คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Addict01 ll ยกที่หนึ่ง {อัพ100%}
Hey Hey! You You! I don't like you boyfriend
No way! No way! I think you need a new one
Hey Hey! You You! I could be your boyfriend
เฮ้ เฮ้! เธอ เธอ! ฉันไม่ชอบแฟนของเธอเลยอ่ะ
ไม่นะ! ไม่นะ! ฉันคิดว่าเธอหาใหม่ได้ดีกว่านี้นะ
เฮ้ เฮ้! เธอ เธอ! ฉันเป็นแฟนใหม่ให้เธอได้นะ
***Song ; Girlfriend - Avril Lavigne***
“พี่เกมส์คะ! หนูขอเวลาคุยด้วยสักครู่สิคะ”
“นานไหมอ่ะ? พี่ต้องรีบไปร้านเกม”
“ไม่นานหรอกค่ะ
แค่แป๊บเดียว…”
บนโลกใบนี้ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย
ทุกคนสามารถมีความรู้สึกเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘ความรัก’ กันได้ทั้งนั้นแหละ
ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายใส่แว่นคณะบัญชีที่กำลังยืนแอบมองนักศึกษาหญิงหน้าตาสวยเรียนคณะนิเทศศาสตร์อยู่ด้านหลังเสาไฟตรงนั้น
หรือจะเป็นเด็กผู้หญิงจากคณะคหกรรมศาสตร์ ซึ่งกำลังหยิบยื่นอาหารจากภาคปฏิบัติให้กับนักศึกษาหนุ่มอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ในสวนหย่อม
หรือแม้กระทั่งผู้ชายที่ดูสับสนทางเพศคนนั้น ซึ่งยืนห่างจากโต๊ะม้าหินที่ฉันนั่งอยู่ไปนิดหน่อย
“หนูชอบพี่เกมส์อ่ะ”
และเขากำลังถูกเด็กผู้หญิงสารภาพรัก…
“พี่มีแฟนยัง คบกับหนูไหมคะ?”
ฉันรู้จักผู้ชายผิดเพศคนนั้นดี วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวด้านใน
สวมทับด้วยช็อปสีกรมท่าดูเข้ากันดีกับกางเกงยีนส์เก่า ขาดๆ เซอร์ๆ ตามสไตล์ของเด็กคณะวิศวฯทั่วไป
“พี่ขอโทษนะ พอดีแม่พี่สั่งไว้เรียนจบมหา’ลัยเมื่อไหร่ค่อยมีแฟน”
ฉันเบ้ปาก กลอกตามองบนโดยอัตโนมัติ ทันทีที่ได้ยินคำพูดปฏิเสธอย่างมีมารยาทของเขา รีบหันกลับมายังกลุ่มสนทนา แต่ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อพบว่าพี่นัท แฟนหนุ่มกำลังมองอยู่
“มองอะไรคะพี่นัท
หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“พี่ยังไม่ว่าอะไรเราเลยนะ
ร้อนตัวไปได้เด็กบ๊อง” พี่นัทเคาะหัวฉันเบาๆ คล้ายกับลงโทษ
“แหมพี่คะ หวานกันจนมดขึ้นแล้วค่ะ!”
เมย์ขัดขึ้นน้ำเสียงกระแหนะกระแหน พลางแสร้งใช้มือตบไปตามตัว ทำประชดประชันเหมือนกับกำลังไล่มดอยู่อย่างงั้น
“ไม่ได้หวานสักหน่อย พี่แค่ลงโทษแฟนเอง” พี่นัทคนซื่อตอบยิ้มๆ และนั้นทำให้เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนอย่าง ‘เจ๊ตาล’ หรือ ‘ลูกตาล’ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้นหลุดหัวเราะ
เธอกล่าวเสริมเสียงติดตลก
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าพี่เกมส์จะเสน่ห์แรง”
“เห็นแบบนั้นมันก็ป๊อบนะตาล ฮ่าๆ”
พี่นัทหัวเราะตามเจ๊ตาล
แถมยังดูภูมิใจเสน่ห์ของเพื่อนรักอย่างออกนอกหน้า และการที่พี่นัทชอบอวยเพื่อนอย่างนั้น
ทำฉันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะพูดแซะพี่เกมส์ออกไป
“น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นนะคะ
ดันหลงผิด สารภาพรักกับคนผิดเพศซะได้”
“ปากคอเราะร้ายจริงๆ นะเรา…”
ฉันหลับตาปี๋เมื่อพี่นัทขัดเสียงดุ ทำมือเตรียมท่าจะเคาะใส่หัวฉันอีกครั้ง
ทว่า เขาก็ต้องหยุดชะงักไป เมื่อเสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น
Rrrrr
“ฮัลโหลครับ?” พี่นัทรับสายและทำตาดุใส่ฉัน
มือที่ตั้งท่าจะเคาะเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยีหัวอย่างแรงเคล้าความมันเขี้ยว
จากนั้นก็ผละตัวลุกไปจากวงสนทนาทั้งๆ อย่างงั้น
อีกแล้ว เขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว...
ฉันถอนหายใจหนักๆ
หลังจากพี่นัทเดินคล้อยหลังออกไป และนั่นทำให้หนึ่งในเพื่อนรักเอ่ยปากถามขึ้นทันที
“เป็นไรกานต์ ถอนหายใจทำไม?”
“กังวลอะไรนิดหน่อย” ฉันตอบสั้นๆ เลื่อนสายตาจากแผ่นหลังพี่นัทกลับมาหาเจ้าของคำถาม แล้วเบะปากอย่างนึกเป็นกังวล
“ใครทำอะไรไหนบอกเพื่อนสิ” เมย์ถามอีกครั้งน้ำเสียงสงสัย ไม่ใช่แค่เมย์หรอกที่สงสัย
เพราะเจ๊ตาลที่นั่งฟังอยู่ด้วยก็แสดงสีหน้าแปลกใจให้เห็นไม่ต่างกัน
“ฉันว่า พี่นัทไม่ได้มีฉันคนเดียวว่ะ”
พอพูดแล้ว ฉันก็อดถอนหายใจอีกหลายๆ รอบไม่ได้
ยิ่งเห็นเขาทำท่าทางลับๆ ล่อๆ
ตอนคุยโทรศัพท์ด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งรู้สึกสงสัย
ปกติแล้วพี่นัทจะไม่สนใจทั้งนั้นไม่ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร เขาสามารถคุยกับคนๆ
นั้นได้ทุกเวลาที่อยู่ข้างฉัน แต่พักหลังมันดันไม่ใช่ เขามักทำตัวมีพิรุธ
แถมยังชอบคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้เป็นเวลานานๆ
“อะไรทำให้กานต์คิดแบบนั้นอ่ะ” เจ๊ตาลที่นั่งอยู่ด้วยถามหน้าตาแปลกใจ เธอเองก็เป็นอีกคนที่รู้เรื่องการคบกันระหว่างฉันกับพี่นัทไม่ต่างจากเมย์นัก
“ไม่รู้สิ พักหลังเขาทำตัวแปลกๆ ชอบเดินไปคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้นานๆ”
“คิดมากไปหรือเปล่า?”
