ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 2
เมื่อมีทางเข้า...ก็ต้องมีทางออก...
ไม่มีอะไรที่ไร้ซึ่งทางออก ยกเว้นสิ่งที่ไม่มีทางเข้าเท่านั้น
"โซยุซคุง โซยุซคุง!!!" เสียงของฝาแฝดที่ไม่เคยเรียกชื่อเขามาก่อนดังขึ้น
"ครับ...?" คนถูกเรียกขานเบาๆ แต่นั้นก็ทำให้คนเรียกเบาใจลงได้แล้ว
"ที่ศรีษะคุณยังเจ็บอยู่ไหมครับ?" สิ้นเสียงคนถาม เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นลูบหัวทันที
เขาโดนทุบมานี้นะ...
"ใครทำแผลให้ผมหรอ?" เขาถามหลังจากจับๆหัวตัวเองแล้วโดนผ้าพันแผลที่พันอยู่
"ผมเองแหละ แล้วตกลงยังเจ็บอยู่ไหมครับ?" อีวานถามซ้ำ
"เริ่มหายแล้วล่ะ แล้วอัลเฟรดล่ะ?" ถามหาก็ได้ยินเสียงคนที่ถาม
"ประตูล็อกแหะ..." อัลเฟรดที่ลองพยายามเปิดประตูดูซักพักหันกลับมาบอก
ถ้าจะลองสังเกตุรอบๆห้องดู มันเหมือนเป็นห้องว่างๆที่ไม่ค่อยได้ใช้ และมันจะว่างจริงๆถ้าไม่มีตู้เก็บของใบใหญ่ โต๊ะ หีบเก็บอะไรซักอย่างที่พวกเขาไม่ค่อยกล้าเปิด ไฟที่แขวนอยู่บนเพดานซึ่งก็ไม่ได้ให้ความสว่างมากเท่าไหร่ กับประตูที่มีรูกุญแจแต่ไม่มีกุญแจให้เปิด
จะหนีทางหน้าต่างก็ดันไม่มีหน้าต่างให้ปีนหนีเสียนี้...
"ลองค้นทั่วๆก่อน มันต้องมีทางออกสิ" โซยุซพูดขึ้นแล้วเริ่มเดินไปเคาะตามผนัง
"ตู้ก็ล็อกนะ คิดจะไม่ให้ฉันทำอะไรเลยรึไง!!!" อัลเฟรดเงื้อกำปั้นแล้วชกตู้เก็บของเต็มแรงจนมันพัง "โอเค เปิดได้แล้ว"
"รุนแรงจังนะครับ" โซยุซหันไปพูดด้วยแล้วเคาะต่อ จนรู้สึกว่าบริเวณนี้กลวง
เขาค่อยๆเอามีดกรีดผนักเบาๆและลอกวอลเปเปอร์ออก
ไม้?
เขามองอย่างสงใส ก่อนจะเอามีดแงะแผ่นไม้ออกมา
"ผมเจอกล่อง...กล่องไม้" เขาหยิบกล่องไม้สีดำขอบทองออกมา "ต้องใช้กุญแจเปิด"
"ขอผมลองเปิดจะได้ไหมครับ?" อีวานเดินเข้ามาพร้อมกับลูกกุญแจที่เก็บได้ในตอนแรก
โซยุซยื่นกล่องไม้ให้แฝดด้วยความระมัดระวัง คนรับก็ค่อยๆรับมาและเปิดมันขึ้นเช่นกัน
"สมุด?" อัลเฟรดที่พึ่งมาดูหลังจากพังประตูตู้ไม้ไปแล้วพูดขึ้นแบบงงๆแล้วเอาไปเปิดดู "ตัวอักษรอะไรไม่รู้ นายลองดูสิ"
โซยุซรับสมุดมาเปิดดูบ้าง "อักษรโบราณรึเปล่าครับ? ไม่คุ้นเลย" เขาพยายามแกะว่ามันเขียนอะไร แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"ผมเคยเห็น ที่บ้านอังกฤฤษคุงกับตอนเด็กๆ" อีวานพูดขึ้นทำเอาทุกคนหันไปมอง
"แล้วนายอ่านรู้เรื่องไหม?" อัลเฟรดถาม
"ไม่ครับ ผมแค่เคยเห็น" เขาส่ายหน้า
"คงต้องเก็บไว้ก่อนสินะครับ" โซยุซยื่นหนังสือให้ฝาแฝด "ผมรู้ว่าคุณเก็บหนังสือได้"
คนรับรับหนังสือมาถือไว้ ระมัดระวังไม่ให้หนังสือเก่าขาดไปเสียก่อน
"เฮ นายว่าไม้ขีดไฟทำอะไรได้?"
