ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC EXO SCHOOL HORROR [END]

    ลำดับตอนที่ #13 :

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.97K
      6
      9 มิ.ย. 56


     
    SF the wolf of love  

     
     

    แต่งช็อตฟิควันนี้โดยเฉพาะค่ะ ฉลองเด็กดาวคัมแบ็คสเตจ&เอ็มวีใหม่ 

    *เรื่องนี้เมะอายุมากกว่าเคะ  

     
     

    "คยองซู ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงแหลมของแม่ดังเข้ามาในโสตระสาทของผมเป็นรอบที่สี่
    แต่มันก็ไม่ค่อยเป็นผลกับผมเท่าไรนักหรอก อย่างมากก็แค่เอาหน้าซุกหมอนนุ่มๆแล้วปิดหูซะ
     

    "แม่จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้" แม่คว้าโปโรโระข้างเตียงมาตีร่างผมที่อยู่ใต้ผ้าห่ม 

    "โห่แม่ จะเร่งอะไรนักหนาเนี่ย -*-" 

    "จะไม่ให้เร่งได้ไงล่ะ ลูกลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้เป็นวันรับน้อง"  

    "-3-" โด่ว ทำไมจะไม่รู้เล่า ก็รู้นี่ไงถึงได้ไม่อยากลุกจากเตียง กะแกล้งนอนไปนานๆจะได้เป็นข้ออ้างไม่ไปมหาลัย 

    "ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย" แม่กอดอกจ้องผมนิ่ง โห แม่อ่าาาาา 

    "T^T 

    "ไหนบอกมาสิ ทำไมลูกแม่ถึงไม่อยากรับน้องหะ?"
    คนเป็นแม่เปลี่ยนท่าทีมาเป็นลูบหัวผมอย่างเอ็นดูแทนเมื่อเห็นหน้าซังกะตายของผม
     

    "ก็มันน่ากลัวอ่า ผมเห็นข่าวรุ่นพี่รับน้องโหดถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลตั้งเยอะตั้งแยะ" 

    ผมพูดจบแม่ก็ปั้นหน้านิ่งอีกครั้งก่อนจะจิ้มหน้าผากผมแรงๆหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ 

    "ไอเราก็คิดว่าอะไร ที่แท้ก็กลัวเรื่องไม่เป็นเรื่อง" 

    "อ่าวว มันไร้สาระตรงไหนอะแม่ ผมกลัวจริงๆนะ T_T" ผมทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้งแต่คราวนี้แม่ทำเป็นไม่สนใจ 
    ง่าา น้ำตาจะคลอเบ้าแล้วนะ ผมไม่อยากไปจริงๆนะฮะ
     

    "โตเป็นควายแล้วยังจะกลัวเรื่องแบบนี้อีก แม่จะบอกอะไรให้นะ แม่น่ะ..." 

    "โหหหหห TOT 

    "อย่าพูดขัดแม่ได้ไหมคยองซู - -+"  

    "ขอโทษฮะ ._." หวาาา แม่ปล่อยรังสีอำมหิตมาแย้ว 

    "จะบอกอะไรให้นะ เมื่อตอนแม่เป็นเด็กปีหนึ่ง แม่ก็ต้องรับน้องเหมือนกัน มันทั้งสนุกแล้วก็ได้เพื่อนมาเยอะแยะเลย แถมแม่ยังได้พี่รหัสที่แสนดีอีกนะ ><'" 

    "-___-''" 

    "คยองซูรู้ไหม พี่รหัสของแม่คนนั้นก็คือพ่อของลูกในตอนนี้ไงละจ้ะ"  

    "-0- จริงอะแม่?"  

    "จริงเซ่ เพราะฉะนั้นก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้วไป แล้วก็อย่าลืมเอาพี่รหัสหล่อๆมาฝากแม่ด้วยนะ" 

    "แม่ -[]-!!" 

    "แหม ล้อเล่นจ้ะลูก คิคิ" หัวเราะคิกคักเสร็จแม่ก็เดินสะบัดตูดออกจากห้องไปเฉย 

    ปล่อยให้ผมนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย ~ 

     
     

    "ไปก็ได้ เฮ้อออ" 

     
     

    --SF the wolf of love -- 

     
     

    ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยจนได้  

    อย่างที่แม่บอก วันนี้เป็นวันรับน้องปีหนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผมนั่นเอง -*- 

    ผมไม่ได้อยากจะมานักหรอก แต่เพราะไม่อยากมีปัญหากับรุ่นพี่ตั้งแต่มาเรียนวันแรกน่ะสิ เฮ้ออ 

    อย่างน้อยมาในวันนี้ให้เขาเห็นก็ยังดีจะได้ไม่โดนเขม่น เกิดเป็นเด็กปีหนึ่งนี่มันลำบากจริ๊ง 

     
     

    "คยองซู ทางนี้ๆ" แบคฮยอนเพื่อนสนิทกวักมือเรียกผมป้อยๆ ผมเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ 

    ก็แน่ล่ะสิ ผมมาสายนี่นา เด็กปีหนึ่งคนอื่นๆนั่งรวมแถวกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมที่ยืนจังก้าอยู่ข้างนอก
    แถม
    แบคฮยอนยังมาตะโกนเรียกผมเสียงดังอีก โอยยย น่าอายกว่านี้มีอีกไหม T^T
     

    ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปถึงแถวที่แบคฮยอนนั่ง ก็มีคนมาสะกิดใหล่ผมจากข้างหลัง 

    "น้องชื่ออะไร?" ผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นรุ่นพี่ถามผมด้วยใบหน้าเป็นมิตร 

    ค่อยยังชั่วหน่อย คิดว่าต้องเจอโหดๆหรือว้ากๆซะแล้ว TT 

    "ชื่อคยองซูฮะ" 

    "น้องมาสายนะ น้องต้องโดนทำโทษ"  

    ว่าไงนะ TOT ฮือออ โดนทำโทษ? แค่นี้ก็ต้องทำโทษกันด้วยอะ  

    ผมต้องโดนอะไรบ้างเนี่ย แส่? ไม้? กระบอง? เชือก? (Write: เอาเข้าไป - -) 

    "มันเป็นกฏอะ แต่น้องไม่ต้องกลัวนะ ไม่โหดหรอก ^^" 

    "แต่ว่า.."  

