คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 27 100%
ตลอดทางที่นั่งรถกลับบ้านไตเติ้ลคอพับหลับมาตลอดทางเลยผมเองก็ง่วงไม่แพ้กันก็วันนี้พวกเราใช้พลังงานไปเยอะจริงๆ นี่ครับ แต่จะให้ผมนอนหลับแล้วทิ้งเต๋าไปอีกคนก็คงไม่ได้ผมเลยแก้ง่วงด้วยการนั่งชวนเต๋าคุยไปตลอดทางจนถึงบ้าน
เมื่อมาถึงเต๋าก็เอารถไปเก็บส่วนผมก็อุ้มเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะตื่นไปส่งที่ห้อง กะเอาไว้ว่าจะปลุกให้อาบน้ำแล้วลงมากินข้าวค่อยให้ขึ้นไปนอนต่อ พอเดินเข้าประตูบ้านมาผมกลับรู้สึกแปลกๆ มันต่างกับตอนที่เราจะไปมากๆ เพราะในบ้านมันเงียบเชียบเหมือนกันไม่มีคนอยู่สงสัยว่าทุกคนคงจะอยู่ในครัวกันผมจึงพาเจ้าตัวเล็กขึ้นไปที่ห้องก่อน
" ไตเติ้ลครับ " ผมวางเด็กน้อยบนเตียงแล้วปลุกเบาๆ
" อื้อ " เจ้าตัวเล็กงัวเงียท่าทางไม่ยอมตื่นง่ายๆ
" เติ้ลครับไปอาบน้ำก่อนนะจะได้ไปทานข้าวกับคุณย่าคุณยายนะครับ "
" อื้อ.....ขอนอนอีกแป๊บนะชาชา "
" เอ่อ......งั้นเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงชาชาจะมาปลุกนะครับ "
" ครับ " พยักหน้าทั้งที่ยังหลับตาแล้วก็หันไปกอดหมอนข้างหลับต่อ
" เฮ้อ " สงสัยจะเพลียมากจริงๆ ผมคงต้องให้นอนอีกนิดแล้วค่อยขึ้นมาเรียกอีกที
ผมออกมาจากห้องแล้วลงไปดูว่าในครัวมีอะไรให้ช่วยหยิบจับบ้าง แต่ยังไม่ถึงครัวก็ได้ยินเสียงโวยวายของเต๋าดังออกมาจากห้องนั่งเล่น ผมจึงรีบวิ่งไปดูทันที
" แกกล้าดียังไงถึงที่นี่!!! " เข้าไปเห็นเต๋าผลักผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่เยเห็นหน้า
" ผมมาหาลูกของผม " ชายนั้นตอบ
" ลูกขอแกเหรอ!!? แกกล้าพูดได้ยังไงว่าลูกของแก!! " แม้ผมจะมงไม่เห็นหน้าเพราะเต๋ายืนหันหลังอยู่แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเค้ากำลังโกรธมาก
" เต๋าใจเย็นๆ ก่อนลูก " แม่เอ๋จับแขนเต๋าเพื่อเตือนสติ
" ผมขอโทษครับพี่เต๋า " ชายคนนั้นเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าสลด
" ขอโทษเหรอ? แกคิดว่าคำขอโทษขอแกตอนนี้มันจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นหรือไง " เต๋ากำหมัดแน่น
" ผมรู้ครับว่ามันสายไปแล้ว " ดวงตาที่เศร้าหมองของชายแปลกหน้าหลุบต่ำลง
" ใช่!! มันสายเกินไปที่แกจะมาขอโทษตอนนี้ "
" แต่ยังไงผมก็ยังอยากขอโทษอยู่ดี "
" กลับไปซะ!! แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก "
" ผมจะกลับไปก็ต่อเมื่อลูกชายผมไปด้วย " ลูกชาย?........ใครวะ
" แก!!! "
" เต๋า!! อย่าลูก "
เต๋าตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ยั้งส่วนชายคนนั้นก็ยอมให้เต๋าทำร้ายโดยไม่ตอบโต้สักนิด ทั้งแม่เต๋าและแม่ของผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกผมจึงรีบวิ่งเข้าไปห้ามเต๋าเอาไว้ก่อนที่จะทำร้ายชายคนนั้นไปมากกว่านี้
