คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : 24th CHAOS - Last Question
24th CHAOS - Last Question
ในที่สุดก็ถ่อมาถึงนี่จนได้ ผมนั่งแหมะหันรีหันขวางภายในร้านอาหารตกแต่งสไตล์เก๋ ที่ตั้งอยู่แถวเอกมัยบ้านผมเอง เคยได้ยินยูริบ่นอยากมากินหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่เคยมาสักที (เพราะร้านมันเปิดแต่ตอนดึก ๆ นี่ครับ) ครั้งนี้คงสมใจอยาก เพราะยูริเป็นคนเลือกร้านอาหารเอง จัดการอะไรเองเสร็จสรรพ แต่ผมน่ะงง ไม่ใช่เพราะงงว่าที่ไหน (ก็มันแถวบ้านผม) แต่งงว่าตกลงผมละเมอตามยูริมาถึงนี่ได้ยังไง
ผมขมวดคิ้วมองไปรอบ ๆ ร้านที่ตกแต่งอย่างทันสมัยด้วยตู้ปลามากมาย เข้ากันกับทั้งคอนเซปต์และชื่อร้านที่ต้องการให้เป็นตู้ปลาขนาดใหญ่ ที่นี่มีชื่อมากในเรื่องสไตล์การจัดแต่งร้านและรสชาติอาหารครับ ผมเคยมากินกับเพื่อน ๆ หลายที (เวลามีตังค์) หรือบางครั้งอาป๊าก็พามาเองบ้าง แต่วันนี้นอกจากปลาตัวเบ้อเริ่มที่ว่ายวนอยู่รอบร้านแล้ว ข้าง ๆ ผมยังมียูริ และ...
ไอ้ปุณณ์กับเอมที่นั่งอยู่อีกฝั่งโต๊ะ -_-"
"ดีใจจังที่ปุณณ์กับโน่สนิทกัน รู้งี้ชวนไปเที่ยวกัน 4 คนนานแล้วเนอะเอม" เสียงเจื้อยแจ้วของยูริยังคงดังข้าง ๆ ผม ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มสวยจากเอมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ผมฟังคำนั้นแล้วโคตรอึดอัด ไม่รู้ปุณณ์ฟังแบบนี้แล้วจะรู้สึกยังไง แต่สำหรับผมน่ะกระอักกระอ่วนพิลึกว่ะ
ถึงตรงนี้หลาย ๆ คนอาจสงสัยว่าไปทำอีท่าไหนผมดันมาโผล่ที่นี่กับยูริ เอม แล้วก็ปุณณ์ได้ คืออันที่จริงผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ แค่ถูกยูริอ้อนซะจนไม่รู้จะบอกปัดยังไง สุดท้ายเลยลงเอยแบบเดิมตรงที่เธอคิดเองเออเองว่าผมไปด้วยแน่นอน (เฮ้ย!) แล้วเรื่องก็จบแบบเดิม ๆ คือผมกลายเป็นเหยื่อความคิดไปเองของยูริทู้กกกทีสิน่า!
ตอนแรกแค่นึกว่าเราจะมากินกันสองคนแบบสบาย ๆ แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านเฉย ๆ แต่ที่ไหนได้วะ ผมคิดผิด เพราะพอยูริตกลงกับตัวเองเสร็จว่าผมจะไปด้วย (หมายความว่าไงวะนั่น) เธอก็โทรหาเอมทันที เป็นอันว่าชีวิตผมจบเห่ ปุณณ์ไปด้วยแน่นอน
เมื่อกลายเป็นเหยื่อของผู้หญิงของตัวเองด้วยกันทั้งคู่ เราสองคนก็ได้แต่ปลงในชะตาชีวิต เดินกลับไปทำพิธีเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ห้องเปลี่ยนชุดหลีดห้องเดิม แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะจากหลังเลิกงานคนก็ทะลักทลายมาก กว่าพวกผมจะทำใจถอดกางเกงได้แต่ละที พลพรรคแก๊งนางฟ้าเล่นกรี๊ดกร๊าดซะจนห้องแทบแตก ทำเอาคนจะถอดเสียเซลฟ์ไปหลายนาที นึกว่าตูคงไม่รอดออกมาซะแล้ว (โดยเฉพาะไอ้ปุณณ์) -_-"
แถมไอ้ปุณณ์ยังกวนตีนฉิบหายอีก เพราะตอนแรกผมงงว่ามันจะใส่ชุดหมีไปกินข้าวรึไง (ก็ผมจะเอากางเกงยีนคืน) แต่ปรากฏว่าไม่ เพราะจริง ๆ แล้วมันก็เอากางเกงยีนมาเหมือนกัน ไอ้สัด!
