LOVE SICK : ชุลมุนหนุ่มกางเกงน้ำเงิน [YAOI]

ลำดับตอนที่ #83 : FINAL CHAOS - Our Love is SICK!

FINAL CHAOS - Our Love is SICK!
 

"เฮ้ยเชี่ย รีบหน่อย สายแล้วเนี่ย!"  ผมที่กำลังเร่งฝีเท้าเดินหันไปเร่งไอ้คนที่ตามมาข้างหลังยิก ๆ เห็นไอ้ตัวดีกำลังก้มผูกเชือกรองเท้าอยู่

"รีบไมวะ ซัมเมอร์นะมึง เฟี้ยมไม่สั่งวิดพื้นมึงหรอกถ้าสายอะ เฮ้ย ถนนว่างแล้ว ข้ามกัน!"

"แป๊บ! ป้า หมูปิ้งยี่สิบ"

"สัด!"  โอ๊ย! แล้วตบหัวกูทำไมเนี่ยยย ผมที่ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ หันขวับไปมองไอ้ปุณณ์ที่มายืนทำหน้าอำมหิตอยู่ข้างหลัง แบบนี้มันประทุษร้ายกันชัด ๆ!

"ก็เร่งกูแล้วเสือกแวะซื้อหมูปิ้งเองนะ"  ฮ่า ๆๆ แล้วจะทำไมวะ มึงผิดเองที่เชื่อกู ผมยักไหล่ไม่สนใจมันก่อนจะชี้นิ้วสั่งว่าอยากได้หมูไม้ไหนบ้าง เอาแบบที่ติดมันเยอะ ๆ ละกัน อ้วนดี ชอบบบ

"ก็มึงบอกซัมเมอร์ไม่ต้องรีบอะ กูเลยไม่รีบ ป้าเอาอันแบบนี้"

"ฝากไว้ก่อนนะมึงอะ ป้าอย่าหยิบหมูติดมันให้มันเยอะ อ้วนจะตายห่าอยู่แล้ว"

"อ้าวไอ้เชี่ยยย"  พูดแบบนี้ก็มีเฮดิวะครับ! ผมไม่ได้อ้วนขึ้นสักหน่อย แค่รู้สึกว่าเมื่อเช้าใส่กางเกงยีนยากกว่าเดิมแค่นั้นเอง สงสัยกางเกงจะหด ไหนแก๊สโซลีนบอกซักแล้วยืดไงวะ หลอกกูเปล่าเนี่ย!

ผมยื่นขาไปเตะไอ้ปุณณ์หนึ่งทีก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจนต้องเงยหน้ามอง

บนกันสาดร้านป้าขายหมูปิ้งมีนกตัวหนึ่งเกาะพลางร้องเสียงดังล้งเล้งอยู่ ผมขมวดคิ้วมองนกตัวนั้นที่ส่งเสียงโต้ตอบกับอะไรบางอย่าง เลยต้องกวาดสายตาหาต้นเสียงอีกตัว พบเป็นไอ้นกหน้าตาคล้ายกัน แต่โดนขังอยู่ในกรงข้าง ๆ เตาหมูปิ้งป้านี่เอง

"เฮ้ยป้า นี่นกป้าเหรอ"

"ป้าเพิ่งจับมาเมื่อกี้ พอดีวันนี้ลุงอยากกินแกงนก เลยว่าเดี๋ยวบ่าย ๆ จะทำให้ลุงกิน"  แอ่ะ แกงนกเนี่ยนะ คิดแล้วพะอืดพะอมแฮะ

ผมกรอกตาไปมาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดี แถมไอ้นกบนกันสาดตัวนั้นก็ดูจะตั้งความหวังกับผมไว้มากโข มันส่งเสียงร้องจิ๊บ ๆๆ ใส่ผมไม่หยุดราวกับจะขอร้องให้ช่วยหน่อย แต่เออน่ะ กูก็กำลังหาทางช่วยแฟนมึงอยู่นี่ไง  "จับมาไม่กลัวไข้หวัดนกเหรอป้า ไม่ไปซื้อในตลาดอะ ปลอดภัยกว่า"

