คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Shot Fic Stony : Not Spring, Love or Cherry Blossoms
Shot Fiction : Not Spring, Love or Cherry Blossoms
Couple : Stony
Rate : PG
ไม่บ่อยนักหรอกที่คนอย่างเขาจะต้องออกมาเดินย่ำต๊อกตามถนนแบบนี้…
น่าเบื่อเป็นบ้า
ความคิดที่ทำให้ โทนี่ สตาร์ค ต้องขยับแว่นตาสีดำที่ใส่อยู่ให้เข้าที่ ก่อนจะถอนหายใจอย่างติดจะหงุดหงิดแล้วสาวเท้าเดินต่อ คนอย่างโทนี่ สตาร์ค มหาเศรษฐีรูปหล่อ พ่อรวย (อันที่จริงถึงพ่อจะไม่รวยเขาก็ยังมั่นใจว่าเขาต้องโตขึ้นมาเป็นคนที่รวยได้ด้วยตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ) ทรงเสน่ห์ ดีกรีเป็นถึงไอร่อนแมนซุปเปอร์ฮีโร่ขวัญใจของคนทั้งอเมริกา (แน่นอนว่าต้องไม่น้อยไปกว่าคุณปู่หลงยุคบางคนแน่ๆ) นั่นแหละ สรุปว่ามันไม่มีเหตุผลอะไรให้คนที่แสนจะเพอร์เฟ็คอย่างเขาต้องมาเดินย่ำต๊อกอยู่กลางนิวยอร์กแบบนี้แทนที่จะนั่งจิบไวน์สบายใจเฉิบอยู่บนสตาร์คทาวเว่อร์อันแสนจะสะดวกสบาย
หรืออย่างน้อยถ้าต้องออกมาทำธุระอะไรข้างนอก เขาก็น่าจะเลือกใช้วิธีเดินทางอย่างอื่นที่ไม่ใช่การเดินเท้าสิ
บินด้วยชุดเกราะไอร่อนแมน ขับรถสปอร์ต หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องออกแรงเดินให้เหนื่อย
แล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะเดินล่ะ?
นั่นสิ… ไม่สมกับเป็น โทนี่ สตาร์ค เลยซักนิด
ความคิดที่ทำให้ต้องเหลียวมองไปรอบๆ กาย ทั้งๆ ที่ขาก็ยังคงก้าวเดินต่อไป ทุกคนต่างก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ ไม่มีใครหันมามอง ไม่มีคนหันมากรี๊ด ไม่มีใครหันมายิ้มให้แล้วก็แอบไปนินทาลับหลัง…
คงจะเพราะแบบนี้ล่ะมั้งเขาถึงได้เลือกที่จะเดิน ก็แค่ลองที่จะไม่เป็นโทนี่ สตาร์ค ดูซักวัน…
แต่เฮ้! นี่พวกนายจะเมินฉันมากเกินไปหน่อยรึเปล่า
ฉันคือโทนี่ สตาร์ค นะ! โทนี่ สตาร์ค!
โทนี่ สตาร์ค ที่ออกมาเดินย่ำต๊อกบนท้องถนนในมหานครนิวยอร์กเลยนะเว้ย! พวกนายไม่คิดจะสังเกตอะไรเลยรึไง มัวแต่จู๋จี๋กันอยู่ได้ แล้วนี่มันอะไร ฤดูกาลแห่งความรักเรอะ? ทำไมหันไปไหนมันถึงได้มีแต่คนเดินควงแขน หยอกล้อ สวีทหวานแหววจนเลี่ยนไปทั้งเมืองแบบนี้
เฮ้! หมอนั่นน่ะ จะให้ดอกไม้สาวทั้งทีก็ลงทุนซื้อหน่อยสิวะ ไม่ใช่ไปแอบเด็ดดอกเชอร์รี่ริมรั้วบ้านคนอื่นแบบนั้น ที่บ้านยากจนรึไง? แล้วยัยเด็กนั่นนี่มันอะไร จะเขินอะไรนักหนา นั่นมันดอกเชอร์รี่ที่แฟนเธอขโมยมานะ!
ไร้สามัญสำนึกกันจริงๆ วัยรุ่นสมัยนี้
แล้วทำไมมันถึงได้มีแต่ โทนี่ สตาร์ค ที่ต้องมาเดินอยู่บนถนนคนเดียววะเนี่ย?!
ให้ตายเถอะ! เกลียดดอกเชอร์รี่ชะมัด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ต้นฤดูใบไม้ผลิแล้วเหรอเนี่ย?...
