คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : 35th CHAOS - We're the same.
35th CHAOS - We're the same.
เวลาเดินทางมาจนถึงวันศุกร์ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ ผมนั่งปั่นการบ้าน (ลอกไอ้เก่ง) ยิก ๆๆ อยู่กับไอ้โอม (ที่ลอกของปาล์ม) แบบไม่ลืมหูลืมตา คิดดูว่าลนขนาดต้องถ่อมาโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมง (โทรปลุกไอ้เก่งด้วยให้มาเร็ว ๆ) เพื่อลอกการบ้านวิชาภาษาอังกฤษบทนี้ เพราะซัมมารีที่ให้ทำแม่งโคตรยาก แถมช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมายังเอาแต่เกเรไม่ยอมทำงานอีก เออ สมน้ำหน้าตัวเอง
"เชี่ยปาล์ม กูว่าประโยคนี้มันเขียนผิดว่ะ มึงเอาของไอ้เก่งมาดูหน่อยเด๊ะ" เสียงไอ้โอมบ่นพลางพลิกหน้ากระดาษไปมาแล้วชะโงกหัวมองสมุดไอ้เก่งข้าง ๆ ผม มันค้างอยู่อย่างนั้นแป๊บหนึ่งก่อนโทรศัพท์ผมจะดัง
'ขอให้เจ้าภาพจงจาเริ้นนน คิดเงินให้ได้เงิน คิดทองให้ได้ทอง ขอให้เจ้าภาพจงเจริญญญ'
พอดีเปลี่ยนริงโทนเป็นงานอดิเรกอะครับ (ว่างมาก) ไอ้โอมเหล่มองผมทั้งที่มือยังลอกการบ้านอยู่
"ไอโฟนมึงเสียราคาเพราะริงโทนนี่แหละ" สัด กูชอบของกู
ผมยักไหล่ไม่สนใจคำแขวะมันก่อนจะชะโงกหัวมองว่าใครโทรมา อึ๋ยยย รีบกดปิดเสียงก่อนดีกว่า
"แม่มึงอีกสิ" แต่ไอ้เพื่อนข้าง ๆ เสือกรู้ทันทั้งปี ผมว่าผมไม่ต้องตอบมันหรอก ยังไงมันก็รู้คำตอบอยู่ดี
"มึงรับเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคนซวยจะคือกู" ไอ้โอมด่าอีกแต่โทรศัพท์ผมเงียบไปแล้ว รอแค่อึดใจเดียวเท่านั้นเสียงริงโทนก็เปลี่ยน
'อย่าขี้โม้ววว์ อย่าขี้โม้ววว์ อย่าขี้โม้ววว์ โอ่ โอ่ โอ...'
เชี่ยแม่งด่าแต่กู ริงโทนนี้ก็ทำ LG Secret ของมึงไร้ราคาเหมือนกันแหละวะ!
ไอ้โอมเหล่ผมตาขวางทันทีที่มือถือมันดัง พลางคว้าเอาโทรศัพท์ส่งมาให้โดยที่ไม่ต้องมองว่าใครโทรมาด้วยซ้ำ "มึงเอาไปคุยเองเลย แม่มึงแหละ กูไม่ว่างเป็นต้นห้อง"
"เฮ้ยไรวะ งั้นกูปิดเสียงนะ" ผมว่าพลางจะกดปิดเสียง (แล้วมันปิดยังไงวะ) แต่ไอ้โอมหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
"รับสายไปสิวะ แฟนมึงอะ อีกอย่างนโยบายมือถือกู รับสายผู้หญิงทุกคน ดังนั้นมึงห้ามแหกกฎ!" โหไอ้ชั่ว มึงเอาเหตุผลควาย ๆ ของมึงมาบังคับกูเนี่ยนะ! ผมทำหน้าปูเลี่ยนมองจอ LG ของโอมที่ขึ้นชื่อว่า 'แม่โน่' หรา ก็เข้าใจเม็มนะมึง!
เอาวะ รับก็รับ
"ครับยูริ" ผมตัดสินใจกดรับสาย ทั้งที่จริง ๆ แล้วการบ้านที่ต้องทำเยอะจะตายห่า แถมต้องจัดการให้เสร็จก่อนเข้าเรียนตอนเช้าอีก ได้ยินเสียงยูริดังผ่านโทรศัพท์มาฟังดูสดใสร่าเริงจนผมอดอิจฉาไม่ได้ ว่าเธอเคยมีเรื่องเครียดกับใครเขาบ้างรึเปล่า
"โน่เย็นนี้ว่างมั้ย" คิดแล้วเชียว ผมแอบขำกับโทรศัพท์ของไอ้โอมเล็กน้อย
"เย็นนี้ก็ไม่มีอะไรครับ" ตอบโดยเหมาเองเสร็จสรรพว่าโอมคงอยู่ดูชมรมให้ได้ แต่ก็ต้องหัวทิ่มไป เพราะโดนมันตบเอา
ยูริส่งเสียงดังมาต่อ "ไปเดินเล่นกัน ยูอยากได้ของขวัญวันเกิดให้โต้ซังอะ ช่วยเลือกหน่อยนะ" อืม เหตุผลน่าไป (ยูริเรียกพ่อว่าโต้ซังครับ เพราะพ่อเธอเป็นชาวญี่ปุ่น) ผมรู้ว่าถ้าปล่อยยูริให้เลือกของเอง โต้ซังมีแววจะได้ที่ทับกระดาษลายคิตตี้คิดเป็นเปอร์เซ็นต์สูง
"ได้สิ ที่ไหนครับ"
"เลิกเรียนเจอกันที่สยามนะโน่ เดี๋ยวยูเดินเล่นรอ" เธอนัดไว้แค่นั้นก่อนจะวางสายไป ผมคืนโทรศัพท์ให้โอม ได้ยินเสียงมันผิวปากแซวหวือ
"เนื้อหอมนะมึง" เชี่ยไรของแม่งวะ ผมชักไม่ค่อยแน่ใจว่ามันรู้อะไรบ้าง
***
พอเลิกเรียนผมรีบตรงไปหายูริที่สยามทันที จนเมื่อถึงที่หมายและลงจากแท็กซี่แล้ว ผมก็คว้ามือถือกะจะโทรหา แต่บังเอิญเหลือบไปเห็นร่างขาว ๆ นั้นกำลังเลือกขนมอยู่ใน Au Bon Pain ซะก่อน
เซอร์ไพรส์เล่นหน่อยดีกว่า หึหึ
ผมคิดแผนชั่วพลางค่อย ๆ ย่องเข้าไปในร้าน กะจะแกล้งจ๊ะเอ๋ให้ยูริร้องกรี๊ด ๆ แสบแก้วหูเล่น ในขณะที่กำลังค่อย ๆ ย่องเข้าไปจนเกือบถึงตัวอีกฝ่ายอยู่นั่นเอง...
