คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 :
แต่งช็อตฟิควันนี้โดยเฉพาะค่ะ ฉลองเด็กดาวคัมแบ็คสเตจ&เอ็มวีใหม่
*เรื่องนี้เมะอายุมากกว่าเคะ
"คยองซู ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงแหลมของแม่ดังเข้ามาในโสตระสาทของผมเป็นรอบที่สี่
แต่มันก็ไม่ค่อยเป็นผลกับผมเท่าไรนักหรอก อย่างมากก็แค่เอาหน้าซุกหมอนนุ่มๆแล้วปิดหูซะ
"แม่จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้" แม่คว้าโปโรโระข้างเตียงมาตีร่างผมที่อยู่ใต้ผ้าห่ม
"โห่แม่ จะเร่งอะไรนักหนาเนี่ย -*-"
"จะไม่ให้เร่งได้ไงล่ะ ลูกลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้เป็นวันรับน้อง"
"-3-" โด่ว ทำไมจะไม่รู้เล่า ก็รู้นี่ไงถึงได้ไม่อยากลุกจากเตียง กะแกล้งนอนไปนานๆจะได้เป็นข้ออ้างไม่ไปมหาลัย
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย" แม่กอดอกจ้องผมนิ่ง โห แม่อ่าาาาา
"T^T"
"ไหนบอกมาสิ ทำไมลูกแม่ถึงไม่อยากรับน้องหะ?"
คนเป็นแม่เปลี่ยนท่าทีมาเป็นลูบหัวผมอย่างเอ็นดูแทนเมื่อเห็นหน้าซังกะตายของผม
"ก็มันน่ากลัวอ่า ผมเห็นข่าวรุ่นพี่รับน้องโหดถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลตั้งเยอะตั้งแยะ"
ผมพูดจบแม่ก็ปั้นหน้านิ่งอีกครั้งก่อนจะจิ้มหน้าผากผมแรงๆหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
"ไอเราก็คิดว่าอะไร ที่แท้ก็กลัวเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
"อ่าวว มันไร้สาระตรงไหนอะแม่ ผมกลัวจริงๆนะ T_T" ผมทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้งแต่คราวนี้แม่ทำเป็นไม่สนใจ
ง่าา น้ำตาจะคลอเบ้าแล้วนะ ผมไม่อยากไปจริงๆนะฮะ
"โตเป็นควายแล้วยังจะกลัวเรื่องแบบนี้อีก แม่จะบอกอะไรให้นะ แม่น่ะ..."
"โหหหหห TOT"
"อย่าพูดขัดแม่ได้ไหมคยองซู - -+"
"ขอโทษฮะ ._." หวาาา แม่ปล่อยรังสีอำมหิตมาแย้ว
"จะบอกอะไรให้นะ เมื่อตอนแม่เป็นเด็กปีหนึ่ง แม่ก็ต้องรับน้องเหมือนกัน มันทั้งสนุกแล้วก็ได้เพื่อนมาเยอะแยะเลย แถมแม่ยังได้พี่รหัสที่แสนดีอีกนะ ><'"
"-___-''"
"คยองซูรู้ไหม พี่รหัสของแม่คนนั้นก็คือพ่อของลูกในตอนนี้ไงละจ้ะ"
"-0- จริงอะแม่?"
"จริงเซ่ เพราะฉะนั้นก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้วไป แล้วก็อย่าลืมเอาพี่รหัสหล่อๆมาฝากแม่ด้วยนะ"
"แม่ -[]-!!"
"แหม ล้อเล่นจ้ะลูก คิคิ" หัวเราะคิกคักเสร็จแม่ก็เดินสะบัดตูดออกจากห้องไปเฉย
ปล่อยให้ผมนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย ~
"ไปก็ได้ เฮ้อออ"
--SF the wolf of love --
ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยจนได้
อย่างที่แม่บอก วันนี้เป็นวันรับน้องปีหนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผมนั่นเอง -*-
ผมไม่ได้อยากจะมานักหรอก แต่เพราะไม่อยากมีปัญหากับรุ่นพี่ตั้งแต่มาเรียนวันแรกน่ะสิ เฮ้ออ
อย่างน้อยมาในวันนี้ให้เขาเห็นก็ยังดีจะได้ไม่โดนเขม่น เกิดเป็นเด็กปีหนึ่งนี่มันลำบากจริ๊ง
"คยองซู ทางนี้ๆ" แบคฮยอนเพื่อนสนิทกวักมือเรียกผมป้อยๆ ผมเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ
ก็แน่ล่ะสิ ผมมาสายนี่นา เด็กปีหนึ่งคนอื่นๆนั่งรวมแถวกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมที่ยืนจังก้าอยู่ข้างนอก
แถมแบคฮยอนยังมาตะโกนเรียกผมเสียงดังอีก โอยยย น่าอายกว่านี้มีอีกไหม T^T
ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปถึงแถวที่แบคฮยอนนั่ง ก็มีคนมาสะกิดใหล่ผมจากข้างหลัง
"น้องชื่ออะไร?" ผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นรุ่นพี่ถามผมด้วยใบหน้าเป็นมิตร
ค่อยยังชั่วหน่อย คิดว่าต้องเจอโหดๆหรือว้ากๆซะแล้ว TT
"ชื่อคยองซูฮะ"
"น้องมาสายนะ น้องต้องโดนทำโทษ"
ว่าไงนะ TOT ฮือออ โดนทำโทษ? แค่นี้ก็ต้องทำโทษกันด้วยอะ
ผมต้องโดนอะไรบ้างเนี่ย แส่? ไม้? กระบอง? เชือก? (Write: เอาเข้าไป - -)
"มันเป็นกฏอะ แต่น้องไม่ต้องกลัวนะ ไม่โหดหรอก ^^"
"แต่ว่า.."
