คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 : เป็นเพื่อนกันนะ
ตอนที่ 3 : เป็นเพื่อนกันนะ
“ เจ้าตายแน่....ชเวซีวอน ” ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางในคราบชายหนุ่มรูปร่างผอมเพรียวเดินตรงมายังร่างสูงโปร่งที่นอนขดตัวเอามือปิดตาอยู่กับพื้น ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
“ อย่าทำผมเลยครับ ผมกะ กลัวแล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย ลูกยังไม่อยากตาย ถึงจะเกิดมาหน้าตาดี มีฐานะร่ำรวย กล้ามสวย หญิงเยอะ แต่ลูกก็ยังไม่ได้แอ้มใครเลย ลูกยังใช้ชีวิตไม่คุ้ม อย่าทำอะไรผมเลยคร้าบบบบบบบ ชเวซีวอนอยากมีเมีย อยากมีลูก อยากมีหลาน อยากมีคนดูแล ไว้ชีวิตผมด้วยเถิดดดดดดดด ” ชายหนุ่มสาธยายพร้อมกับยกมือไว้เหนือหัวผงกๆ ทั้งๆที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นดูเลยสักนิด
“ นี่ นี่ .... ” คยูฮยอนนั่งยองลงกับพื้นแล้วใช้ปลายนิ้วสะกิดเรียก
“ ยะ อย่า ทำอะไรผมเลยนะครับ ” ร่างสูงยกมือไหว้ซ้ำไปซ้ำมา
“ นี่ เจ้าน่ะ ลืมตาก่อนจะได้มั้ย ถ้าปล่อยให้สะกิดอีกรอบ เจ้าตายแน่ ”
“ คะ คร้าบบบบบบ มะ มีอะไรให้กระผมรับใช้หรือขอรับ ” ซีวอนรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งพับเพียบเรียบร้อยในทันที สองมือผสานกันไว้แน่น ประหนึ่งนั่งฟังพระเทศน์
“ เจ้านี่...ตัวก็โตซะเปล่า ทำไมขี้ขลาดตาขาวอย่างนี้นะ ”
“ กระผมมิได้ขี้ขลาดนะขอรับ เพียงแต่กระผมมิชอบใช้กำลัง ” เถียงออกไป แม้จะนั่งพับเพียบเรียบร้อย มือหนายังคงยกขึ้นไหว้อย่างต่อเนื่อง
“ เนี่ยนะ ไม่ชอบใช้กำลัง แล้วใครกันที่ผลักข้าจนล้มลงน่ะ ”
“ นะ น่ะ กระผมมิได้ตั้งใจขอรับ ”
“ เฮ้อ.... ไม่ได้ตั้งใจ เอาเหอะ ต่อไปอย่าทำแบบนั้นอีก เพราะข้าจะไม่เอาเจ้าไว้แน่ ”
“ มะ หมายความว่า นะ นายท่านจะไม่ทำอะไรกระผมแล้วใช่มั้ยขอรับ ”
“ อื้ม....แต่หยุดพูด กระผมๆ ได้แล้ว พูดธรรมดาข้าก็เข้าใจ ภาษามนุษย์น่ะข้าฟังประจำในวัดนั่น ”
“ อ๊า ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป ” ชายหนุ่มโผลกุมมือบางไว้ด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
