คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SCHOOL : CHAPTER13
CHAPTER13
[CHANYOLE PART]
นานเท่าไรแล้วนะที่เราสองคนยังยืนอยู่กับที่ ผ่านไปกี่นาที หรืออาจจะครึ่งชั่วโมงผมไม่รู้
ผมรู้แค่ว่าตอนนี้แบคฮยอนอยู่ในอ้อมกอดผม ใบหน้านุ่มซบที่ไหล่ผมอย่างโหยหา
เราสองคนยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนแบคฮยอนจะไม่ยอมให้ผมเดินไปไหน
ผมเองก็ไม่ได้ขัดอะไร ยังไงคนตรงหน้าก็สำคัญกว่าอะไรอยู่แล้ว ผมควรจะใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่ามากที่สุด
แบคฮยอนปากสั่นคลอนจนกระทบกับหัวไหล่ผม
"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ากลัว" มือหนาลูบหัวร่างบางเบาๆเพื่อปลอบประโลม
"ต..แต่ฉันไม่อยากให้นาย..."
"..?" แบคฮยอนสะอื้นและหยุดพูดไปเสียเฉยๆ
"ฉ..ฉันไม่อยากให้นายเอาเพชรไปคืน"
"ทำไมล่ะ?" ผมดึงคนตัวเล็กให้มาประจันหน้าตัวเองเพื่อที่จะได้คุยกันรู้เรื่อง แต่ร่างบางก็เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ไม่ยอมสบตาผม
"มันอาจจะเป็นกับดักก็ได้นะ ฉันเห็นจงแดอยู่ในนั้น"
"..." ร่างบางเบะปากก่อนจะโผเข้าอ้อมอกผมอีกครั้ง
จริงสินะ ที่แบคฮยอนพูดมันก็มีเหตุผล ทำไมผมถึงเจอสร้อยเพชรง่ายขนาดนั้น...ทั้งๆที่เราหากันแทบตาย
"ชานยอล" คนตัวเล็กในอ้อมกอดเอ่ยเรียกผมเมื่อไม่ยอมตอบตัวเองสักที
"อาจจะเป็นกับดักอย่างที่นายพูดก็ได้นะแบคฮยอน"
"..."
"ฉันไม่กล้าเอามันไปคืนแล้ว..." เผลอกำสร้อยเพชรในมือแน่นเสียจนปวดกล้ามเนื้อไปหมด ผมเม้มปากสนิททอดสายตามองไปที่ห้องสมุดข้างหน้า
"ฉันใจเสาะมากเลยใช่มั้ยที่ไม่กล้าเอาไปคืนด้วยตัวเอง" ใช่ ผมมันขี้ขลาดเกินไป ถ้าผมรวบรวมความกล้าเอาไปคืนตอนนี้มันก็อาจจะจบลงด้วยดีก็ได้
แฟนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตาก่อนมือนุ่มจะยกขึ้นมาแตะปากผมเบาๆ
"อย่าพูดอย่างนั้นสิ นายรอบคอบมากต่างหาก ถูกแล้วที่ยังไม่เอาไปคืนตอนนี้..."
"เพราะหากนายเดินเข้าไปในนั้นสุ่มสี่สุ่มห้าฉันอาจจะเสียนายไปก็ได้"
ประโยคหลังแบคฮยอนมีน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความเจ็บปวดก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆก้าวถอยห่างจากผมทีละก้าว
"แบคฮยอน เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจ ดูเหมือนอาการแบคฮยอนจะกำเริบอีกแล้ว
"ฮึก..ฮือออ ฉันกลัว ฉันไม่อยากให้ใครตายอีกแล้ว.."
"แบคฮยอน..?" ผมพยายามก้าวเข้าหาร่างบางแต่ยิ่งก้าว แบคฮยอนยิ่งถอยหนี
"ฉัน...ฉันกลัวไค เขา...เขา..ฮือออ" แบคฮยอนก้าวถอยจนแผ่นหลังชิดกำแพง ผมได้ฟังก็ชะงักงัน เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?
"นายกลัวไคทำไม ไคทำอะไรนาย?" คนถูกถามได้แต่ส่ายหน้ารัว
"ไม่เอา ไม่บอก เดี๋ยวเขาจะฆ่าฉัน"
"!!!"
ผมหน้าชาไปชั่วขณะเมื่อแบคฮยอนพูดออกมา นี่มันอะไรกัน ใครก็ได้บอกผมที ไคจะฆ่าแบคฮยอนทำไม!
"ฮึก ฮืออออ" ร่างบางพยายามหนีผมอีกครั้งแต่ผมใช้แขนทั้งสองข้างกักไว้ไม่ให้ไปไหน
"แบคฮยอน..." มือหนาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยครั้งแล้วครั้งเล่าแต่มันก็ยังไหลไม่หยุด
"ฟังแล้วตอบฉันนะ..."