พี่สุดหล่อไม่สนใจคำค้านของผม ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกมาจากกระเป๋าแล้วเอามาปิดตาผมทันที
"พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย" หวังว่าคงจะไม่เล่นอะไรแผลงๆกันใช่ไหม ไม่งั้นผมฟ้องอาจาร์ยแน่ :(
"เดินตามพี่มา ไม่น่ากลัวหรอก รับรองสนุกแน่ๆ" ผมสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงแปลกๆในนั้นอะ T-T
พี่สุดหล่อ(ขอเรียกอย่างนี้ไปก่อนก็ละกัน)จูงมือผมเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ
ให้ตายเหอะ ขาผมสะดุดบันไดตั้งหลายรอบ จะรีบเดินไปไหนนะ
"ถึงละๆ" คนจูงมือพาผมมาหยุดในที่แห่งหนึ่งแล้วดึงผ้าออกให้
ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพสายตาในความมืด ก็ห้องนี้มันทั้งมืดทั้งอับนิ
ภายในห้องมีแต่กระดาษหนังสือพิมพ์แปะตามผนังและหน้าต่าง ถึงนี่จะเป็นตอนกลางวัน
แต่การปิดรับแสงทุกด้านอย่างนี้ก็มืดพอตัวเลย แถมยังได้กลิ่นเฟอร์นิเจอร์ด้วย จะอ้วกกก
"ผมต้องทำยังไงบ้างฮะ" ผมเงยหน้าถามพี่สุดหล่อตาแป๋ว ทำเสียงอ้อนๆเข้าไว้คยองซู พี่เขาจะได้ไม่รุนแรง
พี่สุดหล่อยิ้มละลายใจมาให้ก่อนจะกวักมือเรียกผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ริมห้องเดินเข้ามา
"โอเคคยองซู พี่ชื่อเซฮุนนะ ส่วนพี่คนนี้ชื่อชานยอล" พี่สุดหล่อแนะนำตัวพร้อมกับเพื่อนอีกคน
ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบรับ
"โทษฐานที่น้องมาช้าที่สุดในงานนี้ พี่จะให้น้องทำภารกิจอะไรบางอย่าง สนป่าว *-*"
"(- -);;" เอาแล้วไง สายตาแบบนี้มันน่าระแวงเวอร์ๆ ภารกิจบ้าบออะไร ไม่เอาเฟ้ยย
"สนรึเปล่า - -+"
"ส..สนฮะๆ ^^;;" ไม่สนผมก็โดนเชือดอะดิ T^T
"โอเค >v<"
ผมว่างานนี้ไม่ใช่เพราะผมมาสายหรอกนะ เพราะพี่เซฮุนอยากทำอะไรสนุกๆแล้วพาลเอาผมมาเกี่ยวข้องมากกว่า -*-
"ว่าแต่ จะให้ผมทำอะไรล่ะฮะ"
"อะฮึ คิคิ >o<'"
"จะดีเหรอว่ะไอฮุน"
"ดีดิ กูรอวันแก้แค้นมันมานานแล้วเห้ย ฮิฮิ"
"เอ่อ พี่เซฮุนฮะ -__-'" ผมเรียกย้ำอีกครั้งเมื่อพี่ทั้งสองมัวแต่คุยคิกๆกันไม่สนใจผม
"ตกลงจะให้ผมทำอะไรฮะ ผมขอไม่รุนแรงและไม่ใช้กำลังนะฮะ"
ผมพูดข้อตกลงไป พี่เซฮุนและพี่ชานยอลต่างก็ทำหน้ากันแบบนี้ >> =__= <<
"คยองซูครับ เห็นพวกพี่เป็นอะไรเนี่ย พวกเราไม่ได้จะให้น้องไปล่าท้าหมีอะไรเถือกๆซะหน่อย"
"ผมก็พูดกันไว้ก่อนไงฮะ ตกลงพวกพี่จะให้ผมทำอะไร"
"ก็..คืออย่างนี้นะ" พี่เซฮุนเขยิบเข้ามาประชิดตัวผมและป้องปากกระซิบ
เอ่อ คือพวกเราก็มีกันแค่นี้ จะกระซิบเพื่อออ?
"พี่จะให้น้องไปลักของสำคัญบางอย่างจากเพื่อนพี่มา"
"เห้ยย แล้วผมจะไม่โดนข้อหาขโมยเหรอฮะ" เผลอๆอาจโดนตีนเพื่อนพี่เซฮุนมาด้วย T_T
"ใจเย็นๆ เพื่อนพี่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น พี่แค่จะเอาคืนมันเล่นๆเฉยๆ"
"แล้วของที่ว่าคืออะไรอะฮะ? แล้วเพื่อนพี่เซฮุนคือคนไหน?"
"มันเป็นจี้รูปหมาป่า ไอไคมันห้อยอยู่ที่คอทุกวัน"
คอเลยเหรอ แล้วจะให้ผมเอามายังไงล่ะเนี่ย กระชาก?
"จะดีเหรอฮะ ._."
"เอาน่าาา รับรองสนุกแน่น้องรัก" พี่เซฮุนตบบ่าผมปุๆ
"แต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะ ให้ทำเหมือนรับน้องปกติ โอเค้?"
