นายหล่อสุดหื่น...กับยายเอ๋อสุดสวย

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 (เสียท่า..ให้ไอ้หื่นจนได้)

"ไวย์..วันนี้แกเหม่อๆทั้งวันเลยนะแก" เมย์ถามฉันทั้งๆที่ลูกชิ้นที่อยู่ในปากยังไม่ละเอียดดีเลย

"เออ..แก รู้จักคนที่ชื่อเรย์ไม่อ่ะ รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่เรานะ"

"อ๋อ..รุ่นพี่เรย์นั่นเอง..อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้จัก เฮ้อ...ฉันคบกับแกมาได้ไงตั้งหลายปีเนี่ย.." เมย์พูดแบบปลงๆ แล้วก้อเริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่เรย์ให้ฉันฟังอย่างเอาเป็นเอาตาย

"รุ่นพี่เรย์เนี่ย เค้าเป็นถึงหนุ่มที่ป๊อปที่สุดเลยนะ แถมยังคาสโนว่าสุดๆ พวกสาวๆนะต้องไปนอนรอให้พี่เรย์แกทั้งนั้น ก้อคิดดูสิบ้านก้อรวย มีรถขับมาโรงเรียน หน้าตาก้อหล่อผมสีทองช่างตัดกับสีผิวที่ขาวผ่องแบบนั้นจริงๆ ริมฝีปากบางได้รูป ดวงตาที่มีเสน่ห์หน้าคนหาเห็นแล้วอยากกระโจนเข้าใส่จริงๆเลย" แล้วเมย์ก้อคงเล่าๆๆๆไม่ยอมหยุดเกี่ยวกับตาบ้านั้น..นิสัยทุเรศๆแบบนั้น ยังมีคนชอบเข้าไปได้ลงคออีกนะ

"ไวย์!!!" เสียงเรียกเสียงดังจากด้านหลังที่ดูเหมือนจะตะโกนมากกว่าของนายเรย์ก้อดังขึ้น

"เอ๋..ไวย์แกไม่เห็นบอกฉันเลย ว่าแกสนิทกับรุ่นพี่เรย์" เมย์สะกิดแล้วกระสิบถามฉันเบาๆขณะที่รุ่นพี่เรย์กำลังเดินเข้ามาใกล้

"ขอโทษนะเธอ พอดีฉันมีธุระกับยายนี่นะ..พอดีเพื่อนฉันก้ออยากไปส่งเธอพอดีเลย...ใช่มั้ยกาย" รุ่นพี่เรย์หันไปสะกิดไอ้คนที่เดินมาข้างๆ แหม..หล่อมากๆๆเลย ฉันว่าเค้าหล่อกว่ารุ่นพี่เรย์ตั้งหลายเท่า ดูยายเมย์ทำตาเคลิบเคลิ้มใหญ่เลย น่าอิจฉายายนี่ชมัดเลย

"เอ๊ะ..อ่อๆ ใช่ๆ ฉันคิดว่าฉันต้องอยากไปส่งเธอสินะ" เหอะๆ...ท่าทางแบบนั้นมันถูกบังคับนี่นา แต่ยังไงก้อเถอะฉันไม่มีวันกลับกับอีตานี่แน่ๆ

"ฉันอยากกลับบ้ายกับเมย์เพื่อนฉันนี่นา รุ่นพี่อย่ามายุ่งสิ" ฉันพูดใส่รุ่นพี่

"เอ๊ะ..หรือว่าเธออยากให้ฉันบอกเรื่องวันนี้...ก้อวันนี้นะฉัน..อุ้บส์.." ฉันกระโดดเอามือไปปิดปากตานี่เกือบไม่ทัน ไม่ได้การแล้วเกือบไปๆ ฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้วเนี่ย

"แหะๆ เมย์ขอโทษนะ พอดีหมาที่บ้านรุ่นพี่เรย์ตายหนะ ฉันต้องไปทำพิธีรดน้ำศพให้มันหน่อย" ประโยคหลังฉันพูดประชดอีตาเรย์

