รวมฟิค สึบาสะ สงครามเทพข้ามมิติ

ลำดับตอนที่ #1 : Kuro X Fay

เพราะเรา....                                                                                                  ทุกอย่างเป็นเพราะเรา........

                                                                    เราไม่น่าเกิดมาเลย.....

                    นายเป็นคนฆ่าฉัน........

.............................

..................

...........

.....

..

ราษฎรทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอรัชทายาทของพระอนุชา.....ทั้งตัวพระเชษฐาเองก็ทรงเฝ้ารอแท้ๆ......

.....แล้วทำไม....

....ต้องเกิดมาเป็นโอรสแฝดด้วย.......

ความเชื่อแสนโสมม ....

แฝดต้องสาป.....

ไร้พืชผล แม่น้ำขุ่นข้นเป็นโคลน ผู้คนล้มตาย....

พระอนุชาทรงปลิดชีพตนเองด้วยต้องการลงโทษที่ให้กำเนิดทารกแฝด......

หายนะ.....

ที่เราเกิดมา....

ไม่น่าเลย.....

ไม่น่าเกิดมาจริงๆ....

ไม่เอาอีกแล้วชีวิต อยากหยุดหายใจไปเสียเดี๋ยวนี้.....

จะไม่ร้องขอชีวิต.....

....เพราะงั้น

 ....ใครก็ได้

.....ช่วยฆ่าฉันที....

ทารกแฝดนั้นหากได้รับความทรมานปวงประชาก็จะยิ่งผาสุก  ....

จึงจำต้องจับจองจำ....

คนหนึ่งบนหอคอย ....

อีกคนที่เหวลึก.....

....หรือไม่ก็ต้องให้ฆ่ากันเอง....

ทางเลือกแสนทรมาน ....

ความเศร้าโศกที่เกาะกินหัวใจ ....

มืออุ่นๆที่เกาะกุมกันไว้บ่งบอกว่าไม่ต้องการพรากจากกันไปไหน ทั้งๆที่เราเชื่อมโยงกัน เหมือนกันทุกอย่าง เกิดมาพร้อมกัน หน้าตาเหมือนกัน เคยมีความสุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน อยู่ด้วยกันมาตลอด แล้วทำไมเราต้องจากกันด้วยเล่า

หุบเหวที่คือที่ทิ้งซากศพของเหล่านักโทษ .....

กับหอคอยจองจำ....

“จับมันไปได้”สิ้นเสียงของนายเหนือแห่งปวงประชา เหล่าทหารก็ได้พาเด็กชาย2คนที่ไว้ที่บ้านแห่งใหม่

บ้าน....

บ้านแห่งความทรมาน....

หัวใจราวกับจะพังทลาย

จากมุมตรงนี้ จากที่ตรงนี้มองเห็นลงในหลุมได้เด่นชัด ภาพของตัวเองอีกคนหนึ่งในชุดสีขาวสกปรกบางเบากำลังนั่งกอดเข่า

ส่วนฉันเองก็ไม่ได้สบายต่างจากกันหรอกเนื้อผ้าบางเบาโสโครก โลหิตสีแดงไหลอาบใบหน้า แผลเล็กๆที่เต็มร่างกาย

 ลูกกรงเหล็กเย็นเยียบแต่ด้วยความเป็นห่วงฉันจึงตัดสินใจเกาะลูกกรงนั้นมองลงไปยังหุบเหวลึก

รู้สึกเจ็บแต่น้ำตาไม่ยักไหล หัวใจเริ่มชาด้านในเวลาอันรวดเร็ว .....

ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองลงไปในเหวลึกตลอดเวลา ภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือภาพที่อีกครึ่งของฉันกำลังเอาซากศพมาเรียงกับเพื่อที่จะปีนขึ้นมา ผนังอิฐของเหวแตกบาดฝ่าเท้าเลือดไหลชโลมกาย มือที่แตก แต่ดวงตายังคงมุ่งมั่น ไม่ช้าก็มีซากศพถูกโยนทิ้งลงมา ซ้ำร้ายยังทับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงแบบบาง ร่างนั้นนอนแน่นิ่งไปพักใหญ่ก็เริ่มกลับมาเรียงศพที่จะใช้เป็นบันไดต่อ ....

คงไม่ไหวแล้วแรงกระทบกระเทือนคงมากไปครึ่งหนึ่งของฉันจึงร่วงลงพื้ที่สูงเกือบเมตรลงไปนอนแผ่หลา

“ยูอิ.............................”ในขณะที่หัวว่างเปล่า ริมฝีปากก็ได้เอื้อนเอ่ยชื่อของคนที่ล้มลงออกมาด้วยเสียงอันดัง หัวใจเต้นแรง มือขาวซีดเย็นเยียบ อยากจะลงไปช่วยใจแทบขาด มือของฉันทุกลูกกรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยหวังว่ามันจะพังลงโดยลืมว่าในที่นี้ไม่สามารถใช้เวทย์ได้  ถึงแม้ว่าจะใช้ได้แต่ฉันก็ยังอยากที่จะออกไปให้ได้ด้วยตัวเอง น้ำตาไหลนองหน้า

“เฟย์....ฉันไม่เป้นไรเราต้องออกไปจากที่นี่ได้แน่”เสียงใสๆแหบแห้งของยุอิดังมาจากในหุบเหวลึก

ยูอิคงตะโกนสุดเสียงเพราะอยากให้รู้ว่าเขาไม่เป็นอะไร รอยยิ้มที่เห็นจากที่ไกล และหากจะดีเพียงใดหากว่าเราได้อยู่ใกล้กัน หากว่าตายเราต้องตายด้วยกัน เพราะเราคือหนึ่งเดียวกัน นายคือฉัน ฉันคือนาย เราจะรักกัน ไม่ทอดทิ้งกัน เพราะงั้นนายต้องรอดนะ

ยูอิ....

