คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปมแค้น 1...
Vindicate Love 1
“พี่ฮัน พี่จะไปนานไหม” ฮยอกแจส่งเสียงถาม พลางสอดส่ายสายตาอย่างตื่นตระหนกกลัวว่าจะมีคนมาเห็น
“เป็นอะไรไป ฮยอกแจ พี่ก็ไปทำงานที่จีนอยู่บ่อยๆ” หนุ่มจีนเอื้อมมือมาลูบผมนิ่มของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ข้างกายมีร่างสวยของฮีชอลยืนยิ้มอยู่อย่างใจดี
“แล้วพี่ฮีชอลไปกับพี่ฮันด้วยไหม” ถามออกไปอีกครั้ง หวังเหลือเกินว่าฮันกยองจะพาภรรยาคนสวยไปทำงานที่ประเทศจีนด้วย
“พี่จะไปทำไมกันฮยอก พี่ก็ต้องอยู่ดูบริษัททางนี้น่ะสิ” ฮีชอลตอบกลับพร้อมกับเสียงกลั้วหัวเราะเล็กน้อย
“งั้นพี่ฝากฮีชอลด้วยนะ” ฮันกยองฝากฝังอีกครั้งก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางออกไปรอรถของบ้านมารับ ก่อนไปก็หันมายิ้มกว้างให้กับน้องชายและคนรักอีกที มีร่างบางทั้งสองโบกมือลากด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ฮยอกแจ!” เสียงใสของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่ร่างอวบจะถลาเข้ามากระชากแขนของน้องชายเอาไว้แน่น
“พี่มิน” เรียกเสียงเบา จนฮีชอลอดไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่งด้วยการดึงมือของซองมินออกจากแขนบอบบางที่เป็นรอยแดงช้ำ
“แกอย่ามายุ่ง” ซองมินตวาดลั่น แล้วจ้องตาฮยอกแจอย่างดุดัน
“ทำไมแกไม่ตามฉันมาส่งพี่ฮัน” ซองมินกดเสียงต่ำถาม แล้วเหวี่ยงร่างของฮยอกแจลงไปกับพื้น
“ฮยอกเห็นว่าพี่มินยังไม่ตื่นนี่ฮะ” ตอบเสียงเบาอย่างหวาดกลัว ใครเลยจะรู้ว่าลีซองมิน หลงรักฮันกยองสุดหัวใจ แต่ฮันกยองกลับเห็นซองมินเป็นแค่น้องชายคนนึงเท่านั้น
“เพราะฉันไม่ตื่นหรือว่าแกจงใจที่จะไปส่งพี่ฮันกันแค่สามคน” ร่างอวบตวาดขึ้นอีกครั้งอย่างดุดัน
“พี่มิน! อย่าตวาดใส่พี่ฮีชอลสิฮะ พี่เขาเป็นพี่สะใภ้ของเรานะ” ฮยอกแจอดไม่ได้ที่จะปกป้อง ก็ในเมื่อฮันกยองบอกว่า ‘ฝากฮีชอลด้วยนะ’ แค่พี่ชายขอทำไมฮยอกแจจะทำให้ไม่ได้
“ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าแกมันน้องฉันหรือน้องมันกันแน่” ซองมินทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะหุนหันเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ฮยอกเจ็บไหม” ฮีชอลรีบปราดเข้าไปพยุงร่างบางขึ้นมาจากพื้นทันที มือเรียวไล่ปาดฝุ่นออกไปจากลำตัว
“ไม่ฮะ ฮยอกขอโทษแทนพี่มินด้วยนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยบอกพลางค้อมหัวลงจนสุดอย่างรู้สึกผิดและไม่เข้าใจว่าทำไมซองมินถึงได้ก้าวร้าวแบบนี้
“ซองมิน อาละวาดอะไรมาอีกเสียงดังลั่นเลย” ลีมินวูบิดาแท้ๆเอ่ยถามพร้อมกับขยับแว่นมองลูกชายของตนเอง ลูกชายที่เกิดจากตนเองกับภรรยาเก่า
“หึ ก็ฮยอกแจไม่ยอมปลุกผมไปส่งพี่ฮัน” กอดอกตอบพลางกระแทกตัวลงนั่ง ทำให้ภรรยาคนสวย หานลี่ ต้องหันไปมองหน้ากับคนรักอย่างครุ่นคิด
“แค่นั้นเหรอลูก” เสียงหวานเอ่ยถาม