ฉันส่ายหน้าตอบเจ๊ตาลแทนคำพูด
และเป็นฝ่ายพูดแย้งกลับไป
“ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ
ช่วงนี้เวลาโทรหาพี่นัทตอนดึกๆ มักจะขึ้นรอสายตลอดเลย
แต่ตอนที่ลองเช็กเบอร์โทรเข้าโทรออกในเครื่อง ฉันก็เจอแต่เบอร์แม่พี่เขากับเพื่อน…”
“ระแวงไง” เมย์ขัดขึ้น
เธอนั่งในท่ากอดอกเหมือนคนมีภูมิ และพูดเสริม “คบกันมานาน
พอใกล้เข้าอาถรรพ์คู่รัก 7 ปีเลิกก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ”
“อาถรรพ์คู่รัก 7 ปีเลิกเหรอ?” ฉันย้อนอย่างนึกสงสัย
“เอ้าไม่เคยได้ยินอ่อ
ที่ว่าคู่รักที่คบกันมานาน พอเข้าสู่ปีที่ 7
ก็มักต้องมีอันเป็นไปจนต้องเลิกกัน” เมย์อธิบาย
“ไม่หรอก เพราะถ้าคู่ไหนสามารถอดทนฝ่าฟันช่วงเวลานั้นไปได้ พวกเขาก็สามารถอยู่ด้วยกัน คบกันได้ยาวนะ” คราวนี้เจ๊ตาลแย้ง และเสริมคล้ายกับจะแก้เผ็ดเมย์ที่คอยพูดจาให้ฉันเป็นกังวลใจอยู่เสมอต่ออีกว่า “ดูอย่างเมย์กับไอ้บอสสิ คบกันปีเว้นปี เลิกแล้วเลิกอีก ไม่เห็นจะเกี่ยวกับอาถรรพ์เลย คิกๆ”
“เจ๊!
ไอ้บอสมันสารเลวขนาดนั้นใครจะไปคบด้วยได้นานล่ะ!” เมย์แย้งเสียงแข็ง
เมื่อพูดถึง ‘บอส’ แฟนของเมย์ ฉันก็ถึงกับร้องอ๋อ เพราะจะนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นรุ่นน้องในร้านเกมและสนิทกับพี่นัทและพี่เกมส์
ผู้ชายคนนี้ตามจีบเมย์ตั้งแต่สมัยเธอเรียนอยู่มัธยมปลาย สองคนนี้คบๆ เลิกๆ กันมาหลายรอบแล้ว เหตุผลที่เมย์ทนไม่ได้ก็คงเพราะบอสเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก แต่ความกะล่อนปลิ้นปล้อนของบอส ก็ไม่เคยรอดพ้นสายตาของนักจับผิดอย่างเมย์เลยสักครั้ง นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไม เมย์ถึงได้ชอบพูดแขวะความสัมพันธ์ของฉันกับพี่นัทอยู่เสมอๆ ยังไงล่ะ
“ถ้าเทียบไอ้บอสกับพี่นัทของกานต์นะ
พี่นัทดีกว่าเยอะเลย” เมย์ดูหัวเสียขึ้นทันตา
เมื่อประเด็นของวงสนทนามีชื่อของบอสร่วมอยู่ด้วย
ยิ่งเมย์พูด เธอก็ยิ่งดูจะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ตามนิสัยของสาวขี้วีน สุดท้ายก็ไม่พ้นการพาลใส่คนอื่น
“เจ๊ก็พูดได้อยู่แล้วนี่
ในเมื่อเจ๊โสดอ่ะ” คำพูดประชดประชันทำคนถูกต่อว่าอย่างเจ๊ตาลหัวเราะไม่หยุด
และพอฉันเริ่มหัวเราะบ้าง เมย์ก็พุ่งเป้ายิ่งคำพูดแขวะใส่ฉันต่อทันที
“ส่วนแกนังกานต์ ถ้าพ่อหนุ่มแสนดีของเธอจะนอกใจจริงๆ
ล่ะก็นะ คนที่เธอควรสงสัยอ่ะคือพี่เกมส์ย่ะ!”
“บ้า ไม่มีทาง!”
“มั่นใจจังนะ
ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้แฟนตัวติดกับเพื่อนมากกว่าตัวเองอีกไม่ใช่หรือไง?” เธอเหยียดยิ้มเมื่อเริ่มพูดจาแหย่ฉันได้สำเร็จ
“ก็ใช่ แล้วมันยังไงล่ะ
อย่างน้อยฉันก็มั่นใจว่าพี่นัทไม่ตาต่ำเอาผู้ชายอย่างพี่เกมส์มาคั่วเป็นแฟนหรอกย่ะ!”
“มั่นใจเนอะชะนี!” ฉันสะดุ้งตัวโหยง
เพราะไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่เกมส์เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง เขายืนอยู่ในท่ากอด ยิ้มเหยียดๆ มองแล้วน่าหมั่นไส้จนต้องจิ๊ปากใส่
พอเราได้เผชิญหน้ากันตรงๆ การปะทะฝีปากก็เริ่มต้นอีกครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาก็คงเข้าข่ายคำสุภาษิตที่ว่าขิงก็รา ข่าก็แรง ไม่มีใครยอมใคร
ถ้าเขาไม่จบ ฉันก็ไม่จบ!
“เหรอคะ!? พอดีว่าหนูเป็นพวกมั่นใจความคิดตัวเองมากกกก”
ฉันจงใจลากเสียงยาวเพื่อให้เขาสำเหนียกตัวเองเสียบ้าง ก่อนที่พี่เกมส์จะพูดจายียวนกวนใจเป็นหนที่สองจนเกิดเป็นมหากาฬ
เขาก็ถูกขัดด้วยคำถามกึ่งแซวของเมย์เสียก่อน
“คุยธุระเสร็จแล้วเหรอคะพี่เกมส์”
“เสร็จแล้วครับ” เขาหันไปตอบยิ้มๆ
“หนูได้ยินพี่ปฏิเสธเด็กคนนั้นอ่ะ
เขาไม่เสียใจแย่เหรอคะ”
“ไม่หรอก
พี่บอกเหตุผลเขาไปแล้วเขาน่าจะเข้าใจ” พี่เกมส์ตอบพลางทิ้งตัวลงนั่งเบียดฉันอย่างจงใจ
ถึงคำถามของเมย์จะช่วยหยุดการปะทะฝีปากของเราไว้ได้
ถึงอย่างนั้นพี่เกมส์ก็ยังหาเรื่องไม่หยุด ด้วยการกระแซะให้ฉันให้กระเถิบหลีกไปตามแนวยาวของเก้าอี้ม้าหินไม่หยุด
“พี่เกมส์! หยุดนะ!!”
