คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter >> 1 :: น้ำยาปริศนา
Chapter > 1 :: น้ำยาปริศนา
ร่างสองร่างกำลังเดินไปตามถนนสายหนึ่งที่ซึ่งมีผู้คนเดินอยู่ประปรายตา..
“นี่..ทำไมนายไม่กลับเข้าไปสักทีล่ะโลกิ?” ลูซี่เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
ไม่ได้เบื่อหน่ายที่โลกิออกมาเดินเป็นเพื่อนแบบนี้ แต่เบื่อหน่ายที่คนตรงหน้าเดินไปโปรยยิ้มหวานให้กับสาวๆ ที่เดินผ่านมาจนพวกเธอส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด แถมยังวิ่งเข้ามาเกาะแกะโลกิเสียจนลูซี่รำคาญ
“พูดอะไรแบบนั้นกันที่รัก คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่มีทางปล่อยให้คุณเดินคนเดียวแน่” หันมายิ้มหวานให้ลูซี่ ก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวๆ รายอื่นต่อ
..แหม มันคงจะน่ารักไม่น้อยนะ ถ้าไม่หันไปยิ้มให้คนอื่นด้วยน่ะ..
“เลิกเรียกฉันว่าที่รักสักทีเถอะน่า เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเข้าเขาก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก” เธอว่า
“ช่างสิ ผมไม่สนใจหรอกนะ” โลกิตอบกลับมา
ลูซี่หยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าโลกิ “แต่ฉันสน!”
“ครับๆ ผมขอโทษครับ คุณหนูลูซี่” ร่างสูงกล่าวขอโทษอย่างล้อเลียน
ลูซี่หันหน้าหนี ก่อนจะก้าวเดินต่อ แล้วก็พลันนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเมื่อครู่นี้ .. มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ก่อนจะหยิบเอาเจ้าขวดแก้วใสทรงสวยนั้นขึ้นมา...และพิจารณามันอย่างถี่ถ้วน
“นี่มันอะไรกันนะ..?”
โลกิที่เห็นการกระทำของเธอก็อดที่จะเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้ “นี่...ลูซี่ มันดีแล้วเหรอที่ไปรับเอาของจากคนแปลกหน้ามาน่ะ ที่สำคัญคือเราไม่รู้ด้วยนะว่ามันคืออะไร”
“นั่นสินะ..” ลูซี่ว่า ก่อนจะหันไปหาโลกิ “งั้นนายช่วยเอาไปใช้ทีสิ”
มือขาวบางยื่นขวดแก้วซึ่งบรรจุน้ำยาปริศนาสีหวานจ๋าไว้ข้างในไปให้กับโลกิ
“นะ..”
“เอ่อ ขอโทษนะลูซี่ ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอก” โลกิส่ายหัวปฏิเสธทันที
..ไม่ใช่ว่ากลัวอะไรหรอกนะ แต่เพราะไม่รู้ว่าเจ้าน้ำยาบ้าๆ นี่คืออะไร ขืนเอาไปใช้เรื่อยเปื่อยแล้วมันเกิดส่งผลให้เขากลายเป็นอะไรสักอย่างขึ้นมาล่ะ..? ไม่คุ้มแน่ๆ
“..เพราะคุณลุงที่ให้มันมาก็เป็นคนบอกเองนี่นา ว่ามันเหมาะสมกับลูซี่”
“เหมาะกับฉันเหรอ..? แล้วมันคืออะไรกันล่ะเนี่ย?” ลูซี่เอียงเจ้าขวดแก้วนั้นไปมาด้วยท่าทางสงสัยสุดขีด
“บางทีมันอาจจะเป็นน้ำยาทาผิวสวยล่ะมั้ง แบบผสมลงอ่างน้ำเวลาอาบน้ำอะไรแบบนี้น่ะ พออาบเสร็จผิวก็จะสวยเปล่งประกายไง” โลกิว่า
ลูซี่คิดตามคำพูดของชายหนุ่ม ..ก็อาจจะเป็นได้ เพราะลุงเขาก็บอกมาว่ามันเหมาะสมกับเธอ แสดงว่าต้องไม่ใช่ของที่ผู้ชายจะใช้ได้ และน่าจะเหมาะกับสาวๆ สวยๆ แหละ (//เข้าข้างตัวเองมาก)
แต่แล้วภาพเหตุการณ์บางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ..
