คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
“Forever Young คุณและผม แค่เราเท่านั้น
Forever Young แม้วันเวลาผ่านไปแค่ไหนก็ตาม
Forever Young,Baby คุณคือที่รักของผมตลอดกาล”
เสียงทุ้มนุ่มดังคลอไปพร้อมกับเสียงของกีตาร์ที่ถูกบรรจงบรรเลงขึ้นโดยการกรีดนิ้วเรียวสวยลงไปบนแต่ละสาย จนออกมาเป็นท่วงทำนองอันแสนไพเราะ ราวกลับว่าผู้เล่นนั้น ต้องการให้ใครสักคนได้รับรู้ถึงความรู้สึกภายในใจของตนที่ถูกสื่อออกไปผ่านบนเพลงนี้
แต่ถึงแม้เพลงที่ถูกบรรจงเล่นออกมาจะไพเราะหรือน่าฟังแค่ไหน
...การที่ไร้ผู้ฟังจะมารับรู้ถึงความหมาย ก็ไม่ต่างอะไรกับเสียงของสายลม
แผ่วเบา ไร้ความหมาย ไร้คนสนใจ ไร้คนได้ยิน
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงเจ้าของบทเพลงเมื่อครู่ละความสนใจจากกีตาร์บนตักก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นัยน์ตาที่กวาดมองไปรอบตัวนั้นดูหงอยเหงาอย่างบอกไม่ถูก ห้องทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ถูกเติมเต็มไปด้วยภาพถ่ายและอุปการณ์ในการถ่ายภาพมากมาย บ้างวางกระจัดกระจายไปบนพื้น บ้างก็ถูกจัดให้เป็นระเบียบอยู่บนชั้นสำหรับแสดงผลงาน
และถึงแม้ข้าวของมากมายจะเติมเต็มความว่างเปล่าของห้องได้ แต่การที่ ‘มาร์ค’ ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวท่ามกลางภาพถ่ายและอุปกรณ์ที่ไร้ชีวิตเหล่านี้ ก็ไม่มีอะไรมาเติมเต็มหัวใจและความรู้สึกที่แสนว่างเปล่าได้เลย
ทำไมเจ้าพวกนั้นไปกันนานจังวะ...
-กริ๊ง!-
กรีดนิ้วลงบนสายกีตาร์แรง ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะจับเจ้าอุปกรณ์ที่หวังจะเอามาคลายเหงาแต่ไม่สำเร็จวางลงไปยังที่เก็บเดิมของมัน ใบหน้าหล่อใสหันไปมองหน้าต่างข้างตัว หวังจะใช้เป็นวิธีคลายเหงาอีกทาง แต่ภาพที่ฉายชัดเข้าสู่ดวงตาคือท้องฟ้ายามเย็นสีเข้มที่ชวนให้รู้สึกหดหู่และเปลี่ยวเหงายิ่งกว่าเดิม
เอาเข้าไป...
แม้แต่ธรรมชาติก็ยังทำร้ายกันได้ลง!
เมื่อความรู้สึกแย่ถึงขีดสุด เจ้าตัวก็พาร่างสมส่วนของตนลุกออกมาจากโซฟาริมหน้าต่างไปยังกระเป๋าเป้ที่ว่างอยู่บนชั้นข้างประตูห้อง ค้นไปค้นมาได้สักพักก็หยิบกล้อง DSLR ตัวโปรดออกมากลูบ ๆ คลำ ๆ ปรับนู่นปรับนี่สักพักก็เดินลากเท้ากลับไปยังโซฟาริมหน้าต่างเหมือนเดิม
มือเรียวถือกล้องขึ้นมาในท่าเตรียมถ่าย ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้าผ่านช่องมองภาพ หมุนเลนส์กล้องอีกเล็กน้อยก่อนจะกดชัตเตอร์เมื่อได้จังหวะ
คลิก !!
ภาพที่ฉายออกมาผ่านหน้าจอ LCD เป็นภาพพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกถูกทาบทับด้วยกิ่งไม้เล็กประปราย มีพื้นหลังเป็นท้องฟ้าที่ถูกระบายสีไล่เฉดอย่างสวยงาม
เจ้าของกล้องกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะกดปิดสวิตซ์กล้องแล้วเก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
ถ่ายไปก็เท่านั้น ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาสักนิด...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ใครก็ได้ มาเอากูออกไปจากห้องนี่ที !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นด้วยความหงุดหงิด
พอกันทีภาพลักษณ์มาร์ค ต้วนผู้เย็นชาและเงียบขรึม
มันไม่ใช่ไง มันไม่ใช่ !!!!!
ก็ไม่ได้อยากจะเงียบหรอก ถ้ามันมีใครสักคนให้คุยด้วย นี่หุบปากเงียบจนน้ำลายบูดลิ้นเน่าคอแห้งหมดแล้ว
ถูกอิมแจบอมเพื่อนตัวดีทิ้งไว้เฝ้าห้องคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย ในขณะที่ตัวเองเดินควงแขนเพื่อนร่วมแก๊งตัวสั้นอีกคนไปหานายกองค์การนักศึกษาเพราะถูกเรียกตัวไปเรื่องมีงานให้ภาคพวกเขาช่วย ไปแป๊ปเดียวจะไม่ว่าสักคำ แต่นี่ สิบนาทีแล้วนะครับสิบนาที !!!