"..." ร่างบางพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้คงที่แล้วตั้งใจฟังผม
"ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ไคอยู่ไหน ทำไมถึงไม่ได้อยู่กับนาย"
"ฮึก..." ผมใช้สายตาห้ามปรามร่างบางเมื่อกำลังจะร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่ผมถาม
"และอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่ฉันไม่อยู่"
"..."
"ตอบฉันสิ" ผมเชยคางแบคฮยอนขึ้นมา
"ไค...เขา เขาจะ..."
กร๊อบบ..
"...!" ทั้งผมและแบคฮยอนต่างก็หันไปทางต้นเสียงพร้อมกัน
ร่างร่างหนึ่งบนคานค่อยหมุนคอมาทางพวกผมช้าๆ...ช้าๆ
"บ..แบคฮยอน.." ผมหันหน้ากลับมาหาร่างบางอย่างรวดเร็ว แบคฮยอนก็ตกใจไม่แพ้กัน
"ไปจากที่นี่กันเถอะ!" ไม่รีรอให้เจ้าตัวตอบผมก็คว้าแขนเล็กวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที
สร้อยในมือก็ย้ายมาสวมที่คอไปพลางๆ ตอนนี้ไม่สนใจอะไรแล้ว ขอหนีให้พ้นจากลูกกะตาขาวๆนั่นก่อนแล้วกัน!
[ END CHANYOLE PART ]
--SCHOOLHORROR--
"อ..โอยยย" เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดอย่างสาหัสดังออกมาจากปากของเด็กหนุ่มผิวสีน้ำนม
ร่างสูงใช้ความพยายามอย่างมากในการขยับร่างกายของตัวเอง
บางที...เขาอาจจะคิดว่าที่ตัวเองขยับแขนขาไม่ได้สักทีเพราะ'พิการ'ก็เป็นได้
ความเจ็บปวดที่มีมันอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยว่าเจ็บตรงไหนบ้าง เขารู้แค่ว่าตอนนี้มันชาไปหมดทั้งตัว
บางครั้งบางคราวเมื่อเขาขยับส่วนไหน ส่วนนั้นก็จะเจ็บเป็นอย่างมากราวกับโดนฉีกออกเป็นสองส่วน
ทำไมกัน...ทำไมเขาไม่ตายๆไปเสียที
ทำไมพระเจ้าต้องลงโทษให้เขาต้องแบกรับความเจ็บปวดนี้โดยการไว้ชีวิตด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ก้มดูสภาพตัวเองแทบไม่มีตรงไหนที่ไม่มีรอยฟกช้ำเลย รู้สึกปวดหนึบๆที่ศรีษะ รู้สึกชาที่แขนข้างขวา รู้สึกเจ็บเหมือนกล้ามเนื้อฉีกที่ขาทั้งสองข้าง
เมื่อเปิดเปลือกตาได้เต็มที่ก็พบว่าตัวเองนอนหมดสภาพอยู่ที่ชั้น2 พอจะเข้าใจกระจ่างแจ้งได้ทันทีว่าทำไมถึงไม่ตาย
เพราะตนเองตกลงมาแค่1ชั้นเท่านั้น ทั้งๆที่ตั้งใจจะโดดลงให้ถึงชั้นล่างสุดแท้ๆ
ถือว่าเป็นโชคร้ายของเซฮุนที่อาคารของโรงเรียนมีระเบียงยื่นออกมาเกินกว่าครึ่ง เขาจึงจากโลกนี้ไปอย่างที่ต้องการไม่ได้
"นายมันซวยซ้ำซ้อนจริงๆเซฮุน" ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะพยายามยันร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองให้ลุกขึ้น
เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป ควรจะวิ่งหนีหรือเดินไปเรื่อยๆ หรืออาจตามหาลู่หาน?
แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจทิ้งทุกอย่างและฆ่าตัวตายไปแล้วมันก็ควรจะจบ แต่มันกลับผิดถนัด
เซฮุนคิดว่าแรงกระแทกอย่างแรงที่หัวอาจจะทำให้สมองซีกซ้ายเขาเบลอก็เป็นได้
เพราะตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกเลยว่าต้องไปที่ไหนและทำอย่างไร
ทำได้เพียงก้าวขาเดินไปข้างหน้า ไม่รู้ว่า'ผี'จะโผล่มาฆ่าเขาได้เมื่อไร
"นั่นใครน่ะ!" ร่างสูงสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง ช่างเป็นเสียงที่คุ้นหูเอามากๆ
"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ" เด็กหนุ่มเชื่อฟังแต่โดยดี เสียงฝีเท้าข้างหลังค่อยๆก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาเรื่อยๆและดึงไหล่ให้เขาหันหน้ามาในที่สุด
เซฮุนจำคนตรงหน้าได้ทันที เขาคือเทา เด็กหนุ่มผมดำขลับที่อยู่กลุ่มเฮียคริส
"เซฮุน" เทาพึมพำเสียงแผ่ว
"..." ไร้ซึ่งคำพูดจากปากเซฮุน ร่างสูงเพียงแค่ยืนพินิจพิจารณาเทาเท่านั้น
จะว่าไปแล้วเทาฮยองก็ดูแปลกไปตั้งแต่เห็นครั้งสุดท้ายที่ห้องเรียนพวกแบคฮยอง ดูได้จากท่าทางที่คล่องแคล่วเป็นพิเศษ ทั้งๆทีเมื่อก่อนตอนอยู่กับเฮียคริสเทาฮยองน่ะขี้อายและไร้ความมั่นใจ และที่ยิ่งเด่นชัดไปกว่านั้นก็คือแววตาที่เจ้าเลห์ดุจเหยี่ยว ซึ่งในขณะนี้สายตานั้นกำลังจ้องมองเซฮุนเหมือนกำลังใช้ความคิด
"เซฮุน.." เทาพึมพำกับตัวเองเป็นรอบที่สองจนเจ้าของชื่อเริ่มฉงน
"เทาฮยองเป็นอะไรหรือเปล่าฮะ"
จากที่ตั้งใจจะขอความช่วยเหลือจากคนตรงหน้า เซฮุนกลับต้องถามไถ่อาการคนเป็นพี่ซะเอง
"อ่อ..ป..เปล่าหรอก...แล้วทำไมเซฮุนถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ คนอื่นๆไปไหนหมด"
เทาว่าพลางไล่สายตาสำรวจเซฮุนตั้งแต่หัวจรดเท้า เด็กหนุ่มผิวน้ำนมสีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ฟังคำถาม
"ฮยอง..ไม่เห็นลู่หานฮยองบ้างเลยหรือฮะ" เด็กหนุ่มหลบตาไปทางอื่นและแสร้งเปลี่ยนเรื่อง
"ตั้งแต่แยกกับเฮียคริสมา ฉันก็ไม่เห็นใครเลยนะ"
"..."
"อ๋อ จริงสิ...ฉันเห็นอยู่สองคน" เทาลดระดับเสียงลงกลายเป็นกระซิบ เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจ
"...?" เด็กหนุ่มตีหน้าหลอเหลารอคำพูดจากคนเป็นพี่ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า ตัวเองกำลังติดกับดัก...
"เซฮุน..นายเชื่อในตัวฮยองไหม?" อยู่ดีดีเทาก็ถามนอกเรื่องขึ้นมาเสียเฉยๆจนเซฮุนตั้งรับแทบไม่ทัน
"ก็ต้องเชื่อสิฮะ ถามอะไรอย่างนั้น"
สิ้นเสียงร่างสูง เทาก็แสยะยิ้มทันทีราวกับมีอะไรอยู่ในใจ หากแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้เซฮุนระแคะระคายใจเลยสักนิด
"เพราะฉะนั้นฟังฉันนะเซฮุน...ฟังฉันคนเดียวเท่านั้น"
"..."
"เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ฉันเจอไค"
"..." เซฮุนยืนนิ่งตั้งใจฟังคนเป็นพี่ ที่เป็นที่พึ่งหลักของตนเองในขณะนี้
"ฉันเข้าไปหาเขา หวังจะให้ไคพาฉันกลับไปหากลุ่มเฮียคริส แต่ว่า..."
"ต..แต่ว่าอะไรฮะ" ร่างสูงรบเร้าเมื่อคนพูดเว้นช่วงไว้
"ไคมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เขายกปืนขึ้นมาขู่ฉันและบอกว่าจะฆ่าทุกคน"
"!!!" ในขณะที่พูด เทาสังเกตุอาการเด็กหนุ่มเป็นระยะๆ เป็นไปตามคาดที่เซฮุนทำหน้าแตกตื่น
"ฉันไม่รู้ว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร แต่ไคไม่มีความปราณีหลงเหลืออยู่เลยสักนิด"
"จนกระทั่งสุดท้าย คยองซูเดินเข้ามาขู่ฉันอีกคน ฉันพยายามป้องกันตัวและวิ่งหนีออกมา"
"ตกใจใช่ไหมล่ะ...ใช่ ฉันก็ตกใจไม่แพ้นายในตอนแรก" เทาคลี่ยิ้ม พึงพอใจกับผลงานตัวเองเป็นอย่างมากเมื่อเซฮุนตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เพิ่งจะรู้เรื่องราวที่โหดร้ายจากผู้เป็นแม่
"ท..ทำไมไคฮยองกับคยองซูฮยองถึงทำแบบนั้น" ถ้าปกติเซฮุนรู้เรื่องแบบนี้ เขาจะร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและเสียใจ แต่สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น ทำได้เพียงยืนอึ้งให้คนเป็นพี่สะใจเล่น
"อย่างที่ฉันบอก ไคกับคยองซูกำลังตามเก็บทุกคนในโรงเรียนไม่เว้นแม้แต่พวกเรา"
"เพราะฉะนั้นนายต้องช่วยฉันนะเซฮุน เราสองคนจะต้องปกป้องชีวิตตัวเองให้ถึงที่สุด"
"ต..แต่ว่า" เด็กหนุ่มไม่ค่อยแน่ใจนัก ตอนนี้เขากำลังสับสนกับตัวเอง
ไหนจะความเสียใจและความผิดหวังต่อรุ่นพี่คยองซูที่ตนเคารพนักหนา กลับมาฆ่ากันเองแบบนี้...เขาไม่เข้าใจจริงๆ
"อย่าลังเลเซฮุน จำคำฉันไว้ให้มั่น...สองคนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว!" เทาพูดกรอกหูร่างสูงเบาๆ
"..."
