คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : 59th CHAOS - End of Sorrow
59th CHAOS - End of Sorrow
"หมดเวลาแล้ว ใครมีอะไรจะถามอีกรึเปล่า ถ้าไม่มีก็อย่าลืมทำแบบฝึกหัดท้ายบทนะ แล้วก็นนทกร ไปเอาสมุดแบบฝึกหัดบนโต๊ะมิสมาแจกคืนเพื่อน ๆ ด้วย"
อ่า นี่เสียงมิสหรือเสียงสววรค์ครับเนี่ย! เพราะเสียงนี้ทำเอาผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันทีหลังจากต้องทนนั่งสัปหงก อุทิศหัวถูโต๊ะเรียนเป็นเวลายาวนานเกือบสองชั่วโมง
"ฮ้าววว" ว่าแล้วก็ขออ้าปากหาวดัง ๆ ประกาศให้โลกรู้สักหน่อยเถอะว่ากูง่วง ผมอ้าปากกว้างพลางยืดแขนบิดขี้เกียจให้กระดูกลั่นดังกร๊อบ ช่างสบายเสียนี่กระไร เฮ้อออ ใครล่ะจะรู้ว่าการพยายามถ่างตาเป็นเวลานาน ๆ นี่มันใช้พลังงานเยอะกว่าที่คิด แต่ระหว่างผมกำลังคิดว่าจะขอบิดขี้เกียจเป็นรอบที่สองอยู่นั้นเอง ดันเสือกถูกไอ้หวินใช้ปลายนิ้วสะกิดจากที่นั่งด้านหลังเสียก่อน
"โน่ ฝากให้โอม" อะไรอีกวะ ผมรับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ นั้นมาอย่างงง ๆ ก่อนจะยื่นให้โอมต่อ "อะ ไม่เลิกซักทีนะมึง" ก็จะไม่ให้บ่นได้ไงอะครับ เพราะไอ้เชี่ยพวกนี้แม่งเล่น MSN กระดาษกันมาตั้งแต่ต้นคาบ ซึ่งโคตรน่ารำคาญเลยในความคิดผม เนื่องจากพอจะหลับ ๆ ทีไร ไอ้หวินเป็นต้องสะกิดให้ส่งกระดาษบ้านี่หาไอ้โอมทู้กกกที (มันก็รับต่อ ๆ มาจากข้างหลังอีกทีเหมือนกันครับ) ทำเอากูละโคตรเบื่อ ไม่ได้หลับได้นอน
ไอ้โอมรับกระดาษไปจากมือผม แต่แทนที่มันจะเปิดอ่าน เสือกเอาไปขยำทิ้งซะอย่างนั้น เฮ้ย อะไรของมึงวะ ผมนั่งหน้าเหวอขณะไอ้เชี่ยโอมปากระดาษก้อนนั้นใส่หัวเกรียน ๆ ของไอ้เอ็มที่นั่งหัวเราะเอิ๊ก ๆ อยู่อีกฝั่งห้อง
"เลิกเรียนแล้วสัด! จะส่งมาเพื่อออ กูขี้เกียจอ่าน!" ฮ่า ๆๆ แต่เออว่ะ เป็นผมผมก็ด่า ได้ยินอย่างงั้นผมเลยนั่งผสมโรงขำกับคนอื่น ๆ ไปด้วย ขณะที่ไอ้เชี่ยเอ็มก็ขยำกระดาษสมุดปาใส่หัวไอ้โอมกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ จนห้องเรียนกลายเป็นสนามสงคราม(กระดาษ)ย่อม ๆ
และก็คงอีรุงตุงนังมากกว่านี้ ถ้าไอ้วิช ผู้ซึ่งเป็นเวรกวาดห้องประจำวัน ไม่ได้เดินมาใช้ด้ามไม้กวาดเคาะกบาลไอ้โอมก่อน "-วย! กูขี้เกียจกวาด มึงจัดการเลยนะ!" ก๊ากกก สมน้ำหน้าเหี้ย ๆ โดนเลยมึง ผมนั่งขำไอ้โอมที่ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ ก่อนจะโบ้ยไปทางไอ้เอ็มที่ยืนขำไกล ๆ ให้มารับผิดชอบร่วมกัน
"มาช่วยกูกวาดเลยนะสัด"
"ไม่ได้ว่ะ บังเอิญนัดแก้มไว้ ไปก่อนแล้วกันนะ อิอิ" แถมไม่พูดเปล่ายังรีบกวาดของลงเป้อย่างเร็วแล้วชิ่งหนีเลยอีกต่างหาก ก๊ากกก วันนี้มึงชั่วกว่าไอ้โอมว่ะเอ็ม ผมนั่งขำตาหยีโดยที่ไม่รู้เลยว่าความซวยจะวนกลับเข้ามาหาตัวเอง
"ไอ้เชี่ยเอ็มแม่งชั่ว ดีนะ ไอ้โน่ยังอยู่ หึหึหึ" อ้าว อ้าว อ้าววว ผมเริ่มขำค้าง พลางมองหน้าไอ้โอมที่มองผมอยู่แล้วด้วยนัยน์ตาโคตรไม่น่าไว้วางใจ
แถมพอรู้สึกตัวอีกที เพื่อนในห้องเสือกเผ่นออกไปหมดแล้วอีก! อ้าวเฮ้ย หนีกันหมดเลยเว้ย!!!
"เหี้ยยย เกี่ยวไรกะกูเนี่ยยย" แม่งงง ไอ้ห่า เวรกูก็ไม่ใช่ ทำห้องสกปรกก็ไม่ได้ทำ แต่เสือกต้องมารับกรรมเฉย -_- ผมเกาหัวตัวเองเซ็ง ๆ ก่อนจะยอมรับไม้กวาดจากมือไอ้โอมมาช่วยกวาด เชี่ยแม่ง จำไว้
เราสองคนแยกกันกวาดห้องคนละมุมได้สักพัก เสียงเพลงจากมือถือไอ้โอมก็ดัง ตอนแรกผมนึกว่ามีคนโทรเข้า แต่ไม่ใช่เพลงอกหักเพราะรักแป๋วว่ะ แถมยังดังตั้งแต่เริ่มเพลงจนจะจบเพลงอยู่แล้วไม่เสือกเงียบสักที เลยต้องหันไปมองหน่อยว่าเสียงเหี้ยไร ถึงได้เห็นหน้าเจ้าของโทรศัพท์กำลังยืนฉีกยิ้มอยู่ อ่อ มันตั้งใจเปิดเพลงในเครื่องให้ผมฟังครับ สงสัยจะอยากสร้างความสุนทรีเอาใจกูละสิ หึหึ ดีมากที่ยังสำนึกในบุญคุณ หึหึหึ ผมโยกหัวตามจังหวะเพลง คิดถึงฉันหรือเปล่า ของ Cocktail ที่ไอ้โอมกำลังเปิดอยู่อย่างสำราญใจ
"อารมณ์ดีนะมึง เมื่อเช้าละเห็นหงุดหงิด" แต่ไอ้เหี้ยนี่จะสื่อไรวะ ผมหันไปมองเชี่ยโอมที่แม่งทำเป็นเดินกวาดห้องหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
"ไรของมึง"
"หึหึหึ" แล้วจะหัวเราะทำเชี่ยไร! ผมเริ่มหยุดกวาดห้องแล้วเปลี่ยนมาเป็นเท้าเอวมองไอ้ตัวดี ที่มันเอาแต่หัวเราะเสียงเจ้าเล่ห์ไม่ยอมหยุด
เชี่ยโอมยักคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะยอมเฉลย "พอได้ยินคำว่า รัก ละอารมณ์ดีเลยนะ ไอ้นภัทรรร" อ้าวไอ้เชี่ย ล้อกูว่ะ! ผมปั้นหน้าเหวี่ยงใส่มันทันที
"ตลก! ว่างมากก็กวาดห้องไปสัด" มัวแต่พล่ามอยู่ได้ ผมด่ามันพลางกวาดห้องต่อทำทีเป็นไม่สนใจ แต่ไอ้ห่านี่ยังหอนไม่ยอมหยุด
"มึงหึงเป็นด้วยเหรอว้าาา กูเซอร์ไพรส์ว่ะ" แล้วมึงจะเอาอะไรกับกูนักหนาเนี่ย ผมเริ่มเปลี่ยนจากกวาดห้องเป็นมองค้อนมัน แต่แม่งยังจะพล่ามต่อ ทั้งที่มือกวาดห้องไปด้วย
"กูว่าเชี่ยปุณณ์แม่ง ถ้าแดกมึงได้มันคงแดกเข้าไปแล้วอะ ทั้งรักทั้งหลงมึงซะขนาดนั้น ไม่นอกใจมึงหรอก รับรอง" แล้ว อื้อหือออ มึงโดนจ้างมาพูดเท่าไหร่วะเนี่ย ผมมองหน้าไอ้โอมแบบงง ๆ แต่เห็นมันเปลี่ยนโหมด ทำเป็นตั้งใจกวาดห้องต่อเลยไม่อยากพูดอะไรอีก
เราสองคนกวาดห้องเงียบ ๆ โดยปล่อยให้เสียงเพลงจากโทรศัพท์เครื่องเล็กขับกล่อมอารมณ์พักใหญ่ ขณะที่ผมเริ่มครุ่นคิดเกี่ยวกับบางอย่าง
จนพบว่ายิ่งทบทวนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิดมหันต์ที่ไม่ไว้ใจปุณณ์เท่านั้น ทั้งที่ที่ผ่านมาปุณณ์จริงใจและแสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อตัวผมอย่างหมดเปลือก กระทั่งไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่รับรู้ได้ถึงความรักของปุณณ์
แต่ผมก็ยังสามารถคิดว่าปุณณ์จะปันใจให้คนอื่นได้
ผมนี่มันแย่จริง ๆ
เฮ้อ ลมหายใจแผ่วของผมถูกถอนออกอย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีกว่านี้ เป็นเวลาพร้อมกันกับเสียงเพลง เชื่อในตัวฉัน ของ Jetset'er ดังจากมือถือไอ้โอมแว่วมาตามลม ราวกับยิ่งตอกย้ำให้ผมนึกออกว่าปุณณ์เคยเชื่อผมยังไง
ผมก็ควรจะให้เกียรติด้วยการเชื่อใจปุณณ์เช่นกัน
"เฮ้ย กูไปก่อนนะ" คิดได้ดังนั้นปากก็โพล่งขึ้นมาทันที ทำเอาไอ้โอมที่ช้อนขยะอยู่หน้าเหวอ
"ไปไหน ลบกระดานก่อนเด้!"