ปกติแล้วมาร์ค ต้วนคนนี้ไม่เคยเงียบได้เกินสามนาทีด้วยซ้ำ !!!!
ว่าแล้วก็ขอโวยวายอีกรอบ ...
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!"
ปัง !!!!
"ไอ้เหี้ยหล่อ !!! เป็นไรของมึง แหกปากหาพ่อง?"
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทเปิดประตูเข้ามาเสียงดัง ก่อนตะโกนด่าเพื่อนที่ตอนนี้ลดอายุลงไปเหลือเพียงสามขวบนอนดีดดิ้นอยู่กับพื้นด้วยสายตาแสดงออกถึงความรำคาญแบบไม่ปกปิด
"โห่ว ! มึงก็ไม่ค่อยแหกปากเหมือนกันเลยนะครับ ไอ้ตีบ!"
ชายหนุ่มอีกคนซึ่งมีส่วนสูงน้อยกว่าสองคนแรกเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับใช้มือแคะหูประกอบคำพูด พาขาสั้น ๆ ของตัวเองเดินไปนั่งยังโซฟาที่มาร์คเคยยึดครอง ก่อนจะถอดหมวกซึ่งใส่เป็นประจำแล้วเอนหลังนอนลงยาวไปกับโซฟา
"ก็พวกมึงเล่นทิ้งกูไว้คนเดียวตั้งสิบนาที กูก็เหงาเป็นนะเว้ย"
ชายหนุ่มหัวแดงคนเดิมนามว่ามาร์คลุกขึ้นมานั่งกับพื้นแล้วมองหน้าแจบอม ก่อนจะเอ่ยปากพูดเสียงงอแงและเบะปากให้เบา ๆ หนึ่งที สร้างความหมั่นไส้ให้กับผู้พบเห็นยิ่งนัก
"เอาหน่า อย่างอนน่ะน้องมาร์ค จะสิบนาทีหรือสิบชั่วโมง กูก็ไม่นอกใจจากมึงไปหาไอ้ตีบหรอก"
แจ๊คสัน หวัง ที่นอนเหยียดยาว (?) อยู่บนโซฟาหันมามองมาร์คหน้าตากระลิ้มกระเหลี่ย คนหัวแดงไม่ตอบอะไร ดันตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ไปทางโซฟาที่แจ๊คสันนอนอยู่ แล้วทิ้งตัวลงนอนทาบทับคนที่นอนอยู่ก่อน จนคนที่อยู่ด้านล่างส่งเสียงร้องดัง อั่ก !
"แจบอมมันหล่อน้อยซะเมื่อไหร่ ถึงจะหล่อน้อยกว่ากูก็เถอะ แต่มึงมันพวกได้หมด กูก็ต้องมีระแวงบ้างล่ะ มาร์คหวงของมาร์ค~"
ไม่ว่าเปล่า มาร์คส่งแขนแกร่งของตัวเองเลื้อยขึ้นไปสอดเข้าใต้ท้ายทอยแจ๊คสันแล้วคล้องไว้อย่างนั้น ใบหน้าหล่อก็ซุกไซ้ไปกับอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนที่อยู่ด้านล่าง ส่งผลให้คนที่ถูกกระทำและผู้สังเกตการณ์อย่างแจบอมที่ยืนอยู่ไม่ไกลขนลุกซู่ขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกัน
"ไอ้มาร์ค !!! มึงลุกออกไป๊ มึงลุกออกป๊ายยยยย กรี๊ดดดดดดด"
แจ๊คสันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีทั้งผลักทั้งดันทั้งถีบมาร์คออกจากตัว มาร์คหัวเราะเสียงสูงก่อนจะปล่อยตัวเพื่อนตัวสั้นให้เป็นอิสระมายืนข้างโซฟาฝั่งซ้าย และหัวเราะออกมาเสียงดังกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนตัวเองออกไปนั่งสุดขอบโซฟาอีกด้านพร้อมด้วยท่าทางเอามือสองข้างปิดหน้าอกและขาสองข้างแนบชิดกันเหมือนสาวน้อยตกใจ
"เล่นกันเป็นเด็ก ๆไปได้.. มาร์ค มึงมานี่เลยกูมีงานจะให้ทำ"
แจบอกเอ่ยบอกมาร์คก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะชุดซึ่งถูกจัดวางไว้อีกมุมของห้อง
ห้องที่พวกเขากำลังอยู่ตอนนี้คือห้องภาคของเด็กนิเทศศิลป์เอกถ่ายภาพ ปกติห้องนี้จะเต็มไปด้วยนักศึกษาในภาคซึ่งมาใช้ที่นี่ทำงาน ประชุม ลอกการบ้าน หรือแม้กระทั่งซุกหัวนอน แต่ในตอนนี้ยังอยู่ในช่วงปิดเทอม อีกสัปดาห์กว่า ๆ ถึงจะเริ่มมีการเรียนการสอน ที่อยู่ในมอตอนนี้ส่วนมากเป็นพวกน้องใหม่หรือไม่ก็พวกไม่มีอะไรทำอย่างพวกเขาสามคน