“ แบบนี้ก็สนิทไปนิดนะ ” คยูฮยอนเปรยตามอง
“ ขะ ขอโทษครับ ” ร่างสูงรีบปล่อยมือลงทันที
“ จะว่าไป แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันจะทำให้พวกเราเหมือนเป็นเพื่อนกันไง ” ทีนี้เป็นฝ่ายร่างบางบ้างที่กุมมือซีวอนไว้แน่น ซึ่งนั่น ทำให้ชายหนุ่มถึงกับออกอาการงง
“ เห ???? ”
“ ก็ต่อไปนี้ ข้าจะอยู่กับเจ้า เจ้าต้องเป็นเพื่อนกับข้า ”
“ ตะ แต่ว่า ”
“ หือ.....คิดจะปฏิเสธข้ารึไง ”
“ ปะ เปล่านะครับ เพียงแต่ว่า ผมยังไม่ชินกับการมีเพื่อนเป็นหมะ...เอ่อ เป็นจิ้งจอกอย่างคุณไงครับ ”
“ ง่ายนิดเดียว เจ้าก็แค่ทำเหมือนข้าเป็นสองคนที่มาหาเจ้านั่นไงล่ะ พูดกับข้าแบบที่พูดกับสองคนนั่น ปฏิบัติกับข้า เหมือนสองคนนั่น ” ร่างบางหมายถึงยุนโฮและฮยอกแจ ที่มามาพร้อมซีวอน
“ ถ้าทำแบบนั้นได้ ตูคงเตะแกกระเด็นออกไปนอกห้องนี้แล้วล่ะ ใครจะกล้าวะ ” ชายหนุ่มลอบคิดในใจ
“ หือ ???? ว่าไง ถ้าไม่ยอม ข้าจับเจ้ากินจริงๆด้วย ” คยูฮยอนสะบัดมืออก ก่อนจะยืนขึ้นเต็มตัว
“ ได้สิได้ อย่าเพิ่งโกรธสิ ” ชายหนุ่มรีบยืนขึ้นตามทันที
“ อ๊า ดีมาก งั้นต่อไปเจ้ากับข้าเป็นเพื่อนกัน ตกลงนะ ”
“ เอ่อ คะ ครับ ”
“ ไม่ต้องมีครับต่อท้าย เราจะได้สนิทกันไง ”
“ งะ งั้นก็ได้ ”
“ ดีมาก วอนอ่า ข้าจะดีกับเจ้าให้มากๆ ต่อไปเจ้าก็ต้องดีกับข้านะ ” คยูฮยอนโผลกอดร่างหนาที่ยืนกล้าตัวแข็งเป็นหินเพราะหางที่โบกไปมาของอีกฝ่าย
“ ตาย กู ตาย แน่ ชเวซีวอน ต่อไปนี้กูต้องมีเพื่อนเป็นหมาหรือไงวะเนี่ย ”
.
.
.
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ นี่ยุนโฮ แกไปแอบเล่นกล้ามมาจากไหนวะ ทำไมกล้ามแกมันใหญ่อย่างนี้ ” ฮยอกแจถามหลังจากอาบน้ำเสร็จ มือบางบีบลงไปแรงๆบนกล้ามหนาๆของเพื่อนสนิท
“ เราไม่ได้แอบนะ มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว เพียงแต่นายไม่เคยสนใจมันเองต่างหาก ” เจ้าของกล้ามงามเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ
“ ก็คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง อย่างว่านายไม่มีอะไรให้เราสนใจเองนี่นา ” พูดจบก็เบ้ปากแล้วเดินไปหาที่นอนของตน???