    พี่สุดหล่อไม่สนใจคำค้านของผม ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกมาจากกระเป๋าแล้วเอามาปิดตาผมทันที 

    "พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย" หวังว่าคงจะไม่เล่นอะไรแผลงๆกันใช่ไหม ไม่งั้นผมฟ้องอาจาร์ยแน่ :( 

    "เดินตามพี่มา ไม่น่ากลัวหรอก รับรองสนุกแน่ๆ" ผมสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงแปลกๆในนั้นอะ T-T 

    พี่สุดหล่อ(ขอเรียกอย่างนี้ไปก่อนก็ละกัน)จูงมือผมเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ  

    ให้ตายเหอะ ขาผมสะดุดบันไดตั้งหลายรอบ จะรีบเดินไปไหนนะ 

     
     

    "ถึงละๆ" คนจูงมือพาผมมาหยุดในที่แห่งหนึ่งแล้วดึงผ้าออกให้  

    ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพสายตาในความมืด ก็ห้องนี้มันทั้งมืดทั้งอับนิ 

    ภายในห้องมีแต่กระดาษหนังสือพิมพ์แปะตามผนังและหน้าต่าง ถึงนี่จะเป็นตอนกลางวัน 

    แต่การปิดรับแสงทุกด้านอย่างนี้ก็มืดพอตัวเลย แถมยังได้กลิ่นเฟอร์นิเจอร์ด้วย จะอ้วกกก 

    "ผมต้องทำยังไงบ้างฮะ" ผมเงยหน้าถามพี่สุดหล่อตาแป๋ว ทำเสียงอ้อนๆเข้าไว้คยองซู พี่เขาจะได้ไม่รุนแรง 

    พี่สุดหล่อยิ้มละลายใจมาให้ก่อนจะกวักมือเรียกผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ริมห้องเดินเข้ามา 

    "โอเคคยองซู พี่ชื่อเซฮุนนะ ส่วนพี่คนนี้ชื่อชานยอล" พี่สุดหล่อแนะนำตัวพร้อมกับเพื่อนอีกคน 

    ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบรับ 

    "โทษฐานที่น้องมาช้าที่สุดในงานนี้ พี่จะให้น้องทำภารกิจอะไรบางอย่าง สนป่าว *-*" 

    "(- -);;" เอาแล้วไง สายตาแบบนี้มันน่าระแวงเวอร์ๆ ภารกิจบ้าบออะไร ไม่เอาเฟ้ยย 

    "สนรึเปล่า - -+"  

    "ส..สนฮะๆ ^^;;" ไม่สนผมก็โดนเชือดอะดิ T^T 

    "โอเค >v<" 

    ผมว่างานนี้ไม่ใช่เพราะผมมาสายหรอกนะ เพราะพี่เซฮุนอยากทำอะไรสนุกๆแล้วพาลเอาผมมาเกี่ยวข้องมากกว่า -*- 

    "ว่าแต่ จะให้ผมทำอะไรล่ะฮะ"  

    "อะฮึ คิคิ >o<'"  

    "จะดีเหรอว่ะไอฮุน" 

    "ดีดิ กูรอวันแก้แค้นมันมานานแล้วเห้ย ฮิฮิ" 

    "เอ่อ พี่เซฮุนฮะ -__-'" ผมเรียกย้ำอีกครั้งเมื่อพี่ทั้งสองมัวแต่คุยคิกๆกันไม่สนใจผม  

    "ตกลงจะให้ผมทำอะไรฮะ ผมขอไม่รุนแรงและไม่ใช้กำลังนะฮะ"  

    ผมพูดข้อตกลงไป พี่เซฮุนและพี่ชานยอลต่างก็ทำหน้ากันแบบนี้ >> =__= << 

    "คยองซูครับ เห็นพวกพี่เป็นอะไรเนี่ย พวกเราไม่ได้จะให้น้องไปล่าท้าหมีอะไรเถือกๆซะหน่อย" 

    "ผมก็พูดกันไว้ก่อนไงฮะ ตกลงพวกพี่จะให้ผมทำอะไร" 

    "ก็..คืออย่างนี้นะ" พี่เซฮุนเขยิบเข้ามาประชิดตัวผมและป้องปากกระซิบ 

    เอ่อ คือพวกเราก็มีกันแค่นี้ จะกระซิบเพื่อออ? 

    "พี่จะให้น้องไปลักของสำคัญบางอย่างจากเพื่อนพี่มา" 

    "เห้ยย แล้วผมจะไม่โดนข้อหาขโมยเหรอฮะ" เผลอๆอาจโดนตีนเพื่อนพี่เซฮุนมาด้วย T_T 

    "ใจเย็นๆ เพื่อนพี่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น พี่แค่จะเอาคืนมันเล่นๆเฉยๆ" 

    "แล้วของที่ว่าคืออะไรอะฮะ? แล้วเพื่อนพี่เซฮุนคือคนไหน?" 

    "มันเป็นจี้รูปหมาป่า ไอไคมันห้อยอยู่ที่คอทุกวัน"  

    คอเลยเหรอ แล้วจะให้ผมเอามายังไงล่ะเนี่ย กระชาก?  

    "จะดีเหรอฮะ ._."  

    "เอาน่าาา รับรองสนุกแน่น้องรัก" พี่เซฮุนตบบ่าผมปุๆ 

    "แต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะ ให้ทำเหมือนรับน้องปกติ โอเค้?" 

