คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5th CHAOS - Just let it flow
5th CHAOS - Just let it flow
ผมโผล่หัวไปโรงเรียนในตอนเช้าด้วยสภาพสะบักสะบอม...
เอ่อ...อย่าเพิ่งคิดลึกไปถึงไหนต่อไหนล่ะ แม้ว่าผมจะแทบไม่ได้นอนทั้งคืนตามที่พวกคุณแอบคิดอยู่ก็เถอะ แต่ไม่ได้มีเรื่องผิดผีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน สาบาน!
ก็จะให้ผมนอนหลับเข้าไปได้ยังไงล่ะครับ! กับไอ้ปุณณ์เนี่ย ถึงจะพอรู้จักกันบ้างก็จริงอยู่ แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอกว่าเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ อันที่จริงคือไม่สนิทเลยยย ผ่านมาผ่านไปโคตร ๆ
ดังนั้นไอ้เรื่องจะให้อยู่ดี ๆ มานอนร่วมเตียงกันสองต่อสอง แถมยังในบ้านของมัน ที่ผมเคยแต่เข้ามาอย่างมากสุด ๆ ก็แค่สนามหญ้า (เมื่อสองปีก่อน) นั่นน่ะ อยู่ดี ๆ จะให้มาอัปเลเวลค้างอ้างแรมกับมันในห้องนอนสองต่อสองเลยนี่มันก็เร็วเกินไป แถมเรื่องทั้งหมดยังเกิดขึ้นภายในเวลาแค่วันเดียวนี่ก็อีก
ผมเตรียมใจไม่ทันว่ะ
แต่จริง ๆ จะให้นอนก็นอนได้นะ ไม่มีคิดมากอยู่แล้ว ผมอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอนของมันเสร็จสรรพ (ทั้งที่ปกติผมใส่เสื้อกล้ามนอน แต่วันนี้มิดชิดหน่อยดีกว่า เพื่อความปลอดภัย) เรานั่งคุยกันพอเป็นพิธีนิดหน่อย ตอนแรกว่าจะเล่นเครื่อง XBOX360 สุดไฮโซของมันตามที่ถูกชวน แต่เอาเข้าจริง ๆ ดันไม่ค่อยมีอารมณ์ ในที่สุดปุณณ์ก็เป็นฝ่ายปิดไฟนอนอย่างว่าง่าย
เคราะห์ดีที่บ้านมันรวย เตียงมันเลยใหญ่ นอนกลิ้งกันสองคนนี่นอนได้สบาย สามคนสี่คนก็ยังไหวนะ เอ้า!
แต่ไม่รู้ชาติที่แล้วผมทำกรรมหนักอะไรนักหนา...
น้องแป้งเสือกเปิดประตู ผลัวะ เข้ามา!
ไอ้ปุณณ์เลยรีบคว้าตัวผม (ที่นอนอยู่ไกลโพ้นอีกฝั่งเตียง แถมมีหมอนข้างกั้นอาณาเขตอีกต่างหาก) ที่ทำท่าจะหลับอยู่รอมร่อแล้วเข้าไปกอด
มันกอดผม! เรื่องจริงไม่ได้โม้!!! แม่งเอ๊ยยยย!
ผมดิ้นสุดชีวิตก็แล้ว ผลักมันออกก็แล้ว แต่สู้แรงมันไม่ไหวจริง ๆ แขนไอ้ห่านี่แม่งแรงเยอะชะมัด! เห็นผอม ๆ อยู่แต่ดูถูกไม่ได้ อีกอย่าง มันอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่าผมมากครับ ทำเอาผมได้แค่ดิ้นพราด ๆ อย่างขัดใจอยู่ในแขนมัน
"แป๊บเดียว ๆ" มันกระซิบปลอบใจผมให้หยุดดิ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนคนเพิ่งตื่น ชะโงกหัวไปมองน้องสาวที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ตรงประตู เพราะเพิ่งเดินเข้ามาเจอพี่ชายนอนกอดกับแฟนตัวเองกลม (ดูดี ๆ สิวะ กูขัดขืนอยู่!)