ยูริเสือกหันมาตะโกนใส่หน้าผมลั่น "แว้!!!"
"เฮ้ยยย!" ผิดแผนละ เพราะไอ้คนร้องเสียงหลงดันกลายเป็นผมซะเอง อายเขาฉิบหาย แอบเห็นพี่ ๆ พนักงานในร้าน แถมยังคนที่นั่งกินขนมปังอยู่กลั้นหัวเราะแทบแย่
"ตกใจหมดยูริ!" ผมโวยใส่พลางลูบหน้าอกตัวเองเรียกขวัญยกใหญ่ แต่ยูริกลับชี้หน้าผมหัวเราะร่า เฮ้ย โคตรอายเถอะ!
"ฮ่า ๆๆๆ จะแกล้งยูอะเร็วไปสิบชาติ ฮ่า ๆๆๆ กินไรเปล่าโน่ กำลังจะจ่ายเงินพอดี" แล้วใครจะไปกินครับ! รีบจ่ายรีบออกดีกว่า แทบมุดดินหนีแล้วเนี่ย!
ยูริเห็นผมส่ายหัวเซ็ง ๆ อย่างนั้นก็หัวเราะร่าเริงทับถมกันอีกทีก่อนจะหันไปจ่ายตังค์ เธอถือถุงของร้านออกมาพลางคล้องแขนลงกับผมฉับ "จะไปซื้อที่ไหนดีอะ โน่ช่วยคิดหน่อย"
"อืม ยูริอยากซื้ออะไรให้โต้ซังล่ะ"
"อยากได้พวกของที่ใช้งานได้อะ ซื้อของใช้สำนักงานให้ดีมั้ย" ภาพที่ทับกระดาษลายคิตตี้ผุดขึ้นมาในหัวผมทันที
"โน่ว่าผู้ชายเขาอยากได้อะไรอะ"
"ไม่ใช่ที่ทับกระดาษลายคิตตี้แน่ ๆ" ผมรีบชิงพูด แต่พอถึงตรงนี้ ยูริกลับปล่อยมือจากแขนผมก่อนจะมองมาอย่างอึ้ง ๆ
"รู้ได้ไง! กำลังคิดอยู่พอดีเลย!!!" นั่นไง กูว่าแล้ว คิดถูกจริง ๆ ที่มาเป็นเพื่อน
"หึหึหึ" ผมหัวเราะขำขณะที่ยูริตีแขนผมไปมา
"โน่บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่ารู้ได้ไง! อ่านใจยูออกเหรอ"
"หึหึหึ"
"โน่รู้ได้ยังไงอะ!"
"หึหึหึ"
"โน้!!!" ก็ผมว่ายูริน่ะเดาง่ายจะตาย หึหึหึ
หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ซื้อที่ทับกระดาษลายคิตตี้ ยูริก็พาผมเดินวนรอบสยามซะขาแทบขวิด แต่ดูผิดประเด็นเล็กน้อย เพราะตอนนี้เราเข้ามาเลือกกระโปรงอยู่ในร้านเสื้อผ้าแถวซอยสี่ โต้ซังคงไม่ใส่กระโปรงมั้ง
"โน่ว่าตัวนี้น่ารักปะ" ยูริถามผมขึ้นขณะที่หยิบกระโปรงตัวหนึ่งมาทาบลองอยู่
"อือ น่ารักดี" แต่ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะว่าตัวไหนผมว่าก็เหมือน ๆ กัน
"สั้นไปมะ" เธอยังคงถามต่อ
"ก็สั้นนะ" ถึงตรงนี้ยูริเริ่มพองแก้มป่องมองมาทางผมอย่างงอน ๆ แล้วครับ
เสียงเล็กนั้นเริ่มกระเง้ากระงอด "ให้ใส่จริงเหรอ ไม่หวงหน่อยเหรอ" มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย ผมขำออกมาเบา ๆ
"ก็ตัวยูริเองนี่ครับ ถ้าอยากใส่โน่จะห้ามได้ไง"
"ไม่หวงเลยจริง ๆ ด้วย" เธอพึมพำกับตัวเองพลางทำไหล่ห่อ ดูแล้วน่ารักชะมัด เห็นดังนั้นผมเลยพูดต่ออีกสักหน่อย
"ใส่ได้ แต่อย่ากลับบ้านดึก ๆ ก็พอ มันอันตรายรู้มั้ย" แต่พอจบคำนี้ ยูริตาโตทันที
"เป็นห่วงใช่มั้ย!" เอ๋า ก็ผู้หญิงใส่กระโปรงสั้น ๆ เดินกลับบ้านคนเดียว ในฐานะที่ผมเป็นผู้ชาย ผมรู้ดีว่ามันเสี่ยงต่ออะไร
แต่ไม่รู้ยูริคิดไปถึงไหน เธอยิ้มกว้างก่อนจะแขวนกระโปรงลงราวเดิมแล้วเอื้อมมากอดแขนผมแน่น(มาก) "โน่น่ารักจังเลยยย" ทำเอาผมนิ่งไปเพราะตามไม่ทัน
อ๋อ สรุปว่าอยากให้เป็นห่วงใช่รึเปล่า อืม แปลกดีนะ
หลังเดินมือเปล่าออกมาจากร้านกระโปรง เราก็เดินลัดเลาะสยามสแควร์เพื่อข้ามฝั่งไปสยามเซ็นเตอร์ ก่อนจะทะลุออกสยามดิสฯ เพราะยูริบอกอยากดูของใน Loft ซึ่งผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าคนข้าง ๆ ผมจะมาซื้อของให้ตัวเองหรือซื้อให้โต้ซังกันแน่ เห็นจากที่สุดท้ายยูริได้ถุงผ้า กระเป๋าดินสอ แผ่นรองเมาส์ และตุ๊กตุ่นรองข้อมือมาอย่างละอัน อืม แล้วไหนล่ะของขวัญโต้ซัง
ตอนยูริจ่ายตังค์ เธอหันมามองหน้าผมแหย ๆ "มีแต่ของยูเองอะ ทำไงดี" ทำเอาผมหลุดขำ
"ก็เตือนแล้วว่าอย่ามาที่นี่" ยูริพยักหน้ารับคำผมอย่างปลง ๆ พลางหยิบเอาถุงสีเหลืองอ๋อยที่จ่ายเงินแล้วจากพนักงานมา