“ฉันไม่ใช่ลูกแก พี่ฮันต่างหากที่เป็นลูกแก” ซองมินย้อนกลับ จนมินวูเขวี้ยงหนังสือที่อยู่ในมือลงพื้นอย่างโมโหกับความก้าวร้าวนั้น
“ซองมิน พ่อบอกกี่ทีแล้ว ว่าเราสามคนเป็นลูกของพ่อกับแม่ ไม่มีลูกใครทั้งนั้น” มินวูขึ้นเสียงข่ม มือใหญ่กำแน่นอย่างโมโหจัด
“หึหึ พ่อก็คิดไปเองคนเดียว มันมีแค่ลูกพ่อ ลูกมัน แล้วก็ลูกของพ่อกับมัน ไม่มีลูกพ่อกับแม่” ซองมินเองก็ยืนตอบอย่างไม่ยอมแพ้แล้วกระแทกเท้าเดินจากไป
“อะไรทำให้ซองมินเป็นแบบนี้นะ” หานลี่เปรยออกมาอย่างหนักใจ เด็กที่สดใสน่ารักคนนั้นหายไปไหน หรือจะหายไปตั้งแต่วันที่ฮันกยองแต่งงาน
“อ้าว ฮยอกทำไมวันนี้ดูหงอยๆล่ะ” เรียวอุคเพื่อนสนิทของฮยอกแจวิ่งเข้ามาหาแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อใบหน้าที่เคยสดใสกลับมีแต่ความกังวล
“เรียว ฉันกลุ้มมากเลย” เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างคนคิดไม่ตก
“แกกลุ้มเรื่องอะไร” เรียวอุคถามพร้อมกับลงนั่งเพื่อคุยกับเพื่อนอย่างจริงจัง
“อยู่ดีๆพี่มินก็เปลี่ยนไป ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่มินน่ะรักพี่ฮัน” เรียวอุคเอ่ยตอกย้ำความจำของคนตรงข้าม
“เพราะพี่ฮันแต่งงานพี่มินถึงเปลี่ยนไปงั้นเหรอ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาสบตากับเพื่อนอย่างหาคำตอบ เรียวอุคได้แต่พยักหน้ากลับมาให้น้อยๆเท่านั้น
“ความรักทำไมถึงทำได้ขนาดนี้นะ” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่ซีวอนกับคยูฮยอนจะเดินเข้ามาในห้องเรียน
“แล้วไอ้วอนมันเป็นอะไรวะ หน้าหงิกเลย” เรียวอุคถามออกไปอีกครั้ง คยูฮยอนเพียงแค่ยักไหล่กลับมาให้อย่างไม่รู้เหมือนกันก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆฮยอกแจ
“ซีวอน แกเป็นอะไรรึเปล่า” ฮยอกแจแม้จะมีเรื่องกลุ้มก็อดไม่ได้ที่จะถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน
“ฉันโทรหาด๊อง แล้วด๊องไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย” ตอบกลับมาด้วยเสียงเนือยๆราวกับคนที่ไม่ได้พักผ่อน
“อีกสองอาทิตย์มันก็กลับแล้ว ไปเรียนภาษาแปปเดียวเอง” คยูฮยอนพูดปลอบออกมาอีกคน ในขณะที่คนฟังพยักหน้ารับน้อยๆ แต่ทว่าความกังวลก็ไม่ได้หายออกไปจากใบหน้าแม้แต่น้อย
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย” บอกเพื่อนออกมาอีกครั้งก่อนจะฟุบหน้าลงไป
“ฮยอกแจ ฉันหิวว่ะไปหาไรกินกันเหอะ” คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะจับมือฮยอกแจเดินออกไป โดยที่ร่างบางก็ไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่น้อย มีเรียวอุคมองตามไปอย่างจับผิด
หรือคยูฮยอนจะชอบฮยอกแจ
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอไง” ไม่ทันที่ฮีชอลจะก้าวลงจากบันไดบ้าน เสียงของซองมินก็ดังเข้ามากระทบโสตประสาททำให้ขาเรียวต้องหยุดชะงัก
“วันนี้เป็นวันหยุดประจำบริษัท” ตอบกลับอย่างเฉยชา แล้วมองอีกคนด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึก ทำไมคิมฮีชอลจะไม่รู้ว่าลีซองมินคิดยังไงกับคนรักของตัวเอง แต่ก็ต้องอดทนเพื่อความรัก อดทนเพื่อฮันกยอง