แล้วใส่กางเกงยีนกูอยู่ได้ทั้งวัน โคตรเหม็นเหงื่อฉิบหาย ไอ้ห่า กวนตีนนัก
แต่ไม่เป็นไรครับ คนอ่านไม่ต้องกลัวว่าโน่จะเสียเปรียบ เพราะผมดึงกางเกงยีนมันมากระทืบ ๆๆ ซ้ำ แก้แค้นเรียบร้อยแล้ว ก๊าก ๆๆๆ
โอเค ตัดกลับมาที่ห้องส่ง ผมแค่นั่งเหม่อแป๊บเดียว สองสาวก็จัดการสั่งอาหารกันเรียบร้อยเสร็จสรรพ โดยที่ทั้งปุณณ์และผมไม่ต้องเสียเวลาอ้าปากออกความคิดเห็นอะไรเลย ดีเหมือนกันครับ เพราะพวกผมมันลิ้นจระเข้ ให้กินอะไรก็กินได้ทั้งนั้น ขอแค่เป็นของที่มนุษย์เขากินกัน
"ยูสั่งขาหมูเยอรมันน้ำตกของโปรดโน่มาให้ด้วยแหละ" ยูริหันมาพูดกับผมยิ้ม ๆ ซึ่งผมก็ยิ้มกลับไปแบบงง ๆ เอ...ผมเคยชอบด้วยเหรอวะ
"ขอบคุณครับ" แต่ก็เอาเถอะ ชอบก็ชอบ -_-" ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบอะไรนี่หว่า แหะ ๆๆ
"แหม เอมก็สั่งไก่ทอดฟาโรห์ของโปรดปุณณ์ให้เหมือนกันนะ รู้ใจรึเปล่า" นั่น...จะขยันทำคะแนนไปไหนกันครับสาว ๆ! แค่นี้พวกผมก็แข่งกันยิ้มแหะ ๆๆ จะแย่อยู่แล้ว
ผมเหล่มองไอ้ปุณณ์ที่ยิ้มแหะ ๆ (ท่าเดียวกะผมเดี๊ยะ) ก่อนมันจะเหลือบมองผมนิดหน่อยแล้วตอบเอมว่า "ครับ ขอบคุณมาก"
เล่นเอาผมขมวดคิ้วเป็นเงื่อนพิรอดทันที มึงจะทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ทำไมวะ กูไม่เกี่ยวสักหน่อย ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั่นเอง (ว่ามันจะต้องสนใจผมทำไม) ก็มีอาหารจานแรกซึ่งเป็นรวม Appetizer ต่าง ๆ ถูกบริกรพามาเสิร์ฟตรงหน้าเรียกความสนใจไปจากผมเสียก่อน
น่ากินจนลืมเรื่องอื่นเลยแฮะ!
"อันนี้ให้โน่ ๆๆ" ยูริรีบยกช้อนส้อมขึ้นตักขาหมูเยอรมันในนั้นให้ผมทันที ขณะที่เอมไม่ยอมแพ้ เธอยกมือตักแซลมอนแช่น้ำปลาให้ปุณณ์เป็นการใหญ่ เฮ้ย! แต่ผมก็อยากกินแซลมอนแช่น้ำปลานะ!
แน่นอนว่าผมต้องยับยั้งความตะกละของตัวเองเอาไว้ เนื่องจากติดภารกิจต้องปฏิบัติตนเป็นสุภาพบุรุษที่ดีก่อน "อะครับ" แต่แค่ผมตักปลาหมึกวงทอดให้ยูริแค่นี้ เธอเล่นดีใจซะจนออกนอกหน้า รีบยกขึ้นมาอวดเอมเป็นการใหญ่ ^^" เอาเข้าไปครับผู้หญิงสองคนนี้ ผมหลุดหัวเราะขำออกมาเบา ๆ
เอมหน้าง้ำลงไปเล็กน้อยเมื่อปุณณ์ยังคงง่วนกับการรินน้ำเติมให้แก้วทุกคนอยู่เลยไม่ทันสนใจตักของกินให้เอม ผมแอบเห็นมือเล็ก ๆ ของเธอกระตุกชายเสื้อยืดปุณณ์เป็นการใหญ่ "ปุณณ์อะ ไม่ตักให้เอมบ้างเลย" เอาแล้วไงมึง หึหึ
ปุณณ์หันมาทำหน้าเหวอไปกับคำนั้นทำเอาผมขำนิดหน่อย ก่อนที่จะเห็นมันรีบเอื้อมมือตักชีสทอดให้เอม "นี่ไงครับ ปุณณ์มัวแต่รินน้ำให้อยู่ ขอโทษนะ" แต่สาวเจ้าไม่เห็นมีท่าทีจะดีใจขึ้นเลยแฮะ
ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยในท่าทางงอนหนักกว่าเก่าของแฟนเพื่อนตรงหน้า แต่ดูไอ้ปุณณ์จะไม่ทันสังเกต เพราะหลังจากนั้นมันก็เสือกตักแซลมอนแช่น้ำปลาในจานมันแบ่งมาให้ผมแทนซะงั้น "อะมึง ขอขาหมูเยอรมันกูมั่งดิ แลกกัน" อ้าวไอ้นี่ ขี้โมเมอีกคนละ
"ตลก! ใครตกลงกับมึงวะ แต่ขอบใจนะสำหรับแซลมอน กูอยากพอดี" ผมว่าพลางจิ้มเนื้อแซลมอนเข้าปากแล้วกั๊กขาหมูไว้ไม่ให้ไอ้ปุณณ์ขโมยได้ แว่วเสียงมันร้องโอดครวญยกใหญ่ หึหึ ไอ้ปัญญาอ่อน
"ถ้าแดกคนเดียว ขาหมูเยอรมันมึงจะยกพวกตีกันกับแซลมอนกูในหลอดอาหาร แล้วบึ้ม!"