    "แล้วผมจะไปเอามาจากคอพี่เขาได้ยังไงล่ะฮะ -3-" 

    "มันก็แล้วแต่ฝีมือน้อง ส่วนเรื่องอื่นๆเดี๋ยวพี่กับไอยอลจะคอยช่วยเอง" 

    พี่เซฮุนทำมือโอเคมาให้ตามด้วยขยิบตาหนึ่งทีแล้วเดินออกไปจากห้อง 

    งือออ นี่ผมต้องเจออะไรบ้างเนี่ยย T_____T 

     
     

    --SF the wolf of love -- 

     
     

    "น้องๆทุกคนครับ พวกพี่จะให้น้องๆจับฉลากคำใบ้พี่รหัสนะ" 

    "แล้วหลังจากนั้นน้องๆต้องตามหาพี่รหัสที่กระจายอยู่ทุกๆส่วนในมหาลัยนี้" 

    "พวกพี่จะให้เวลาน้อง30นาทีเท่านั้น ใครยังหาพี่รหัสไม่เจอจะต้องโดนทำโทษ" 

    ทำโทษอีกแล้ว ทำไมรุ่นพี่พวกนี้ชอบรังแกรุ่นน้องจังนะ เก็บกดจากปีที่แล้วมาหรือไง --* 

    แบคฮยอนดูจะตื่นเต้นที่สุด แม่นางเอาแต่บ่นพึมพำๆให้ได้พี่รหัสเป็นคนหล่อๆไม่ก็นักกีฬา 

    ใจจริงผมก็คงจะตื่นเต้นอยู่หรอกนะ แต่เพราะภารกิจที่ได้รับมาเมื่อเช้านี่สิ ทำให้ผมต้องคิดมาก 

     
     

    ถึงตาผมและแบคฮยอนต้องลุกไปจับฉลากบ้าง เพื่อนตัวดีเอาแต่หมุนมือวนไปมาอยู่นั่นล่ะ สงสัยจะอยากได้พี่รหัสอย่างที่ว่าจริงๆ ส่วนผมก็แค่ล้วงมือเข้าไปในแก้วใสแล้วหยิบกระดาษออกมาเลย ขี้เกียจลุ้นให้วุ่นวาย 

     
     

    "หล่อ สูง เสียงทุ้ม หูกาง แร็พเทพ"  

    แบคฮยอนอ่านออกเสียงก่อนจะขมวดคิ้วงงกับคำใบอันพิลึกกึกกือ 
    แต่ก็ยังระบายยิ้มได้เพราะคำว่า 'หล่อ' นั่นหมายความว่าเจ้าตัวได้อย่างที่พูดจริงๆ
     

    มาดูของผมบ้าง ผมได้คำว่า  

    'ดำ มึน แมน สเตปแดนซ์ร้อนแรงดั่งไฟ' เอิ่มมม -_-' คำใบ้มันช่าง... 

     
     

    "ได้คำใบ้กันครบทุกคนแล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็ออกตามหากันได้เลย เริ่ม!" 

     
     

    รุ่นพี่เป่านกหวีดให้สัญญาน คนอื่นๆต่างก็วิ่งกระจายออกไปกันชุลมุนวุ่นวาย 

    แล้วผมจะตามหาพี่คนนั้นได้ที่ไหนเนี่ย ในมหาลัยคนดำๆก็มีเยอะแยะ ผมจะไปรู้ไหมเล่า 

     
     

    "คยองซู ฉันไปตามหาพี่รหัสสุดหล่อก่อนนะ แล้วเจอกัน" เพื่อนรักโบกมือบ๊ายบายมาให้ผมแล้ววิ่งแยกออกไป
    ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักเสียจริง 
    T__T ทิ้งเพื่อนไปหาพี่รหัสอะ งื้อออ
     

     
     

    สรุปว่าผมต้องตามหาคนที่ดำและเต้นเก่งใช่มั้ย? อ่าใช่ มันมีคำว่าแมน แสดงว่าเขาต้องเป็นผู้ชาย 

     
     

    "(-  ) (- -) (  -) " อืมม ผมยังไม่เจอเลยแฮะ ถามจากคนแถวนี้เอาดีกว่า 

    "พี่ฮะๆ พี่พอจะรู้จักผู้ชายที่ดำๆแล้วเต้นเก่งบ้างไหม?" ผมสะกิดพี่คนนึงที่นั่งเล่นบีบีอยู่ 

    คนถูกถามเงยหน้ามามองผมแล้วทำหน้าหลอเหลามาให้ 

    "ถ้าพูดถึงคนเต้นเก่งๆในมหาลัยก็มีเยอะอยู่นะ คนนั้นเขาอยู่ปีอะไรล่ะ" 

    "ปี3ฮะ คำใบ้มันบอกว่าแมนแล้วก็มึนด้วยฮะ"  

    "อ่อ รู้ละ"  

    "ใครเหรอฮะ?" 

    "คำตอบมันก็อยู่ในคำถามน้องนั่นแหละ ^^"  

    งงวุ้ย คำตอบอยู่ในคำถาม? ก็ผมถามว่าใคร? แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน 

     
     

    "คยองซูน้องรัก มาหาพี่มะๆๆ" ผมหันหลังไปมอง เห็นพี่เซฮุนเรียกพร้อมทำท่า เหมือนผมเป็นหมาเลยแฮะ -*-
    แล้วผมไปเป็นน้องรักพี่เขาตอนไหน
    เนี่ย!
     

    "ว่าไงฮะพี่เซฮุน" 

    "เจอพี่รหัสยัง?" 

    "ยังฮะ แล้วผมก็ยังไม่เจอพี่ไคอะไรนั่นของพี่ด้วย"  

    "ไหนๆ เอาคำใบ้มาดูดิ๊ เดี๋ยวช่วย" พี่เซฮุนฉกกระดาษจากมือผมมาอ่านเองแล้วยิ้มแป้น 

    "พรมลิขิตชัดๆ! หุหุ 

    "?" 

    "คยองซูเอ๋ยยย น้องได้พี่รหัสเป็นไอไคอะ" 

    "ไค? คนเดียวกับเพื่อนพี่ที่ใส่สร้อยหมาป่าเหรอฮะ?"  