“ เพราะนายมัวสนใจแต่ซีวอนอยู่น่ะสิ ต่อให้เราทำดีแค่ไหน นายก็ไม่สนใจเราหรอก ” ร่างสูงคิดในใจด้วยความอิจฉานิดๆ
“ ทำไมนายไม่ไปนอนกับซีวอนล่ะ เราเห็นนายอยากไปมากนี่ ” เจ้าของห้องเอ่ยหลังจากเดินตามเพื่อนชายเข้ามาในห้องนอน
“ ยุนโฮ !!!! นายดูถูกเราใช่มั้ย ” ฮยอกแจหันหน้ามามองร่างสูงนิ่ง มือเล็กสั่นระริกด้วยความโกรธเคือง
“ ฮยอกแจ เราขอโทษ ” ยุนโฮรีบโผลเข้าไปหาร่างบางทันที แม้จะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กโมโหด้วยเรื่องอะไร
“ ไม่ต้องมาถูกเนื้อต้องตัวเรา นาย นาย .... ” ร่างบางสะบัดมือแล้วรีบถอยหลังหนี น้ำใสๆก็รื้นออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างช้าๆ
“ ฮยอกแจ นายเป็นอะไร ”
“ ฮึก ฮึก ยุนโฮ นาย นาย ฮืออออออออ ”
“ ฮยอกแจ เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดไม่ดีออกไป ” ยุนโฮรวบตัวคนตัวเล็กเข้ามากอด
“ ฮืออออออ ยุนโฮ ทีหลังนายอย่าพูดว่าเราอยากนอนกับซีวอนอีกเข้าใจมั้ย ฮึก ฮึก ”
“ ขอโทษ เราขอโทษ เราจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว ” มือหนาลูบศีรษะเล็กเบาๆ
“ ฮึก ฮึก นายก็รู้....ว่าซีวอนน่ะแอบชอบเราอยู่ แล้วถ้าเราไปอยู่กับซีวอน นายคิดดูสิ ซีวอนจะทำอะไรเราบ้าง ก็เราน่ะทั้งน่ารัก น่าทะนุถนอม ใครๆก็อยากผูกมัดเป็นเจ้าของ ซีวอนเองก็ต้องคิดแบบนี้แน่ๆ ” ใบหน้าหวานเงยมองเจ้าของห้องก่อนจะสาธยายความน่าพิสวาทของตนต่อไปเรื่อยๆ
“ คิดดูนะยุนโฮ ถ้าเราอยู่ในห้องกับซีวอนสองต่อสอง ถ้าเกิดซีวอนอยากทำเอ่อ....อยากแบบนั้นกับเรา เรามิแย่เหรอ เราตัวเล็กอย่างนี้ เรี่ยวแรงก็ไม่มี เราจะขัดขืนอะไรใครได้ ”
“ แต่ถึงเวลานั้น เราว่านายต้องต่อสู้จนถึงที่สุด ใช่มั้ยฮยอกแจ ” มือหนาดันไหล่เล็กให้ออกจากอกแกร่งของตน แล้วจ้องมองลึกลงไปบนใบหน้าหวานที่จ้องตนอยู่เช่นกัน
“ โหย ยุนโฮ นายโง่รึเปล่า ถ้าซีวอนทำแบบนั้นจริงๆ เราจะขัดขืนทำไม .... ”
“ เอ่อ ??? ”
“ ไม่คุยด้วยแล้ว นอนดีกว่า ” ร่างบางละตัวเองออกมาก่อนจะล้มลงบนเตียงกว้าง ปล่อยให้ยุนโฮมองตาปริบๆด้วยความมึนงงอะเกน
“ แล้วฮยอกแจร้องไห้ทำไม.... สรุปว่ากูมึน หรือใครงงกันแน่วะ ”
