คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st CHAOS - The Beginning
1st CHAOS - The Beginning
"โน่! ไหงงบชมรมเรามันหดเหลือแค่นี้ล่ะวะ!?" เสียงโวยวายของเจ้าโอมร้องจ้าลั่นห้องชมรมทันทีที่ผมย่างเท้าเข้ามาถึง นี่ยังไม่ทันจะหายใจในห้องได้เกิน 1 วินาทีด้วยซ้ำ ไอ้แผ่นกระดาษแจ้งงบประมาณตัวปัญหาก็มีอันลอยละล่องมาบังสายตาผมเอาไว้ก่อน
ผมขมวดคิ้วอ่านรายละเอียดบนกระดาษแผ่นนั้น(ที่ไอ้โอมประเคนให้ถึงหน้า)อย่างถ้วนถี่ จำได้ดียิ่งกว่าสูตรคูณแม่สองซะอีกว่าผมยื่นของบไปสองหมื่นห้าพัน เป็นค่าบำรุงกลองชุดที่เริ่มจะเก่าแล้วของชมรมเรา...
แต่ทำไมมันเหลือแค่ห้าพันอย่างนั้นวะ!!! อีกสองหมื่นไปไหน!?
"มึง...ใบเสร็จค่ากลองจะมาแล้วนะโว้ยยย งี้ไม่ต้องไปนั่งขอทานรึไง!" ไอ้เจ้าโอมยังคงประท้วงโวยวายอย่างไม่รู้จักเหนื่อย ในขณะที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในชมรมนั่งกุบขมับ แล้วผู้รักษาตำแหน่งประธานชมรมดนตรีอย่างผมจะทำอะไรได้
"เดี๋ยวกูมา"
***
เสียงรองเท้าหนังสีดำของผมกระทบกับพื้นมันปลาบของตึกอำนวยการอย่างเร่งรี่ ด้วยกลัวว่าหากชักช้าเกินไปแล้วห้องนั้นจะปิด ตอนนี้ในหัวมันตื้อไปหมดทั้งความไม่เข้าใจและกลัวความบกพร่องในหน้าที่ของตัวเอง บ้าชะมัด! นี่ผมไปทำพลาดตอนช่วงไหน!? ทั้งที่มั่นใจแล้วเชียวว่างบประมาณที่ขอไปต้องได้แน่ ๆ จนถึงขั้นลงมือสั่งของแล้ว แต่สุดท้ายดันมาโดนตัดงบได้ไง!?
บิงโก! ห้องสภานักเรียนยังเปิดอยู่!!! ผมหวังว่าจะได้เจอคนที่มีอำนาจตัดสินใจในนั้นซักคนสองคนนะ
"ตัวแทนจากชมรมดนตรีมาขอตรวจสอบงบประมาณที่คาดว่าจะผิดพลาดครับ!!!" เสียงที่เปล่งออกไปซะดังดูท่าจะเสียเปล่า เมื่อเบื้องหน้าผมปรากฏร่างโปร่งของเด็กชายแค่คนเดียวในห้องสภานักเรียนนั้น
แต่ดูดีๆ นั่นมัน...
ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ เลขาสภานักเรียน 2 ปีซ้อน เรียนชั้นปีเดียวกับผม! (ถึงจะไม่ค่อยสนิทกันก็เถอะ)
ไม่เสียแรงเปล่าแล้วโว้ยยย ถ้าเป็นเจ้านี่ ต้องช่วยผมได้แน่นอน!!!
"ปุณณ์! ช่วยดูงบชมรมเราให้หน่อยสิ นะ ๆๆ หายไปตั้งสองหมื่นกว่าแน่ะ จะบ้าตายอยู่แล้ว" ผมฉวยโอกาสจากความเป็นเพื่อน(ห่าง ๆ) ทันทีที่หมอนั่นมองมา ดูท่าทางมันตกใจนิดหน่อย แต่ก็เดินไปเปิดแฟ้มงบประมาณเช็กให้
"แป๊บนะโน่" โอเค รอได้!