"โอ๊ย ซื้อที่ไหนมันก็จับมาทั้งนั้นแหละไอ้หนู ป้าจับเองประหยัดกว่าเยอะ แล้วถ้ารู้วิธีทำก็ไม่ป่วยหรอก"  โห ป้าเสือกเก่งอีก เฮ้อ แล้วทีนี้กูจะเอาอะไรอ้างดีวะ

ผมเหล่มองนกตัวเดิมที่ยังคงร้องจิ๊บ ๆๆ บนกันสาด สลับกับมองหน้าปุณณ์ที่วางสายตามาทางผม และท่าทางจะรู้ว่าผมคิดอะไร

"ป้า ผมเอาด้วย สี่สิบเลย ขอแบบปิ้งใหม่ ๆ ร้อน ๆ หน่อยนะ"  แล้วผมก็รู้ด้วยว่าปุณณ์กำลังทำอะไร หึหึหึ ดีมาก ถ่วงเวลานาน ๆ เลย ผมที่สบโอกาสเหมาะแอบเขยิบไปข้าง ๆ ร้านป้าบริเวณที่กรงนกตั้งอยู่ ขณะไอ้ปุณณ์กำลังชี้หมูปิ้งไม้นู้นไม้นี้อย่างโคตรเรื่องมากจนถ้าผมเป็นป้าคงมีด่า แต่เป็นแบบนี้ก็ดี เพราะป้าจะได้ไม่มาสนใจผม ที่กำลังคิดมิดีมิร้ายกับนกป้า

"ไอ้หนูนี่รักสุขภาพดีแฮะ ติดมันก็ไม่เอา ไหม้นิดหน่อยก็ไม่ได้"  ป้าพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ผมกำลังหยุดคิดว่าป้าหลอกด่าไอ้ปุณณ์อยู่หรือไม่ ป้าก็พูดคำต่อไปออกมา  "รักสุขภาพแบบนี้ป้าชอบ ลูกสาวป้าน่ารักนะ สนใจมั้ยไอ้หนู"

"ไม่ได้ป้า นี่แฟนผม ผมหวง!"  ได้ยินดังนั้นผมจึงต้องรีบหันไปสวนกลับทันควัน ทำเอาทั้งป้าทั้งปุณณ์อึ้งไป แล้วจะอึ้งไรวะ กูพูดผิดตรงไหน แต่ก็ดี อึ้งแบบนี้ได้โอกาส ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเปิดกรงนกตัวนั้นอย่างว่องไว

"อ้าวไอ้หนู!"

"เมื่อกี้โน่พูดไรนะ!"

"อะนี่ป้า ค่าหมูปิ้งกับค่านก อย่าไปจับมันอีกนะ สงสารแฟนมัน! ปุณณ์ ถนนว่างแล้ว ข้ามกัน!"  ผมไม่สนใจคำพูดของสองคนนั้น ได้แต่รีบควักเงินวางหน้าเตาแล้วลากแขนให้ไอ้ปุณณ์ข้ามถนนไปด้วยกัน (ที่จะว่าไปก็ไม่ได้โล่งเท่าไหร่ แต่ถ้าขืนยืนต่อมีหวังซวยแหงแก๋)

"เมื่อกี้มึง..."

"กูทำไม! มองซ้ายมองขวาด้วยดิวะ รถจะชนมึงอยู่แล้ว!"  ผมตะโกนตอบพลางมองซ้ายขวากว่าจะพามันไปถึงหน้าประตูโรงเรียนได้เล่นเอาเหนื่อย เฮ้อ...รอดตาย

"!!!"  แต่รู้สึกตัวอีกทีปุณณ์ก็คว้าผมไปกอดไว้แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของมันซะแล้ว ผมแอบขำกับท่าทีดีใจเป็นเด็ก ๆ นั่น ก่อนเสียงนกหวีดจากยามจะเป่าไล่เราสองคนลั่นประตูโรงเรียน ก็คนรักกันมันผิดตรงไหนวะเนี่ย ฮ่า ๆ