"มีอะไรคะแป้ง" ไอ้พี่น้องคู่นี้รีบ ๆ คุย รีบ ๆ ไปซักทีสิโว้ยยย!
"แป้ง...เอาผ้าห่มมาให้เพิ่ม...กลัวพี่โน่หนาว" น้องมันทำท่าอึ้งรับประทาน ปนกับแลดูมีความสุขเล็กน้อยครับ โอ้ไม่...น้องแป้งครับ...น้องแป้งคิดอะไรรร
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแป้ง" ผมได้ยินเสียงปุณณ์ตอบน้องแบบนั้น พร้อมกับรู้สึกได้ว่ามันกระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก
แน่นอนว่าผมแกล้งหลับตายแบบไม่รับรู้เรื่องราวอะไรบนโลกนี้อีกแล้ว
"พี่โน่เขาไม่หนาวหรอก" ไม่ต้องลืมตาผมก็รู้ว่าไอ้ปุณณ์ทำหน้าแบบไหนอยู่ แล้วก็รู้ด้วยว่าน้องแป้งกำลังมีสีหน้ายังไง
โอ๊ยยย ไอ้พี่น้องบ้านนี่มันช่างขยันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงโว้ย!
"อ๋อออ แป้งลืมไป ฮิฮิ งั้นแป้งไม่กวนละ จะล็อคห้องให้นะ"
กริ๊ก
แล้วคืนนั้น เราสองคนก็แยกย้ายกันนอน ต่างคนต่างไม่ห่มผ้า (เพื่อความเท่าเทียม เพราะผ้าห่มมีอยู่ผืนเดียว) ยังดีที่ปุณณ์ปรับแอร์เป็น 25 องศาให้ห้องไม่หนาวจัด แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็นอนไม่ค่อยจะหลับเลยจริง ๆ
***
ตัดกลับมาที่เวลาปัจจุบัน...ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเรียนก้าวขาเข้ามา ก็ถูกรุมมองด้วยสายตาแปลก ๆ
อะไร...ไม่เคยเห็นโดมรึไง!?
"มีไร มองไม" ผมถามกลับห้วน ๆ พลางเหวี่ยงกระเป๋านักเรียน (ของปุณณ์) ลงจอดบนโต๊ะเรียนตัวประจำ โดยพยายามสบสายตาเพื่อนฝูงให้น้อยยยที่สุด เนื่องจากกลัวมันจะผิดสังเกต (ลืมไปว่าแบบนี่นี้แหละ ผิดหนัก)
"มึงไปเอาชุดนักเรียนใครมาใส่" นั่น...ไอ้เก่ง แม่งรู้ได้ไงวะ! เก่งสมชื่อจริง ๆ
"ไรของเมิงงง" แต่ถ้าคิดว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ไม่ใช่โน่แล้วครับ! ถูกผิดไม่สน กูขอเถียงไว้ก่อน แต่ที่ไม่มองตาแบบนี้ ไม่รู้มันจะเชื่อผมรึเปล่า
"มึงนั่นแหละปฏิเสธทำไม เห็นอยู่ทนโท่ว่าไอ้ชุดนี้ไม่ใช่ของมึง รหัสนักเรียนก็ไม่ใช่ ไซส์หลวมโพรกอย่างนี้ก็ไม่ใช่ นอกจากมึงจะตัวหดลงได้ภายในเวลา 1 คืนอะนะ" ช่างสังเกตจังวุ้ย!
"อีกอย่าง...มึงไม่ได้ใช้จาคอปรุ่นนี้ แล้วกระเป๋ามึงของแท้ต้องมีสติ๊กเกอร์เสี่ยว ๆ แปะอยู่" วิเคราะห์ได้เป็นฉาก ๆ เลยวะ!