"งั้นฉันขอตัวนะเมย์ บะบาย" ยายเมย์เอาแต่ยืนอึ้งไปใหญ่เลย ภาพยายเมย์กับรุ่นพี่กายก้อค่อยๆเล็กลงๆ ฉันกำลังเดินตามรุ่นพี่เรย์มาที่โรงจอดรถโรงเรียน

"ว้าวว...รถรุ่นพี่เท่ห์เป็นบ้าเลย..." ฉันกำลังชื่นชมสปอตร์สีแดงคันงาม ยี่ห้อเฟอลารี่ ของรุ่นพี่

"เธอชอบมั้ยหละ.." เค้าเดินเข้ามาเอามือเชยคางฉันขึ้นแล้วบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัวเค้าก้อขึ้นไปนั่งบนรถซะแล้ว

"นี่..จะขึ้นมามั้ย มัวแต่ยื่นเอ๋ออยู่นั้นแหละยายเอ๋อ" ไอ้บ้าเอ๋ย...ถ้าแกไม่ใช่รุ่นพี่ฉันนะ ฉันจะฆ่าแก (strawberry: ถึงไม่ใช่รุ่นพี่ยัยไวย์ก้อไม่มีทางไปสู้เข้าได้อยู่ดีแหละ 555+)

"บ้านเธออยู่ไหนหนะ" เค้าถามแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนถนน

"รุ่นพี่เลยบ้านฉันมาแล้วค่ะ" ฉันตอบ

เอี้ยดดดด..ปึก

"โอ้ย.." ศรีษะฉันกระแทกกับกระจกรถอย่างแรก

"รุ่นพี่เบรคทำไมค่ะ!!" ฉันถามเค้าพลางเอามือลูบหัว

"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก ห๊า..ยัยเอ๋อ" เค้าพูดจบก้อเลี้ยวรถกลับ

"ที่บ้านเธอมีคนอยู่มั้ย" เค้าถามด้วยหน้าตาหื่นๆ ไม่มีคนอยู่นะซิ ทำไงดี ฉันต้องโกหกไอ้หมอนี่ เพราะฉันไม่มีทางบอกหรอกว่าฉันอยู่บ้านคนเดียวมาสามอาทิตย์แล้ว พ่อกับแม่ฉันเป็นนักดำน้ำ ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดไกลๆแบบนี้เป็นประจำ อาชีพของพ่อและแม่ของฉันก้อคือ ต้องเป็นครูสอนพวกนายทหารทางน้ำ รวมไปถึงกู้เรือที่จมอยู่ใต้ทะเลด้วยแหละ

"ฉันถามว่ามีคนอยู่มั้ย!!" เค้าตะคอกเสียงดัง ด้วยความตกใจฉันจึงหลุดคำพูดโง่ๆออกไป

"ไม่มีทางค่ะ..ฉันไม่บอกรุ่นพี่หรอกว่าฉันอยู่คนเดียวค่ะ!!!" ด้วยความโง่ของฉันตอนนี้ฉันเลยต้องมายืนทำอาหารให้รุ่นพี่กินในครัว

"นี่ ยังไม่เสร็จอีกหรอ ฉันหิวแล้วนะ" รุ่นพี่เรย์ตะโกนเสียงดังมาจากในห้องกินข้าว

"เชอะ..อีตาบ้าเอ๋ย..." ฉันบ่นกระปอดกระแปดคนเดียวเบา

"ฉันได้ยินนะยัยเบ๊อะ" เฮือก..นี่เค้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

"รุ่นพี่ไปรอข้างนอกซิ ข้าวผัดไกล้เสร็จแล้ว" ฉันพูดจบก้อตักข้าวผัดในกระทะใส่จานที่เตรียมเอาไว้

"ก้อฉันรอเธอไม่ไหวแล้วนี่นา ท่าทางที่เธอทำกับข้าวมันเชิญชวนจะตายไป แล้วเธอจะใจร้ายไม่ให้ฉันเค้ามาหาอีกหรอ" เค้ากอดฉันจากด้านหลังแล้วก้อพูดจาออดอ้อนเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น