"ลบเองเด่ะ กูช่วยแค่นี้แหละ ไปละ!" แต่ผมยังยืนยันเจตนารมณ์เดิมหนักแน่นแถมฉวยกระเป๋ามาถือแล้วอีกต่างหาก ซึ่งแค่มองตาไอ้โอมก็คงรู้ว่าผมจะไปไหน และไปหาใคร
"เออห่า วันนี้มีซ้อมที่ชมรมนะ รีบเข้าไปด้วยอะ"
"เออ ไม่ลืม เดี๋ยวไปแน่ เจอกันที่ห้องชมรมนะ" ผมรับปากโอมพลางโบกมือลามัน ก่อนจะรีบออกจากห้องเรียนเพื่อลงไปหาใครบางคนในห้องสภาฯ ชั้นล่าง
แต่ห้องสภาฯ เสือกถูกล็อกสนิท ปิดตาย ทั้งที่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว และปกติจะมีคนยั้วเยี้ยเต็มห้องแท้ ๆ แล้วแม่งหายไปไหนกันวะ ผมเกาหัวพลางใช้ความคิด ซึ่งในวันแบบนี้ก็คงเป็นสาเหตุอื่นไปไม่ได้ นอกจาก...
ห้องประชุมชั้น 9
ผมบอกตัวเองอย่างนั้นขณะเดินกลับไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นต่อไปยังชั้น 9 สถานที่จัดงานแข่งขันตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์รอบชิงชนะเลิศระดับประเทศที่โรงเรียนผมเป็นเจ้าภาพ แต่เพราะความปวดท้องเบา จึงทำให้ต้องแวะที่ชั้น 7 เพื่อเข้าห้องน้ำสักหน่อย เนื่องจากเกรงว่าห้องน้ำชั้น 9 และ 8 จะมีคนใช้บริการเยอะชัวร์ ๆ
แล้วก็เป็นดังคาดครับ เพราะตอนนี้ชั้น 7 โล่งร้างผู้คนไปหมด เป็นสัญญาณว่าห้องน้ำก็คงไม่มีใครแน่ ฮ้า ผมเดินฮัมเพลงเบา ๆ อย่างสบายใจขณะลากขามุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ และก็คงได้ปลดทุกข์เรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่มีภาพหนึ่งเตะตาผมอย่างจังเสียก่อน
ภาพของปุณณ์และแพมยืนกอดกันกลม โดยที่ฝ่ามือปุณณ์ข้างหนึ่งลูบผมแพมอย่างแผ่วเบา เช่นเดียวกับที่เคยทำให้ผม ทุกอย่างชัดเจนอยู่ตรงหน้า ยัดเยียดให้ผมมองภาพนั้นพร้อม ๆ กับที่รู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้น สัมผัสเดียวกันกับที่ผมเคยได้รับและอบอุ่นใจ แต่ในวันนี้กลับกลายเป็นสัมผัสนั้น ที่ย้อนมาทำร้ายผมเสียเอง ให้รู้สึกเจ็บในอกได้ขนาดนี้
สีหน้าตกใจของปุณณ์เป็นสิ่งที่ผมเห็นเพียงแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันหลังให้ทั้งคู่และซอยขาลงบันไดอย่างว่องไว ผมได้ยินเสียงคุ้นเคยร้องเรียกชื่อผม แต่ยิ่งผมคุ้นเคยกับเสียงนั้นมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น เช่นเดียวกับสัมผัสนั้นที่ผมเคยรักมันมากเท่าไหร่ วันนี้มันก็ทำให้ผมเจ็บปวดได้มากเท่ากัน
สองขาผมสั่งให้ตัวเองวิ่งมาเรื่อยจนถึงห้องชมรม โดยไม่มีวี่แววของปุณณ์ติดตามมาแต่อย่างใด
ผมรู้สึกราวกับปุณณ์ที่เคยรู้จัก ได้ปลิวหายไปแล้ว
***
"เฮ้ยไอ้ม่ำ! เป็นห่าไรเนี่ย ตัวเท่าควายมีแรงเป่าแค่นี้เหรอวะ! ออกไปวิ่งรอบสนามเลยนะมึง ไม่ครบสามรอบไม่ต้องเสือกกลับมาอะ!" เสียงไอ้โอมโวยรุ่นน้องลั่นจนห้องชมรมเงียบไปพักหนึ่ง เนื่องจากไม่บ่อยนักที่มันจะของขึ้นแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เป็น ก็มักมีผมเป็นหน่วยกำลังเสริมอาสาคอยปลอบใจน้อง ๆ ที่โดนแจ็กพอตเสมอ
เพียงแต่วันนี้ ผมไม่มีแรงเหลือพอจะช่วยพยุงความรู้สึกใครแล้วจริง ๆ
"ม่ำร้องไห้แล้วอะพี่โน่" น็อตเตือนผมเบา ๆ พลางกระทุ้งศอกเป็นเชิงให้หันไปดู จึงได้เห็นไอ้น้องม่ำเดินเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ออกจากห้องชมรมไป ขณะที่โอมสั่งให้เครื่องเป่าคนอื่น ๆ ซ้อมต่อ
"อือ กูก็อยากจะร้องเหมือนกัน" ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ ขณะช่วยจัดระเบียบนิ้วน็อตบนสายเชลโลเส้นหนึ่งไปด้วย "เฮ้ยเป็นไรพี่!" แต่ไอ้ห่านี่เสือกได้ยินว่ะ
เมื่อรู้ตัวเช่นนั้นผมจึงต้องรีบส่งยิ้มกลบเกลื่อน "อ๋อ เปล่า จะร้องไห้เพราะมึงสอนยากนั่นแหละ หึหึ กูบอกให้เอานิ้วไว้ตรงนี้ไง เดี๋ยวสั่งวิ่งรอบสนามอีกคนเลย หึหึหึ"
"โหย อย่าโหดดิพี่ ผมเพิ่งหัดไม่กี่วันเองนะ" ด้วยคำนั้นทำเอาไอ้น็อตบ่นอุบ ก่อนจะหันไปแว้งไอ้เป้อ โทษฐานซ้อมดรัมกวนสมาธิมัน ซึ่งโคตรไร้สาระเลย เพราะตอนนี้ห้องชมรมมีแต่เสียงเครื่องดนตรีดีดสีตีเป่า ดังสวนกันมั่วไปหมด ฟังไม่ได้ศัพท์สักนิดเพราะสมาชิกห้องเล่นอยู่กันแบบเต็มอัตรา
ผมขำไอ้เด็กสองคนที่เถียงกันไม่หยุดจนแทบเกิดเป็นสงครามคันชักกับไม้ดรัม ทำเอาคนอื่น ๆ ในห้องพลอยหัวเราะไปด้วย จนบรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนชักจะผ่อนคลายลง แถมไอ้น้องน็อตที่มานั่งหน้าบื้อให้ผมสอนเชลโลอยู่นี่ก็หัวทึบซะจนอดขำแม่งไม่ได้ (เก่งทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้เหรอมึง) แต่ถึงปากผมจะกำลังหัวเราะ หรือใบหน้าผมจะเปื้อนรอยยิ้มอยู่ ภายในใจกลับมีแค่ความรู้สึกที่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
ในเมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็เฝ้าแต่มองประตูห้องชมรม หวังให้ใครสักคนเดินเข้ามา
แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่สมหวัง
ผมน่าจะรู้ว่าสักวัน เราสองคนก็ต้องจบลงแบบนี้
...
"จะสองทุ่มแล้ว เลิกซ้อมก่อนปะ" เสียงไอ้ฟิล์มถามผมระหว่างกำลังต่อโน้ตห้องสุดท้ายให้ไอ้น็อตอยู่ ทำเอาผมต้องลุกลี้ลุกลนดูนาฬิกาตาม แล้วก็พบว่าจริงอย่างมันพูด "เออ ๆๆ ปิดห้อง โทษทีว่ะ กูลืมดูนาฬิกา" ผมตอบฟิล์มกลับไปอย่างนั้น ก่อนเสียงดัง ๆ ของมันจะตะโกนส่งคำสั่งเป็นทอด ๆ ไป "เลิกซ้อม! เก็บของ! ไสหัวกลับบ้านซะ!!!" นั่น...แล้วดูมัน -_- จะบอกดี ๆ ก็ไม่ได้เนอะไอ้ห่า
ผมส่ายหัวขำ ๆ พลางช่วยน็อตเก็บขาตั้งโน้ตเพลง รวมถึงเอาเชลโลลงกล่อง ขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มทยอยเก็บเครื่องไม้เครื่องมือของตัวเองเช่นกัน ผมช่วยเก็บของในห้องชมรมพลางโบกมือลาน้อง ๆ ที่เริ่มทยอยกลับบ้านกันเป็นระยะ จนเหลือแค่พวกเราม.5 ที่ยังคงเคลียร์ของในห้องชมรมอยู่
"แค่นี้ก็พอแล้วมั้งโน่ ไอ้นี่ไม่ต้องเก็บหรอก เดี๋ยวตอนเช้าให้ง่อยมาพิมพ์" อาร์ทบอกผมพลางชี้ไปที่ปึ้งเอกสารกองใหญ่ที่ต้องคีย์ลงคอมพิวเตอร์ ซึ่งเออ ไม่ต้องเก็บก็ดีเหมือนกัน เสียเวลาแยกงานสุด ๆ ผมพยักหน้ารับคำแนะนำนั้น ก่อนจะสำรวจห้องแล้วเดินไปเอากระเป๋ามา
"ไม่ลืมไรแล้วนะมึง กูปิดไฟนะ" ผมร้องบอกพวกที่ยืนใส่รองเท้าอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงพวกมันขานรับอื้ออึง ไม่มีใครทักท้วงอะไรจึงปิดไฟแล้วออกมาใส่รองเท้าบ้างทันที
แต่สิ่งที่รออยู่หน้าห้องชมรมคือ...
