คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : เอาไงเอากัน
32
เรือลำน้อยที่บรรจุบรรยากาศมาคุเอาไว้ทั้งลำนั้นมาถึงค่อนทาง หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษที่อยู่ภายในนั้นก็ยังเงียบ มีแต่อาการที่พลัดกันมองเป็นระยะโดยไม่เคยพร้อมกัน ซ้ำยังเอาแต่คิดไปเองว่า
‘ข้าคงไม่มีค่าสำหรับเขา’
ฉากที่ไม่ต่างจากหนังไทยที่เคยมี แต่ดันเกิดขึ้นจริงซ้ำคนที่ไม่ใช้ตัวละครนั้นยังตลกไม่ออก
กึก โครม
เรือน้อยเจ้ากรรมชะงักหยุดขึ้นมาซะดื้อๆ ของที่อยู่ภายในนั้นพลันเซวูบไปข้างหน้ากับการที่หยู่ๆก็หยุดชะงัก ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเก้าอี้ที่ลูเคียนั่งอยู่
“ว้าย”
สาวเจ้าร้องอย่างตกใจเมื่อเก้าอี้สี่ขาที่‘ เคย’มั่นคงนั้นนั้นทำท่าจะล้ม
หมับ
มือแข็งแรงคว้าเอาทั้งคนที่กำลังจะล้มนั้นขึ้นมาตั้งหลัก ความอบอุ่นไหลวาบเข้าที่แขนเรียวก่อนที่เบียคุยะจะถอยฉากออกอย่างรวดเร็วราวกับคนโดนไฟช็อก
“ไม่เป็นอะไรแล้วใช้ไหม”
เบียคุยะถามเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำทะเลนั้นเสไปมองทางอื่น ไม่ได้มองที่หน้าหวานของหญิงสาว
“เอ่อ ค่ะ”
ลูเคียตอบด้วยเสียงที่เบาไม่ต่างกัน ซ้ำยังก้มหน้ามองแต่พื้น
และทุกอย่างก็ยังคงอยู่
ในความเงียบเช่นเดิม
และที่สำคัญคือเอน้อยที่เคยเคลื่อนไหวกลับหยุดนิ่งไม่ถึงฝั่ง
จะปล่อยเอาไว้อย่างนี้รึไง
จะทิ้งให้ทุอย่างเป็นอย่างนี้รึไง
ความคิดที่วนไปวนมาในหัวของเบียคุยะ เนตรสีท้องทะเลนั้นเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ด้วยกันอย่างพิจารณา
โอกาสยัยพี่บ้าก็จัดให้แล้วข้าจะปล่อยไปงั้นเหรอ
แต่นางปฏิเสธเจ้าแล้วนะเบียคุยะ
ช่างสิ ปฏิเสธก็บอกใหม่ได้นี้ อย่างน้อยๆเจ้าน่าจะบอกรักให้รู้ดำรู้แดงไปเลย
เจ้าจะบ้าหรือไงเบียคุยะ จะหน้าด้านไปถึงขนาดไหน เจ้าจะมองหน้าลูเคียติดหรือไง
สองความคิดที่อยู่ในหัวตีกันไปมา มือที่จับราวออกแรงมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ท่าทีที่ลูเคียสังเกตเห็นได้อย่างดี
ภาพที่บุรุษร่างสูงมีเหงื่อออกนิดๆ มือก็เกาะราวบันไดแน่นราวกับเหนื่อยซ้ำยังพูดเว้นช่วงแปลกๆไปจากที่เคย(อันนี้หนูลูแกคิดเอง)
หรือว่าท่านพี่ของเธอ
จะเป็นไข้
สาวเจ้าที่อยู่โหมดคิดเองเหมาไปเองค่อยๆ ขยับร่างเข้ามาใกล้เบียคุยะ ลืมไปแล้วสิ้นคำพูดที่ออกไปจากทิฐิ ตอนนี้เป็นห่วงแต่คนตรงหน้าจะเป็นไข้หนักจนตกน้ำไป(อันนี้หนูลูคิดเองอีกเช่นเคย)
ถึงตายยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ท่านพี่ตกน้ำแน่ เธอจะช่วยท่านพี่ให้ได้
ลูเคียเข้ามาใกล้ข้าแล้ว ยังงี้เรียกว่ามีความหวังได้หรือเปล่า
เบียคุยะคิดอย่างตื่นๆ ราวกับต้นหญ้าหน้าแล้งเจอฝน แต่ยังแก๊กนิ่งอยู่ นัยน์ตาสีน้ำทะเลไปสบตากับนัยน์ตาสีม่วงใสอย่างไม่ได้ตั้งใจ
แต่กลับเนินนานอย่างไม่น่าเชื่อ
“ท่านพี่สบายดีเหรอค่ะ”
บทสนทนาเริ่มขึ้นรอีกครั้งในแบบเดิมๆ จากหญิงสาวแทนทีจะเป็นชายหนุ่ม เบียคุยะมองอย่างงงๆ แต่ปากก็ตอบ
“อะ อืม”
คำพูดที่ชะงักไปนิด ทำเอาลูเคียพิจารณาว่ามันตรงข้ามกับความจริง
ท่านพี่ต้องไม่สบายแน่นอน-->อันนี้หนูแกคิดเองเช่นเดิม
“ที่นี้อากาศดีนะค่ะ” ลูเคียหาจังหวะลุกขึ้นมายืนพิงราวระเบียงข้างๆเบียคุยะ เสียงหวานเอ่ยคำถามที่เคยถูกถามออกไปแล้ว
แล้วนี้ข้าจะตอบยังไงล่ะเนี่ย
‘ไอ้คุณน้องปัญญาทึบ แกจำเอาไว้จะทำอะไรรีบทำนะโว๊ย ฉันย้อยเวลาช่วยแกไม่ได้แต่ฉันหาโอกาสให้แกแล้ว ทำอะไรให้เต็มที่เลยไม่ต้องกลัว พลาดยังไงเดี๋ยวแก้ที่หลัง ขอให้ได้ทำเหอะ’
คำพูดแบบขวานผ่าซากสไตล์วาวาดังก้องหัว คำพูดที่สาวเจ้าชอบพูดจนจำได้ คำพูดของคนที่เคยถูกประมานจากคนฟังว่าเป็นพวกพูดไม่คิด
แต่งานนี้ขอลองสักครั้งว่ะ
ไม่เวิร์กยังไงค่อยลากยัยวาวามาแก้ด้วยกัน
ความคิดเห็น