ฉันรีบใช้ฝ่ามือดันหัวไหล่เขาแรงเพื่อให้หยุด ก่อนแรงเบียดของเขาจะทำฉันพลัดตกจากเก้าอี้ม้าหิน
แต่ก็อีกนั่นแหละเขาดูไม่ได้สนใจการถูกทุบตีเลยสักนิด
แถมยังทำลอยหน้าลอยตา กระแซะไม่ยอมหยุด ส่วนปากก็ขยับตอบคำถามของเมย์ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตอนแรกเขาก็เหมือนไม่ยอมนะ พี่ก็เลยบอกไปว่าพี่มีแฟนแล้ว” พี่เกมส์เงียบเสียงลงเล็กน้อย และฉันสังเกตเห็นว่าเขากำลังชำเลืองสายมองมาทางฉัน
เขาเบ้ปาก สะบัดหน้าเชิดไปอีกทาง พลางใช้มือไม้แสรงทำเป็นจัดทรงผม ขณะปากก็พูดไป
“พี่คงไม่มีเวลาคั่วกับชะนีคนอื่นหรอกค่ะ ไหนพี่ยังต้องมาคอยตบตีกับชะนีตัวน้อยๆ
ที่คอยแย่งสามีตลอดเวลาแบบน้องกานต์อีก เหนื่อยใจอ่ะ รับชะนีหน้าใหม่ไม่ไหว~”
เจ๊ตาลกับเมย์หัวเราะทันทีที่ได้ฟัง
ต่างจากฉันที่รู้สึกหัวร้อนขึ้นมา รีบลุกขยับจากม้านั่งตัวเดียวกับพี่เกมส์ไปนั่งข้างๆ
เมย์เพื่อยุติปัญหาการทำตัวน่ารำคาญของเขาลงเสียเอง
“หูย~ ดูสิ
เมียน้อยขี้อิจฉาทนไม่ได้ ต้องลุกหนีเลยอ่ะ”
“หนูรำคาญค่ะ ไม่ได้อิจฉา!”
ฉันขัด แม้ว่าคนอื่นๆ จะรู้สึกตลกกับมุกที่พี่เกมส์ปล่อยมาก็ตาม
เว้นฉันซึ่งไม่รู้สึกว่ามันตลกตรงไหน ออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำไป
“หึ! หัดยอมรับความจริงได้แล้วนะคะ
ว่าพี่กับไอ้นัทเรารักกันมาก ชะนีอย่างน้องกานต์แทรกกลางไม่ได้หรอกค่ะ!”
“หยุดมโนค่ะพี่เกมส์ พี่นัทไม่ได้ชอบผู้ชาย! เขาไม่นิยมขุดทอง!” ยิ่งฉันต่อปากต่อคำกับเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนสาวได้มากเท่านั้น พวกเธอคงจะรู้สึกชินกับเหตุการณ์แนวๆ นี้จนเห็นเป็นเรื่องตลกไปแล้ว
ฉันเองก็รู้นะว่าพี่เกมส์น่ะชอบแกล้ง
แต่ด้วยท่าทางสะดิ้งจนเกินความเหมาะสมในแบบที่ผู้ชายควรมี ไหนจะคำพูดที่เหมือนขังหมานับร้อยตัวไว้ในปาก
มันพานให้ทนไม่ไหวทุกครั้งไป
“หล่อนเป็นแค่เมียน้อย พูดจาพล่อยๆ
ระวังโดนเมียหลวงตบนะตัวเธอ”
ฉันสะบัดเชิดหน้าใส่ในท่ากอดอกแบบไม่ยินดียินร้ายต่อคำขู่ดังกล่าว
แต่ไม่ใช่กับปากที่ขยับตอบโต้เขากลับไป
“ถ้าพี่เกมส์กล้าตบหนูก็ตบเลยค่ะ
อย่าดีแต่ขู่…” ฉันเบ้ปาก และตัดสินใจพูดออกไปอีกครั้งอย่างหนักแน่น
เพื่อให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้กลัว “แต่ขอบอกให้รู้ไว้ว่าหนูก็สู้คนเป็นนะคะ”
“ถ้าโดนตบเข้าจริงๆ
แล้วอย่ามาร้องนะ” คำพูดต่อมาของพี่เกมส์ทำเสียงหัวรวนของทั้งเมย์และเจ๊ตาลเงียบลงโดยชะงัก
สร้างความแปลกใจจนต้องหันไปมอง ก่อนต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ฟึ่บ!
“อ๊ะ!” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่เกมส์ลุกขึ้นยืน
เขาใช้มือข้างหนึ่งเท้าโต๊ะม้าหินเอาไว้ และพุ่งมืออีกข้างบีบเชยคางในช่วงที่ฉันหันกลับไปมองได้อย่างเหมาะเจาะถูกเวลา
นัยน์ตาคมฉายแววทะเล้นยียวนตลอดเวลาจับจ้องมาตรงๆ พร้อมคำพูดท้าทาย
“พอดีว่าพี่ชอบตบด้วยปาก… ถ้าน้องกานต์อนุญาตก็มาค่ะ” คนตัวสูงขยับยิ้มเจ้าเล่ห์
พลางค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้
พี่เกมส์ดูไม่ได้สนใจสายตาอีกสองคู่ของเพื่อนรักฉันเลยสักนิด
เมื่อระดับสายตาของเราอยู่ในระนาบเดียวกัน เขาก็พูดออกมาอีก
“พี่จะค่อยๆ บรรจงตบ… ตบ! ตบ! ตบ!!” ไม่พูดอย่างเดียวเขายังออกแรงบังคับหน้าฉันให้หันซ้ายหันขวาตามวลีหนักแน่นที่เขากล่าว
“พี่จะตบให้ปากระบม จนเธอไม่สามารถปากดีใส่ใครได้อีก!”
แม้ตอนแรกจะรู้สึกตกใจกับการกระทำฉาบฉวยกับสิ่งที่คนตรงหน้าทำก็ตาม
แต่พอตั้งสติได้ การตอกกลับชนิดถึงพริกถึงขิงก็เริ่มต้นขึ้น
“พี่จะตบ จนกว่าน้องจะร้องขอชีวิต!”
พี่เกมส์กล่าวคำขู่ประโยคสุดท้าย พลางแลบลิ้นเลียขอบปากตัวเอง แสดงตนเหนือกว่า
ฉันปล่อยให้เขากระหยิ่มยิ้มย่อง
จ้องสู้สายตาอยู่แบบนั้น
ส่วนมือที่ไวกว่าก็รีบคว้าแก้วน้ำเปล่าซึ่งเหลืออยู่เพียงค่อนแก้ว
ยกขึ้นสาดใส่หน้าเขาแบบเต็มๆ
ซ่า…
ฉันไม่สนใจหรอกว่าตอนนี้ทั้งเมย์และเจ๊ตาลจะมองฉันด้วยความรู้สึกแบบไหน
ก็อย่างที่บอกไป ฉันเองก็สู้คน
ยอมไม่ได้หรอกถ้าจะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้แกล้งฉันแต่เพียงฝ่ายเดียว
ต่อให้เขาจะเป็นคนสำคัญของพี่นัทก็เถอะ
“ลงโทษค่ะ
ขอหาเยอะใส่หนูไม่ดูเวล่ำเวลา” ฉันเอ่ยประโยคสั้นๆ ออกไป
พลางกระแทกแก้วน้ำลงกับโต๊ะ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่นัทซึ่งขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์เดินกลับมาพอดี
พี่นัทอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของพี่เกมส์ตัวเปียกปอน
แต่นั่นคงไม่ใช่กับเมย์และเจ๊ตาลที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
เขารีบสาวเท้าตรงเข้ามาดูสภาพเพื่อนสนิทใกล้ๆ ทันทีแบบไม่ต้องสงสัย
“ไอ้เกมส์ ไมมึงเปียกแบบนั้นวะ?”