"ปุณณ์..." ผมอุทานชื่อคนที่ยืนตรงหน้าเพราะความตกใจในแว่บแรก แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ความรู้สึกเมื่อตอนเย็นก็ประเดประดังกลับมาหาผมอีกครั้ง
"อ้าวปุณณ์ รอโน่เหรอวะ ทำไมไม่เข้าไปอะ ยุงเยอะจะตายห่า" เสียงฟิล์มร้องถามเลขาสภาฯ ที่เพียงคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากตอบ "เปลี่ยนบรรยากาศน่ะ โน่ กลับด้วยกันนะ" แต่มันเอาอะไรคิด ว่าผมจะอยากกลับบ้านกับมัน
"โอม วันนี้เดี๋ยวกูแวะบ้านมึงนะ" ผมไม่ตอบคำชวนนั้น แต่หันไปพูดกับโอมแทน ทำเอาไอ้โอมหน้าเหวอ แต่สายตาผมคงให้คำตอบอะไรได้หลายอย่าง
โอมหยุดมองหน้าผมสลับกับปุณณ์ ก่อนจะถอนหายใจยาว "เรื่องพวกมึงกูไม่อยากยุ่ง ไปคุยกันเองไป แล้วถ้าไม่ไหวจริง ๆ ค่อยมาหากู" เพราะโอมเป็นคนที่รู้เสมอว่าผมคิดอะไร และกำลังจะทำอะไร รวมถึงครั้งนี้มันก็ยังรู้เช่นกันว่าผมกำลังจะหนี แต่สาเหตุที่หนีเป็นเพราะตัวผมเองยังไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับปุณณ์ดี ในเมื่อแค่เห็นหน้าปุณณ์ตอนนี้ ร่างกายก็รู้สึกอ่อนล้าไปหมด ผมอาจจะเคยรอให้ปุณณ์เข้ามาอธิบายเรื่องทั้งหมด แต่พอเวลานี้มาถึง ผมกลับไม่พร้อมที่จะฟังอะไรเลย
ฝ่ามือโอมบีบไหล่ผมแน่นเหมือนต้องการส่งผ่านกำลังใจ พร้อมรอยยิ้มที่มันมีให้แว่บหนึ่งก่อนจะเดินไปพร้อมกับพวกฟิล์ม ปล่อยให้ผมยืนนิ่งอยู่กับคนที่ทำร้ายผมเพียงลำพัง
"ไปหาอะไรกินกันมั้ย" แล้วคำนี้เหรอที่มันควรพูดออกมาในเวลาแบบนี้ ผมหันไปมองใบหน้าเดิม ๆ นั้นด้วยความไม่อยากเชื่อหู ว่าคนที่เพิ่งทำร้ายจิตใจกันเมื่อตอนเย็นจะกล้าชวนผมไปกินข้าวราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"กูจะกลับบ้าน วันนี้กูเพลีย" เป็นอย่างนั้นผมจึงตอบปัดอย่างไม่ลังเล พร้อมก้าวขาหมายจะกลับบ้านอย่างที่พูด หากแต่ฝ่ามือแกร่งรีบฉวยแขนผมไว้ได้ก่อน
"โน่ อย่าบอกนะว่าซีเรียสเรื่องเมื่อเย็นจริง ๆ" แถมน้ำเสียงที่ถามออกมายังฟังดูเหมือนไม่อยากเชื่ออีกต่างหาก อ๋อ หมายความว่าที่กูรู้สึกอยู่นี่มันแปลกมากใช่รึเปล่า ที่กูเสียใจนี่มันประหลาดมากใช่มั้ย
ผมหันไปตอบมันชัดเจนทันที "กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงใช้ส่วนไหนของสมองคิดถึงถามมาได้ แต่ตอนนี้กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึง กูจะกลับบ้านนอน" และผมพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น ผมฉวยโอกาสตอนมันเผลอดึงข้อมือตัวเองออกจากฝ่ามือนั้น ก่อนจะเดินลิ่ว ๆ มุ่งสู่ประตูรั้วโรงเรียน
แต่อีกคนยังตามมาไม่หยุด "เฮ้ย ไปกันใหญ่แล้วโน่ คุยกันก่อนดิ" แถมเสียงทุ้มนั้นไม่เรียกเปล่ายังยื้อผมให้หยุดเดินอีก เรากระชากกันไปมาจนยามหน้าโรงเรียนมองด้วยสายตาแปลก ๆ
"คุยอะไร วันนี้กูเหนื่อยมาก มึงจะเอาไงค่อยบอกกูพรุ่งนี้แล้วกัน" ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก และไม่ใช่การพูดหาเรื่อง คำพูดของผมจริงจังจนปุณณ์ต้องนิ่งไป ชั่วขณะหนึ่งที่คิดว่าอีกฝ่ายคงยอมแพ้แน่แล้ว แต่ปุณณ์กลับฉุดเอาผมไปนั่งตรงฟุตพาทบริเวณทางออกโรงเรียนอย่างไม่ลดละ
"ไม่เอา มึงจะกลับไปทั้งแบบนี้ได้ไง มึงเข้าใจผิดอะไรเนี่ย"
"..." แต่ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมที่ต้องตอบ
"เฮ้ย เรื่องแพมไม่มีอะไรเลยจริง ๆ นะ มึงเป็นไรวะ กูไม่คิดว่ามึงจะติดใจขนาดนี้" เฮอะ...ผมแค่นหัวเราะอย่างไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน
"เฮ้ยโน่ เอาดี ๆ คิดมากเรื่องแพมจริงเหรอวะ" จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งจนปุณณ์คงรู้ว่าผมไม่อยู่ในอารมณ์จะเสวนาด้วยแน่ ๆ มันจึงย่อลงนั่งตรงหน้าผม แล้วใช้สายตาคมมองตรงมาราวกับจะเค้นคำตอบ
"ฟังดี ๆ เลยนะ กูกับแพมไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิด และสุดท้าย กูรักมึง หัดจำซะบ้าง" มันพูดย้ำทีละประโยคก่อนจะปิดท้ายด้วยการบ้องหัวผมจนหน้าทิ่ม แม่งเอ๊ย นี่มึงคิดจะง้อกูจริงเหรอวะ! ไอ้ควาย ผมเงยหน้ามาเงื้อมือหมายจะบ้องมันกลับ และก็คงเกิดสงครามเก้าทัพไปแล้ว ถ้าเสียงหวาน ๆ ซึ่งผมไม่คุ้นนัก ไม่ได้ดังขึ้นจากทางด้านหลังเสียก่อน
"ปุณณ์! ยังไม่กลับอีกเหรอ"
"อ้าวแพม" หึหึ ไงล่ะ เป็นไงล่ะมึง ผมเหล่มองเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกซึ่งทำหน้าเสียไปแล้ว แต่ยังไม่วายรีบคว้ามือผมไปจับแน่นเพราะรู้ว่าผมกำลังจะลุกหนีมัน
"ยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียงแพมถามซ้ำพลางส่งยิ้มเลยมาถึงผม จนต้องแค่นยิ้มกลับไปอย่างเสียไม่ได้
"ยัง แพมล่ะ ไหนออกไปตั้งนานแล้ว กลับมาทำไมอีก"
"อ๋อ ไปกินข้าวแถว ๆ นี้มาน่ะ กินเสร็จแล้วเดินผ่านเห็นปุณณ์ยังอยู่ในโรงเรียนเลยแวะมาขอบใจเรื่องเมื่อเย็น" เจ้าของเสียงหวานนั้นตอบพร้อมรอยยิ้มเก๋ แต่ทำเอาผมถอนหายใจแรง ในขณะที่ปุณณ์เริ่มกระชับมือผมแน่นขึ้น
"อืม แล้ว...โอเคแล้วนะ"
"อื้อ โอเคแล้ว..." ผมสังเกตว่านัยน์ตาแพมดูหมองลงไปนิดหน่อย ก่อนเธอจะคลี่ยิ้มแล้วหันไปตะโกนเรียกเพื่อนที่ยืนรอบริเวณหน้าโรงเรียนให้เข้ามา "ไมค์ เข้ามาดิ! นี่ไงปุณณ์!" หือ ใครวะ ผมเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นผู้ชายเจ้าของชื่อ ไมค์ ที่แพมเรียก ค่อย ๆ เดินเข้ามาสมทบกับพวกเราอีกคนหนึ่ง
"อ๋อ หวัดดีครับปุณณ์ แพมเล่าให้ฟังหมดแล้ว ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลแฟนผมให้" อ...เอ๋? อะไรวะ ถึงตรงนี้ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ว่าเชี่ยปุณณ์มันยิ้มแบบสะใจชอบกล
"อือ ไม่เป็นไรหรอก" มันตอบคนที่ชื่อไมค์ก่อนจะหันมายิ้มยียวนผมหนึ่งที "กลับบ้านดี ๆ นะ แพม ปีหน้าเอาใหม่ละ สู้ ๆ"
"จ้า ปุณณ์กับโน่ก็กลับบ้านดี ๆ นะ" เสียงใสนั้นบอกลาเราทั้งคู่ก่อนจะโบกมือว่อนแล้วพากันเดินจากไป ทิ้งให้ผมอยู่กับปุณณ์ต่อเพียงลำพัง
"หึหึ ไอ้ขี้หึง หึหึหึ" อ...อะไรนะ! ไอ้เชี่ย ใครหึงมึงวะ!
ผมเหลือกตาใส่มันอย่างไม่ยอมแพ้ "ก็เป็นมึงจะคิดไง ถ้าเห็นงั้นอะ!"