อันที่จริงวันนี้ฮยอกแจต้องกลับไปนอนบ้าน แต่เพราะดันเผลอไปทะเลาะกับพ่อเรื่องมาเลี้ยงข้าวกลางวันช้า จึงน้อยใจหนีพ่อมา แน่นอนว่าคงหนีไปไหนไม่ได้ นอกจากบ้านของเพื่อนซี้อย่างยุนโฮ แม้ว่าใจจริงอยากไปนอนพักกับอีกคนมากกว่า แต่ฮยอกแจก็เผลอคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากตนอยู่กับซีวอนสองต่อสอง ตนเองคงเสียความบริสุทธิ์ที่เต็มใจให้ซีวอนเป็นแน่ แต่ด้วยความที่เขาค่อนข้างหยิ่ง?ในศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของตัวเอง จึงต้องยับยั้งชั่งใจ ถึงซีวอนจะเป็นเพื่อน แต่ก็เป็นชายหนุ่ม ฮยอกแจคิดเช่นนั้นจึงมานอนพักกับยุนโฮ โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่า ไม่ใช่ซีวอนหากแต่เป็นยุนโฮต่างหากที่คิดอยากทำอะไรแบบนั้นกับฮยอกแจ
“ เฮ้ !!!! ” ฮยอกแจสะดุ้งโหยง เมื่อยุนโฮล้มตัวลงนอนข้างๆตนเอง
“ อะ อะไร ”
“ นายจะนอนตรงนี้ได้ยังไง ”
“ แต่นี่มันที่นอนเรานะ ” ยุนโฮแย้ง
“ ที่นายพูดมันก็ถูก แต่ตอนนี้มันเป็นที่ของเราแล้ว นายก็ควรให้เราได้นอนคนเดียวสิ ”
“ ถ้าเราไม่นอนที่นี่ นายจะให้เราไปนอนที่ไหนล่ะ ”
“ ทำไมถามอย่างนี้ทุกครั้งที่เรามานอนที่นี่เลยนะ ก็นอกห้องนั่นไง มันมีโซฟาอยู่ไม่ใช่เหรอ เรามาทีไร นายก็นอนที่นั่นทุกทีนี่ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน อย่ามาทำเนียนอยากนอนกอดเราซะให้ยากเลย เราไม่หลงกลนายเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ แหม ได้นอนกอดเราทั้งคืน ขนาดซีวอนยังไม่ได้แตะต้องขนาดนี้เลย ”
“ ตะ แต่ว่า.... ”
“ ไม่ต้องแต่ .... ยุนโฮ เรารู้ว่านายอยากนอนบนที่นอนนิ่มๆ กอดคนตัวนิ่มๆ แต่เราไม่ใช่หมอนข้างนะ รีบๆออกไปเลย ”
“ ก็ได้ ๆ ”
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ (เสียงกริ่งจ้า ~ เล่นง่ายๆแบบนี้แหละ 55+)
“ ใครมาน่ะ ยุนโฮ นายนัดใครไว้รึเปล่า ” ฮยอกแจถามหลังได้ยินเสียงกริ่งแว่วมา
“ ไม่นะ ”
“ รีบไปดูสิ แล้วก็รีบให้กลับไปด้วย เราไม่อยากให้ใครมารบกวนเวลาของพวกเรา ”
“ เวลาของพวกเรา เวลาของพวกเรา เวลาของพวกเรา เวลาของพวกเรา เวลาของพวกเรา ”
“ ยืนบื้ออะไรอยู่อีก รีบไปดูสิ ” ฮยอกแจสั่งอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าอีกคนยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน
“ โอเค รับทราบ เราจะรีบไปดูเดี๋ยวนี้ ” ร่างสูงยิ้มแก้มปริก่อนจะรีบวิ่งออกไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครคือแขกที่ไม่ได้รับเชิญในเวลานี้
“ ฮืออออออออออ พี่ยุนโฮคะ.... ”
“ ซอลลี่ ???? ”
“ ใครมาน่ะ ???? ” ฮยอกแจเดินออกมาดูเพราะเห็นว่าเพื่อนของตนเงียบไปนาน หากแต่ร่างของหญิงสาวที่ยืนสะอื้นในอ้อมกอดของชายหนุ่มเพื่อนรักก็ทำให้หัวใจดวงเล็กกระตุกวูบได้เช่นกัน อ้อมกอดที่อีฮยอกแจคิดว่า มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ
.
.
.