หลังจากค้นต่อมาซักพัก อัลเฟรดก็โยนกล่องไม้ขีดไฟให้ทหารนอกหน้าที่
"หลายอย่างครับ ยิ่งถ้ามีลวดจะดีมาก" คนถือกล่องไม้ขีดไฟตอบ
เมื่อได้ยินคำว่าลวด หนุ่มผมทองเข้มก็นึกถึงของที่เก็บมาได้ตอนที่ตนคลานในอุโมง
"ฉันมี" เขายื่นลวดให้ "นายจะเอาไปทำอะไรน่ะ?"
"กุญแจไงครับ แค่ลวดก็เอาไปใช้ไขได้ถ้าดัดให้เข้ากับรูกุญแจ" เขายิ้ม ทีนี้ก็มีทางออกแล้ว "อีวานคุง รบกวนช่วยเดาลายของลูกกุญแจหน่อยได้ไหมครับ?"
คนถูกขอยืนจ้องรูกุญแจสักพักก็หยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมาวาด ก่อนจะส่งให้คนที่ขอให้มาดู
"สักครู่นะครับ" เขาหยิบไม้มาจุดไฟและเอาลวดไปลน และดัดให้กลายเป็นลายของลูกกุญแจที่ให้เปิดประตูออกไป
"เอาล่ะ ก่อนจะออก ผมขอถามว่าพวกคุณมีอะไรติดตัวกันมาบ้างครับ?" คนถือกุญแจผีถามขึ้น
"ฉันมีขนม น้ำ แล้วก็..." คนที่อายุน้อยที่สุดล้วงๆดูตามกระเป๋า "เฮ้ วันนี้ฉันเอาปืนมาด้วยล่ะ"
"ผม... ผมมีสมุดที่ได้จากกล่องนั้น ไบเบิล สมุดจด ดินสอ แล้วก็มีดน่ะครับ"
"อย่างน้อยก็มีอาวุธไว้ป้องกันตัวกันนะครับ งั้นผมจะเปิดล่ะนะ"
โซยุซใช้ลวดที่ดัดค่อยๆเปิดประตูออก เตรียมพร้อมที่จะพบสิ่งต่อไปไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม...
ต่อ chapter3
ไม่มีอะไรที่ไร้ซึ่งทางออก ยกเว้นสิ่งที่ไม่มีทางเข้าเท่านั้น
"โซยุซคุง โซยุซคุง!!!" เสียงของฝาแฝดที่ไม่เคยเรียกชื่อเขามาก่อนดังขึ้น
"ครับ...?" คนถูกเรียกขานเบาๆ แต่นั้นก็ทำให้คนเรียกเบาใจลงได้แล้ว
"ที่ศรีษะคุณยังเจ็บอยู่ไหมครับ?" สิ้นเสียงคนถาม เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นลูบหัวทันที
เขาโดนทุบมานี้นะ...
"ใครทำแผลให้ผมหรอ?" เขาถามหลังจากจับๆหัวตัวเองแล้วโดนผ้าพันแผลที่พันอยู่
"ผมเองแหละ แล้วตกลงยังเจ็บอยู่ไหมครับ?" อีวานถามซ้ำ
"เริ่มหายแล้วล่ะ แล้วอัลเฟรดล่ะ?" ถามหาก็ได้ยินเสียงคนที่ถาม
"ประตูล็อกแหะ..." อัลเฟรดที่ลองพยายามเปิดประตูดูซักพักหันกลับมาบอก
ถ้าจะลองสังเกตุรอบๆห้องดู มันเหมือนเป็นห้องว่างๆที่ไม่ค่อยได้ใช้ และมันจะว่างจริงๆถ้าไม่มีตู้เก็บของใบใหญ่ โต๊ะ หีบเก็บอะไรซักอย่างที่พวกเขาไม่ค่อยกล้าเปิด ไฟที่แขวนอยู่บนเพดานซึ่งก็ไม่ได้ให้ความสว่างมากเท่าไหร่ กับประตูที่มีรูกุญแจแต่ไม่มีกุญแจให้เปิด
จะหนีทางหน้าต่างก็ดันไม่มีหน้าต่างให้ปีนหนีเสียนี้...
