ลิขิตรัก ลิขิตสวาท

                  “ฉะ… ฉันทำอะไรคะ?” ไอยรินตัวสั่นงันงกถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

                “เธอมาเที่ยวทำไมดึกๆดื่นๆ แล้วนี่ดูสิแต่งตัวอย่างกับอีตัว?”  ชายหนุ่มตอบอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนที่จะจบลงด้วยคำลงท้ายด้วยสำเนียงเย้ยหยัน สายตาหรี่มองเครื่องแต่งกายของเธอ หญิงสาวมองตามสายตานั้น แต่กลับไม่ได้รู้สึกเหมือนกับที่ชายหนุ่มว่าเลยสักนิด

                เธอสังเกต เห็นว่าหญิงสาวที่มาเที่ยวที่นี่ส่วนใหญ่ก็แต่งตัวประมาณนี้กันทั้งนั้น และแม้กระทั่งนางแบบสาวสวยที่นั่งคลอเคลียข้างกายเขาแทบจะเรียกได้ว่าชุดที่เธอใส่นั้นทั้งคว้านอกเว้าหน้าเว้าหลังแถมยังสั้นแค่คืบเรียกได้ว่าปิดอะไรแทบไม่มิดเลยด้วยซ้ำแต่ทำไมเขาต้องมาว่าเธอถึงขนาดนี้ด้วย หญิงสาวคิดอย่างน้อยใจ 

                “เธอต้องการอะไรหรือ ต้องการยั่วไอ้ทินกรมัน อย่างนั้นใช่ไหม  เอ๊ะ!หรือว่าอยากได้ยินคำชมว่ายังไงดีล่ะ ฉันพูดชมให้ก็ได้นะไม่จำเป็นต้องแต่งตัวมายั่วยวนใครขนาดนี้ก็ได้”

                “ชม… ชมว่าอะไรคะ?” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นถามชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

                “ไอยรินเธอสวย น่ารักมาก เซ็กซี่สุดๆไปเลย อย่างนี้ใช่ไหมที่เธอต้องการได้ยิน?” ชายหนุ่มกล่าวเย้ยหยันเธออีกหนพร้อมกับปรายตามองเธอแม้จะทำเป็นพูดประชดไปอย่างนั้นแต่ชายหนุ่มก็ต้องแอบยอมรับว่าเธอสวย น่ารัก แต่วันนี้เธอทำให้เขาเห็นอีกว่าเธอยังเซ็กซี่มากอีกด้วย

                นั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเป็นที่สุดเมื่อเห็นว่าตนนั้นไม่ได้เห็นคนเดียวแต่กลับเห็นว่ามีสายตาของใครหลายคนในคืนนี้มองหญิงสาวด้วยความหื่นกระหายเขาอยากเดินไปชกหน้าไอ้พวกนั้นนัก แต่คนที่เป็นสาเหตุทั้งหมดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาต้องสั่งสอนเธอเสียก่อน ชายหนุ่มคิดอย่างขุ่นเคือง

                “ฉันไม่อยากได้ยินใครพูดชมอะไรทั้งนั้น  ฉันขอบอกให้คุณเข้าใจเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วย” เมื่อได้ยินคำชมที่แอบแฝงด้วยคำพูดกระแนะกระแหนหญิงสาวก็เริ่มมีอารมณ์โกรธขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

                “อวดดี เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรือไง ที่แต่งตัวมาอย่างนี้เพราะไม่ใช่คิดจะยั่วยวนไอ้ทินกรมัน” ชายหนุ่มนึกโมโหในความปากกล้าของเธอ 

                “มันไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจแน่ ขอโทษนะคะถ้าหมดธุระแล้วดิฉันขอตัว” พูดจบหญิงสาวจึงหันหลังกลับเพื่อจะเดินจากไป แต่ชายหนุ่มกลับดึงกระชากต้นแขนของเธอไว้