ความคิดที่ทำให้ สตีฟ โรเจอร์ส ต้องระบายยิ้มออกมาน้อยๆ กับบรรยากาศที่อยู่รอบๆ ตัว คู่รักที่เดินด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ดอกไม้ที่กำลังผลิบาน ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังบ่งบอกถึงความสุข
บ่งบอกถึงความสงบสุขซึ่งเป็นสิ่งที่เหมาะสมและควรจะมีอยู่กับมนุษย์มากที่สุด
แต่บางทีเขาก็รู้สึกไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้ซักเท่าไหร่แฮะ
โดยเฉพาะตอนนี้…
…ตอนที่กำลังรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกแบบนี้
ยิ้มให้กับความคิดของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะขยับหมวกแก็ปสีน้ำเงินบนหัวแล้วสาวเท้าเดินต่อไปอย่างไม่มีจุดหมาย วันนี้เป็นวันว่างๆ ที่เขาไม่ต้องปฏิบัติหน้าที่ของกัปตันอเมริกา เขาก็เลยกลายเป็นแค่สตีฟ โรเจอร์ส…
เป็นสตีฟ โรเจอร์ส ที่ไม่มีคนรู้จักเหลืออยู่บนโลกใบนี้เลยแม้แต่คนเดียว
เป็นสตีฟที่ดูจะอยู่ผิดที่ผิดทาง
เป็นคุณปู่หลงยุคอย่างที่ใครบางคนชอบเรียก…
ความคิดที่ทำให้ต้องส่ายหัวน้อยๆ เมื่อนึกถึงสีหน้ากับท่าทางกวนๆ ของใครคนนั้น คนที่ชอบตอกย้ำความแปลกแยกของเขาอยู่บ่อยๆ แต่แปลกที่เขากลับไม่เคยรู้สึกว่าโดดเดี่ยวเลยซักครั้งเมื่อต้องฟังคำพูดเหล่านั้น
อาจจะเป็นเพราะคนพูดคือ โทนี่ สตาร์ค ล่ะมั้ง?...
และตอนนี้เขาเองก็อยากที่จะได้ยินคำพูดเกทับนั่นมากกว่าเสียงเพลงรักที่ดังลอดออกมาจากร้านค้าริมทางพวกนี้ด้วยซ้ำ อย่างน้อยมันก็คงจะทำให้เขาหัวเราะออกมาได้
…อย่างน้อยมันก็คงจะทำให้เขาลืมความรู้สึกที่เหมือนกำลังอยู่คนเดียวแบบนี้ไปได้บ้าง
แล้วความคิดก็ต้องหยุดชะงักอยู่แค่นั้น เมื่อได้ยินเสียงโวยวายบางอย่างดังมาจากร้านขายไอศกรีมที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก สตีฟขมวดคิ้วมุ่นแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปดูเหตุการณ์วุ่นวายนั้น
เผื่อว่าเขาจะช่วยอะไรได้บ้างน่ะนะ…
“ทำไมฉันต้องเสียสละด้วยไม่ทราบ?”
น้ำเสียงคุ้นหูที่ทำให้สตีฟต้องเดินเข้าไปใกล้อีกนิด เพื่อที่จะเห็นภาพของผู้ชายไซด์กะทัดรัดคนหนึ่งที่กำลังจ้องหน้าพ่อค้าขายไอศกรีมอย่างเอาเรื่องโดยที่มีคู่รักชายหญิงคู่หนึ่งยืนเป็นตัวประกอบอยู่ไม่ไกล
“ป… เปล่าครับ ผมไม่ได้หมายความว่าให้คุณเสียสละ แค่เห็นว่าคุณมาคนเดียว แล้วไอศกรีมมันก็เหลือให้ตักได้แค่สามสกู๊ป แต่ลูกค้าคู่ที่อยู่ข้างหลังคุณมีกันสองคน…”
“อ่าฮะ แล้ว?”
“เอ่อ… โอเค สรุปว่าคุณรับไอศกรีมสองโคน โคนละสกรู๊ปนะครับ?”
“ถูกต้อง ถึงฉันจะมาคนเดียวแต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะซื้อ นั่นคือเสรีภาพขั้นพื้นฐานที่ฉันสามารถใช้ได้ จริงมั๊ย?”
“…”
“และที่สำคัญ ฉันก็ไม่ได้ลัดคิวใครด้วย”
“…”
“…”
บทสนทนาน่าปวดหัวที่ทำให้สตีฟต้องหลุดขำ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปทักบุคคลผู้ไม่อยากเสียสละไอศกรีมให้ใคร ทั้งๆ ที่แค่กลับไปที่บ้านตัวเองก็สามารถสั่งไอศกรีมกินได้เป็นถังๆ
“โทนี่ สตาร์ค”
“ใช่! ฉันนคือโทนี่ สตาร์ค นับว่าตาถึงมากที่จำฉันได้ เห็นแก่ความตาถึงของนายฉันจะอนุญาตให้ขอลายเซ็นได้ แต่ถ้าจะถ่ายรูปคู่ฉันคงต้องขอบอกว่า…” คำพูดยาวๆ ไม่สามารถพูดให้จบประโยคได้ เมื่อคนพูดหันมาพบกับใบหน้ายิ้มแป้นของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจนต้องอ้าปากค้าง
“ผมคงไม่ขอลายเซ็นเพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไร แต่สำหรับรูปคู่… นั่นก็ไม่แน่นะ”
“คุณปู่แคปซิเคิล!”