"งั้นไปไหนดีอะ" เธอบ่นกับตัวเองเสียงเบา ขณะที่ผมรับถุงสีเหลืองนั้นมาเก็บไว้ในถุงแฮร์รอดส์ของยูริที่อาสาถือให้คู่กับกระเป๋านักเรียน ใบหน้าขาวนั้นดูครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง
"ไปเซ็นทรัลกันนะ ดูของในเซ็นทรัลคงไม่มีอะไรยั่วยูเท่าไหร่" อืม มีเหตุผล ผมคิดแล้วว่ามาสยามคงไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ ลองก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองดู ก็เห็นบอกเวลาห้าโมงกว่า นับว่าเย็นแล้วแต่ยังพอมีเวลา ผมจึงพยักหน้ารับก่อนที่เราสองคนจะต่อรถไฟฟ้าไปเซ็นทรัลชิดลมกันแทน
ที่เซ็นทรัลชิดลมดูจะได้เรื่องกว่าจริง ๆ เพราะมีแต่ของผู้ใหญ่ วัยรุ่นอย่างยูริเลยหน้าเซ็งลงไปหน่อย แต่ก็อย่างว่าแหละ ถ้าอยากซื้อของให้โต้ซังก็ต้องบรรยากาศแบบนี้จึงจะถูก ผมอมยิ้มกับท่าทางจริงจังนั้นของยูริ ระหว่างกำลังเลือกว่าจะซื้อเข็มกลัดเน็คไทหรือนาฬิกาให้คุณพ่อสัญชาติญี่ปุ่นของเธอดี
"โน่ว่าอันนี้สวยปะ" เธอหยิบเข็มกลัดเน็คไทดูภูมิฐานมาอันหนึ่งให้ผมช่วยดู
"สวยดีนะ"
"แล้วนาฬิกานี่ละ" แล้วก็ยกนาฬิกาขึ้นมาเทียบอีกเรือน
ถึงตรงนี้ผมเริ่มเขว "เลือกยากแฮะ" ตอบไม่ถูกจริง ๆ เพราะถึงนาฬิกาจะแพงกว่า แต่ก็สวยน่าดูเหมือนกัน
ยูริถอนหายใจแรง "เฮ้อ เป็นโน่อยากได้อะไรอะ" เธอถามพลางเงยหน้ามาขอความคิดเห็นจากผมเหมือนอยากอ้อน ผมยิ้มให้ท่าทางแบบนั้น
"ถ้าเป็นโน่ โน่อยากได้นาฬิกา แต่พ่อยูริ โน่ไม่รู้เหมือนกัน"
"งั้นยูซื้อเข็มกลัดให้โต้ซัง แล้วซื้อนาฬิกาให้โน่ดีกว่า" เฮ้ย! เธอเหมาเองเสร็จสรรพ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ยอมแน่ ๆ
เป็นเสียอย่างนั้นจึงต้องรีบปราม "อย่าทำอย่างนี้สิครับยูริ ไม่เอานะ แพงไป" แต่พอได้ยิน ยูริก็ยิ่งทำหน้าบู้ "ก็อยากซื้อให้โน่ด้วยนี่"
ผมจึงต้องเปลี่ยนจากดุเป็นปลอบ "ไม่เอาครับ วันนี้มาซื้อของให้โต้ซังนะ" เพราะอย่างนั้นท่าทางยูริจึงได้อ่อนลง เธอพยักหน้ารับก่อนจะยื่นเข็มกลัดเน็คไทไปให้พนักงานคิดเงิน รอเพียงไม่นานเราก็ได้เข็มกลัดเน็คไทบรรจุในกล่องสวยงามมา
ยูริยิ้มร่าเหมือนเด็ก ๆ "หิวแล้วละ ไปหาอะไรกินกันเถอะ" เธอว่าพลางรับของที่ห่อเรียบร้อยแล้วจากพนักงาน ก่อนจะหันมาชูของขวัญโชว์ผมหรา อืม หิวเหมือนกัน กระเพาะเริ่มส่งเสียงร้องประท้วงว่าหิวแล้วด้วยสิ
เราสองคนจึงมาลงเอยที่มอสเบอร์เกอร์ชั้นใต้ดินตามฟอร์ม ยูริติดมอสเบอร์เกอร์มากครับ ไม่รู้ร้านนี้แอบผสมยาบ้าเข้าไปรึเปล่า เพราะถ้าผมไปสยามกับยูริสองคน เธอก็ชอบพาผมข้ามไปกินในพารากอนประจำ หรือถ้าเป็นสมัยก่อนตอนที่ยังไม่มีสาขาในพารากอน ยูริก็ถึงขนาดพาผมเดินจากสยามไปยันเซ็นทรัลเวิลด์เพื่อกินเลยก็มี เห็นว่าโต้ซังของเธอก็ชอบ ผมเองก็ชอบเหมือนกันนะ ให้เนื้อเยอะ ขนมปังก็หวาน เสียอย่างเดียวที่มันใหญ่ไปหน่อย เห็นยูริกินทีไรก็เปื้อนปากไปหมดทุกที
"นั่น เลอะหมดแล้ว หึหึหึ" ผมว่าพลางยื่นทิชชูให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เห็นยูริทำหน้าเหลอหลาก่อนจะรับไปซับ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังเช็ดออกไม่หมดอยู่ดี
เห็นดังนั้นผมจึงช่วยดูให้ "ขวาอีกหน่อยยูริ ขึ้นไปหน่อยครับ ไม่ ๆ ลงมา ขวาอีกนิด อีกนิด เฮ้อ มานี่ ผมเช็ดให้" ลุ้นจนเหนื่อย ผมว่าผมจัดการเองดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็หันไปหยิบทิชชูอีกแผ่นจัดแจงเช็ดให้เองอย่างเบามือ (มั้ง)
"อื้อออ เบา ๆ หน่อยสิโน่ ถูแรงหวยก็ไม่ขึ้นหรอก" อ้าวเหรอ ตกลงว่าคงแรงเกิน ผมจึงปรับระดับความเบาลงไปอีก ทีนี้หน้ายูดูเกลี้ยงขึ้นเยอะ แต่...