อยากจะขอเพียงซักครั้ง....

ที่จะได้โอบกอดนาย....

และบอกนายว่านายสำคัญกับฉันขนาดไหน....

ดวงตาสีฟ้าอ่อนลืมโพลงขึ้น ก่อนจะยันกายขึ้นนั่ง สายตาสอดส่ายหาว่ามีใครอยู่บ้างไหม

“เฮ้ย.....หันไปทางไหนวะ”เสียงทุ้มแข้งกร้าวของผู้เข้ามานั่งอยุ่ในห้องนานแล้วเอ่ยขึ้น ร่างแกร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้มานั่งข้างๆร่างแบบบางบนเตียง มือหนาลูบไล้ผมนุ่มนิ่มเบาๆ

“ไหวไหมไอ้บ้า”คำกล่าวที่ขัดกับท่าทาง พาเอาคนที่เพิ่งตื่นอดยิ้มไม่ได้

“นายฝันร้ายหรือ”เสียงทุ้มเอ่ยถาม แม้โทนน้ำเสียงจะอ่อนโยนเพียงใดก็ไม่ได้รับคำตอบจากคนข้างๆอยุ่ดี

“นายฝันร้ายหรือ”ร่างแกร่งในชุดสีดำเอ่ยถามอีกรอบ มือเชยคางมนให้สบตากับตน

“ตอบมาซะ”ดวงตาสีทับทิมวาวโรจน์คุกคามให้คนที่โดนตะคอกได้เบือนหน้าหนี ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“เปล่า”เสียงหวานใสสั่นเครือ อยากจะรีบตอบคำถามให้จบไป หัวใจเต้นแรง

“โกหก”อีกฝ่ายว่า มือกระชากคอเสื้อสีขาวโดยแรง

“เปล่าซักหน่อยน้าคุโรปุ้นเนี่ย”

“อย่าทำหน้าเป้นเฟย์มีอะไรก็พูดมาซิ”

เจ้าของนามทำหน้าสลดด้วยสำนึกผิด มือเรียวปาดน้ำตาที่หางตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยใหม่

“ก็นะคิดมากหลายเรื่อง”เฟย์ยิ้มหวาน มือปัดมือหนาที่ดึงคอเสื้อของตนออก

“เรื่องอะไรอีกล่ะ”ชายชุดดำขยับตัวไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

“ก็นะ....ฉัน...กำลังคิดว่าหากฉันไม่เกิดมาจะดีไหมเท่านั้นแหละ”

สิ้นเสียงฝ่ามือหนาขอชายชุดดำสะบัดเพียะทิ้งรอยฝ่ามือสีแดงจัดไว้ที่ใบหน้าขาวนวลเนียนของชายผมทอง

“ทำไมหรอ คุโรงาเนะ ฉันคิดแบบนี้มันผิดตรงไหน”เฟย์ถามเสียงเศร้า ดวงตาหลุบต่ำมือลุบใบหน้าข้างที่โดนทำร้าย

“ผิดทั้งหมดนั่นแหละ ถ้ายังไม่ได้สติเอาอีกทีไหมล่ะ”เสียงทุ้มว่ามือเงื้อขึ้นอีกหน พอเห็นดังนั้นคนตัวเล็กกว่าก็หลับตาลงด้วยความกลัว ตาผิดคาดมือนั้นกลับลูบลงบนผมนิ่มอย่างทะนุถนอม

“ถึงนายจะมีอะไรในอดีตแต่นายก็ยังเป็นนายนะเฟ้ย ไม่ว่าจะมีอะไรทำให้นายเสียใจฉันก็จะช่วยนายเอง”

คำพูดที่ไม่มีอะไรมาเป็นหลักค้ำประกัน แต่มันพอที่จะทำให้หัวใจได้ชุ่มชื้น แม้ไม่มากพอที่จะทลายน้ำแข็งในหัวใจ แต่มากพอจะทำให้แสงแดดได้ส่องเข้ามาถึง .......

หัวใจของฉันคงไม่ว่างเปล่าอีกแล้วซินะ...

เฟย์......

วันที่นายยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน ชื่อของฉันที่เปลี่ยนเพื่อนาย เพราะเป้นเครื่องเตือนใจว่า เราจะเป็นของกันแล้วกันตลอดไป...

ชื่อของฉันที่เปลี่ยนจากยูอิเป็นเฟย์ ......

เฟย์ชื่อของนาย

ยูอิคือชื่อของฉัน....

ฉันไม่ได้ทิ้งชื่อนั้นหรอกนะ....

ฉันแค่เก็บมันไว้ ไว้ส่วนลึกของหัวใจเพื่อเตือนว่าเราเป็นหนึ่งเดียวกัน...

และเพื่อที่ฉันจะได้ใช้ชีวิตแทนนาย....

ขอบใจนะเฟย์....

ที่ทำให้ฉันได้มีชีวิตอยู่ขอบใจ ฉันจะใช้ชีวิตในส่วนของฉันให้ดีที่สุด และจำใช้มันเพื่อนายด้วย ....

เฟย์....

ขอบใจ....

หากว่าเราได้เจอกันอีกครั้ง...

ฉันจะคืนเฟย์ให้นาย และฉันจะกลับไปเป็นยูอิ .....

แล้วเรามาอยุ่ด้วยกันอีกนะ....

แต่มีข้อแม้ว่า....

คุโรงาเนะต้องเป็นของฉันนะ.....

************************************************************************************