ฟิคบารามอส ตอนเงือกน้อย(เฟริน)ผจญภัย(เวอร์ชั่นพิสดาร)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 การพบกันครั้งแรกของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า

 

ณ  ดินแดนอันไกลโพ้น  ไกลจนไม่รู้ว่ามีจริงในโลกใบนี้ยังมีเมืองชาวเงือกอยู่เมืองหนึ่งใต้ท้องทะเลลึก  มีราชาผู้ผดุงความยุติธรรมมานานนับร้อยๆพันๆปี นามว่า

เอวิเดส  เกรเดเวล 

"เฟลิโอน่า  เฟลิโอน่า  เฟลิโอน่าลูกอยู่ที่ไหน" เสียงของราชาเงือกที่ร้องเรียกลูกสาวสุดที่รัก

"เซบัสเตียนเจ้าอยู่ที่ไหนมาหาข้าหน่อยสิ" เสียงของราชาเงือกยังคงเรียกเจ้าพระพี่เลี้ยงอีกคนของเฟลิโอน่าที่มีรูปร่างก็คือปูตัวสีแดง

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเฟลิโอน่าไปไหน"พระราชาชาวเงือกถามเจ้าเซบัสเตียน

"เอ่อ คะ คะคือว่า จะ จะ เจ้าหญิงทรงไป  หนะ ไหน กะหม่อมมิทราบพะย่ะคะ"เสียงของเจ้าเซบัสเตียนพูดอย่างตะกุกตะกัก  ก้มหัวมุดใต้พื้นทรายอย่างเกรงกลัวต่ออำนาจของพระราชาผุ้เป็นใหญที่สุดในท้องทะเลและชาวเงือก

"เจ้าว่าอะไรนะ  เจ้าไม่รู้งั้นรึ" เสียงของราชาผู้เป็นใหญ่พูดอย่างพยายามสงบสติอารมณ์อย่างสุดขีด

"พะ...พะย่ะคะ" เสียงของเจ้าเซบัสเตียนยังคงตะกุกตะกัก

"แองจี้  เรนอน  มาหาพ่อซิลูก" พระราชาเอวิเดสตะโกนเรียกลูกสาวอีกสองคน 

"เพคะท่านพ่อ" เสียงของสองสาวที่กล่าวออกมาอย่างอ่อนหวาน

"เดี๋ยวเจ้าลองไปค้นหาเจ้าน้องสาวสุดแสบของพวกเจ้ามาพบข้าพ่อที พ่อมีเรื่องสำคัญที่จะต้องพูดด้วย" พระราชาเอวิเดสสั่งลูกสาวแสนสวยทั้งสอง

"เพคะท่านพ่อ"เสียงตอบรับอย่างไม่มีข้อต่อรองแต่ประการใดของแองจี้และเรนอน

(ใจคอจะพูดอยู่แค่ประโยคเดียวรึไงเนี่ยแม่สองสาว)

**********ถัดมาทางด้านของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า******************

"โกโดมเจ้ารีบกลับไปบอกท่านพ่อนะว่าอีกซักพักเดี๋ยวเราจะกลับ"สุรเสียงที่แสนหวานของหญิงผู้ที่มีนัยน์ตาและผมสีน้ำตาลเรือนร่างของเธอ(ถ้ามองแต่ส่วนบนนะ)จัดว่าสวยมากเลยทีเดียวเพียงแต่ก็ต้องมาสะดุดตรงที่เธอนั้นไม่มีขาเหมือนกลับคนทั่วไป  แต่กลับมีขาแบบปลาหรือที่มนุษย์พากันเรียกว่า "นางเงือก"  กล่าววาจาอย่างอ่อนโยน

"แต่หม่อมฉันว่าเจ้าหญิงน่าจะกลับได้แล้วมากกว่า  เพราะเจ้าหญิงทรงมานานแล้วนะพระเจ้าค่ะ"เสียงที่เล็กๆซึ่งฟังแล้วไม่ค่อยจะดูน่าเกรงขรามซักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับชาวเงือกโดยทั่วไป  เพราะเจ้าโกโดมตัวนี้จะมีลักษณะที่ตัวเล็กมาก  ทั้งยังมีเขากวางตรงหัวอีก ซึ่งพอมองดูแล้วก็น่าขันมาก(ลองนึกสภาพดูสิ ถ้าให้โกโดมมีขาเหมือนปลาแล้วก็มีเขาอยู่ตรงหัวอีก  555+นึกแล้วขำ)