"โหยพี่โน่ ประเจิดประเจ้อไปเปล่า หนีก่อนเร็ว! เดี๋ยวทางนี้ผมจัดเอง"  เสียงไอ้เป้อตะโกนดังมา (แล้วมาจากไหนวะ) ก่อนมันจะวิ่งพรวดเดียวไปขโมยกระบองจากกระเป๋าหลังยามแล้ววิ่งหนีไปทางลานจอดรถ จนยามคนเมื่อครู่เบนเข็มจากเดิมจะเดินมาเล่นงานพวกผม กลายเป็นหันไปตามล่าไอ้เป้อมือบอนแทน ฮ่า ๆๆ

เสียงนกหวีดพี่ยามดังลั่นประตูรั้วโรงเรียน แต่ไม่ดังเท่าเสียงร้องเหมือนจะขอบคุณจากนกสองตัวนั้น ที่บินเหนือหัวพวกเราคู่กันวนไปเวียนมาไม่ห่าง ภาพนั้นช่างสวยงามแต่ไม่มีภาพใดในโลกจะน่ามองกว่ารอยยิ้มของปุณณ์ตอนนี้อีกแล้ว

Our Love is SICK

ผมเชื่อว่ารักครั้งนี้จะอยู่กับเราตลอดไป =]

นกน้อยบินอยู่คู่กันร้องดีใจ ฟ้าเปิดเวลานี้เป็นใจ ขอจับมือเธอเอาไว้
พร้อมแล้วทุกอย่างคือเธอ เหนือเกินใคร พิสูจน์เวลาแล้วทันใด

ขอฝากใจเธอตรงนี้

และฉันกับเธอ จนถึงวันนี้ จะขอเปิดตัวว่ามีคู่รักคู่ใหม่
แต่งเติมให้โลกชื่นใจ

ว่าเรารักกัน มีทั้งคืนและวันที่ยิ่งใหญ่
จะนานเพียงใดจะรักกัน มีแค่เธอและฉันรับรู้ได้
ให้พรอันใดจากฟ้า จากฝันกว้างไกล
ไม่มีสุขใดเท่ารักกับเธอเรื่อยไป

- จบบริบูรณ์ -

Postscript : ก่อนอื่นต้องบอกว่า ภาพประกอบใน mv ส่งท้ายทุกภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับนิยายเรื่อง Love Sick เลย (นอกจากน้องเค้าใส่กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินเหมือนกัน) ทุกรูปเป็นรูปที่เราเซิร์จเจอแบบมั่ว ๆ และพยายามเลือกมาแต่รูปที่ดูแล้วน่ารัก ๆ เห็นหน้าน้อง ๆ ไม่ค่อยชัด (จะได้ไม่เสียหาย 555) ดูกันแบบเพลิน ๆ อย่าไปเอาจริงเอาจังจับผิดกันเลยนะคะ =]

และ... อิอิอิ ในที่สุดก็ได้เฉลยซักทีว่าจริง ๆ แล้ว LOVE SICK แปลว่าอะไร =]

ไข้ใจ

[N]love sickness,See also:heartbreak,heartsickness,Example:เขาคงพักรักษาไข้ใจอยู่ที่ทะเลสักอาทิตย์แล้วค่อยกลับมา,Thai definition:ความระทมใจเนื่องจากผิดหวังในความรัก

Definition of sick

sick

adjective

• great; "cool", "awesome".

Nine bedrooms. An indoor swimming pool. It wassick.

-- "Kid Cannabis",Rolling Stone, Mark Binelli, Oct 06 2005

More words meaning:good, okay, cool, awesome, fun

byKip Walker, Pittsburgh, PA, USA,Nov 03 1997(Edit definition)

นั่นหมายความว่า SICK มี 2 ความหมายนั่นเอง

ในศัพท์อย่างเป็นทางการ SICK แปลว่า ป่วย/ไข้ ดังนั้น LOVE SICK จึงแปลว่า ไข้ใจ/คนที่มีอาการทุกข์เพราะรัก (เหมือนกับน้องโน่น้องปุณณ์ในตอนแรก ๆ)