" หยุดนะเต๋า!! พอได้แล้ว " ผมดึงแขนเต๋าเอาไว้แม้จะสู้แรงเต๋าไม่ได้เลยก็ตาม
" ปล่อยนะ!! " เต๋าพยายามสะบัดผมให้หลุดแต่ผมก็ยังเกาะแน่น
" เต๋า!! ได้ยินไหม!! ชาบอกให้หยุด! " ผมตะโกนเสียงดังแล้วเต๋าก็หยุดจริงๆ
" ชา....." เต๋าหันมามองผม
" รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่ "
" .............." เต๋าปล่อยมือจากคอเสื้อของชายแปลกหน้า
" ทำไมไม่คุยกันดีๆ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันสิแม่ก็อยู่ด้วยเห็นหรือเปล่า คนอื่นห้ามน่ะได้ยินบ้างไหม " ผมพูดเรียบๆ เต๋าคงได้สติแล้วเพราะแววตาอ่อนลงกว่าที่เห็นเมื่อครู่มาก
" เต๋าขอโทษ "
" มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่? มีเรื่องอะไรกัน " ผมหันไปถามแม่ของเต๋าที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
" ไปนั่งคุยกันตรงโน้นดีกว่านะลูก "
แม่ผมช่วยประคองแม่เต๋าไปนั่งที่โซฟาส่วนผมก็ดึงให้เต๋ามานั่งด้วยอีกคน ผมรู้ว่าเต๋ายังคงโมโหอยู่เพราะมือที่จับผมมันบีบแน่นจนผมรู้สึกเจ็บ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะครับ....ผมงงไปหมด
“ นั่งลงสิ ธีร์ “ แม่เอ๋เรียกให้ผู้ชายคนนั้นนั่งลง
“ ครับ “ เค้าหยิบแว่นที่หล่นบนพื้นขึ้นมาใส่แล้วนั่งลงตรงข้างกับเต๋า
“ แกจะเอายังไงว่ามาไอ้ธีร์ “ เต๋าเอ่ยถามออกไปทันที ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ เพราะไม่กล้าที่จะถามอะไรตอนนี้คงต้องปะติดปะต่อเรื่องเอาเองแล้วล่ะ …......
“ ก็อย่างที่ผมบอกพี่เต๋าไปแล้วว่าผมจะมารับลูกของผมกลับไป “
“ ไม่ได้!! “ เต๋าปฏิเสธทันทีที่นายแว่นนี่พูดจบ
“ แต่เค้าเป็นลูกของผมพี่เต๋าก็รู้ ยังไงซะเค้าก็ต้องอยู่กับผม “
“ แล้วแกจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้.....แกมาทำไมตอนนี้ “ น้ำเสียงของเต๋าดูเจ็บปวดจนผมนึกเป็นห่วง แม้ดวงตาที่แข็งกร้าวจะถูกส่งออกไปมันก็ไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดที่ผมสัมผัสได้
“ ผมขอโทษ.....”
“ แกมันก็พูดได้แค่คำว่าขอโทษ! แต่รู้อะไรไหม........ฉันไม่มีวันยกโทษให้คนอย่างแก!! และอย่าคิดว่าจะกลับเข้ามาเรียกร้องอะไรทั้งนั้นเพราะแกจะไม่มีวันได้อย่างที่แกต้องการ “
“ แต่ว่า.... “
“ เด็กคนนั้นไม่ใช่สิ่งของที่แกคิดจะทิ้งก็ทิ้ง คิดจะกลับเข้ามาพาเค้าไปตอนไหนก็ได้ตามใจชอบเหมือนกับที่แกทำกับน้องสาวของฉัน!........ “ พูดถึงตรงนี้น้ำเสียงของเต๋าก็ขาดห้วงไป มีเพียงเสียงสะอื้นของแม่เอ๋เท่านั้นที่ดังขึ้นมา
พอพูดถึงตรงนี้มันทำให้ผมแทบหมดแรง ไม่อยากจะคิดไม่อยากจะรับรู้อะไรต่อแต่ผมก็รับรู้มันไปแล้ว รู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้......