"แล้วผมจะไปเอามาจากคอพี่เขาได้ยังไงล่ะฮะ -3-"
"มันก็แล้วแต่ฝีมือน้อง ส่วนเรื่องอื่นๆเดี๋ยวพี่กับไอยอลจะคอยช่วยเอง"
พี่เซฮุนทำมือโอเคมาให้ตามด้วยขยิบตาหนึ่งทีแล้วเดินออกไปจากห้อง
งือออ นี่ผมต้องเจออะไรบ้างเนี่ยย T_____T
--SF the wolf of love --
"น้องๆทุกคนครับ พวกพี่จะให้น้องๆจับฉลากคำใบ้พี่รหัสนะ"
"แล้วหลังจากนั้นน้องๆต้องตามหาพี่รหัสที่กระจายอยู่ทุกๆส่วนในมหาลัยนี้"
"พวกพี่จะให้เวลาน้อง30นาทีเท่านั้น ใครยังหาพี่รหัสไม่เจอจะต้องโดนทำโทษ"
ทำโทษอีกแล้ว ทำไมรุ่นพี่พวกนี้ชอบรังแกรุ่นน้องจังนะ เก็บกดจากปีที่แล้วมาหรือไง --*
แบคฮยอนดูจะตื่นเต้นที่สุด แม่นางเอาแต่บ่นพึมพำๆให้ได้พี่รหัสเป็นคนหล่อๆไม่ก็นักกีฬา
ใจจริงผมก็คงจะตื่นเต้นอยู่หรอกนะ แต่เพราะภารกิจที่ได้รับมาเมื่อเช้านี่สิ ทำให้ผมต้องคิดมาก
ถึงตาผมและแบคฮยอนต้องลุกไปจับฉลากบ้าง เพื่อนตัวดีเอาแต่หมุนมือวนไปมาอยู่นั่นล่ะ สงสัยจะอยากได้พี่รหัสอย่างที่ว่าจริงๆ ส่วนผมก็แค่ล้วงมือเข้าไปในแก้วใสแล้วหยิบกระดาษออกมาเลย ขี้เกียจลุ้นให้วุ่นวาย
"หล่อ สูง เสียงทุ้ม หูกาง แร็พเทพ"
แบคฮยอนอ่านออกเสียงก่อนจะขมวดคิ้วงงกับคำใบอันพิลึกกึกกือ
แต่ก็ยังระบายยิ้มได้เพราะคำว่า 'หล่อ' นั่นหมายความว่าเจ้าตัวได้อย่างที่พูดจริงๆ
มาดูของผมบ้าง ผมได้คำว่า
'ดำ มึน แมน สเตปแดนซ์ร้อนแรงดั่งไฟ' เอิ่มมม -_-' คำใบ้มันช่าง...
"ได้คำใบ้กันครบทุกคนแล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็ออกตามหากันได้เลย เริ่ม!"
รุ่นพี่เป่านกหวีดให้สัญญาน คนอื่นๆต่างก็วิ่งกระจายออกไปกันชุลมุนวุ่นวาย
แล้วผมจะตามหาพี่คนนั้นได้ที่ไหนเนี่ย ในมหาลัยคนดำๆก็มีเยอะแยะ ผมจะไปรู้ไหมเล่า
"คยองซู ฉันไปตามหาพี่รหัสสุดหล่อก่อนนะ แล้วเจอกัน" เพื่อนรักโบกมือบ๊ายบายมาให้ผมแล้ววิ่งแยกออกไป
ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักเสียจริง T__T ทิ้งเพื่อนไปหาพี่รหัสอะ งื้อออ
สรุปว่าผมต้องตามหาคนที่ดำและเต้นเก่งใช่มั้ย? อ่าใช่ มันมีคำว่าแมน แสดงว่าเขาต้องเป็นผู้ชาย
"(- ) (- -) ( -) " อืมม ผมยังไม่เจอเลยแฮะ ถามจากคนแถวนี้เอาดีกว่า
"พี่ฮะๆ พี่พอจะรู้จักผู้ชายที่ดำๆแล้วเต้นเก่งบ้างไหม?" ผมสะกิดพี่คนนึงที่นั่งเล่นบีบีอยู่
คนถูกถามเงยหน้ามามองผมแล้วทำหน้าหลอเหลามาให้
"ถ้าพูดถึงคนเต้นเก่งๆในมหาลัยก็มีเยอะอยู่นะ คนนั้นเขาอยู่ปีอะไรล่ะ"
"ปี3ฮะ คำใบ้มันบอกว่าแมนแล้วก็มึนด้วยฮะ"
"อ่อ รู้ละ"
"ใครเหรอฮะ?"
"คำตอบมันก็อยู่ในคำถามน้องนั่นแหละ ^^"
งงวุ้ย คำตอบอยู่ในคำถาม? ก็ผมถามว่าใคร? แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน
"คยองซูน้องรัก มาหาพี่มะๆๆ" ผมหันหลังไปมอง เห็นพี่เซฮุนเรียกพร้อมทำท่า เหมือนผมเป็นหมาเลยแฮะ -*-
แล้วผมไปเป็นน้องรักพี่เขาตอนไหนเนี่ย!
"ว่าไงฮะพี่เซฮุน"
"เจอพี่รหัสยัง?"
"ยังฮะ แล้วผมก็ยังไม่เจอพี่ไคอะไรนั่นของพี่ด้วย"
"ไหนๆ เอาคำใบ้มาดูดิ๊ เดี๋ยวช่วย" พี่เซฮุนฉกกระดาษจากมือผมมาอ่านเองแล้วยิ้มแป้น
"พรมลิขิตชัดๆ! หุหุ"
"?"
"คยองซูเอ๋ยยย น้องได้พี่รหัสเป็นไอไคอะ"
"ไค? คนเดียวกับเพื่อนพี่ที่ใส่สร้อยหมาป่าเหรอฮะ?"