"สรุป...มึงไปนอนบ้านใครมา เมื่อคืนกูดอทเอรอมึงมาเล่นด้วยทั้งคืน" ตกลงว่าเรื่องของเรื่องคือมึงรู้ตั้งแต่ก่อนเห็นกูแล้วว่างั้นเหอะ! ไอ้สัด ทำเป็นพูดดี
ผมถอนหายใจหน่ายกับท่าทีเค้นความจริงของไอ้เก่ง ที่มีโอมพยักหน้าเป็นกำลังเสริม
"เออ เมื่อคืนกูไม่ได้กลับบ้าน"
"วะ วะ วะ ว้าววว จิ๊กกริ้วกะสาวที่ไหนวะ!" เชี่ยโอม ไอ้หมาเจาะปากมาเกิด ถ้าเมื่อคืนกูได้ไปจิ๊กกริ้วกะสาว กูจะไม่ทำหน้าเซ็งอย่างนี้เลยโว้ย
"สาวเหี้ยที่ไหนล่ะ กูติดแหง็กอยู่กะไอ้ปุณณ์ห้อง 1 ทั้งคืน" เท่านั้นแหละ คนที่ถอยเก้าอี้ออกไปไกลโพ้นคือไอ้โอม ส่วนไอ้เก่งปรี่เข้ามายกแขน ลูบหลังผมดูเป็นการใหญ่
"ในที่สุดมึงก็เสร็จผู้ชายจนได้สินะ กูว่าแล้ว...ไหนวะ ครั้งแรกเจ็บรึเปล่า ได้ข่าวว่าของไอ้ปุณณ์มันใหญ่ด้วย" เรื่องเหี้ย ๆ น่ะไวนะมึง ไอ้สัดเก่ง! ว่าแต่ของไอ้ปุณณ์มันใหญ่จริงเหรอวะ? เฮ้ย ไม่ใช่!
"บ้านป๊ามึงสิ! กูมีธุระกับมันเฉย ๆ แล้วบังเอิญว่าดึกแล้ว กูเลยต้องนอนค้างบ้านมัน ไม่มีอะไรโว้ย!" พออธิบายถึงตรงนี้ ไอ้โอมถึงได้ยอมเดินกลับมานั่งใกล้ ๆ ผมตามเดิมครับ ไอ้เวรนี่หนิ จริง ๆ เล้ย
"มึงไปสนิทกับปุณณ์ตั้งแต่ตอนไหนวะ กูนึกว่ารู้จักกันแต่ห่าง ๆ"
"ก็ไอ้เหี้ยง่อยแหละตัวดี ทำให้กูต้องไปสนิทกับมัน...เออ กูจัดการเรื่องงบชมรมอีก 2 หมื่นให้ได้แล้วนะ"
"อย่าบอกว่ามึงไปขายตูดให้ไอ้ปุณณ์"
ผวัะ!!! ตบเกรียนมันเจ็บมือ แต่ก็ขอตบแม่งซักทีเหอะครับ ไม่ไหวแล้ว ไอ้เชี่ยโอม!
"โอ๊ยยย ตบไมวะ!" ยัง...ยังมีหน้ามาถาม
"กูเห็นหมามันแกว่งตีนออกจากปากมึงอยู่เหมือนขาดอากาศหายใจ เลยตบให้อิสรภาพมันซะมั่ง เรื่องเหี้ย ๆ ละคิดได้ สัด" ผมก่นคำด่าพลางมองนาฬิกาข้อมือพลาง เห็นแล้วขัดใจฉิบหาย ปัดโธ่เว้ย! อีกตั้งหลายนาทีกว่าจะถึงเวลาโรงเรียนเข้า ผมต้องทนนั่งให้ไอ้พวกนี้เค้นคออีกนานแค่ไหนกันวะ!