"เป็นกูจะลากมึงออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนั้น หึหึหึ" ไหมล่ะ! มันน่ะร้ายกว่าผมอีก ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ปนเซ็งที่ตัวเองคิดมากไป
ปุณณ์ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเขยิบมานั่งข้างผมพร้อมตบไหล่เบา ๆ "แพมเค้าตกรอบสุดท้าย เสียใจมากเลยว่ะ กูเลยช่วยปลอบ แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริง ๆ นะ มันไม่ใช่ความรู้สึกเดียวกับเวลาที่กูกอดมึงเลย มึงเชื่อกูใช่เปล่า"
"อือ" ผมตอบคำอธิบายยืดยาวนั้นเพียงสั้น ๆ เพราะในหัวกำลังครุ่นคิดไม่ยอมหยุด ว่าวันนี้เป็นอะไร ถึงได้บุ่มบ่ามขนาดนั้น
"แต่โน่ไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่ครับ มีอะไรในใจรึเปล่า ทำไมคิดมากจัง" คำถามของปุณณ์ช่างตรงประเด็น เพราะเป็นคำถามเดียวกับที่ผมกำลังถามตัวเองพอดี
ผมเป็นอะไร
ระหว่างเราสองคนปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอยู่พักหนึ่ง จนเหลือเพียงเสียงรถยนต์จากด้านนอกที่แล่นผ่านไปมาเท่านั้น จนเข็มนาฬิกาเดินไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ปุณณ์จึงถอนหายใจเสียงยาว
ฝ่ามืออุ่นนั้นเลื่อนมากุมมือผมไว้แผ่วเบา "กูก็ไม่รู้นะว่ามึงเป็นอะไร แต่ความรู้สึกกูไม่เคยเปลี่ยนหรือลดลงเลย กูอยากให้มึงมั่นใจในตัวกูมากกว่านี้ ได้รึเปล่า"
ซึ่งผมก็อยากเป็นแบบนั้น แต่... "ไม่รู้ดิ ช่วงนี้กู...แปลก ๆ"
"แปลกยังไงครับ"
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่งก่อนจะพูดต่อ "กูรู้สึกเหมือน...ชีวิตมึงคงดีกว่านี้ ถ้าคนที่อยู่ข้างมึงไม่ใช่กู ไม่รู้ดิ"
แต่ด้วยคำตอบนี้ทำเอาเสียงที่เคยอ่อนโยนของปุณณ์ดูแข็งขึ้นมาทันใด "ทำไมโน่คิดอย่างนั้นอะ"
ทั้งที่ผมไม่มีเจตนาจะทำให้มันโมโหเลยแม้แต่น้อย "ก็มึงจะไม่ให้กูคิดได้ไง ในเมื่อทุกวันนี้มึงมีปัญหากับที่บ้านก็เพราะกู จนกูคิดเลยไปว่า ถ้ามึง...ถ้ามึงได้คบกับเด็กผู้หญิงดี ๆ น่ารัก ๆ เรียนโรงเรียนดี ๆ เก่ง ๆ อย่างแพม ชีวิตมึงก็คงง่ายกว่านี้ มึงก็คงกล้าบอกที่บ้านอย่างเต็มปากเต็มคำว่ามึงกำลังคบใคร แล้วทุกอย่างก็คงดีกว่านี้ ไม่รู้ดิ...แต่เพราะเป็นกู มึงก็เลย..." ผมพ่นความรู้สึกลึก ๆ ในใจที่เคยเก็บไว้กับตัวเองออกมา แต่ไม่สามารถพูดต่อจนจบได้ เพราะทั้งหมดนี้มันอาจจะมากเกินไป จนทำให้ปุณณ์เงียบ
ใบหน้าคมคายนั้นวางสายตาที่ใบหน้าผมนิ่ง ก่อนริมฝีปากเรียวจะคลี่ยิ้มบาง ๆ "เพราะแบบนี้ใช่มั้ย ถึงทำให้โน่ไม่สบายใจ"
"อ...อืม" ผมขานรับคำถามมันแบบงง ๆ ขณะที่ปุณณ์ฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นยืนพร้อมมัน
"ถ้าอย่างนั้นไปทำให้โน่สบายใจกันเถอะ" ห...หา? อะไรนะ! ผมที่มึนงงไปหมดถูกปุณณ์ลากให้ตามไปถึงหน้ารั้วโรงเรียน ก่อนมันจะโบกแท็กซี่ด้วยคำว่า
"ท่องหล่อครับพี่"
เฮ้ยยย!
***
แล้วผมก็ต้องมานั่งหน้ามึนบนแท็กซี่โดยที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเดียว หนำซ้ำไอ้หน้าหล่อที่ฮัมเพลงอารมณ์ดีอยู่ ยังทำหน้ามีเลศนัยชนิดเห็นแล้วเสียวสันหลังวาบอีก ไม่น่าวางใจเลยว่ะ น่ากลัวจนอดระแวงไม่ได้ว่ามึงจะเอากูไปทำอะไรรึเปล่า! ผมคิดสงสัยพร้อมว่าจะกระชากคอเสื้อนักเรียนเรียบแปล้นั่นมาถามให้รู้เรื่อง แต่รถเสือกเบรกเอี๊ยดหน้ารั้วบ้านภูมิพัฒน์จนแทบหงายซะก่อน
เหี้ย! ทำไมรถไม่ติดเลยวะ นี่มันทองหล่อนะไม่ใช่พุทธมณฑล! ทำไมโชคชะตาถึงได้ลำเอียง อะไร ๆ ก็เข้าข้างไอ้ปุณณ์ไปหมดอย่างนี้!
ผมนั่งหน้าเหวอทันทีที่เห็นรั้วบ้านคุ้นตาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ขณะที่ลูกชายบ้านหลังนั้นเพียงยิ้มกริ่ม หยิบเงินจ่ายให้คนขับแท็กซี่ และลากผมลงจากรถแบบทุลักทุเลทันที
"จะ จะทำอะไรของมึงวะ" ก็เห็นรอยยิ้มแบบนี้แล้วใจไม่ดีนี่หว่า พับผ่าสิ! แต่ไอ้ห่าตัวสร้างปัญหายังคงยิ้มแบบที่ผมคิดว่าโคตรน่ากลัวต่อไป
"มาเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน" แล้วไม่ทันอะไรล่ะ! โว้ยยย แถมไม่เหลือเวลาให้ผมประท้วงแล้ว เมื่อทั้งสองแขนถูกมันลากเข้าบ้านทางประตูเล็กก่อน
ผมค่อย ๆ เดินตามไอ้เจ้าของเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีนั่น ขณะตัวเองเหงื่อแตกเต็มหลัง โดยเฉพาะตอนเดินผ่านโรงรถแล้วเห็นรถพ่อมันจอดนิ่งอยู่ ผมยิ่งระแวงหนัก
"ปุณณ์ มึงจะทำไร บอกกูก่อน" เพราะกูก็มีสิทธิ์ที่จะรู้นะเฮ้ย! ไม่ใช่มาปิดประตูตีแมวแบบนี้! ผมพยายามยื้อแขนตัวเองกลับมาแต่ไอ้คนข้างหน้าเสือกคว้าไว้แน่น และยังไม่มีทีท่าจะบอกอะไรให้ฟัง นอกจากทำหน้ายียวนตอบอีกต่างหาก
"ไม่บอก"
"ไอ้เชี่ย ไม่บอกกูไม่เข้าไปจริง ๆ นะ"
"ไม่ทันแล้วแหละ" ซึ่งก็คงไม่ทันจริง ๆ เพราะตอนนี้เราสองคนมายืนหน้าประตูบ้านภูมิพัฒน์เรียบร้อยแล้ว
เสียงทีวีรายการข่าวภาคค่ำดังแผ่ว ๆ เป็นสัญญาณว่าคนดูช่องนี้ไม่ใช่น้องแป้งแน่ แบบนี้จะไม่ให้ผมกลืนน้ำลายฝืดคอได้ไงอะ!
"เชื่อกูสิ" แต่น่าแปลกที่คำพูดสั้น ๆ เพียงคำเดียวจากปุณณ์ กลายเป็นดั่งเวทมนตร์ไล่ความกังวลใจให้ผมได้ ผมมองตอบนัยน์ตาเป็นประกายบนใบหน้าคมนั้น แล้วตัดสินใจเดินเข้าตัวบ้านไปพร้อมมัน
"พ่อ" แต่เฮ้ย! เรียกเลยเหรอวะ! ไอ้ห่านี่ทำเอาผมผงะไปสามก้าวเมื่อได้ยินเสียงปุณณ์ทักพ่อตัวเองที่กำลังดูทีวีในห้องนั่งเล่น แถมแม้จะภาวนาให้เจ้าของบ้านภูมิพัฒน์ดูทีวีเพลิน หูตึงจนไม่ได้ยินเสียงลูกชายแค่ไหน ก็ดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะไม่เคยเข้าข้างผมเลย
"ว่าไง เพิ่งกลับมาทำไมไม่ไปเก็บของก่อน"
ผมกลืนน้ำลายฝืดคออีกครั้ง เพราะพอจะเดาออกว่าไอ้คนข้าง ๆ กำลังคิดอะไร
"พ่อ" ปุณณ์เรียกพ่อตัวเองอีก ทั้งที่ยังประจันหน้าอยู่ ราวกับคนชั่งใจตัวเองไม่ขาด
"..." แต่คราวนี้ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ใหญ่ตรงหน้าแล้ว ผมรู้ว่าพ่อรู้ ว่าสาเหตุที่เราสองคนมายืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ กันอยู่ เป็นเพราะอะไร
ปุณณ์สูดหายใจทางปากเฮือกหนึ่งก่อนจะพูดออกมา "ผมมีแฟน" แต่เฮ้ย เอางี้เลยเหรอวะ! ผมถึงกับต้องกะพริบตาถี่ ๆ ไล่ความมึน เผื่อว่าเมื่อกี้จะแค่หูตาฝ้าฟางไป แต่ภาพที่เห็นยังคงเป็นไอ้ปุณณ์กับพ่อยืนประจันหน้าอยู่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เจ้าของบ้านภูมิพัฒน์ดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด "ยอมพูดแล้วรึไง ไอ้ตัวดี"
"ผมจะพูดเท่าที่ผมอยากพูด" แล้วยังไปต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก โอยยย กูละปวดกบาล เดือดร้อนต้องควานหายาดมในกระเป๋ากางเกงตัวเองแต่ดันเจอแค่โทรศัพท์มือถืออีก โอย กูลืมไว้ที่ห้องชมรม
บรรยากาศเริ่มตึงเครียดจนผมรู้สึกอึดอัด
"แล้วแกอยากพูดอะไร" พ่อมันถามกลับพลางถอดแว่นสายตาที่ใช้ดูทีวีเมื่อกี้ออก เป็นสัญญาณว่ากำลังโฟกัสแค่ลูกชายตรงหน้าเพียงอย่างเดียว ขณะที่นัยน์ตาปุณณ์ดูมั่นใจขึ้นมาก
"ผมคิดอยู่หลายคืน ว่าพ่อทำแบบนี้ทำไม พ่อจะบังคับให้ผมพูดเพราะอะไร"
"..."
"แล้วผมก็ได้คำตอบ ว่าเป็นเพราะพ่อรักผม พ่อเลยไม่อยากให้ผมเป็นแบบพี่เภา แต่พอคิดได้แบบนี้ ผมเลยรู้ว่า พ่อไม่เคยไว้ใจผมเลย"
"ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ไว้ใจแก" เสียงทุ้มของพ่อเริ่มพูดบ้างหลังจากเงียบอยู่นาน ทำเอาใจผมแทบหยุดเต้น "แต่แกเคยคิดไหมว่าอายุแค่นี้มันจะไปกันได้สักกี่น้ำ แกจริงจังกับเขาแล้วเขาจริงจังกับแกมั้ย ไอ้พวกทื่อ ๆ ซื่อ ๆ อย่างแก พ่อเห็นมานักต่อนักแล้วว่าสุดท้ายก็มานั่งคร่ำครวญว่าเสียใจ ไม่น่าเลือกแบบนี้เลย หรือถ้าแกโชคร้ายได้เท่าไอ้เภา ซึ่งก็มีโอกาส เพราะแกเป็นลูกพ่อ ใครก็จับตามองแก แกก็จะถูกนักข่าวขุดคุ้ยแต่เรื่องไม่ดีออกมาให้โลกรู้ ถ้าถึงวันนั้นแกจะยังยืนทำเก่งแบบนี้ได้รึเปล่า มันคุ้มแล้วเหรอที่แกจะเอาตัวลงไปเสี่ยง"
"คุ้มครับ"
"อะไรนะ"
"ปุณณ์ไม่กลัว แล้วปุณณ์ก็ไม่สนด้วย ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่"
"..."
