มหาศึกพลังแห่งธาตุ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนพิเศษที่ 1 : ถ้ำประหลาด

ตอนพิเศษก่อนเปิดเนื้อเรื่องหลัก

(รอรับสมัครต่างๆ แล้วเสร็จ แล้วที่เนื้อหาออกจะสั้นๆ เพราะอยากให้อ่านเล่นๆ ก่อนเนื้อเรื่องหลักครับ)

ตอนพิเศษที่ 1 : ถ้ำประหลาด

         ณ. ที่ใดสักแห่งบนผืนน้ำแข็ง และปุยหิมะอันกว้างใหญ่ของขั้วโลกเหนือ สองหนุ่มโสดวัย 25 ปีกำลังเดินสำรวจเพื่อหาอะไรบางอย่าง คนหนึ่งเป็นหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวๆ 197 เซนติเมตร เป็นหนุ่มผิวขาวสว่าง หน้าตาบ้านๆ จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีเขียวใส และผมสีเขียวใสไม่ต่างจากนัยน์ตา ซึ่งกำลังปลิวไสวไปตามกระแสลมหนาว กับอีกคนที่เป็นหนุ่มร่างเล็กสูงแค่ 164 เซนติเมตร เขาเป็นคนผิวคล้ำ แต่หน้าตาคมเข้มหล่อเหลา ผมสั้นสีดำมันวาวเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์ ทั้งสองอยู่ในชุดขนสัตว์อันอบอุ่น เพื่อป้องกันความหนาวเหน็บของบรรยากาศรอบข้าง ถึงแม้ว่าฟ้าจะปรอดโปร่ง แสงจากดวงอาทิตย์ก็สว่างร้อนแรง แต่ความหนาวเหน็บก็กลบความร้อนไปเสียหมด

“เราเดินมาเป็นวันล่ะนะไน” ชายร่างสูงเอ่ยถามชายอีกคน

“เอาน่า ฉันว่าอีกเดี๋ยวคงเจอ อีกอย่างตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันอยู่ใกล้แล้วล่ะ ขอแรงหน่อยแล้วกัน ปัดๆ พวกปุยหิมะโดยรอบออกให้หน่อยซิ” ไน หรือชายร่างเล็ก ตอบกลับชายร่างสูง

         เมื่อชายร่างสูงได้ยินคำพูดของไน เขาก็พยักหน้ารับ แล้วเดินนำหน้าไนไปเล็กน้อย จากนั้นเขายืนหันซ้ายหันขวา แล้วเขาก็สะบัดมือกลางแขนทั้งสองแขนเหยียดตรงไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว ทำให้ปุยของหิมะที่ทับถมสูงถึงหัวเข่ากระจายออกไปรอบๆ ตัวของเขา เป็นวงกลมรัศมีราวๆ 500 เมตร เมื่อปุยหิมะถูกซัดกระจายออกไปแล้ว ก็เผยให้เห็นแผ่นน้ำแข็งหนาที่ซ่อนอยู่ และก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองได้เห็นอะไรบางอย่าง

“เฮ้จอห์น ดูนั่น ฉันเจอแล้ว ก็บอกแล้วว่ามันอยู่แถวนี้” ไนที่เห็นบางอย่างที่ฝังตัวอยู่ภายใต้แผ่นน้ำแข็งก่อนจอห์นกล่าวออกมา และชี้ไปทางที่เขาเห็น แล้วเขาก็ออกวิ่งนำไปยังที่ตรงนั้น ซึ่งจอห์น หรือชายร่างสูงก็วิ่งตามมาติดๆ