"ใช่ฮะ สองคนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว..."
ตลอดทาง เซฮุนเอาแต่เฝ้าถามตัวเองว่าทำอะไรอยู่กันแน่ เทาฮยองบอกว่าสองคนนั้นต้องการที่จะฆ่าทุกคน
แล้วเทาฮยองต้องการจะทำอะไรล่ะ จะหนีสองคนนั้นหรือจะหนีไปจากที่นี่?
ปึก!
"อะ.." ศรีษะเด็กหนุ่มชนเข้ากับแผ่นหลังเทาเต็มๆ เป็นเพราะว่าการหยุดเดินกระทันหันของคนตรงหน้าทำให้เซฮุนที่เดินก้มหน้าตลอดทางต้องลูบหัวป้อยๆด้วยความเจ็บจากบาดแผลเก่า
"หยุดเดินทำไมฮะ"
"ไค..."
เสียงกึ่งหวาดกลัวของเทาทำให้เซฮุนต้องไล่สายตามองตาม พบกับบุคคลที่ทั้งเขาและเทาไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
ไคที่เพิ่งจะวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมาได้แต่ยืนพิงกำแพงหอบหายใจโดยไม่ได้สังเกตุว่ามีเงาของเซฮุนและเทาอยู่ใกล้ๆตัว เขาไม่รู้เลยว่ตัวเองากำลังถูกจับตามองอยู่ห่างๆ
"ทำไงดีฮะ" ตอนนี้เซฮุนกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าตัวเองกำลังสั่น เขาชักเริ่มกลัวที่จะเผชิญกับความจริงเสียแล้ว ยิ่งนึกถึงประโยคที่เทาฮยองพูดเรื่องที่ไคฮยองจะฆ่าพวกเราทุกคนมันยิ่งกลัว
"ใจเย็นๆ หมอนั่นไม่เห็นเราหรอก" เทาพูดเสียงเรียบ สายตายังไม่ละจากร่างสูงไปไหน
"ผมว่าเราควรหนีไปตอนนี้เลยดีกว่า..."
"จะไปไหนเล่า!"
"ฮ..ฮยองปล่อยผมนะ ผมจะหนี" เด็กหนุ่มสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม แต่มือหนาก็บีบแน่นเสียเหลือเกิน
มันชวนให้เขานึกย้อนไปถึงความเจ็บปวดตอนนั้น...ตอนที่โดนเผา...สัมผัสแบบนี้มันคุ้นเหลือเกิน
"หนีไปกี่ครั้งก็ไม่พ้นมันหรอกน่า มีทางเดียวเท่านั้นแหละ" คนเป็นพี่กระซิบเสียงแผ่ว
"..." เซฮุนเม้มปากแน่น ความกลัวค่อยๆคืบคลานเข้ามาในใจ
"หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เราต้องฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเรา"
"!!!" ร่างสูงเบิกตากว้างแวววตาสั่นระริก
"ม..ไม่ทำไม่ได้เหรอฮะ ทำไมต้องฆ่าด้วย"
"หรือนายจะไม่ร่วมมือกับฉันก็ได้นะ ก็แค่เดินไปหาแล้วปล่อยให้มันยิงตายซะ" เทาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนจะทำทีหันหลังหนีเตรียมเดินไปอีกทาง เซฮุนเห็นดังนั้นรีบคว้าแขนร่างสูงไว้ทันที
"ก็ได้ฮะๆ เทาฮยองอย่าทิ้งเซฮุนสิ"
"..." ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้น เทาได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ
ยังไงซะเขาก็ก้าวตามทันไคกับคยองซูแล้ว 2ต่อ2 อย่างน้อยร่างสูงก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เป็นฝ่ายแพ้แน่นอน ยังมีเซฮุนที่คอยทำตามเขาทุกอย่างอยู่แล้ว
ไคยังคงยืนหอบอยู่อย่างนั้น สายตาก็สอดส่องมองหาคยองซูที่ตอนนี้สมควรจะวิ่งตามลงมาทันได้แล้ว
สาเหตุที่เขาต้องวิ่งหน้าตั้งลงบันไดมาแบบไม่คิดชีวิตแบบนี้ก็เพราะคยองซูน่ะสิ
หมอนั่นเอาแต่ตามหาศพของนามิจนเจอดีเข้า นับๆครั้งดูแล้วไคเจอสยองขวัญบ่อยมากๆราวกับจงใจยังไงอย่างงั้น
เทายืนสังเกตุการณ์อยู่ไม่ห่าง สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ร่างสูงตลอดโดยไม่ให้คลาดสายตา
