คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ยุคสมัยแห่งปีศาจ
Demon Slayer
ภาค1 ผู้ทรยศแห่งเวโรเนีย
บทนำ ยุคสมัยแห่งปีศาจ
ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่ควรจะมืดมิด ถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงฉาน เปลวเพลิงที่ร้อนแรงเบื้องล่าง กำลังเผาผลาญซากอาคารของอาณาจักรที่โชคร้าย พร้อมกับเสียงโห่ร้องของผู้ชนะ และเสียงร่ำไห้ของผู้พ่ายแพ้ ที่สอดผสานกันจนเป็นดนตรีที่บรรเลงยามค่ำคืน
สงครามที่ปะทุขึ้นที่อาณาจักรแห่งนี้ เพิ่งจะจบลงไปเพียงไม่นาน กลิ่นคาวเลือด รวมถึงเศษซากอาวุธกองเกลื่อนพื้น และค่อยถูกเปลวเพลิงเผาไหม้ และลบเลือนสิ่งเหล่านั้นไป
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำ เดินผ่านเศษซากอาคารทั้งหมดไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาจ้องมองตรงไปข้างหน้าเหมือนกับว่าสิ่งรอบข้างไม่มีความสำคัญกับตัวเขา ก้าวเท้าแต่ละข้างอย่างมั่นคงจนไปหยุดอยู่บริเวณพื้นที่โล่งๆซึ่งรายล้อมด้วยซากปรักหักพังของอาคาร
“อภัยให้ข้าด้วยเถิด อาณาจักรผู้โชคร้าย ข้าทำไปเพื่อสันติภาพ” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ แล้วหลงเข้าไปอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านหลัง เขาอยู่ในชุดเกราะนักรบสีเงิน ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยรอยเลือดและฝุ่นควันจากการต่อสู้
“สภาพแบบนี้คงจัดดการเสร็จเรียบร้อยแล้วสินะ” เขาพูดขึ้น ทำให้ชายหนุ่มอีกคนหลุดออกจากห้วงความคิด
“ใช่” ชายหนุ่มเงียบไปพักหนึ่ง “ข้าจัดการกับราชารวมถึงขุนพลพวกมันทั้งหมดแล้ว ตอนนี้อาณาจักรแห่งนี้ตกเป็นของพวกเราโดยสมบูรณ์แล้ว เจ้ารีบไปเตรียมการสำหรับแผนขั้นต่อไปเถอะ อาควีนัส”
“ตอนนี้ไม่ต้องรีบหรอก เราบุกยึดอาณาจักรแห่งนี้ได้เร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้มาก อาณาจักรอื่นๆคงไม่เคลื่อนไหวในเร็วๆนี้แน่ เรายังพอมีเวลาอยู่” อาควีนัสกล่าว
“งั้นรึ” ชายหนุ่มตอบเบาๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้งเหมือนกับกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง อาควีนัสเห็นดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ข้าจะไปรอท่านที่ลานกลางเมื่อพร้อมกับพวกอสูร ถ้าท่านพร้อมเมื่อไหร่ให้ตามไปด้วย อสูรทุกตนกำลังรอท่านอยู่นะขอรับ” อาควีนัสกล่าวลา ปีกนกสีดำกางออกที่แผ่นหลัง ขนาดข้างละประมาณเกือบสองเมตร ปีกขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้าแต่กลับสร้างลมได้รุนแรง ร่างกายของอาควีนัสลอยขึ้นเหนือพื้น เหลือบสายตามามองที่ชายหนุ่มครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วบินกลับไป
อาควีนัสย่อมเข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มดี แม้เขาจะไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกับชายหนุ่ม แต่การที่จะให้ตัวเขาเข่นฆ่าพวกเดียวกันเองนั้นยากเกินกว่าที่เขาจะทำใจรับได้เหมือนกัน เหมือนดังมนุษย์ผู้นี้
มนุษย์ที่สังหารมนุษย์ด้วยกันเอง มนุษย์ที่อยู่ข้างปีศาจอย่างพวกเขา
มนุษย์ กับ ปีศาจ ย่อมไม่อาจอยู่ร่วมกันได้อยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มคนนี้กลับไม่ใช่ เขาต้องการที่จะอยู่กับปีศาจ เป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่คอยช่วยเหลือปีศาจ จนกระทั่งได้รับการยอมรับและขึ้นเป็นผู้นำของเหล่าปีศาจทั้งหมด
เขาควบคุมกองทัพของอสูรทั้งหมด เข้าทำลายอาณาจักรของมนุษย์ด้วยกันเอง เพื่อบรรลุเป้าหมายของเขาและเหล่าปีศาจทั้งมวล นั่นก็คือ
การที่มนุษย์ และ ปีศาจ จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข
ชายหนุ่มละสายตาจากหมู่ดาว ถอนหายใจยาวๆออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนที่ร่างกายจะกลายเป็นกลุ่มควันสีดำหายไป
ลานกลางเมืองที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเคยเป็นพระราชวังอันยิ่งใหญ่ ตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นพื้นที่โล่งที่รายล้อมด้วยซากปรักหักพังของอาคารทั้งหลาย ซึ่งตอนนี้รายล้อมไปด้วยเหล่าอสูรนาๆชนิด ไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่นตัว กำลังเฝ้ารอผู้นำของพวกมัน
ควันสีดำก่อตัวขึ้นบริเวณซากปรักหักพังอันหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นยอดของพระราชวังมาก่อน ภายในกลุ่มควันปรากฏร่างของชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำ ยืนจ้องมองไปยังเหล่าปีศาจทั้งหมด ทำให้สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ทั้งๆที่ไม่มีสัญญาณใดๆ ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเริ่มพูดขึ้น
“ก่อนอื่น ข้าต้องขอบใจพวกเจ้าทุกคนเป็นอย่างมาก ที่ได้เป็นกำลังสำคัญให้กับข้าในการบุกโจมตีในครั้งนี้ การต่อสู้ครั้งที่ผ่านๆมา พวกเราได้สูญเสียเพื่อนพ้องไปมากมาย แต่ข้าขอสัญญาว่า นับจากนี้เป็นต้นไป จะไม่มีการสูญเสียที่มากมายเช่นนี้เกิดขึ้นอีกต่อไปแล้ว”
ชายหนุ่มหยุดพูดไปพักหนึ่ง มองเหล่าปีศาจที่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความหวังและความชื่นชม
“อาณาจักรแห่งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของยุดสมัยใหม่ อดีตที่ผ่านมาเราจะละทิ้งมันไปซะและเราจะสร้างอนาคตขึ้นมาใหม่ อนาคตที่มีแต่สันติภาพ และความสงบสุขของโลกใบนี้” ชายหนุ่มหยุดพูดไปอีครั้งเพื่อสูดลมหายใจ มือขวาชูกำปั้นขึ้นเหนือท้องฟ้า ประกาศด้วยเสียงอันดังกึกก้อง
“นับจากนี้เป็นต้นไป ปีศาจ จะมีฐานะเทียบเท่ามนุษย์!!!”
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เสียงโห่ร้องของเหล่าปีศาจก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เสียงร้องที่บอกถึงการสิ้นสุดของยุคเก่า และเริ่มต้นยุคสมัยใหม่
ยุคสมัยของปีศาจได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว…
ความคิดเห็น