ภาพเหตุการณ์ในตอนที่เธอได้ซื้อเจ้าน้ำยาสีชมพูที่บรรจุอยู่ในขวดแก้วใสมา โดยที่ตอนนั้นเธอรู้ว่ามันคือยาล่องหน แต่เธอกลับซื้อไปแล้วลืมทิ้งไว้เสียเปล่า จนกระทั่งวันหนึ่งเธอเกิดนึกสนุกเอามันมาผสมลงกับอ่างอาบน้ำ และมันก็ทำให้เธอล่องหน! แต่...เรื่องในตอนนั้นใช่ว่าจะเป็นเรื่องน่าสนุก เพราะเธอเกือบจะหายไปจากความทรงจำของทุกคนในกิลด์เสียแล้ว
“อึ๋ยย์ ไม่เอาแบบนั้นนะ..” ลูซี่อุทานออกมาพร้อมกับลูบขนแขนที่ลุกชันขึ้นมาเพราะความกลัว..
คนร่างสูงยิ้มให้กับท่าทางเหมือนเด็กน้อยของเธอ ก่อนจะเสนอความเห็น “เอางี้มั้ย ผมว่าลูซี่น่าจะเอาไปให้คนที่กิลด์ดูนะ อาจจะมีคนรู้จักหรือเคยพบเห็นเจ้าน้ำยานี่มาบ้างล่ะนะ”
“จริงด้วยสิ มาสเตอร์อาจจะรู้ก็ได้เนอะ” เธอว่าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋า แล้วรีบเร่งเดินไปยังกิลด์แฟรี่เทล
+++++++++++++++++++
เสียงจอแจของผู้คนดังเซ็งแซ่ออกมายังภายนอก ทำให้ลูซี่กับโลกิที่ยืนอยู่หน้ากิลด์ถึงกับต้องถอนหายใจทิ้ง
..ยังคงเป็นกิลด์ที่วุ่นวายเช่นเดิม แต่ก็นี่แหละ...แฟรี่เทลล่ะ
ก่อนที่ทั้งคู่จะผลักบานประตูเข้าไป..
“ลูซี่~~~~~~”
แล้วเจ้าแมวเหมียวสีฟ้าเจ้าของนาม ‘แฮปปี้’ ก็บินโผเข้ามาหาลูซี่ทันที
“ว้าย แฮปปี้” ลูซี่ร้องขึ้นมา ก่อนจะกอดตอบแฮปปี้ที่ตอนนี้กอดเธอเอาไว้แน่น
“หายไปไหนมาน่ะไอล์” แฮปปี้เอ่ยถาม “นัตสึอุตส่าห์จะชวนไปทำภารกิจนะ”
“พอดีฉันไปร้านหนังสือมาน่ะ แล้วบังเอิญขากลับเกิดเรื่องนิดหน่อย..” ลูซี่ตอบคำถามของเจ้าเหมียว
แฮปปี้สีหน้าสงสัย “เกิดอะไรขึ้นเหรอไอล์?
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่มีพวกจอมเวทรังแกคนแก่น่ะ” เธอว่า
แฮปปี้พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเหลือบไปมองโลกิที่ยืนหล่ออยู่เบื้องหลังของลูซี่ “อ้าวโลกิ นายก็ไปกับลูซี่ด้วยเหรอไอล์?”
