ไฟปรารถนาอาญาแค้น

สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 
ห้ามผู้ใดละเมิดไม่ว่าการลอกเลียนดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ทั้งโดยเผยแพร่และโดยอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุดสงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

          E-Book ไฟปรารถนาอาญาแค้น
+++++++++++++

“มาทำไมอีก หรือจะมาเพื่อเยาะเย้ย เชิญหัวเราะให้สาแก่ใจเลย คุณทำสำเร็จแล้วนี่”
“ทำไมยังไม่ทำแผลอีก” ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดประชดประชันแต่เลือกที่จะเอื้อมมือไปแตะแผลที่หน้าผากของอีกฝ่าย ซึ่งหญิงสาวถอยฉากออกมาทันที ทำให้ปรเมศวร์มีโอกาสแทรกตัวเข้ามายืนในห้อง
“ช่างมัน ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ ไว้คอยย้ำเตือนว่าเป็นวันที่ฉันต้องเจ็บปวดกับการกระทำของเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด”
ยามเอ่ยถึงเขมจิราก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จนไหล่บางสั่นเทิ้ม ปรเมศวร์ทนไม่ไหวตวัดร่างบางมากอดไว้ กันธิชาพยายามขัดขืนแต่สู้แรงคนตัวโตไม่ได้จึงซบใบหน้าลงกับอกแกร่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างยอมแพ้ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างแผ่วเบาเพื่อปลุกปลอบใจ จนกระทั่งเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวสงบลงพร้อมกับดันร่างของตนออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม
“ปล่อย” กันธิชาสั่งด้วยเสียงแหบแห้งเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“ไม่! กว่าจะเข้าถึงตัวเธอได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยรู้ไหม” ใบหน้าคมโน้มกระซิบข้างใบหู ก่อนพรมจูบซับน้ำตาไปทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน จวบจนมาหยุดตรงริมฝีปากนุ่มหญิงสาวจึงรีบเบือนหน้าหนีหลบริมฝีปากร้อนทันที
“อย่าทำแบบนี้กับฉันอีกคุณปรเมศวร์”
“ทำไม ผัวจะจูบเมียบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มตีรวนฉวยโอกาสกับคนตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยความคิดถึง อยู่ใกล้ๆ เห็นหน้ากัน แต่ไม่อาจจะเอื้อมดึงมากอดได้

+++++++++++++

Seller Link:

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDk1Mjc4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTgwNjE1Ijt9

ฝากผลงานด้วยนะคะ                                            

“กันธิชาวางมีดลงเดี๋ยวนี้”

“ห้ามทำไม สมใจคุณแล้วนี่ อยากเห็นฉันทุกข์ทรมานตกต่ำที่สุดไม่ใช่เหรอ” กันธิชาชูข้อมือพร้อมกับมีดแกะสลักผลไม้ขึ้นมา

“ฉันไม่ต้องการมันแล้ว ได้โปรดเถอะวางมีดลงซะ” ปรเมศวร์เดินเข้ามาหาช้าๆ แต่กันธิชากลับส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งน้ำตา 

“ทุกอย่างมันจบลงแล้ว” กันธิชาบอกเพียงเท่านั้นก็หลับตาลงก่อนตัดสินใจกรีดแขนตัวเอง ท่ามกลางความตกใจและเสียงร้องห้ามของปรเมศวร์ที่วิ่งไปแย่งมีดนั้นทิ้ง

“ทำบ้าอะไรของเธอกันธิชา” ชายหนุ่มตะคอกเสียงใส่ด้วยความโมโห แล้วสำรวจข้อมือเล็กพบว่าไม่เป็นแผลลึกแค่โดนเฉียดๆ เท่านั้น เพราะเขาแย่งมีดมาไว้ได้ทันท่วงที จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนซับเลือดออกเบาๆ นี่เธอจงใจฆ่าตัวเองให้ตายไม่ใช่แค่ข่มขู่ ถ้าเขาไม่คว้ามีดไว้ ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

Cr...รูปจากอินเตอร์เน็ต

****ชื่อและนามสกุลของตัวละครสมมุติขึ้นเท่านั้น ถ้าไปตรงกับชื่อหรือนามสกุลผู้ใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยค่ะ****

แจ้งนิดหนึ่งจ้า อัพเนื้อหาเพียง 50-60% เท่านั้นนะคะ
งานที่อัพ ไม่ใช่ฉบับรีไรท์ อาจจะมีคำผิดหลุดออกไปบ้าง ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่ะ