ผมยืนมองปุณณ์ที่พลิกเอกสารในแฟ้มไปมาอย่างใจจดจ่อ อยากจะให้คำพูดที่ออกมาจากเจ้านั่นเป็นคำว่า 'เออว่ะ ผิดจริง ๆ ด้วย ขอโทษนะ' หรือไม่ก็ 'เดี๋ยวเงินที่เหลือจะตามไปอาทิตย์หน้า' หรืออะไรก็ตามเทือก ๆ นั้น แม้ความหวังจะแลดูริบหรี่ เพราะสภานักเรียนทำงานไม่เคยพลาด (ยิ่งมีปุณณ์เป็นเลขาคอยตรวจเช็กอย่างนี้ด้วยแล้ว) และงบประมาณก็ไม่เคยออกทีละขยักแบบนั้นเช่นกัน
"ไม่ผิดว่ะ มันถูกแล้วนะโน่ โน่ดูสิ" ปุณณ์พูดคำที่ผมไม่อยากฟังมากที่สุด พร้อมกับยื่นรายการงบประมาณในแฟ้มให้ดู ทั้งที่ตัวหนังสือมันก็เล็กนิดเดียว แต่ภาพเลข 5,000 ดันกระแทกตาผมจนแทบหงาย
"เป็นไปได้ไงเนี่ย!?"
"ก็ตอนวันพิจงบฯ โน่ไม่ได้มาใช่ปะ ส่งใครมาแทนวะ" ปุณณ์พูดกระตุ้นให้ผมคิด และผมก็คิดออก
วันพิจงบประมาณประจำปี ที่ทั้งชมรมและองค์กรต่าง ๆ ในโรงเรียนต้องเข้าร่วมเพื่อจัดสรรงบประมาณร่วมกัน วันนั้นผมไม่อยู่กรุงเทพฯ เพราะอาม่าที่เพชรบุรีเกิดป่วยหนักจนต้องแห่กันลงไปเยี่ยมกะทันหัน ทำให้คนที่เข้าร่วมพิจงบฯ ในฐานะตัวแทนชมรมดนตรีไม่ใช่ผม แต่เป็น...
ไอ้ง่อย!!!
จริง ๆ มันชื่อไอ้เงาะ แต่ถ้าผมอารมณ์เสียเมื่อไหร่ผมจะเรียกมันว่า 'ง่อย' (ชื่อไหนก็ทุเรศทั้งนั้นแหละ ผมว่า) มันคือรุ่นน้องในชมรมผม ที่ถูกจับฉลากให้ไปพิจงบฯ เพราะไม่มีใครอยากไปซักคน อย่างนี้แหละครับ พิจงบฯ แต่ละครั้งใช้เวลาไม่เคยต่ำกว่า 12 ชั่วโมง แถมยังเครียดมากอีกต่างหาก ว่าแต่ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะวะไอ้ง่อย!!!
"ผมก็อยู่ในที่พิจงบฯ วันนั้น พี่อั๋นชมรมวรรณศิลป์สับงบชมรมโน่ใหญ่เลย เพราะไม่งั้นของเขาจะถูกตัด แต่เงาะมันไม่กล้าเถียงพี่อั๋นน่ะ มันเอาแต่นั่งเงียบจนโดนสับไปเหลือแค่ห้าพัน ผมก็งง ๆ เหมือนกันว่าโน่จะไม่ว่าเหรอ"
"ไม่ว่าที่ไหนล่ะ แล้วทำไงดีวะเนี่ยยย" ผมโวยวายกับตัวเองอย่างจนปัญญา ในขณะที่ห้องสภาฯ ทั้งห้องเงียบกริบ
เสียงแฟ้มเล่มนั้นถูกวางลงบนโต๊ะกลางห้อง พร้อม ๆ กับปุณณ์ที่อ้าปากพูดอะไรบางอย่าง
"แต่ผมมีอีกวิธีหนึ่ง..."
"ว่ามาเลยปุณณ์ ว่ามาเดี๋ยวนี้เลย เราทำทุกอย่าง!" ในเมื่อโอกาสมาถึงหน้าจะไม่ให้คว้าได้ยังไงครับ! ผมรีบมองหน้าเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่สนิทเท่าไหร่คนนี้ทันที โดยไม่ทันสังเกตประกายตาแปลก ๆ จากคนตรงหน้า
ถ้าผมรู้ว่าเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไง ผมคงไม่มีวันพูดคำนั้นเด็ดขาด!
"โน่มาเป็นแฟนผมสิ"
TBC.
Postscript (since 2008) : โพสเรื่อง Y ครั้งแรกค่า~~ โดยได้แรงบันดาลใจ(ขั้นสูงสุด)มาจากน้อง ๆ กางเกงน้ำเงินที่เดินผ่านล่อตาล่อใจอยู่ทุกวัน *_*
หวังว่าคงจะมีคนชอบบ้าง (ไม่มากก็น้อย Y.Y) ดีไม่ดีอย่างไรยินดีรับคำติชมนะคะ ขอคอมเม้นสักนิดจิตแจ่มใสล่ะเน๊ออออ~
ความคิดเห็น