คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter : 6
CHAPTER
: 6
“เธอะพาันไปไหน...”
“ามันมา...”
“หยุ อย่าามเ้า อย่าฟัเ้า
เ้าะเอานายไปอยู่้วย อย่าฟัปิหู แบฮยอน ั้สิ
อย่าามแฟรี่พวนั้น ออมา เินออมา... เินออมา ั้สิหน่อยสิ
ไอ้ั่”
เสียใรบานัึ้นในโสประสาทผมอีรั้ ทำให้สิผมลับมา
“ใ่! ันะไปับพวเธอไม่ไ้ ลา่อน...”
“ามันมาสิแบฮยอน..”
“เฮ้ผม็อยาะามพวุไปหรอนะ แ่! ที่นี่ไม่ใ่ที่อผมเพื่อนๆผมรอผมอยู่
ลา่อนฮะ แล้วว่าๆะเ้ามาหาใหม่นะ บ๊าย” พูบผม็รีบวิ่ออมาให้ไวที่สุ
“แฮๆ” เหนื่อย
เหนื่อยแทบาใ ผมวิ่เพราะลัวพวแฟรี่พวนั้นะามมาอี อนผมวิ่ออมา เหล่า้นไม้นานาพันธุ์พยายามะใ้ราอมึนึผมเอาไว
ีนะ ผมวิ่ไว ฮ่าๆ
“เี้ยยยย แล้วนั่นอะไรอีวะนั่น...”
ผมมอไป้าหน้า นั่นมัน ู นิน่า -0-
“O_O! ิบหายแล้ววววววววว วว ว ว”
วิ่เว้ยยยยยยยยยยยยย นี่ือสิ่ที่เรียว่าวิ่แ่ใ่มั๊ย ผมวิ่แบบไม่ิีวิ
เ้าูนั่น็ยัเลื้อยามาผมเรื่อยๆ ลำพัูธรรมา ผมไม่ลัวหรอ
แ่เ้าัวนี้มันให่มาสูราวๆึหนึ่ั้นไ้ ใระทนอยู่ละวะ...
“เฮ้ยย ันไปทำอะไรให้แเนี่ย ามมาทำมายยยยยย
ยย ย ”
ฟึบบบบบบบบบบบบบ
“เย้ยยย”
เ้าูยัษ์เลื้อยัหน้ามาวาผม...สายามมัน้อมาที่ผม
เหมือนพยายามะสื่ออะไรบาอย่า...
“้อแบบนี้ ันไม่รู้หรอนะแ้อารอะไร แ่
ันะบอว่า ันไม่ไ้มีเนามาทำร้ายแ ปล่อยันไปเถอะ...”
เียบ มันยั้อหน้าผมอยู่แบบนั้น...
“ให้ายเถอะ ถ้าันุยับแรู้เรื่อ็ีนะ
ูน้อย เอ่อ อันที่ริ ็ไม่น้อย..”
ูนั่นูอึ้นสู
“เฮ้ยๆ ไม่อบใที่เรียหรอ ะทำอะไร อย่านะ
ม๊ายยยยยยยยยย ย ยย ย ย”
KYUNGSOO
“ฮ๊า 5 ั่วโมแล้วนะทำไม
แบฮยอนยัไม่ออมาอีเนี่ย ทำยัไีละูโฮ ”
“ัน็ไม่รู้เหมือนัน...เอาเป็นว่า
เราทำไ้แ่รอ หรือนายะเ้าไปามละ....”
“เฮ้อ ”
“ใเย็น ยัไะ
ยัไม่รบำหนเวลาเลย...อีเี๋ยวออมาแหละ อย่าห่วไปเลย”
ลู่หานหันมาบบ่าผม ผมเป็นห่วเพื่อนนะฮะ ไม่อยาให้เพื่อนีๆ
แบบแบฮยอนเป็นอะไรไป....
“ยอู!”
“หืม ว่าไ อิน..”
อินเพื่อนรุ่นเียวับผม เ้า่อน้าแปลๆนะฮะ ไม่่อยยุ่ับใร
อันที่ริ อินไม่มีใรมายุ่้วย เ้า็เหมือนานยอล อบเ็บัวอยู่นเียว
สอนนี้ล้ายันมาๆ ถ้าเป็นแฝ ผมว่า็ไ้นะ เป็นเทพบุรับเวิล 555 ไม่ใ่หน้าานะ ที่เหมือนันแ่เป็นลัษะนิสัย เ็บัวอบทำัวแปลๆ
่าันือ านยอลมันเป็นนอารม์ี อิน ละไว้ในานที่เ้าในะ...
“ผ่านไป 5 ั่วโมนายยันั่รอเ็นั่นอีหรอ...”
“อือ ันะรอ...”
“ั้นันนั่รอับนายนะ...ไ้ไหม”
“นายอยู่รา้อนนะมานั่ับพวเรา
มันไม่แปลไปหน่อยหรอไ..”
“่ามันสิ รา้อน็แ่ื่อบ้าน ันอยานั่ับนาย หรือว่าไม่ไ้...”
“ะ ะ ไ้สิ..”