ไอ้คนที่ยืนมองผมตาค้างหน้าเคาน์เตอร์นั่นคุ้นฉิบหาย
"ปุณณ์" ผมเผลอเรียกชื่อมันเบา ๆ พลางชักมือกลับจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ จนยูริต้องหันไปมองด้วยอีกคน
"อ้าวปุณณ์ มานั่งนี่สิ!" เฮ้ย อย่าไปเรียก! แต่ไม่ทันแล้ว ยูริกวักมือยิกขณะที่ปุณณ์ก็ว่าง่าย เดินเข้ามาแต่โดยดี มันมองหน้าผมแปลก ๆ ขณะที่ผมมองมันได้ไม่นานก็ต้องหลบตา ไม่รู้จะสั่นทำไมเหมือนกัน รู้แต่ว่ากลัว...กลัวปุณณ์เสียใจ ทั้งที่ก็เถียงกับตัวเองไปด้วยว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
ปุณณ์เดินมาบีบไหล่ผมเบา ๆ หนึ่งที แต่ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
"นัดเอมไว้เหรอปุณณ์" เสียงยูริเจื้อยแจ้วถามถึงเพื่อนเธออีกคนหนึ่ง ดูท่าทางปุณณ์อึกอักไป
"เอ่อ...เปล่า ไม่ได้นัดกับเอม" มันลงมานั่งข้างผม พลางมองหน้าผมไปด้วย
"อ้าว แล้วมาถึงนี่ทำไม" ยูริยังคงถามต่อ ส่วนผมเงียบสนิท เหล่ตามองปุณณ์เป็นระยะ แปลกที่เห็นหน้ามันยังดูสดใสดี
"มารับน้องน่ะ นัดกันไว้"
"น้องแป้งเหรอ" ผมถามขึ้น เห็นมันพยักหน้ายิ้ม ๆ ฉิบหายแล้วไง ผมลืมว่าโรงเรียนน้องแป้งอยู่ตรงข้ามเซ็นทรัลชิดลมนี้เอง
"นัดกี่โมง ที่ไหนวะ" ผมถามต่อเสียงอ่อยพลางคิดล่วงหน้าในใจว่าถ้าน้องแป้งมาเห็นตอนนี้ละแย่แน่ แต่ปุณณ์กลับดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลยสักนิด
"หกโมง หน้าประตูโรงเรียน อ๊ะ ขอบคุณครับ" มันยังตอบไม่ทันเสร็จดี พี่พนักงานก็เดินเอาเมนูที่ปุณณ์สั่งแบบกลับบ้านไว้มาให้ก่อน ผมมองถุงพลาสติกใบโตนั่น พลางคิดเดาว่าปุณณ์คงสั่งเผื่อน้องแป้งด้วย
มันเช็กของในถุงก่อนจะเงยหน้ามาพูดยิ้ม ๆ "งั้นผมไปรับน้องก่อนนะ แล้วเจอกัน" ประโยคหลังมันหันมาพูดกับผมก่อนจะลุกขึ้นโบกมือลา ยูริก็โบกด้วย แต่ไม่วายทำหน้าหงิกออกมาเมื่อลับตาปุณณ์
"ปุณณ์โกหก" เป็นเพราะอยู่ดี ๆ ยูริก็พูดคำนั้น ผมจึงได้แต่เหวอไป
"อ้าว ทำไมพูดงั้นล่ะ"
เธอเบ้หน้าก่อนจะดูดน้ำพันซ์ในแก้วตัวเอง พลางพูดว่า "ก็วันนี้ปุณณ์บอกเอมว่าไม่ว่างดูหนังด้วย มีธุระสำคัญ ที่แท้มาจีบสาวอยู่ชิดลมนี่เอง"
ผมรีบช่วยมันแก้ตัวเป็นพัลวัน "เฮ้ย น้องมันเรียนอยู่ที่นี่จริง ๆ" แต่ดูเหมือนยูริจะไม่ยอมฟังแล้ว
ใบหน้าใสนั้นยังคงงอหงิก "หลัง ๆ มานี้ปุณณ์เป็นแบบนี้บ่อย ตั้งแต่ตอนเกิดเรื่อง" ผมรู้ดีว่าเรื่องอะไร และก็คิดว่าตัวเองรู้ว่าปุณณ์เป็นอะไร ในใจเกือบจะรู้สึกผิดอยู่แล้ว ถ้าเรื่องเอมที่หัวหินไม่ได้ผุดขึ้นมาในหัวเสียก่อน "สงสารเอม ไม่น่ายอมปุณณ์เลยจริง ๆ" เสียงยูริยังคงพูดต่อ
แต่สิ่งที่ผมทำคือ แค่กินเบอร์เกอร์ในมือต่อไปนิ่ง ๆ ถึงแม้จะอยากหัวเราะออกมาก็ตาม
"เรื่องบางเรื่องก็โทษแต่พวกเราผู้ชายไม่ได้หรอกนะยูริ"
ถึงตรงนี้ใบหน้าขาวของคู่สนทนาจ้องผมนิ่งเหมือนอยากเถียง แต่ผมเพียงส่ายหน้ากลับ เพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่ออีกแล้ว
เพื่อนใคร ใครก็รัก
ยูริอาจจะรักเพื่อนเธอ
ผมเองก็รักปุณณ์เหมือนกัน
TBC.
