อย่าฝันว่าฉันจะรักเธอ(ยัยลูกฆ่าตกร) Just a dream

   หมู่บ้านที่เคยรื่นเริง ผู้คนที่มีน้ำใจ ถนนที่เคยมีผู้คนมาเดินเต็มตรอก แต่ในตอนนี้... ถนนซอยนี้มีเหล่าใบไม้มากมายมาปกคลุมเต็มถนน ราวกับว่าไม่เคยมีใครมาทำความสะอาด ผู้คนที่ต่างมาเดินเล่นก็เก็บตัวเข้าบ้าน ปิดประตูมิดชิด เพราะว่าข้างนอกตอนนี้มีเหล่าทหารมาเดินตรวจพื้นที่เต็มไปหมด เนื่องจากตอนนี้มีผู้ร้ายบุกพื้นที่ในเขตเราเต็มไปหมด ทางรัฐบาลกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียง จึงได้มีการสั่งให้ชาวบ้านเก็บตัวเข้าในบ้านให้หมด ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องออกมา   

  ณ บ้านหลังหนึ่ง ในซอยนั้น 

  "แม่ค่ะ...เราจะต้องอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ค่ะ..." 

   ณัฎฐ์นรี เด็กสาวผมยาวหอบหนังสือกองโตมาอ่านเพืีอที่ตนพร้อมจะสอบเลื่อนชั้น แต่ทว่า...หมู่บ้านเราเป็นอย่างนี้ โรงเรียนคงจะเปิดหรอกน่ะ 

 "นี่นัฎฐ์ เธอคิดว่าเราจะได้สอบหรอ โรงเรียนคงจะเปิด ธิชาว่าเรามานั่งกินขนมกันเถอะ" ^O^

 สาวน้อยชลธิชา ซึ่งเป็นเพื่อน (พ่อแม่เดียวกัน) ได้เอ่ยขึ้นตอบแทนผู้เป็นแม่ของเธอ 

  "เหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีใครกล้ามานั่งกินขนมอย่างสำราญใจแบบนี้หรอกน่ะ" 

 ณัฎฐ์ที่กำลังพูดประชด (แต่มันก็เรื่องจริงน่ะ....) เดินเอาหนังสือมานั่งอ่านที่โต๊ะหนังสือของเธอโดยที่ไม่สนใจข้อเสนอที่ชลธิชาชวนเธอมากินขนมเลยสักนิด ถึงแม้ตัวเองก็อยากจะกินขนม แต่สถานการแบบนี้ มันกินอะไม่ลงจริงๆแหละ 

  "แม่ว่า....แม่จะพาลูกๆย้ายบ้าน!" 

  "ห๊ะ!!! ย้ายบ้าน!"O_o

 จู่ๆคุณแม่ของทั้งสองก็คิดวิธีทำให้เรารอดจากสถานที่แบบนี้ โดยการ 'ย้ายบ้าน' 

 หวังว่า....การที่เราย้ายบ้านครั้งนี้คงไม่มีเรื่องวุ่นๆน่ะ