คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9
-9-
วันถัมาผม็ลับมาแ๊แ๋ไ้เหมือนเิม ผมหลบเลี่ยที่ะพบปะหน้าับเา พยายามทำัวลีบเมื่ออยู่โรเรียน แ่ไอ้ภีม็อบมายุ่วุ่นวาย แถมมันยัเป็นเพื่อนี้อเาอี แบบนี้ผมะหนีเาไปหนาย๊าย!!!!!
“ั์่วนี้หยุบ่อยแล้วนะ ถ้าั์ะหยุเรียน็ส่ใบลามา้วยนะ เี๋ยวิ มส.” หัวหน้าูเป็นห่วเป็นใยผมเหมือนเิม และูเหมือนเธียระเป็นห่วเป็นใยหัวหน้ามาึ้นเท่าัว
“รอน ไปิน้าวันเถอะ” เธียรัวนพลาโอบไหล่หัวหน้าที่ยิ้มแหย ๆ ให้ผม
ส่วนผม็้อทนูภาพบาาบาใทุวันแบบเนี๊ย
“ูเหมือนไอ้เธียรมันะหวรอนมาึ้นนะ ว่ามั๊ย ?” ภีมนั่บนโ๊ะอผม วนุย
“มาบอเราทำไม ?” ผมมอมันเ็ ๆ
“็เผื่อ…. นายะัใามันไ้” ภีมระิบบอเบา ๆ
ผมสะุ้ัวันเ้าอี้ ถอยห่าามัน
“หมายวามว่ายัไ ?”
“นาย… แอบอบเธียรใ่มั๊ย ?” ภีมถามยิ้ม ๆ
“…” ผมเม้มริมฝีปา ลุาเ้าอี้เิน้ำหนี
“หนีทำไมล่ะ ? ว่าไ ?” ภีมามมาิ ๆ นผมัรำา
“ไม่เี่ยวับนาย!” ผมวาอย่าโมโห
“ไม่เี่ยวั้นเหรอ ?? ไม่เี่ยวไ้ยัไ… ในเมื่อ..ัน…….เป็นเพื่อนรัอเา”
“….” ผมเม้มริมฝีปาแน่น มอาเาอย่านึสสัย
“นาย้อารอะไร ?” ผมถามเบา ๆ
“อืม… ไม่มีอะไรหรอ ันแ่อยาบอนายว่า เธียรมันไม่มีวันมอนายหรอ เพราะมันมีนที่มันรัอยู่แล้ว” เรื่อนั้นทำไมผมะไม่รู้!! ผมรีบ้าวหนีาไอ้ภีม
ผมโเรียนมาเล่นเมส์แถวหน้าโรเรียน มีลู้าเป็นเ็นัเรียนในโรเรียนผมนิหน่อย… นึว่าทั้โรเรียน ะมีผมนเียวเสียอี ที่ไม่ั้ใเรียน
ผมนั่เล่นนถึเวลาเลิเรียน ู่ ๆ ไอ้วาย 2 ัวที่เอวัน่อน็พาพวเินมาเป็นสิบ
มาทำม๊ายยยยยยย!! แถบนี้มีแุ่หนู ๆ ทั้น้านนนน มาทำมาย้าบบบบบบ!!!
ผมทำัวลีบ ้มหน้า้มา เินเนียน ๆ หวัะผ่านไอ้ลุ่มนี้ไปอย่าสันิสุ……
“เฮ้ย! นั่นมันไอ้แว่นราว่อนใ่ป่าววะ!” เวร!! อะไรมันะวยปานน้านนนนน!!!
ผมรีบวิ่หนีอย่าไม่ิีวิ ไอ้พวนั้น็ยัไล่ามผมอยู่ ผมไปทำอะไรให้พวแ๊~~~~~!!!!!
โีนะที่มันมาเอผมหลัาผมผ่าน่ววิฤไปแล้ว ไม่อย่านั้นไม่มีแรวิ่แน่ ๆ!!!
แอ๊!! ในเวลาแบบนี้ผมมาิไอ้เรื่อพรรนี้ทำไมเนี่ย!!!
ผมเลิวิ่เ้าออยับ้อนนมาถึทาัน ….พวมันไล่ามมาทันแ่…1….2…….3 น
“เสร็แน่ไอ้แห้! ราว่อนีนะ ที่มีปืนมา่วย! แ่วันนี้เอ็ายอย่าหมาแน่!” ไอ้วายที่เอรั้ที่แล้วะโน้อ ่อนพวอมันะรูันมาทำร้ายผม
ส่วนผมนั้นสู้สุใาิ้นสิรับ มีมือมีีนเหมือนัน ยอมให้มันทำฝ่ายเียวไ้ยัไ
ผมวำปั้นะบันหน้าวายัวนึเ้าเ็มแร แ่็โนเท้าถีบสวนมานุ… หนอยยยย!!
สู้ว้อยยยยยย~!!
พวมันมาเพิ่มึ้นา 3 เป็น 5…6……7….. เฮ้ย! เท่าไหร่แล้วเนี่ย!!