Postscript : *เอาหัวโขกกำแพงพันทีเป็นการทำโทษตัวเอง* ขอโทษค่าที่หายไป~~~ พอดีโดนเพื่อนลากไปบางแสนอ่า y___y (อีกแล้ว ดวงเดินทางเจง ๆ) อยู่ดี ๆ มันลากเราไปแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลย สวมวิญญาณเบลอเป็นน้องโน่อีกแล้วฉัน ฮือ ๆๆ
แล้วก็ต้องขอโทษด้วยเน้อที่มาต่อสั้น ๆ แถมน้องปุณณ์ยังโผล่มาแว่บเดียวอีก (แต่ไม่มีใครสนหรอกครับ ก็คนอ่านไม่รักผมแล้วนิ่ -- เสียงน้องปุณณ์ตัดพ้อ 555) เอาเป็นว่าตอนนี้ featuring น้องยูริไปก่อน แล้วตอนหน้า อืม..... เราคิดว่าที่ใครหลาย ๆ คนรอคอย (รึเปล่า) ก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ
อ้อ ก่อนไป โปรโมทให้ เห็นว่าน่ารักดีอ้ะ 555
http://my.dek-d.com/kurosora/story/view.php?id=458919
คุณ คุโระ เขียน fan-fiction ให้เลิฟซิกจ้า~~~ 555+ เป็นคู่น้องฟี่กับใครหว่า.... ไปลองอ่านดู (แหม ไอ้ฟี่... มึงออกไม่กี่ตอนขโมยซีนจังเลยนะ รู้สึก!) น่ารักดีเน้ออ เราชอบอ่านเลิฟซิกหลาย ๆ แบบ เขียนมาได้จ้า (บอกแล้วว่าเขียนเป็นแฟนฟิกให้เลยยังดีกว่าก็อปพล็อตนะ ฮือ ๆๆ อันนั้นเราเสียใจ) แต่ยังไงก็ยังยืนยันว่าไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักนะจ๊ะ อ่านเอาสนุก ๆ ได้ แต่อย่ามารวมกันล่ะ เดี๋ยวจะมึนเปล่า ๆ (ยังไงคนเขียนก็คนละคนอะเน้อ) ก็เป็นกำลังใจให้ค่า มาเขียนให้จบนะเออ อยากเห็นน้องฟี่โดนปราบ หึหึหึ
ขอตัวไปนอนเอาแรงก่อนเน้อ พุ่งนี้ต้องขับรถตั้งแต่แปดโมงอะ!! (แย่แน่เห็ด...) ตอบคอมเม้นสองตอนรวด (ตอนที่แล้วด้วย โห... ดองซะ!) จะมาตอบให้พุ่งนี้นะ สัญญา ๆๆๆๆๆๆ ตอนที่แล้วดองเพราะตอบเสร็จมันหายหมดเลยอะ เด็กดีบ้า จะไม่ยุ่งกับกล่องคอมเม้นแล้ว Y___Y ฮือ ๆๆ
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า!
มาตอบคอมเม้นของตอน our day แล้วจ้า~~~~ (เป็นตอนที่คอมเม้นถล่มทลาย โอ่ววว์....)
เอาล่ะ!! *สูดลมหายใจเฮือกใหญ่*
เริ่มมมมมมมมมมมมม
ถึงคุณ จันทราแห่งสายลม (คห.3664)
น้องโน่อยู่ม.5 อ้ะ เรียนซอฟต์บอลจ้า~
เออว่ะ สงสัยว่าถ้าเรียนลีลาศมันจะเรียนกันยังไงวะนั่น น้องโน่น้องโอม สงสัยมันได้เป่ายิ้งฉุบกันมือเป็นระวิง เหอ ๆๆ
ถึงคุณ H a r p (คห.3667)
อ่านตอนแรกไม่ได้คิดอะไร....
พอบอกว่า ทะลึ่งจังเรา เห็ดคิดออกเลย (ฮา....)
น้องโน่บอกว่า ทำงั้นไม่ได้หรอกครับ มันใหญ่เกินไป (เมิง...)
ถึงคุณ aliaunz (คห.3669)
ขอบคุณค่า ^____________^
ถึงคุณ RedDevil with BlackMagic (คห.3671)
น้องโน่บอกว่า ไม่วิ่งไม่ได้คร้าบบบบ พี่ดูสิไอ้ปุณณ์มันหน้าด้านขนาดไหน T^T
กิ๊กน้องโอมยังเป็นที่ถามหาไม่เลิก อย่างนี้ต้องตั้งค่าหัวให้ล่ากันแล้ว 555
ถึงคุณ Momo (คห.3674)
วาดแมวเพื่อนยังนึกว่าเป็นหมูเลยอะ T^T วาดน้องโน่น้องปุณณ์จนอ่านจะดูออกไหมว่าไหนจมูก ไหนตา เหอ ๆๆ
จิ้นได้ตามใจชอบเลยค่า ^____^
ถึงคุณ KuroSora (คห.3679)
ค่า ได้รับข้อความแล้วค่า ^____^
ถึงคุณ D_D_K_jr (คห.3681)
รักคนอ่านเช่นกันจ้า ^____^
ถึงคุณ Pan2Min (คห.3682)
เซฟได้เลยค่า ^____^ เดินทางดี ๆ เน้อออ
ถึงคุณ SoReTiaMs (คห.3683)
เนอะ คิดถึงสมัยมัธยมจัง ชีวิตสบ๊ายยย สบาย
โตมาแล้วจะตายเอา T____T
ถึงคุณ NBC*TNG (คห.3688)
ใช่... เป็นมือกีต้าร์แหละดีแล้วน้องปุณณ์..... ก็เสียงแกมัน........