แต่ในศัพท์สแลง SICK แปลว่า ยอดเยี่ยม/ดี/เจ๋ง ดังนั้น Our Love is Sick ในตอนท้ายของเรื่องนี้จึงแปลว่า “รักของเรานั้นเจ๋งไปเลย!” (เหมือนน้องโน่น้องปุณณ์ในตอนนี้ไง!) =D

และในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จบลงจนได้! เย้~~~~ *จุดพลุ ปัง!* บอกตามตรงว่าก็ไม่ได้คิดว่าจะแต่งให้จบได้อีกครั้ง (เพราะเคยแต่งจบไปครั้งนึงแล้วมันหายไป 555) อเมซซิ่งมากที่ตัวเองอึดจนแต่งจบได้เป็นรอบที่ 2 แบบนี้ แต่ก็คงต้องยกความดีความชอบให้นักอ่านทุกคน ที่ไม่เคยทิ้งเราไปไหน จนทำให้เราทิ้งคนอ่านไม่ลง 555 ขอบคุณจากใจค่ะ m(__ __)m

สำคัญคือต้องขอขอบคุณนักเรียนโรงเรียนที่โดนพาดพิงทุกคนด้วยค่ะ *โค้งหัวชนพื้น* ขอบคุณที่ไม่เคยถือสาหาความเรา โดยเฉพาะเด็กคอนแวนต์ที่โดนหนักกว่าใครเพื่อน Y___Y เราก็ไม่ตั้งใจจะเขียนให้มันดูเลวร้ายขนาดนั้นนะ แต่ก็เพราะอะไรไม่รู้ที่พาไป เอาเป็นว่าในชีวิตจริงของเรา เพื่อนคอนแวนต์เราน่ารักทุกคน และไม่มีใครเลวร้ายอย่างในเรื่อง หวังว่าผู้อ่านจะแยกแยะเรื่องจริงกับนิยายออกเนอะ ^^

ส่วนเหล่าเด็กชายเจ้าของโรงเรียนที่ถูกพาดพิงตลอดเรื่อง เราก็ต้องขอขอบคุณมากเช่นกันค่ะสำหรับกำลังใจและความเข้าใจที่มีมาให้โดยตลอด เราพยายามอย่างยิ่งที่จะเขียนถึงโรงเรียนนี้ให้ดีที่สุด จริง ๆ แล้วถ้าไม่ได้คิดว่าการชอบเพศเดียวกันถือว่าเป็นเรื่องเลวร้ายอะไร... เราก็คิดว่าเราค่อนข้างให้เครดิตเด็กโรงเรียนนี้ดีในระดับหนึ่งเลยนะ อันนี้เกิดจากความประทับใจส่วนตัวกับเพื่อนที่จบมาจากโรงเรียนนี้แล้วเป็นสุภาพบุรุษทุกคนนั่นเอง (แต่มันก็มีแฟนเป็นผู้หญิงกันปกตินะ) ^^ หวังว่าคงไม่ถือสากันนะคะ (เชื่อว่าผู้อ่านแยกแยะระหว่างนิยายกับชีวิตจริงออกเช่นกัน เนอะ)

และสุดท้ายแล้วสำหรับนิยายเรื่อง LOVE SICK : ชุลมุนกางเกงน้ำเงิน หลังจากที่เราเขียนมาทั้งหมด 64 ตอน ในช่วงเวลาเกือบจะ 2 ปี (รึเปล่าวะ... ตกเลขง่ะ) นักอ่านก็อ่านแล้วเม้นบ้าง ไม่เม้นบ้าง แล้วแต่ความพอใจของแต่ละคนไป (555) เราก็ไม่เคยถือสา บังคับขอคอมเม้นจากใคร (เพราะของแบบนี้อยู่ที่ความสมัครใจอะเนอะ) แต่ไหน ๆ ก็มาถึงจุดสุดท้ายแล้ว เราขอบ้างได้ไหม *___*