"กลายเป็นโกโก้ครั้นช์รึไง มึงบ้าป่าววว หลอดอาหารกูไม่ใช่ทุ่งข้าวสาลี อยากแดกขนาดนั้นเอาไปเลยสาดดด" ทุเรศมากครับ ผมโวยใส่มุกควายของไอ้เชี่ยปุณณ์ (ที่ได้ยินทุกเช้าเสาร์อาทิตย์เวลาดูช่องเก้าการ์ตูน) ก่อนจะยอมแบ่งขาหมูเยอรมันให้มันเสี้ยวหนึ่งจากที่ผมมี ทั้งที่มันตักแซลมอนให้ผมมาครึ่ง ๆ เด๊ะ ๆ ฮ่า ๆ ผมไม่ใช่คนเอาเปรียบใช่ปะครับ
ในที่สุดระหว่างผมกับมันก็กลายเป็นสงครามแย่งของกินย่อย ๆ ไป ช้อนส้อมเราปัดกันมั่วไปมาบนจานข้าวผมบ้างจานข้าวมันบ้าง จนโต๊ะนี้มีแต่เสียงเด็กผู้ชายโวยวายอยู่พักหนึ่งแบบน่าผิดสังเกต
ไอ้ปุณณ์เป็นคนแรกที่รู้สึกได้ก่อนผม มันรีบหยุดสู้แล้วหันกลับไปหาเอมทันที "เป็นไรป่าวครับเอม เงียบเชียว หืม"
พอผมเห็นเอมยังคงนั่งหน้าบึ้งอยู่อย่างนั้นแล้วก็ต้องปรับลดดีกรีความซ่าของตัวเองลงบ้าง โดยไม่ลืมจะแอบมองหน้ายูริไปด้วย (เผื่อไวรัสงอนจะเป็นโรคติดต่อ) แต่รายนี้เขายังยิ้มสนุกอยู่ว่ะ ท่าทางจะดูผมกับไอ้ปุณณ์ตีกันเพลิน
"ปุณณ์ตักชีสทอดให้เอมทำไม ปุณณ์จำไม่ได้เหรอว่าเอมไดเอต" เอาแล้วไงครับพี่น้อง เรื่องของครอบครัวเขาเราไม่เกี่ยวว่ะ ผมคิดได้ดังนั้นก็รีบคว้าแก้วน้ำมาดื่มทันที ทำทีเป็นไม่ได้ยิน
"โธ่ ปุณณ์ขอโทษนะ" แว่วเสียงมันง้องอนกันอยู่พักหนึ่ง พี่บริกรก็เอาอาหารจานอื่น ๆ มาเสิร์ฟ ผมเห็นมือปุณณ์รีบคว้าเอาสลัดจานสีสดใสไปอย่างว่องไว "นี่ไง Rocket Salad ของเอม ปุณณ์จำได้ เห็นมั้ยครับ" เออมันเก่งว่ะ ขณะที่ผมยังมึนอยู่เลยว่าอันไหนของยูริ เธอก็คว้าสปาเก็ตตี้เบคอนกุ้งของตัวเองไปก่อน เออดี รายนี้ก็ไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อยอะไรดี ผมชอบ
หลังจากที่นั่งฟังไอ้สองคนฝั่งตรงข้ามง้องอนกันมาได้พักใหญ่ (พักใหญ่มากจริง ๆ เอมงอนโคตรนาน) ในที่สุดเอมก็พอยิ้มออกบ้างเมื่อปุณณ์คอยตักยำวุ้นเส้นซีฟู้ด และสารพันอาหารอร่อยต่าง ๆ เอาใจเธอไม่ขาด
ส่วนผมที่นั่งมองภาพตรงหน้า ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเกิดความรู้สึกอะไร
ช้อนส้อมที่ถืออยู่มันหนักอึ้งเสียจนทำได้แค่เขี่ยข้าวในจานไปมา
"โน่...โน่...โน่...โน่!" หะ! สะดุ้งสุดตัวเลยครับเพราะยูริเขย่าผมในตอนท้ายจนตกอกตกใจ เออนี่ผมมัวแต่เหม่อไปไหนวะ ยังถือช้อนส้อมคามืออยู่แท้ ๆ น่าอายจริง ผมสะบัดหัวตัวเองไล่ความคิดแปลก ๆ นิดหน่อย ก่อนจะหันไปมองคนที่เรียกชื่อผมทั้งตัว "ว่าไงครับ"
"เหม่อจัง เสียดายขาหมูเหรอ ยูสั่งให้อีกก็ได้"
"ไม่ใช่ ๆ อะไรจะขนาดนั้นเล่า" ผมรีบปฏิเสธจนเธอขำคิกคัก ก่อนจะวางช้อนส้อมในมือลงแล้วเอื้อมไปสะกิดเอมบ้าง
"นี่ ๆ เอม พูดซักทีสิ ฉันรออยู่นะ" เป็นเพราะอยู่ดี ๆ ยูริก็พูดจาแปลก ๆ แบบนั้น ทำเอาผมกับปุณณ์ต้องมองหน้าสองสาวแบบงง ๆ พร้อมกัน ด้วยตามไม่ทันว่าพวกเธอวางแผนอะไรอยู่
เอมมีท่าทีกระมิดกระเมี้ยนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสะกิดไหล่ปุณณ์ทั้งที่ปุณณ์เองก็มองเธออยู่แล้ว "มีไรเปล่าครับ"
"ปุณณ์ สุดสัปดาห์หน้าว่างไหมคะ" แม้ท่าทางปุณณ์จะงง ๆ แต่ก็หยิบมือถือออกมากดดูตารางแต่โดยดี
แน่นอนว่ายูริไม่ยอมน้อยหน้าเช่นกัน "โน่ดูด้วยสิ ๆๆ" เธอคะยั้นคะยอ แต่คนอย่างผมมีเหรอจะเซฟตารางงานไว้ในมือถือ (ใช้ระบบความจำล้วน ๆ ครับ ถึงได้ลืมบ่อย) เท่าที่จำได้ก็คงไม่มีอะไรมั้ง
ปุณณ์กดมือถือยุกยิก ๆ อยู่สองสามทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ "ก็ว่างอยู่ครับ อยากไปไหนรึเปล่า" ด้วยคำตอบนี้ทำเอาเอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในขณะที่ยูริเองก็ใช้ไหล่ถองผมไม่หยุดเช่นกัน "โน่ล่ะ ๆ"
"ว่างมั้งครับ มีอะไรกันเนี่ย" อมพะนำอยู่ด้ายยย อยากรู้จะแย่แล้ว!