"ช่ายยเลยย ไปหามันเลยไป พี่เดาว่ามันคงจะไปงีบหลับอยู่ที่โรงยิมตึกสี่" พี่เซฮุนชี้นิ้วบอกผม
"อย่าลืมภารกิจเมื่อเช้าล่ะ" นี่พี่มาหาผมเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม T^T
"แค่ผมเอาสร้อยนั้นมาให้พี่ได้ก็ถือว่าเป็นอันจบภารกิจใช่มั้ยฮะ?"
"อ่าฮะ แล้วน้องก็จะได้กลับบ้านโดยไม่ต้องรับน้องต่อด้วย ^^"
โหยยย ข้อตอบแทนน่าสนใจมากอ่า ><'
"ยิ่งเร็วยิ่งดีนะน้องรัก พี่ไปล่ะ น้องรหัสตาหวานของพี่ยังไม่มาซะที ฮู่ววว"
ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินละลิ่วออกไปทันที พี่คนนี้มาไวไปไวจริงๆ -*-
อาาา โรงยิมตึกสี่สินะ อยากรู้จริงๆ พี่ไคคนนั้นเขาจะหน้าตาเป็นยังไง ขึ้นชื่อว่าดำผมก็อี๋แล้วแหละ =3=
ผมเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นผู้ชายคนนึงนั่งฟุบหลับอยู่กับอัฒจันทร์
อืมม สีผิวเขาก็คล้ำหน่อยๆ แต่ก็ไม่ถึงกับดำ หุ่นล่ำ จะใช่คนเดียวกันหรือป่าวน้า?
"พี่ฮะ" ผมตรงเข้าไปสะกิดผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าปีไหนแต่ดูๆแล้วคงจะไม่ใช่เด็กปีหนึ่งแน่
"อืมมม" พี่เขาไม่สนใจผมแถมยังนอนต่ออีกตะหาก -0-
"พี่ฮะ" ผมสะกิดเรียกอีกครั้ง
"อืมม อย่ายุ่งน่า คนจะนอน"
"พี่ฮะ T__T ตอบผมหน่อยสิ เวลาจะหมดแล้วนะ"
"เอ๊ะ บอกว่าคนจะนอนไง อยากโดนต่อยหรื..=0=''!!"
"0.0'" พี่เขาเงยหน้ามามองผมแล้วทำหน้าเหมือนผงะๆ ผมเลยเหลือกตาส่งไปให้บ้าง
"=o=''"
"O.O"
"เอ่อ..คือ..เอ่อ -//-" คนผงะลุกขึ้นยืนก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อ
งื้ออ พี่เขาใส่สร้อยรูปหมาป่าจริงๆด้วย ลำตัวของมันสลักคำว่าwolf
"พี่คือพี่รหัสของผมนะฮะ" ผมเริ่มต้นพูดก่อนเมื่อพี่ไคเอาแต่อึกอักๆ
"อ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อไค - -/// " ร่างสูงยืนมือมาตรงหน้าผม ผมเช็คแฮนด์กลับตามมารยาท
จะว่าไปแล้ว พี่ไคนี่ก็มีคุณสมบัติเหมือนคำใบ้เลยนะ ทั้งมึนทั้งแมน ฮ่าๆ
แต่เขาหล่อไม่เบาเลยล่ะ ออกแนวหล่อมึนๆ แม่ผมคงดีใจน่าดู
"ผมชื่อคยองซูนะฮะ เราไปที่สนามกันเถอะ มันจะครบ30นาทีแล้ว ><"
"อืม" พี่ไครับคำแล้วเดินนำหน้าผมไป
เราสองคนเดินมาถึงเกือบท้ายสุด แต่คนที่ช้ากว่านั้นคือคู่ของแบคฮยอนที่เพิ่งจะเจอพี่รหัสตัวเองเมื่อกี้
"พี่ชานยอลเขาแกล้งฉันอะแก T^T เขาแอบฉันอยู่ในห้องน้ำอะ อย่างงี้ใครเขาจะไปหาเจอ"
แบคฮยอนบ่นมุบมิบ ที่แท้พี่รหัสแบคฮยอนก็คือพี่ชานยอลที่ผมเจอเมื่อเช้านะเอง
แต่เป็นเพราะว่าพี่ชานยอลคือคณะกรรมการในรุ่นพี่ปี3 พวกเขาจึงไม่ได้ลงโทษแบคฮยอน
"เจอพี่รหัสกันแล้วใช่ไหมครับน้องๆ กิจกรรมต่อไปพี่จะให้น้องๆและพี่รหัสทุกคนต่อเถวตอนลึกนะครับ อะ นั่นแหละ เซฮุนนายไปจัดแถวให้น้องๆหน่อย"
รุ่นพี่เรียกพี่เซฮุนให้มาจัดแถวพวกผม พี่เซฮุนยิ้มกริ่มก่อนจะเดินตรงมาทางนี้แล้วจับผมกับแบคฮยอนแยกกันไปคนละทาง หลังจากนั้นก็จับพี่ไคมายืนข้างหน้าผม
"เสร็จแล้วๆ เริ่มเกมได้เลยยยย" ร่างสูงตะโกนส่งต่อให้รุ่นพี่ตามเดิม
"เอาล่ะ เกมนี้มีกติกาง่ายๆคือ ให้น้องๆและพี่รหัสคาบขนมส่งต่อกันนะครับ"
รุ่นพี่หยิบห่อลูกอมฮาร์ทบีชขึ้นมาโชว์ จะบ้าเรอะ -0-'' นี่มันลูกอมนะไม่ใช่ขนม
แล้วไอที่ว่าให้คาบส่งต่อๆกันเนี่ย มันจะส่งยังไงล่ะ ลูกอมเม็ดเล็กนิดเดียว
ถ้างั้นก็ต้องโดนปากต่อปากน่ะสิ T_T
"เราจะแบ่งออกเป็นสิบทีม แต่ละทีมจะมีหกคนนะครับ ตามแถวตอนลึกของน้องๆเลย"
ชะเง้อมองสมาชิกในกลุ่ม อืมม มีพี่ไค พี่ชานยอล แบคฮยอน พี่เซฮุน แล้วก็ผู้ชายหน้าหวานคนนึงที่ผมไม่รู้จัก
นี่สรุปว่าผมอยู่ท้ายแถวเลยสินะ -*-
"พี่จะให้เวลาหนึ่งนาทีนะ ทีมไหนคาบลูกอมส่งต่อกันใส่ไว้ในจานได้มากที่สุดก็ถือว่าชนะไป แล้วทีมที่ชนะจะได้เริ่มเกมต่อไปเป็นทีมแรก ส่วนทีมที่ได้น้อยที่สุดจะต้องเริ่มเกมเป็นทีมสุดท้ายนะ"
"3 2 1 เริ่ม!"