    "ช่ายยเลยย ไปหามันเลยไป พี่เดาว่ามันคงจะไปงีบหลับอยู่ที่โรงยิมตึกสี่" พี่เซฮุนชี้นิ้วบอกผม 

    "อย่าลืมภารกิจเมื่อเช้าล่ะ" นี่พี่มาหาผมเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม T^T 

    "แค่ผมเอาสร้อยนั้นมาให้พี่ได้ก็ถือว่าเป็นอันจบภารกิจใช่มั้ยฮะ?" 

    "อ่าฮะ แล้วน้องก็จะได้กลับบ้านโดยไม่ต้องรับน้องต่อด้วย ^^"  

    โหยยย ข้อตอบแทนน่าสนใจมากอ่า ><'  

    "ยิ่งเร็วยิ่งดีนะน้องรัก พี่ไปล่ะ น้องรหัสตาหวานของพี่ยังไม่มาซะที ฮู่ววว 

    ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินละลิ่วออกไปทันที พี่คนนี้มาไวไปไวจริงๆ -*- 

     
     

    อาาา โรงยิมตึกสี่สินะ อยากรู้จริงๆ พี่ไคคนนั้นเขาจะหน้าตาเป็นยังไง ขึ้นชื่อว่าดำผมก็อี๋แล้วแหละ =3= 

     
     

    ผมเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นผู้ชายคนนึงนั่งฟุบหลับอยู่กับอัฒจันทร์  

    อืมม สีผิวเขาก็คล้ำหน่อยๆ แต่ก็ไม่ถึงกับดำ หุ่นล่ำ จะใช่คนเดียวกันหรือป่าวน้า? 

     
     

    "พี่ฮะ" ผมตรงเข้าไปสะกิดผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าปีไหนแต่ดูๆแล้วคงจะไม่ใช่เด็กปีหนึ่งแน่ 

    "อืมมม" พี่เขาไม่สนใจผมแถมยังนอนต่ออีกตะหาก -0- 

    "พี่ฮะ" ผมสะกิดเรียกอีกครั้ง 

    "อืมม อย่ายุ่งน่า คนจะนอน" 

    "พี่ฮะ T__T ตอบผมหน่อยสิ เวลาจะหมดแล้วนะ"  

    "เอ๊ะ บอกว่าคนจะนอนไง อยากโดนต่อยหรื..=0=''!!"  

    "0.0'" พี่เขาเงยหน้ามามองผมแล้วทำหน้าเหมือนผงะๆ ผมเลยเหลือกตาส่งไปให้บ้าง 

    "=o=''" 

    "O.O" 

    "เอ่อ..คือ..เอ่อ -//-" คนผงะลุกขึ้นยืนก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อ 

    งื้ออ พี่เขาใส่สร้อยรูปหมาป่าจริงๆด้วย ลำตัวของมันสลักคำว่าwolf 

     
     

    "พี่คือพี่รหัสของผมนะฮะ" ผมเริ่มต้นพูดก่อนเมื่อพี่ไคเอาแต่อึกอักๆ 

    "อ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อไค - -/// " ร่างสูงยืนมือมาตรงหน้าผม ผมเช็คแฮนด์กลับตามมารยาท 

    จะว่าไปแล้ว พี่ไคนี่ก็มีคุณสมบัติเหมือนคำใบ้เลยนะ ทั้งมึนทั้งแมน ฮ่าๆ 

    แต่เขาหล่อไม่เบาเลยล่ะ ออกแนวหล่อมึนๆ แม่ผมคงดีใจน่าดู 

    "ผมชื่อคยองซูนะฮะ เราไปที่สนามกันเถอะ มันจะครบ30นาทีแล้ว ><" 

    "อืม" พี่ไครับคำแล้วเดินนำหน้าผมไป 

     
     

    เราสองคนเดินมาถึงเกือบท้ายสุด แต่คนที่ช้ากว่านั้นคือคู่ของแบคฮยอนที่เพิ่งจะเจอพี่รหัสตัวเองเมื่อกี้ 

    "พี่ชานยอลเขาแกล้งฉันอะแก T^T เขาแอบฉันอยู่ในห้องน้ำอะ อย่างงี้ใครเขาจะไปหาเจอ" 

    แบคฮยอนบ่นมุบมิบ ที่แท้พี่รหัสแบคฮยอนก็คือพี่ชานยอลที่ผมเจอเมื่อเช้านะเอง  

    แต่เป็นเพราะว่าพี่ชานยอลคือคณะกรรมการในรุ่นพี่ปี3 พวกเขาจึงไม่ได้ลงโทษแบคฮยอน 

     
     

    "เจอพี่รหัสกันแล้วใช่ไหมครับน้องๆ กิจกรรมต่อไปพี่จะให้น้องๆและพี่รหัสทุกคนต่อเถวตอนลึกนะครับ อะ นั่นแหละ เซฮุนนายไปจัดแถวให้น้องๆหน่อย"  

    รุ่นพี่เรียกพี่เซฮุนให้มาจัดแถวพวกผม พี่เซฮุนยิ้มกริ่มก่อนจะเดินตรงมาทางนี้แล้วจับผมกับแบคฮยอนแยกกันไปคนละทาง หลังจากนั้นก็จับพี่ไคมายืนข้างหน้าผม  

    "เสร็จแล้วๆ เริ่มเกมได้เลยยยย" ร่างสูงตะโกนส่งต่อให้รุ่นพี่ตามเดิม 

     
     

    "เอาล่ะ เกมนี้มีกติกาง่ายๆคือ ให้น้องๆและพี่รหัสคาบขนมส่งต่อกันนะครับ" 

    รุ่นพี่หยิบห่อลูกอมฮาร์ทบีชขึ้นมาโชว์ จะบ้าเรอะ -0-'' นี่มันลูกอมนะไม่ใช่ขนม 

    แล้วไอที่ว่าให้คาบส่งต่อๆกันเนี่ย มันจะส่งยังไงล่ะ ลูกอมเม็ดเล็กนิดเดียว  

     
     

    ถ้างั้นก็ต้องโดนปากต่อปากน่ะสิ T_T 

     
     

    "เราจะแบ่งออกเป็นสิบทีม แต่ละทีมจะมีหกคนนะครับ ตามแถวตอนลึกของน้องๆเลย" 

    ชะเง้อมองสมาชิกในกลุ่ม อืมม มีพี่ไค พี่ชานยอล แบคฮยอน พี่เซฮุน แล้วก็ผู้ชายหน้าหวานคนนึงที่ผมไม่รู้จัก
    นี่สรุปว่าผมอยู่ท้ายแถวเลยสินะ -*-
     

     
     

    "พี่จะให้เวลาหนึ่งนาทีนะ ทีมไหนคาบลูกอมส่งต่อกันใส่ไว้ในจานได้มากที่สุดก็ถือว่าชนะไป แล้วทีมที่ชนะจะได้เริ่มเกมต่อไปเป็นทีมแรก ส่วนทีมที่ได้น้อยที่สุดจะต้องเริ่มเกมเป็นทีมสุดท้ายนะ" 

     
     

    "3 2 1 เริ่ม!" 