ทั้งที่ผมเป็นคนออกปากถามอย่างนั้นเอง แต่พอเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ ของยูริกับเอมแล้วดันรู้สึกไม่แน่ใจว่าอยากฟังคำตอบอย่างประหลาด ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกเพราะจับพลังได้ว่าสองสาวมองหน้ากันอย่างมีเลศนัยแปลก ๆ แถมยังเลยมามองพวกผมสองคนอย่างมีนัยแฝงไปด้วย ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่วะเนี่ย
"เอมเขาได้ไอ้นั่นมาละ" คนเริ่มพูดก่อนคือยูริ เธอเกริ่นพลางยื่นมือมาตีมือเอมยกใหญ่เหมือนจะให้โชว์ ไอ้นั่น ที่เพิ่งพูดถึง ว่าแต่ ไอ้นั่น มันคืออะไรวะ นักเรียนชายเขาคิดลึกกันนะเฮ้ย!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดไปถึงไหนต่อไหน บางอย่างสีขาว ๆ ก็ปรากฏตรงหน้าเสียก่อน
มันคือการ์ด Gift Voucher ครับ ผมพยายามจะเพ่งมองว่ามันคือ Gift Voucher ของอะไร แต่ยูริคงเห็นหน้าผมยังไม่ฉลาดสักที เธอจึงพูดให้ฟังต่อ "เอมเขาได้ Gift Voucher มาจาก Serenade น่ะ เป็นที่พักของรีสอร์ตในหัวหิน ได้มาตั้งสองห้องแน่ะ ไปกันนะ ๆๆ" ถึงตอนนี้แขนผมแปรสภาพเป็นต้นไผ่ที่มีหมีโคอาล่าเกาะแจไปแล้ว
เอาไงดีวะเนี่ย เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับไอ้ปุณณ์กำลังมองหน้าผมแปลก ๆ ซึ่งคงเป็นแบบเดียวกันกับที่ผมมองมัน เพราะผมเองก็รู้สึกแปลก ๆ ที่จะต้องไปไหนมาไหนกันสี่คนอย่างนี้
"ตกลงว่าไงอะโน่ ไปนะ!" เอาแล้วไงครับ โรคคิดเองเออเองของยูริ บวกกับรอยยิ้มหวานบาดใจจากเอม "ปุณณ์ไปนะคะ"
แล้วผู้ชายหน้าไหนจะปฏิเสธสองคนนี้ลงล่ะครับ!
***
หลังจากที่ท้องอิ่มแปล้ (จะแข่งกันเอาใจแฟนไปไหน ผู้หญิงสมัยนี้) จนเช็กบิลค่าเสียหายไปเป็นเลขสี่หลักกว่า ๆ ก็ถึงเวลาที่พวกผมต้องเดินไปส่งเธอ ๆ ขึ้นรถแท็กซี่กัน โดยไม่ลืมจะเลือกคันสีฟ้าเพราะมี GPS ติดอยู่ (เห็นมันโฆษณาว่างั้น) และถ่ายรูปทะเบียนรถเก็บไว้ในมือถือเสร็จสรรพ (ปลอดภัยไว้ก่อนครับ ดึกแล้ว)
ถ้าจะถามว่าทำไมไม่ไปส่งน่ะเหรอ ก็เพราะพวกผมยังมีภารกิจต่อน่ะสิ
'อูโว่ อูโว้ะ โอ๊ะ ก็ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น น่ารัก...ก็เลยเข้าไปทำความรู้จัก'
ไอโฟนผมแหกปากร้องเพลงดังลั่น (เพิ่งเปลี่ยนริงโทนตอนทำงานบอลครับ น้องแพงส่งให้) หลังจากรถแท็กซี่สีฟ้าคล้อยหลังไปได้ไม่เกินครึ่งวิฯ ผมลุกลี้ลุกลนควักมันออกมา มองแค่หน้าจอปราดเดียวก็รู้ว่าหน้าเหี้ย ๆ อย่างนี้ไอ้โอมแน่นอน
"อาราย..."
"แยกกะแม่มึงยังวะ!!!" หูยยย จะตะโกนเสียงดังไปเพื่อใครวะ! ผมสะดุ้งจนไอ้ปุณณ์ยังขำ (อายเขามั้ยมึง) แน่นอนว่าอย่าหวังจะได้คำตอบ ขอกูด่าก่อนเถอะ
"มึงตะโกนหาผู้ว่ากทม.เหรอ!!! อยู่ไหนวะเสียงดังสัด!"
"อยู่ร้านแล้วสิวะ!!! เขามากันครบหมดทั้งองค์ประชุม เหลือแต่มึงกับพ่อมึงอะ!!!" แล้วไอ้ห่านี่นี่มันยังไง จะให้กูมีทั้งแม่ทั้งพ่อ
"เออ ๆ กูกับพ่อกูกำลังจะไป! เพิ่งแยกกะแม่ มึงรอขัดรองเท้าให้กูที่หน้าร้านได้เลย ไม่เกินยี่สิบนาที ไปละ!" ผมรีบคุยรีบวางทันทีเพราะเสียงมันค่อนข้างดังมาก ทั้งดนตรี (ไม่ได้ไปผับหรอกครับ แต่ร้านอาหารที่มันนัดเลี้ยงกันมีดนตรีสดเล่นด้วย) แล้วยังเพื่อนโวยวายกัน นี่เดาจากแค่เสียงก็รู้ว่าแม่งต้องยกกันไปถล่มร้านเขาชัวร์ ล้านเปอร์เซ็นต์
"ตกลงร้านไหนวะ" ปุณณ์ถามผมพลางโบกแท็กซี่ให้จอดแล้ว ผมเปิดประตูรถเข้าไปแล้วบอกพี่คนขับทันทีว่า "สวนลุมฯ ครับ"
