รวมฟิค สึบาสะ สงครามเทพข้ามมิติ

ลำดับตอนที่ #3 : kuro X Fay....

แสงจันทราสีเงินยวงของจันเสี้ยวที่ส่องลงมาในยามรัตติกาล สาดส่องปราสาทหลังโตในอาณาจักรญี่ปุ่นให้งดงาม และเปี่ยมไปด้วยความลึกลับ เสียงสายลมกรีดหวีดหวิว สอดผสานกับเสียงของพฤกษาที่เอนไหวตามลมที่พัดผ่าน

ทุกสิ่งอย่างที่ราวกับฝันร้าย ....

ฝันร้ายที่ไม่มีทางหนีพ้น....

และยังฝันเห็นอยู่ทุกคืนร่ำไป....

แต่ว่า.....

ถึงเวลาแล้ว....

ที่ต้องหยุดความฝัน เพื่อก้าวเดินไปยังอนาตค....

ต้องสลัดภาพลวงตานั้นทิ้ง เพื่อให้หลุดพ้นจากฝันร้ายที่เกาะกินหัวใจให้มืดมัว และเมื่อสลัดทิ้งใจหัวใจก็จะกลับมาเป็นดังเช่นเดิม จะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ภายในปราสาทให้อาณาจักรญี่ปุ่น มีบุรุษร่างสูงโปร่งกายกำยำแข็งแกร่ง นอนหลับอยู่บนฟูกนุ่มในห้องของตน ไม่ช้าดวงสีสีแดงเพลิงก็ลืมขึ้นและเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าคมคายดุดันแสดงอารมณ์ตกใจ ดวงตาสอดส่ายหาใครสักคน

“ที่นี่ที่ไหน......”เขาตะโกนถาม

“ที่นี่คืออาณาจักญี่ปุ่น”เสียงใสตอบ ร่างโปร่งหันหน้าไปยังผู้ตอบคำถามของตนทันที ดวงตาก็ต้องเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อพบว่า คนที่ตอบคำถามของเขาคือ....

“องค์หญิงโทโมโยะ”ใช่แล้วองค์หญิงผู้ส่งตนไปเดินทางนั้นเอง ร่างโปร่งยันกายขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล

“ตัวจริงซินะ”เสียงทุ้มถามที่ตนตอบคำถามของตนเมื่อครู่

“ค่ะ.....ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะคุโรงาเนะ”สาวน้อยว่าดวงตาของเธองดงามเป็นประกาย เรือนผมและดวงตาสีรัตติกาล ร่างแบบบางในชุดอาภรณ์รุ่ยร่าย

ส่วนเค้า อยู่ในชุดยูคาตะสีขาว มีผ้าพันแผลที่ช่วงลำตัว  ผ้าพันแผลที่ซับเลือดที่ไหลออกมาจากปากแผลขนาดใหญ่  ดวงตาสีแดงเพลิง กับเรือนผมสีดำ ใบหน้าดุดัน คมคายที่ทำให้แทบไม่มีใครเข้ามาใกล้ เขายกมือขึ้นเสยผมสีดำยุ่งๆของตนเองไม่ให้ลงมาปรกตา

“เสียงที่ได้ยินตอนนั้น...”ร่างสูงเปรยถาม มือหนาลูบผ้าพนแผลขอตนไปมาด้วยความรำคาญ พลางถอนหายใจเฮือกโต

“ฉันเองค่ะ”อีกฝ่ายรับอย่างง่ายๆ ใบหน้าสวยหวานที่ไม่บ่งบอกถึงความสูงศักดิ์ ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงแม้แต่น้อย ทั้งความใจดีที่อาจย้อนมาทำร้ายตน ทั้งความอ่อนโยนที่มีมากไป ไม่ว่าอะไรก็ทำให้ดูอ่อนแอ แต่นั้นแหละ ทั้งหมดนั้นคือความแข็งแกร่งที่คล้ายจะขัดแย้งของเธอ และคงจะด้วยความใจดีของเธอเสียกระมั้งที่ทำให้เขามาติดตามเธออย่างนี้

เสียงในตอนนั้นที่ดังก้องสะท้อนโสตประสาท ดังขึ้นมาจากเบื้องลึกของจิตใจ

เสียงนั้นกล่าวว่า

“หากปรารถนาจากจิตใจว่าอยากไปด้วยกันล่ะก็ ต้องแลกเปลี่ยนด้วยสิ่งที่มีพลังเวททัดเทียมกับเค้าคนนั้น”