เฮ้อ อินมัใ้ำู่ผมอยู่เรื่อย...
ผมพึ่รู้ัเ้าไม่นานมานี่เอแ่ภายนอถึเ้าะ
ูาร์ๆ แ่ผมว่าอันที่ริเ้าใีนะ เ้าใีับผมมาๆ ถึะอบู่ผม็เถอะ...
“อิน... ไหนบอะลับหอ ไมมานั่อยู่รนี้ นี่ไม่ใ่ที่อแนะ”
านยอลหนุ่มร่าโย่เพื่อนผมอีน นที่ผมนินทา่อนหน้านี้ไละ
“ยุ่! ”อินหันไปอบานยอล
“เฮ้ ไม่เอาน่า...ยอลมานั่นี่” ลู่หานวัมือเรียานยอลไปนั่้าๆ
“นั่น แผลที่หน้า ไปโนอะไรมา...” อินับหน้าผมให้หันมาหาเ้า..
“เอ่อ -////- ะ ืออออ...” นั่นือแผลที่โนเลย์แล้เมื่อเ้าน่ะสิ ่อนผมออมาส่แบฮยอน ผมโนเ้าหาเรื่ออีแล้ว...ผมเบื่อับารที่ผมไม่สู้นแบบนี้ริๆ
ผมมันอ่อนแอ แ่ผมไม่อยาะบออินเลยฮะ
“เลย์แล้น่ะสิถามไ้...”
ให้ายเถอะพูไม่ทันาำ แทำไมเป็นนแบบนี้เนี่ย
“ิมแ!!!!” ผมหันไปถลึาใส่แ
“เฮ้ านยอล เอาน้ำมาินบ้าสิ๊หิวน้ำั”
เปลี่ยนเรื่อเยเลยฮะ..
“เฮ้อ สู้นบ้าสิ ยอู
นายไม่ใ่พวเอลฟ์รับใ้อเลย์นะ ”
“-0- แ่”
“อันที่ริ็ล้ายอยู่ นายัวเล็ าโ มันใ่เลยว่ามั๊ย...เฮุน”
“หะอ่ออื้ม” เฮุนที่พึ่เินมาหาลู่หาน
อบรับไปแบบไม่รู้ว่าเรื่ออะไร
“ให้ายเถอะ ” ผมันไปถลึาใส่อิน
“อะๆ ันไป็ไ้
นาย็ระวััวหน่อยรอบหน้ามันมาหาเรื่อ็เะไ่มันเลยสิ๊ 555”
“ะบ้าหรอ เ้าไ้่อยันหาย...”
“เฮ้อเอลฟ์...” แล้วอิน็เินลับไปที่หอพั....
ใระรู้ ใระรู้ วามรู้สึอผม ผม็อยาะทำแบบที่นอื่นบอ
ส็เ้าสิ ทำมันืน อย่าไปยอม อยาะทำมาว่านั้นเสียอี แ่ถ้าไม่ิว่าพ่อับแม่ผมอยู่ที่บ้านอเ้า
เลย์ไม่.....รอมาถึทุวันนี้...
“เฮ้ พวเรา มาแล้วววว แบฮยอนมาแล้ววววว”
ินฮูเ็นหนึ่ในบ้านฟีนิส์ร้อะโนบออย่าีใ ผมหันไปมอที่ปาทาอออป่าโอเร้อน
ใ่แบฮยอนริๆ้วย เ้ารอ.. แบฮยอนเินออมาพร้อมับธ
“แบฮยอนนนนนนนนนน”แวิ่เ้าไปหานแราม้วยานยอลูโฮและผม
ลู่หานเป็นนสุท้ายที่เินเ้ามาหาแบฮยอน
“นาย นาย ูไม่เป็นอะไรเลยวะ...”แ
“นั่นสิ แผล็ไม่มีสุยอไปเลย...”ูโฮ
“เ่มาแบฮยอน...”พี่เฮ
“บ้านนฟีนิ์ นะ ไ้ 100 ะแนน”
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียเฮานที่มานั่เฝ้ารอแบฮยอนออมา
“ีใัเลย” ผมเินไปหาแบฮยอน
“อะนี่ ันนะหรอ...ริสละ ริสละ” แบฮยอน
“หมอนั่นยัไม่ออมาเลย”ลู่หาน
“ป่านนี้หลอยู่ในนั้นละมั้...ไหนบอว่าเ่ที่สุในรา้อนไ..”
แพูพราหันไปทาพวรา้อน..ูอนนีู้ะไม่พอใันเท่าไหร่ที่
แบฮยอนออมา่อน
“พูมาริๆ พวเราลับ...” ีวอนพูและพาพวรา้อนเินลับไปที่หอ...
“เี๋ยวสิ ทำไม
พวเ้าไม่มีใรส่นไปามริส...ไหนนายบอะมีนามเ้าไปหาไ ถ้าออมาไม่ไ้..”แบฮยอนถามผม...
“อันที่ริ...แล้ว ไม่มีใรล้าเ้าไปหรอ..”
“เ้านั่นแหละ ถึะเอ ”ูโฮ
“อาะมาแบบมีีวิ หรือไม่็ไร้วิา...”แ
“หรือบาที อาะไม่ออมาอีเลย..”านยอล..