พี่เกมส์ไม่ตอบแต่เขาเลือกใช้มือลูบปาดคราบน้ำเปล่าบนใบหน้าหล่อทะเล้นออกช้าๆ
ในวินาทีที่เขามองฉัน เขาก็เบะปากเป็นเป็ด ทำท่าทางสะดีดสะดิ้ง รีบร้อนก้าวเท้าออกจากม้านั่งหิน
โผเข้าสวมกอดอ้อนใส่พี่นัททันทีอย่างมีมารยา
“งื้อผัวจ๋า~
เมียน้อยสาดน้ำใส่เค้าอ่า”
“พี่เกมส์เริ่มก่อนค่ะพี่นัท!”
ฉันรีบแย้งน้ำเสียงออดอ้อนน่าหมั่นไส้ออกไป
ลุกจากม้านั่งเพื่อยืนกรานคำพูดของตัวเอง แต่
“ผัวอย่าไปเชื่อนะ...” พี่เกมส์เว้นช่วงหายใจครู่สั้นๆ อาศัยจังหวะที่พี่นัทกำลังมองฉัน เหลือบมองตามด้วยหางตา ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มเยาะ ยักคิ้วยียวนเหมือนผู้กำชัย
แต่ไม่ใช่กับน้ำเสียงดัดจริตที่เขากำลังพูด
“ตัวก็รู้ว่าเค้าไม่สู้ใคร เค้าบอบบางจะตายย ตัวต้องเอาคืนให้เค้านะ~~”
กรี๊ดดดด อีตุ๊ดนี่มันตอแหลล!!!
“มึงเลิกแกล้งแฟนกูได้แล้วไอ้เกมส์” นี่คงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ฉันเห็นพี่นัทเปิดปากต่อว่าเพื่อนของตัวเอง
พี่นัทไม่ใช่แค่ว่าพี่เกมส์อย่างเดียว
แต่เขายังใช้มือเฉดหัวเพื่อนสนิทออกห่างจากอก พลางดึงฉันเข้าไปกอดหลวมๆ
แล้วพูดขึ้นเสียงยียวน
“วันนี้เมียน้อยกูสำคัญสุด”
“หูย!
เมียหลวงงอนเว่อร์อ่ะ! คืนนี้นอนนอกห้องนะมึง!” พี่เกมส์แสร้งทำท่าฮึดฮัดย่ำเท้าลงกับพื้นเหมือนนางร้ายในละคร สะบัดเชิดหน้า ทำงอนเดินตุ้งติ้งไปอีกทาง
การกระทำดังกล่าวของพี่เกมส์ทำพี่นัทหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
ขณะหันกลับมามองฉันท่าทางใจดี
“กานต์ งั้นพี่ไปเล่นเกมส์ก่อนนะ”
“พี่นัทจะไปแล้วเหรอคะ?” ฉันขมวดคิ้วน้อยใจ
เมื่อรู้ว่าไม่ทันไรเขาก็จะทิ้งฉันไปเล่นเกมกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว
“อือ ถ้ากานต์เรียนเสร็จโทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่เข้ามารับที่หน้าคณะ”
เพราะรู้ว่าถึงจะยื้อให้เขาอยู่ต่อ พี่นัทกับพี่เกมส์ก็คงไม่ยอมแน่ๆ ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือก จำต้องพยักหน้ารับ
“แฟนพี่เนี่ยน่ารักที่สุดเลย” พี่นัทฉีกยิ้มกว้าง
ใช้มือยีหัวฉันเบาๆ อย่างเอ็นดู แล้วพูดออกมาอีกครั้ง “ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่ง”
“ค่า รู้แล้วน่า” ฉันตอบส่งๆ ลึกๆ มันก็อดน้อยใจไม่ได้ที่พี่นัทติดเกมหนักขนาดนี้ คิดแล้วมันก็โมโหจนอดตวัดหางตามมองตัวต้นเหตุไม่ได้
ห่างจากโต๊ะม้าหินที่เรานั่งกันไปหน่อย พี่เกมส์ซึ่งทำเป็นเดินงอนออกไปก่อนหน้านี้
กำลังกอดอกยืนฟัง เขาจดจ้องสายตามองมาทางพี่นัท และเมื่อเราสองคนบังเอิญสบตากัน
พี่เกมส์ก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เหมือนจงใจเยาะเย้ยที่เห็นฉันกำลังจะถูกพี่นัททิ้งไปร้านเกมส์กับเขา
และดูเหมือนว่าแค่สีหน้ามันคงไม่เพียงพอล่ะมั้ง พี่เกมส์ถึงได้ตะโกนออกมา
“เฮ้ย! ไอ้นัท?!” เสียงเรียกดังกล่าวทำพี่นัทผละตัวออกจากฉันแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงทันที พี่เกมส์ยักคิ้วกวนพลางอ้าแขนออกจนกว้างโชว์เงิง ยิ้มแย้มชื่นบาน และพูดขึ้นเสียงดัง
“คุณพร้อมจะไปสร้างตำนานในร้านเกมกับผมหรือยัง!”
“เออไป!” พี่นัทตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่มีการลังเล รีบหันมาหาฉันและจูบหน้าผากหนึ่งทีเบาๆ “พี่ไปร้านเกมก่อนนะคะ”
เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนรีบร้อนวิ่งปลีกตัวไปตามคำเชิญชวนของพี่เกมส์
สีหน้าของพี่นัทเวลาได้ยินพี่เกมส์ชวนเล่นเกมดูมีความสุขยิ่งกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีก
และมันคือคำพูดประโยคเด็ดประโยคเดียว
ที่พี่เกมส์ชอบใช้เพื่อพรากความสุขชีวิตคู่รักไปจากฉัน
ฉันได้แต่ยืนมองผู้ชายสองคนเดินกอดคอกัน เดินห่างออกไป
นึกแล้วมันก็แค้นนัก ถ้ารู้ว่าเกิดเป็นคนแล้วแฟนไม่สนใจ
ชาติหน้าฉันท์ใด ฉันคนนี้ขอเกิดไปเป็นเครื่องเล่น Ps แทนก็แล้วกัน!
“โอ๊ะ! เมียน้อยโดนเมียหลวงฉกสามีไปร้านเกมส์ซะแล้ว~” ฉันทำหน้าบึ้ง หันขวับมองเมย์เจ้าของคำพูดแทงใจดำ
พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอตามเดิม
ด้วยท่าทางเหมือนหงุดหงิดของฉัน
เมย์จึงรีบดักทาง
“อย่าทำมานอยด์ฉันนะยัยบ้านี่!” เธอรีบคล้องแขนรอบคอฉันแน่น
ออกแรงดึงเล็กน้อยจากนั้นก็พูดต่อว่า “ดูๆ
แล้วพี่นัทเขาก็รักแกออก เรื่องนอกใจอะไรนั่น คิดมากไปเปล่า?”
“นั่นสิ พี่นัทดูไม่เหมือนคนเจ้าชู้สักหน่อย
พี่เขาแค่ดูติดเกมมากเกินไปแค่นั้นเอง” เจ๊ตาลที่นั่งอยู่ด้วยก็ช่วยพูดเสริมอีกแรง
“คนที่ควรเป็นกังวลเรื่องนอกใจน่ะ น่าจะเป็นพี่นัทมากกว่านะ” ฉันเหลือบมองเมย์ทันทีเมื่อได้ฟังอย่างนั้น
และอดไม่ได้ที่จะถามกลับไปด้วยความสงสัย
“ทำไมพี่นัทต้องกังวลเรื่องนอกใจด้วยไม่ทราบ?”