“ฉันก็อยู่กับลูซี่ตลอดเวลานั่นแหละ” โลกิตอบคำถามพร้อมรอยยิ้ม
เจ้าเหมียวสีฟ้าเงียบไปเล็กน้อย..ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากของตนเอาไว้ “เป็นแฟนกันแล้วสินะ~”
“หุบปากไปเลยนะยะ!” เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ตวาดแว้ดใส่แฮปปี้ทันที ทำเอาแมวบินได้ถึงกับผงะ..ไม่เข้าใจอารมณ์ของลูซี่ที่เมื่อกี้ยังดูเฉยๆ อยู่เลย แต่พอแซวนิดแซวหน่อยกลับออกอาการวีนซะงั้น
“ลูซี่หน้ากลัวที่สุดเลย” แฮปปี้เอ่ยเย้า ก่อนจะรีบบินหนีกลับไปหานัตสึที่นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์
ร่างบางรีบเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ทันที หวังจะถามมิร่าว่ามาสเตอร์มาคาลอฟอยู่หรือไม่ เพราะมาสเตอร์น่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องยาประหลาดๆ พวกนี้ดี
“รอด้วยสิลูซี่” โลกิเองก็รีบเดินตามร่างบางมาทันที
“ไงจ้ะลูซี่” มิร่าเจน สาวสวยผู้ทำงานประจำที่เคาท์เตอร์เอ่ยทักทายลูซี่พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เธอมักจะมีประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ
“สวัสดีค่ะคุณมิร่า” ลูซี่ยิ้มรับคำทักทาย ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “คือมาสเตอร์อยู่รึเปล่าคะ?”
“เอ๋ มาสเตอร์น่ะเหรอ..?” มิร่าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “มาสเตอร์ไม่อยู่น่ะจ้ะ มีธุระอะไรกับมาสเตอร์รึเปล่า?”
“มีนิดหน่อยน่ะค่ะ” ลูซี่ว่า ก่อนจะเหลือบมองนัตสึกับเกรย์ที่นั่งหงอยอยู่ที่เคาท์เตอร์
สภาพของทั้งคู่เหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยาก ต่างคนต่างนั่งเท้าค้างกับเคาท์เตอร์พร้อมถอนหายใจทิ้งกันเสียหลายรอบจนน่ากลัวว่าคาร์บอนไดออกไซด์จะเพิ่มขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกนี้เหรอคะ?” ลูซี่หันไปถามกับมิร่า
“ก็..นัตสึน่ะสิจ้ะ มาถามหาลูซี่เพื่อที่จะชวนไปทำภารกิจเพราะบอกว่าเงินเก็บใกล้จะหมดแล้ว แต่มาก็ไม่พบลูซี่ ก็เลยโวยวายใหญ่เลยน่ะจ้ะ ฝ่ายเกรย์ก็คงจะรำคาญเข้า...ก็เลยมีปากเสียงกันนิดหน่อย แล้วก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้าย....” มิร่าหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเหลือบตาไปมองเอลซ่าที่นั่งกอดอกนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆ นัตสึ
“ช่วยไม่ได้ อยากจะทะเลาะกันเองทำไม” เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงกล่าว
ไม่ต้องบอกลูซี่ก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งคู่ก็คงจะทะเลาะกันตามประสาน้ำแข็งกับไฟ แล้วก็คงจะโดนเอลซ่าลงโทษเอานั่นล่ะ
“เหอะ น่าสมเพชเป็นบ้า” เสียงกาซีลที่นั่งอยู่ข้างๆ เกรย์ดังขึ้นมา
ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ถอนหายใจทิ้ง ก่อนดวงตากลมโตจะจ้องหน้ามิร่าเจนอีกครั้ง พลางกำลังตัดสินใจว่าจะถามมิร่าดีหรือไม่..
ฝ่ายคนถูกมองเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “มีอะไรรึเปล่าจ้ะลูซี่ จ้องหน้าฉันใหญ่เชียว”
“เอ่อ คุณมิร่าพอจะรู้จักพวกยาแปลกๆ อะไรบ้างมั้ยคะ?”
