรับ "

" ไดอาน่าไม่ฟังข้า ไดอาน่าว่าข้า....ฮึก " แดเนียลชี้หน้าฟ้องใส่น้องสาวยกใหญ่ พลางยกนิ้วขึ้นมาปาดน้ำตาทีเอ่ออยู่คลอเบ้า

" เอ่อ....ท่านไดอาน่าขอรับ ฟังก่อน.... " 

" ราล์ฟ เจ้าก็ด้วยเหรอ จะให้ข้าไปปราบมังกร ช่วยเจ้าชายเนี่ยนะ เรื่องงี่เง่าพรรค์นั้นข้าไม่ทำหรอก!! " ไดอาน่าแว้ดลั่น ดวงตาสีน้ำทะเลคล้ายพี่ชาย แต่แลดูเหี้ยมกว่าฉายแววโกรธเกรี้ยว จนขุนนางหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหลับตาปี๋ เพราะไม่รู้ว่าจะโดนหมัดน้อยๆแต่หนักนั่นเมื่อไหร่ 

" แต่เรื่องนี้ได้รับการอนุมัติจากคณะกษัตริย์ทั่วแคว้นแล้วนะครับ " ขุนนางหนุ่มพูดเสียงอ่อย ก่อนจะขมวดคิ้วอีกรอบ เมื่อแดเนียลดึงผ้าคลุมไหมกำมะหยี่ราคาไม่ใช่ถูกๆของเขามาพ่นน้ำมูกปรู๊ดใหญ่ 

" นี่พวกเจ้า....เห็นข้าเป็นอะไรกันห๊ะ!! " หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ตวาดอีกรอบ จนคนที่ฐานะต่ำศักดิ์กว่าเริ่มออกอาการหัวหดด้วยความตกใจ 

" เอ่อ....เจ้าหญิง ความจริงทางเราก็ใช่ว่าจะให้เจ้าหญิงไปช่วยเจ้าชายฟรีๆหรอกขอรับ....ทางที่ประชุมมีมติว่า ถ้าเจ้าหญิงช่วยเจ้าชายกลับมาได้โดยที่เจ้าชายยังมีลมหายใจอยู่ จะอนุมัติให้ท่านเสวย เค้กสตอเบอร์รี่ รวมทั้งเบเกอรี่ทุกชนิดจากร้านเด็ดๆทั่วแคว้นฟรีตลอดชีวิตขอรับ " ข้อต่อรองอันหอมหวานทำเอาเจ้าหญิงจอมตะกละ แถมหน้าเลือดเอ่ยปฏิเสธไม่ออก ไดอาน่าอ้าปากค้างให้กับข้อต่อรองพิลึกจนน้ำลายไหลมาคลออยู่มุมปาก เจ้าของใบหน้าเจือหวานปนเหี้ยมสูดน้ำลายก่อนจะฉีกยิ้มร่า

" ความจริง มันเหมือนกับ พวกเจ้ากำลังหาว่าข้าเห็นแก่กิน.....แต่ก็นับว่าเป็นข้อตกลงที่ไม่เลวเสียที่เดียว " แดเนียลหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับลุ้นกับคำตอบ นิ้วมือเรียวกำผ้าคลุมของราล์ฟจนยับเสียแทบไม่เหลือเค้าเดิม 

" ตกลง.....ข้าจะช่วยเจ้าชายกลับมาทั้งๆที่ยังมีลมหายใจแล้วกัน " ราล์ฟถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายขององค์หญิงก่อนออกจากห้องทรงงาน 

" แต่ถ้ามีพิกลพิการอะไรมาหน่อยๆ คงไม่ว่าอะไรข้านะ "