คนหน้าหวานรีบแกะห่อลูกอมแล้วคาบไว้ในปาก อ๊ากกกก นั่นแทบจะอมไปทั้งเม็ดแล้วนะนั่น
หลังจากนั้นพี่เซฮุนก็โอบคอคนหน้าหวานเข้ามาเพื่อรับลูกอมต่ออย่างหื่นกระหาย
หน้าพี่เซฮุนบ่งบอกมาเลยอะแก -__-' หื่นชะมัด ผมทนดูไม่ได้อะ
หลังจากนั้นพี่เซฮุนก็หันหลังมาส่งต่อให้แบคฮยอน มีเหรอที่เพื่อนผมคนนี้จะขัด ไมมี๊!
ของแบบนี้แบคฮยอนชอบอยู่แล้วล่ะครับ ยิ่งกับคนหล่อๆด้วยแล้วนี่ไม่เหลือ
คือ อยากจะบอกว่าลูกอมเม็ดนั้นนี่ชุ่มไปด้วยน้ำลายเลยอะ -3- แต่ละคนนี่แทบจะอมไปทั้งเม็ด
แล้วกรรมมันอยู่ที่ใครล่ะครับ? ก็อยู่ที่ผมกับพี่ไคไง งื้ออออ T^T
ถึงตาแบคฮยอนต้องส่งไปให้พี่ชานยอลบ้าง ดูเหมือนเจ้าตัวจะผงะนิดๆเมื่อเห็นหน้าพี่ชานยอล
ผมที่นั่งอยู่หลังสุดก็มองไม่เห็นหรอกครับว่าหน้าตาพี่ชานยอลตอนนี้เป็นยังไง แต่เดาได้ว่าต้องหื่นสุดๆแน่ๆ
ไม่งั้นเพื่อนผมคงไม่ผงะขนาดนั้นหรอก พี่เซฮุนที่มองตามยังหัวเราะเลย
"ส่งมาเร็วๆสิน้องแบคฮยอน >3<" พี่ชานยอลพยามยามกดหัวเพื่อนผมให้เข้ามาใกล้ แต่เจ้าตัวถอยห่างเป็นพัลวัน
"ไอ่อาววว ไออี่อื่นนนน" (ไม่เอา ไอพี่หื่น)
"เร็วๆเดี๋ยวไม่ทันนะ" ไม่รอช้า พี่ชานยอลกดหัวแบคฮยอนแล้วแล้วกดจูบทันที
ผมพูดไม่ผิดนะ พี่ชานยอลจับแบคฮยอนจูบจริงๆ ดูดดื่มด้วย TOT
"อ๊ากกกก ไอพี่บ้า ไอพี่โรตจิต ไอพี่หื่น จูบฉันทำม้ายยยยยย" ผละได้ก็โวยวายทันทีเพื่อนผม
"พี่ไม่ได้ตั้งใจ๊ โทษทีๆ XD" เหอๆ นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะเนี่ย
"ฮืออออ ลูกอมมันลงคอฉันไปแล้วอะ"
"ไม่เป็นไรๆ เอาใหม่ก็ได้"
สรุปว่ากลุ่มเราต้องส่งลูกอมกันใหม่โดยที่ยังไม่ได้สักเม็ด T^T กลุ่มอื่นเขาได้หลายเม็ดแล้วน้า
คนหน้าหวานแกะเปลือกลูกอมเม็ดที่สองก่อนจะคาบเหมือนเดิมแล้วส่งไปให้พี่เซฮุน
แต่ครั้งนี้สองคนนี้ดูอิดออดจะเหลือเกิน พี่เซฮุนก็รุก คนหน้าหวานก็เขิน ลูกอมเลยตกพื้นไป
เม็ดที่สาม!!