ร้องไปน้องโน่คงซึ้งยาก 55555+
ปล. คู่น้องโอมยังไม่ทันแฉเลย รอไป อิอิ
ถึงคุณ jaeho123 (คห.3691)
โถ... น้องปุณณ์อย่าอิ่มทิพย์เลย แค่นี้ก็ผอมจะแย่แล้วลูกกกก
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.3693)
นั่น... ไอ้น้องโอมเริ่มได้ใจคนอ่านกันไปทีละน้อย อิอิ
ถึงคุณ *+*+Devil+Wing+*+* (คห.3694)
ก็หึงแหละจ้ะ แต่ไม่พาลมากกว่า เขาเข้าใจกันล่ะเนอะ ^___^
ถึงคุณ Casinoty (คห.3696)
อะ จับตาดูไอ้น้องโอมต่อปายยยยยยย
ถึงคุณ ชอลิ่วเฮียง (คห.3697)
อยากอ่านกางเกงดำเหมือนกัน เขียนเลย ๆๆๆ อิอิอิ
ปล. สโลแกนดี ชอบ 5555
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.3699)
เอิ่ม... ตกเก้าอี้เจ็บไหมอ่า ขอโต๊ดดดด
รักคนอ่านเหมือนกันจ้า ^___^
ถึงคุณ ดร.สาวสวย (คห.3702)
มีการให้จังหวะกรี๊ด 55555
สงสัยต้องแจกน้ำมะนาวให้คนอ่านซะแล้วว
ถึงคุณ B*PYC (คห.3705)
น้องมิกเหรอ.... จะใช่ป่าวว๊า.......
น้องปุณณ์จำคำนั้นจนวันตายแหละจ้า ^____^
ถึงคุณ cha (คห.3707)
โปรเจคบ็อกซ์คอมเม้นมันได้ล่มไปแล้ว 5555+ เออเร่อตลอด สงสัยเยอะไปอ่า Y___Y
ถึงคุณ ::Maple:: (คห.3709)
ขอบคุณมากค่า ___
ถึงคุณ kwankaow (คห.3712)
นั่นสิ อยากมีแบบนี้มั่งเนอะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ lLucifer… (คห.3713)
อ้าว นี่มีการเหวอเป็นเพื่อนน้องปุณณ์เหรอ 5555
ถึงคุณ watermoonj (คห.3718)
นานกว่านั้นเดี๋ยวเมื่อยแก้มแย่นา.... อิอิ
ถึงคุณ po_po (คห. 3719)
ง่า... คราวหน้าเซฟที่คอมเม้นไว้เนอะ หายอีกจะได้ไม่ต้องพิมใหม่ เป็นเราคอมเม้นแล้วหายก็เซ็งอ่า Y___Y
เห็ดจะลอยแล้วจริง ๆ เนี่ย ดีที่พุงหนัก 5555+ (ดีจริงเหรอวะ) ขอบคุณมาก ๆๆๆ ค่ะ ^_____^ วันหลังมาเม้นอีกน๊า ^____^
ถึงคุณ נ ί ή g נ α ι (คห.3724)
เจ็บคอไหมนั่น *ยื่นน้ำมะนาวให้* 55555
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~ (คห.3730)
น้องปุณณ์ก็คิดว่าน้องโน่น่ารักเหมือนกันจ้า ^_____^
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~ (คห.3732)
ดีใจด้วยจ้าที่เขาเป็นห่วงเนอะ ^____^ อิจฉาจิง ๆ
นิยายเห็ดได้เป็นแรงบันดาลใจให้เรื่องอื่น ๆ ก็ดีใจมากค่า ^____^ เอาไว้เอาเรื่องของตัวเองมาลงมั่งสิ จะได้แวะไปอ่านนะ อิอิ
ปาล์มกับโอม เอาจิงเหรอ กวน... พอกันเล้ย
ถึงคุณ Navys (คห.3733)
ยินดีต้อนรับสู่เลิฟซิกค่า ^_____^
ถึงคุณ Asgard (คห.3737)
โอ๊ะ... เรื่องสะกดคำว่า “ว๊า” กับ “น๊า” ขอโทษด้วยค่า
บางทีติดภาษาปากอะ แหะ ๆๆ เดี๋ยวจะแก้ให้นะคะ ^___^
ถึงคุณ chopsticksMC (คห.3739)
ดีใจจังรักตัวละครของเห็ดทุกตัวด้วย ____,,
ทุกคนก็รักคนอ่านค่า ^____^
ถึงคุณ เหอๆๆๆๆๆ (คห.3741)
ตึก ฟ. ... แฟนจ๋า ฉันมาแล้วจ้ะ
5555+
ถึงคุณ โพะ (คห.3743)
เฮ้ย! น้องโน่เขาไม่ได้เป็นเกย์! เขาแค่ชอบน้องปุณณ์! 5555555555+
ถึงคุณ โอโห (คห.3744)
อาการนี้คนเป็นกันเยอะ แถมยังแก้ยากนะ...
แนะนำให้ไม่ต้องแก้ รักมันต่อไปเรื่อย ๆ นั่นแหละจ้ะ ดีแล้ว ^____^
ถึงคุณ Sunshine_me (คห.3745)
ใครคือซาร่า????
แก้มฉีกต้องไปให้หมอเย็บนะ T_____T มือสั่นอีก... (อันนี้น่ากลัว)
555+ ขอบคุณมากค่า ^_____^
ถึงคุณ AngelJS+ (คห.3750)
ขอโทษเน้อที่สั้น Y___Y มันแล้วแต่เนื้อหาในบทนั้น ๆ อะจ้ะ แต่เราจะพยายามให้มันยาวกว่านี้นะ
ถึงคุณ My Love Is Vanilla (คห.3753)
เอิ่ม.... แม่ยกฟี่อารมณ์รุนแรง 55555+
ถึงคุณ ~Newlovely~ (คห.3754)
ตอบให้แล้วนะจ้ะ ^____^ 555555+
ถึงคุณ bowlyngz (คห.3755)
ตกลงน้องโอมชื่อน้องเชี่ยโอมไปแล้ว 55555+ (เออ เข้ากันดีเนอะ)
ถึงคุณ Joyz (คห.3756)
บางทีพวกเขาก็น่ารักกว่าที่คิดใช่ไหมล่า~ อิอิ
ถึงคุณ PP_PaNdA (คห.3759)
น้องโน่น้องโอมก็เริ่มน่าสนแฮะ 5555+ (ปุณณ์เริ่มหนาวแล้วสิ!)
