คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Suppressed Emotion # 1
Scene 1
“พอตเตอร์ นายอยากมีเซ็กซ์กับฉันงั้นเรอะ?”
“ห๊า?” แฮร์รี่อ้าปากกว้าง จ้องมองหน้าศัตรูคู่อาฆาตประจำบ้านสลิธิรีนอย่างไม่วางตา ถ้าไม่ใช่ว่าเขาได้ยินประโยคนั้นชัดเต็มสองรูหูแล้วล่ะก็ ต่อให้คนทั้งโลกยืนกรานเขาก็ไม่มีวันเชื่อเลยว่าคำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากเดรโก มัลฟอย “นายไปกินน้ำส้วมมารึไงถึงสมองเลอะเลือนจนคิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมาได้? จะบอกให้นะ ต่อให้ฉันสติฟั่นเฟือนจนเป็นบ้าก็ไม่มีวันพิศวาสบั้นท้ายนายแน่นอน!”
“ฉันก็อยากจะเชื่ออย่างนั้นอยู่หรอกนะ” มัลฟอยแดกดัน ไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเด็กหนุ่มผมดำเอาเสียเลย “ถ้านายจะช่วยอธิบายให้ฉันกระจ่างสักหน่อยว่าไอ้ข้อความในจดหมายนี่มันคืออะไร?” เขาคลี่กระดาษแผ่นเล็กที่ถือติดมือมาด้วยออกแล้วยื่นมันใส่หน้าแฮร์รี่ พอตเตอร์
แฮร์รี่เขม่นตาอย่างไว้ตัว จ้องมองกระดาษในมือมัลฟอยซึ่งมีลายมือหวัด ๆ อันคุ้นตาเขียนไว้ตัวเบ้อเริ่มว่า
ฉันอยากมีเซ็กซ์กับเดรโก มัลฟอย
ลงชื่อ...แฮร์รี่ พอตเตอร์
แฮร์รี่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง...กระดาษใบนี้มาอยู่กับหมอนี่ได้ยังไงฟะ!!
“ว่าไง?” พรีเฟ็คหนุ่มแห่งบ้านสลิธิรีนย้ำคำ “ลงชื่อไว้ซะเต็มยศเลยนี่”
“นี่มัน...ฉันไม่ได้เขียน! ฟังนะมัลฟอย ถึงนายจะโง่เง่าแค่ไหนก็น่าจะดูออกนี่ว่านี่มันแกล้งชัด ๆ!”
“เผอิญว่าฉันไม่โง่เง่านะพอตเตอร์ และฉันก็รู้ว่านี่เป็นลายมือของนาย”
“ฉันบอกว่าไม่ใช่! นายหูหนวกรึไง!” แฮร์รี่โวยวายลั่นระเบียงทางเดินอย่างไม่แคร์สายตาสนอกสนใจหลายคู่ที่กำลังจ้องมองมา “มันไม่ใช่ลายมือของฉัน!!”
“นายจะแหกปากให้คนเขาแห่กันมาทั้งโรงเรียนก็แก้ตัวไม่ขึ้นหรอก พอตเตอร์ ยอมรับมาตรง ๆ ดีกว่า นายแอบมองฉันมานานแค่ไหนแล้ว?”