"ปุณณ์ตอบพ่อไม่ได้หรอก ว่าเราจะไปกันซักกี่น้ำ หรือเขาเป็นคนดีพอสำหรับปุณณ์หรือไม่ แต่วันนี้เรารักกัน และปุณณ์รักเค้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นปุณณ์ก็จะรักเค้า ต่อให้วันข้างหน้าต้องเสียใจ หรือเลวร้ายแค่ไหน ปุณณ์จะรับเอาไว้ทั้งหมด และพ่อจะไม่มีวันได้ยินคำว่า เสียใจที่เลือกเค้า จากปากปุณณ์ ไม่มีวันนั้น"
ห้องโถงกลางเงียบไปครู่ใหญ่ แม้แต่เสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ผมก็ยังไม่ได้ยิน ด้านหลังของปุณณ์ดูแน่วแน่และเด็ดเดี่ยวจนอดทึ่งในความกล้าหาญของคนตรงหน้าไม่ได้ ขณะเดียวกันผมก็เกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่เคยระแวงคนที่รักผมมากขนาดนี้
พ่อของปุณณ์สาวเท้าเข้าไปใกล้ปุณณ์จนแทบยืนชนกัน ก่อนมือข้างนั้นจะเอื้อมไปบีบไหล่ลูกชายคนเดียวหนัก ๆ
"ก็อยากได้ยินแค่นี้ละ นึกว่าจะไม่เป็นลูกผู้ชายพอซะแล้ว อีกหน่อยมีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่กลัวใช่มั้ย"
"ครับ"
"จะไม่พูดคำว่าเสียใจให้พ่อได้ยินใช่มั้ย"
"ใช่ครับ"
"คิดดีแล้วใช่มั้ย"
"ดีที่สุดครับ"
"เป็นลูกพ่อต้องอดทน จำคำนี้ได้ใช่มั้ย"
"ผมดีใจที่ได้เป็นลูกพ่อครับ"
ภาพพ่อกับลูกกอดกันตรงหน้าทำเอาผมน้ำตาซึมหน่อยนึงแฮะ ไม่รู้เพราะดีใจหรือโล่งใจหรือสองอย่างปน ๆ กัน เฮ้อ ไอ้ปุณณ์แอบหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะคุยกับพ่อต่อเหมือนเดิม
"ปากหวานนะไอ้นี่ อยู่กับแฟนก็ปากหวานงี้งั้นสิ"
"เปล่านะ แค่พูดตามที่คิด" ดูมันยังแถครับ เสียงเจ้าของบ้านภูมิพัฒน์หัวเราะร่วนก่อนจะโยกหัวลูกชายคนเดียวเล่นเบา ๆ
"จะคบใครก็คบไปเถอะ ถ้ามั่นใจขนาดนี้พ่อกับแม่ค่อยหายห่วงหน่อย ไอ้แบบอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อย่างตอนแรกน่ะ แม่เค้าใจไม่ดี อ้าวโน่ มายืนทำอะไร ให้กำลังใจไอ้นี่มันเหรอ" เอ่อ...ไม่รู้ดิครับ ผมเกาหัวตัวเองแกรก ๆ สองทีพร้อมส่งยิ้มแหย ๆ กลับไป
"เอาไปบอกแฟนมันด้วยนะว่าวันนี้มันยอมงัดกับพ่อเพื่ออุดมการณ์ของมัน ฮ่า ๆ นิสัยเหมือนใครวะ"
"เหมือนพ่อแหละ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ" ไอ้ปุณณ์ว่าพลางส่งยิ้มเผล่มาทางผม จนขนลุกซู่ด้วยความเสียวสันหลังวาบ
"ไปเถอะ แล้วโน่ล่ะ คืนนี้นอนนี่รึเปล่า หรือจะกลับบ้าน ถ้ากลับบ้านเดี๋ยวพ่อให้คนรถไปส่ง"
"ก..."
"โน่นอนนี่! ผมโทรบอกบ้านโน่แล้ว" ไอ้ตอแหล! ผมหันไปจ้องไอ้ขี้ตู่เขม็งแต่ดูท่าทางแม่งไม่สะทก
เจ้าของบ้านภูมิพัฒน์แค่ยิ้มตอบเรากลับมา ก่อนจะเดินกลับไปนั่งดูทีวีที่โซฟาตามเดิม "งั้นก็รีบขึ้นไปอาบน้ำ ทำการบ้านกันได้แล้ว อย่านอนดึกล่ะ"
"คร้าบ การบ้านน่ะทำอยู่แล้ว" เดี๋ยวนะ มึงพูดเรื่องเดียวกับพ่อปะเนี่ย แต่ดูจากสายตาที่หลิ่วมากูว่าไม่ใช่นะ ผมยกมือหมายจะชูนิ้วกลางใส่หน้ามันแต่ไอ้ตัวดีเสือกลากแขนผมข้างนั้นให้เดินขึ้นบันไดตามไปก่อน เชี่ยยย
...
แอ๊ด...ปัง!
"เป็นไง รู้สึกดีขึ้นรึเปล่า" เอ่อะ ปิดประตูห้องปุ๊บก็ถามปั๊บเลยว่ะ กุปรับสภาพไม่ทัน
"ก็มึน ๆ ว่ะ มึงก็กล้าเนอะ" เพราะถ้าเป็นกู กูป๊อด ฮ่า ๆๆ ผมว่าพลางเดินไปโยนกระเป๋าลงโซฟาพร้อมขยับชายเสื้อออกมานอกกางเกง ขณะที่ปุณณ์ฉวยรีโมตกดเปิดแอร์
"อือ เพื่อมึงเลยนะ จะได้เลิกคิดมากซักที" อ๋อเหรอ ผมแกล้งเบะปากใส่มัน ทำทีเหมือนไม่เชื่อ (ทั้งที่จริง ๆ ก็เชื่อนั่นแหละ แต่อยากแกล้ง จะทำไม ฮ่า ๆ) ไอ้ปุณณ์เลยหน้าบูดเหมือนนมกล่องค้างปี
"ไร ดูทำหน้า มานี่เลย มาใกล้ ๆ กู" แล้วไม่บูดเปล่ายังกวักมือเรียกอีก ผมหันไปส่งสายตาไม่ไว้ใจให้ไอ้เจ้าของห้องนั่น แต่มันกวักมือยิกจนน่ากลัวข้อมือจะหัก เลยเดินไปหาหน่อยก็ได้วะ
แล้วก็คิดผิดจริง ๆ ที่มา เพราะยังไม่ทันถึงตัวอีกฝ่ายดี ไอ้ปุณณ์ก็คว้าผมไปกอดซะแน่น
ปลายจมูกโด่งกดลงกับแก้มผมแบบที่ไม่รอให้ทันอุทธรณ์ "ไหน ขอรางวัลหน่อย มีรางวัลอะไรให้กูบ้าง หืม?" แล้วยังกล้าพูดว่าขอนะ ทั้งที่ทำตัวเหมือนจะมาปล้นกันชัด ๆ ผมคิดระหว่างปุณณ์เริ่มฝังจูบที่ซอกคอผม
"เชี่ย อาบน้ำก่อน"
"ไม่เอา"
เอ่อะ ลางร้ายเริ่มปรากฏครับ ผมพยายามเอียงตัวหลบริมฝีปากหยุ่น ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามมาพรมจูบได้ ขณะมือมันสาละวนกับการปลดกระดุมเสื้อนักเรียนผมไปด้วย
"ปุณณ์" แล้วฟังกูบ้างป่าวเนี่ย!
"ว่าไงครับ" ในที่สุดไอ้คนตรงหน้าก็ยอมมองตอบ พร้อมหยุดสาละวนกับร่างกายผมครู่หนึ่ง แต่...เอ่อ...สายตาที่มองมานี่ดิ ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ว่าโคตรเต็มไปด้วยความต้องการเลย เอ่อ...เอาไงดีวะ
ผมชักเริ่มตะกุกตะกัก โดยเฉพาะตอนมันมองหน้าและใช้ฝ่ามือลูบข้างลำตัวผมไปด้วย "ป...ไปที่เตียงแล้วกัน บนพรมมัน...จั๊กจี้" โว้ยยย แล้วกูพูดอะไรออกไปวะ อย่ามองกูแบบนั้นได้ไหมเนี่ย! ผมแหกปากด่าตัวเอง(ในใจ)ดังลั่น ขณะไอ้ปุณณ์ส่งยิ้มกว้าง
"หึหึ" ใบหน้าคมนั้นโน้มมาหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ ก่อนเสียงกระซิบแผ่วเบาจะดังที่ข้างหู "น่ารักแบบนี้ อย่าหวังจะได้นอน" อ้าวไอ้เหี้ย ความผิดกูปะวะ! ผมอ้าปากทำท่าจะสวนกลับ แต่เสือกถูกลากไปที่เตียง และมีริมฝีปากนุ่มประกบมากางกั้นคำพูดทั้งหมดก่อน
เฮ้อ
วันนี้ตามใจมันแล้วกัน
TBC.