ถึงคุณ M E M O (คห.3760)
เร็ว ๆๆ ช่วยกันซื้อหุ้นน้องปุณณ์หน่อยเร้ววววววววว~ ^____^
ถึงคุณ Li_rong (คห.3761)
หวัดดีค่า แฟนคลับน้องโอม 5555+
ถึงคุณ Bon (คห.3764)
เออนั่นดิ ตกลงสองคนนั้นมันเลี้ยงอะไรกัน... เป็นปริศนาไป?
ถึงคุณ The thief of scholar (คห.3766)
บางทีเขาก็มีมุมกุ๊กกิ๊กกันมั่งอะ Y____Y
รับรองว่าง้อกันเสร็จกลับมาแมน ๆ ปกติแน่นอนค่า ^____^
ถึงคุณ _prince_ (คห.3768)
พยายามวิเคราะห์อยู่ว่าน่าจะติดเชื้ออ้อนจากยูริมา?
อันนี้ต้องทดลองทางวิทยาศาสตร์ดู?
ถึงคุณ ShynNi3zZ (คห.3769)
เย้ ๆๆๆ เลิฟซิกโกอินเตอร์ สวัสดีค่า ^____^ รักคนอ่านเหมือนกันเน้ออ
ถึงคุณ tuck (คห.3770)
อินเตอร์อีกคนป่าวเนี่ย 5555+
ขอบคุณมากค่า ^____^ พิมภาษาอะไรก็ด้ายจ้า เห็ดเปิดดิกเก่ง 5555+
ถึงคุณ แพร (คห.3772)
อ่านไปลุ้นไปว่าคุณแพรจะเข้าข้างใครดี สรุปได้ว่าเจ้าตัวเองก็ยังงงเหมือนกัน (ฮา..)
ไม่เป็นไร รออ่านต่อไปเนอะ ^____^
ถึงคุณ นัทจิ (คห.3774)
เปิดโหวตแล้วเนี่ย 5555555+
อย่าลืมไปโหวตนะ ๆๆ
ถึงคุณ ochibieiji (คห.3777)
นั่นสิ! สงสัยโพลครั้งที่สองต้องโหวตตัวละคร 5555+
แบบว่าเรื่องนี้ตัวประกอบคะแนนนำโด่งกันเหลือเกินนนนนน
ถึงคุณ RedDevil with BlackMagic (คห.3779)
วันปิยะเหรอ!? *ลืมวันลืมคืน*
สุขสันต์วันธรรมดาค่า ^_____^
ถึงคุณ mo-na-me (คห.3780)
เรื่องแบนเนอร์ไม่เป็นไรค่ะ ^____^ เพื่อนบ้านกัน ๆๆ
ถึงคุณ waltzza (คห.3783)
นั่นสิ... ใครหว่าจะมาได้ยิน... อิอิ
ถึงคุณ จอมมารปีกหัก (คห.3784)
ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่า ^____^ เอาไปลองใช้ดูได้ ผลเป็นไงมาบอกด้วยนะ อิอิ
ถึงคุณ spidy =^o^= (คห.3787)
ต้องตะโกนจองไว้ คนอื่นจะได้ไม่มายุ่ง 555
ถึงคุณ ดินสอปลายหัก (คห.3788)
ขอบคุณค่า ^___^ ยินดีต้อนรับสู่เลิฟซิกเน้อออ
ถึงคุณ เบลล์ (คห.3789)
สงสารน้องเอิ้นแย่เลยย
ถึงคุณ K2KARN (คห.3799)
เอ... แล้วน้องโอมได้ยินรึเปล่าน๊อ.....
ถึงคุณ ลัลลาโบว์ (คห.3801)
ไม่ป้องกันค่า อยากก็อปไปปริ้น ไปอ่านที่อื่น จะได้ทำได้เนอะ
ไม่ก็อปไปทำอย่างอื่นที่ไม่ดีก็พออ่า Y___Y
ถึงคุณ 515 (คห.3806)
อินมากจริง ๆ นะเนี่ย ทำเอาเห็ดเครียดไปด้วยเลย 555+
เดี๋ยวจะช่วยคิดตามทีละเปลาะนะ.. อะเริ่ม ๆๆ
ที่โน่รู้ความจริงแล้วแต่ทำไมไม่ทำอะไรให้ชัดเจน เป็นเพราะโน่ยังไม่กล้าบอกปุณณ์นั่นเองเน้อ อันนี้เป็นที่รู้กันเนอะว่าเรื่องพวกนี้คนอื่นไม่ควรพูด เพราะถ้าเราพูดไปแล้วอีกฝ่ายเขาไม่เชื่อ หรือแฟนเขาปฏิเสธขึ้นมา เราก็จะกลายเป็นหมาไป เพราะไปใส่ร้ายให้เขาเลิกกัน จริงไหมจ้ะ? นั่นแหละคือสิ่งที่น้องโน่กลัว (ไม่อยากให้น้องปุณณ์ต้องเสียใจเพราะคำพูดของตัวเองก็ด้วยอีกสาเหตุหนึ่ง) เหมือนกับน้องโน่เขาไม่อยากเข้าไปยุ่ง แต่ก็เป็นห่วงน้องปุณณ์มาก เป็นความรู้สึกติดค้างในใจที่ไม่รู้จะทำไงดีเหมือนกัน (ไม่ใช่แต่คนอ่านที่ตงิดในใจคนเดียวหรอกเน้อ) สรุปว่า ถ้าน้องโน่ไม่รักน้องปุณณ์ก็คงไม่แคร์ความรู้สึกน้องปุณณ์ขนาดนี้อะจ้ะ
ความรักนี้เป็นแบบไหน... ก็คงเป็นความรักที่ไม่มีนิยามอะจ้ะ เขาเป็นความรักที่เป็นห่วงกันมากกว่า มันก็คือความรู้สึกที่สองคนนั้นบอกนั่นแหละว่าจะกลับไปเป็นเพื่อน แต่สุดท้ายแล้วก็รู้สึกแคร์กันมากกว่าเพื่อนคนอื่นอยู่ดี ก็เลยออกมาเป็นความสัมพันธ์อย่างที่เห็น มันเป็นความรักที่มีตัวแปรหลายอย่างอยู่ ไม่ให้แสดงออกได้เต็มที่ ก็คือผู้หญิงของตัวเอง ทำให้ทุกอย่างกดดันจนสองคนนี้เหลือแค่นี้.... อืม.. พูดเองงงเองนะเนี่ย เอาเป็นว่าต้องลองคิดเทียบกับตัวเองดู อาจจะเข้าใจมากขึ้นนะ (แต่ก็นั่นแหละ คนเรามีวิธีจัดการกับปัญหาไม่เหมือนกันอีก.. เอาเป็นว่านี่เป็นวิธีของน้อง ๆ เขาอะเน้ออ)