“นี่เฮุนทำอะไรสัอย่าสิ
ริสเ้าอยู่บ้านเียวับนายนะ...”
“ัน ให้ันทำไ...”
“เฮุนทำอะไรไม่ไ้หรอแบฮยอน นายอย่าสนใเลยลับหอไปลอันเถอะ”ลู่หาน
“ไ้ไ นั่นีวินนะ...ริส
ริส็นนะ...พวนายะปล่อยให้เพื่อนอยู่ในนั้นหรอ
พวนายรู้มั๊ยในนั้นมันมีอะไรบ้า..”
ใระไปรู้ ผมและเพื่อนๆ ่า็ไม่เยไ้เ้าไปในป่าโอเร้อน พวรา้อนไม่เยสนในที่แพ้หรอ
รั้่อน พี่แุ ผู้แ่ันรั้่อน ็ไม่มีใริะออามหา...เ้ามา็พบว่าเป็นศพนอนแน่นิ่
อยู่ริมลำธารที่ไหลออมาาป่านั้น ทาโรเรียนระบุว่า มน้ำเสียีวิ..บาน็บอว่าโนสัปหลาในนั้น่า
ผมไม่รู้หรอว่าอะไร..
“เฮ้ นายะไปไหน...แบฮยอน” านยอล
“เฮ้ย มันบ้าไปแล้ว”แ
“ับเพื่อนไว้สิ”ผม
“ลู่หาน นายลาสุทำไี” ผมหันไปถามลู่หาน
“พวนาย...ล้าพอไหมละ
ถ้าล้าพอ็ามเ้าไป....ส่วนัน ่วแหละ บาย”
เฮ้ยยทำไมเป็นนแบบนี้นะ
“เฮ้เฮุน อย่าให้ลู่หานลับไปสิ”านยอล
“เอ่อ ลู่ ลูลู่ อย่าพึ่สิ ันว่า...เราามแบฮยอนันไปเถอะนะ..”เฮุน
“ไม่ นายอยาไป็ไปสิ...”
“านยอลรอู้วยยยย” ูโฮวิ่ามานยอลไป
“นายะไปมั๊ย ”เฮุนหันมาถามผม..
“ไปสิ ไปไหน็ไปัน...” ผมัสินใเินามเพื่อๆเ้าไป..
“เฮ้ พวมึถามู บ้ามั๊ยว่าอยาเ้าไปรึป่าว
เฮ้ยยเี้ยยยย” แในฮูที่บินมา
โบหัวเ้า
“ฮ่าๆ แ่นฮู”านยอล
“รอ รอัน้วยสิ! ” ลู่หาน
“^^” ทุนยิ้มเมื่อเอหน้าลู่หาน ในที่สุ
ลู่หาน็ยอมมา
“ยิ้มอะไร ันแ่เบื่อๆ
ำไ้ว่าหนัสือาร์ูนวันพีันอ่านหมแล้ว มันน่าเบื่อนะที่้อลับหอนเียวน่ะ
เหอะๆ” ลู่หาน
“หึหึ...มาเินใล้ๆันสิ” เฮุนวัมือเรียลู่หาน
“ไม่ ันเินับยอูีว่า...”
“=_________=! ูเหมือนะมีนอนัน” ผมพูออไป “โอ๊ย” ลู่หานเ้าศอมาระแทผมเบาๆ
“เอาละ
อยู่เินออาลุ่มเราไม่รู้ว่าที่นี่มันมีอะไรบ้า เาะลุ่มันไว้นะเว้ย
อย่าทำอะไรโ่ๆ พิเรนๆ” านยอล
“อื้มมม” ทุนอบรับ
“โยเพาะมึ” านยอลี้มาที่แ
“มาเินับูเลย..”
“มาในที่แบบนีู้ ไม่เล่นอะไรหรอ...สลั
ไม่้อมาู่ ูเินับมึแน่ มึัวโ ่วยเหลือูไ้” แ
“เี๋ยวันเินปิท้ายเอ” เฮุน
“อื้มีมา”
พวเราเินเ้าป่าไปเรื่อยๆ ที่นี่เียบมา
อนนี้พระอาทิย์ินไปนานแล้ว ทุอย่ามื....สนิท ไม่มีแสไฟ
ไม่มีใรเอาบเพลิมาเลยสัน ีริๆ ลาันมาๆ นี่แหละ ฟีนิ์ .....แม้แ่ รา้อนหนึ่ัวที่เินปิท้าย็ไม่อาะลาในเรื่อแบบนี้
เราทุนมอเฮุนว่า เ้าอยู่ผิบ้านแน่ๆ...
“แบฮยอนนนนนน”
“บยอนนออมาเถอะ นายอยู่ไหน ส่เสียมา”
“บยอนนนนนนนนนนนนน...”
เราเินเ้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ
มีเสียนฮูร้ออยู่เป็นระยะๆ หลอนเป็นบ้า ผมมอึ้นไปบนฟ้า พระันึ้นมาแล้วอนนี้มันยัไม่เ็มว
ยัเหลืออีเยอะ ยัพอมีเวลา...ผมไม่อยาะพูเลย วันนี้ มันวรอยู่ที่บ้านนะ
ไม่ใ่ที่โรเรียน..