ใช้เวลาไม่นานในการบึ่งมาถึงร้านที่เพื่อน ๆ นัดหมาย ซึ่งจริง ๆ ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าร้านไหนเพราะมันชอบมาชิลกันที่นี่บ่อย ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกัน รู้แต่ว่ามีเพื่อนที่ไหนผมก็ว่าดีทั้งนั้นนั่นแหละ
ผมกับปุณณ์ลงจากรถก่อนจะเดินมาด้วยกันจนถึงโซนที่พวกมันนั่งอยู่ ได้ยินเสียงเฮรับอย่างกับหมาเวลามันหอนรับกันเป็นทอด ๆ (อายเชี่ย) แล้ว...อื้อหือ...แม่งยกกันมาหมดทั้งโรงเรียนเลยปะวะ โซนนี้ผมเห็นแต่เพื่อนตัวเองหมดเลยครับ สี่สิบห้าสิบคนได้
"คู่รักใหม่ว่ะ! ฮิ้ววว" ไอ้เชี่ยโอมร้องเย้ว ๆ เหมือนคนเมา (ก็คงจะเมา) เรียกให้เพื่อนคนอื่นเฮตามจนผมละอยากจะกุบขมับแล้วเดินกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่ปุณณ์แค่ทำท่ายิ้ม ๆ ก่อนจะดึงผมไปโอบไหล่
เล่นเชี่ยอะไร! สวนลุมฯ จะแตกก็เพราะเสียงพวกแม่งโห่ฮากันนี่ละครับ -_-"
"เฮ้ยปุณณ์! มึงก็เล่นไปได้ โน่มานั่งนี่เร็ว ๆๆ" ขอบคุณพระเจ้า เสียงสวรรค์ที่ส่งมาช่วยชีวิตผมคือไอ้เอิ้น มันตะโกนชวนผมไปนั่งใกล้ ๆ ขณะที่ปุณณ์เองก็มีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งเรียกให้ไปนั่งอีกฝั่ง
ผมแหมะลงบนเก้าอี้ที่พวกมันเว้นว่างไว้เผื่อ ตรงนี้มีบรรดาม.5 สุมกันอยู่หลายคน ทั้งพวกช่วยงานบอล หลีด กองร้อย พาเหรด สแตนด์ วงโยฯ หรือแม้แต่คนที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ยังมาโมเมฉลองด้วย ซึ่งไม่มีคิดมากอยู่แล้วครับ ยังไงเราก็เพื่อนกัน ^___^
แต่ที่เซอร์ไพรส์สุด ๆ เห็นทีจะเป็น...
ไอ้กอล์ฟ!
ไอ้กอล์ฟมันมาด้วยครับ!!!
กอล์ฟเป็นเพื่อนสนิทผมคนหนึ่ง (ซึ่งก็เคยอยู่วงนะ แต่อยู่แป๊บ ๆ ก็ขี้เกียจซ้อม ลาออก ไอ้ห่านี่) มันเป็นคนดีใช้ได้ รักสนุก รักเพื่อนฝูง (เพื่อน ๆ ก็รักมันครับ) เฮไหนเฮนั่น เสียแต่ดันเป็นคนใจร้อน มุทะลุ แล้วก็ไม่ค่อยรอบคอบไปหน่อย บวกกับหน้าตามันกวนตีนด้วย เลยโดนรุ่นพี่กับพวกโรงเรียนอื่นเขม่นบ่อย ๆ จนชกต่อยกันประจำ (ลากเอาผมไปซวยด้วยก็หลายครั้งอยู่) แต่ล่าสุดไอ้คนที่มันมีเรื่องเสือกเป็นหลาน ๆ ของอธิการโรงเรียน กอล์ฟมันเลยซวย ถูกไล่ออกไปเมื่อปีที่แล้วนี้เอง (ตอนนั้นพวกผมเกลียดอธิการแทบแย่ ตอนนี้ผมก็ยังเกลียดอยู่เหมือนกัน)
แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังติดต่อกันประจำครับ บางทีก็นัดไปเที่ยวบ้าง หรือมันแวะมาหาผมที่บ้านบ้าง โทรคุยกันก็บ่อย แต่ผ่านมาระยะหนึ่งแล้วที่ผมไม่ค่อยได้เจอมันเลย (ตั้งแต่ช่วงเตรียมงานบอลยุ่ง ๆ นี่ละ) จนมาวันนี้ถึงได้เจอสักที
"เป็นไงมาไงวะสัด หายหัวไปเลยนะมึง!" ผมตบบ่ามันดังป้าบ เริ่มต้นทักทายทันที
"ก็ดีว่ะ โรงเรียนใหม่สาวลูกครึ่งน่ารักตรึม กูเปรม" มันได้ทีรีบเกทับพวกผม เออ ใช่ซี่...พวกกูมันเจอแต่ผู้ชายด้วยกันเองจนเอียนกันไปข้างแล้วเนี่ย อิจฉาว่ะ ไอ้กอล์ฟมันย้ายออกไปอยู่นานาชาติแถวสุขุมวิทครับ
"กูอยากได้ลูกครึ่งมั่งว่ะ หาให้กูคนดิ" หื่นอย่างนี้ไม่ใช่ผมแน่ครับ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้โอมที่ยื่นหน้ามาซะจนกลิ่นเหล้าตลบอบอวลไปหมดแล้ว
"มันก็มีนะเว้ย แต่ผู้หญิงเขาก็เลือกว่ะ"
"ไอ้สาดดด ด่ากู!" เออ ไอ้กอล์ฟมันพูดความจริงก็หาว่ามันด่าอีก ฮ่า ๆๆ ผมขำหน้าไอ้โอมว่ะ ตอนนี้มันเป็นสีดำ ๆ แดง ๆ แสดงว่าเมาได้ที่ (ไอ้โอมมันเป็นคนผิวคล้ำแดดครับ ไม่ถึงกับดำแต่ก็แทน ๆ)