'...กับกาลเวลาอาจจะล่วงเลยพ้นผ่าน กาลเวลายาวนานเธอลืมเลือนฉันบ้างไหม~'
เสียงริงโทนท่อนฮุคเพลง คิดถึงฉันหรือเปล่า ของวง Cocktail ที่ไอ้โอมใช้มานานสามเดือนกว่า (จนผมเริ่มเบื่อ) ดังขึ้นเหมือนเป็นกระดิ่งหมดยกนักมวย เฮ้อ...ในใจแอบโล่งโคตร ๆ ที่ไม่ต้องทนฟังมันกวนประสาทต่อ ผมยิ้มเย้ย ๆ ใส่มันก่อนจะก้มลงหยิบสมุดการบ้านใต้โต๊ะมาเช็กดูความเรียบร้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นว่าคนเป็นฝ่ายยิ้มเยาะกลับมา กลายเป็นมันซะฉิบ
"แม่มึงโทรมาว่ะ" ไอ้ห่า ใครวะแม่กู
ผมขมวดคิ้วมองหน้าจอมือถือ LG มันอย่างใคร่รู้ ก่อนจะตาแทบเหลือกถลน "มึงบอกไปว่าไม่ได้อยู่กับกู"
"ไรวะ แฟนมึงเองแท้ ๆ ทำเป็นหยิ่ง ยูริเขาไม่น่ารักตรงไหน" ก็ไม่ได้ชอบจะให้ทำไงเล่า! อีกอย่าง ผมไม่ถนัดกับการที่มีผู้หญิงหรือใครสักคนมาวิ่งไล่ตามแบบนี้ด้วย
ไอ้โอมเมื่อไม่ได้คำตอบอะไรจากปากผม มันจึงทำแค่ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วกดรับสายโทรศัพท์ที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ผมตบไหล่มันอีกสองทีเป็นการกำชับให้ทำตามแผน ส่วนมันก็ได้แต่ปัด ๆ มือผมออกเหมือนจะบอกว่า รู้แล้วแหละน่า
"ครับ...โน่ไม่อยู่ครับ ยังไม่เจอกันเลย" ดีมาก ดีมาก
"ง่ะ...แหะ ๆๆ...เก่งจังครับ แป๊บนึงนะ" เฮ้ย!?
"แม่มึงรู้ทันว่ะ" มันใช้มือป้องไมค์มือถือแล้วกระซิบกระซาบคำที่ผมไม่ค่อยอยากฟัง ไม่รู้ทำไม ไม่ว่าเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้เป็นรู้ทันผมเสมอ
สุดท้ายคนที่ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรับเอาโทรศัพท์เครื่องเหลี่ยมสีดำมาคุยคือผมนั่นเอง "ครับ ว่าไง"
"ทำไมยูริโทรหาโน่ไม่ติดเลยล่ะคะ" เสียงเริงร่าจากปลายสายดังตอบโต้ผมโดยที่มีเสียงรอบข้างเอะอะดังลั่น นี่เธอคงจะถึงโรงเรียนแล้วละมั้ง ผมคิดและได้แต่ฉีกยิ้มแหย ๆ ให้โทรศัพท์
"มือถือผมแบตฯ หมดน่ะ"
"เมื่อคืนก็ไม่ออนไลน์นะ"
"ก็ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา ยูริมีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่า" รีบเข้าประเด็นซักทีเถอะครับ!