ไม่เข้าใจตัวเองว่าข้าทำอะไรลงไป ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องการไปกันเค้าคนนั้นที่ตอนแรกข้าเสจะเกลียดชัง เกลียดนักไอ้ใบหน้ายิ้มๆแสนกวนประสาท เกลียดนักไอ้ท่าทีสบายๆ เกลียดที่สุดคือการที่มันทุกใจแล้วไปบอกเขา ทำหน้าเหมือนปิดบังอะไรอยู่ ทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้บนบ่า ....

บ่าที่บอบบาง ร่างกายอ้อนแอ้นที่เห็นแล้วหัวใจมันบอกว่าอยากจะปกป้อง ความเกลียดที่แปรเปลี่ยนเป็นความรักน่าแปลกนกีเพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรไอ้ความรู้สึกที่เกินความจำเป็นนั้น

“ตอนนั้นท่านอยุ่ในสภาพที่อาคมคุ้มครองของฉันยังช่วยท่านไม่ได้ แต่คนเรายังคงฝันแม้ในวาระสุดท้าย”สาวน้อยเล่าต่อ

ความฝันงั้นหรอ....

ฝันของข้าในตอนนั้น ...

คืออะไรนะ...

นั่นซิ...

ลืมไปแล้วล่ะ ไม่ซิไม่อยากยอมรับมากกว่า ....

ไม่อยากยอมรับว่าเป็นห่วงคนคนนั้นจนวินาทีสุดท้าย ....

“เธอบอกวิธีดึงหมอนั่นออกมาให้ฉันรู้ทางความฝันซินะ”ร่างโปร่งเอ่ยปากถาม คิ้วเข้มขมวดมุ่น ดวงตาสีแดงแสดงอาการครุ่นคิดเล็กน้อย

“มนบทนั้นจะแสดงฤทธิ์โดยมีผู้ใช้เป็นศูนย์กลาง ดังนั้นเขาจึงไม่สมารถออกจากวงเวทย์ที่กำลังปิดตัวได้   แต่เพราะเค้าให้พลังเวทย์ทั้งหมดเพื่อให้พวกท่านรอด”

“เลยอาศัยแขนของฉันที่ต้องมนต์ของหมอนนั่นเป็นตัวตายตัวแทนซินะ”นินจาหนุ่มต่อ มือหนาลูบแขนข้างที่หายไปอย่างเฉยชา ไม่ได้เสียดาย ไม่ได้เสียใจ ไม่รุ้สึกอะไรในทางลบเลย รู้สึกเพียงว่าคุ้มแล้วที่ช่วยหมอนั้นออกมาได้ ออกจะดีใจเสียด้วยซ้ำ

“ท่านเข้าใจถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงหรือยังคะ”เสียงใสถาม เรียกให้บุรุษหนุ่มให้หลุดออกมาจากภวังค์

“ไม่รู้ซิ”ชายผมดำตอบ มือหนายังคงจับแขนข้างที่เสียไปแน่น

“แต่สงสัยความแข็งแกร่งคงจะลดลงแล้ว เพราะข้าฆ่าคนไปคนหนึ่ง”ภาพของคนที่โดนตนสังหารจากการเดินทางผุดขึ้นมาในหัว ภาพนั้นพาลเองเจ้าของคำถามสลดลงไปทันที ส่วนคนตอบแม่ไม่มีทีท่าอาการแสดงออกมา แต่ภายในดวงตาดุดันนั้นกลับแฝงไปด้วยความโศกเศร้าดวงตาสีแดงหลุบลง แพขนตาทาบทับขอบแก้ม คอ้วเข้ามุ่นหนักขึ้น คุโรงาเนะบีบหัวไหล่ของตนแน่นเพื่อระงับความโศกเศร้าของตน

“เธอรุ้จากฝันซินะว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนั้นหลังจากข้าฆ่าหมอนั่นแล้ว”เขาว่าเสียงเรียบ

“ฉันหวังว่าไม่ให้มันเป็นอย่างนั้นนะคะ”เสียงใสว่า น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าดวงตาหลับลงช้าๆ ราวกับว่าไม่อยากเห็นใบหน้าของคุ่สนทนาที่กำลังรุ้สึกผิด