ุสสัยันใ่มั๊ยวันนี้วันอะไร มันือ ารปิานีฬา
วันสุท้ายและถ้าใรำไ้ พี่เฮบอว่าวันนี้ือ ืนมิไนท์นั่นเอ.....
“เฮ้ยยยยยยยยยย ย ยย ”
“เ เฮุน...” ผมหันไปามเสียเรียอลู่หาน
ัวอเฮุนำลัะมไปับ เอ่อ อะไรน่ะ “โลนู ันเยอ่านเอในหนัสือ ” ูโฮ
“แล้วหนัสือบอมึมั๊ยว่าเราะทำยัไ...”
แ
“ไม่! อ่านไม่บ้ามหน้าไปพอี -*-” ูโฮ
“เฮ้ย ่วย้วย ่วยเฮุน้วย” ลู่หาน
“อย่าเ้ามาลู่หาน รนั้นมีโลนู..”เฮุนะโนมาในะที่ัวเ้าโนูไปนเือบะถึเอวแล้ว..
“อะนี่ ับไว้...” านยอล
ึเถาวัลย์แถวนั้นและส่มันให้เฮุน
“ทำไ่ออะ” แ
“เอไปพันหัวมึ” แล้วแ็ทำามที่านยอลบอริๆ
โ่สิ้นี
“เี้ย ไม่ใ่ เอาออ แล้ว็่วยันึ เร็ว
มึะรอให้มันมิหัวเฮุน่อนรึไ”
“เอานะพร้อม สามสี่ ึ” านยอลให้สัา “ฮึบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!”
พวเราทุนออแรึสุีวิ อย่ามาายอนนี้นะ.....
“ฮึบบบบบบบบบบบ”
“แฮ ไม่ไหว แรมันเยอะ...”านยอล
“ไม่ไ้นะ ะให้เฮุนเป็นอะไรไปไม่ไ้...”ลู่หาน
ผมมอลู่หานที่พยายามึเฮุนึ้นมาอยู่นเียวเพราะนอื่นหมแรไปหมแล้ว
และถ้าสายาผมยัีอยู่ผมว่าผมเห็นลู่หานร้อไห้้วยละ..สอนนี้ เท่าที่ผมรู้เ้าผูพันันมาๆ
เป็นผม็ใหายนะ ถ้าเพื่อนสนิทะมาาย่อหน้า...นที่โ้วยันมาะายไป
ผมเศร้าใมา ถ้านๆนั้นเป็นเลย์ ผมไม่รัเรเลย ที่ะไม่่วย
BAEKHYUN
“ริส!!!!!! นายอยู่ไหน...”
“!”
“ริสส ถ้านายไ้ยินันนายอบ ันนะ...”
ผมเินไปถึุเส้นัยแล้ว แ่ผมัสินใวิ่ลับมาเพราะ ริส
ผู้ร่วมะารรมับผม เ้า.ยัไม่ออมา รา้อนไม่ไยีนที่แพ้เลย โรเรียนนี้มันสัมแย่ันริๆมีแ่เ็ที่ใร้าย
พอ..เ้าไม่นะ็ถีบหัวส่ ารลับเ้ามาในป่าอีรั้
ไม่ใ่เรื่อยา....สำหรับผมเลย และุรู้ไหมว่าผม ผ่านออมาไ้ไ
ไว้ะบอ มันเป็นวามลับ..อนนี้ผมหาริส่อน
“ริสๆๆๆๆๆ”
“เ้าอยู่นั่น!” เสียใรสัน..ัอยู่้าๆผม..
“เฮ้ หนู หนูพูไ้....”
ใ่รับผมาไม่ฟาหนูพูไ้ริๆ เ้าหนูัวเิน หนูัวที่่วยผมออมาาอุโมใ้ินวันนั้น
“แบฮยอน นายามหาเพื่อนไม่ใ่หรอ เ้าอยู่รนั้น พวแฟรี่เอาิวิาอเ้าไป.”ผมมอามที่หนูัวนั้นพู แล้ว็ริ ริสที่ถูรึอยู่ับ้นไม้
ใบหน้านิ่สบ ไม่ยิ้ม ไม่........เ็บปว หน้าาเ้าูไม่เ็บปวใๆ
ใบหน้าาวีราวับศพ...
“ทำไมเป็นแบบนี้..” ผมวิ่เ้าไปหาเ้า
แ่็้อผะ เพราะแฟรี่ทั้หลาย...
“ลับเ้ามาทำไม... นายะเอาเ้าไปไม่ไ้นะ..”แฟรี่นหนึ่พู นี่หลใหลในวามหล่อเหลาอริสสินะ..
“อย่าแะ้อเ้า ไม่ั้น นายะโนำสาป..”
แฟรี่สีฟ้า
“ัน้อทำยัไ...เพื่อนันเ้าไม่วรอยู่ที่นี่
เธอะเอาเ้าไปไม่ไ้” ผมบอพวเธอ
“ไม่ไ้เ้าเป็นอพวัน...”