“ว่าแต่มันเป็นอะไรล่ะนั่น” จอห์นหลังจากได้พิจารณาดูสิ่งที่เห็นเขาก็สงสัย

“ตามที่ฉันรู้มามันเป็นถ้ำโบราณน่ะ และไอ้ที่เราเห็นมันคือประตูเบิกทางสู่ถ้ำนั้น หากฝึกให้สามารถควบคุมได้สองธาตุก็จะรับรู้การมีอยู่ของสิ่งนี้ได้ แต่ต้องเป็นธาตุดิน และลมนะ ในบันทึกกระดาษที่ฉันอ่านมันบอกไว้ว่างั้น ตอนเปิดก็ต้องใช้สองธาตุดังกล่าวควบคู่กันเพื่อเปิดอ่าน ฉันรองให้เพื่อนอีกคนที่เป็นธาตุลม กับฉันที่เป็นธาตุดินผสานพลังเพื่อเปิดอ่านก็ไม่เป็นผล ฉันเลยลองหาวิธีฝึกธาตุลมเพิ่มให้ตัวเอง แล้วพอกลับมาเปิดอ่านก็เปิดได้อย่างง่ายดาย แต่มันไม่มีตัวอักษรอะไรเขียนไว้เลย คนอื่นที่มาร่วมในวันที่เปิดอ่านก็พากันส่ายหัวว่าไร้ประโยชน์กับบันทึกโบราณนั่น แต่พอฉันอยู่คนเดียวมันดันปรากฏตัวอักษร และคำแนะนำขึ้นมา ฉันเลยรู้ว่าคนฝึกได้สองธาตุตามเงื่อนไขของบันทึกนั่นที่สามารถอ่านมันได้เท่านั้น แล้วพออ่านจบ จู่ๆ กระดาษก็สลายกลายเป็นฝุ่นดิน แล้วลอยไปตามอากาศเฉยเลย” ไนสาธยายเรื่องราวให้จอห์นฟัง

“อ๋อ มันอย่างนี้นี่เอง นายไม่เคยคิดจะเล่าให้กันฟังเลยนะ ก่อนมาที่นี่ก็ลากฉันมาโดยที่ไม่ถามกันเลยว่าอยากมาไหม เอาเถอะหลวมตัวมาแล้ว ว่าแต่จะเจาะมันลงไปยังไงล่ะ” จอห์นเมื่อฟังคำบรรยายของไน แล้วก็ต่อว่าเล็กน้อย พร้อมกับเปิดประเด็นเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก

“เออว่ะ! เจาะไงฟะ ดูสิมันหนาใช่เล่นเลยนะนั่น” ไนก็เพิ่งจะคิดได้เมื่อจอห์นเปิดประเด็น แต่จู่ๆ เขาก็พอจะนึกอะไรออก “ฉันว่า เดี๋ยวฉันลองใช้ลมเจาะก้อนน้ำแข็งดูเผื่อได้”

         หลังจากที่ไนกล่าวจบ เขาไม่รอช้ารวบรวมพลังแห่งธาตุลมไว้ที่มือของเขา ซึ่งเขาจำลองให้มือเขาเป็นเสมือนมีดอันคมกริบ จากนั้นเขาก็แกว่งมือของเขาไปมาบนผืนน้ำแข็งที่เขาจะเจาะลงไป กระแสลมที่ถูกบีบให้บาง และคมถูกปล่อยออกจากการแกว่งมืออย่างนับไม่ถ้วน เศษน้ำแข็งกระเด็นกระจุยกระจายออกทั่วบริเวณ จนเมื่อเขาคิดว่าน่าจะเจาะลงไปได้ลึกมากพอสมควรแล้วก็หยุดมือ

“เอ๋อ! เฮ้ยมันอะไรฟะเนี่ย” ไนร้องตะโกนตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่เขาทำไร้ผล

“ไหง! มันไปหั่นส่วนอื่นที่ไม่ต้องการล่ะนั่น” ทางด้านจอห์นก็เอ่ยออกมาเช่นกันเมื่อเห็นว่าอะไรเกิดขึ้น

         บริเวณผืนน้ำแข็งในจุดที่มีอะไรบางอย่างฝังอยู่ แทบไม่ได้รับความเสียหายจากมีดลมอันคมกริบของไนเลย แต่กลับเป็นบริเวณส่วนอื่นที่ถูกฟันจนลึกลงไปถึงพื้นน้ำด้านล่างเลยทีเดียว ไน และจอห์นเมื่อเห็นต่างก็ฉงนงงเงยไปตามๆ กัน

“เดี๋ยวก่อนนะ ถ้านายบอกว่า คนที่ฝึกสองธาตุสำเร็จแล้วจะรับรู้การมีอยู่ของเจ้าสิ่งนี้ได้ แสดงว่ามันอาจจะใช้สองธาตุเพื่อทำให้น้ำแข็งแตกออกก็ได้นะ ว่าไหมไน” จอห์นเกิดความคิดอะไรดีๆ ขึ้นจึงเสนอออกไป