เมย์เบ้ปากคล้ายกับหมั่นไส้
พลางปล่อยแขนที่โอบคล้องคอฉันออก
แว๊บหนึ่งที่เธอหันไปมองหน้ากับเจ๊ตาลเหมือนรู้กัน แล้วพูดน้ำเสียงกระแหนะกระแหนเรียนแบบคำพูดใครคนหนึ่ง
“พอดีว่าพี่ชอบตบด้วยปาก… ถ้าน้องกานต์อนุญาตก็มาค่ะ…”
นอกจากเมย์แล้ว
เจ๊ตาลก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย
“พี่จะค่อยๆ บรรจงตบ… ตบ! ตบ! ตบ!! พี่จะตบให้ปากระบม
จนเธอไม่สามารถปากดีใส่ใครได้อีก!”
พอพูดจบพวกเธอก็หัวเราะคิกคักกันเป็นเรื่องสนุก
ไม่บอกตรงๆ ก็พอรู้ว่ายัยเพื่อนสองคนนี้กำลังแซวเรื่องที่ฉันถูกพี่เกมส์แกล้งอยู่
“อย่าคิดอะไรโง่ๆ พวกเธอก็รู้ว่าฉันเกลียดหมอนั่นจะตาย” ฉันพูดด้วยอาการขนแขนลุกเกรียว เมื่อนึกเหตุการณ์ดังกล่าว
“รู้จ้าว่าเธอเกลียดพี่เกมส์
แต่บางทีพี่เกมส์อาจจะไม่ได้เกลียดเธอก็ได้นี่” ฉันปากกระตุกอย่างนึกแขยง
เมื่อได้ฟังเมย์แย้งกลับมาแบบนั้น “ไม่เคยได้ยินอ่อ
เมียน้อยมักตายด้วยฝีมือของเมียหลวงเสมออ่ะ คิกๆ”
“ไม่ตลกเลยนะ!”
“พูดเรื่องพี่เกมส์นิดเดียว ถึงกับของขึ้นเลยอ่อกานต์” เจ๊ตาลที่มีอายุแก่เดือน ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มก็เป็นไปกับเขาด้วย
โอ๊ย!
ฉันล่ะอยากจะบ้าตาย!
และทางเดียวที่สามารถหยุดเสียงแซวของเพื่อนสนิทได้
ก็คือการโพล่งเสียงชี้คำขาดออกไปขัดเสียงซิกซี้[1]ลง
“พอเลย!” มันได้ผล เมื่อเสียงของฉันทำให้เพื่อนรักหยุดเสียงหัวเราะดังกล่าวลงได้โดยชะงัก ฉันไม่รอให้เมย์หรือเจ๊ตาลพูดแทรก รีบชิงยื่นคำขาดออกไปเสียงหนักแน่น “ฉันขอบอกพวกเธอไว้เลยนะ ว่าฉันไม่มีวันและไม่มีทางญาติดีกับพี่เกมส์แน่ ดังนั้นก็ช่วยเลิกพูดชื่อผู้ชายคนนั้นได้แล้ว!”
ใช่! ฉันไม่มีทางญาติดีกับผู้ชายที่พรากความสุขชีวิตคู่ของฉันจนพังอย่างเด็ดขาด
ไม่ว่าจะด้วยกรณีใด พี่เกมส์กับฉัน เราต้องเป็นศัตรูกันแบบนี้ไปจนวันตาย
และถ้าเขามั่นหน้ามั่นโหนกว่าตัวเองเป็นหลวงจริงๆ แล้วล่ะก็ ฉันคนนี้นี่แหละจะยอมเป็นเมียน้อยคนแรกที่เหยียบเมียหลวงให้จม!
ช่วงเย็นวันเดียวกัน…
ฉันแยกกับเมย์กับเจ๊ตาลเมื่อคลาสสุดท้ายสิ้นสุดลง
พี่นัทเองก็ไม่ได้บิดพลิ้วอะไร เขามารับฉันที่หน้าตึกคณะตามคำสัญญาเมื่อช่วงบ่าย วันนี้แปลกหน่อยก็ตรงที่พี่เกมส์ไม่ได้มากับเขาด้วยทั้งที่ปกติตัวติดกัน
สำหรับฉันการที่เป็นแบบนั้นมันก็ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องหงุดหงิดกับท่าทางกวนประสาทของพี่เกมส์จนไม่เป็นอันทำอะไร
อีกอย่างนี่คงเป็นช่วงเวลาดีๆ
ที่ฉันจะได้ใช้ร่วมกับพี่นัทสองต่อสองอย่างเต็มที่ตามประสาคู่รักสักที
พี่นัทพาฉันนั่งซ้อนรถไปที่ร้านข้าวแกงประจำของเรา
ร้านแห่งนี้อยู่ตรงหน้าหอพักของฉันนี่แหละ เห็นแบบนี้ฉันก็ไม่ได้พักอยู่บ้านหรอกนะ
ฉันเองก็อยากลองใช้ชีวิตแบบนักศึกษาทั่วไปบ้าง เลยขอคุณพ่อกับคุณแม่มาอยู่หอ
แชร์ห้องร่วมกับเจ๊ตาลสองคน ส่วนเมย์เธอพักอยู่ที่บ้าน บางครั้งเธอก็ขนเสื้อผ้ามานอนเล่นค้างคืนที่หอบ้างเหมือนกัน
เพราะฉันเองก็ติดเพื่อนไม่ต่างกันพี่นัทนัก
ฉันจึงไม่รู้สึกแคลงใจอะไรหากเขาจะตัวติดกับพี่เกมส์มากอย่างที่เห็น
แต่สิ่งหนึ่งที่พี่นัทกับฉันไม่เหมือนกันก็คือ
ฉันสามารถแยกแยะเวลาจากเพื่อนแบ่งมาให้คนรักได้ก็เท่านั้นเอง
พอคิดแบบนี้แล้ว
มันก็อดน้อยใจขึ้นมาไม่ได้…
“เป็นไรอะกานต์ ไม่หิวเหรอ?” ฉันสะดุ้งจากภวังค์ความคิด
รีบก้มมองข้าวผัดในจานตัวเองสลับกับหน้าพี่นัทไปมา จนคนตัวสูงตรงหน้าเอ่ยปากถาม “วันนี้เรียนหนักเหรอ เราถึงได้นั่งเหม่อแบบนี้?”
“เปล่าค่ะ กานต์แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” ฉันยิ้ม
เพื่อให้พี่นัทสบายใจ เห็นแบบนี้พี่นัทมักจะชอบเป็นห่วงฉันในเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ
อย่างเช่นเรื่องปากท้อง กับเรื่องเรียน
“ถ้าเรียนตรงไหนไม่เข้าใจ มีอะไรก็ถามพี่นะ” ที่เฟอเฟ็คสุดๆ
ก็คือพี่นัทเป็นคนที่เรียนเก่งมาก
แม้ว่าเขาจะติดเกมงอมแงมแต่ผลการเรียนก็ไม่เคยตก
“ค่า! หนูรู้แล้ว” ฉันตอบส่งๆ
พลางรีบตักข้าวเข้าปากเพื่อจบบทสนทนา เพราะรู้ดีว่า ขืนยังพูดเรื่องเรียนต่อ
มีหวังพี่นัทคงพูดไม่หยุดแน่ๆ ส่วนใหญ่ก็บ่นเรื่องเรียนนี่แหละ
“นี่กานต์” ทั้งที่เงียบแล้วแต่ดูเหมือนพี่นัทจะไม่ยอมเงียบตาม
“คะ?”
