นิยายหวานๆอ่านสบายตา

เนื้อเรื่อง

บ้านไร่รอตะวัน



ป๊า-แม่ หวัดดีค่ะ ไปแล้วนะ"


เสียงเด็กผู้หญิงตะโกน ก่อนจะใส่รองเท้านักเรียน แล้วเดินออกจากบ้านไป


เธอยืนรอรถโรงเรียนมารับ ประมาณห้านาทีได้ แล้วรถก็มา เธอก้าวขึ้นรถ


อย่างระมัดระวัง แต่เธอก็พลาดเข้าจนได้ เธอหกล้มระหว่างทางเดินไปยังที่นั่ง - -"


เธออายหน้าแดงแทบลุกไม่ขึ้น เสียงโห่ร้องอย่างสนุกสนาน ทำให้เทออายจัด !_!


แต่เเล้วเธอก็ลุกไปนั่งยังที่นั่ง เบาะหนึ่งซึ่งมีที่ว่างอยู่พอดี เธอนั่งก้มหน้าไม่มองใครเลย


เพราะเธอไม่รู้จักใครเลยที่นั้น แล้วอาจเป็นเพราะความอายที่ ทำเปิ่นไปด้วยละมั้ง


ที่ทำไห้เทอนั่งแข็งอยู่อย่าง นั้นจนถึงโรงเรียน เธอรีบลงจากรถ โดยไม่ทันระวัง


แล้วชายกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม ก้อเกียวกับประตูรถเข้า เธออายจนไม่กล้าพูดอะไร


รีบเดินหายเข้าโรงเรียน...




สันยานเข้าแถวดังขึ้น... อ๊อดดดดดดด...


ฉันฟังเสียงประกาศ ตำแหน่งเข้าแถวของนักเรียน จากกองกลาง


"ให้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง เข้าแถวรวมกานที่หน้าอาคารเฉลิมพระเกียรติ"


ฉันเดินเข้าไปที่บริเวณนั้นและเข้าแถว รวมกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เธอยังไม่รู้จัก


แต่เขาคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันมองไปรอบๆ แล้วก็สะดุดตา


ไปที่เพื่อนนักเรียนชายเธอคนหนึ่ง ด้วยหน้าตา และที่ผิวที่คมเข้ม แต่ก็ไม่ถึงกับ


คล้ำมาก แต่เขาสูงมาก เมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ และด้วยท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ


ทำให้เขาดูน่าสนใจเป็นพีเศษ ฉันมองเขาอย่างไม่วางตา


"เปมิกา"


อาจารย์เรียกชื่อฉัน พร้อมด้วยสายตาดุที่ไม่ฉันอยู่ในแถว ทุกสายตามองมาที่ฉัน


รวมถึงเขาด้วย ฉันอายจนหน้าแดงก่ำ หลังจากเข้าแถวเสร็จ เราก็แยกย้ายกันเข้าห้อง


ฉันเห็นเขาเดินเข้ามาในห้อง หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แอบดีใจที่เขาเรียนห้องเดียวกัน 



อ่านแล้วเม้นให้คาซึมิจังด้วยนะค่ะ