     
     

    คนหน้าหวานรีบแกะห่อลูกอมแล้วคาบไว้ในปาก อ๊ากกกก นั่นแทบจะอมไปทั้งเม็ดแล้วนะนั่น 

    หลังจากนั้นพี่เซฮุนก็โอบคอคนหน้าหวานเข้ามาเพื่อรับลูกอมต่ออย่างหื่นกระหาย  

    หน้าพี่เซฮุนบ่งบอกมาเลยอะแก -__-' หื่นชะมัด ผมทนดูไม่ได้อะ  

    หลังจากนั้นพี่เซฮุนก็หันหลังมาส่งต่อให้แบคฮยอน มีเหรอที่เพื่อนผมคนนี้จะขัด ไมมี๊! 

    ของแบบนี้แบคฮยอนชอบอยู่แล้วล่ะครับ ยิ่งกับคนหล่อๆด้วยแล้วนี่ไม่เหลือ 

     
     

    คือ อยากจะบอกว่าลูกอมเม็ดนั้นนี่ชุ่มไปด้วยน้ำลายเลยอะ -3- แต่ละคนนี่แทบจะอมไปทั้งเม็ด 

    แล้วกรรมมันอยู่ที่ใครล่ะครับ? ก็อยู่ที่ผมกับพี่ไคไง งื้ออออ T^T 

     
     

    ถึงตาแบคฮยอนต้องส่งไปให้พี่ชานยอลบ้าง ดูเหมือนเจ้าตัวจะผงะนิดๆเมื่อเห็นหน้าพี่ชานยอล 

    ผมที่นั่งอยู่หลังสุดก็มองไม่เห็นหรอกครับว่าหน้าตาพี่ชานยอลตอนนี้เป็นยังไง แต่เดาได้ว่าต้องหื่นสุดๆแน่ๆ
    ไม่
    งั้นเพื่อนผมคงไม่ผงะขนาดนั้นหรอก พี่เซฮุนที่มองตามยังหัวเราะเลย 
     

    "ส่งมาเร็วๆสิน้องแบคฮยอน >3<" พี่ชานยอลพยามยามกดหัวเพื่อนผมให้เข้ามาใกล้ แต่เจ้าตัวถอยห่างเป็นพัลวัน 

    "ไอ่อาววว ไออี่อื่นนนน" (ไม่เอา ไอพี่หื่น) 

    "เร็วๆเดี๋ยวไม่ทันนะ" ไม่รอช้า พี่ชานยอลกดหัวแบคฮยอนแล้วแล้วกดจูบทันที  

    ผมพูดไม่ผิดนะ พี่ชานยอลจับแบคฮยอนจูบจริงๆ ดูดดื่มด้วย TOT 

     
     

    "อ๊ากกกก ไอพี่บ้า ไอพี่โรตจิต ไอพี่หื่น จูบฉันทำม้ายยยยยย" ผละได้ก็โวยวายทันทีเพื่อนผม 

    "พี่ไม่ได้ตั้งใจ๊ โทษทีๆ XDเหอๆ นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะเนี่ย 

    "ฮืออออ ลูกอมมันลงคอฉันไปแล้วอะ 

    "ไม่เป็นไรๆ เอาใหม่ก็ได้" 

     
     

    สรุปว่ากลุ่มเราต้องส่งลูกอมกันใหม่โดยที่ยังไม่ได้สักเม็ด T^T กลุ่มอื่นเขาได้หลายเม็ดแล้วน้า 

     
     

    คนหน้าหวานแกะเปลือกลูกอมเม็ดที่สองก่อนจะคาบเหมือนเดิมแล้วส่งไปให้พี่เซฮุน  

    แต่ครั้งนี้สองคนนี้ดูอิดออดจะเหลือเกิน พี่เซฮุนก็รุก คนหน้าหวานก็เขิน ลูกอมเลยตกพื้นไป  

     
     

    เม็ดที่สาม!! 

     
     

    คราวนี้ทุกคนแข็งขันเป็นพิเศษ ก็แน่ล่ะ กลุ่มเรายังไม่ได้สักเม็ดเลยนี่ - -'' 

    คนหน้าหวานส่งให้พี่เซฮุน พี่เซฮุนส่งให้แบคฮยอน แบคฮยอนส่งให้พี่ชานยอล พี่ชานยอลส่งให้พี่ไค 

    พี่ไคหันหลังเตรียมตัวจะส่งให้ผม...เอร้ยย พี่เขาคาบลูกอมไว้ตั้งครึ่งเม็ดแน่ะ แทบไม่เหลือเนื้อที่ให้ผมเลย 

     
     

    ผมกลั้นใจยื่นหน้าเข้าไปรับช้าๆก่อนจะใช้ฟันคมคาบลูกอมเอาไว้ อา...อย่างนั้นแหละ 

    มันไม่มีอะไรเกิดขี้นมากกว่านั้น หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันจนปลายจมูกชนกันเบาๆ พี่ไคมองผมค้างอยู่อย่างนั้นจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาซะเอง ก็มันเขินอ่า >//<  

     
     

    พี่ไคกำลังจะปล่อยลูกอมแล้วให้ผมคาบไป แต่กลับเกิดเหตุขัดข้องขึ้นเมื่อพี่ชานยอลโดนแบคฮยอนผลักมากระทบหลังพี่ไคพอดี ทำให้ใบหน้าที่กำลังจะผละออกจากกันกลายมาเป็นชิดกันแทน 

    ริมฝีปากร้อนของพี่ไคจู่โจมเข้ามาโดยบังเอิญจนผมตั้งตัวไม่ทัน 

     
     

    O/////O 

     
     

    พ..พี่ไคจูบผม  

     
     

    ถึงแม้จะเป็นเรื่องบังเอิญก็เถอะ แต่นี่เป็นเฟิร์สคิสของผมเลยนะ! 