“ก็เลยแกล้งว่าสาปข้าไว้หรอ”

“ไม่โกระหรอคะว่าทำไมไม่บอกกันก่อน”

“คนที่รู้แต่บอกไม่ได้จะทรมานแค่ไหน ถ้าไม่ได้เจอกับตัวก็คงไม่รุ้สึก แล้วข้าจะตำหนิตัวเองที่ไม่เข้าใจได้ยังไง”นินจาหนุ่มพูดดวงตาไม่ยอมสบกับคนข้างๆ

“คุโรงาเนะ”สาวน้อยพึมพำชื่อองค์รักษณ์ของตนเบาอย่างแปลกใจว่าจากคนที่เลือดร้อนขนาดนั้นจะกลับมาใจเย็นได้ขนาดนี้

“ที่สำคัญฉันไม่เสียใจที่ฟันแขนตัวเองทิ้งหรอกนะ ฉันต้องการพลังมาตลอด เพื่อไม่ให้สิ่งสำคัญต้องถูกใครช่วงชิงไปอีก แต่ว่าการมีพลังมากเกินไปอาจเป็นต้นเหตุของภัยพิบัติเช่นกัน และมีบางอย่างที่ไม่ได้สามารถปกป้องไปด้วยพลังเพียงอย่างเดียว”ว่าพลางหลับตาลงครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตนได้รับมาจากการเดินทางที่ผ่านมา มือหนาแบออกราวกับกำลังรองรับบางสิ่งที่มองไม่เห็น

“ดูเหมือนว่าท่าจะเข้าใจสิ่งที่เรียกว่าความแข็งแกร่งแล้วนะคะ”องค์หญิงมือเรียวเล็กบอบบางแตะลงบนแขนของชายหนุ่ม

“ขอโทษที่ปล่อยให้คอยนานนะคะ เข้ามาได้เลยค่ะ”เสียงสิ้นใส ประตูบานเลื่อนก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างแบบบางของคนที่เขาช่วยเอาไว้ ร่างนั้นยืนก้มหน้าให้เรือนผมสีทองจางๆปรกหน้า  ดวงตาขวามีผ้าปิดตาสีดำ ร่างแบบบางนั้นอยุ่ในชุดยูคาตะ ชายหนุ่มร่างบางสาวเท้าเร้วๆเข้ามาใกล้ผู้ช่วยชีวิตของตน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง

“เฮ้”ชายผมดำทักดวงตาจับจ้องการกระทำของร่างบางที่เพิ่งเข้ามาอย่างไม่วางตา ทั้งคุ่สบตากันครู่หนึ่งก่อนที่จะ.....

ตูม!!!!!

แต่เพียงพริบตาเดียวที่ร่างบางขมับของชายผมดำที่นอนอยู่บนเตียง คุโรงาเนะกุมขมับที่โดนอีกฝ่ายทำร้ายอย่างงงงาย ดวงสีแดงเบิกกว้าง เขากัดฟันน้อยๆ ท่าทางที่ไม่มีการแสดงออกมาว่าโกรธแม้แต่น้อย ออกคล้ายกันว่าพึงพอใจด้วยซ้ำ

“ถือว่าเอาคืนนะท่านคุโร”อีกฝ่ายว่าทั้งยังกำหมัดไว้แบบนั้น ใบหน้าประปรายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของเฟย์ ดีฟรอไลท์

“เดี๋ยวปัดเหนี่ยวให้เลยไอ้นี่”ชายผมดำสบถ ดวงตาที่แม้จะดุดัน คิ้วขมวดมุ่น คล้ายจะปล่อยจิตสังหารแต่ทว่าแฝงไปด้วยความขบขันพึงและพอใจ

“เป็นไงบ้างท่านคุโรปิ้น”พอเอาคืนเรียบร้อยแล้วหนุ่มผมทองก็เริ่มเล่นสนุก

“ก็อย่างที่เห็น”นินจาหนุ่มตอบเรียบๆ พลางบุ้ยใบ้ไปยังแผลที่หน้าท้อง

“หรอ....ขอบใจนะท่านคุโรที่ช่วยฉันเอาไว้”

“เดี๋ยวเหนี่ยวจริงๆหรอก”