“ฮ่าๆ แปลกใจใช่มั๊ย ผมก็แปลกใจเหมือนกันที่เจอคุณที่นี่”
“…”
“ว่าแต่คุณมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย?”
“…”
“…”
“โทนี่...”
“เอาไอติมมั๊ย?”
ประโยคที่มาพร้อมกับไอศกรีมหนึ่งสกรู๊ปที่ถูกยื่นส่งมาตรงหน้า ให้สตีฟต้องหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะรับมันมาไว้ในมืออย่างว่าง่าย
.
.
.
.
.
.
.
ม้านั่งไม้ในสวนสาธารณะเป็นอะไรที่ฟังดูไม่ค่อยเข้ากับไอร่อนแมนซักเท่าไหร่
แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นซุปเปอร์ฮีโร่คนเดียวที่กำลังนั่งมันอยู่ก็แล้วกัน ความคิดที่ทำให้โทนี่ สตาร์ค ต้องเหลือบตามองคุณปู่หลงยุคคนข้างตัวที่อยู่ๆ ก็โผล่ไปเจอเขาในร้านขายไอศกรีมข้างทาง
“อร่อยกว่ายุคนายใช่มั๊ย?”
“หืม?” คนถูกถามหันมามองคนถามด้วยสีหน้างงๆ จนโทนี่ต้องพยักพเยิดไปที่ไอศกรีมที่เจ้าตัวถืออยู่ในมือ
“ไอติมน่ะ รสนี้คงไม่มีในยุคของนายล่ะสิ”
“อ๋อ ไม่มีหรอก แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เคยกินหรอกนะโทนี่” คำตอบยิ้มๆ ที่ทำให้คนฟังยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะก้มลงชิมไอศกรีมที่อยู่ในมือของตัวเองบ้าง
บทสนทนาเงียบไปอึดใจใหญ่ เมื่อต่างคนก็ต่างไม่รู้จะหยิบยกประเด็นอะไรขึ้นมาคุยกัน แต่แปลกที่ถึงจะไม่มีบทสนทนาใดๆ ความรู้สึกในตอนนี้กลับดีกว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่ต้องเดินคนเดียวเป็นไหนๆ
ความคิดที่ทำให้สตีฟต้องยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ตัว ดอกไม้ในสวนสาธารณะกำลังแข่งกันบานรับฤดูใบไม้ผลิ คู่รักหลายคู่กำลังเดินจูงมือกันบ้าง จูบกันบ้าง ในขณะที่คนข้างตัวเขาก็เริ่มจะขมวดคิ้วมุ่นขึ้นเรื่อยๆ กับภาพเหล่านั้น
“จะรักอะไรกันนักกันหนา?”
“ฮ่าๆ”
“…”
“…”
“เกลียดฤดูใบไม้ผลิกับดอกไม้ชะมัด”
“ผมก็ว่างั้น”
คำตอบที่ทำให้โทนี่ต้องหันกลับมามองคนข้างตัวที่กำลังส่งยิ้มขำๆ มาให้ จ้องตาราวกับกำลังอ่านใจกันอยู่ซักพัก ก่อนที่โทนี่จะเป็นฝ่ายที่ต้องระบายยิ้มออกมาบ้าง…
“ใช่ เกลียดสุดๆ ไปเลยล่ะ”
End.
*************************************************************************
แหวกกระแส stucky ด้วยฟิค stonyyyyy! ฮ่าๆ
เป็นฟิคที่แต่งขึ้นเพราะว่าไอวิชฟังเพลงๆ นึงแล้วรู้สึกว่าชอบมากๆ จนอยากจะเอามาเขียนฟิคซักเรื่อง
แต่ในขณะที่กำลังคิดไม่ออกว่าจะเขียนคู่ไหนดีนั้น พตก. และ บบก. ก็เมนชั่นมาบอกว่าอยากอ่าน stony
ฟิคเรื่องนี้ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้ด้วยประการฉะนี้แล
สนุกไม่สนุกยังไงก็แนะนำติชมได้นะเจ้าคะ
ไอวิชยินดีน้อมรับทุกคำแนะนำค่ะ :)
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
ไอวิชรักคนอ่านสุดพลัง! ^0^
ความคิดเห็น