“เอ๋ ก็พอจะรู้บ้างแหละจ้ะ ทำไม...” ยังไม่ทันที่จะเอ่ยจบประโยคดี ลูซี่ก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
“พอดีเลยค่ะคุณมิร่า คือฉันได้รับยาแปลกๆ มาน่ะค่ะ ถ้ายังไงคุณมิร่าช่วยดูให้ทีนะคะว่ามันคือยาอะไร” ไม่รอช้า..ลูซี่รีบหยิบเอายาขวดนั้นขึ้นมายื่นให้มิร่าดูทันที
คนถูกขอร้องมองหน้าลูซี่ ก่อนจะรับเอาขวดยานั่นมาไว้ในมือ พลางยกมันขึ้นดุในระดับสายตา ก่อนจะหมุนขวดไปมา “อืม...”
พวกที่นั่งกันอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ต่างก็หันมาให้ความสนใจกับสิ่งที่อยู่ในมือของมิร่ากันทันที
“ยาอะไรเหรอคะ?” ลูซี่เอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่รู้สิจ้ะ สีแบบนี้มันก็เหมือนกันยาล่องหนเลยนะ แต่ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง” มิร่าว่าพลางยิ้มแห้งๆ ให้กับลูซี่
นัตสึจึงเอ่ยถามขึ้นมา “เธอได้มันมาจากไหนอย่างงั้นเหรอลูซี่?”
“เอ่อ พอดีขากลับจากสมุดน่ะ บังเอิญเกิดเรื่องขึ้นกับคุณลุงคนหนึ่ง ฉันก็เลยเข้าไปช่วยเขาเอาไว้ แล้วเขาก็ให้เจ้านี่มาเป็นการตอบแทน” ลูซี่อธิบาย
เอลซ่าลุกขึ้นและเดินเข้ามาดูใกล้ๆ “สีมันหวานใช้ได้เลยนะ”
ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เอลซ่าพูด แต่ว่านะ..สีหวานแล้วมันทำไมล่ะ...?
“มีอะไรกันงั้นเหรอ?” เสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมา ทำให้ทั้งหมดที่กำลังมุงกันอยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์หันมองไปยังที่มาของเสียงนั้น ก่อนจะพบว่าเป็นลัคซัสที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองนั่นเอง
“เอ่อ ก็นี่น่ะสิลัคซัส” มิร่ายื่นขวดน้ำยาทรงสวยขึ้นเพื่อให้ลัคซัสที่อยู่บนชั้นสองมองเห็นมัน
เจ้าของรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าจ้องมันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมาจากชั้นสองอย่างไม่กลัวว่าจะบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ก็นะ..ลัคซัสซะอย่าง โดดลงมาแค่นี้คงไม่พลาดท่าคอหักตายหรอก
ร่างสูงผู้เพิ่งลงถึงพื้นเดินมาใกล้มิร่า ก่อนจะหยิบเอายาขวดนั้นจากมือของเธอ
“รู้เหรอจ้ะว่ามันคืออะไร?” มิร่าเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
ลัคซัสพิจารณาเจ้าน้ำยาสีชมพูในขวดแก้วทรงสวยนั้นเล็กน้อย ก่อนจะโยนมันไปให้กับนัตสึที่รีบรับมันเอาไว้ “แกลองดมดูซิ”
“ฉันไม่ใช่หมานะเฟ้ยย” นัตสึว่า แต่ก็ยอมทำตามที่ลัคซัสบอก เขาหยิบเอาเจ้าขวดนั้นมาใกล้จมูกตัวเองและทำท่าสูดดม
ฟุดฟิด ฟุดฟิด
“เป็นไงบ้างนัตสึ ได้กลิ่นอะไรมั้ย?” แฮปปี้เอ่ยถาม
นัตสึขมวดคิ้วเล็กน้อย นั่นยิ่งทำให้คนที่รวมตัวกันอยู่ตรงนั้นสงสัยกันมากยิ่งขึ้นจนต้องเขยิบเข้ามาใกล้นัตสึเพื่อรอฟังคำตอบของเขา
“ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย” นัตสึว่า
..ทำเอาคนที่กำลังลุ้นกันอยู่หน้าหงายกันยกใหญ่
“เจ้าโง่ แกก็เปิดฝามันซะสิ” กาซีลต่อว่านัตสึทันที
“หุบปากไปเลยนะเฟ้ย กาซีล” นัตสึบอก ก่อนจะเลื่อนมือไปหวังที่จะเปิดฝาเจ้าขวดน้ำยานั่นออก
โลกิมองตามมือของนัตสึที่ค่อยๆ เลื่อนเข้าไปหาฝา...เหมือนดั่งภาพสโลโมชั่น ร่างสูงเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา..ก่อนจะ
หมับ!
