ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic บลีช เบียคุยะ x ลูเคีย

    ลำดับตอนที่ #40 : เอาไงเอากัน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.38K
      2
      26 เม.ย. 52

    32

               

    เรือลำน้อยที่บรรจุบรรยากาศมาคุเอาไว้ทั้งลำนั้นมาถึงค่อนทาง   หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษที่อยู่ภายในนั้นก็ยังเงียบ  มีแต่อาการที่พลัดกันมองเป็นระยะโดยไม่เคยพร้อมกัน  ซ้ำยังเอาแต่คิดไปเองว่า

    ข้าคงไม่มีค่าสำหรับเขา      

    ฉากที่ไม่ต่างจากหนังไทยที่เคยมี  แต่ดันเกิดขึ้นจริงซ้ำคนที่ไม่ใช้ตัวละครนั้นยังตลกไม่ออก

    กึก  โครม

    เรือน้อยเจ้ากรรมชะงักหยุดขึ้นมาซะดื้อๆ  ของที่อยู่ภายในนั้นพลันเซวูบไปข้างหน้ากับการที่หยู่ๆก็หยุดชะงัก  ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเก้าอี้ที่ลูเคียนั่งอยู่

    ว้าย

    สาวเจ้าร้องอย่างตกใจเมื่อเก้าอี้สี่ขาที่เคยมั่นคงนั้นนั้นทำท่าจะล้ม

    หมับ

    มือแข็งแรงคว้าเอาทั้งคนที่กำลังจะล้มนั้นขึ้นมาตั้งหลัก  ความอบอุ่นไหลวาบเข้าที่แขนเรียวก่อนที่เบียคุยะจะถอยฉากออกอย่างรวดเร็วราวกับคนโดนไฟช็อก

    ไม่เป็นอะไรแล้วใช้ไหม

    เบียคุยะถามเบาๆ  นัยน์ตาสีน้ำทะเลนั้นเสไปมองทางอื่น  ไม่ได้มองที่หน้าหวานของหญิงสาว

    เอ่อ  ค่ะ

    ลูเคียตอบด้วยเสียงที่เบาไม่ต่างกัน  ซ้ำยังก้มหน้ามองแต่พื้น

    และทุกอย่างก็ยังคงอยู่

    ในความเงียบเช่นเดิม

    และที่สำคัญคือเอน้อยที่เคยเคลื่อนไหวกลับหยุดนิ่งไม่ถึงฝั่ง

     

     

    จะปล่อยเอาไว้อย่างนี้รึไง

    จะทิ้งให้ทุอย่างเป็นอย่างนี้รึไง

    ความคิดที่วนไปวนมาในหัวของเบียคุยะ  เนตรสีท้องทะเลนั้นเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ด้วยกันอย่างพิจารณา

    โอกาสยัยพี่บ้าก็จัดให้แล้วข้าจะปล่อยไปงั้นเหรอ

    แต่นางปฏิเสธเจ้าแล้วนะเบียคุยะ

    ช่างสิ  ปฏิเสธก็บอกใหม่ได้นี้  อย่างน้อยๆเจ้าน่าจะบอกรักให้รู้ดำรู้แดงไปเลย

    เจ้าจะบ้าหรือไงเบียคุยะ  จะหน้าด้านไปถึงขนาดไหน  เจ้าจะมองหน้าลูเคียติดหรือไง

    สองความคิดที่อยู่ในหัวตีกันไปมา  มือที่จับราวออกแรงมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว  ท่าทีที่ลูเคียสังเกตเห็นได้อย่างดี

    ภาพที่บุรุษร่างสูงมีเหงื่อออกนิดๆ มือก็เกาะราวบันไดแน่นราวกับเหนื่อยซ้ำยังพูดเว้นช่วงแปลกๆไปจากที่เคย(อันนี้หนูลูแกคิดเอง)

    หรือว่าท่านพี่ของเธอ

    จะเป็นไข้

    สาวเจ้าที่อยู่โหมดคิดเองเหมาไปเองค่อยๆ  ขยับร่างเข้ามาใกล้เบียคุยะ ลืมไปแล้วสิ้นคำพูดที่ออกไปจากทิฐิ    ตอนนี้เป็นห่วงแต่คนตรงหน้าจะเป็นไข้หนักจนตกน้ำไป(อันนี้หนูลูคิดเองอีกเช่นเคย)

    ถึงตายยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ท่านพี่ตกน้ำแน่  เธอจะช่วยท่านพี่ให้ได้

     

    ลูเคียเข้ามาใกล้ข้าแล้ว  ยังงี้เรียกว่ามีความหวังได้หรือเปล่า

    เบียคุยะคิดอย่างตื่นๆ  ราวกับต้นหญ้าหน้าแล้งเจอฝน  แต่ยังแก๊กนิ่งอยู่  นัยน์ตาสีน้ำทะเลไปสบตากับนัยน์ตาสีม่วงใสอย่างไม่ได้ตั้งใจ

    แต่กลับเนินนานอย่างไม่น่าเชื่อ

    ท่านพี่สบายดีเหรอค่ะ

    บทสนทนาเริ่มขึ้นรอีกครั้งในแบบเดิมๆ  จากหญิงสาวแทนทีจะเป็นชายหนุ่ม  เบียคุยะมองอย่างงงๆ  แต่ปากก็ตอบ

    อะ  อืม

    คำพูดที่ชะงักไปนิด  ทำเอาลูเคียพิจารณาว่ามันตรงข้ามกับความจริง

    ท่านพี่ต้องไม่สบายแน่นอน-->อันนี้หนูแกคิดเองเช่นเดิม

    ที่นี้อากาศดีนะค่ะ  ลูเคียหาจังหวะลุกขึ้นมายืนพิงราวระเบียงข้างๆเบียคุยะ  เสียงหวานเอ่ยคำถามที่เคยถูกถามออกไปแล้ว

    แล้วนี้ข้าจะตอบยังไงล่ะเนี่ย

    ไอ้คุณน้องปัญญาทึบ  แกจำเอาไว้จะทำอะไรรีบทำนะโว๊ย  ฉันย้อยเวลาช่วยแกไม่ได้แต่ฉันหาโอกาสให้แกแล้ว  ทำอะไรให้เต็มที่เลยไม่ต้องกลัว  พลาดยังไงเดี๋ยวแก้ที่หลัง  ขอให้ได้ทำเหอะ

    คำพูดแบบขวานผ่าซากสไตล์วาวาดังก้องหัว  คำพูดที่สาวเจ้าชอบพูดจนจำได้  คำพูดของคนที่เคยถูกประมานจากคนฟังว่าเป็นพวกพูดไม่คิด

    แต่งานนี้ขอลองสักครั้งว่ะ

    ไม่เวิร์กยังไงค่อยลากยัยวาวามาแก้ด้วยกัน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×