“หุบปากทุเรศ ๆ ของนายแล้วไปตายซะไป! ไอ้อุบาทว์! แค่มองหน้านายฉันก็คลื่นไส้แทบจะอ้วก! ไม่มีหลักฐานอย่ามาปากพล่อยกล่าวหากันอย่างนี้นะ! ไหนนายลองพูดมาสิว่านายรู้จักลายมือฉันได้ยังไง? ฉันน่ะไม่รู้จักลายมือนายหรอก เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะฉันเกลียดนาย! ไม่เคยคิดอยากสนใจเรื่องของนายเลยสักนิด! ถ้านายบอกว่ารู้จักลายมือของฉันก็แปลว่านายต่างหากที่สนใจฉันไม่ใช่รึไง! นายต่างหากที่แอบมองฉัน แอบชอบฉันใช่ไหมล่ะ! นี่เป็นแผนของนายล่ะสิ! แต่จะบอกให้นะว่าฉันไม่หลงกลหรอก! นายจะไปไหนก็ไปเลยไป ไอ้วิปริต! อย่ามาเข้าใกล้ฉันนะ! ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนาย! เห็นหน้านายแล้วมันพะอึดพะอม อยากจะอ้วก... อุ๊บ!” แฮร์รี่สะดุ้งเฮือกเมื่อมัลฟอยบีบแก้มเขาอย่างแรง
“พูดพอรึยังห๊ะพอตเตอร์? ถ้ากระดาษใบนี้มันทำให้นายลนลานขนาดนี้ล่ะก็ นายกล้าพิสูจน์ด้วยสัจจะเซรุ่มไหมล่ะ?” ร่างสูงหยิบขวดแก้วบรรจุของเหลวสีใสขึ้นมาโชว์เบื้องหน้าอริต่างบ้าน “จะได้รู้ความจริงกันไปเลย ฉันไม่เกี่ยงอยู่แล้ว ว่าไงล่ะ?” มัลฟอยยิ้มอย่างเป็นต่อ
แฮร์รี่กลืนน้ำลายลงคออย่างนึกกลัว เขาไม่คิดว่ามัลฟอยจะถึงขนาดเตรียมสัจจะเซรุ่มมาด้วย เด็กหนุ่มภาวนาให้หมอนี่ไม่ฟิวส์ขาดแล้วจับเขากรอกยา ไม่อย่างนั้นชีวิตเขาคงถึงฆาตแน่! แฮร์รี่ไม่อยากนึกเลยว่าจะเป็นยังไงถ้าน้ำยาในขวดนี่ไหลลงคอของเขา เพราะทั้งหมดที่มัลฟอยพูดมานั้นไม่ผิดเลย ข้อความในกระดาษนั่นเป็นลายมือของเขาเอง...เขาเป็นคนเขียนมันเอง!
“ทำไมถึงเงียบล่ะพอตเตอร์ กลัวเรอะ?” น้ำเสียงที่เอ่ยเจือเสียงหัวเราะสะใจอย่างไม่ปิดบัง
“ทำไมจะต้องกลัวด้วย! ฉันไม่ใช่คนเขียนข้อความในกระดาษนั่น!” แฮร์รี่แผดเสียงแข่งกับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามอยู่ในอกตัวเอง
เดรโก มัลฟอยฉีกยิ้ม “งั้นแปลว่านายยินดีพิสูจน์ด้วยสัจจะเซรุ่มนี่...”
“ไม่!” แฮร์รี่ผลักมัลฟอยอย่างแรง “นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน ฉันพูดชัดเจนแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคนเขียน และจะไม่ยอมกินสัจจะเซรุ่มหรืออะไรทั้งนั้น! ฉันไม่ไว้ใจนายหรอก! บ...บางทีนั่นอาจจะไม่ใช่สัจจะเซรุ่มแต่เป็นยาพิษก็ได้! คิดว่าจะหลอกฉันได้เรอะ ไม่มีวันซะล่ะ!” แฮร์รี่ใส่เป็นชุดอย่างไม่ยั้ง และทันทีที่พูดจบก็กลับหลังหันโกยอ้าวกลับหอทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...
มัลฟอยมองตามหลังบุคคลผู้ตื่นตัวเกินกว่าเหตุจนร่างเล็กนั้นวิ่งหายไปจากสายตา เขาหัวเราะอย่างนึกสนุกก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
“อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะหนีไปได้สักกี่น้ำ แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่รีบหรอก เพราะของจริงน่ะมันกำลังจะเริ่มหลังจากนี้ต่างหากล่ะ”
ความคิดเห็น