คว้าเอาขวดยาในมือของนัตสึมาไว้ในมือของตนเอง
“ทำอะไรของนายน่ะโลกิ” ดราก้อนสเลเยอร์ไฟหันมาถามโลกิทันที
“นั่นสิโลกิ นัตสึน่ะจมูกดีจะตาย ให้ลองดมดูหน่อยก็ได้นี่” เอลซ่าเอ่ย
“เอ่อ ขอโทษนะ ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นน่ะ” โลกิเอ่ยตอบคำถามของพวกนั้น เขาหันไปมองลูซี่ด้วยแววตาขอโทษ ก่อนจะก้มลงมองเจ้าขวดยาในมือ..
..เขารู้สึกว่าถ้าเปิดฝามันออก มันจะต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่ๆ แล้วสังหรณ์ของเขาน่ะ มันมักจะแม่นเสียด้วยสิ..
“อืม” เกรย์พยักหน้าเล็กน้อย “ฉันว่าเชื่อโลกิเถอะนะ ลางสังหรณ์ของหมอนี่มันแม่นนะ”
“นั่นสิจ้ะ” มิร่าเองก็กล่าวอย่างเห็นด้วย
“งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ” เอลซ่าว่าพร้อมถอนหายใจทิ้ง
โลกิมองทุกคนยิ้มๆ ก่อนจะส่งยาคืนให้ลูซี่ “อ่ะนี่ลูซี่ ขอโทษทีนะ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับมันจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ลูซี่ยิ้มรับคำขอโทษของชายหนุ่ม ก่อนจะตัดสินใจเก็บยาลงกระเป๋าหากแต่...
มันต้องมีอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ...พวกที่ไม่ยอมน่ะ?
...นัตสึกลับรีบแย่งขวดยาในมือของลูซี่ไป ก่อนจะร้องบอก “ยังไงฉันก็อยากรู้อยู่ดีล่ะเฟ้ยว่ามันคืออะไร”
กาซีลองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับนัตสึ “ใช่ พวกแกคิดว่าเอามันมาถามให้พวกเราสงสัยเล่น แล้วก็คิดจะเอามันกลับไปทั้งที่เรายังไม่รู้ว่ามันคืออะไรงั้นเหรอ?”
ชายหนุ่มอีกคนที่เงียบมานานอย่างลัคซัสเองก็พยักหน้าเข้าข้างพวกนัตสึ
แล้วการตะลุมบอนก็ทำท่าจะเกิดขึ้น เมื่อชาวประชาคนมุงแบ่งกันออกเป็นสองฝ่ายคือฝ่ายอยากรู้และไม่สงสัยอยู่แต่ไม่รู้ก็ได้ เหลือคนกลางไว้คือลูซี่..หญิงสาวผู้เอามันมา
“เอาไงลูซี่ ตัดสินใจมาเลย เธอคือเจ้าของมันนะ อยากรู้หรือไม่อยากรู้ล่ะ?”