“ ผมยอมรับทุกอย่าง ผมยอมรับว่าผมทำผิดกับเตย แต่ถ้าตอนนั้นแค่เพียงผมรู้ว่าเตยกำลังท้องลูกของผมอยู่ ผมจะไม่มีวันปล่อยเตยจากมาง่ายๆ ขนาดนั้น “
“ แกมันคนเห็นแก่ตัว! …..อย่าให้ฉันต้องพูดอะไรอีก กลับไปซะ! อย่ามาที่นี่อีก ฉันจะคิดเสียว่าเรื่องวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้น “
“ พี่เต๋า! “
“ กลับไปซะ!! ไตเติ้ลเป็นลูกของฉัน ฉันเลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เกิด จำเอาไว้! ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาพรากลูกไปจากฉันไม่ได้! ไม่มีวัน..... “
“ กลับไปเถอะนะตาธีร์.....เรื่องที่ผ่านมาแล้ว....อึก...แม่จะไม่พูดถึงมันอีก แต่แม่ขอร้อง...กลับไปเถอะ ให้เรื่องทุกอย่างมันจบแค่นี้ “
“ คุณแม่...” นายธีร์มองเต๋ากับแม่เอ๋สลับกันไปมาก่อนจะยอมลุกขึ้น “ ได้ครับผมจะยอมกลับออกไป แต่พี่เต๋ารู้อะไรไหม...ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าไตเติ้ลไม่ใช่ลูกของพี่แต่เป็นลูกของผมได้หรอก ถึงวันนี้ลูกจะยังไม่รู้แต่วันนึงลูกก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี และถ้าพี่คิดว่าผมจะยอมจากไปง่ายๆ วันนี้โดยที่ไม่ทำอะไรเลยพี่คิดผิด.... ผมทำผิดต่อเตยกับลูกมามากแล้ว มันถึงเวลาแล้วครับที่ผมจะมีส่วนในการรับผิดชอบในตัวลูกชายของผมสักทีและผมจะทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูไตเติ้ล “ พูดจบนายธีร์ก็ออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที.......
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรกัน เต๋าเองก็ไม่มีคำอธิบายอะไรให้ผม เอาแต่นั่งบีบมือผมเอาไว้สายตายังคงจ้องมองไปทางประตูห้องรับแขก.....
“ เต๋าไปอาบน้ำเถอะ.... เดี๋ยวชาจะไปตามลูกมากินข้าวกันนะ “ ผมพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“ ......” เป็นครั้งแรกที่เต๋าละสายตาจากที่อื่นมามองหน้าผม
“ ไปสิ~ ค่ำมากแล้ววันนี้ก็เหนื่อยมาเยอะ อาบน้ำกินข้าวเสร็จจะได้ไปพักผ่อน “ ผมส่งยิ้มให้เต๋าหวังว่ามันอาจจะช่วยให้เต๋ารู้สึกดีขึ้นบ้าง
“ ชา.......คือว่า “ เหมือนเต๋าจะพูดอะไรสักอย่าง
“ ไปอาบน้ำก่อนเถอะมีอะไรค่อยคุยกัน ลงมากินข้าวเสร็จเดี๋ยวชาไปหาที่ห้อง “
“ อืม...งั้นเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จเต๋าจะไปตามลูกเอง “
“ ครับ~ สู้ๆ ยอดคุณพ่อ อย่าคิดมาก..เชื่อชาเดะ!!~”
“ หึหึหึ~ ครับๆ “ เต๋ายิ้มให้ผมบางๆ ก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ แล้วเดินขึ้นห้องไป
“ ไปครับคุณแม่เดี๋ยวชาช่วยจัดโต๊ะ “ ผมเดินเข้าไปหาแม่ของผมกับแม่เต๋า
“ ชาลูก....”