“ไม่ไ้นะ ปล่อยพวเราไปเถอะ...ันอร้อ..”
“แบฮยอนระวััว”หนูัวนั้น..
ผมพยายามเินเ้าไปใล้ๆเพื่อนะึเถาวัลออ
แ่็มิอาเินเ้าไปไ้...
“แฟรี่ พวเธอเป็นนาไม้ที่ใีไม่ใ่หรอ”เ้าหนูัวนั้น..
“ใ่ พวันือนาไม้ ใี
แ่เ้ายินยอมะมาับพวันเอนะ...เ้าอย่าพูมาเลย พีัส”
พีัส! เป็นื่อเ้าหนูอ้วนัวนี้สินะ...
“เ็พวนี้ไม่ใ่อเ้า...ปล่อยเ้าเถอะ..”พีัส
“ใ่ปล่อยริสะ....ไ้โปร ผมอร้อ และผมะไม่อร้ออะไรุอีเลย”
เหล่าแฟรี่มอหน้าันไปมา..
วิ้ๆๆๆ
แสสว่าวาบ นผม้อปิา แสนั้นหายไปแล้ว ผมมอไปรอบๆ ไม่มีอะไร ทุอย่ารอบัวเปลี่ยนไป
อไม้นานๆพันธุ์ มันหายไปแล้ว..เหลือแ่ริสที่ิอยู่ับ้นไม้พวนั้น
“เินเ้าไป่วยเ้าสิ”พีัส
“อื้ม”
ผมรีบวิ่ไปแะเถาวัลย์ออาัวริส...เ้ายัหายใ
“ริส ริส ื่นสิื่นเรามีเวลาไม่มานะ ”
“แฮๆๆ”
“เฮ้ นายฟื้นแล้วววว ว ว”
“นาย..”
“อย่าพูมารีบออันไปเถอะ...อบใมานะพี..”
พีัสหายไปแล้ว หายไปไหน หรือว่าเป็นแ่ภาพลวาอผม
“พยุันที นี่มันเิอะไรึ้น...”
“ฟ้ามืแล้วเรารีบออไปันเถอะ... ันทำำหนิไว้
ออไปทาเิม เร็วว ่อนที่เ้าูยัษ์ะเปลี่ยนใไม่ให้เราออไป..”
“ูยัษ์ั้นหรอ ?” ริสถามผมอย่าสสัย
“อื้ม ไปเร็ว...”
ในที่สุผม็รอ เรารอ พวเรารอแล้ว... ผมเินออไปที่ทาออ
ลับไม่พบใร แ่ยัมีพว ฟีนิ์บานรออยู่..
“แบฮยอน นายไม่เป็นอะไรใ่มั๊ย
พวเราำลัะันเรียมเ้าไปามพอี...” พี่เฮเินเ้ามา
“ผมโอเฮะ ผมไม่เป็นอะไร พี่เฮ่วยริส้วยฮะ
เ้าเอ่อ ” ผมมอหน้าริสทีู่ไม่่อยะมีแร ว่าผมะแบ อันที่ริใ่ำว่าลาันออมะีว่าริสัวให่ว่าผมมาๆ
ีแ่ไหนที่พาันออมาไ้...
“พี่่วยูแลเ้าหน่อยฮะ ”
“เฮ้พยาบาล ินฮู ามพยาบาลมาูที..” พี่เฮเรียินฮูมารับริสไป ริสไ้รับารูแลาหน่วยพยาบาลอ ฟีนิ์
น่าสสาร หรือสมเพี ที่รา้อนไม่เหลืออยู่รนั้นสันเียว...
“ผมอัวลับหอนะฮะ...”
“อื้มพวเรา็รีบลับันเถอะ...นี่็มืแล้ว
4 ทุ่มแล้ว เรว่าะไม่ทันเวลา เฮ้ยพวเราเ็บอ” พี่เฮ ไม่ทันเวลา รีบไปไหนันวะ ูบอล ?
ที่นี่ไม่มีทีวี -0- และนัเรียนไม่นิยมูบอล
อย่าว่าแู่บอล นเะบอลยัไม่เห็นสัน..แล้วรีบไปไหนัน
“นาย็รีบลับละ แล้วอย่าออมาเพ้นพ่าน
มอแบบนี้ไม่เ้าใพี่หรอ”
ผมผยัหน้า ็มันไม่เ้าใริๆนี่น่า..-0-
“ืนนี้นายลืมไปไ้ไ ืนมิไนท์นะ อย่าออมา
ถ้าอยาอยู่อย่าปิ!!!”
พูบ็รีบเินไปเลย เฮ้อ มิไนท์ แล้วไ ลับห้อ็ไ้ พวเพื่อนบ้านั่น็ไม่มีใรรอผมสัน
ให้ายสิ ถ้าผมเ้าไปไม่รอ ็ไม่มีใรามหาใ่มั๊ย น่าน้อยใริๆเลย
LUHAN
“แฮๆ ไม่ไหวแล้วว ว เฮุน นายยอมให้มันูนายไปเถอะ...”