     
     

    "งื้ออออ"  โอ้ยย อาย อาย อาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนแล้ว T//T 

    "พี่ขอโทษนะคยองซู" พี่ไคเกาท้ายทอยแก้เก้อมาให้ หน้าพี่เขาก็ขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนกันนะเนี่ย 

     
     

    "ปรี๊ดดดดดดดด" "หมดเวลาแล้วครับน้องๆ" 

     
     

    หมดเวลาแล้ว แต่กลุ่มเรายังไม่ได้เลยสักเม็ด TT_TT 

     
     

    "เอาล่ะ กลุ่มของน้องคยูฮยอนได้ไปแปดเม็ด ชนะคร๊าบบบ!" 

    รุ่นพี่ประกาศผู้ชนะเรียบร้อย เพื่อนๆต่างก็ส่งเสียงเชียร์กันกราว แต่กลุ่มพวกเราเงียบกริบ - - 

     
     

    "เกมที่สองนี้เราจะไปเล่นกันนอกมหาลัยนะครับ เป็นเกมที่แต่ละกลุ่มจะต้องช่วยกันหาแผ่นคำใบ้ในป่าหลังมหาลัย" 

    "ภายในแผ่นคำใบ้นั้นจะบอกชื่อของมาให้ กลุ่มนั้นๆต้องไปหาของที่เกี่ยวข้องกับเนื้้อหาในคำใบ้มาให้ได้ เข้าใจไหมครับ" 

    "คร๊าบบบ 

    "โอเค งั้นกลุ่มน้องคยูฮยอนเริ่มไปหากลุ่มแรกเลย กลุ่มแรกมักได้เปรียบเสมอครับ ^^" 

    "คร๊าบบ" กลุ่มนั้นขานรับแล้วรีบวิ่งกรูกันออกไป เฮ้ออ มันน่าตื่นเต้นตรงไหนเนี่ย ผมไม่เห็นอยากเล่นเลย -3- 

     
     

    รุ่นพี่บอกว่าต้องปล่อยไปกลุ่มละห้านาที กว่าจะถึงกลุ่มผมก็นู่นนแหละ รออีกนานเลย  

    ผมเลยหาเรื่องคุยกับพี่ไคแก้เบื่อ และแน่นอนว่าต้องไม่พ้นเรื่องจี้หมาป่า 

    "พี่ไคฮะ" 

    "หื้ม?" พี่ไคหันหน้ามาตามเสียงเรียก ให้ตายเถอะ ไม่ต้องหันมาใกล้ขนาดนั้นก็ได้นะ  

    มันทำให้ผมหวนคิดเรื่องฉากเมื่อกี้ -///-  

    "สร้อยสวยดีนะฮะ พี่ซื้อมาจากไหนเหรอ" ผมชี้ไปที่จี้ พี่ไคก้มมองตาม 

    "อ๋อ คนสำคัญให้พี่มาน่ะ อยากได้เหรอ เอาไปสิพี่ให้" ร่างสูงทำทีจะถอดสร้อยออกมาจริงๆ 

    "อย่าเลยฮะ พี่บอกว่าคนสำคัญให้มา แล้วพี่จะให้ผมทำไม่ล่ะ"  

    จริงๆผมควรรับมาแล้วเอาไปให้พี่เซฮุนซะ แต่ผมทำไม่ได้อะ นั่นของคนสำคัญของพี่ไคเชียวนะ T_T 

    "หึ คยองซูรู้ไหมว่าหมาป่ามันสื่อถึงอะไร" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ 

    "มันหมายถึงความต้องการน่ะ" พี่ไคยิ้มให้ผม 

    "เห?" 

    "ไม่ได้หมายถึงต้องการอย่างว่านะ แต่มันหมายถึงต้องการครอบครองต่างหาก" 

    "มันโหยหาความรักและต้องการครอบครองคนที่รัก เป็นหมาป่าที่ดุร้ายและน่าเกรงขาม" 

    "..." พี่ไคยีหัวผมเบาๆแล้วยิ้มละมุนมาให้  

    เอร้ยยย อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม คยองซูคนนี้หวั่นไหว ><' 

     
     

    "ถึงตากลุ่มสุดท้ายแล้ว กลุ่มน้องลู่หาน" รุ่นพี่กวักมือเรียกพวกเราให้เดินไป  

    สรุปว่าคนหน้าหวานคนนั้นชื่อลู่หานสิน่ะ เป็นคนจีนแน่เลย ~ 

     
     

    "เป็นกลุ่มสุดท้ายก็เสียเปรียบหน่อยนะ ตอนนี้เหลือคำใบ้แค่คำเดียวแล้ว คงจะยากน่าดูเพราะกลุ่มอื่นไม่มีใครเอาคำใบ้นี้เลย" โห รุ่นพี่พูดซะขนาดนี้ผมก็หมดกำลังใจแล้วล่ะครับ T^T 

     
     

    พวกเราเดินเข้ามาในป่าหลังมหาลัยโดยมีพี่เซฮุนนำและผมกับพี่ไคเดินรั้งท้ายแถวเช่นเคย 

    ผมไม่ค่อยสนใจจะหาเท่าไรนักหรอก ก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆ ในป่านี้ต่างจากที่ผมคิดเยอะเลย 