คราวนี้ทุกคนแข็งขันเป็นพิเศษ ก็แน่ล่ะ กลุ่มเรายังไม่ได้สักเม็ดเลยนี่ - -''
คนหน้าหวานส่งให้พี่เซฮุน พี่เซฮุนส่งให้แบคฮยอน แบคฮยอนส่งให้พี่ชานยอล พี่ชานยอลส่งให้พี่ไค
พี่ไคหันหลังเตรียมตัวจะส่งให้ผม...เอร้ยย พี่เขาคาบลูกอมไว้ตั้งครึ่งเม็ดแน่ะ แทบไม่เหลือเนื้อที่ให้ผมเลย
ผมกลั้นใจยื่นหน้าเข้าไปรับช้าๆก่อนจะใช้ฟันคมคาบลูกอมเอาไว้ อา...อย่างนั้นแหละ
มันไม่มีอะไรเกิดขี้นมากกว่านั้น หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันจนปลายจมูกชนกันเบาๆ พี่ไคมองผมค้างอยู่อย่างนั้นจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาซะเอง ก็มันเขินอ่า >//<
พี่ไคกำลังจะปล่อยลูกอมแล้วให้ผมคาบไป แต่กลับเกิดเหตุขัดข้องขึ้นเมื่อพี่ชานยอลโดนแบคฮยอนผลักมากระทบหลังพี่ไคพอดี ทำให้ใบหน้าที่กำลังจะผละออกจากกันกลายมาเป็นชิดกันแทน
ริมฝีปากร้อนของพี่ไคจู่โจมเข้ามาโดยบังเอิญจนผมตั้งตัวไม่ทัน
O/////O
พ..พี่ไคจูบผม
ถึงแม้จะเป็นเรื่องบังเอิญก็เถอะ แต่นี่เป็นเฟิร์สคิสของผมเลยนะ!
"งื้ออออ" โอ้ยย อาย อาย อาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนแล้ว T//T
"พี่ขอโทษนะคยองซู" พี่ไคเกาท้ายทอยแก้เก้อมาให้ หน้าพี่เขาก็ขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนกันนะเนี่ย
"ปรี๊ดดดดดดดด" "หมดเวลาแล้วครับน้องๆ"
หมดเวลาแล้ว แต่กลุ่มเรายังไม่ได้เลยสักเม็ด TT_TT
"เอาล่ะ กลุ่มของน้องคยูฮยอนได้ไปแปดเม็ด ชนะคร๊าบบบ!"
รุ่นพี่ประกาศผู้ชนะเรียบร้อย เพื่อนๆต่างก็ส่งเสียงเชียร์กันกราว แต่กลุ่มพวกเราเงียบกริบ - -
"เกมที่สองนี้เราจะไปเล่นกันนอกมหาลัยนะครับ เป็นเกมที่แต่ละกลุ่มจะต้องช่วยกันหาแผ่นคำใบ้ในป่าหลังมหาลัย"
"ภายในแผ่นคำใบ้นั้นจะบอกชื่อของมาให้ กลุ่มนั้นๆต้องไปหาของที่เกี่ยวข้องกับเนื้้อหาในคำใบ้มาให้ได้ เข้าใจไหมครับ"
"คร๊าบบบ"
"โอเค งั้นกลุ่มน้องคยูฮยอนเริ่มไปหากลุ่มแรกเลย กลุ่มแรกมักได้เปรียบเสมอครับ ^^"
"คร๊าบบ" กลุ่มนั้นขานรับแล้วรีบวิ่งกรูกันออกไป เฮ้ออ มันน่าตื่นเต้นตรงไหนเนี่ย ผมไม่เห็นอยากเล่นเลย -3-
รุ่นพี่บอกว่าต้องปล่อยไปกลุ่มละห้านาที กว่าจะถึงกลุ่มผมก็นู่นนแหละ รออีกนานเลย
ผมเลยหาเรื่องคุยกับพี่ไคแก้เบื่อ และแน่นอนว่าต้องไม่พ้นเรื่องจี้หมาป่า
"พี่ไคฮะ"
"หื้ม?" พี่ไคหันหน้ามาตามเสียงเรียก ให้ตายเถอะ ไม่ต้องหันมาใกล้ขนาดนั้นก็ได้นะ
มันทำให้ผมหวนคิดเรื่องฉากเมื่อกี้ -///-
"สร้อยสวยดีนะฮะ พี่ซื้อมาจากไหนเหรอ" ผมชี้ไปที่จี้ พี่ไคก้มมองตาม
"อ๋อ คนสำคัญให้พี่มาน่ะ อยากได้เหรอ เอาไปสิพี่ให้" ร่างสูงทำทีจะถอดสร้อยออกมาจริงๆ
"อย่าเลยฮะ พี่บอกว่าคนสำคัญให้มา แล้วพี่จะให้ผมทำไม่ล่ะ"
จริงๆผมควรรับมาแล้วเอาไปให้พี่เซฮุนซะ แต่ผมทำไม่ได้อะ นั่นของคนสำคัญของพี่ไคเชียวนะ T_T
"หึ คยองซูรู้ไหมว่าหมาป่ามันสื่อถึงอะไร" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
"มันหมายถึงความต้องการน่ะ" พี่ไคยิ้มให้ผม
"เห?"