ตอนสุดท้ายแล้วออกมาคอมเม้นกันเถอะค่ะ! ^_______^

ช่วงเวลาเกือบ 2 ปีที่อยู่เคียงข้างกันมา (หรือบางคนอาจจะน้อยกว่านั้น 55) นิยายจำนวน 64 ตอนที่นั่งอ่านกัน อยากรู้จังว่าคนอ่านอ่านแล้วรู้สึกอย่างไรกันบ้าง ชอบหรือไม่อย่างไร เราอยากอ่านคอมเม้นยาวยาวววววว (ยาวเหมือนนิยายที่เราเขียน 555) หรือถ้าไม่รู้จะคอมเม้นอะไรดีจะเล่าให้เราฟังก็ได้ว่าชอบอะไรในนิยายเรื่องนี้บ้าง และสิ่งไหนที่ควรปรับปรุง (นอกจากมาต่อช้านะ เพราะเรื่องนี้เรารู้ตัวแล้ว 5555 ส่วนเรื่องอื่นแนะนำมาได้เต็มที่เลยค่ะ เราอยากฟัง) เราอยากรู้ว่าทำไมคนอ่านถึงเลือกที่จะติดตามนิยายโคตรดองเรื่องนี้ (555) และคนอ่านชอบฉากไหนบ้าง ชอบตัวละครไหนบ้าง (ขอเดาว่าคะแนนตัวประกอบคงสูงลิ่วแน่นอน 55) หรือมีอะไรอย่างอื่นอยากบอกเรา หรือบอกน้อง ๆ ในเรื่องก็เขียนมาได้นะคะ ^____^ รับรองอ่านของทุกคนแน่นอน อย่าลืมเขียนคอมเม้นส่งท้ายให้เรากันหน่อยนะ ____

สุดท้ายนี้ ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา ^___^ แต่อย่างที่น้องโน่บอกเอาไว้ว่า เชื่อว่ารักครั้งนี้จะอยู่ตลอดไป เหมือนกับที่เห็ดเองก็เชื่อว่าความประทับใจที่ได้แต่งเรื่องนี้จะอยู่กับตัวเห็ดตลอดไปเช่นเดียวกัน หวังว่าคนอ่านทุกคนจะรู้สึกแบบเดียวกัน ขอบคุณมากค่ะ ที่รับเอานักเขียนโนเนมคนนี้เอาไว้ในพิจารณา และรับเอาน้อง ๆ ที่มีชีวิตโลดแล่นเพียงแค่บนจอคอมพิวเตอร์เหล่านี้ เอาไว้ในใจของทุกท่าน หวังว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ อาจจะจนเราเติบโต แก่เฒ่า แต่เมื่อพูดถึงชื่อ น้องโน่ และน้องปุณณ์ เราก็ยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะยังสามารถสร้างรอยยิ้มให้หวนกลับมานึกถึงวันเวลาที่เราเคยสนุกสนาน หัวเราะ ร้องไห้ ไปกับน้อง ๆ หัวเกรียนกางเกงน้ำเงิน ในที่แห่งนี้

ถ้าขอพรได้ 1 ข้อก็จะขอให้เพจนี้ไม่โดนไวรัสกิน หรือถูกลบ เว็บล่มไป เราจะได้แวะเวียนกลับมาดูอนุสรณ์แห่งความทรงจำได้เรื่อย ๆ (555) แล้วคงพบเจอกันใหม่สักวันค่ะ =]

อ่อ ส่วนสำหรับใครที่ไม่ต้องการให้น้องโน่น้องปุณณ์มีชีวิตอยู่แค่ในจอคอมพิวเตอร์ แต่อยากให้อยู่แบบเป็นเล่ม ๆ (555) ก็เปิดจองและโอนเงินแล้วนะคะ ดูรายละเอียดได้จากที่นี่เลยค่ะ ^____^

http://writer.dek-d.com/hedfuc/story/viewlongc.php?id=436675chapter=81

(แอบกระซิบว่าในเล่มมีตอนพิเศษแถมให้ด้วย 2 ตอน อิอิ)

ปล. อย่าลืมคอมเม้นส่งท้ายกันนะ! จะรออ่านคอมเม้นทุกคนเหมือนกับที่ทุกคนรออ่านนิยายเรา 55555 (ไซโคสุด)