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ โอ้ว่า ความรักแล่นลึก ปักดังฉึกในใจข้า ความรักมักแล่นลึก ฉึกไปและฉึกมา ทำใจข้าอ่อนระโหยและโรยแรง .... ” เสียงกลอนรำพันออกจากปากร่างที่นั่งยิ้มคนเดียวอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่ ร่างบางที่กำลังคิดว่านี่ช่างเป็นกลอนที่ไพเราะที่สุดในโลกเท่าที่ตนเคยแต่งออกมา
“ ซึ้ง ซึ้งจริงๆ ช่างเป็นกลอนที่บาดฉึกเสียนี่กระไร ” ใบหน้าหวานยิ้มเล็กน้อย ดวงหน้าสีแดงระเรื่อเมื่อมองไปยังจันทร์ที่ฉายเต็มดวงบนท้องฟ้ายามราตรี มือบางทาบทับลงบนหน้าอกด้วยความภาคภูมิใจและด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อคิดถึงเรื่องราวเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา แน่นอนให้ห้ามฉากตดออกไป เพราะหลังจากที่ตนหลุดออกจากลิฟต์นรกนั้นได้ เมื่อเดินเลือกซื้อของไปได้สักพัก เขาก็ได้พบกับคนที่มีพระคุณกับตนอย่างใหญ่หลวง
ปิ๊ง !!!!!! ย้อนอดีต รีเพลย์ รีเพลย์
“ อ๊ะ..... ” ร่างบางตกใจ เมื่อจู่ๆก็มีมือของชายอีกคนทับลงมาบนหลังมือของตน หลังจากที่ตนกำลังจับพิสูจน์ความอ่อนนุ่มจากเนื้อผ้าของเควิน ไคลน์อยู่
“ ขะ ขอโทษครับ ” เจ้าของมืออีกคนรีบดึงมือตนออกไป
“ คะ คุณ !!!!! ”
“ คุณ !!!!! ”
ทั้งคู่ต่างตกใจ เมื่อรู้ว่านั่นคือบุคคลที่เพิ่งพบกันมาได้ไม่นาน
“ เอ่อ คุณก็ชอบยี่ห้อนี้เหมือนกันหรือครับ ” ชายในเสื้อโค้ทเอ่ยถาม
“ คะ ครับ ผมชอบที่เนื้อผ้ามันนุ่มน่ะครับ ”
“ ผมเองก็ชอบเหมือนกันครับ ชอบที่ความกระชับเป็นที่สุด ”
“ อ่า ~ ครับ ”
แล้วคนแปลกๆสองคน ก็คุยเรื่องชั้นในชายต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่ายังไม่ทราบชื่อของกันและกัน
“ เอ่อ ~ ไม่ทราบว่า คุณชื่ออะไรครับ ”
“ ขะ ขอโทษครับ ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ ปาร์คจองซูครับ....”
“ ใบหน้าก็งาม นามก็เพราะ ”
“ ขอบคุณครับ ใครๆก็มักจะพูดแบบนี้เสมอ ผมชินแล้วล่ะครับ แล้วคุณ ไม่ทราบว่าชื่อ ???? ....”
“ อ๊า ~ ผมคิมฮีชอล ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณจองซู ผู้เลอโฉม ”
“ แหม ~ คุณก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ..... ” จองซูยิ้มอย่างเขินอายในคำชมของเพื่อนใหม่
“ ไม่ทราบว่าคุณจองซูไปทำศัลยกรรมมารึเปล่าครับ ” ฮีชอลถามขึ้นมาซะดื้อๆ นั่นก็ทำให้จองซูตกใจกับคำพูดเหล่านั้น
“ เห !!!! ปะ เปล่านะ ”
“ อย่าปฏิเสธเลยครับ ผมรู้ว่าคุณจองซูต้องทำศัลยกรรมมาแน่ๆ ”
“ นี่คุณ !!! ผมเปล่านะ ผมน่ะหน้าตาดีมาตั้งแต่กำเนิดแล้ว อย่ามาพูดพล่อยๆแบบนี้นะ ” ปาร์คจองซูเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาทันที เมื่อคนที่ตนคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนคุยที่ดีกลับมีคำพูดไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“ อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ” ฮีชอลยกมือขึ้นปราม