“เขินหรอท่านคุโร ว้ายยยยยย ท่านคุโรน่ารักจังเลย”เฟย์ร้อง

“อย่ามาโหวกเหวกซิวะ”พอโดนดุเข้าให้เฟย์ก็เงียบ มือเรียวคว้าเองมือหนาของอีกฝ่ายมากุมไว้ ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานจะลงไปซบกับแขนที่หายไปมืออีกข้างที่ว่างอยู่ เกาะชุดยูคาตะของร่างสูงเสียแน่น

พอเห็นการกระทำของเพื่อนรักของตนก็ส่งสายตาไปให้สาวน้อยที่ยินอยู่ให้ออกไปก่อน พอสาวน้อยคนสำคัญออกไปแล้ว แขนแกร่งข้างที่เหลืออยู่ก็เข้าโอบกอดร่างบาง

“นี่....คุโร....ฉัน...ไม่เหลือใครแล้วไหม”เสียงใสเอ่ยปากถามคำถามแสนเศร้า

“คิดงั้นหรอ....ถึงรอบข้างนายจะไม่มีใคร แต่นายยังมีตัวเอง ถ้ามีใครบอกนายว่านายไม่เข้าใจใครเลย นายก็บอกเค้าไปซิว่าขนาดนายยังไม่เข้าใจตัวเอง แล้วนายจะไปเข้าใจคนอื่นได้ยังไง ต้องปกป้องตัวเองให้ได้ก่อนไม่งั้น ถ้าเราตายไปก็ปกป้องใครไม่ได้เลย ถ้าเราปกป้องตนเองอย่างน้อยเราก็ยังสามารถช่วยคนอื่นได้อีกนะ ไม่ได้เห็นแก่ตัวเพียงแค่หวาดกลัวเท่านั้น”คำพูดยาวๆจากคนพูดน้อย ทำให้ใจของคนที่กำลังเศร้าได้ชุ่มชื่นขึ้นมาบ้าง

“แล้วท่านคุโรล่ะ ยังเห็นฉันเป็นเฟย์อยุ่หรือเปล่า”

“นายคอนายไม่ใช่ใครอื่น ถึงจะชื่ออื่นแต่นายก็คือนาย นายยังเป็นคนที่ข้ารักอยู่เสมอ”

“หรอ...”พอได้ยินคำบอกรักที่แข้งนั่นก็ยิ้มหวาน ร่างบางกระโดดกอดเจ้าของคำพูดที่ยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บดีนัก

“ข้าก็รักท่านนะ ท่านคุโร”

“ชิ....หุบปากข้าจะนอนต่อ.”คุโรงาเนะว่าก่อนจะหันหลังให้คนที่เอ่ยปากบอกรักกลับ

“อายข้าหรอ....อื้อ....ข้านอนด้วยกับท่านดีกว่า”

ไม่มีเสียงตอบรับใดออกมาจากปากของเจ้าของเตียง คุโรงาเนะรีบเอาผ้าห่อมมาปิดคลุมใบหน้าของตนไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าใบหน้าของตนแดงก่ำขนาดไหน

“ข้ารักท่านนะท่านคุโร”แขนเรียวโอบกอดร่างแกร่งที่นอนหันหลังให้ตน

“เออ.....พูดซ้ำนั้นแหละข้าก็รักเจ้าเว้ย”

“แอ๋.....ท่านคุโรบอกรักข้าด้วยล่ะ”

“ชิ....ข้าจะนอนแล้ว”

“ราตรีสวัสดิ์ครับท่านคุโร”

“เออ.....มีอะไรค่อยเล่าให้ข้าฟังทีหลังแล้วกัน”

ไม่ได้โดดเดียวหรอกนะ....เพราะในความฝันข้าก็ยังมีเจ้า ข้ายินดีที่จุให้มือของข้าเปื้อนเลือดเพื่อปกป้องเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ต้องการเช่นนั้นข้าก็จะไม่จับดาบ ...

เพราะความต้องการของข้าคือความต้องการของเจ้า .....ความแข็งแกร่งของข้า ....คือเจ้ายังไงล่ะ

เฟย์....

*******************************************************************************
มาอัพแล้วค่า........เม้นต์ด้วยนะคะ ถ้าถูกใจก็เม้นต์+โว้ตค่า