“ยโส ที่ๆแกซุกหัวนอนอยู่นี่มันบ้านฉันนะไม่ใช่บ้านแก” ซองมินว่าออกมาเสียงดัง และไม่เห็นหัวของคนที่ได้ชื่อว่าพี่สะใภ้แม้แต่น้อย
“ถ้าไม่คิดจะพูดจากับฉันด้วยความเคารพล่ะก็ อย่ามาคุยกับฉันอีก” ร่างโปร่งว่าพลางเบี่ยงตัวออกไปจากบ้าน
“ฮึ่ย! แกมันมารความสุขของฉัน” ซองมินกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันตามหลังไปอย่างแค้นใจ ตากลมที่เคยดูอ่อนโยนบัดนี้กลับมองตามแผ่นหลังของฮีชอลไปด้วยความเกลียดชัง
“ซีวอนแกเลิกทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตายซักทีได้ไหมเนี่ย” ฮยอกแจร้องขอออกมาเมื่อต้องมาร่วมรับประทานอาหารกลางวันโดยที่คนตรงข้ามเอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา
“แกว่าด๊องจะมีแฟนใหม่รึเปล่า” แทนที่จะตอบคำถามกลับถามเพื่อนกลับด้วยท่าทีเหม่อลอย
“แกไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย” เรียวอุคแย้งเสียงสูง ในขณะที่คยูฮยอนยกมือขึ้นโบกขึ้นลงตรงหน้าของซีวอน แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแม้แต่น้อย
“พวกแกว่าด๊องจะหมดรักฉันไปแล้วรึเปล่า” ถามออกมาอีกครั้งราวกับคนที่ไม่หลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง อดีตเพลย์บอยตัวร้าย กำลังคร่ำครวญถึงคนรักที่บินไปเพียงแค่เรียนภาษาหนึ่งเดือนอย่างคนใกล้จะตาย
ชเว ซีวอนความรักของนายมันทำให้นายตกอยู่ในความมืดมนขนาดนี้เลยเหรอ…
“แกกลับไปนอนเหอะไป เพ้อแบบนี้เรียนไปก็ไม่มีประโยชน์” คยูฮยอนพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจเซ็งๆ
“เออ ฉันก็ว่างั้นแหละ” เรียวอุคสนับสนุนออกมา ในขณะที่ฮยอกแจพยักหน้าตามไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดเรื่องของตัวเองไปด้วย
ทำไมตอนนี้มีแต่เรื่องให้ปวดหัวนะ…
“แล้วถ้าด๊องมีคนอื่น ฉันจะทำยังไง” ซีวอนยังคงพร่ำเพ้อต่อไปไม่หยุด
“ซีวอน แกเลิกคิดมากก่อนได้ไหม แกโทรหามันไม่ติดกี่วัน” ฮยอกแจวางช้อนส้อมของตัวเองลงเพราะหมดอารมณ์ที่จะกินอาหารแล้วเช่นกัน
“สามวันแล้วฮยอก” ซีวอนตอบออกมา แต่ดวงตายังคงเหม่อมองออกไปไกล
“ช่วงนี้ด๊องอาจจะกำลังยุ่งๆอยู่ก็ได้นะ แกอย่าเพิ่งคิดมากสิ” เรียวอุคพยายามหาร้อยพันเหตุผลมาปลอบเพื่อนอีกคน
“หึหึ” ซีวอนเพียงแค่หัวเราะในลำคออย่างขมขื่นเท่านั้น
“ไปเหอะซีวอน ฉันไปส่งแกที่คอนโดเอง” ฮยอกแจพูดขึ้นแล้วช่วยกันดึงซีวอนออกจากโต๊ะ
“ขับรถดีๆนะฮยอก” คยูฮยอนบอกตามหลังไปอย่างเป็นห่วง
“ฉันก็แค่รอเวลาที่เขาจะมาบอกเลิกเท่านั้นเอง” ซีวอนเปรยออกมาเสียงเบาด้วยแววตาปวดร้าว จนคนที่ประคองอยู่ต้องหันหน้ากลับไปมอง
“แกพูดอะไรนะ!”
---------------------------------
Katomnam Talk:
วันนี้วันดีค่ะ เพราะว่าเหล่าลูกลิงครบรอบสี่ปีแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โฮะๆๆๆ
เอามาลงให้เลยค่า จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น