“ แม่ไม่ต้องคิดมากนะครับ ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แต่ยังไงปัญหามันต้องมีทางแก้เสมอ เชื่อชาเดะ!!~ “
“ แม่ขอบใจชามากนะลูก “
“ อย่าคิดมากนะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ “
“ จ้า~ “
“ เจ้าลูกคนนี้นี่ “ แม่ผมปรามเบาๆ แต่ก็ยิ้มขำ
“ วันนี้ทำอะไรกินกันบ้างครับไตเติ้ลบ่นอยากกินฝีมือคุณย่ากับคุณยายมาตลอดทางเลย “
“ ทำแต่ของชอบเจ้าตัวเล็กทั้งนั้นเลยล่ะ ไปช่วยกันเอาขึ้นโตีเถอะลูกป่ะ!~ “ ผมจึงพาแม่ๆ ทั้งสองคนไปที่ห้องครัว
ผมช่วยหยิบจับยกกับข้าวขึ้นโต๊ะสถานะการณ์ดูเหมือนจะดีขึ้นจากที่ตึงเครียดเมื่อกี๊ ที่เห็นผมลั่นล้า ร่าเริงอย่างนี้ไม่ใช่ไม่คิดมากนะครับ แต่ถ้าไม่มีใครสักคนในบ้านที่เข้มแข็งเลยทุกคนก็คงจะเศร้าอยู่ในอารมณ์สีเทากันไปหมดจริงไหมล่ะ
อันที่จริงแล้วเรื่องที่ผมเพิ่งรับรู้วันนี้ทำทำผมช๊อคแทบแย่ ผมไม่คิดเลยว่าที่จริงแล้วเต๋าไม่ใช่พ่อของไตเติ้ล ไม่เคยคิดมาก่อน..... แต่ในเมื่อมันเป็นความจริงผมก็ต้องค่อยๆ ทำใจยอมรับได้ถึงเต๋าจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่เต๋าก็รักไตเติ้ลเหมือนลูกอยู่ดี นั่นเป็นความจริงที่ไม่ใช่แค่ผมแต่ทุกคนก็รับรู้และสัมผัสได้
แต่ตอนนี้ผมรู้กลับสึกกลัว กลัวว่าถ้าไตเติ้ลรู้ความจริงเรื่องนี้จะเป็นยังไง ผมแทบไม่อยากคิดภาพตามไม่อยากจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กตัวเล็กที่ผมรักคนนั้นหัวใจเปราะบางกว่าที่เราเห็นภายนอกมาก ตอนนี้ก็คงได้แต่ภาวนาให้เรื่องนี้ยังคงเป็นความลับต่อไป......
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงผมผมกับแม่ๆ จัดโต๊ะเสร็จก็ยังไม่เห็นว่าเต๋ากับลุกจะลงมาสักที ผมจึงอาสาขึ้นไปตามสองพ่อลูก ไม่รู้ทำไมช้ากันนักนะสงสัยเจ้าตัวเล็กงอแงไม่ยอมลุกแน่ๆ เลย เอ๊ะ! หรือว่าเต๋าอาบน้ำเสร็จแล้วเผลอหลับไปก่อน..... มีความเป็นไปได้สูงดังนั้นควรไปตามเต๋าที่ห้องก่อนจะดีกว่า
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ ว่าไงครับ “ เต๋าเปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมา
“ ทำไมช้านักล่ะเต๋า แม่รอทานข้าวอยู่นะ “
“ เสร็จแล้วนี่ไง....กำลังจะไปตามลูก “
“ อ้าว! นี่ยังไม่ปลุกลูกอีกเหรอ “
“ ยังเลย “ เต๋าส่ายหน้าแล้วยิ้มเอ๋อให้ผม
“ เต๋าเอ๋อเอ้ย! “
“ อ้าว! ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จนี่นา “
“ โอเคๆ ครับไปปลุกไตเติ้ลกัน “
ผมเดินนำมาที่หน้าห้องของเจ้าตัวเล็กก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วเต๋าก็เดินตามเข้ามาด้วยแต่พอเดินไปที่เตียงก็ไม่เห็ว่าไตเติ้ลนอนหลับอยู่เลย
“ สงสัยลงไปข้างล่างแล้วหรือเปล่า “ เต่าหันมาถามผม
“ ไม่รู้สิ....อาบน้ำอยู่หรือเปล่า “ ผมเดินไปดูที่ห้องน้ำเองเพราะกลัวเต๋าเปิดไปเจอเจ้าเซบัสเตียนแต่ก็ไม่เจอไตเติ้ล
“ อยู่ไหม “
“ ไม่อยู่อ่ะเต๋า สงสัยลงไปแล้วล่ะมั้งตอนที่ชาไปเรียกเต๋าก่อนน่ะ “
“ อืม...งั้นเราลงไปข้างล่างกันเถอะ กินข้าวเสร็จลูกจะได้เข้านอนพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนเดี๋ยวตื่นไม่ไหว “
“ นั่นสิ “
“ แล้วอีกอย่างเต่าก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับชาด้วย “ เต๋ามองตาผม ผมก็รู้ว่าเรื่องอะไร
“ ครับ “ แล้วเราสองคนก็ออกมาจากห้องลงไปที่ห้องอาหาร
“ มากันแล้ว~ “ เสียงแม่เอั๋งก่อนใครเมื่อเราสองคนเข้ามาในห้องอาหาร
“ แล้วไตเติ้ลล่ะคชา “ แม่ผมถามเมื่อมองหาไตเติ้ลไม่เจอ
“ อ้าว! เติ้ลไม่ได้ลงมาแล้วเหรอครับ “ เต๋าถามกลับ
“ ไม่นี่จ๊ะ “
“ แม่คิดว่าเต๋าจะลงมาพร้อมเติ้ลวะอีกนะลูก “ แม่เอ๋บอกพร้อมกับทำหน้างงๆ
“ ผมไปตามลูกที่ห้องแล้วไม่เจอคิดว่าลูกลงมาแล้วซะอีก แล้วนี่เติ้ลไปไหนล่ะ? “
“ หาดีแล้วหรือยัง....ลูกอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า “ แม่เอ๋ถาม
“ ไม่มีครับผมหาแล้ว “ ผมรีบตอบ....