ผมพูอย่าเหลืออะบ้าาย ใ้พลัานมามายที่ะึนายนี่ึ้นมา
แ่มันยัอยู่ที่เิน โลนหรือีเมน์ฮะ
“เออู็ไม่ไหวแล้ว หมแร
เบอร์เอร์ที่พึ่ินไป่อนเ้ามาในป่าหายไปหมแล้ว” แอี้บ่น
“นายะปล่อยให้เฮุนายหรอ ลู่หาน” ยอูน้อยันมาถามผม
“เอ่อ..” ผมมอไปที่เฮุนที่อนนี้
สีหน้าไม่สู้ีนั “ไม่หรอ ่วยันอีแรนะ..”
“ฮึบบบบบบบ บ”
“ย๊า..”
“เฮ้ออออออ”
เสียอวามเหนื่อยล้าอทุน..ในที่สุพวเรา็ทำไ้เฮุนนอนหมแรอยู่บนพื้นอนนี้ัวเ้าึ้นมาาโลนแล้ว
แ่ วามยาลำบาอพวเราทั้ห้ายัไม่หมน่ะสิ!
“แบฮยอน เราลืมแบฮยอนไ้ไ” ู่ๆานยอล็โผล่ึ้นมา.. นั่นสินะ
เรามานี่เพราะเราะมาามหาแบฮยอนนี่น่า
“เอาไี...ือ ผมอยาะบอว่าอนนี้ เป็นเวลา 4
ทุ่ม 30 นาที เรามีเวลาลับหอ
รึ่ั่วโมและอนนี้เรายัหาแบฮยอนไม่เอและ...” ยอูหยุพูไป
“และวันนี้ือวัน มิไนท์ O_O!!!”
ูโฮ ูะใมาเมื่อเ้านึึ้นไ้ว่าวันนี้วันอะไร...
“เี้ยแล้วถ้าเรา ไม่ลับเ้าไปอยู่ในห้อ
เราะโน่ามั๊ยวะ” แ
“เอาไี”ยอู
“ั้น พวมึ
ลับไป่อนเี๋ยวูอยู่ามหาแบฮยอนเอ เราเินมาไม่ไลเท่าไหร่ออันถูนะ”
านยอล
“ไ้ไ มาแล้ว็้อไปไ้ันิ” เฮุน
“แ่ว่า...เรว่าะไม่ทัน..”ยอู
“พวมึ...”แสิไหล่ผม
“อะไรอมึแ”
“ือูว่าเลิิที่ะามแบฮยอน่อนเถอะ...เพราะว่า
นะนนะนะนะนั่น...”พวผมมอไปที่แี้
“O_O!!!! เี้ยแล้ววว วว ”
“วิ่!!!!!!!” านยอลร้อบอพวผมให้วิ่
แไวสุเ้าวิ่แบบไม่ิีวิ เฮุนุมือผมวิ่าม ูโฮเอ็เ่นัน านยอลพยายามลายอูให้วิ่ามแ่
าเ้าสั้นเินไปเลย้านิหน่อย..แฮๆ ะบ้าาย าที่ะไป่วยแบฮยอน
ลับเสียเวลา ึเฮุนึ้นมาาโลน แถมยัวิ่หนีัวประหลานั่นอี
อนนี้พวผมใ้เวลาแ่ 15 นาที็มาถึปาทาออป่าโอเร้อน
ูสภาพทุนสิ เหมือนศพไม่มีผิ ไม่ใ่พวผมโนทำร้ายอะไรหรอนะ
แ่เหนื่อยนะาใ่าหา..
“เี้ยนั่นมันัวอะไรวะ...”แ
“แมมุมยัษ์”
ผมบอามวามริผมเยเห็นในหนัสือ ไม่ิว่าะไ้เอัวเป็นๆ
“เอาไี...”เฮุน
“เราลับหอันเถอะรับ...”ยอู
“นายละว่าไ..”ผมหันไปถามไอ้ัวี
ัวั้ัวีที่ะเ้าไปามแบฮยอน
“ไม่รู้สิ...”
“านยอล มึเื่อูลับ่อนเถอะ
ถ้าไม่เอพรุ่นี้่อยามหา ”แ
“นั่นสิ ืนนี้มันเสี่ยเินไป
ูไม่อยาะเป็นศพราย่อไปนะเว้ย” ูโฮ
“ลับ็ไ้...”
ในที่สุานยอล็ยอมแพ้
พวเรารีบเินทาลับเ้าสู้หอพัทันที ผมูเวลา
อนนี้เราอยู่หน้าประูเ้าสวนอหอ ฟีนิ์แล้ว เป็นเวลา 23.45 นาที ึ่มัน็เหลือเวลาอีแ่ 15 นาทีเท่านั้น
ผมไม่เยเื่อหรอนะเรื่อ ายุำอะไรนั่น ผมเยแอบออมาาหอ
อนนั้นผมไม่เออะไร หรืออาะเป็นโีอผมรึป่าวที่ไม่เอ...
“เอาละ แยย้าย ันลับห้อนะ เฮุน
นายลับหอไหวมั๊ย ”ูเหมือนาอเฮุนะเ็บ..