หญิงสาวมองหน้าทั้งสองฝ่าย..ที่ฝ่ายหนึ่งมีโลกิ เกรย์ เอลซ่า มิร่าเจนอยู่ ส่วนอีกฝ่ายมีนัตสึ แฮปปี้ กาซีล และลัคซัสอยู่
“เอ่อ....” ลูซี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะเธอไม่รู้จะเลือกฝ่ายไหนดี...เพราะไม่ว่าฝ่ายไหนมันก็มีแต่พวกที่น่ากลัวน่ากลัวทั้งนั้น โดยเฉพาะทางฝ่ายของพวกอยากจะรู้..ที่มีลัคซัสและกาซีลอยู่
“ตัดสินใจมาเลยลูซี่ เพราะฉันจะเปิดล่ะนะ” นัตสึเอ่ยบอกเธอ..แต่ฟังดูจากคำพูดของเขาแล้ว ต่อให้เธอบอกว่าอย่าเปิด..นัตสึก็คงกะจะเปิดฝาขวดอยู่แล้วล่ะสิท่า
“ลูซี่~” เหมือนมีแรงกดดันมหาศาลพุ่งมาที่ลูซี่แต่เพียงคนเดียวจนสาวเจ้าไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร
คาน่าที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ที่โต๊ะตัวนึงหันมองพวกที่กำลังยืนแบ่งพรรคแบ่งพวกที่หน้าเคาท์เตอร์แล้วก็ต้องเอ่ยถามกับเอลฟ์แมน “พวกนั้นเป็นอะไรกันน่ะ”
“สงสัยจะมีเรื่องกันล่ะมั้ง สมกับเป็นลูกผู้ชาย!!” เอลฟ์แมนว่า
“แต่เอลซ่า มิร่า และที่สำคัญ..ลัคซัส ไม่น่าจะไปร่วมวงกับเขาได้นะ” คาน่าว่า ก่อนมือบางจะหยิบไพ่ของตัวเองขึ้นมาหนึ่งใบ ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าไพ่.. “แย่ล่ะ ต้องรีบไปหยุดพวกนั้นเอาไว้ ไพ่ของฉันบอกว่ากำลังจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น”
“งั้นเหรอ” เอลฟ์แมนมีสีหน้าตื่นตกใจกับสิ่งที่คาน่าพูดเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบลุกขึ้นและหวังจะวิ่งเข้าไปหากลุ่มที่อยู่หน้าเคาท์เตอร์
แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เมื่อ.....
ลูซี่ที่ยืนอึกอักอยู่นานตัดสินใจ...บอกกับนัตสึว่าเธอจะเป็นคนเปิดมันเอง ดราก้อนสเลเยอร์ไฟจึงยื่นมันให้กับลูซี่ และจะแรงกดดันที่ทุกคนส่งมันมาที่เธอทำให้ลูซี่เกิดประหม่า...ทำยาหลุดมือ
เพล้งงงงง!!!!
ขวดแก้วใสทรงสวยหล่นกระทบกับพื้นเสียงดัง ขวดที่เมื่อครู่ยังมีรูปทรงสวยงามบัดนี้แตกกระจายไม่มีชิ้นดี และสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในขวดมันจึงสาดกระเซ็นไปโดนเหล่าคนมุงเข้า
“เฮ้ย/ว้าย” เสียงร้องดังปะปนกันขึ้นมา เมื่อเจ้าน้ำยาสีชมพูหวานจ๋านั่นกระเซ็นเข้าหาตัว..
และน่าแปลก...ที่เพียงแค่ไม่ถึงสองวินาที เจ้าน้ำยานั่นก็เหือดแห้งลงสนิท ไม่หลงเหลือร่องรอยความชื้นติดอยู่ที่พื้นหรือตัวคนเลยแม้แต่น้อย
“.......” ไม่มีคำพูดใดๆ จากลูซี่ หญิงสาวยืนเบิกตาค้างด้วยความตกใจ..ก่อนจะหันมองเหล่าสหายที่ยืนอยู่รอบกายเธอตอนนี้
ทุกคนนิ่งไปเล็กน้อยเหมือนกับโดนอะไรบางอย่างหยุดเอาไว้..