ผมนอนุู้ใ้แนปป้อใบหน้าหล่อ ๆ (??) อัวเอาเท้าอพวมัน เ็บใริ ๆ ว๊อยยย!!! …ะที่ผมรู้สึหน้า้ำัว้ำไ้ที่
“หยุนะ!!” ู่ ๆ ไอ้ภีม็เป็นอัศวินี่ม้าม่ว(??) มาาไหนไม่รู้เ้ามาวาัวผมไว้
แ่เอ็ท่าทาะไม่ไหวนะ - -* หอบมาอย่าหมาเลย
ัวอมันให่ว่าผมเล็น้อย มันโอบัวผมไว้แน่น
“เฮ้ย! ทำเอี๊ยอะไรเนี่ย!!” ผมพยายามิ้นออาอ้อมแนอมัน ปวัวแปล๊บ ๆ
“ไอ้ภีม! ปล่อยนะเว้ย! ไอ้โ่!!” ผมวาอย่าหัวเสีย เมื่อมันเป็นนรับแรระแทาเท้าอไอ้พวระ ยำแทนผม แถมยัไม่มีารโ้อบลับให้หายแ้นอี
ผมรู้สึโมโหมันมา ๆ
“แม่ ูิ มันเป็นเย์ว่ะ! อไว้ไม่ปล่อยเลย ถอเสื้อแม่ ให้ปล้ำันเลยีมะ” ผมหน้าีพยายามีัวออาอ้อมแนไอ้ภีม
“อยู่นิ่ ๆ” เสียอมันพูเบา ๆ ทำให้ผมน้ำารื้อ… ทำไมมึ้อทำแบบนี้้วยวะ เอี้ยเหอะ!!
“ถ้าแะมัน พวมึเรียมัวายไ้เลย” เสียเย็น ๆ ที่ผมำไ้ว่าเป็นเสียอเธียรัึ้นพร้อมับเสียฝีเท้าอนอีหลายน
พอพวมันเห็นลุ่มนมาว่า็พาันวิ่หนีุลมุน
เอ่อ…แ่…ผมไม่อยาบอเลย…ว่าไอ้หน้าเถื่อนที่พามาแ่ละน…มันเป็นระเทยแอ๊บแมนที่แอบมาอบเธียร - -….
เธียรเ้ามาูเพื่อนอเาอย่าเป็นห่ว
“เฮ้ย! ยัไม่ายใ่มั๊ย” เธียร้มลถามเพื่อนัวเอ เารีบเรียนอื่น ๆ มา่วยพาภีมไปโรพยาบาล ึ่ผม็ามพวเาไป้วย… แนปวแปล๊บ ๆ เลยเว้ยเฮ้ย!!
ภีมถูหามส่โรพยาบาล ูเหมือนร่าายอเาะบอบ้ำ ผมทำไ้เพียนั่รอเียบ ๆ
เพื่อนหลายนมอผมอย่าหวา ๆ …พวเารู้ว่าผมมีเรื่อเป็นประำ แ่ไม่เยเห็นันะ ๆ แบบนี้…
เธียรหันมาสบามอผม้วยวามโมโห
“เพราะนาย! เพราะนายนเียว!” เาวาใส่หน้าผมเสียั มือหนาที่เยสัมผัสายผม ับอเสื้อนัเรียนอผมยึ้น
ผมรู้ว่านี่ไม่ใ่เวลาที่ะใเ้น แ่มัน็ห้ามไม่ไ้ริ ๆ ...อย่าเอาหน้าเ้ามาใล้ ๆ ไ้ม้ายยยยย!!
“ันไม่ไ้อให้เพื่อนนายมา่วยเลยนะ!!” ผมบอเา… แ่ผมิว่าเสียอผมเหมือนาระอมาว่านะ…. ผมไม่ไ้ั้ใ่ะ….T^T
“เธียร” หัวหน้ารีบเ้ามาห้าม มือเล็ ๆ บอบบานั่นับมืออเธียรไว้เบา ๆ
“รอน นายไม่้อมายุ่เรื่อนี้!” ูเหมือนเาพยายาม่มอารม์โรธ
ผมเพียแ่หันไปส่ยิ้มบาให้หัวหน้า
แล้ว็รู้สึหน้าา… ัวอผมล้มลระแทพื้น
เ็บว๊อยยยยย!!!
เพื่อน ๆ ที่มาเฝ้าไอ้ภีมหันมามอผมที่นั่ ๆ อยู่เป็นาเียว
ท้ออผมปั่นป่วน รู้สึอยาอ้ว …..อเหลว้นันึ้นมาในหลอออผม น้อไอสำลัมันออมา
…เิอะไรึ้น ??
…นี่…นี่เาผม……..แล้วเลือนี่ล่ะ ??….ผมไม่ไ้เป็นโร สไปโน ีรีเบลล่า รีเเนอเรั่นหรอนะ!!?? (<<<เี่ยวไรเนี่ย!! ปล.่วนี้บ้าวันลิเอร์ออฟเทียร์่ะ ^^” อิอิ)
สมออผมมึนไปหลายวินาที …….เพราะอวัยวะภายในอผมถูระแทแร ๆ หลายรั้็ไ้…. ผมลืนเลือาว ๆ ลอ…..แล้วเ็มุมปาราวับมันเป็นเรื่อธรรมา…..