“พวแ เ้าไป่อนเลย
เี๋ยวันับลู่หานะไปส่เฮุน่อน” านยอลพูเหมือนรู้ว่าผม้อารเพื่อนไปั้นแหละ
“เฮ้ยไม่เป็นไร แไปนอนเถอะ
บาทีแบฮยอนอาะลับมาแล้วนะ..”
ผมมั่นใว่าแบฮยอนลับมาแล้ว ผมรู้สึไ้ ิผมมันมอเห็น เ้าแบฮยอนนอนอ่านหนัสือาร์ูนอยู่บนห้อ
ไม่รู้ว่าทำไมอนอยู่ในป่าถึมอไม่เห็น อาเป็นเพราะ ผมยัไม่เ่พอ ระยะใล้ไล
น่าะมีผล ั้นหรอ -0-
“ไม่ไ้ลู่หาน ัน้อไปับนาย บาที
วันนี้อาไม่ใ่โอนายหรอนะ...”
“นายหมายวามว่าไ านยอล”
“นั่นสิ”เฮุน
“ป่าว ็แ่เป็นห่ว ถ้าเิลับมาแล้วเอายุำะทำไ”
“ันไม่ลัวหรอนะ...”
“เหอะไ็เถอะ ันะไป้วย รีบไปเถอะ อี 15นาทีเท่านั้นนะ...”
“เออ็ไ้...ปะเฮุน” ผม
านยอล และเฮุน รีบเินออไปาึฟีนิ์ และมุ่หน้าไปอี้านอหออย
ึ่เป็นอบ้าน รา้อน ารเินทา่อน้าลำบานิหน่อยเพราะเฮุนเ็บา..เราสอนเลย้อลาๆ
พยุๆ เ้าไปเรื่อยๆ แถมทำเวลา..
“ูเหมือนนัเรียนที่นี่ะเื่อฟัเรื่อำนานอืนมิทไนท์มาๆ
เพราะ บริเวร้านร่าไม่มีนเลยสัน เียบสนิทและ ปิไฟมื...”
“เฮุนันเ้าไปในหอนายไม่ไ้...นายรีบึ้นไปเอนะ”
ผมหันไปบอเฮุน..
“อื้ม อบใมานะ ลู่หาน านยอล”
“ไม่เป็นไร รีบึ้นไปเถอะ พวันไป่อนนะ...”
ทันทีที่เฮุนเินึ้นไป้านบน ผมและานยอล็รีบเินออมาทันที
เสียนั่น...เสียนาฬิาาหอนาฬิาโอเวิลับอเวลา 0.00 แ่แล้วู่ๆ ทุอย่า็เย็นว๊าบ เหมือนเราอยู่ในห้อแ่แ็ เหมือนทุอย่ามันห่อเหี่ยวใไปหม
แปลมา...
“านยอลนี่มันอะไร...”
“เ้ามาแล้ว”
“O_O”
“เ้าน่ะ ใรั้นหรอ...”
“นที่นาย็น่าะรู้ว่าใร...”
ิบหายแหละ
ำนานนี่มีริั้นหรอ....เสียหมาป่าและนฮูร้อัไปทั่ว
“บ้าน่า ไม่มีริหรอ รีบเินเ้าหอ
ันเหนื่อยมาแล้ว...”
“หยุเิน..นะลู่หาน ูนั่น..” ผมมอไปามที่านยอลบอ
“O_O นะ นะ นั่นมันนน น น อุ๊ฟฟฟ” ผมใับสิ่ที่เห็น ายุุมำ เินวนอยู่รอบๆหอ รา้อน..านยอลเอามื
ปิปาไม่ให้ผมร้อ...
“มานี่ มาทานี้เินามันมา อย่าหยุละ
ถ้าเ้าเห็นเรา นายไม่รอแน่...”
แล้วถ้าเ้าเห็นนายละ...านยอลพาผมวิ่มาเรื่อยๆ ในที่สุเรา็มาถึ
หอ วามโล่ใ มีมาว่าอนที่อยู่หอรา้อน...
“รีบเ้าไปะ แล้วอย่าออมา
ัน็ะไปูแบฮยอน...”
ูมันเป็นห่วแบฮยอนมาเลยนะนั่น..ู่ๆไฟที่หออผม็ับล
นั่นือสัาอะไรรึป่าว...ผมไม่รอ้ารีบเาะประูให้ ไอู้โฮเปิทันที
ปัๆๆๆๆ
“ูโฮเปิประูให้หน่อยันลืมุแไว้...”
“นะ นะนั่นแหรอ ลู่”
“เออสิวะเปิเร็ว ”
“ฟู่ววว นายริๆ้วยันรึว่าผี”
“พูมา ”
ในที่สุผม็เ้ามาในห้อัวเอ รู้สึสบายใึ้นเยอะ อ่อ
แ่อนนี้ไฟับสนิท ูโฮรีบหยิบเทียนมาุทันที ไอ้บ้านี่มันเรียมพร้อม...
“ันนอน่อนนะ...”
