27 มีนาคม 50 : ความหวัง อนาคต และรั้วสีชมพู

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฉันนับถอยหลังมาเป็นเวลานาน...

เริ่มขึ้นตั้งแต่วันที่ตัดสินใจจะสอบเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา..

และเมื่อสิ่งต่างๆดำเนินมาจนถึงวันนี้..ฉันก็กำลังนับถอยหลังเป็นวันสุดท้าย

อีกสามชั่วโมงต่อจากนี้ อนาคตของฉันและเพื่อนผู้ร่วมทางจะถูกตัดสิน...

เพื่อที่จะได้อยู่ในรั้วพระเกี้ยวสีชมพูอันสูงส่ง..หนทางที่ยากลำบากกำลังจะสิ้นสุดลงตรงปลายสนามฟุตบอลโรงเรียนเตรียมฯ

เนื้อเรื่อง

27 มีนาคม 50

เป็นวันที่สองที่เวลาเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า

เพราะกับคนที่รอคอยบางสิ่ง กระแสเวลาของเขาจะไหลเวียนอย่างแตกต่างจากผู้อื่นโดยสิ้นเชิง

นับตั้งแต่การสอบจบลงในวันที่ยี่สิบห้ามีนาคม  เวลาของฉันก็กลายเป็นเช่นนี้

ทั้งในสมองยังคิดวนเวียนอยู่กับสิ่งสองสิ่ง

สิ่งแรก...ฉันจะติดโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาเหมือนที่เคยวาดภาพไว้

สิ่งที่สอง...มันอาจจะตรงกันข้ามกับสิ่งแรกโดยสิ้นเชิง

ในตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะตัดสินอะไรสักอย่าง  ได้แต่จัดระบบคิดให้พร้อมที่จะเผชิญสิ่งที่จะเกิดขึ้น (ซึ่งฉันขอยอมรับว่ายังทำไม่ค่อยได้)

บอกตามตรง หวังไว้มากเหลือเกินว่าความฝันของฉันจะสำเร็จเป็นจริงขึ้นมา

หลายๆคนที่มีอุดมการณ์เดียวกันน่าจะเข้าใจเป็นอย่างดี

ทุกคนตั้งใจและพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้เข้าเรียนในโรงเรียนนี้

เพราะนี่เป็นโรงเรียนชื่อดังใช่ไหม..?  อาจมีบางคนถาม

สำหรับฉัน เตรียมอุดมศึกษาเป็นมากยิ่งกว่านั้น

เป็นโรงเรียนที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตของคนบางคนไปตลอดกาล

ฉันรู้สึกชื่นชมรุ่นพี่นักเรียนเตรียมอุดมศึกษาหลายๆคน ที่ปฏิบัติตัวได้สมกับเป็นลูกพระเกี้ยวอย่างมาก

คุณรู้ไหม ในวันที่ฉันไปยื่นใบสมัคร

ทั้งที่คนเยอะ  อากาศก็ร้อน

แต่พี่ๆเตรียมอุดมศึกษาที่มาช่วยงานคุณครูนั้นกลับดูแลน้องๆเป็นอย่างดี

พี่ยังอุตส่าห์หากระดาษ หาพัดมาพัดให้  ทั้งๆที่พี่เองก็ร้อนเหมือนกัน

มีพี่คนหนึ่งพูดขึ้น

“น้อง คนมันเยอะจริงๆ อดทนหน่อยนะน้อง  พี่ขอโทษนะ”

ฉันได้แต่งงว่าพี่ขอโทษพวกเราทำไม  ทั้งๆที่ไม่ใช่ความรับผิดชอบ หรือความผิดอะไรของพี่เลย

แต่เมื่อคิดลงให้ลึกกว่านั้น..

ฉันคิดว่าพี่คงไม่อยากให้น้องๆตำหนิระบบการทำงานของโรงเรียน

ไม่อยากให้รู้สึกไม่ดีกับนักเรียนเตรียมฯ...