"เอ๊ะ!  เจ้านี่นิทำไมต้องมาเถียงก็บอกให้ไปบอกท่านพ่อไงเล่า  เจ้ากล้าขัดคำสั่งเรางั้นรึรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเราต้องรายงานพฤติกรรมของเจ้าให้ท่านพ่อฟัง" เสียงที่ในตอนแรกอาจจะดูเป็นเสียงที่อ่อนหวานแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงที่น่ากลัวของเจ้าโกโดมตัวน้อยนี้

"ก็ได้พะเจ้าค่ะ  แต่เจ้าหญิงต้องทรงสัญญากับหม่อมฉันว่าจะต้องดูแลตัวเองให้ดีในขณะที่หม่อมฉันไม่ได้อยู่กลับพระองค์"มีการต่อรองของพระพี่เลี้ยงโกโดม

"น่า................โกโดมตอนนี้เราก็โตพอแล้วเราดูแลตัวเองได้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"เสียงของเจ้าหญิงตอนนี้ดูท่าจะดีขึ้นหลังจากพระพี่เลี้ยงของเธอยอมง่ายๆแต่โดยดีกลับคำกล่าวที่ออกจะเป็นแนวขู่ซะมากกว่า

"พะเจ้าค่ะ  เจ้าหญิงรีบกลับวังนะพระเจ้าค่ะเพราะวันนี้หม่อมฉันว่าอาจจะเกิดพายุได้"ยังมิวายที่จะต่อรองกับเจ้าหญิง

"อืม  เรารู้แล้ว ไป ไปเจ้ารีบไปได้แล้วเดี๋ยวท่านพ่อจะเป็นห่วงเรา"เสียงที่สดใสเริ่มพริ้มพรายออกจากปากของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า เมื่อได้รู้ว่าตอนนี้ตนเป็นอิสระและไม่มีใครมารบกวนในขณะที่เธออยากจะแอบหนีไปเที่ยวเล่นบริเวณชายทะเลเพียงคนเดียว

เมื่อรู้ว่าเจ้าโกโดมได้จากไปแล้วไกลแล้วเจ้าหญิงเฟลิโอน่า  ก็รีบว่ายน้ำขึ้นบริเวณชายทะเลทันที  แต่ก่อนที่เธอจะว่ายไปถึงฝั่ง  เธอก็ได้พบเรือสำเภาขนาดใหญ่ลำหนึ่งกำลังลอยอยู่กลางทะเลซึ่งมีทั้งแสงและสีที่ชวนหลงไหลเป็นอย่างมาก  เธอจึงรีบว่ายน้ำเข้าดูว่ามีอะไรในเรือนั่นแล้วก็เกาะอยู่ริมเรือที่ในตอนนี้ไม่มีใครจะสังเกตุเห็นเธอ  แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าหญิงแห่งท้องทะเลคนหนึ่งกำลังมองงานในรื่นเริงในเรือนี้อย่างอยากรู้อยากเห็น(เพราะในท้องทะเลไม่เคยมีงานที่น่าดูสนุกขนาดนี้)

ดวงตาคู่โตตอนนี้มองไปในงานอย่างทั่วถึงแล้วก็สะดุดลงตรงที่หนุ่มผมสีเงินที่นั่งนิ่งไม่สนใจสิ่งใดในงานเลยซักนิดเดียว  ใบหน้าที่แม้จะไม่มีรอยยิ้มแต่ดูยังไงก็ยังดูหล่ออยู่ดีนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นชวนเคลิบเคลิ้มทำให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่าหลงใหลจนไม่อยากจะลดละออกจากสายตาของเธอไปไหน  เจ้าหญิงมองชายหนุ่มคนนี้นานแล้วนานเล่าจนกระทั่งถึง.................................................................................