แต่แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ไอ้โอมที่หื่นอยู่คนเดียว เพราะไอ้เวรนี่ก็ไม่ได้แพ้กันเลย "เฮ้ย! กูไม่ขอฝรั่ง แต่กูอยากได้ญี่ปุ่นแบบน้องยูริของไอ้โน่อะ หาให้คนดิ" ไอ้เชี่ยฟิล์ม มึงลามปามละ ผมตบหัวมันทันทีปั้กใหญ่ "อูย...ตบทำเชี่ยไรวะ เออ มึงยกน้องยูริให้กูเลยดีกว่า ได้ข่าวว่าไม่อยากได้ แล้วมึงก็เอากับไอ้ปุณณ์ ผัวใหม่มึงไป" ไอ้เชี่ยพวกนี้ ปากหมามันเป็นโรคติดต่อทางลมหายใจหรือเพศสัมพันธ์วะ ทำไมกระทรวงสาธารณสุขไม่ลงมาดูแล
'อูโว่ อูโว้ะ โอ๊ะ ก็ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น น่ารัก...ก็เลยเข้าไปทำความรู้จัก'
แต่ยังไม่ทั้นนน...ที่ผมจะต่อปากต่อคำอะไรกลับ คู่กรณีฝ่ายหญิงของผมดันโทรเข้ามาซะก่อน สงสัยคงอยากรายงานว่าถึงบ้านแล้วมั้ง ผมกดรับโทรศัพท์พลางชี้หน้าไอ้ฟิล์มเป็นเชิงฝากไว้ก่อน เห็นมันทำหน้าลิงใส่ผมกลับแล้วอยากกระทืบสักทีจริง ๆ
ผมเดินออกจากโต๊ะเลี่ยงมาคุยยังด้านนอกของร้านเพื่อไม่ให้เสียงดังรบกวน ยูริโทรมาบอกผมว่าถึงบ้านแล้วจริง ๆ ก่อนจะกำชับให้ดื่มเหล้าน้อย ๆ อย่าเมา และส่ง SMS บอกเธอเมื่อถึงบ้าน เอาน่า มีคนคอยเป็นห่วงยังดีกว่าไม่มี ผมบอกตัวเองว่าอย่างนั้น
ผมยืนคุยกับยูริอยู่พักหนึ่งก่อนจะสังเกตเห็นว่ากอล์ฟตามมาสมทบอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับมองหน้าผมแบบแปลก ๆ เหมือนมีเรื่องอยากจะคุยด้วยจนผิดสังเกต
ความรู้สึกผมมันบอกว่ากอล์ฟไม่ได้แค่บังเอิญมายืนสูบบุหรี่อยู่ข้าง ๆ แน่ ๆ จึงรีบตัดสินใจวางสายยูริลง "งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวถึงบ้านจะส่งข้อความไป...ครับ ๆ หวัดดี"
เมื่อผมวางสายเสร็จกอล์ฟก็ยื่นบุหรี่มาให้ตัวนึงทันที แต่พอดีผมไม่ใช่คนสูบบุหรี่ว่ะ เพราะกลัวปากไม่ชมพู...ตลกละครับ อย่าเชื่อทุกเรื่องที่ผมพูดได้ปะ! ผมสูบไม่เป็นต่างหาก แล้วถ้าอาป๊ารู้มีหวังบ่นหูชา
"ไม่เอาว่ะ มึงมีไรเปล่าวะกอล์ฟ" ที่แน่ ๆ ผมไม่เคยเห็นมันทำท่าซีเรียสแบบนี้มาก่อน
"ช่วงนี้มึงสนิทกับปุณณ์เหรอวะ" โอ่ย...เบื่อตอบคำถามนี้จริงโว้ย! เป็นคนอื่นมาถามผมคงด่ากลับไปแล้ว แต่เผอิญไอ้กอล์ฟมันทำหน้าจริงจังชอบกลว่ะ
"ก็เออ นิดหน่อย มึงเป็นไรเนี่ย" ยิ่งเห็นมันทำท่าทีลุกลี้ลุกลนผมยิ่งนึกสงสัย แล้วแม่งไม่บอกสักทีเนี่ยก็ทำให้อยากรู้เข้าไปใหญ่ "มึงมีไร บอกกูมา" เร็ว ๆ!
"มัน...ไอ้ปุณณ์น่ะ ยังคบกับแฟนอยู่เปล่าวะ"
TBC.
Postscript : น้อมรับผิดในทุกกรณี m(__ __)m ขอโทษค่าที่มาช้า (เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโน่ โดนใครลากไปไหนก็ไป ไม่ค่อยอยู่บ้านเลย เหอ ๆๆ) มะวานก็ติดภารกิจต้องดูรักแห่งสยามในทรู (เพื่อไร...) ตอนตัดฉากจูบออกไปกรี๊ดด้วยความช็อคลั่นบ้าน หมดแรงข้าวต้มมม (ดูเหตุผลมันดิ่... ฟังโคตรขึ้น)
ขอบคุณสำหรับตอนที่แล้วเรื่อง GPRS / GPS ด้วยค่า (ไม่รู้เรื่องรู้ราวเล้ยเห็ด) ตอนนี้ตีสองครึ่งแล้ว ขออนุญาตตอบคอมเม้นพุ่งนี้นะจ้ะ ไม่งั้นถึงหกโมงเช้าไม่ต้องนอนแน่ ๆ
ตอนนี้ก็ อืมนั่นแหละ... คำถามนี้สำคัญไฉน ขอให้ติดตาม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและคะแนนโหวตเลยนะจ๊ะ ๆๆๆๆๆๆๆ
รอดชีวิตกลับมาตอบคอมเม้นจนได้ โฮ….. ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายมากเลย (เริ่มสงสัยว่าระหว่างเห็ดกับโน่ ตอนนี้ใครวุ่นยิ่งกว่ากัน) เอาเห๊อะ! มาตอบคอมเม้น (พอเป็นกระสัย) ให้ตามสัญญาแล้วค่า~~~ ^____^
ถึงคุณ darkworm
น้องโน่เสน่ห์แรงกิง ๆ อยากได้ต้องมาขอน้องปุณณ์เองนะ หึหึ
ถึงคุณ Ajora
ขอบคุณมาก ๆๆ สำหรับข้อมูลเรื่อง GPRS กับ GPS ค่า
*เขกหัวตัวเองสิบที* ไม่รู้เรื่องเล้ยยยเห็ด!