“วันนี้วันอะไร?” คำถามของพี่นัท
ทำฉันย่นคิ้วอย่างนึกแปลกใจ คราวนี้ผิดคาดที่เขาไม่ได้บ่นเรื่องเรียนของฉันเหมือนทุกที
“วันพฤหัสบดีค่ะ” ส่วนฉันก็ตอบเขากลับไปแบบงงๆ
และหวังว่าในคำพูดของเขาหลังจากนี้อาจะให้คำตอบฉันได้บ้าง
“ถ้างั้นก็เหลือเวลาอีก 7 วันเนอะ” พี่นัทพูดยิ้มๆ พลางตักข้าวเข้าปากไม่ได้มองหน้า แต่รู้ไหมคำพูดของเขาเพียงแค่นั้นมันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร
เพราะอีก 7 วันที่เขาพูดถึงก็คือระยะเวลาของการคบกัน 7 ปีที่ใกล้มาถึงยังไงล่ะ พอคิดแล้วไอ้ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่มีในตอนแรกก็มลายไป ฉันอมยิ้มอย่างคนมีความสุข
นี่แหละมั้งคงเป็นอีกเรื่องที่ฉันยอมๆ พี่นัทเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแบ่งเวลาอยู่กับเพื่อนหรือเวลาเล่นเกมมาให้ฉันเลยก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่พี่นัทไม่เคยลืมก็คือวันสำคัญของเรา ไม่ว่าจะวันเกิดหรือวันครบรอบ และคนที่มักจะเซอร์ไพรซ์ก่อนมักจะเป็นเขานี่แหละ
“ยิ้มอะไร” พอถูกพี่นัทถามตรงๆ ฉันก็ยิ่งเขิน
ทั้งที่ตลอด 6 ปีที่ผ่านมาเขาก็มักจะพูดจาทำเซอร์ไพรซ์อย่างงี้ตลอด
ยังไม่ทันตอบอะไรออกไป
มันก็เป็นพี่นัทนั่นแหละที่ชิงพูดออกมาก่อน
“วันครบรอบ กานต์อยากไปไหนหรือเปล่า?”
“พี่นัทจะพาหนูไปเหรอคะ?” ฉันแกล้งย้อนถามอย่างสนอกสนใจ
“อือ วันนั้นพี่สัญญาจะงดเล่นเกมส์หนึ่งวัน” เขายิ้มขำ
ปากเคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข
“หนูอยากไปทะเลค่ะ” เมื่อพี่นัทเปิดโอกาส
มีเหรอที่ฉันจะปฏิเสธ
สถานที่ที่ฉันเลือกนั้นฟังแล้วอาจเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทั่วไป
แต่ฉันเชื่อว่าถ้าที่ตรงนั้นมีพี่นัทอยู่ด้วย
ยังไงมันก็เป็นสถานที่ที่แสนวิเศษได้เสมอ
“โอเค Deal! งั้นวันพฤหัสบดีหน้า เราไปทะเลกัน”
พี่นัทเหลือบมองหน้าฉัน มือข้างหนึ่งวางช้อนในมือลง และชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วพลางขยิบตาให้ “ไปแค่เราสองคนนะ”
“ค่า!” ดูเหมือนว่าความสุขของฉันในวันนี้มันจะไม่จบลงง่ายๆ
เมื่อแฟนสุดที่รักงัดของเซอร์ไพรซ์ออกมาไม่หยุด
“ยื่นมือมาค่ะ”
พี่นัทหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อช็อปพลางกระดิกมือเร่ง
ฉันที่ไม่ได้คิดอะไรจึงรีบวางช้อนส้อมส่งมือไปให้
ก่อนจะพบว่าสิ่งที่พี่นัทหยิบออกมานั้นไม่ใช่อะไร แต่มันคือแหวนเงินวงเล็กดูไม่มีราคา
แต่สำหรับฉันแหวนวงนั้นดันมีค่าต่อความรู้สึกมากจนบอกไม่ถูก
“พี่ให้ มัดจำไว้ก่อนนะคะ ไว้รอแหวนจริงตอนวันครบรอบปีที่7” พี่นัทพูด มือพลางบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายฉันช้าๆ
ใบหน้าของเขาดูมีความสุข
เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างจากฉันนัก แต่ว่าช่วงเวลาโรแมนติกในร้านข้าวแกงก็สิ้นสุดลง
เมื่อเสียงสมาร์ทโฟนของพี่เขาดังขึ้น
Rrrrrr
“แป๊บนะกานต์” พี่นัทลดมือหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
ลุกเดินออกจากโต๊ะไป
อีกแล้ว… เขาลุกออกจากโต๊ะไปอีกแล้ว
“ฮัลโหลว่าไง… ตอนนี้พี่อยู่กับกานต์…” แต่คราวนี้พี่นัทไม่ได้เดินไปไกลจากโต๊ะมากนัก
ฉันก็เลยพลอยได้ยินสิ่งที่เขาคุยไปด้วย “มีอะไรหรือเปล่า? …ทำไม? …อือ ได้ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ…”
แม้จะฟังไม่ค่อยถนัดนักแต่พอจับใจความได้ว่าพี่นัทกำลังจะไปหาคนในสาย ต่อให้ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังเงี่ยหูฟังการคุยโทรศัพท์ของพี่นัทอยู่ดี
“อืม… แล้วเจอกัน” สิ้นเสียงพี่นัท
ฉันรีบตั้งท่าทำเหมือนไม่ได้สนใจ แสร้งตักข้าวเข้าปากเพื่อความเนียน
แต่ไม่ใช่กับเขาซึ่งดูรีบร้อนแปลกๆ
พี่นัทรีบหยิบเงินในกระเป๋าวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
พร้อมทั้งพูดสั่ง
“กานต์ขึ้นห้องเองได้นะคะ พี่มีธุระ ต้องรีบไป”
“พี่เกมส์โทรมาตามเหรอคะ?” ฉันแสร้งถามทำเป็นไม่รู้
ไม่ได้ยิน และนั่นทำให้คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย
แต่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ
เขาก็ขยับยิ้มใจดีแล้วตอบออกมา
“อือ ไอ้เกมส์ให้พี่ไปหาที่ร้านเกมน่ะ”
เขาโกหก…
“พี่ไปก่อนนะ”
“ค่า! งั้นพี่นัทขับรถดีๆ น้า” จิตใต้สำนึกบอกได้ทันทีว่าคนรักของฉันกำลังโกหก แต่ปากกลับไม่กล้าต่อว่าออกไป ยังคงพูดจาเหมือนปกติ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น
ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าพี่นัทน่ะ ไม่มีทางเรียกแทนตัวเองว่าพี่ใส่พี่เกมส์แน่ๆ
หลังจากพี่นัทขับรถออกไป ฉันก็รีบพาตัวเองกลับขึ้นห้องพัก
จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วก็นั่งหมกมุ่นอยู่ที่หน้าโน้ตบุ๊กเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับอาถรรพ์ที่เมย์พูดวันนี้
เพื่อเคลียร์เรื่องราวให้กระจ่าง
‘อ้าวไม่เคยได้ยินอ่อ คู่รักที่คบกันมานาน
พอเข้าสู่ปีที่ 7 ก็มักต้องมีอันเป็นไปจนต้องเลิกกัน’
เพราะฉันไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าแฟนที่คบอยู่อาจจะกำลังนอกใจ
แต่อีกแง่หนึ่ง ฉันเองก็รู้นิสัยใจคอพี่นัทมานานตั้งแต่เด็ก
ก็เลยไม่กล้าปักใจเชื่อว่า ผู้ชายซื่อๆ นิสัยน่ารัก อย่างเขาจะทำตัวเจ้าชู้เหมือนผู้ชายคนอื่นจนกล้านอกใจจริงๆ
บางทีความสัมพันธ์ของเราตอนนี้อาจจะอยู่ในช่วงมรสุมอาถรรพ์
7 ปีอะไรนั่นก็ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้ หน้าจอโน้ตบุ๊กก็ปรากฏข้อมูลของเรื่อง
อาถรรพ์คู่รัก7ปีขึ้นมาพอดี
|
หัวข้อ
::
อาถรรพ์คู่รัก 7 ปีเลิก เขาว่ากันว่าชีวิตของผู้คนมักมีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในทุกๆ 7 ปีหลายคนอาจได้เริ่มคบหากับคนรู้ใจ
เมื่อเข้าสู่ช่วงของการเปลี่ยนวัยพอดี และเมื่อคบกันไปได้เป็นเวลา 7 ปี ก็จะถึงช่วงเปลี่ยนวัยอีกครั้ง |
ชีวิตคนเราเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญทุก
7 ปี อย่างงั้นเหรอ…
ฉันเม้มปากแน่น
คิ้วขมวดเป็นปม คิดวิเคราะห์ข้อความที่เพิ่งอ่านผ่านตา
ถ้าหากว่าชีวิตคนเรามีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญทุก 7 ปีอย่างที่ข้อมูลในเว็ปว่า
ไม่แน่พี่นัทผู้ใสซื่อของฉันก็อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปด้วยเช่นกัน
ไม่ได้การแล้ว ฉันว่าคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!
35 นาทีต่อมา…
เวลา 18.55
น.
ฉันพาตัวเองมาที่หอพักของพี่นัททันที
สิ่งที่ฉันคิดจะทำเมื่อเข้าไปในห้องได้สำเร็จก็คือ
การหาหลักฐานจับผิดว่าตอนนี้พี่นัทกำลังนอกใจฉันอยู่จริงๆ
แม้ว่าสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อย
แต่อย่างน้อยถ้าฉันพอมีหลักฐานบ้าง
อาจจะพอทันแก้สถานการณ์การถูกนอกใจให้ดีขึ้นก็ได้
“ฮัลโหลเจ๊ คืนนี้ฉันอาจจะกลับไปห้องดึกหน่อยนะ…” สิ่งแรกที่ฉันไม่ควรลืมก็คือ
การโทรบอกรูมเมทอย่างเจ๊ตาล เพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง
[กานต์ออกไปไหน ทำไมต้องกลับดึกด้วย?]
“ฉันออกมาทำธุระอ่าเจ๊ ดึกๆ เจอกันนะ” ฉันรัวคำพูดแบบรีบๆ
เพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายถามมาก และตัดสายทันที
เมื่อเท้าก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักที่เป็นเป้าหมาย
ก่อนไขกุญแจเข้าห้องเหมือนปกติ
ภายในพักของพี่นัทตอนนี้เงียบ
มีเพียงหน้าจอคอมใกล้เตียงนอนเท่านั้นที่เปิดค้างฉากภาพตัวละครในเกมส์กำลังต่อสู้กับมอสเตอร์อย่างดุเดือด
ฉันกรอดตามองฝ่าความมืดภายในห้องเพื่อเช็กสถานการณ์ เมื่อรู้สึกว่าทางสะดวก ฉันจึงเดินย่องตรงเข้าไปที่โต๊ะคอมของเขาทันที แสงสว่างในตอนนี้มีแค่แสงสีจากภาพหน้าจอคอมเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่สว่างพอจะให้ฉันเริ่มค้นสำรวจจากส่วนอื่นในห้องนอกจากโต๊ะคอมนี้เท่านั้น
บนโต๊ะนอกจากมีหน้าจอ แผ่นคีย์บอร์ดกับเม้าส์แล้ว ยังมีข้าวของมากมายวางระเกะระกะ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือเรียน แผ่นดีซีเกมส์ เอกสารสารงาน ทุกอย่างวางสุมกันไว้ จนฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน
แต่เพราะเดาเวลาที่พี่นัทจะกลับมาที่ห้องไม่ได้ สุดท้ายฉันก็เลยไม่มีทางเลือก จำต้องรีบรื้อข้าวของบนโต๊ะคอมพิวเตอร์เพื่อหาสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งมือไปหยุดอยู่ที่กรอบภาพถ่ายซึ่งเป็นรูปคู่ของเราตั้งแต่สมัยมัธยมต้น รูปถ่ายนั่นทำฉันหลุดยิ้มทันที เมื่อเห็นหน้าตัวเองสมัยก่อน
ทั้งอ้วน ทั้งดำ ไม่มีตรงไหนน่าดูเลยสักนิด ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนอย่างพี่นัทจะยอมคบกับผู้หญิงหน้าตาดูไม่ได้แบบฉันอย่างงี้
“ผู้หญิงอะไรหน้าตาโคตรพิลึก”
เสียงทุ้มกระซิบดังข้างหู
พานให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกวางรูปถ่ายในมือลงกับโต๊ะอย่างคนมีความผิด
รีบหันขวับมองเจ้าของเสียงดังกล่าวด้วยความตกใจ
แม้ว่าที่ตรงนั้นจะมีแสงสว่างไม่มากนัก แต่ฉันก็สามารถมองเห็นพี่เกมส์ได้ชัดเจน เขายืนเปลือยในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
กำลังยืนเช็ดผมเปียกหมาดของตัวเองมองมาทางฉัน แต่แล้วเขาก็ทำตาโตเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
และรีบใช้มือดันหัวฉันออกจากบริเวณนั้นทันที ปากก็บ่นไปด้วย
“อะไรวะ ผ่านไปสิบนาที EXP ขึ้นไม่ถึงพัน” เขาดูไม่สนใจและไม่แสดงสีหน้าแปลกใจแม้แต่นิด ที่เห็นฉันเข้ามาในห้องพี่นัท รื้อข้าวของโดยพลการแบบนี้
“สงสัยต้องเปลี่ยนที่ปั้มเลเวลกันใหม่ซะแล้วล่ะม้างง~” เมื่อเห็นว่าเขาไม่สนใจ สิ่งที่ฉันคิดจะทำในตอนนี้ก็คือ การทำตัวล่องหน เสมือนว่าไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อนและพาตัวเองเดินออกไปจากห้องนี้ซะ
ทว่า
เมื่อเท้าเริ่มขยับ คำถามที่ฉันไม่อยากได้ยินมากที่สุดก็ตามมา
“มาหาอะไรที่ห้องไอ้นัทอ่อ?” ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เมื่อถูกถามตรงๆ สมองรีบประมวลความคิดและตอบกลับเขาไปข้างๆ คูๆ
“คนเป็นแฟนกัน แวะมาหากันไม่ได้หรือไงคะ?”