ส่วนเคสปุณณ์ ส่วนตัวเราไม่คิดว่าน้องจับปลาสองมือนะ เพียงแต่น้องเหมือนมีภารกิจที่ผู้ชายสมควรทำอยู่ แม้ว่าตอนนี้น้องจะรู้แล้วว่าตัวเองรักใคร แต่น้องก็ยังเป็นลูกผู้ชายมากพอที่จะไม่เลือกตัวเอง... จุดนี้เราคิดว่าคนที่เสียสละมากที่สุดยังเป็นน้องปุณณ์อยู่ดีอ่า (หรือเราเข้าข้างน้องวะเนี่ย!!) เรื่องของเรื่องคือน้องไม่รู้อย่างที่คนอ่านและน้องโน่รู้ ก็เลยทำให้คนอ่านค่อนข้างหงุดหงิดกับน้องปุณณ์ใช่ไหมล่า.... ส่วนตัวแล้วเราเลยคิดว่าคนน่าสงสารที่สุดคือน้องปุณณ์นั่นแหละ ที่ความพยายามทั้งหมดของน้องต้องสูญเปล่าเพราะมีเรื่องราวที่น้องไม่รู้อยู่... เฮ้อ
เครียดเลย อินจัด 55555555555+ ขอบคุณมาก ๆ ค่า ^____^
ถึงคุณ BlissfullyME (คห.3808)
ยินดีต้อนรับค่า ^_________^
คนเชียร์เอิ้นเยอะ ไม่แปลกหรอก 5555+ ณ เวลานี้ คนบอกว่าเชียร์ปุณณ์อาจแปลกกว่า 5555+
ถึงคุณ Acare_jan (คห.3810)
นั่นสิ... อิจฉา -_-***
ถึงคุณ r4inbow (คห.3811)
เสียดาย น้องปุณณ์ตะโกนดังไม่ถึงรร.น้องเอมเนอะ 555+ อาจมีเฮได้ 555
ถึงคุณ ye’zan (คห.3812)
5555+ พระเอกเห็ดโดนหมั่นไส้!! Y___Y 555+
จบเรื่องนี้เมื่อไหร่ น้องปุณณ์คงหวงน้องโน่สุด ๆ (เพราะกว่าจะได้มายากเหลื๊อออเกิน) ไปตกลงกันเองนะ 555+
ปล. ไหน ๆๆ ฟิกอยากอ่าน ส่งมาได้จ้า อีเมวเราขึ้นไว้ในบทความไง้! อิอิ
ปปล. น้องโอมเป็นเคะ!? น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกกกก
ถึงคุณ ploypm (คห.3813)
เรื่องของน้องโอมก็น่าเขียนนะ... แต่ไม่รู้จะเขียนรึเปล่าอะจ้ะ
ไม่รับปากแล้วกันเนอะ
ถึงคุณ TVXQ_XMJCY (คห.3817)
น้องโอม กับ น้องฟิล์ม..... มันคงเอาแต่เป่าแตรใส่หูกันทั้งวันมั้งนั่น
เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วจ้าว่าคือใคร ^___^ ไปโหวตเล่น ๆ ก่อนพลาง ๆ นะ
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.3822)
มิน่า หนาว ๆ ร้อน ๆ ที่แท้มีคนส่งกระแสจิตมานี่เอง 555+
ถึงคุณ สาวY (คห.3823)
สนามหญ้าไม่ได้ ๆๆๆ เดี๋ยวหญ้าทิ่มหลัง เจ็บ 555+
ถึงคุณ Dangerous Jenny (คห.3825)
รักคนอ่านเหมือนกันจ้า ^____^
ถึงคุณ o_น้ำส้มปั่น_o (คห.3828)
คิดว่าอย่างโน่จะยอมสารภาพไหมล่ะ หึหึหึ
ถึงคุณ ήθθήα® (คห.3829)
เอ่อ.... ถ้าเห็นแม่บ้านใส่กางเกงน้ำเงินแล้วยังกรี๊ดนี่ถือว่าอาการหนัก (แถมยังผิดคอนเซปต์) 555+
รักคนอ่านเหมือนกันจ้า ^___^
ถึงคุณ kiyoharu (คห.3830)
ดีใจด้วยค่าที่งานเสร็จแล้ว ^_________^
เมาแล้วบ้าพลังอย่างน้องโน่ป่าวเนี่ย 555+
ลองง้อดูหน่อยก็อาจจะดีก็ได้น้า... ดูอย่างน้องโน่ดิ่ หน้าไม่ให้ซักติ๊ด ยังออกมาน่ารักได้เลย อิอิ ของแบบนี้ต้องลอง ๆๆ
ถึงคุณ +3+ (คห.3832)
รองเท้าไรอะจ้ะ หมายถึงรองเท้านักเรียนเหรอ
น้องโน่ใส่รองเท้าหนังสีดำจ้า ^___^
ถึงคุณ Bicx (คห.3833)
ปกติน้องปุณณ์ไม่ใส่แว่นจ้า ใส่เฉพาะเวลาอ่านหนังสือเยอะ ๆ เท่านั้น
เท่าที่เขียนมายังไม่เคยมีฉากน้องปุณณใส่แว่นนะ (มั้ง)
ถึงคุณ NakOii (คห.3838)
โห... สภาพตอนอ่านเสร็จฟังดูน่ากลัวมาก 5555555+ คนที่บ้านตกใจป่าวจ้ะนั่น 555+
ดีใจ ๆๆ มีคนเชียร์น้องปุณณ์แล้ว อิอิอิ
ถึงคุณ เง้อ (คห.3841)
ความคิดเห็น