และที่สำคัญที่สุด  ไม่อยากให้น้องๆที่มาสมัครรู้สึกไม่ดีกับโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา…

เพราะสำหรับพี่ๆโรงเรียนเตรียมฯหลายคน เกียรติของโรงเรียนเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

และนี่เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่านักเรียนโรงเรียนเตรียมฯมีระบบคิดที่ดีเพียงใด

....

มาพูดถึงเพื่อนๆผู้ร่วมอุดมการณ์ของฉัน

หากจะถามว่านักเรียนที่เตรียมสอบเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษามีสภาพเป็นเช่นไร

ฉันอาจจะตอบได้ว่าส่วนมากนอนไม่พอสักวันเลย

หลายคนลงเรียนพิเศษหลายที่  กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำมืด  แล้วยังต้องอ่านหนังสือต่ออีก

แต่บางคนก็ชอบที่จะอ่านหนังสือเอง  คงแล้วแต่วิธี

แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันสังเกตได้ในระหว่างที่เตรียมตัวสอบนั้นก็คือ ความเชื่อมั่นที่อาจถูกบั่นทอนลงไปเล็กน้อยจากการเรียนพิเศษ

ฉันไม่ได้หมายความว่าการเรียนพิเศษจะทำให้ความเชื่อมั่นในตนเองน้อยลง

แต่คือบรรยากาศในที่เรียนพิเศษต่างหาก

ก่อนที่จะมาเรียนพิเศษ ฉันค่อนข้างรู้สึกผ่อนคลาย อ่านหนังสือไปได้เรื่อยๆอย่างไม่กดดันอะไร

แต่เมื่อเข้าไปเรียนพิเศษ ถึงรู้ว่ายังมีคนเก่งกว่าเราอีกมาก

แล้วความคิดอย่างหนึ่งก็เตือนฉันว่า เราเป็นแค่เด็กต่างจังหวัด  จะไปสู้อะไรกับเด็กกรุงเทพได้

นี่แหละ ที่เรียกว่าความเชื่อมั่นน้อยลง

แต่มันไม่ร้ายแรงอะไร หากเรารู้จักจัดระบบคิดตนเอง

ยังดีที่ฉันจมอยู่กับความคิดที่ไร้ประโยชน์นั้นไม่นาน

เพราะหากลองคิดว่า ยิ่งมีคนเก่งกว่าเรามาก ยิ่งต้องพยายามให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า  อาจจะทำให้เราพิจารณาความพยายามของตนเองก็เป็นได้ (ซึ่งสำหรับฉัน มันทำให้ยิ่งพยายามมากขึ้นไปอีก นับว่าได้ผล)

ที่จริง คนอื่นก็กดดันพอๆกับเรานั่นแหละ

เพราะฉะนั้น ฉันคิดว่า แม้การเรียนพิเศษลดความเชื่อมั่นเราลงไปเล็กน้อย แต่หากมันทำให้เราพยายามขึ้นอีกก็ถือเป็นสิ่งดี

ตอนนี้เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงครึ่ง รายชื่อจะถูกประกาศแล้ว

คุณรู้ไหม ที่ฉันรีบมาเขียนบทความนี้ก่อน  เพราะว่าอย่างน้อย  เมื่อฉันกลับมาอ่านอีกทีในวันหนึ่ง ฉันอาจจะได้รู้ว่าความรู้สึกก่อนที่จะรู้ผลสอบเตรียมอุดมศึกษาเป็นอย่างไร

และอาจทำให้ระลึกขึ้นได้อีกครั้ง ถึงช่วงเวลาที่เคยพยายามที่สุดในชีวิต

รวมทั้งช่วงเวลาที่เคยไปพูดกับรูปตอนเด็กๆของตนเองว่า

“อยากเป็นนักเรียนเตรียมฯไหม?...

.....

ถ้าอยาก..ก็จงเป็นนักเรียนเตรียมอุดมศึกษา..”

แด่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ผู้ร่วมทางที่เคยพบกัน และผู้ที่คอยให้กำลังใจ

27 มีนาคม 2550  :  15:42