“ จะไม่ให้โกรธได้ไง ก็คุณพูดจาทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ รู้อย่างนี้ไม่เสียเวลาคุยด้วยหรอก คนบ้า !!! ” พูดจบก็สะบัดหน้าหนี แต่มือเรียวของคืมฮีชอลก็คว้าเอาไว้ก่อน
“ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ ” มือบางสะบัดหนีแต่ก็ไม่เป็นผล
“ ผมจะปล่อยได้ไงล่ะครับ ในเมื่อคุณเข้าใจผิดอยู่แบบนี้ ”
“ เข้าใจผิดเหรอ ใครกันแน่ที่เข้าใจผิด ”
“ คุณไงล่ะครับ ”
“ นี่นาย !!! ยังมีหน้ามาเถียงอีกเรอะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ” จองซูแกะมือเรียวออกจากข้อมือของตนอีกครั้ง
“ ที่ผมบอกว่า ทำศัลยกรรมมา ผมหมายถึง คุณไปตัดปีกมาใช่มั้ย ”
“ เอ๋ ??? ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ คุณต้องเป็นนางฟ้าแน่ๆใช่มั้ยครับ เพื่อที่จะลงมายังโลกมนุษย์ คุณต้องตัดปีกทิ้งเอาไว้ที่ไหนสักที่ อย่างนั้นใช่มั้ยครับ ” ฮีชอลยิ้ม
“ แหม.......มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ”
RRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ ทะ โทรศัพท์มา ขอตัวสักครู่นะครับ ” จองซูเอ่ยขณะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แล้วเดินออกมาคุยโทรศัพท์อีกที่
“ ไง จองซู หาหลานเจอมั้ย ”
“ ยังหาซีวอนไม่เจอเลยครับพ่อ หาเจอแล้วผมจะรีบโทรไปบอกน่า ”
“ หาหลานอยู่แน่นะ ไม่ใช่ว่าเดินเล่นสบายใจอยู่ในห้างล่ะ ”
“ ผมเป็นคนอย่างนั้นรึไงกัน ”
“ เออ แกก็เป็นอย่างนั้นไง ฉันถึงได้โทรตาม ”
“ พ่อครับ !!!!! ”
RRRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ขณะเดียวกันที่เสียงมือถือของฮีชอลก็ดังขึ้นเช่นกัน
“ พ่อเหรอ อยู่ไหนเนี่ย ผมตามหาทั่วแล้วนะ ”
“ กำลังไปหาลูกอยู่นี่ไง ”
“ ทำไมช้าจัง อย่าให้รู้ว่ามัวจีบใครอยู่ล่ะ ”
“ ไม่จริง พ่อจะจีบใครได้ พ่อรักลูกแค่คนเดียว ”
“ อย่างนั้นก็ดี รีบมานะ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว ”
“ จ้า แล้วพ่อจะรีบไปนะลูก ” เมื่อกดวางสาย ฮีชอลก็ทำท่าจะมาลาจองซู แต่เห็นว่าอีกฝ่ายยังคุยธุระไม่เสร็จตนจึงตัดใจเดินออกมา เพราะไม่อยากให้ลูกชายสุดที่รักวีนแตกมากไปกว่าเดิม เขาไม่อยากขัดใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงเพราะคนที่พบเจอกันเพียงครั้งแรก คิดดังนั้นจึงจำใจเดินจากมา
“ ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน คงได้เจอกันอีกครั้งนะครับ คุณจองซู ” ร่างสูงสะบัดเสื้อโค้ท ขยับขาแว่นตาแล้วเดินออกมาอย่าง(ที่เจ้าตัวคิดว่า)เท่…..สุดๆ
“ คุณฮีชอล หายไปไหนแล้วนะ....ยังไม่ได้ขอเบอร์ไว้เลย ” จองซูบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยหลังจากคุยกับผู้เป็นบิดาเสร็จแล้วไม่พบคนที่กำลังคุยกันอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม
“ ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน คงได้เจอกันอีกครั้งนะครับ คุณฮีชอล ”
.
.
.