“ แล้วไตเติ้ลไปไหนล่ะ ดูทีวีอยู่หรือเปล่า “
“ เดี๋ยวชาไปดูเองเต๋า “ ผมรีบจ้ำอ้าวไปดูที่ห้องนั่งเล่นแต่ก็ไม่มี
เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายขึ้นเมื่อพวกเราตามหาเจ้าตัวเล้กกันรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ ผมกับแม่แม่เริ่มใจเสียกันแล้ว ไม่รุ้ว่าลุกไปอยู่ที่ไหน....
“ ไอ้ธีร์มันเอาตัวลูกไปหรือเปล่า! “ เต๋าตั้งข้อสันนิฐานขึ้นมา
“ ลงโทรไปถามสิ! เต๋ามีเบอร์เค้าหรือเปล่า “ ผมรีบคยั้นคยอให้เต๋ารีบโทรไป
“ ไม่มีอ่ะ “
“ แม่มี! “ แม่เอ๋บอกขึ้นมาแล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมากดโทรหานายธีร์ทันที
ได้ความว่าไตเติ้ลไม่ได้อยู่กับเค้าแล้วนายธีร์ก็กำลังรีบกลับมาช่วยหาด้วยอีกคน ผมโทรบอกพวกพี่ต้นให้มาที่บ้านเพื่อช่วยกันหาอีกแรง ผมกลับขึ้นไปหาบนห้องอีกครั้งให้แน่ใจแล้วก็พบสิ่งผิดปกติบางอย่าง
“ เต๋า!! “ ผมรีบวิ่งลงมาหาเต๋า
“ มีอะไรชาเจอลูกแล้วเหรอ “
“ เปล่า! แต่ชาว่าลูกหนีออกจากบ้านไปแล้วแน่ๆ “
“ ทำไมล่ะ “ เต๋าถามเสียงร้อนรน
“ ก็กระเป๋าเป้ของลูกหายไปน่ะสิ รูปเตย ที่ว่างบนโต๊ะก็หายไปด้วย!...ทำไงกันดีล่ะเต๋า!! “ ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วนะ...
“ ไตเติ้ลหลานย่า... “ แม่ของเต๋าเป็นลมล้มพับไปคนแรก
“ คุณแม่!!!! “
หลังจากที่แม่เอ๋เป็นลมไปพวกเราก็พาท่านไปนอนพักที่ห้องแล้วแยกย้ายกันไปตามหาข้างนอก พี่ต้นรับอาสาไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ ส่วนผมก็มากับเต๋า......
“ เราจะทำยังไงดี......”
“ ชาใจเย็นๆ ….ยังไงก็ต้องหาลูกเจอ “ เต๋าเอื้อมมือมาปลอบผมแต่มือของเต๋ากลับเย็นเฉียบ
“ ขอให้หาเจอเร็วๆ ทีเถอะ...... “
“ อย่าเป็นอะไรนะลูก....พ่อมาแล้ว “
-----------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
ข้าน้อยกลับมาแล้ว >< ตอนนี้อาจะเครียดสักหน่อยแต่ยังไงก็มาช่วยลุ้นช่วยเชียร์ว่าต่อไปจะเป็นยังไงด้วยนะคะ ^
ความคิดเห็น