"ไม่ได้หมายถึงต้องการอย่างว่านะ แต่มันหมายถึงต้องการครอบครองต่างหาก"
"มันโหยหาความรักและต้องการครอบครองคนที่รัก เป็นหมาป่าที่ดุร้ายและน่าเกรงขาม"
"..." พี่ไคยีหัวผมเบาๆแล้วยิ้มละมุนมาให้
เอร้ยยย อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม คยองซูคนนี้หวั่นไหว ><'
"ถึงตากลุ่มสุดท้ายแล้ว กลุ่มน้องลู่หาน" รุ่นพี่กวักมือเรียกพวกเราให้เดินไป
สรุปว่าคนหน้าหวานคนนั้นชื่อลู่หานสิน่ะ เป็นคนจีนแน่เลย ~
"เป็นกลุ่มสุดท้ายก็เสียเปรียบหน่อยนะ ตอนนี้เหลือคำใบ้แค่คำเดียวแล้ว คงจะยากน่าดูเพราะกลุ่มอื่นไม่มีใครเอาคำใบ้นี้เลย" โห รุ่นพี่พูดซะขนาดนี้ผมก็หมดกำลังใจแล้วล่ะครับ T^T
พวกเราเดินเข้ามาในป่าหลังมหาลัยโดยมีพี่เซฮุนนำและผมกับพี่ไคเดินรั้งท้ายแถวเช่นเคย
ผมไม่ค่อยสนใจจะหาเท่าไรนักหรอก ก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆ ในป่านี้ต่างจากที่ผมคิดเยอะเลย
อาจเป็นเพราะว่าเป็นตอนกลางวันมันเลยดูไม่น่ากลัว แถมต้นไม้ก็เหมือนถูกจัดเป็นระเบียบมาอย่างนี้ ไม่มีอะไรที่ดูน่ากลัวเลยสักนิด แต่ติดที่หญ้าขึ้นสูงแถมรกนิดหน่อยเท่านั้นเอง
"พวกนายสองคนจะชิวไปไหนหะ เรามาหาคำใบ้นะเห้ยไม่ได้มาเที่ยว"
พี่เซฮุนที่ดูจะจริงจังกับเกมเป็นพิเศษตะโกนแขวะพวกผมสองคน
"รู้แล้วโว้ย ก็กำลังหาอยู่นี่ไง --'" พี่ไคตะโกนกลับไป
จะว่าไปแล้วพวกเราสองคนก็เดินชิวอย่างที่พี่เซฮุนว่าน่ะแหละ
ทั้งสี่คนเดินนำเราไปไกลแล้ว แต่ผมกับพี่ไคยังยืนชมนกชมไม้อยู่เลย ไม่ได้การล่ะเดี๋ยวหลง ต้องรีบเดินตามไปๆ
ผมกำลังจะวิ่งไปหาพวกพี่ชานยอลแต่กลับเหยียบโดนเข้ากับสัตว์อะไรสักอย่างที่พื้น
"โอ้ยยย!"
"คยองซู" พี่ไคที่ได้ยินเสียงร้องผมก็วิ่งมาดูอาการทันที
"เป็นอะไรหรือเปล่า อะไรกัด"
"ไม่รู้ฮะ แต่มันปวดมากเลย" พี่ไคค่อยๆจับข้อเท้าผมขึ้นมาอย่างเบามือ
"รู้สึกจะเป็นแมงป่องนะ" หะะะ แมงป่องง TOT
"เดินไหวหรือเปล่า ขี่หลังพี่นะ เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลที่มหาลัย"
ฮืออออ เจ็บอะ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยโดนแมงป่องกัดเลยนะ มันจะเป็นอะไรมั้ย T^T
"คือว่า..ถ้าปล่อยไว้ ผมจะเป็นอะไรไหมฮะ" คำถามแสนซื่อ ,_, งื้อออ
"ไม่เป็นอะไรหรอก แต่คงต้องทนเจ็บแผลน่ะ นายทนไหวเหรอ"
"ผมไม่อยากเป็นภาระของกลุ่มง่า ._." ผมก้มหน้างุด พี่ไคหัวเราะเบาๆก่อนจะเชยคางผมขึ้นมา
"สำหรับคยองซูแล้ว ไม่มีใครหาว่าเป็นภาระหรอกครับ น่ารักขนาดนี้ ~ " พี่ไคโยกหัวผมไปมาเหมือนเด็ก ... ให้ตายเถอะ
ผมก็น่ารักกับพี่ได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับใครเลยนะ .////.
"งื้อออ >//<" ผมได้แต่หันห้นาหนี อ๊ากกก ก็มันเขินอะ
"หึหึ พี่ว่าคยองซูกลับดีกว่านะ เดี๋ยวจะทนเจ็บไม่ไหว"
"ขี่หลังพี่ละกัน" พี่ไคหันหลังให้ผม ผมเลยจำต้องกระโดดขึ้นขี่หลังพี่เขาจนได้
ระหว่างทางผมเห็นอะไรสีขาวๆห้อยอยู่บนต้นไม้
อ่า...นั่นมันใช่คำใบ้หรือเปล่านะ
"พี่ไคฮะ นั่นใช่คำใบ้หรือเปล่า ลองหยิบมาดูมั้ยฮะ"
ร่างสูงเดินไปยืนใต้ต้นไม้ต้นนั้นแล้วให้ผมเอื้อมมือขึ้นไปหยิบ มันอยู่สูงจริงๆ
นี่ถ้าผมไม่ได้ขี่หลังอยู่ก็คงไม่เห็นหรอก เคยจะเงยหน้าขึ้นไปสังเกตุล่ะจริงไหม
ผมคว้ากระดาษนั้นมาเปิดอ่าน ข้างในมันเขียนว่า 'wolf'
อืมมมม ยากจริงๆนั่นแหละ -___-'
ผมอยากเห็นหน้าไอคนคิดคำใบ้นี้ขึ้นมาเสียจริง มันจะมีหมาป่าให้พวกผมจับมาให้ไหมเล่า!
ถึงว่าล่ะ ไม่มีใครเอาคำใบ้นี่เลย ก็เล่นหลุดโลกซะขนาดนี้
"มันเขียนว่าอะไรอะคยองซู" พี่ไคเงยหน้าขึ้นมาถาม
"มันเขียนว่าwolfฮะ ในป่านี้มันไม่มีวูฟนะ T^T"
"ฮ่าๆๆ แล้วใครเขาจะเอาวูฟจริงๆมาเล่า! เราก็ต้องใช้ลูกเล่นสิ"
"หมายความว่าไงฮะ 0.o?" ผมทำตาเหลือกส่งไปให้ พี่ไคยิ้มน้อยๆก่อนจะยกจี้ที่คอตัวเองขึ้นมา
"นี่ไงล่ะวูฟ ^^"
อ่า จริงด้วยสินะ...