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ เอ่อ เราขอถามอะไรอย่างนึงได้มั้ย ” ซีวอนถามขึ้นขณะนั่งทำใจหลังรอดชีวิตมาได้สักพัก
“ เจ้าอยากถามอะไรข้าอย่างนั้น???? ” ร่างบางในชุดขาวเอ่ยออกไป
“ ทำไมถึงไว้ชีวิตเราล่ะ ”
“ ก็เพราะว่า....ข้าสงสารไงล่ะ ”
“ สงสารเหรอ .... ”
“ ใช่สิ ข้าเห็นเจ้ายกมือไหว้ข้า ข้าล่ะตลกมากๆเลย คนอะไรขี้ขลาดชะมัด ” ร่างบางหัวเราะ
“ แค่นี้ใช่มั้ย =_= !!! ..... ” อาการเถียงไม่ออก
“ ล้อเล่นน่า อันที่จริงที่ข้าไว้ชีวิตเจ้าเพราะเจ้าบอกว่ายังไม่เคยผสมพันธุ์ เจ้าอยากมีลูก .... ”
“ แล้ว...... ”
“ ซึ่งข้าเองก็เช่นกัน ข้าก็ยังไม่เคยผสมพันธุ์เลยสักครั้ง ”
“ ห๊า.... ตั้ง500 ปีแล้วเนี่ยนะ ตลกรึเปล่า ”
“ 600 ต่างหาก ”
“ ก็นั่นไงตั้ง600ปี ไม่เคยลองเลยรึไง เสียชาติเกิดชะมัด ”
“ หือ????? ” ร่างเพรียวเหร่ตามอง
“ ปะ เปล่าจ้า ” ซีวอนโบกไม้โบกมือพัลวัน
“ เจ้าไม่เคยได้ยินตำนานของข้าเลยรึไง ” ใบหน้าหวานเศร้าหมองขึ้นมาในทันทีเมื่อพูดถึงความหลังครั้งเก่า อดีตที่ตนเองจะต้องจดจำมาชั่วชีวิต
“ ตำนานที่บอกว่า เจ้าจ้องจะกินตับผู้ชายนั่นน่ะใช่มั้ย ”
“ พวกมนุษย์ ก็ชอบเล่าแต่เรื่องผิดๆ ข้าล่ะเบื่อจริงๆ ”
“ ผิดๆอย่างนั้นเหรอ แล้วเรื่องจริงเป็นไงล่ะ ”
“ พูดไป คนอย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร ”
“ ก็ไหนบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล่าให้ฟังไม่ได้รึไง ” ซีวอนกระซิบกับตัวเอง แต่แม้จะเบาแค่ไหนมีรึจะรอดพ้นหูหมาเอ้ยหูจิ้งจอกไปได้
“ อ๊า ~ ใช่สิ เจ้าเป็นเพื่อนข้าแล้วนี่ ตอนนี้ข้ามีเพื่อนแล้ว ข้าดีใจจริงๆ ” คยูฮยอนยิ้มอย่างร่าเริง มือบางเกาะไหล่หนาแน่น หางทั้งเก้ากระดิกไปมาด้วยความดีใจ
“ ระ รู้ว่าดีใจ แต่ช่วยลดหางลงหน่อยได้มั้ย ” ร่างหนาผละออกมา
“ ทำไมเจ้าต้องรังเกียจหางของข้าด้วย ”
“ ใครบอกว่ารังเกียจ เปล่านะ ....คะ แค่ไม่ชินเท่านั้นเอง อีกหน่อย ระ เราคงชินไปเอง แหะๆ ” ร่างสูงยิ้มแหยๆ
“ เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า หางข้าจะโผล่ยามเมื่อต้องแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญเท่านั้น ”
“ เฮ้อ ค่อยโล่งอกไปหน่อย ” ชายหนุ่มถอนหายใจ
“ เห ??? ทำไม ข้ารู้สึกเหมือนเจ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกับข้านะ ”
“ ไม่นี่ .... ”