         เมื่อไนได้ฟังคำแนะนำจากจอห์น เขาก็ไม่รอช้า เขารีดพลังธาตุลมไปรวมที่ฝ่ามือขวาทันที จนเกิดเป็นกระแสลมหมุนวนอยู่ที่ฝามือขวานั้น จากนั้นเขารีดพลังอีกครั้ง ซึ่งเป็นพลังในส่วนของธาตุดิน เพื่อไปรวมกันที่มือซ้าย แต่แล้วเขาก็ต้องสลายพลังทั้งหมดไป

“กรรม! ลืมไปเลยแถวนี้ไม่มีดิน แล้วจะรีดพลังเพื่อ” เขาทรุดตัวนั่งลงอย่างแรง แล้วนอนแผ่บนผืนน้ำแข็ง ด้วยความเหนื่อยล้า และสิ้นหวัง

“เออเนอะ ลืมไป มิน่าล่ะเขาถึงได้บอกว่าในพวกธาตุพื้นฐาน ธาตุดินกระจอกสุดละ” จอห์นทรุดตัวลงไปนอนแผ่เช่นเดียวกับไน

“ก็จริงว่ะ ฉันถึงพยายามลบคำสบประมาทของยัยนั่นไง เลยฝึกจนได้ธาตุลมเพิ่มมา แต่ก็ได้มาแบบงงๆ นะเออ” ไนลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ชื่นชมในความเก่งกาจของตัวเอง

“เออแล้วแกไม่พกดินติดตัวเหมือนคนอื่นที่ใช้ธาตุดินล่ะ มันอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง อีกอย่างถ้านายพกมาตอนนี้คงได้ลงไปในถ้ำประหลาดอะไรนี่แล้ว ไอ้ถ้ำนี่ที่มันซ่อนอยู่กลางขั้วโลกเหนืออย่างนี้น่ะ” จอห์นที่ยังคงนอนอยู่ เอ่ยถามไน

“เพื่อ! ตอนนี้ฉันเป็นธาตุลมแล้ว ธาตุลมมีประโยชน์ซะกว่า และที่สำคัญถ้าดินที่เราพกมาเปียกน้ำ หรือเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปก็ใช้ประโยชน์อะไรจากดินนั้นไม่ได้ ควบคุมมันไม่ได้ด้วยซ้ำ น่าสังเวชคนธาตุดินจริงจริ๊ง” ไนตอบคำถามของจอห์นอย่างเหนื่อยใจ

“นายแค่บอกว่าลืมก็พูดมาเถอะ เอาเถอะๆ แล้วเอาไงต่อล่ะ” จอห์นรู้ทันเพื่อนของเขาที่ชื่อว่า ไน และไนได้แต่หันมามองหน้าจอห์นแล้วส่ายหัว พร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“ฉันว่าเรากลับเถอะ ชั่งมัน ไอ้ความลงความลับอะไรนั่นในถ้ำนั้นน่ะ สู้ไปหาจีบสาวแถวเมืองแห่งแสงเหนือดีกว่าไหม ... เออ นายช่วยใช้พลังธาตุน้ำของนายกลบเกลื่อนรอยที่พวกเราทำไว้หน่อยแล้วกัน เสร็จแล้วรีบตามมานะ ช้าไม่รอนะเฟ้ย!” หลังจากที่ไนกล่าวจบก็หันหลังเดินออกมา ปล่อยให้จอห์นได้ทำหน้าที่อย่างที่เขาได้บอกไว้

         จอห์นไม่ได้ขัดคำพูดของไนแต่อย่างใด ถึงแม้ว่าเขาจะยังงงๆ กับท่าทีของไนที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเค้นพลังบังคับให้ปุยหิมะที่กระจายอยู่ทั่วไป ให้กลับมาทับถมกันตรงบริเวณที่เขายืนอยู่ จนทำให้บริเวณดังกล่าวกลับไปสู่สภาพก่อนหน้าที่มันเคยเป็น แล้วเขาก็เดินด้วยความยากลำบากย่ำลงบนปุยหิมะหนาจนถึงเข่า ออกเดินตามเพื่อนของเขากลับไปยังจุดที่เรือลำเล็กๆ ของพวกเขาจอดลอยลำรออยู่ และก็คงจะใช้เวลาอีกเป็นชั่วโมงคงจะถึงที่หมายนั้น