"เราได้ของแล้ว กลับกันเถอะ"
"^^"
--SF the wolf of love --
พวกเราสองคนเดินมาถึงในมหาลัยอย่างปลอดภัย ถ้าไม่นับแผลที่ข้อเท้าผมน่ะนะ T^T
ไคพาผมไปทำแผลที่ห้องพยาบาลเรียบร้อยหลังจากที่ตกลงกับรุ่นพี่เรื่องคำใบ้เสร็จ
สรุปคือ ความจริงรุ่นพี่จะใบ้คำว่า worm ที่แปลว่าหนอน แต่เขียนผิดเป็นwolf
-__-' ช่างน่าเตะจริงๆ เห้ออออ แต่ผลสุดท้ายรุ่นพี่ก็ชมผมกับพี่ไคใหญ่ เพราะว่าแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
สามารถหาตัวแทนของหมาป่าแทนตัวของมันจริงๆ เลยตัดสินว่าให้กลุ่มเราชนะไป
"ไอไคคคคค มึงทิ้งพวกกู!!!" พี่ชานยอลตะโกนโหวกเหวกโวยวายทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในมหาลัยได้
"อะไรใครทิ้งมึง พวกมึงแหละที่ทิ้งพวกกูสองคนก่อน"
"ทิ้งเชี่ยอะไร พวกกูอุตสาร์หยุดเดินรอให้มึงเดินตามมา สุดท้ายแม่งก็เดินหากันจ้าละหวั่น -3-"
"เอาเถอะๆ สุดท้ายกลุ่มเราก็ชนะนะเว้ยยย ดีใจหน่อยดิ XD"
"เฮ้! วู้ฮู้ววววว"
"คยองซู" อยู่ดีดีพี่เซฮุนก็ส่งซิกให้ผมทำอะไรบางอย่าง
อา...ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย ผมต้องเอาสร้อยวูฟจากพี่ไคมานี่นา
แต่ว่านะ มันเป็นของที่คนสำคัญให้เขามานี่ ผมทำไม่ได้หรอกนะ
เหมือนพี่ไคจะรู้ว่าผมจ้องสร้อยเขานานเกินไปจึงกระแอมไอเบาๆ
"เอ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจจะจ้องขนาดนั้นนะฮะ ><''"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"
"อะ พี่ให้เลยละกัน"
O_O
พี่ไคถอดสร้อยเส้นนั้นออกมาและสวมที่คอผมอย่างรวดเร็ว
"ต..แต่มันเป็นของสำคัญของพี่ไม่ใช่เหรอฮะ"
"ก็ใช่ไง พี่ถึงฝากไว้กับคยองซู พี่ไม่เคยให้สร้อยเส้นนี้กับใครเลยนะ"
"แล้วคนที่ให้พี่มาเขาไม่เสียใจแย่เหรอที่พี่ให้ผมแบบนี้ ._.//"
"หึหึ" พี่ไคยีหัวผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างสูงก้มหน้ามาจูบผมเบาๆที่ริมฝีปาก
O///O
"คนสำคัญคนนั้นน่ะแม่พี่เอง แม่พี่บอกให้พี่เก็บไว้จนกว่าจะเจอคนที่ใช่"
"..."
"ถึงตอนนี้พี่ก็เจอคนที่ใช่แล้วไง พี่ถึงให้เขา"
.////.
"แล้วคยองซูล่ะ ชอบพี่ไหม?" ถ..ถามอะไรแบบนี้ ><//
"ชอบฮะ ^//^"
"หื้ม ว่าไงนะ?"
"ช..ชอบฮะ!" ผมตอบเสียงดังกว่าเดิมจนเพื่อนๆได้ยิน
"ดีมาก ~ " ร่างสูงฉวยโอกาสหอมแก้มผม โอ้ยยย เขินง่าา >//<
"เห้ย เดี๋ยวๆ พวกนายสองคนลืมพวกฉันไปหรือเปล่าเนี่ย หวานไปละๆ" พี่ชานยอลท้วง
นี่ผมลืมไปเลยว่าตรงนี้มีคนอยู่เยอะแยะ อ๊ากกกก >0<''
"แล้วเรื่องที่ฉันบอกให้ทำล่ะคยองซูววว TOT" พี่เซฮุนเดินมาประท้วงบ้าง
"ทำ? ทำอะไร?" พี่ไคที่ยังไม่รู้เรื่องได้แต่ยืนงง
"ก็ฉันบอกให้คยองซูเอาจี้วูฟมึงมาอะดิ เห็นบอกว่าสำคัญนักหนา ห้ามแตะต้อง =^="
"มึงเลยใช้คยองซูเป็นเครื่องมือเนี่ยนะ?"
"ก็กูอยากแก้แค้นมึงเฉยๆอ่า -3- ก็เดือนที่แล้วมึงเอาของสำคัญกูไปอะ" พี่เซฮุนพองแก้ม
"ของอะไรมึง?"
"มึงเอาช่อเฟอเรโร่ที่น้องลู่หานให้กูไปกินหมดเลยอะ T^T"
"ถุ้ยยย กูคิดว่าของพี่แฟนคลับมึงให้มาเลยจิ๊กไปกินแค่ลูกเดียว แต่ที่เหลืออะ ไอยอลฟาดเรียบ"
( -0- )
"ว่าไงนะ! ไอเชี้ยยอลลลลลลล อ๊ากกกกก"
ผลสุดท้ายก็จบลงที่พี่เซฮุนไอเตะพี่ชานยอลทั่วมหาลัย
เรื่องราวความรักของผมก็มีแค่นี้แหละครับ ถึงแม้ว่ามันจะไม่หวานไม่สวยหรูอะไร
แต่มันก็เป็นรักครั้งแรกและรักครั้งสุดท้ายของผม....
ความคิดเห็น