"เซฮุนนายมีปืนไหม" เด็กหนุ่มชะงักไปกับคำถามที่ไม่น่าเป็นไปได้ของคนเป็นพี่
"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะฮะ ผมจะพกปืนทำไม" ทำอย่างกับปืนเป็นอุปกรณ์ที่ต้องเอามาเรียนทุกวันอย่างนั้นแหละ
"พวกเราไม่มีอะไรเลย แต่ฝ่ายนั้นมีปืน" เทาหรี่เสียงพูดให้เบาลงกว่าเดิมเมื่อไคเริ่มมีท่าทีสงสัยมาทางนี้
"ผมต้องทำยังไงบ้างเหรอฮะ"
เทาขบคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะฉุดแขนเด็กหนุ่มให้มาอยู่ข้างหน้าตัวเอง
"นายต้องทำเป็นไม่รู้อะไรแล้วหาทางแย่งปืนนั้นมา"
"ต..แต่"
"นายทำได้น่าเซฮุน แค่ทำเป็นเหมือนเพิ่งรอดตายมาแล้วเข้าไปตีสนิทแค่นั้นเอง"
ผลัก! ยังไม่ทันที่เซฮุนจะโต้ตอบอะไรร่างสูงก็ผลักออกมาจากจุดที่หลบมุมอยู่ทันที
"อ่าว เซฮุน!" ไคที่หันมาเห็นพอดีก็ร้องทักด้วยความแปลกใจ เขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มใสซื่่อคนนี้จะรอดมาอยู่ตรงนี้ได้
"ด..ดีฮะฮยอง" คนพูดได้แต่ฉีกยิ้มแห้งไปให้
ให้ตายเหอะ เทาฮยองทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย ถ้าเกิดว่าไคฮยองเกิดอยากฆ่าผมขึ้นมาตอนนี้จะทำยังไงล่ะ!
"แล้วลู่หานกับมินซอกไปไหนซะล่ะ" ไคชะเง้อมองหาคนที่เซฮุนตามติดแจอยู่ตลอดเวลาแต่ตอนนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
"ผมผลัดหลงฮะ.." เซฮุนกลืนก้อนสะอื้นลงไปเมื่อนึกถึงเรื่องที่อยากจะลืม เขาควรตัดใจ ลู่หานไปแล้ว
"แล้วพวกชานยอลฮยองไปไหนหมดเหรอฮะ" ร่างสูงชวนคุยไปเรื่อย ในใจก็กล้าๆกลัวๆกับการเดินเข้าไปหา
เลยกลายเป็นไคซะเองที่ต้องก้าวเข้ามาใกล้ๆให้คุยกับสะดวกขึ้น แต่เซฮุนกลับก้าวถอยเสียได้
"เอ่อ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ก็ได้ฮะ" เด็กหนุ่มเดินถอยจนหลังชิดกำแพง นั่นทำให้คนฟังขมวดคิ้วสงสัย
"เป็นอะไรหรือเปล่า นายกลัวอะไรงั้นเหรอ" ยิ่งแสดงท่าทีออกมา ร่างสูงก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น
ไคเดินเข้าไปประชิดผู้เป็นน้องจนเซฮุนตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว
"ป..เปล่าฮะ เซฮุนแค่กลัวผี"
"..." ไคจ้องหน้าเขานิ่งราวกับกำลังจับผิด แต่ผลสุดท้ายก็ยอมก้าวถอยออกมาให้อีกฝ่ายถอนหายใจโล่ง
เด็กหนุ่มหันไปสบตากับเทาที่ส่งสัญญาณมาให้ก็ต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ไคเหลือบมองเซฮุนอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปที่เดิมที่ตัวเองยืนรอคยองซู
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากฆ่าเซฮุน แต่เขาไม่มีปืนน่ะสิ ของแบบนั้นต้องอยู่ในมือคยองซูอยู่แล้ว หมอนี่ไม่เคยให้เขาแตะปืนเลยสักครั้งตั้งแต่เดินด้วยกันมา
เด็กหนุ่มยืนมองหวั่นๆก่อนจะตัดสินใจเลือกที่จะเดินตามไคไปเพื่อทำตามที่เทาบอก
"นายไปโดนอะไรมาทำไมถึงได้สะบักสะบอมแบบนี้ล่ะ" ไคก้มมองสภาพเซฮุนที่เลือดเปรอะเปื้อนตามศรีษะและแขนขาบางจุด ไหนจะรอยฝกช้ำที่ประปรายไปทั่ว
"ผมตกตึก"
"นายว่าไงนะ!" ร่างสูงร้องเหวอด้วยความตกใจ
"ผม..."
"..."