“ จำไว้นะ สำนวนพวก ผิวขาวหัวแดง บอกไว้ว่า love me love my dog รักข้าก็ต้องรักหางของข้าด้วย ”
“ =_= !!!! ”
“ นั่น !!!! อึ้งในความเฉลียวฉลาดของข้าใช่มั้ย ”
“ กะ ก็ทำนองนั้น ” ซีวอนยิ้มเจื่อนๆออกไป
“ ทำไมต้องยิ้มแบบนั้น ข้าไม่ชอบเลยนะ ”
“ เอ่อ ที่เรายิ้มแบบนี้ เรากำลังใช้ความคิดน่ะ ”
“ ความคิดอะไรของเจ้า ”
“ เอ่อ ข้ากำลังคิดว่า ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องมีคำพูดแสดงความเป็นเพื่อนสิ ”
“ คำพูดแสดงความเป็นเพื่อนเหรอ ยังไง วอนอ่า ~ ข้าอยากรู้ว่ามนุษย์แสดงความเป็นเพื่อนยังไงบ้าง ” อีกครั้งที่ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างร่าเริง
“ เอ่อ.... ”
“ เร็วสิ วอนอ่า ข้าอยากรู้เร็วๆ ”
“ กะ ก็แบบนี้ไง ง่ายๆเลย แค่เอามือข้างนึงยื่นออกไปข้างหน้า นิ้วทั้งห้าแผ่ออก แล้วเราจะพูดว่า อูริ ซูเปอร์จูเนียร์ เจ้าก็พูดตามว่า โอเอโย แค่นี้เอง ” ซีวอนตอบออกไป หลังมองเห็นโปสเตอร์ไออดอลยอดนิยมบนผนังห้องนอน
“ เห .... ทำไมต้องซูเปอร์จูเนียร์ล่ะ ”
“ ก็เพราะว่า เอ่อ เพราะว่า.... เพราะว่ามันหมายถึงเพื่อนไงล่ะ อย่าถามมากสิ เป็นเพื่อนกันก็ต้องทำแบบนี้ทุกคนล่ะน่า ”
“ ทำไมที่วัด ข้าไม่เห็นใครทำแบบนี้เลย ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วสงสัย
“ ก็นั่นที่วัด เขาไม่ทำกันในวัดหรอก ”
“ เหรอ .... ข้าไม่แน่ใจเท่าไร ว่าสมควรหรือเปล่า แต่แบบนั้นมันสมควรทำในวัดเหรอ ”
“ แบบไหนล่ะ ” เป็นคราวที่ซีวอนเอ่ยปากถามอย่างสงสัยบ้าง
“ อธิบายยาก ข้าจะทำให้ดูนะ แบบนี้ไง..... ” ร่างบางเดินไปหาชายหนุ่ม มือบางกุมมือหนาขึ้นมา ก่อนจะจุมพิตลงไปเบาๆบนหลังมือใหญ่ของชายหนุ่มที่ยืนแข็งทื่อขึ้นมาดื้อๆ
“ ...... ”
“ เจ้าว่ามันเหมาะมั้ย มีแบบนี้ด้วยนะ... ”
“ บะ แบบไหนอีก ”
“ ก็เอาปากดูดปากไง เดี๋ยวข้าจะทำให้ดู ”
“ เฮ้ย !!! ไม่ได้เด็ดขาด ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ” ซีวอนสะบัดมือแล้วถอยหลังหนีไป
“ ทำไมล่ะ อย่ากลัวน่า ข้าจะทำให้ดู ”
“ ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ ”
“ วอนอ่า ~ อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยน่า แค่เอาปากดูดกันเอง ” ร่างบางรีบเดินปรี่เข้าไปหาร่างหนาที่ถอยหลังไปไกลทันที
“ ไม่ได้นะแบบนี้น่ะ แบบนี้น่ะ ยังไงก็ไม่ได้..... ”
“ ทำไม เพราะอะไร เจ้ากล้าขัดใจข้าเรอะ !!!! ”
……………………. โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น