“ไอ้นัทไม่ได้บอกเหรอ ว่ามันออกไปทำธุระ” เมื่อถูกย้อนกลับมาแบบนั้น
ร่างกายทุกส่วนก็หยุดนิ่ง นัยน์ตาจับจ้องไปที่พี่เกมส์ที่พูดเหมือนรู้อะไร
ยิ่งมองพี่เกมส์
ฉันก็ยิ่งเหมือนถูกตอกย้ำชัดเจนยิ่งเข้าไปอีก
ว่าสิ่งที่พี่นัทพูดเมื่อตอนเย็นมันคือคำโกหก
‘ไอ้เกมส์ให้พี่ไปหาที่ร้านเกมน่ะ…
พี่ไปก่อนนะ’
พี่เกมส์วุ่นวายอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ครู่หนึ่งโดยไม่พูดอะไรต่อ ก่อนผละตัวเดินผ่านฉันตรงไปเปิดไฟ ทำให้ห้องทั้งห้องสว่างจนสามารถมองเห็นอะไรๆ
ได้ชัดขึ้น
“ถาม ไมไม่ตอบ” ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
เมื่อได้คำยินคำพูดกึ่งเร่งเร้า จนต้องกลอกตามองเจ้าของคำพูดด้วยทีท่าอึกอัก
แล้วถามกลับไปเหมือนเฉไฉ
“พี่นัทไปทำธุระเหรอคะ?”
พี่เกมส์ขยับยิ้มเมื่อได้ยินคำถาม
“อ่าฮะ มีไรจะฝากไว้ป่ะ?”
“ไม่มี ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะ” ฉันรีบจบบทสนทนาของเราลง
หันหลังเดินตรงไปที่ประตูห้องเพื่อออกไปจากที่แห่งนี้
แต่เหมือนพี่เกมส์จะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น
เขาเดินตามหลังฉันมาที่ประตูห้อง
แล้วพูดขึ้นคล้ายกับรู้อะไร ไม่สิ! เรียกว่ากวนประสาทมากกว่า
“ไม่คิดจะให้พี่บอกไอ้นัทจริงๆ เหรอคะว่าน้องกานต์มาหาที่ห้อง”
“ไม่ต้องค่ะ” ฉันยังคงยืนยันคำพูดเดิม แต่
“แล้วเรื่องที่น้องกานต์มารื้อของเหมือนหาอะไรบางอย่างละคะ ต้องบอกไอ้นัทด้วยไหม?”
ฉันเหลียวหลังขวับ
ทำตาโตใส่คนตัวใหญ่อย่างไม่เชื่อหู พี่เกมส์ยักไหล่ยิ้มๆ
เหมือนไม่ได้จริงจังกับคำพูดของตัวเองที่กล่าวออกมา พลางเอนตัวพิงผนังคล้ายรอฟังคำตอบ
ด้วยคำถามที่เหมือนจับผิดอย่างรู้ทันของเขานั่นแหละ มันก็เลยทำให้ฉันไม่กล้าตอบอะไรกลับไป จนอีกฝ่ายคำพูดออกมาเอง
“ว่าไง สรุปยังไง?”
“พี่เกมส์อย่าใส่ร้ายหนูได้ไหมคะ?!” เมื่อหมดหนทางที่จะหาข้อแก้ตัว
ทางเลือกสุดท้ายคือการวีนแตกตัดบท รีบเอื้อมมือหมุนลูกบิดพาตัวเองออกจากห้องทันที
ตึงงง!
ยังไม่ทันที่ประตูจะเปิดออกดี
แรงกระแทกของฝ่ามือก็ทำให้บานประตูปิดลงอีกครั้ง มือข้างหนึ่งของพี่เกมส์พุ่งเข้ากุมมือฉันตรงลูกบิดประตูแน่น
ฉันไม่กล้าหันไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
เพราะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักกายที่เบียดชิดอยู่ด้านหลัง
ระยะห่างของเราใกล้กันมาก
มากเสียจนได้กลิ่นหอมของสบู่เหลวและยาสระผมที่ติดอยู่ตามเนื้อตัว
“พี่จะบอกอะไรน้องกานต์อย่างหนึ่งเอาไหมคะ?”
คำถามที่เหมือนจะรู้ความต้องการของฉันทะลุปรุโปร่งของพี่เกมส์
ทำฉันยืนตัวแข็งทื่อ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก
แม้ว่าบ่อยครั้งที่เขาชอบแกล้งฉัน แต่นี่คือครั้งแรก ที่เขาแกล้งแรงถึงขั้นเข้าประชิดตัวใกล้ขนาดนี้…
“สิ่งที่กานต์หาอยู่มันไม่ได้อยู่ในห้องนี้หรอกรู้ไหม??”
นี่เขารู้เหรอ
ว่าฉันกำลังหาอะไร?
“ถ้ากานต์อยากได้สิ่งที่กำลังหา บอกเลยว่าตอนนี้มันอยู่ที่พี่” พี่เกมส์ขยับกายเบียดชิดฉันมากขึ้น ผิวกายเปลือยเปล่าบางส่วนของเขาโฉบเฉียวผิวฉันไปเล็กน้อย
ฝ่ามือแกร่งซึ่งทาบอยู่ที่บานประตูค่อยๆ
เลื่อนจับช่วงไหล่ฉันอย่างช้าๆ ก่อนตามมาด้วยคำพูดเชิงกระซิบข้างหูว่า
“ถ้าน้องกานต์อยากรู้พี่ก็จะบอก แต่พี่มีข้อแลกเปลี่ยนน้าา สนใจป้ะ?”
จะบอกว่าไม่อยากรู้เลยมันก็ไม่ใช่ ในเมื่อพี่เกมส์เองก็เป็นหลักฐานจับโกหกชั้นดีที่พี่นัทสร้างเอาไว้ และถ้าหากว่าสิ่งที่พี่เกมส์รู้ อาจจะพอช่วยฉันได้บ้างล่ะก็...
“แลกกับอะไรคะ?” ฉันก็คงต้องลองเสี่ยงดู
พี่เกมส์หัวเราะดังหึในลำคอ เขาเงียบไปครู่สั้นๆ โดยยังยืนกักขังฉันเอาไว้ที่บานประตูอย่างงั้น แต่แล้วก็ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจ
“ตอนนี้พี่โป๊อยู่... น้องกานต์คิดว่าพี่จะให้ทำอะไรล่ะ?”
To Be Continued...
หมายเหตุ
[1]ซิกซี้ คือเสียงหัวเราะหยอกล้อเย้าหยอกกัน
ผัวไม่อยู่ เมียหลวงร่าเริงนะบอกเลย 5555555555555555555
ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%
1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย
ติดแท็กในทวิต
#รักติดเกม
#ฟิคแฟนติดเกม
#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย
{ เรื่องอื่นของหนุ่มๆ ในสังกัด }
ไม่เคยส่องหรือลองอ่านเรื่องไหน จิ้มได้น้า
-กานต์-
-พี่เกมส์-
-พี่นัท-
-ลูกตาล , เมย์ , บอส-
ความคิดเห็น