ยังไม่ทันที่เซฮุนจะพูดจบ คำพูดที่กำลังจะเปล่งออกมาก็ต้องกลืนลงไปให้หมดเมื่อเด็กหนุ่มเห็นใครบางคนวิ่งลงมาจากบันไดด้วยใบหน้าที่แตกตื่น
"คยองซูฮยอง.."
"..." เมื่อดวงตาคมของเซฮุนสบเข้ากับดวงตาร่างบางก็เกิดวามเงียบขึ้นมาทันที
เซฮุนสัมผัสได้ว่าแววตาของรุ่นพี่คนนี้เปลี่ยนไป...
เมื่อก่อนมันไม่ใช่แบบนี้ จากที่เคยมองเขาด้วยความเอ็นดู
แต่ตอนนี้กลับเป็นแววตาที่เรียบนิ่งเหมือนมองคนไม่รู้จักยังไงยังงั้น
"เซฮุน?" คยองซูเลิกคิ้วอย่างสงสัย ดูเหมือนจะแปลกใจนิดหน่อยที่เซฮุนยังไม่ตาย เขาคิดว่าจะไม่รอดกันแล้วทั้งสามคนซะอีก เล่นพากันออกไปแบบนั้น
กวาดสายตามองหาคนรอบๆตัวก็ไม่มีใคร งั้นก็แสดงว่าคนอื่นๆตายหมดแล้ว นี่อาจจะเป็นโชคดีของเซฮุน
คยองซูคิดว่าอย่างนั้น แต่เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย เขาไม่อยากให้ร่างสูงรอดมาถึงตรงนี้ เพราะไม่อย่างนั้นเขาหรือไคจะต้องฆ่า แน่นอนว่าคยองซูไม่ได้รู้สึกดีอยู่แล้ว
รุ่นน้องที่ตนรักและเอ็นดูมากที่สุด...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้...
คยองซูเคยพูดกับเซฮุนและคนอื่นๆว่าเซฮุนเปรียบเสมือนน้องแท้ๆของตนเอง เขาจะปกป้องและดูแลให้ถึงที่สุด จะไม่ให้มีใครมาทำร้ายได้แม้แต่ปลายเล็บ
นี่เป็นสาเหตุหลักที่คยองซูไม่ค่อยชอบขี้หน้าลู่หาน เพราะลู่หานทำให้เซฮุนต้องเจ็บโดยการไปรักมินซอก ทั้งๆที่เซฮุนเจอลู่หานก่อนด้วยซ้ำ
แต่ทั้งๆที่พูดออกไปแบบนั้น วันนี้เซฮุนกลับต้องมาจบชีวิตด้วยฝีมือของรุ่นพี่ที่ตนเองไว้ใจ
ไม่สิ...หรืออาจจะไม่ไว้ใจ?
เซฮุนตอนนี้ดูแปลกๆไป ถ้าเป็นปกติเมื่อก่อนจะวิ่งเข้ามาหาทันทีเมื่อเจอหน้ากัน
พอมาครั้งนี้ร่างสูงมองเขาด้วยสายตาที่ผิดหวังและสั่นระริก มันเหมือนจะมีน้ำใสๆเอ่อคลอเบ้าตาอยู่รอมร่อ
บางที เซฮุนอาจจะรู้แล้วก็ได้...เซฮุนคงจะเกลียดเขาแล้ว
"..." เกิดบรรยากาศมาคุุแปลกๆระหว่างกัน ไคที่ยืนกั้นกลางระหว่างสองคนได้แต่ยืนนิ่ง
ทุกการกระทำของทั้งสามอยู่ในสายตาของเทาตลอด ร่างสูงยืนลุ้นอยู่นานสองนานว่าเมื่อไรเซฮุนจะเริ่มทำตามที่ตนบอกเสียที ทั้งๆที่เจอคยองซูแล้วเซฮุนก็น่าจะวิ่งไปยื้อแย่งมาเลยสิ
เห็นที่เขาต้องจัดการเองเสียแล้ว ขืนปล่อยเวลาไว้อย่างนี้คยองซูต้องฆ่าเซฮุนก่อนแน่ๆ
"เซฮุน จัดการเสียที!"
ทนไม่ไหวแล้ว ในที่สุดเทาก็โผล่พ้นออกมาจากมุมมืดพลางตะโกนเสียงดังจนทั้งสามหันมาตามต้นเสียง
ตอนนี้เป็นไงเป็นกัน ถ้าเซฮุนไม่ทำตามที่เขาบอก แผนต้องล่มแน่ๆ แต่เซฮุนไม่น่าจะบื้อขนาดนั้น
เด็กหนุ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก เมื่อคนเป็นพี่เปิดปากบอกขนาดนี้คยองซูฮยองกับไคฮยองก็คงจะรู้ตัวแล้ว
เซฮุนเหลือบมองกระบอกปืนที่รุ่นพี่ตัวขาวถืออยู่ตลอดเวลาก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปกระชากมันมาทันที
ร่างสูงจ่อปลายกระบอกเข้าที่ลำตัวของคยองซูด้วยมืออันสั่นเทา
"นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยเซฮุน!" คยองซูไม่คิดเลยว่ารุ่นน้องคนนี้จะไปอยู่กับเทาได้
คิดไม่ถึงว่าจะใจกล้าทำกับเขาแบบนี้ มิน่าล่ะ...สายตาแบบนั้น
"ผมนั่นแหละที่ต้องถามฮยอง" "ฮยองทั้งสองคนทำแบบนี้กันไปเพื่ออะไร ทำไมต้องฆ่าทุกคนเด้วย!"