"ลองค้นทั่วๆก่อน มันต้องมีทางออกสิ" โซยุซพูดขึ้นแล้วเริ่มเดินไปเคาะตามผนัง
"ตู้ก็ล็อกนะ คิดจะไม่ให้ฉันทำอะไรเลยรึไง!!!" อัลเฟรดเงื้อกำปั้นแล้วชกตู้เก็บของเต็มแรงจนมันพัง "โอเค เปิดได้แล้ว"
"รุนแรงจังนะครับ" โซยุซหันไปพูดด้วยแล้วเคาะต่อ จนรู้สึกว่าบริเวณนี้กลวง
เขาค่อยๆเอามีดกรีดผนักเบาๆและลอกวอลเปเปอร์ออก
ไม้?
เขามองอย่างสงใส ก่อนจะเอามีดแงะแผ่นไม้ออกมา
"ผมเจอกล่อง...กล่องไม้" เขาหยิบกล่องไม้สีดำขอบทองออกมา "ต้องใช้กุญแจเปิด"
"ขอผมลองเปิดจะได้ไหมครับ?" อีวานเดินเข้ามาพร้อมกับลูกกุญแจที่เก็บได้ในตอนแรก
โซยุซยื่นกล่องไม้ให้แฝดด้วยความระมัดระวัง คนรับก็ค่อยๆรับมาและเปิดมันขึ้นเช่นกัน
"สมุด?" อัลเฟรดที่พึ่งมาดูหลังจากพังประตูตู้ไม้ไปแล้วพูดขึ้นแบบงงๆแล้วเอาไปเปิดดู "ตัวอักษรอะไรไม่รู้ นายลองดูสิ"
โซยุซรับสมุดมาเปิดดูบ้าง "อักษรโบราณรึเปล่าครับ? ไม่คุ้นเลย" เขาพยายามแกะว่ามันเขียนอะไร แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"ผมเคยเห็น ที่บ้านอังกฤฤษคุงกับตอนเด็กๆ" อีวานพูดขึ้นทำเอาทุกคนหันไปมอง
"แล้วนายอ่านรู้เรื่องไหม?" อัลเฟรดถาม
"ไม่ครับ ผมแค่เคยเห็น" เขาส่ายหน้า
"คงต้องเก็บไว้ก่อนสินะครับ" โซยุซยื่นหนังสือให้ฝาแฝด "ผมรู้ว่าคุณเก็บหนังสือได้"
คนรับรับหนังสือมาถือไว้ ระมัดระวังไม่ให้หนังสือเก่าขาดไปเสียก่อน
"เฮ นายว่าไม้ขีดไฟทำอะไรได้?"
หลังจากค้นต่อมาซักพัก อัลเฟรดก็โยนกล่องไม้ขีดไฟให้ทหารนอกหน้าที่
"หลายอย่างครับ ยิ่งถ้ามีลวดจะดีมาก" คนถือกล่องไม้ขีดไฟตอบ
เมื่อได้ยินคำว่าลวด หนุ่มผมทองเข้มก็นึกถึงของที่เก็บมาได้ตอนที่ตนคลานในอุโมง
"ฉันมี" เขายื่นลวดให้ "นายจะเอาไปทำอะไรน่ะ?"
"กุญแจไงครับ แค่ลวดก็เอาไปใช้ไขได้ถ้าดัดให้เข้ากับรูกุญแจ" เขายิ้ม ทีนี้ก็มีทางออกแล้ว "อีวานคุง รบกวนช่วยเดาลายของลูกกุญแจหน่อยได้ไหมครับ?"
คนถูกขอยืนจ้องรูกุญแจสักพักก็หยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมาวาด ก่อนจะส่งให้คนที่ขอให้มาดู
"สักครู่นะครับ" เขาหยิบไม้มาจุดไฟและเอาลวดไปลน และดัดให้กลายเป็นลายของลูกกุญแจที่ให้เปิดประตูออกไป
"เอาล่ะ ก่อนจะออก ผมขอถามว่าพวกคุณมีอะไรติดตัวกันมาบ้างครับ?" คนถือกุญแจผีถามขึ้น
"ฉันมีขนม น้ำ แล้วก็..." คนที่อายุน้อยที่สุดล้วงๆดูตามกระเป๋า "เฮ้ วันนี้ฉันเอาปืนมาด้วยล่ะ"
"ผม... ผมมีสมุดที่ได้จากกล่องนั้น ไบเบิล สมุดจด ดินสอ แล้วก็มีดน่ะครับ"
"อย่างน้อยก็มีอาวุธไว้ป้องกันตัวกันนะครับ งั้นผมจะเปิดล่ะนะ"
โซยุซใช้ลวดที่ดัดค่อยๆเปิดประตูออก เตรียมพร้อมที่จะพบสิ่งต่อไปไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม...
ต่อ chapter3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น