“เอ่อ ทุกคนฉันขอโทษนะ พอดีมือมันลื่น..” ลูซี่เอ่ยขอโทษกับทุกคน...หากแต่ดวงตากลมโตนั้นกลับไม่ได้ฉายแววของความรู้สึกผิด..แต่เป็นแววตาของคนที่กำลังลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ต่างหาก
ทั้งแปดยังคงนิ่งเงียบ..เสียจนทำให้ลูซี่เริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา
“นี่ทุกคน..?” เธอเอ่ย
คาน่ากับเอลฟ์แมนที่เพิ่งจะวิ่งเข้ามาถึงเอ่ยถามลูซี่ทันที “ทุกคนเป็นอะไรไปน่ะลูซี่?”
“ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ลูซี่ส่ายหน้าดิก “รู้แต่ว่า..เมื่อกี้พวกเขาโดนไอ้น้ำยาขวดนี้เข้าไป ทำให้หยุดนิ่งไปเลยน่ะ” เอ่ยบอกพร้อมชี้ลงไปที่พื้นเพื่อให้คาน่าดูเศษแก้วที่แตกกระจายนั้น
“น้ำยา...?” คาน่าทวนคำอย่างงงๆ เธอมองที่พื้นก็เห็นแค่เพียงเศษแก้วเท่านั้น แต่ไม่เห็นมีร่องรอยหรือคราบเปื้อนของน้ำยาอะไรที่ลูซี่พูดถึงเลยแม้แต่หยาดหยด
“พี่” เอลฟ์แมนเขย่าตัวมิร่าเบาๆ ก่อนจะหันไปเรียกคนอื่นๆ ด้วย
ตอนนี้ลูซี่เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันที.....เธอไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ ว่าเมื่อครู่นี้น่ะ..เธอตั้งใจทำเจ้าน้ำยาขวดนั้นหลุดมือเองนั่นแหละ จะได้ถือว่าไม่เป็นการเข้าข้างฝ่ายไหนทั้งนั้น ทั้งที่คิดหาทางเอาตัวรอดอย่างฉลาดได้แล้วแท้ๆ แต่เจ้าน้ำยานั่นกลับทำให้คนอื่นๆ ที่โดนเข้าไปตัวแข็งค้างกันหมด ยกเว้นเพียงตัวเธอเองที่ยังขยับได้
“ทุกคน.....” ลูซี่เอ่ยเรียกอีกครั้ง ก่อนที่จะเกิดแสงสีชมพูดประหลาดขึ้นรอบกายของทั้งแปดคน ทำเอาทั้งลูซี่ คาน่าและเอลฟ์แมนตกใจไปตามๆ กัน
“แบบนี้ไม่ดีแล้ล่ะนะลูซี่” คาน่าเอ่ยขึ้น
“ไม่นะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ” ..เอ่อ ตั้งใจนิดหน่อยก็ได้.. ลูซี่พูดก่อนจะคิดต่อเอาเองเนื่องจากไม่กล้าเอ่ยออกไป
แล้วเจ้าแสงสีชมพูดที่เรืองสว่างเมื่อครู่ก็หายไป...พร้อมๆ กับการที่ทุกคนสามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้
ดวงตากลมโตของลูซี่เบิกกว้างขึ้นทันที ก่อนรอยยิ้มจะเผยขึ้นบนใบหน้าที่เมื่อครู่ยังมีแววกังวลอยู่ “ทุกคน”
สายตาของทั้งแปดหันมองลูซี่ช้าๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แสนรักใคร่.. “ลูซี่ 
“ขา....?”
-TBC-
Writer Talk ;;
13/03/13
อัพแล้วนะคะ อ่านแล้วมึนๆ งงๆ ไรเตอร์ก็ขอโทษด้วยเน้อ ToT แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นเน้อ m(_ _)m
ความคิดเห็น