เซฮุนคะตอกใส่หน้าคยองซูด้วยความโกรธ หมดแล้วความไว้ใจ
พอกันที ไม่มีอะไรต้องปกปิดกันอีกแล้ว
"...."
"ผมรู้หมดแล้วว่าพวกฮยองจะทำอะไร เทาฮยองเป็นคนบอกผม ฮึก"
ร่างสูงหันหน้าหนีสายตาที่คยองซูมองมา พยายามสกัดกั้นน้ำตาไว้
"เซฮุนฟังฮยองก่อน อย่าไปฟังเทา หมอนั่นไม่ได้ดีอย่างที่นายคิด" ไคที่เงียบอยู่นานเอ่ยแทรก
หันไปมองบุคคลที่ยืนยิ้มเยาะอยู่ข้างหลัง ไม่ต่างอะไรกับคนบงการสักนิด หมอนั่นใช้เซฮุนเป็นเครื่องมือ พอหมดประโยชน์ก็ฆ่าทิ้ง
"..." เด็กหนุ่มเงียบไปสักพักราวกับกำลังใช้ความคิด
"อย่าไปฟังมันเซฮุน จัดการพวกมันก่อนที่เราจะโดนมันฆ่าซะเอง"
"หุบปากของมึงไปซะเทา!" ไคตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อเทาแล้วปล่อยหมัดอย่างเหลืออด คนถูกกระทำก็ไม่ยอมแพ้แลกหมัดกลับไปบ้างอย่างไม่มีใครยอมใคร เรื่องนี้เทาได้เปรียบอยู่แล้ว แม้แต่ไคก็ยังสู้ไม่ได้
อั้ก!
ร่างสูงของเทาจับหัวไคกระแทกเข้ากับกำแพงแกร่งอย่างแรงจนเลือดสีข้นไหลลงมาเปรอะเปื้อนคอเสื้อ และมันจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อเทายังพยายามจะกระแทกครั้งที่สองหากแต่มือหนาของไคบดขยี้ข้อมือร่างสูง
"โอ้ยยยย"
ข้อมือที่เคยเป็นรอยไหม้บาดเจ็บสาหัสบัดนี้หนักมากขึ้น ผิวเนื้อบางส่วนฉีกขาดออกจากกันจนเลือดซิบ
รู้สึกปวดแสบปวดร้อนเหลือเกินจนต้องปล่อยร่างของไคลง
เมื่อกี้มันอะไรกัน....แผลที่เห็นมัน....
เซฮุนมองอย่างตกใจ รู้สึกปวดหนึบที่ศรีษะเหมือนมีใครเอาของแข็งมาทุบจนมันมึนไปหมด
ภาพเมื่อเหตุการณ์ครั้งที่แรกฉายแวบเข้ามาในหัวราวกับกรอเทป
"อ๊ะ!"
เซฮุนจ่อปืนเข้าไปใกล้คยองซูมากขึ้นพร้อมเตรียมกดยิงเมื่อร่างบางตุกติกเหมือนจะหนี
"รออะไรล่ะเซฮุน ยิงมันเลย!" เทาตะโกนลั่นทั้งๆที่ตอนนี้กำลังเสียเปรียบไค
"เซฮุนอย่าเพิ่ง..." คยองซูร้องเตือน พยายามข่มเสียงให้หนักแน่นมากที่สุด
"ฟังฮยองสิ ฮยองมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้นายกำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือ"
"ยิงมัน อย่าไปฟัง!"
"...!?" ตอนนี้ร่างสูงสับสนเป็นอย่างมาก มือสั่นด้วยความกดดัน ตกลงว่าเขาจะต้องเชื่อใครกันแน่
ทำไมเป็นแบบนี้ เขาควรจะยิงสิ ทำไม ทำไม...
"..."
"ยิงสิเซฮุน!"
"หยุดพูดได้แล้ว!!!!"
ในที่สุดร่างสูงก็ตัดสินใจได้ เขาเลือกที่จะไม่ยิงคยองซู แต่เขาเลือกที่จะยิง...'เทา'
"ทำไมชี้ปืนมาที่ฉันล่ะ!" เทาร้องเหวอเมื่อปลายกระปืนหันมาอยู่ที่ตัวเอง
"เป็นฮยองที่เผาผมใช่มั้ย ใช่ ผมจำได้แล้ว..."
"รอยแผลที่ข้อมือนั่น...ฮยองหลอกผม!"