"อ๋อ...ฮิฮิฮิ" เสียงที่เธอหัวเราะกลับมานั้นฟังดูไม่น่าไว้ใจชอบกล ตอนนี้ผมรู้สึกเหงื่อตก แม้ในห้องเรียนจะเปิดแอร์เย็นเจี๊ยบอยู่ก็เถอะ "เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะโน่" ว่าแล้วไง
"เย็นนี้ผมต้องเข้าชมรม คงเลิกเย็น ๆ เลยน่ะ"
"ไม่เป็นไร ยูรอที่สยามนะ ร้านบ้านหญิงชั้นสองเหมือนเดิม" คิดเหมาเอาเองเสร็จสรรพ นี่แหละยูริ ตัวผมเองก็เป็นพวกปฏิเสธคนไม่เก่งเสียด้วย โดยเฉพาะกับยูริแล้ว ยิ่งปฏิเสธยากเข้าไปใหญ่ (จะว่าไปผมก็ปฏิเสธไอ้ปุณณ์ไม่เป็นเหมือนกันนี่หว่า)
"อาจจะโผล่ไปค่ำหน่อยนะ" ทำได้ดีที่สุดก็แค่นี้แหละครับ
"ไม่เป็นไรค่ะ ยูไม่รีบ แล้วเจอกันนะ" เสียงเริงร่าของเธอเอ่ยลาก่อนสายจะถูกตัดไป จริง ๆ แล้วยูริก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลยละ เธอไม่เรื่องมาก ไม่งอแง ไม่เอาแต่ใจเหมือนผู้หญิงคนอื่น ติดแต่จะชอบคิดเหมาเอาเองก็เท่านั้น อย่างตอนนี้ที่ผมมีสถานะเป็น แฟน ของเธออยู่นี่ก็เหมือนกัน ผมยังไม่ยักจำได้เลยแฮะว่าเราไปตกลงกันตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่า...รู้ตัวอีกทีก็มีแฟนเป็นยูริซะแล้ว
แต่ก็เอาเถอะ ไม่ได้เสียหายอะไร ยูริก็น่ารักดี คุณพ่อเธอเป็นชาวญี่ปุ่น เธอจึงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ะครับ ขาว ๆ หน้าใส ตาโต (อืม...มีเขี้ยวด้วย) พูดจ้อได้ทั้งวันโดยไม่มีวี่แววจะเหนื่อย บางทีผมก็รู้สึกว่าเธอช่างสดใส และน่ารำคาญในเวลาเดียวกัน แหะ ๆๆ
วันนี้โผล่ไปเจอสักหน่อยก็แล้วกัน ไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์แล้วนี่ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมไม่ดูแลแฟน
TBC.
แปะริงโทนน้องโอม จริง ๆ Cocktail ทำเวอร์ชันใหม่ปี 2019 แล้ว แต่อยากให้ฟังเวอร์ชันปี 2003 มากกว่า มันได้อารมณ์ดี 555
Postscript (Since 2008) : ตอนแรกว่าจะไปเรียน แล้วกะหนีไปเที่ยวเล่นต่อ แต่ไป ๆ มา ๆ ไม่ได้ไปเรียน เรื่องเที่ยวเลยเป็นอันพับไป (เพราะขี้เกียจแล้ว) ฮา.... งั้นมาอัพเดทชีวิตปุณณ์กับโน่ซักหน่อยแล้วกันเนอะ (ขอโทษนะคะที่ยังไม่เรียบร้อยกัน 555+)
ตอนที่แล้วแอบตกใจ มีคุณแม่น้อง ๆ กางเกงน้ำเงิน(รองเท้าหนัง) มาคอมเม้นด้วย... ฮี่ ๆๆ สวัสดีค่ะ อยากมีลูกเรียนรร.นี้มั่งจัง จะเลี้ยงให้.......... (เซ็นเซอร์) 555+ ล้อเล่นนะคะ ^^
ว่าแต่น้องโน่มีแฟนนี่มันยังไงหว่า...... เขียนให้ตอนหน้ายูริเป็นลูคีเมียตายไม่ทราบสาเหตุเลยดีไม๊? (ดี ๆๆ -- เสียงจากปุณณ์) เดี๋ยวรอดูนะคะว่าจะเป็นลูคีเมียหรือไข้หวัดนก (ฮา) xD
คนคลิกเข้าเยอะแยะเลยแต่ไม่ค่อยมีคอมเม้น น้อยใจเนอะ อ่านแล้วอยากเขียนอะไรก็เชิญเขียนได้ตามสบายเลยค่ะ ^^ ส่วนเรื่องคะแนนโหวต ขอบคุณมากค่ะ ชอบไม่ชอบยังไงก็ช่วยกดใส่คะแนนให้ด้วยนะคะ (ชอบน้อยให้น้อย ชอบมากให้มาก) จะได้เช็คฟีดแบ็คของผู้เขียนเองด้วยเนอะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ!
ความคิดเห็น