"งานอะไร? คงไม่ใช่ถ่ายภาพรวมรุ่นศิษย์เก่าเหมือนคราวที่แล้วนะ"
มาร์คเอ่ยปากพูดขึ้นมาลอย ๆ ก่อนจะเดินเอื่อย ๆ ไปนั่งลงเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเพื่อน
เขายังจำได้ดีถึงงานที่รวมเอาผู้สูงอายุวัยออกจากงานที่มานั่งคุยอวดลูกอวดหลานกัน และดันซวยตรงที่เขาถูกหัวหน้าภาคอย่างแจบอมเพื่อนรักใช้ไปเก็บภาพในงาน ไม่อยากจะบอกเลยว่าเป็นงานที่น่าเบื่อมากที่สุดแห่งศตวรรษ
"ไม่ใช่หรอก .. คราวนี้เป็นงานรับน้องใหม่ องค์การนักศึกษาเขาอยากได้ภาพไปพรีเซนต์มหาลัย"
แจบอมพูดก่อนจะเลื่อนกระดาษซึ่งคาดว่าเป็นเนื้อหาการจัดงานมาไว้ตรงหน้ามาร์ค คนหัวแดงไล่สายตามองผ่าน ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเพื่อนที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว
"กูคนเดียว?"
"เปล่า มึง กู ไอ้แจ๊คสัน"
"กูก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ มึงอ่ะแจ๊ค"
มาร์คว่าก่อนหันหน้าไปถามผู้ร่วมขบวนการอีกคน เพราะจริงที่เขาไม่ได้คิดจะปฎิเสธอะไร ดีเสียอีกเพราะจะได้เห็นเด็ก ๆ หน้าตาน่ารัก ที่ทำให้มาร์คกระชุ่มกระชวยถ่ายรูปได้ทั้งวัน
"แล้วทำไมต้องเป็นพวกเราวะ"
แจ๊คสันที่ยังคงนั่งหวาดกลัวอยู่บนโซฟาตัวเดิมถามแจบอมด้วยความสงสัย แต่สายตายังคงมองมาร์คอย่างหวาดระแวง
"เพราะบังเอิญว่ามึงเป็นเพื่อนกู และบังเอิ๊ญญญญที่กูเป็นหัวหน้าภาคไงเพื่อนรัก"
แจบอมหันมายิ้มปากกว้างตาหยีให้กับสาวน้อย(?)บนโซฟา ถ้าเป็นสาว ๆ คนอื่นที่ได้รับรอยยิ้มนี่ไปคงเข่าอ่อนละลายไปกับที่ แต่เสียใจ สำหรับแจ๊คสันมันคือรอยยิ้มของปีศาจร้ายดี ๆ นี่เอง
"แล้วถ้ากูไม่ทำ?"
แจ๊คสันที่ยังอยากต่อสู้กับเจ้าของรอยยิ้มร้ายเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้ากวนโอ๊ย
รอยยิ้มของปีศาจร้ายระดับหนึ่งในตอนแรกเพิ่มปริมาณความชั่วร้ายมากยิ่งขึ้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้แจ๊คสันสุดหล่อตัวสั้นคนนี้หวาดกลัวแม้แต่น้อย ยังคงลอยหน้าลอยตาทำหน้ากวนโอ๊ยกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
แต่คำพูดหลังจากนั้นน่ะสิ มันทำให้เขารับปากอย่างรวดเร็วจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง
"...กูก็จะให้ไอ้มาร์คจับมึงทำเมีย!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" เอออออ กูทำก็ด้ายยยยยยยย กูทำำำำำำำำำำำ!!!!!"
To Be Continued.
{
}ระหว่างภารกิจที่ได้รับนั้นจะมีเรื่องละมุนหรือวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นอยากให้ช่วยติดตามกันดู
ตอนหน้าคนที่เหลือจะออกมาโลดแล่นละนะ อยากอ่านต่อกันรึป่าวอ่ะ ช่วยคอมเม้นบอกกันหน่อยจะกิ๊บเก๋มั่กมาก
มีอะไรจะติจะบ่นจะด่าจะว่าจะชมจะเต๊าะจะจีบจะถีบหรืออะไรก็แล้วแต่
เจอกันที่ Twitter : @PiinSmtn หรือแท็ก #ฟิคสายตา
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะฮะ คุณเป็นคนหน้าตาดีมากรู้้ตัวรึป่าว 5555555555555555555
สุดท้ายแล้ว ไอออออ ก็อทททท เซบึนนนนนนน เอ๊ ~~~~
ความคิดเห็น