….. ผมเยิไว้แล้วว่าัวันะ้อเป็นแบบนี้…..
แ่ผมไม่รู้ว่ามันะเ็บปวในใไ้ถึนานี้มา่อนเลย…….
“ั์!! เป็นอะไรน่ะ…….ทำไมเธียรทำแบบนี้ล่ะ!” รอนรีบวิ่เ้ามาูผม้วยวามเป็นห่ว วาหลัรอบแว่นอเามีน้ำาลอ
“รอน… นายอบั์ใ่มั๊ย! อบหมอนี่มาใ่มั๊ย!!” เาวาอย่าหัวเสีย
“ใ่! ผมอบั์! อบั์มาว่านอารม์ร้ายอย่าุเสียอีเธียร!!” ูเหมือนหัวหน้าะโรธเหมือนัน เาวาลับอย่าเหลืออ
“ไปันเถอะั์ อย่าอยู่รนี้เลย” เสียอหัวหน้าสั่น ๆ พยายามพยุัวผมลุึ้น
“รอน! รอน…..ันอโทษ…” เสียอเธียรัไล่หลัึ้นมา
“นที่นายวรอโทษไม่ใ่ผม แ่เป็นั์่าหา!” รอนบอเสียแหลม ลาัวผมไปนั่หลบมุมพร้อมสะอื้นฮั…….เ็บัเลย…. ผมเพิ่รู้สึ….เ็บไปหมทั้าย….และใ…..
“ฮะ ๆ…แ่…” ผมหัวเราะเบา ๆ… รู้สึสมเพศัวเอ
ผมเพิ่รู้สึัว …….
……ว่าัวเอนั้นหวัลม ๆ แล้ ๆ ….
……แ่นี้็ัเนแ่ไหนแล้ว …….
…….เธียรรัหัวหน้า…….
ไม่้อสสัยเลยว่าทำไมเาถึเลียผม….
เพราะหัวหน้ามัะเ้า้าผม… หัวหน้าอยู่ฝ่ายผมเสมอ…
“หัวหน้า..ร้อไห้….” ผมเอื้อมมือเ็น้ำาให้ใบหน้าเล็ ๆ นั้นเบา ๆ
ไม่ว่าะอิริยาบทไหน หัวหน้า็ูน่ารั น่าทะนุถนอม… นี่อาเป็นสาเหุนึที่เาอบหัวหน้า็ไ้
“ฮึ…ผ..ผม…ผมำลั…โรธมาเลย” หัวหน้าพยายามลั้นสะอื้นบอผม
“…ั์…ั์เหมือน…นที่ผมรั…” าลม ๆ อหัวหน้า้อมาที่ผม ผมทำหน้า ๆ
….หัวหน้าไม่ไ้อบเธียรั้นเหรอ….. อืมม์ …… มันะลายเป็นรัี่เศร้าละเนี่ย ??
“…ผม…เยอบผู้หินนึ…เธอ…เธออบทำัวแปลแย…. แล้วผม็หลไหลในวามโเ่นอเธอ.. เธอมีในสิ่ที่ผมไม่มี……………. เธอล้าบอร ๆ ว่ารัผม…. แ่ผมไม่เยล้าอะไรเลยัอย่า….มันเลยทำให้ผมเสียเธอไป” หัวหน้าบอเบา ๆ เ็น้ำาป้อย ๆ
“พอผมเอั์… ผม็เห็นั์้อนทับับเธอ….ั์…”
“ผมไม่เหมือนับเธอหรอ….” ผมบอเบา ๆ ….
“ไม่นะ ั์เหมือนับเธอริ ๆ …ไม่ใ่ที่นิสัยใอหรอ แ่เป็นอะไรบาอย่าในัวั์” หัวหน้าบอผมพร้อมยิ้มว้า
“เาเรียันว่าอะไรนะ…รัศมีเหรอ ?…..อืม….ั์มีรัศมีเหมือนับเธอ แถมยัเรียผมว่าหัวหน้าเหมือนับเธอ อบแอบนอนหลับในห้อเหมือนับเธอ เธอ็เล่นเมส์้วยนะ……อืม….” หัวหน้าพยายามนึ่อ
“……พอแล้วล่ะมั้ ไม่เห็นมีอะไรี ๆ เลย” ผมยิ้ม
หัวหน้าหัวเราะเบา ๆ เ็ราบเลือที่เปรอะเปื้อนามใบหน้าให้ผม
“ร…รอน..” เธียรเินมาหยุยืนหน้า หัวหน้า
…..โยไม่ิะมอมาที่ผมเลย้วย้ำ…….
แ้ำผิ 1 มิ.ย. 51
แ้ำผิ 22 มิ.ย. 51
ความคิดเห็น