ถึงคุณ Luk-Pla
อ้าว.... ตกลงย้ายฝั่งมาเชียร์เอิ้นอย่างจริงจัง?
ถึงคุณ สาวโรงงาน
ปุณณ์ไม่ยอมค่ะ 55555555 หวงน้องนะนั่น
ถึงคุณ minmin
อยากจะเขียนให้เอมไหลตายโดยไม่ทราบสาเหตุมั่งเหมือนกันแหละค่ะ Y___Y
ถึงคุณ amado
เออ... โปรเจคกางเกงดำก็น่าสน 5555+ (แต่ไม่ค่อยรู้จักเด็กกางเกงสีนี้แหะ)
ถึงคุณ Pang
ติดเพลง ถ้าปล่อยให้เธอเดินผ่าน เพราะลูกชายคุณแม่เหมือนกัน 5555
ขอบคุณมากค่า ^____^ รอฟังเม้าน้องพิชอยู่ อิอิ
น้องโน่เขามีเพื่อนกางเกงดำ(แถวปากคลองตลาด)หลายคนเพราะเคยเรียนดนตรีที่เดียวกันค่า
ถึงคุณ ba_wh99
นี่ไม่ใช่งานภายในของโรงเรียนอะค่ะ แต่เป็นงานนอกเน้อ แบบว่าไปแข่งกับโรงเรียนอื่นก็เลยทันสมัยนิดนึง ส่วนงานในโรงเรียนไม่ค่อยหรูหราอย่างนี้หรอกค่า
สู้ ๆ คราวหน้าโพสอย่าใส่รหัสผิดนะ 55555
ถึงคุณ -۩۞۩-P@tJi C@§§iOpEia
เดาถูกหมดเลย (เวรกรรม) 55555555+
ปุณณ์ตัดใจจากโน่ไม่ได้ฉันท์ใด เอิ้นก็ตัดใจไม่ลงฉันท์นั้น ฮ่า ๆๆ
ถึงคุณ ^o^NoNaE- GaNg *-* *-*
ถามถึงเอม เอมก็มา 5555+
ถึงคุณ PP_PaNdA
น้องโน่ใส่ชุดหมีน่ารักมากจริง ๆ ___,,
สอบก็สู้ ๆ นะคะ!
ถึงคุณ The โหด คุง
อ้าว.... นาน ๆ เขาจะได้ที ก็ดีใจกะเขาหน่อย 55555 (นี่เกงสีไรเนี่ย งานเดียวกันแน่เลย)
สอบสู้ ๆๆ นะจ้ะ
ถึงคุณ *+*+Devil+Wing+*+*
รู้ว่าโรงเรียนไรแล้วก็เหยียบไว้ 55555+ (เขียนเปิดเผยขนาดนี้แล้วอะนะ 55)
เวลาเห็นน้อง ๆ โรงเรียนนี้แล้วมัน... หึหึหึ เนอะ..
ถึงคุณ kidkiss
น้องโน่เขาก็บอกอยู่ว่าพื้นมันแข็ง เอ๊ย.. น้องโน่ไม่ยอม 5555+
ถึงคุณ เจ้าชายปีโป้
ยังไม่ละความพยายามในการจีบน้องโน่ 5555
พยายามเข้า ๆๆ
ถึงคุณ cha
น้องโน่ใส่ชุดหมี (ที่เป็นหมีจริง ๆ) จะดีเร้ออออออออ 555+
น่ารักน่ากอดแย่เลย ___,,
ถึงคุณ My Love Is Vanilla
มีเพลงมาฝากน้องโน่น้องปุณณ์อีกแล้ว
แต่งเรื่องนี้จบคงทำอัลบั้มรวมฮิต Love Sick ได้หนึ่งอัลบั้ม 55555+
ขอบคุณมาก ๆๆ ค่า
ถึงคุณ dangerousjenny
ตกลงเชียร์เอิ้นอย่างเป็นทางการไปแล้ว? (555)
เรื่องงานบอลนี่..... เป็นความลับ อิอิ
ถึงคุณ รักษ์คุณ
ไปงานรับปริญญาพี่สายไม่โดนงอนเหรอเนี่ยยยย
ถึงคุณ Pang
อยากให้น้องปุณณ์มาป้อน papa bread’s เหมือนกัน (คนอื่นม่ายเอา) อิอิ
เรื่องจริงไม่จริงนี่ตอบยากเนอะ เอาเป็นว่าแล้วแต่อย่างที่คนอ่านอยากให้เป็นแล้วกันค่า
ส่วนที่ถามว่าทำไมเลือกโรงเรียนนี้....... ก็เพราะน้อง ๆ เค้าเรียนโรงเรียนนี้น่ะสิ 555 (ต้องไปถามป๊าโน่กับพ่อปุณณ์ละ)
ปล. ไม่โพสชื่อโรงเรียนดีกว่าเน้ออ อุบ ๆ ไว้หน่อย
ถึงคุณ ๛B€nz”—•
น้องปุณณ์กับน้องยูรินิสัยคล้ายกัน?
เคลียร์ด่วนนน คนแต่งอยากรู้ 55555+
สอบสู้ ๆๆๆ ค่า อ่านหนังสือเยอะ ๆ น๊า
ถึงคุณ Defly
น้องเอิ้นคะแนนท่วมท้นเจง ๆ 5555+
ถึงคุณ akira_ked_sa
ไปสิคะ! ปีนี้มีปะ (รู้สึกจะไม่มี) ปีหน้า ๆๆ
ปล. ถ้าน้องโน่เล่นวงน้องปุณณ์คงไม่มีเวลาหึง มัวแต่เคลิ้มอยู่ หึหึ
ถึงคุณ _prince_
น่าดีใจแทนน้องปุณณ์จริง ๆ
เขียนมา 23 ตอน ในที่สุดก็มีคนชมน้องปุณณ์ซักที 55555+
ถึงคุณ molly p
โอมเอิ้นนี่จะน่ากลัวไปหน่อยนะ สงสารเอิ้น 5555+
ถึงคุณ สาวY
ขอให้คอมหายเจ๊งเร็ว ๆ ค่า ^____^v
ถึงคุณ ήθθήα®
น้องโน่ฝากบอกว่า เตือนช้าไปแล้วครับ ตอนนี้ หมดตูด....