"รุ่นพี่ค่ะ...อย่าทำแบบนี้สิ" ฉันบอกปัด รู้สึกร้อนๆที่หน้า

"งั้นฉันขอหม่ำเธอก้อแล้วกันน้า" ว่าไม่ว่าปล่าว รุ่นพี่ก้อเริ่มปฏิบัติการชั่วร้ายอุ้มฉันพาดบ่าแล้วเดินขึ้นบรรไดไปชั้นสองของบ้าน ทำยังกะเคยมาที่บ้านฉันแล้ว แล้วก้อโยนฉันลงบนเตียงในห้องนอนของฉัน

"รุ่นพี่รู้ได้ไงว่านี่คือห้องของฉัน" ฉันถามพลางเขยิบถอยหนี

"ยัยเบ๊อะ..ฉันก้อเดินขึ้นมาสำรวจตอนที่เธอผัดข้าวผัดนะซิ"

"เชอะ..ไร้มารยาท" ฉันสบถเบา

"เธอว่าไงนะ" เค้าพูดจบก้อจับแขนของฉันกางออกแล้วก้อนั่งคร่อม จากนั้นเค้าก้อเริ่มจูบ แต่ครั้งนี้เค้าจูบแบบอ่อนโยนไม่เหมือนในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา ที่เค้าพยายามจะฆ่าฉันให้ได้

  สองมือเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง เสื้อในคับซีถูกปลดออก เสื้อนักเรียนอยู่ปลายเตียง กระโปรงนักเรียนถูกถกขึ้นมาอยู่ที่เอว จากที่จูบปากก้อเริ่มไซร้ลงมาที่คอ จนเลยลงมาถึงหน้าอกสองข้าง

"อะ..อืม รุ่นพี่ค่ะ..คะ คือว่า" ฉันพยายามจะขัดขืนแต่แรงทั้งหมดมันก้อหายไปหมด

"ไม่ต้องร้องหรอก ฉันจะสอนประสบการให้เธอเอง" เห็นได้ชัดว่าตอนนี้หน้ารุ่นพี่เองก้อแดงนิดๆเหมือนกันแหละ รึฉันจะคิดไปเอง

  เค้าเริ่มระเรงลิ้นกับหน้าอกของฉัน

"อา.." ฉันส่งเสียงออกไปโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

  กางเกงในถูกถอดออกอย่างง่ายดายราวกับว่ามันไม่อยากจะอยู่กับฉันเลย ตอนนั้นฉันหลับตาปี๋ ไม่กล้าสบตารุ่นพี่เพราะอายมากๆ

"เฮือก.." ฉันสะดุ้ง ด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันสะท้านไปทั้งตัวเลย

  ก้อจะเพราะอะไรหละ...ก้อเพราะรุ่นพี่เรย์ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของฉันแล้วนะซิ

++++++++++++
++++++++++++
++++++++++++
(strawberry: เซนเซอร์ๆ กลัวโดนแบน หว๊า...กำลังแบบว่าๆ อ่ะนะ ก๊ากกก)

"แฮ่ก..แฮ่ก.."

"อ๊า~~"  พี่เรย์เริ่มเร่งจังหวะและความเร็วขึ้น จนในที่สุดฉันก้อนอนหมอบหมดแรงอยู่บนเตียง

  รุ่นพี่เรย์เอื้อมมือมาเช็ดเหงือที่ผุดอยู่บนใบหน้าที่แดงระเรื่อของฉัน

"ไวย์..เธอเป็นของฉันแล้วนะ..แล้วก้อต้องเป็นของฉันตลอดไปด้วย"


Strawberry: จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะ..แหะๆ ความหื่นของสตรอเบอรี่เริ่มออกอย่างเห็นได้ชัด นี่ก้อพึ่งจะเป็นตอนที่สอง

สตรอเบอรี่ขอกำลังใจและคอมเม้นจากเพื่อนๆหน่อยน้า...T^T กระซิกๆ อ้อนสุดแล้วเนี่ย