"!!!"
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าควรจะต้องทำอะไร เซฮุนรู้แล้ว เซฮุนจะไม่โง่อีกต่อไปแล้ว!
'ปัง!'
"ฮึก.." เสียงปืงดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาคู่คม เซฮุนทนกลั้นมันไม่ไหวอีกต่อไป
เขาฆ่าเทา...
ไคผลักเทาให้ออกห่างจากร่างของตนเมื่อกระสุนทะลุเข้าหน้าอกข้างซ้ายเต็มๆ ไคไม่อยากเชื่อในฝีมือของเซฮุนเลย
แม่นเหมือนจับวาง...
ร่างสูงลุกขึ้นลากศพของเทาให้นอนราบกำพื้นและยกมือปาดเปลือกตาศพลง
'เทาตายทั้งๆที่ลืมตา' คงจะตกใจมากและโดนยิงโดยไม่ทันตั้งตัว
เหตุการณ์มันไปไวเสียจริงๆ เขานึกภาพไม่ออกเลยถ้าคนที่โดนยิงเป็นตัวเอง
"พอใจหรือยังฮะ ผมยิงเทาฮยองแล้ว" เซฮุนร้องไห้ทั้งน้ำตา เขาไม่ได้อำมหิตขนาดที่ยิงแล้วยืนสะใจหรอกนะ
ถึงแม้จะรู้ว่าเทาเคยต้องการฆ่าตนเอง แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้
คยองซูกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเดินเลียบๆเคียงมาขนาบข้างไค
"ตอนนี้ผมมีปืนอยู่ในมือแล้ว ฮยองควรจะบอกผมมาซะว่าต้องการจะทำอะไรกันแน่"
"..." รุ่นพี่ทั้งสองคนมองหน้ากันหวั่นๆ ก่อนคยองซูจะเป็นฝ่ายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ถูกอย่างที่เทาบอกนั่นแหละ พวกฉันสองคนจะฆ่าทุกคน"
"!!"
"นายต้องเข้าใจนะเซฮุน ทุกอย่างล้วนต้องมีเหตุผลของตัวเอง นายไม่มีวันรู้ว่าฉันและไคมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนี้
แต่เราฝืนมันไม่ได้ พวกเราไม่ได้อยากทำมันสักนิด"
คยองซูมีเหตุผลของตัวเอง ไคก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน แต่ทั้งคู่มีเหตุผลไม่เหมือนกัน..
"นายจะยิงพวฉันก็ได้นะ แต่เชื่อสิว่าภายในคืนนี้ยังไงนายก็ไม่รอด"
"ฮึก..."
เซฮุนอ่อนแอเหลือเกิน ทำไมทุกๆอย่างต้องกลายเป็นแบบนี้ เขาคิดถึงลู่หาน ถ้าลู่หานยังอยู่ร่างบางก็คงจะอยู่ข้างเขา
แต่ในตอนนี้เขาไม่เหลือใครเลย เขาตัวคนเดียวและไม่รู้จะทำยังไง
ถ้ายิงสองคนนี้ไปเขาก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่ถ้าไม่ยิง สองคนนี้ก็ต้องฆ่าเขา
แต่....ไม่สิ
เซฮุุนจะฆ่าตัวตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แต่ครั้งนั้นเขาไม่ตาย
ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้...
'เซฮุน~'
เสียงลู่หานดังแผ่วเข้ามาในหัวสมอง มันชัดเจนเสียจนคิดว่ามันดังใกล้ๆหู
'มาอยู่กับฉันอีกโลกนึงเถอะนะ มาอยู่ด้วยกัน ฉันจะเป็นฮยองที่ดีของนาย'
"..."
'เซฮุน~'
เสียงหวานนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเซฮุนไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบข้างแม้คยองซูจะตะโกนเรียกก็ตาม
ร่างสูงเห็นลู่หานยืนยิ้มให้ในมุมมืด ดวงตาคู่สวยฉายแววหม่งหมองแต่ก็ยังส่งยิ้มให้กำลังใจมา
"ฮยองอยากให้ผมไปอยู่กับฮยองจริงๆเหรอฮะ ฮยองจะไม่รำคาญใช่มั้ย"
ลู่หานส่ายหน้ากลับมาแทนคำตอบก่อนร่างบางของตัวเองจะค่อยๆมลายหายไปกับสายลม
"ฮยองอย่าเพิ่งไป!"
เซฮุนกำปืนในมือแน่นก่อนจะค่อยๆยกมันขึ้นมาจ่อขมับตัวเอง
"เซฮุนนายกำลังจะทำอะไร" ไคและคยองซูร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงเตรียมกดยิง
เด็กหนุ่มยิ้มให้พวกเขาทั้งคู่อย่างจริงใจก่อนจะหลับตาลงแล้วค่อยๆออกแรงกดที่นิ้ว
'ผม...จะไปอยู่กับฮยอง'
ปัง!!
--SCHOOLHORROR--
ความคิดเห็น