ก่อนอื่นขอโปรโมทก่อนเลย
LOVE LOG : แชทล็อคน็อคหัวใจหนุ่ม [YAOI]
http://writer.dek-d.com/kraiwa/writer/view.php?id=544770
เห็ดไม่ได้เขียนนะ!! แต่เป็นเพื่อนเห็ดเขียน ฮ่า ๆๆ นิยายเรื่องแรกของมัน ยังไงใครว่าง ๆ ก็ไปอ่านดูจ้า ภาษาคล้าย ๆ เห็ดไม่ต้องสงสัย เพราะเรากับมันพูดภาษา(สถุน)เดียวกัน กร๊าก ๆๆ
Postscript : ขอโทษจ้าที่มาช้า และสั้น (ฮา ๆๆ) ไม่ได้สั้นเพราะขี้เกียจนะ สั้นเพราะมีแค่นี้จริง ๆ น้องปุณณ์เขาฉลาดใช่ไหมล่า... (เข้าข้างจังนะเห็ด) เอิ๊ก ๆ
สำหรับใครที่จำเนื้อเรื่องเก่าไม่ได้ / ลืมไปแล้ว ก็ย้อนไปอ่านนะจ๊ะ เราไม่สามารถแก้ปัญหาให้ได้ด้วยการอัพทุกวันนะ -_- ขอบอกเป็นรอบที่สามล้านกว่าว่างานเรายุ่งมาก ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้าใจ และให้กำลังใจจ้ะ :D แต่ประเภทที่มาไซโค ขู่งั้น งี้ งู้น เราไม่รับรู้นะ -_- ชีวิตเรางานยุ่งจริง ๆ ถ้ายังเรียนอยู่อาจจะไม่เข้าใจว่าชีวิตคนทำงานเป็นแบบไหน (เมื่อสามเดือนก่อนเราก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน) เอาเป็นว่าโตขึ้นแล้วจะรู้เอง ว่าเรียน กับ ทำงาน น่ะ มันคนละโลกเลยจริง ๆ
แต่ยังไงก็จะหาเวลามาอัพให้จ้ะ :)
อ่อ แล้วก็.... นี่ไม่ใช่ตอนจบ (อวสาน) นะ 55555 กลับไปอ่านชื่อตอนใหม่ อิอิอิ ใครว่าจะจบง่าย ๆ ล่ะ ยังฝ่าด่านได้ไม่หมดเล้ยยยยยยยยยยยยยย
เจอกันตอนหน้า...... ขอเสียงคนคิดถึงเอิ้นหน่อยซี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปล. ขอซดกระทิงแดงสิบลังก่อนตอบคอมเม้น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปปล. ติได้นะจ๊ะ เข้าใจว่าตอนนี้เรามือไม่นิ่ง -_-.... แบบว่าพองานยุ่งแล้วสมาธิเราไม่ดีเท่าแต่ก่อนอะ (บวกกับงานเราก็เกี่ยวกับการขีด ๆ เขียน ๆ อยู่แล้วด้วย ดังนั้นบางทีเราก็เอียนตัวเอง แล้วบางครั้งเราก็ติดภาษาที่ใช้ในที่ทำงานมา เลยไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าที่ควร y___y ขอโทษนะ มีไรแนะนำทิ้งไว้ได้ จะพยายามให้จ้า)
Postscript : อิอิ........ มาแล้ว ทำไมมีคนตกใจน้องปุณณ์กันเยอะจัง ไม่มีคนอ่านไว้ใจน้องปุณณ์เลยเหรอเนี่ย!! (เดี๋ยวจับทำโทษซะให้หมด) ตอนแรกนึกว่าน้องโน่จะโดนรุมด่าซะอีก (เพราะตอนเราเขียนเราด่าน้องโน่ กร๊ากก) แต่น้องปุณณ์โดนด่าซะงั้น ฮือ ๆ Y___Y มามะ มาซบอกพี่มาสุดหล่อ (ซบอกโน่ยังนิ่มกว่าเลยครับ --- เสียงจากปุณณ์...... มึงโดนปลดจากตำแหน่งพระเอกแน่ ไอ้กร๊วก...)
แล้วครึ่งที่ 3 จะเป็นยังไง ปุณณ์พาโน่ไปไหน พาไปทำอะไร แล้วมันจะ end จริงเหรอ รอติดตาม งาม งาม งาม งาม งาม... (แอคโค่)
ปล. โอ่ย ไม่อยากคิดสภาพตอนตอบคอมเม้น
ปปล. อัพแฟนอาร์ตให้หมดแล้วนะจ๊ะ! แบนเนอร์แฟนฟิกเอาใส่ไว้ข้างบนต่อจากเรื่อง love know ของน้องฟี่ (แต่อย่าดองเหมือนเรื่องนั้นนะ!!! 5555) ส่วนแฟนอาร์ตสองอัน (โฮกมาก) แปะไว้ข้างล่างต่อจากแฟนอาร์ตอันอื่น ๆ นะจ๊ะ.... ว่าแต่ทำไมแฟนอาร์ตเรามันไม่เป็นระเบียบเยี่ยงนี้ Y___Y ทน ๆ กันหน่อยละกันนะ นิยายใกล้จบละ (กร๊าก ๆๆๆ)
Postscript : โนคอมเม้น กับไอ้เด็กพวกนี้.............. สามวันดีสี่นาทีไข้ตลอด
หั่นเป็น 3 ครึ่งนะจ๊ะ (มาช้าแล้วยังจะหั่นอีก 555555) ขอโต๊ดด้วยที่มาต่อช้า ท้าให้มาดูโต๊ะทำงานเห็ดได้เลย งานเยอะได้อีก ฮือ ๆๆๆ Y___Y แต่ครึ่ง 2 จะพยายามมาให้ไวค่า
อ้อ แล้วก็ สำหรับแฟนคลับน้องฟิล์ม....... มีแฟนฟิกน้องฟิล์มแล้วนะจ๊า!
ณ จุดจุดนี้ ไปอ่านกันเถอะ! อยากรู้ว่าน้องฟิล์มจะได้คู่ใคร เสี่ยอู๊ดรึเปล่า ฮา ๆๆๆ
http://writer.dek-d.com/Rin_Night/story/view.php?id=536974 เอาไว้กลับถึงบ้านจะแปะลิ้งค์ให้ในหน้าหลักนะจ๊ะ ตอนนี้อยู่บอสัด ไม่กล้าห้าวมาก เดี๋ยวโดนดี 5555
คอมเม้นจะตอบให้เมื่อครบ 3 ตอนนะคะ ^____^ (โอวแม่เจ้า เยอะเชียว...)
ตอบคอมเม้นกันดีกว่า Y_____Y *ซดกระทิงแดงหนึ่งลัง*
ตอบคอมเม้นของตอน The arrival of Fear นะจ๊ะ ส่วนตอนล่าสุดไว้ตอบตอนหน้าทีเดียวจ้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่า :D
ถึงคุณ leyam (คห.11561)
แล้วบทอื่นไม่ชอบเหรอถึงไม่เม้น Y___Y
ล้อเล่นค่า เม้นตอนไหนก็ดีใจทั้งนั้น เน๊อะ ๆๆๆ ^______^
ถึงคุณ pralagkra (คห.11562)
อย่าเพิ่งบ้าดิ่ ใจเย็น 555
ถึงคุณ MR. TONLHIW :" ) (คห.11563)
เม้นช้ายังดีกว่าไม่เม้น ฮา ๆๆ น้องโน่น้องปุณณ์บอกว่าไม่โกรธคร๊าบบบ (แต่จะจำไว้) เอิ๊ก ๆๆ
รร กระโปรงแดงแถบอโศกทำไมเหรอ? อาจเป็นอนุบาลหมีน้อยก็ได้นะ อิอิ อย่าเพิ่งมั่นใจไป
ปล. NC เขียนไม่เป็น ได้แค่นั้นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วง ฮา ๆๆ ปลอดภัยแน่นอน -_-
ปปล. ตอบแล้วนะจ๊ะ ^____^ น้อง ๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
ถึงคุณ sa_i (คห.11568)
อย่าตบแรงนะ เสียดายความฉลาด 5555
ถึงคุณ ปุณณ์วชิรวิชญ์ (คห.11570)
เอ่อะ....... มันยังสามารถหวานกว่านี้ได้อีกเหรอ!?
ถึงคุณ andy_kwan (คห.11571)
แหง่ะ..... เห็ดป่าวนะ Y______Y
ถึงคุณ เทวดาทำหล่น (คห.11573)
ห๊ะ? ที่สองไรอะ? โหวตเหรอ? ไม่เป็นไรค่า เท่านี้ก็ดีใจแล้ว ^_______^ ขอบคุณมากค่า
ถึงคุณ _P_ (คห.11576)
น้องปุณณ์ฝากบอกว่า "อย่าเพิ่งปรักปรำผมคับพี่ Y________Y"
ถึงคุณ NattY_LovE_SungmiN (คห.11577)
เห็ดเคยใจร้ายเหรอ *-*
ถึงคุณ ARS_fOnfOn (คห.11580)
เพิ่งรู้เหรอ 5555555 น้องปุณณ์เค้าก็ไม่ได้ปิดบังนะ 555
ปล. อย่าไปสงสารฟี่มัน มันแหละชอบแกล้งน้องปุณณ์ (ไม่ค่อยลำเอียงเลยเห็ด...)
ถึงคุณ ~RinNe~ (คห.11581)
ขอให้เข้า รร แพมได้อย่างที่ต้องการนะจ๊ะ ^_____^
ถึงคุณ mo-na-me (คห.11585)
หื่น ๆ กันทั้งนั้น คนอ่านเห็ด -_- 55555
ถึงคุณ love sick fc (คห.11588)
โห...... นิยายเรามันโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ 5555 คราวหน้าจะเตรียมถังออกซิเจนให้เวลาอ่านดีมั้ย ๆ 55
ถึงคุณ Pako (คห.11589)
โน่ยังอ้วนไม่พอเหรอเนี่ย -_-
ถึงคุณ ESIOTROT (คห.11591)
เอิ้นสบายดีจ้า อีกไม่นานได้เจอแน่นอน ^_______^
ถึงคุณ ไอ๊ ไอ๊ (คห.11593)
กระโปรงดำจ้าาาา
ถึงคุณ {CASS__"MODELZ, (คห.11594)
ขอบคุณค่า ^________^
ถึงคุณ Onym (คห.11600)
มักน้อยเนอะ แค่นั้นก็ดีใจแล้วใช่ปะ 555555555
ถึงคุณ Bo :) (คห.11602)
ฮา..... ฟี่โดนหลายกระทง ซวยแน่เมิง
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11603)
เอ่อะ เรียกหลานว่า ไอ้ กันเลยทีเดียว 55555555555 ใจเย็นป้า น้องปุณณ์เขาแบ๊วนะ 55
ปล. เค้าไม่ได้ไปตึก 9 เค้าไป ชั้น 9 !! ตัดแว่นได้แล้ว ป้าน้องปุณณ์ 5555555
ถึงคุณ K.TNG (คห.11606)
เอ่อะ.... ไม่ได้เล่นนานละ RC ครัวเน่าหมดและเนี่ย 55
ถึงคุณ -iiws- (คห.11610)
น้องโน่มันปติเสดแต่พองาม กร๊าก ๆๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ fon (คห.11613)
*ยื่นยาดมให้* สูดเข้าไป ๆๆ
ถึงคุณ AngiOtensiN (คห.11620)
ตกลงเคืองเรื่องไหน ทำให้น้องโน่น้อยใจ หรือตอนเช้าไม่ทำต่อ?????????
ถึงคุณ youyui (คห.11627)
จิงง่ะ แล้วเข้าได้ยัง?
