Servant of Evil ข้ารับใช้ปีศาจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Servant of Evil   ข้าฯรับใช้ปีศาจ

สองพี่น้องฝาแฝดที่ถูกคาดหวังอย่างมากมาตั้งแต่เกิด เสียงระฆังโบสถ์อวยพรให้แก่เราทั้งสอง แต่เพราะเหตุผลที่เห็นแก่ตัวของพวกผู้ใหญ่ เราทั้งสองจึงถูกแยกออกเป็นสองทาง...

แม้ว่าทั้งโลกจะเป็นศัตรูกับเธอ ฉันคนนี้จะปกป้องเธอเอง

ขอแค่เธอมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอยู่เท่านั้นก็พอ

“เธอคือเจ้าหญิงของฉัน ฉันคือข้าฯรับใช้ของเธอ”

ขอแค่เธอบอกมาว่าประสงค์อะไร

แม้ฉันจะต้องเป็นปีศาจ ฉันก็ยอมเพื่อเธอ เจ้าหญิงของฉัน...

.............................................................................................

Rin say

“เจ้าหญิงขอรับ ตื่นได้แล้วนะขอรับ อาหารเช้าจะเย็นหมดก่อนนะขอรับ”

เสียงของหนุ่มน้อยข้ารับใช้คนสนิทของฉันพูดพร้อมรอยยิ้ม

“อือ ความจริงฉันน่ะตื่นตั้งนานแล้วล่ะ แต่รอนายมาปลุกน่ะ”

“เหรอขอรับ ผมมาปลุกเจ้าหญิงแบบนี้ คิดถึงสมัยก่อนจังนะขอรับ”

“นั่นสินะ ตอนที่เรายังไม่อยู่ในสถานะแบบนี้” ฉันเงยหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง

“เอาล่ะ วันนี้มีอะไรเหรอLen”

“ขนมปังบาร์แกต กับส้มที่เจ้าหญิงชอบไงขอรับ”

“รู้ใจฉันดีจังนะLen” วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน  ที่ฉันได้มีความสุขกับข้ารับใช้คนสนิทคนนี้

 “Lenวันนี้ไปเที่ยวเมืองข้างเคียงกันนะ^^” ฉันส่งยิ้มให้Len

“ได้สิขอรับ ตามที่เจ้าหญิงประสงค์ ผมก็จะทำตามขอรับ”

    ………………………………………………………………………….           

 ณ เมืองสีเขียว

 Len say

“เจ้าหญิงครับ มาถึงที่พักแล้วนะขอรับ ผมจะไปซื้อของเจ้าหญิงจะไปด้วยไหมขอรับ”

“เอาสิๆ  จะดูเมืองให้ทั่วเลย!!!” 

 “^^ฮึฮึ”ผมหัวเราะเบาๆ     

  ณ ตลาดเมืองเขียว

“มีของน่าสนใจเยอะเลยนะขอรับ อ๊ะ!” เมื่อผมได้พบกับเจ้าหญิงแห่งเมืองเขียวรอยยิ้มที่สดใสกับเสียงอันไพเราะของเธอ หัวใจผมมันเต้นแปลกๆพอรู้สึกตัวอีกทีผมก็เพิ่งรู้ว่าผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว

 “เจ้าหญิงขอรับ กลับกันเถอะขอรับ”  ผมกลับไปมองเจ้าหญิงของผม แค่เห็นสีหน้าของเจ้าหญิงนั้นผมดูไม่ออกเลยว่าเจ้าหญิงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

  ………………………………………………………………………….   

ณ ที่พัก

Rin say

“Lenทำไม...? อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ  อย่าหลงเสน่ห์ของเจ้าหญิงเมืองเขียวสิอย่านะ!!....”คำพูดนี้มันอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา  ตั้งแต่เห็นLenมองเจ้าหญิงเมืองเขียวด้วยสีหน้าที่มองแว้บเดียวก็รู้ได้ว่าLenตกหลุมรักเจ้าหญิงเมืองเขียว มันทำให้ฉันทุกข์ใจเหลือเกิน ทำอย่างไรดี..??

“เจ้าหญิงมาทานข้าวเย็นเถอะขอรับ” 

“Len….ทำไม ???ฉันพูดพร้อมน้ำตา

“อ๊ะ....อะไรขอรับเจ้าหญิง?”

“ทำไมถึงมองคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันล่ะ ทำไม...?”

“เจ้าหญิงขอรับ ในหัวใจผมมีแค่เจ้าหญิงคนเดียวเท่านั้นและจะไม่เปลี่ยนแปลงขอรับ” Lenเข้ามากอดฉัน

“ถ้าอย่างนั้น... จงไปฆ่าเจ้าหญิงเมืองเขียวซะ!!!” Lenมีทีท่าตกใจ   

“ขอรับ! ผมจะทำตามคำสั่ง!!”

  ………………………………………………………………………….   

 นอกวังเมืองเขียว   22.00น.

Len say

“มีอะไรหรือ?  จึงเรียกข้ามา”    เจ้าหญิงเมืองเขียวพูด

 “ไม่มีอะไรหรอกขอรับ” ผมชักดาบออกมาจากฝัก

 “ลาก่อนขอรับ... ”

ฉัวะ!!   ผมใช้ดาบฟันไปที่เจ้าหญิงเมืองเขียว ทั้งๆได้ฆ่าเจ้าหญิงเมืองเขียวตามคำสั่งของเจ้าหญิงแล้ว แทนที่ผมจะดีใจที่ผมได้ทำเพื่อเจ้าหญิงแต่ทำไม...น้ำตาถึงหยุดไหลไม่ได้ ทำไมกัน...

   เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราได้กลับมาถึงเมืองของเราแล้ว

ผมได้ข่าวของเมืองเขียวติดมือมาฉบับหนึ่ง
ข่าวหน้าหนึ่งคือ...

“พบศพเจ้าหญิงเมืองเขียวอันเป็นที่รักของประชาชน อยู่ที่นอกวัง มีรอยถูกฟันที่ลำตัวยาว”

เพราะข่าวนี้ทำให้ผมคิดว่าที่ผมทำไปมันดีหรือไม่กันแน่???   ข่าวนี้ทำให้เมืองของผมตกอยู่ในอันตราย   เมืองของผมถูกรุกรานโดยเมืองสีแดงที่มีเจ้าเมืองชื่อ“Meiko”   เมืองน้ำเงินมีเจ้าเมืองชื่อว่า“Kaito”และประชาชนทั้งหลาย  ทั้งประชาชนของเมืองผมบางส่วนก็ปฏิวัติ   ทำยังไงดีเจ้าหญิงถึงจะปลอดภัย  นี่ก็หลายวันแล้วสงครามยังไม่สงบอีกเหรอ....

นั่นมัน!!!!MeikoกับKaitoนี่ !  นั่นก็แสดงว่าจะมาจับตัวเจ้าหญิงไปน่ะสิ   ตอนนี้คนพวกนั้นก็เข้ามาถึงในวังแล้ว   ทำไงดี???    ปัง!! เสียงประตูถูกเปิดอย่างรุนแรง

“นำตัวเจ้าหญิงRinออกมาเดี๋ยวนี้!!”   คนพวกนั้นมากันแล้ว    เดี๋ยวสิ...ผมคิดอะไรดีๆออก

“เจ้าหญิงขอรับผมให้ยืมเสื้อ”

“ทำไมล่ะLen…อย่าบอกนะว่า”

“ใช่แล้วขอรับ เราจะสลับตัวกัน ยังไงเราก็ฝาแฝดกันอยู่แล้ว  ใครก็แยกไม่ได้หรอกขอรับ ถ้าพวกนั้นไป ก็รีบหนีให้เร็วที่สุดนะขอรับ”

 “แต่ว่า...ว้าย!!” ผมผลักเจ้าหญิงเข้าไปในตู้ 

“อยู่นี่เองเหรอเจ้าหญิงRin ”

 “ปล่อยข้านะ”  ผมถูกทหารจับตัวไว้

“โทษของเจ้าหนักยิ่งนัก  ทหาร! นำมันไปที่เครื่องประหารกิโยติน”  จะต้องโดนประหารด้วยเครื่องกิโยตินงั้นหรือ??  อย่างน้อยผมก็ว่ามันคุ้มค่าที่ผมปกป้องเจ้าหญิงได้

  ………………………………………………………………………….   

Rin say

Lenไม่นะ! ไม่นะ! ฉันขอร้องอย่าสละชีวิตเพื่อฉัน.. ฉันวิ่งไปที่เครื่องประหารกิโยติน    เมื่อพวกนั้นออกไป นั่นLenนี่!!  ท่ามกลางฝูงชนที่ด่าทอ นินทาสมน้ำหน้านั้น  ฉับ..เสียงใบมีดอันคมกริบน้ำหนัก40 กก. ตัดคอของLen  มันเป็นภาพที่สยดสยองน่ากลัวยิ่งนัก  แต่ทำไมLen ....ทั้งที่ตัวเองจะโดนประหารแท้ๆแต่กลับยิ้ม   ยิ้มทำไมLen..?? อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว! อย่าจากฉันไป! ฉันไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว!    ฉันร้องไห้เหมือนหัวใจทั้งดวงแตกสลายไม่มีชิ้นดี

“อย่าร้องไปเลยเจ้าหญิง”   เสียงนี้มัน.......Len!!!???

“ผมน่ะ   ดีใจนะขอรับที่ผมได้ปกป้องเจ้าหญิงไว้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ถ้าชาติหน้ามีจริง..ขอให้เรานี้ได้เกิดมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งนะขอรับ”  ฉันรู้สึกอบอุ่นเหลือเกินเหมือนLenกำลังโอบกอดฉันอยู่จริงๆ    

"ขอโทษนะLen..."          

……………………………………………………………………………….

อ้อนวอนพระเจ้าทั้งหลาย ข้าฯขอใช้ศรัทธานี้ขอพร
"ข้าฯขอให้เจ้าหญิงปลอดภัย กรุณาคุ้มครองเธอด้วย 
และข้าฯขอ..........
          ถ้าชาติหน้ามีจริง   ก็ขอให้พวกเราได้เกิดมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งนะขอรับ^^

THE  END

จากใจไรเตอร์

ขอบคุณที่ทุกคนได้เข้ามาอ่านฟิคชิ้นแรกที่ตีความมาจากเนื้อเพลง แล้วเขียนเป็นเรื่องเป็นราวสั้นๆให้อ่าน แม้ว่าคนเม้นจะมีน้อย (2คนเองTwT) ไรเตอร์จะพยายามเขียนเรื่องใหม่ๆมาให้ทุกคนอ่าน ถึงแม้จะไม่ได้กำลังใจจากผู้อ่านเท่าไหร่ก็เถอะ

jun AWO