“เฮ้ลู่ฮาน นายไม่อาบน้ำรึไ”
“ไม่อะ นอนเลย ใระอาบวะ ไม่ทันแล้ว บาย ”
BAEKHYUN
ปั้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ฮึ๋ยยย ะ ะ ใร” ให้ายสิ
ใรมันมาเาะประูวะ -0-
“ันเอ”
ันเออีแล้วันเอนี่ใร ไม่ใ่ผีฮยอนอีนะ
“านยอล ”
อ่อนายนี่นี่เอมาแล้วหรอไอ้ัวี..
“นี่นาย..ทำไมไม่รอ..”
“แบฮยอน
ลับมาปลอภัยแล้วหรอ...รู้มั๊ยพวันลับเ้าไปในป่าามหานาย แ่หาไม่เอ
เลยลับมา่อนเพราะมันะเที่ยืนแล้ว...”
เฮ่ นี่พวนี้มันลับไปามผมั้นหรอ...
“นายออมาไ้ไ ทำไมันหานายไม่เอ-0-” านยอล
“็ออมาทาเิม ันเอริสแล้ว็พาเ้าออมา
แ่นั้น วามริพวนายแ่รอัน ็ไ้นะ เ้าไปมันอันรายรู้มั๊ย”
“รู้สิเพราะอันราย ันเลย้อไปหาแบฮยอน”
“-0- อ่าันปลอภัยแล้ว
นายลับห้อไปไ้แล้วละ...”
“อันที่ริลับไม่ไ้”
“ทำไม นายใร้ายันะนี่มัน เที่ยืนแล้ว
นาย็รู้ว่า เ้าห้ามออาห้อ ”
นั้นสินะ ผมเอ็ไม่ล้าออไป...
“ั้น..เอาไี”
“นอนนี่ละัน”
“ไ้.....แ่เรียฮยอนนะ ” เอาีู้สิ๊มันะล้านอนมั๊ย
“ไม่ ันไม่อยานอน เียนั้น
ันะนอนเียแบฮยอน”
“เฮ้!”
“นอนละฝันี -0-”
เฮ้ยยยย ทำไม เป็นนแบบนี้
านยอลถือวิสาสะึ้นไปนอนบนเียอผม...แล้วผมะทำไละทีนี้ พี่ฮยอน
อย่าทำอะไรผมนะ
“ยืนทำไร มานอน้วยันสิ ^^”
“บ้าหรอ ”
“เป็นผู้ายเหมือนันะอายอะไรแบฮยอน”
นั่นสินะ...ฮู
ฟึบบบบบบบบบบบบบบ
“อ๊า”
เอาวะนอน็นอน ไม่อยานอนเียนั้น ผมรีบโไปนอน้าๆานยอล
ไม่ใ่อะไรนะ บรรยาาศอนนี้น่าลัวมาๆ ลมเย็นๆ า้านนอผม สัมผัสไ้ ถึะเป็นหน้าหนาว
แ่ มันเย็นอีแบบ..ึ่ไม่ใ่แบบปิ
“ฝันีนะ...”านยอล
“อือ”
“ไม่้อลัวมีันอยู่
ไม่มีใรทำอะไรนายไ้หรอ..”
“หรออออออออออ”
วามริสิ่ที่ลู่หานเห็น
“เฮ้ื่อเทาเร็วเ้าสิ ันู้นทาให้...ไวไว
ปีนเ้ามาๆ” เสียอิ่วหมิน
“โอ๊ยปีนยาิบหาย..”
“เฮ้ย นั่นลู่หาน...” เลย์ที่ยืนู้นทาอยู่ที่้านหน้าหอรา้อน
“”
“อะเฮ้ยยย ยย ย ย ”
“เี้ยแล้ว นั่นานยอล้วย พวมันะเห็นเราปะ
ถ้าอาารย์รู้ายห่าแน่ๆ” เลย์
“แ่ผมว่าอนนี้พวเรารีบ เ้าหอันเถอะ
นี่็เที่ยืนพอี ผมลัว านุำ”
“นั่นสิ”ิ่วหมิน
“เออๆไปๆๆๆ”
แมวววววววววววววววววววววว!!!!!!!!
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยย” ทั้สามใแมวำที่ระโัหน้ามา...
“เี้ย เหมียวอะไรเนี่ย”ื่อเทา
“เฮ้ยแยย้าย ห้อใรห้อมัน
ูท่าทาไม่่อยีะแล้ว ”
“ทำไมวันนี้มันหนาวัวะ...”
“เ้าบอ พายุะเ้า...”ิ่วหมิน
“ั้นหรอวะ”เลย์
“หึหึ รั้นี้พวแรอัวไปนะ เ้าพวเ็ื้อ รอบหน้าละอริ!....แ่อย่าน้อยๆ
วันนี้็ทำให้เ้าเ็อีโ้สูอย่า ลู่หานลัวไปบ้าละวะ.....
ปาร์านยอล แิว่าะปป้อแบฮยอนไปไ้ถึเมื่อไหร่ัน...
”ายนนึที่ยืนอยู่บนยออปราสาทเอ่ย...ไม่มีใรรู้ว่าเ้าือใร....ไม่เยมีนเห็นเ้า...เพราะส่วนให่
นที่เอ ็..้อายทั้นั้น.....
ความคิดเห็น