ถึงคุณ soul of writer (คห.11629)
55555555555555555555555555 ฟี่อ่วม
ถึงคุณ MinD (คห.11637)
โอมชอบโน่ -_-........... น่ากลัวมาก
ถึงคุณ ลูกอมก้อนรสแมลงสาบ (คห.11644)
ปุณณ์มันเป็นพวกขาด ๆ เกิน ๆ บทจะมากก็มากมาย บทจะน้อย ก็น๊อยย น้อย อย่างน้องแพมนี่ก็ไม่ได้แนะนำเพราะคิด(ไปเอง)ว่าไม่ต้องแนะนำหรอก โน่คงไม่ได้เจอบ่อย ๆ ฮา ๆๆ ไงล่ะเมิง สม
ถึงคุณ fayossy (คห.11645)
เอ่อะ..... มีคนเคยทดลองแปลงร่างไข่พะโล้ด้วย -_- แย่นะนั่น
ถึงคุณ -Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.11649)
คงรู้แล้วแหละ 5555
ถึงคุณ ESIOTROT (คห.11651)
เดี๋ยวเอาให้หายคิดถึงเลย
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.11657)
งานเยอะเหมือนกันเลย ฮือ ๆๆ ยังรอรูปอยู่นะ อิอิ
ปล. พวกนั้นมาไทยอีกแล้วเหรอ ซื้อบ้านเลยดีมั้ย?
ถึงคุณ :+:+:-[Yang]MaYoy-+:+: (คห.11658)
ทีละคู่จ้า ^______^
ถึงคุณ akira_ked_sa (คห.11660)
อาจจะยังมีบ๊อกเซอร์ห้ามใจอยู่ (เหรอ) 5555555555
ถึงคุณ yesung-_-leeteuk (คห.11663)
เรื่องรวมเล่มขอคิดดดดดดดดด ก่อน
โอมมิกรอไป 555
ถึงคุณ Ms.Darkness (คห.11664)
ขอบคุณค่า ^______^
ถึงคุณ cha (คห.11665)
อย่าไปทำตามนะ เดี๋ยวจะโดนหาว่าบ้า -_-
ถึงคุณ .::Sweet Latte::. (คห.11668)
น้องโน่ฝากบอกว่า.......... "แปลว่าไรอะคับ ผมตกอังกิด" กร๊ากกกกกก *ผัวะ!* ตบหัวมันทิ่ม
น้องโน่น้องปุณณ์ฝากขอบคุณมา ณ ที่นี้ค่า ^______^ เพลงซึ้งได้อีก ๆ
ถึงคุณ {CASS__"MODELZ, (คห.11672)
55555 แล้วตกลงปวดฉี่ปะ
โอมมิกรออออออออออ ไป
ถึงคุณ ARS_fOnfOn (คห.11673)
กำลังเก็บตังจ้างเอิ้นอยู่ คงจะเก็บได้ในเร็ววันนี้ อิอิ
ถึงคุณ Loli (คห.11675)
พี่ก็ยังไม่ลืม 555555555
ถึงคุณ SALi_Va (คห.11679)
นภัทร ก็รักทุกคนนนนนนนน
ถึงคุณ น้ำหวานค่ะ (คห.11680)
รู้ได้ไง๊ อาจจะเดาผิดก็ได้นะ 55555555555555
ถึงคุณ โอปอล (คห.11683)
เห็ดก็เป็นชะนีนะ -_- *เฟดตัวเองออกจากนิยายเรื่องนี้*
ถึงคุณ [SonE]~โรแมนติก#,,Fany (คห.11686)
เอาไปทดลองบ้างก็ได้นะ น้อง ๆ เค้าไม่สงวนลิขสิทธิ์ แต่ระวังคนรอบข้างรับไม่ได้ 5555
ทำไมไม่ลอคอินอะ 55
ถึงคุณ shiranu-i (คห.11687)
พูดซะเหมือนน้อง ๆ เค้าเป็นกัญชา 555
ถึงคุณ chobi (คห.11688)
นั่นดิ่ พูดถึงอะไรเนี่ย 555555555555
คิดถึงใคร เดี๋ยวได้เจอคนนั้น อิอิ
ถึงคุณ ~*Butler*~ (คห.11689)
วันหลังอย่าให้พลาดนะ 555555555
ถึงคุณ ~RinNe~ (คห.11690)
เรื่องไข่แปลงร่าง ตอนแรกเราไม่คิดไรนะ แต่มาคิดตอนคุณ ~RinNe~ พูดเนี่ย -_- แหม่.. คิดได้
ถึงคุณ stupidz* (คห.11692)
ทดลองแล้วอย่าลืมมารายงานผลการทดลองอะ ว่าเป็นแบบที่น้องปุณณ์สปอยล์ป่าว 5555
ถึงคุณ S@yA-Ch@N (คห.11696)
คงได้หรอกนะน้องพ้งอะ มีเพื่อนแบบไอ้พวกนี้เนี่ย 55555
ถึงคุณ Raincoat (คห.11697)
โรคจิตจิง ๆ ด้วย 55555555555555
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~ (คห.11700)
เย้ย........ อย่าไปทำน้องแพม สงสารเค้า 55555
ไอ้พวกกางเกงน้ำเงินนี่ไม่ขาดแคลนผู้หญิงจริง ๆ เรียนชายล้วนทำไมเนี่ย 5555555
ถึงคุณ Mo..3..Mo..Tha..Ro (คห.11702)
ยรชบ. แปลว่าไร 5555555
ถึงคุณ +++the sky+++ (คห.11704)
อู๊ยยย อยากเป็นแมวจริง ๆ จะได้ดมน้องโน่ด้วย 5555
ถึงคุณ BLNOO (คห.11709)
เอ่อะ...... อยากรู้ว่าถ้าทำจริง อะไรจะแหลก ระหว่าง หัว กับ ปริ้นเต้อ (เราว่าอย่างแรกนะ) 5555
ขอบคุณค่า ^_________^
ถึงคุณ -iiws- (คห.11710)
อ่าว เห็ดผิดเหรอ 5555555555
รักษาสุขภาพเช่นกันนะจ๊า
ถึงคุณ K.TNG (คห.11711)
อ่าวเบื่อน้องปุณณ์แล้วเหรอ Y__________Y
ถึงคุณ Akuron (คห.11714)
เอ........ น้องแพมไม่ใช่รุ่นพี่น้องแป้งนะ 5555
แพม x แป้ง นี่ไม่ไหวจะเคลียรรรรรรรรรรรร์
ถึงคุณ สาวกวายไทย (คห.11717)
เย้ ๆๆ รักเห็ดมากกว่าด้วยอะ ดีใจ ๆๆ 555555
ถึงคุณ ~!'.สาวน้อยพลังจิต.~!' (คห.11718)
ยินดีต้อนรับสู่ LOVE SICK ค่า ^_______^ ขอให้อ่านทันเร็ว ๆ นะ
ถึงคุณ AngiOtensiN (คห.11721)
อายุตัว กับอายุ สมอง มันโตไม่เท่ากัน เลยเป็นอย่างที่เห็น 5555555555
ถึงคุณ feiz (คห.11723)
ใจเย็น 555
ถึงคุณ miloveeeee (คห.11724)
ไอ้ที่แหกปากกันอะนะ 555
ถึงคุณ แร้งลง (คห.11727)
งั้นดองไว้ดีมะ จะได้ไม่จบ 555555
ถึงคุณ Ton_Sang (คห.11730)
555555555555555555555 แพมเพิส คิดได้ ๆๆๆๆๆ ชอบ ๆๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ nampu3ngz (คห.11732)
ง่าย ๆ เลยนะ 5555
ถึงคุณ HiLLaNa (คห.11733)
ไม่ใช่ รร เดียวกับแป้งค่าาา 555
โห.... ว่าน้องปุณณ์เสี่ยวก็ชีช้ำแล้วนะ นี่ลาวเลยเหรอ 555555 เจ็บปวด
ส่วนไอ้พวกเพื่อนน้องโน่ ชีวิตมันก็มีอะไรทำนะ แต่มันไม่ทำ ทำแต่เรื่องพวกนี้ ฮา ๆๆ (เสื่อมฟ่ะ) เป้อวินเดี๋ยวแยกให้จ้า
ถึงคุณ kyosama (คห.11734)
เสี่ยวแล้วชอบมั้ย 555555555555555
คนอ่านนี่ยังไง ลางเนื้อชอบลางยา เขียนปุณณ์โน่ให้อ่าน แต่ชอบแอบส่อง เป้อวิน โอมมิก ผ่านเรื่องของปุณณ์โน่ 5555555555 ร้าย ๆๆ
ส่วนที่สงสัย ขอตอบว่า...... มันจะเป็นได้ไงล่ะจ๊ะ ไข่ต้มมันต้องเคี่ยวกับน้ำพะโล้ในน้ำร้อนเป็นคืน ๆ เลยนะกว่าจะได้น่ะ -_- ปัดธ่อ...
แพมไม่ใช่ รร เดียวกับแป้งนะ คนเข้าใจผิดเยอะจัง 55555
ปล. เอ่อะ.... ซาดิสอะ ชอบทรมานเคะเหรออออออออ
ปปล. รวมเล่มดูก่อนจ้า
ปปปล. FC เป้อวินตั้งเลย เราขอเป็น FC น้องเป้อ 5555
ถึงคุณ mo-na-me (คห.11736)
เอาเลย ลองเลย ผลเป็นไงมาบอกด้วย จะเหมือนที่น้องปุณณ์สปอยรึเปล่า 55
ถึงคุณ kyosama (คห.11737)
5555555555555555 ไม่เปนไร ใจเยน ๆ
ถึงคุณ HiLLaNa (คห.11738)
กลัวน้องบางคนซื้อไม่ไหวอะจ้า มันคงหนา ยังไงดูก่อนนะ
ปล. แยกตอบไปแระ ทำไงดี 555
ถึงคุณ RYRIE (คห.11740)
ไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหน 55
มีคนเพี้ยนเคยทดลองไข่พะโล้ด้วย นับถือจิง ๆ 555555
ใครชายแท้มั่งหว่า... ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ฮ่า ๆๆ อาจจะเป็นน้องโน่ก็ได้ ใครจะรู้ ;)
เพลงใหม่รอไป อิอิ
ถึงคุณ @[[ XcorZiZ ]]@ (คห.11742)
แล้วขอเงินจองล่วงหน้าได้ปะ 5555555
ถึงคุณ เทวดาทำหล่น (คห.11744)
น้องฟี่ถึงคราวชะตาขาดแล้ว โดนคนอ่านหมายหัวกันใหญ่ 55
ปล. เห็ดไม่ได้ห้ามคลิกขวาค่า เผื่อมีใครอยากเก็บไว้อ่านจะได้ก็อปไว้ได้ ไว้ใจกันนะ :)
ถึงคุณ JuZZMin (คห.11749)
อือ น้องโน่โดนตบจนสมองไหลหมดแล้วเนี่ยยย
ถึงคุณ wanwan-jang (คห.11754)
แล้วจูบตรงไหนจะไม่แขยง -_- ตูด? 55555
ถึงคุณ waru (คห.11755)
จะพยายามค่าาาา
ถึงคุณ zel (คห.11759)
จิงอ้ะ!?