    อาจเป็นเพราะว่าเป็นตอนกลางวันมันเลยดูไม่น่ากลัว แถมต้นไม้ก็เหมือนถูกจัดเป็นระเบียบมาอย่างนี้ ไม่มีอะไรที่ดูน่ากลัวเลยสักนิด แต่ติดที่หญ้าขึ้นสูงแถมรกนิดหน่อยเท่านั้นเอง 

     
     

    "พวกนายสองคนจะชิวไปไหนหะ เรามาหาคำใบ้นะเห้ยไม่ได้มาเที่ยว"
    พี่
    เซฮุนที่ดูจะจริงจังกับเกมเป็นพิเศษตะโกนแขวะพวกผมสองคน 
     

    "รู้แล้วโว้ย ก็กำลังหาอยู่นี่ไง --'" พี่ไคตะโกนกลับไป 

    จะว่าไปแล้วพวกเราสองคนก็เดินชิวอย่างที่พี่เซฮุนว่าน่ะแหละ 

    ทั้งสี่คนเดินนำเราไปไกลแล้ว แต่ผมกับพี่ไคยังยืนชมนกชมไม้อยู่เลย ไม่ได้การล่ะเดี๋ยวหลง ต้องรีบเดินตามไปๆ  

    ผมกำลังจะวิ่งไปหาพวกพี่ชานยอลแต่กลับเหยียบโดนเข้ากับสัตว์อะไรสักอย่างที่พื้น 

    "โอ้ยยย!" 

    "คยองซู" พี่ไคที่ได้ยินเสียงร้องผมก็วิ่งมาดูอาการทันที 

    "เป็นอะไรหรือเปล่า อะไรกัด"  

    "ไม่รู้ฮะ แต่มันปวดมากเลย" พี่ไคค่อยๆจับข้อเท้าผมขึ้นมาอย่างเบามือ 

    "รู้สึกจะเป็นแมงป่องนะ" หะะะ แมงป่องง TOT 

    "เดินไหวหรือเปล่า ขี่หลังพี่นะ เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลที่มหาลัย" 

    ฮืออออ เจ็บอะ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยโดนแมงป่องกัดเลยนะ มันจะเป็นอะไรมั้ย T^T 

    "คือว่า..ถ้าปล่อยไว้ ผมจะเป็นอะไรไหมฮะ" คำถามแสนซื่อ ,_, งื้อออ 

    "ไม่เป็นอะไรหรอก แต่คงต้องทนเจ็บแผลน่ะ นายทนไหวเหรอ"  

    "ผมไม่อยากเป็นภาระของกลุ่มง่า ._." ผมก้มหน้างุด พี่ไคหัวเราะเบาๆก่อนจะเชยคางผมขึ้นมา 

    "สำหรับคยองซูแล้ว ไม่มีใครหาว่าเป็นภาระหรอกครับ น่ารักขนาดนี้ ~ " พี่ไคโยกหัวผมไปมาเหมือนเด็ก ... ให้ตายเถอะ
    ผมก็น่ารักกับพี่ได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับใครเลยนะ .////.
     

    "งื้อออ >//<" ผมได้แต่หันห้นาหนี อ๊ากกก ก็มันเขินอะ  

    "หึหึ พี่ว่าคยองซูกลับดีกว่านะ เดี๋ยวจะทนเจ็บไม่ไหว" 

    "ขี่หลังพี่ละกัน" พี่ไคหันหลังให้ผม ผมเลยจำต้องกระโดดขึ้นขี่หลังพี่เขาจนได้ 

     
     

    ระหว่างทางผมเห็นอะไรสีขาวๆห้อยอยู่บนต้นไม้  

    อ่า...นั่นมันใช่คำใบ้หรือเปล่านะ 

     
     

    "พี่ไคฮะ นั่นใช่คำใบ้หรือเปล่า ลองหยิบมาดูมั้ยฮะ"  

    ร่างสูงเดินไปยืนใต้ต้นไม้ต้นนั้นแล้วให้ผมเอื้อมมือขึ้นไปหยิบ มันอยู่สูงจริงๆ 

    นี่ถ้าผมไม่ได้ขี่หลังอยู่ก็คงไม่เห็นหรอก เคยจะเงยหน้าขึ้นไปสังเกตุล่ะจริงไหม 

     
     

    ผมคว้ากระดาษนั้นมาเปิดอ่าน ข้างในมันเขียนว่า 'wolf' 

    อืมมมม ยากจริงๆนั่นแหละ -___-' 

     
     

    ผมอยากเห็นหน้าไอคนคิดคำใบ้นี้ขึ้นมาเสียจริง มันจะมีหมาป่าให้พวกผมจับมาให้ไหมเล่า! 

    ถึงว่าล่ะ ไม่มีใครเอาคำใบ้นี่เลย ก็เล่นหลุดโลกซะขนาดนี้ 

     
     

    "มันเขียนว่าอะไรอะคยองซู" พี่ไคเงยหน้าขึ้นมาถาม 

    "มันเขียนว่าwolfฮะ ในป่านี้มันไม่มีวูฟนะ T^T" 

     
     

    "ฮ่าๆๆ แล้วใครเขาจะเอาวูฟจริงๆมาเล่า! เราก็ต้องใช้ลูกเล่นสิ" 

    "หมายความว่าไงฮะ 0.o?" ผมทำตาเหลือกส่งไปให้ พี่ไคยิ้มน้อยๆก่อนจะยกจี้ที่คอตัวเองขึ้นมา 

    "นี่ไงล่ะวูฟ ^^"  

     
     

    อ่า จริงด้วยสินะ... 