ถึงคุณ Pang
อ้าว... เหมือนจริงเลยเหรอ.... (อิอิ)
เหมือนได้ไงน๊า... บังเอิญจัง 555+
ถึงคุณ Ciin
ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เอิ้นยังพอมีสติเหลืออยู่ 5555+
ถึงคุณ nalo
อู่ย.... อันนั้นจะแลดูเป็นสงครามนางฟ้าเกินไป 555+
ถึงคุณ มิน
เพลงประกอบเป็นเพลงของ Siam Shade ค่า ไม่ใช่ W-inds เน้ออ
ถึงคุณ 1112
ขอบคุณค่ะ ^____^
ถึงคุณ fuengfoo
ค่า ขอบคุณค่าที่เตือน 55555 เห็ดโง่เอง Y__Y
ถึงคุณ soul of writer
อย่าเดาซี่ ถูกหมดก็ไม่หนุกเลย 5555+
ถึงคุณ แกะ
นั่นสิน๊า น้องปุณณ์!
ถึงคุณ OAziz
มันฉากอะไร(วะ)นั่น!?
ทำเป็นหนังคงออกมาวุ่นวายพิลึกนะ 5555+
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ!
อ๋อ เป็นเห็ดไปโพสเองค่า ใช้ชื่อเดียวกัน ๆๆ
ขอบคุณค่ะที่ช่วยสอดส่องให้ ^____^ ถ้าเจอที่อื่นแสดงว่าไม่ใช่เห็ดแล้วนะ (โพสแค่สองที่) 555
ถึงคุณ waltzza
แหม... คิดลึกกันจริง ๆ คนอ่าน 5555
ถึงคุณ KaPomRanJer
ไม่เห็นได้รับเมลล์เลยอะค่ะ!?
ลองส่งมาอีกรอบนะ งง???????
ตั้งชื่อ subject ว่า “ถึงเห็ด” เลยก็ได้นะคะ เผื่อเห็ดนึกว่าเมลล์ขยะ เผลอกดลบอะ
ถึงคุณ แพร
ขอบคุณค่า 5555555+
ถึงคุณ ήθθήα®
คำถามนี้ถึงกะงง ต้องรีบไปถามน้องปุณณ์ว่าชื่อแปลว่าอะไร??
ได้คำตอบว่าปุณณ์ เป็นภาษาบาลีสันสกฤตค่ะ แปลว่า สมบูรณ์ เต็มเปี่ยม บริสุทธิ์ ถึงพร้อม อะไรทำนองนี้ แต่ปกติจะไม่ถูกใช้โดด ๆ แต่มักใช้เป็นคำคุณศัพท์เช่น
ปุณฺณกุมฺโภ แปลว่า หม้อที่เต็มด้วยน้ำ
ปริปุณฺโณ แปลว่า เต็มรอบแล้ว
ปุณพจน์ แปลว่า วาจาที่บริสุทธิ์ หมดจด
ส่วนอีกคำที่น่าจะมีความหมายเดียวกันก็คือ
สมฺปุณฺโณ แปลว่า เต็มพร้อมแล้ว สมบูรณ์แล้วค่า~~ 3
เป็นชื่อที่ดี เหมาะกับน้องปุณณ์เนอะ รู้สึกเย็นใจทุกครั้งที่เรียกชื่อน้องปุณณ์เลย
ถึงคุณ นกฮูกสีฟ้า
โอ่ย... เสียงดังมาก 5555+
ถึงคุณ ammary
อย่าฉุดเลย เดี๋ยวน้องโน่ช้ำ T___T
ถึงคุณ itimsaturday________________*
อ้าวว สอบตกห้ามโทษน๊า 5555+
ถึงคุณ lLucifer…
ดีใจด้วยค่า สอบเส็ดแล้ว เย้ ๆๆ
ถึงคุณ สไปร์ซ
ขู่ฆ่ากันเลยทีเดียว...
ถึงคุณ NBC*TNG
มีการกัดกันเองในเม้นเกิดขึ้น 55555
ไปอ่านหนังสือกันเลยเดี๋ยวนี้ทั้งสองคน 5555+
ถึงคุณ ธาราริน
เม้นช้ายังดีกว่าไม่เม้นค่า ^_____^
ตกลงเรื่องนี้เหมือนรักแห่งสยามจริงเหรอ? 55555+
ชมรมคนรักมิวนี่อยู่ไปแล้วววว
ถึงคุณ ~nu~
ถ้าเป็นงานภายในโรงเรียนก็ไม่หรูขนาดนี้หรอกค่า พอดีเป็นงานนอกต้องเจอโรงเรียนอื่นอะเนอ เลยทำดีนิดนึง ๆๆ
ถึงคุณ taw
เรื่องจริงไม่จริงตามใจคนอ่านจะคิดค่า ^____^
รูปลงไม่ได้เน้อออ ไม่ปลอดภัย 55+
ถึงคุณ ตาหวาน
ลองคิด ๆ วิเคราะห์ดูค่า เดาไม่ยาก ^____^
อะ พอก่อนนน เม้นตอนที่ 24 ไว้ตอบตอนหน้าจ้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ ^____^ ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องเสียใจน๊า อ่านหมดเลย ๆๆ รักทุกคนด้วย ขอบคุณค่า~~~~
ความคิดเห็น