รุ่นไหนไม่รู้ ไม่สนิท 5555555
ถึงคุณ OAziz (คห.11760)
ใครคู่ฟี่ดี???????
-_- มีเก่งเพิ่มอีกเหรอ เก่งมันได้กะดอทเอไปแล้ว
ปล. ไม่ส่ง สนพ. หรอกจ้า ^____^
ถึงคุณ คนอื่นไม่ใช่เรา (คห.11763)
ผลการทดลองสรุปว่า...... ไข่พะโล้หายไป
เพราะโอมขโมยโด่งกิน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงคุณ yunjae-blackberry (คห.11765)
อ่าว ข้ามมาอ่านตอน 68 ซะงั้น อย่าลืมอ่านตอนก่อน ๆ ด้วยล่า
ถึงคุณ นู๋เดือน (คห.11766)
อ่อ เกทละ ที่มาปีโป้ 555
ถึงคุณ youyui (คห.11767)
วันหลังลงไปจับมันมาเลย 5555
ถึงคุณ เดกหลังห้อง (คห.11768)
เม้นตรงไหนก็เห็นจ้า ^_____^
ใช่แล้วค่า เพลงตั้งปลุกน้องโน่เป็นของ the diet pills พี่พลอยหอวังของมัน ชอบนัก ชิชะ
ปล. ไอคิวพวกมันต่ำ อย่าไปถือสา
ถึงคุณ **~Rinuttsu_saki~** (คห.11774)
-_-..... ให้พจน์ อานนท์ จะดีเหรอ -_-
เด็กกางเกงน้ำเงินคงเกลียดเห็ดอะ 555555
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11776)
หลานบ้านอยู่ทองหล่อ ทำไมป้าอยู่บ้านนอกได้เนี่ย -_- 55555555
ถึงคุณ sign (คห.11778)
สงสารน้อง 555555555 เอาเบอร์โทรน้องมา เห็ดจะโทรไปปลอบใจ กร๊ากกกกก
ถึงคุณ -Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.11779)
5555 ไม่เปนไรเน้อ
ถึงคุณ olo (คห.11785)
มันดีหรือไม่ดีเนี่ย 55555
ถึงคุณ นู๋มิ้นท์จุง (คห.11790)
พ่อน้องปุณณ์ออกจะน่ารักเน่ออออออ
ถึงคุณ ARCHY (คห.11792)
อ่อ ช่ายแล้ว น้องปุณณ์กะแพมเคยเรียนพิเศษที่เดียวกันค่า เค้าเคยสนิทกันมากอยู่ จนหลัง ๆ ปุณณ์ไม่ได้ไปเรียนที่นั่นแล้ว (ชักขี้เกียจ ติดโน่) ก็เลยห่าง ๆ กันไปแล้วมาเจอกันอีกเลยดี๊ด๊าหน่อย (แพมเค้าก็เคยแอบชอบปุณณ์นะ แต่แบบเงียบ ๆ เพราะปุณณ์มีแฟน)
ถึงคุณ Pang (คห.11801)
ฮ่า ๆๆๆ น้องโอมโดนตลอด
เพื่อนน้องปุณณ์ก็รู้ค่า น้องปุณณ์เป็นคนของประชาชน ไม่เคยปิดบังใครอยู่แล้วว กร๊ากก (น้องโน่บอก กูเกลียดดดดดด)
ปล. เน๊อะ น้องปุณณ์ออกจะแสนนนดี
ถึงคุณ waltzza (คห.11805)
5555 สงสารน้องแพม อยู่เฉย ๆ ก็โดนเปลี่ยนชื่อเป็นแพมเพิสซะงั้นน
ถึงคุณ เจ็บที่ไร้ร่องรอย (คห.11815)
เอ่อ ใจเย็น ยัง... ยังไม่อกหัก 555
ถึงคุณ MazAmeLo (คห.11816)
เป็นช่วงพารานอยในชีวิตน้องโน่ 5555 หวั่นไหวไปหมด
ถึงคุณ SMiLe_Yaoi (คห.11818)
ค่า โพสอยู่ ^______^
ถึงคุณ memeow (คห.11825)
ยินดีต้อนรับค่า ^__________^
ถึงคุณ minmins (คห.11828)
อื้อ รูปมันมา ๆ หาย ๆ โฟโต้บักเกตกวนประสาท
เดี๋ยวจะแก้ให้จ้า
ถึงคุณ Stara (คห.11829)
555555555555 ต๊องจริง ๆ ด้วย
ถึงคุณ .|\\+_Pean_+/|. (คห.11833)
55555555 นั่นไง จบแล้ว NC ฉากนึง ตกลงเห็ดไม่ต้องเขียนนะ คนอ่านจิ้นเองได้สบาย 555
ถึงคุณ +kin+ (คห.11839)
ไม่รอดหรอก อย่างฟี่น่ะ 5555
ถึงคุณ Boo : ) (คห.11858)
ขี้ตู่นะ 5555555
ถึงคุณ kimaira-fire (คห.11863)
5555555555555 น้องโอมได้ทำการทดลองระบบปิดไปเรียบร้อยแล้ว 555
ถึงคุณ love sick fc. (คห.11871)
ข้าวผัดไข่ดาวเกี่ยวไรกะโน่!?
ถึงคุณ minmins (คห.11873)
เฮ้ย ๆ อาการหนัก 555555
ถึงคุณ FC. มันต้องหลอน (คห.11874)
โห... ไม่สงสารน้องโน่เลยเรอะ!?
ถึงคุณ ทัชจัง (คห.11891)
เปนไรจ้ะ เหนื่อยนักก็พักก่อนนะ :)
เป็นกำลังใจให้ค่า
ถึงคุณ .ชมพู. (คห.11921)
เราก็ชอบแต่งฉากที่น้องอยู่กับเพื่อน ๆ เพราะแต่งแล้วสนุกมากเลย 555555
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11925)
เปนไรป้าน้องปุณณ์ 55555555
ถึงคุณ Onym (คห.11932)
ตื่น ๆๆๆ 555555
ถึงคุณ นู๋เดือน (คห.11936)
ขอบคุณสำหรับเพลงค่า ^_________^
ถึงคุณ RYRIE (คห.11938)
คู่น็อต เดี๋ยวได้รู้ 555555
ถึงคุณ RYRIE (คห.11941)
แฟนฟี่เขาเป็นเด็กสาธิต สาธิตไหนดีหว่า...
ใช่จ้า เดือนมิ.ย. เดือนเกิดน้องยูริเค้า
ถึงคุณ noon_na (คห.11946)
เรื่องรวมเล่มขอคิดก่อนจ้า
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11958)
เฮ้ย น่ากลัว!?
ถึงคุณ MazAmeLo (คห.11970)
ซาฟกับฟี่คนแต่งหายไปแหล่วววว
ถึงคุณ murua (คห.11974)
แห้บปี้เบิ้ดเดค่า ^________^ ขอให้แข็งแรงเหมือนน้องโน่ ฉลาดเหมือนน้องปุณณ์ เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์แบบน้องโอมเด้อออออออ (มันดีรึเปล่าเนี่ย?)
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.12013)
เพลงไรอะ ไม่รู้จัก เกิดไม่ทัน กร๊ากกกกกกกกก
ถึงคุณ มิกกี้ เมาส์-' (คห.12021)
ค่าเดี๋ยวแปะให้
ถึงคุณ Onym (คห.12027)
เออจริง ใกล้ตายแล้วเนี่ย 55555555
สบายดีจ้า คนบ้าไม่เป็นหวัด
ถึงคุณ Tsuki (คห.12031)
ไม่รู้จะไปตามตัวคนเขียน Love Know ได้ที่ไหน 5555 อ่าน Love Share ไปก่อนละกันนะ 55
ถึงคุณ เทวดาทำหล่น (คห.12037)
อ่านถึงรอบ 5 เมื่อไหร่มีรางวัล 5555
ถึงคุณ _P_ (คห.12038)
ทีละเรื่องจ้า แยกร่างม่ายยยทัน
ถึงคุณ HiMe^^ (คห.12040)
ไม่ได้หรอก ล่ามโซ่ไว้ กร๊าก ๆๆ
ถึงคุณ cinna (คห.12048)
โอมมิกรอหน่อยเด้อ
ถึงคุณ ZAFFIROBLU (คห.12052)
เป้อ จ้ะ ไม่ใช่ เป๋อ 555555
ถึงคุณ Katzephyr (คห.12055)
ทีละเรื่องนะจ๊ะ ^___^
ถึงคุณ น้ำฝน (คห.12126)
ซอย 31 ฮ่า ๆ
ถึงคุณ momoji (คห.12127)
แล้วคุณ momoji จะหาเลี้ยงเห็ดเอง..... ใช่มะ?
ถึงคุณ TVXQ (คห.12215)
เออนั่นดิ่ แต่งตั้งแต่เรียนปีสี่เทอมหนึ่ง ทำสัมมนาไปแต่งไป จนปีสี่เทอมสอง ทำธีสิสไปแต่งไป จนตอนนี้ได้งานแล้ว ทำงานไปแต่งไป 55555 นิยายเรื่องนี้หลายยุคจริง ๆ
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.12218)
ใครว่า เด็กใหม่ "ตัวอู้" เลยตะหาก 5555555 (ยังจะภูมิใจ)
ถึงคุณ Hbb. 16 (คห.12230)
ยินดีต้อนรับค่า ^_______^
ถึงคุณ เดอร์ลาร์กูร์ (คห.12317)
ไม่บอก รออ่านซี่ อิอิอิ
ถึงคุณ เนอิ (คห.12327)
แม่ยกโอมมิก กระฉูดนำแม่ยก ปุณณ์โน่ ไปแล้วมั้งเนี่ยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอบเส้ดแล้ววววววววว *เต้นระบำไปถึงทองหล่อ*
ไม่ได้ตอบใครก็ไม่ต้องน้อยใจนะจ๊ะ รักทุกคน จุ๊บ ๆ เจอกันตอนหน้าค่า ^_______^
ความคิดเห็น