     
     

    "เราได้ของแล้ว กลับกันเถอะ"  

     
     

    "^^"  

     
     

    --SF the wolf of love -- 

     
     

    พวกเราสองคนเดินมาถึงในมหาลัยอย่างปลอดภัย ถ้าไม่นับแผลที่ข้อเท้าผมน่ะนะ T^T 

    ไคพาผมไปทำแผลที่ห้องพยาบาลเรียบร้อยหลังจากที่ตกลงกับรุ่นพี่เรื่องคำใบ้เสร็จ 

    สรุปคือ ความจริงรุ่นพี่จะใบ้คำว่า worm ที่แปลว่าหนอน แต่เขียนผิดเป็นwolf 

    -__-' ช่างน่าเตะจริงๆ เห้ออออ แต่ผลสุดท้ายรุ่นพี่ก็ชมผมกับพี่ไคใหญ่ เพราะว่าแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
    สามารถหาตัวแทนของหมาป่าแทนตัวของมันจริงๆ เลยตัดสินว่าให้กลุ่มเราชนะไป
     

     
     

    "ไอไคคคคค มึงทิ้งพวกกู!!!" พี่ชานยอลตะโกนโหวกเหวกโวยวายทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในมหาลัยได้ 

    "อะไรใครทิ้งมึง พวกมึงแหละที่ทิ้งพวกกูสองคนก่อน"  

    "ทิ้งเชี่ยอะไร พวกกูอุตสาร์หยุดเดินรอให้มึงเดินตามมา สุดท้ายแม่งก็เดินหากันจ้าละหวั่น -3-" 

    "เอาเถอะๆ สุดท้ายกลุ่มเราก็ชนะนะเว้ยยย ดีใจหน่อยดิ XD 

    "เฮ้! วู้ฮู้ววววว 

     
     

    "คยองซู" อยู่ดีดีพี่เซฮุนก็ส่งซิกให้ผมทำอะไรบางอย่าง 

    อา...ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย ผมต้องเอาสร้อยวูฟจากพี่ไคมานี่นา  

    แต่ว่านะ มันเป็นของที่คนสำคัญให้เขามานี่ ผมทำไม่ได้หรอกนะ 

     
     

    เหมือนพี่ไคจะรู้ว่าผมจ้องสร้อยเขานานเกินไปจึงกระแอมไอเบาๆ 

    "เอ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจจะจ้องขนาดนั้นนะฮะ ><''" 

    "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่" 

    "อะ พี่ให้เลยละกัน"  

    O_O 

    พี่ไคถอดสร้อยเส้นนั้นออกมาและสวมที่คอผมอย่างรวดเร็ว 

    "ต..แต่มันเป็นของสำคัญของพี่ไม่ใช่เหรอฮะ" 

    "ก็ใช่ไง พี่ถึงฝากไว้กับคยองซู พี่ไม่เคยให้สร้อยเส้นนี้กับใครเลยนะ" 

    "แล้วคนที่ให้พี่มาเขาไม่เสียใจแย่เหรอที่พี่ให้ผมแบบนี้ ._.//" 

    "หึหึ" พี่ไคยีหัวผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างสูงก้มหน้ามาจูบผมเบาๆที่ริมฝีปาก 

    O///O 

    "คนสำคัญคนนั้นน่ะแม่พี่เอง แม่พี่บอกให้พี่เก็บไว้จนกว่าจะเจอคนที่ใช่" 

    "..." 

    "ถึงตอนนี้พี่ก็เจอคนที่ใช่แล้วไง พี่ถึงให้เขา" 

    .////. 

    "แล้วคยองซูล่ะ ชอบพี่ไหม?" ถ..ถามอะไรแบบนี้ ><// 

    "ชอบฮะ ^//^" 

    "หื้ม ว่าไงนะ?"  

    "ช..ชอบฮะ!" ผมตอบเสียงดังกว่าเดิมจนเพื่อนๆได้ยิน 

    "ดีมาก ~ "  ร่างสูงฉวยโอกาสหอมแก้มผม โอ้ยยย เขินง่าา >//< 

     
     

    "เห้ย เดี๋ยวๆ พวกนายสองคนลืมพวกฉันไปหรือเปล่าเนี่ย หวานไปละๆ" พี่ชานยอลท้วง 

    นี่ผมลืมไปเลยว่าตรงนี้มีคนอยู่เยอะแยะ อ๊ากกกก >0<'' 

    "แล้วเรื่องที่ฉันบอกให้ทำล่ะคยองซูววว TOT" พี่เซฮุนเดินมาประท้วงบ้าง 

    "ทำ? ทำอะไร?" พี่ไคที่ยังไม่รู้เรื่องได้แต่ยืนงง 

    "ก็ฉันบอกให้คยองซูเอาจี้วูฟมึงมาอะดิ เห็นบอกว่าสำคัญนักหนา ห้ามแตะต้อง =^=" 

    "มึงเลยใช้คยองซูเป็นเครื่องมือเนี่ยนะ?" 

    "ก็กูอยากแก้แค้นมึงเฉยๆอ่า -3- ก็เดือนที่แล้วมึงเอาของสำคัญกูไปอะ" พี่เซฮุนพองแก้ม 

    "ของอะไรมึง?" 

    "มึงเอาช่อเฟอเรโร่ที่น้องลู่หานให้กูไปกินหมดเลยอะ T^T" 

    "ถุ้ยยย กูคิดว่าของพี่แฟนคลับมึงให้มาเลยจิ๊กไปกินแค่ลูกเดียว แต่ที่เหลืออะ ไอยอลฟาดเรียบ" 

    ( -0- )   

    "ว่าไงนะ! ไอเชี้ยยอลลลลลลล อ๊ากกกกก 

    ผลสุดท้ายก็จบลงที่พี่เซฮุนไอเตะพี่ชานยอลทั่วมหาลัย  

     
     

    เรื่องราวความรักของผมก็มีแค่นี้แหละครับ ถึงแม้ว่ามันจะไม่หวานไม่สวยหรูอะไร 

    แต่มันก็เป็นรักครั้งแรกและรักครั้งสุดท้ายของผม.... 

     
    --THE END-- 
     
    อร้ายย จบแล้ววว ><'  
    นั่งพิมพ์เรื่องนี้ตั้งแต่สามทุ่มยันตีสี่อะคิดดู -,- ไม่เวอร์อะ จริงๆ ตั้งใจกับเรื่องนี้มาก
    ไม่รักจริงทำไม่ได้นะเนี่ย 5555  เอาเป็นว่าดีใจกับ อซฟ ด้วยนะ เด็กดาวคัมแบคสเตจเสียที ^^
    THE★ FARRY
    THE★ FARRY
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×