ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เรื่องสั้นเศร้า

    ลำดับตอนที่ #28 : คำสารภาพของนางร้ายเปนได้แค่เพื่อนนางเอก~*น้ำฟ้า น้ำฝน*~3

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 530
      0
      6 ธ.ค. 51

    9 ชั่วโมงแห่งการรอคอยและทุ่มเท ในที่สุดเค้กก้อนแรกในชีวิตจึงเสร็จสมบูรณ์
    ถึงแม้มันจะไม่อร่อยเท่าไร แต่ฉันก็ทำด้วยหัวใจ.... มันใส่ใจของฉันลงไป
    ใจทั้งดวง ทั้งความรักและความห่วงใย...เธอจะรู้บ้างไหมนะ
    ฉันรีบโทรศัพท์ไปบอกเอกด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ เค้าบอกว่าอีก 2 ชั้วโมงจะมาถึง
    อีกไม่นานแล้วสินะ แล้วเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ยเอก
    ฉันยิ้มนิดๆพร้อมกับนั่งรอเอกอยู่หน้าบ้าน
    ถึงแม้ละอองฝนที่ซาดซัดมาก็ทำอะไรกับหัวใจที่เฝ้ารอไม่ได้

    ฉันจะพูดว่ายังไงดีนะ อืม
    "
    เอกค่ะ...ฉันรักคุณ" - - แหวะๆเลี่ยนสุดๆ- - - -
    งั้น "เอก...ฉันขอโทษ...คืนดีกันนะ " เอ ?? แล้วเราทำอะไรผิดหละ อืม..งั้นเอาใหม่
    "
    ครบรอบ 4 เดือนแล้วเย้ๆๆๆ..."เฮอ...คิดตั้งนาน..อันนี้แหละดีสุด

    ฉันนั่งรอเอกพร้อมกับเค้กก้อนโตลายหัวใจสีชมพูอ่อนด้วยความตื่นเต้นดีใจ
    จนเวลาล่วงเลยผ่านไปถึง 19 นาฬิกา ตอนนี้เค้าก็ยังมาไม่ถึง
    "
    สงสัยเค้าคงติดธุระมั้ง ???"
    "
    เอ..หรือว่ารถจะติดนะ.."
    "
    ยังไง ยังไง เค้าก็ต้องมาซิ ก็เราเป็นคู่รักกันไม่ใช่หรอ.."
    "
    เอาหละ กินเค้กรองท้องดีกว่า"
    ฉันคิดในใจ พลางค่อยๆตักเค้กก้อนเล็กเข้าปากอย่างช้าๆพร้อมๆกับพินิจมองดูแสงไฟสลัวๆริมถนนอย่างอ้างว้าง
    จากหนึ่งเป็นห้า จากห้าเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย หลายร้อยคำแล้วสินะ
    เค้กก้อนสุดท้ายคงจะรอเก้อแล้วสิ เฮอ....
    ฉันเฝ้ามองเค้กก้อนเล็ก อย่างเศร้าสร้อยพร้อมกับที่น้ำตาแห่งความหมองเศร้าไหลรินออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง
    และแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงของเอกนั่นเอง
    ฉันยิ้มอย่างดีใจ... พร้อมกับปาดน้ำตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
    "
    ครบรอบ 4 เดือนแล้วเย้ๆๆๆ..........."
    เค้ามองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับเหลียวมองดูเค้กก้อนเล็กอย่างเศร้าสร้อย
    แล้วพูดคำบางคำที่ทำให้ฉัน "เจ็บ"อย่างถึงที่สุด
    เค้ามองฉันครั้งสุดท้ายก่อนเดินจากไปท่ามกลางสายฝน ที่หลั่งน้ำตาให้กับ เค้กก้อนสุดท้ายที่ไม่มีใครเหลียวแล
    ในที่สุด ฉันก็รู้จากปากของเค้าว่า เค้ารู้หัวใจตัวเองแล้วว่าที่จริงเค้ารัก น้ำฟ้า ไม่ใช่ฉัน
    ผมรักน้ำฟ้าไม่ใช่น้ำฝน ผมรักน้ำฟ้าไม่ใช่น้ำฝน
    คำๆนี่เหมือนมันกรอกลับมาในหัวสมองของฉันตลอดเวลา
    ผมรักน้ำฟ้า ผมรักน้ำฟ้า
    ทำไม ฉันทำอะไรผิดหรอ
    ทำไมเธอถึงไม่รักฉัน
    ทำไมเธอถึงไปรักมัน
    นังน้ำฟ้ามันดีกว่าฉันตรงไหน
    ใช่สิ มันทั้งเก่ง แสนดี มีพ่อแม่ครบพร้อม
    ไม่เหมือนฉันที่โง่ แถมเป็นเด็กกำพร้าอยู่กับยายแก่ๆอีกตั่งหาก
    ทำไม............ ฮะ...ทำไม
    ฉันเฝ้าแต่โกรธแค้นชิงชังสองคนนั้นอย่างเจ็บปวด..ทรมาน
    นี่หรือที่มันทำกับฉัน..นังน้ำฟ้า ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะทำร้ายฉันได้เจ็บปวดขนาดนี้

    ฉันมองเอกที่เดินจากฉันไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความเจ็บแค้น
    ก่อนที่จะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดยั้งพอๆกับสายฝนที่สาดซัดโปรยปรายมาจากฟากฟ้าไกล
    ฉันทำทุกสิ่งอย่างที่จะทำให้ลืมเรื่องบ้าๆเหล่านี้ที่มันตราตรึงอยู่ในจิตใจของฉัน
    ทั้งเดินตากฝนวนไปวนมา จนกลางดึก
    เตะถังขยะริมถนนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่...... หยิกตบตัวเองอย่างเจ็บปวด..ทรมาน
    แต่มันก็ไม่สามารถลืมได้เลย

    ฉันมองหน้าตัวเองในกระจกพร้อมกับหวนคิดถึงสิ่งต่างๆที่ฉันกับน้ำฟ้ามีให้กัน

    เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนะฝน...ใช่เธอก็เป็นเพื่อนรักของฉันเหมือนกัน
    ถ้าฉันต้องตาย... ฉันขออยู่กับเธอเป็นคนสุดท้ายนะฝน.......ไม่เราจะต้องตายด้วยกันซิฟ้า
    หนูเป็นคนทำเองค่ะ...ไม่ใช่น้ำฝนหรอก หนูเป็นคนทำแจกันของครูแตกเอง
    ทำไมเธอต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ด้วยหละฟ้า...ก็เราเป็นเพื่อนกันไงหละ...ฝน
    เราจะต้องอยู่ด้วยกัน อยู่ห้องเดียวกัน และจะต้องเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ...สัญญา
    ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะเลือกใครระหว่างเพื่อนกับคนรัก น้ำฝนเพื่อนซี้สุดๆของฉัน ดันมารักกับ เอกคนที่ฉันแอบชอบมานานแสนนาน
    เรา 2 คนจะเป็นเพื่อนกันไปอีก 200 ปี และตลอดไป......ใช่มั้ยน้ำฝน
    ใช่เราจะเป็นเพื่อนกันอีก 200 ปีและตลอดไป
    สิ่งเหล่านั้น ความทรงจำดีๆเหล่านั้น มันเป็นเพียงอากาศไปแล้วในตอนนี้
    หัวใจของฉันเจ็บปวดเกินกว่าจะรับความรู้สึกดีๆที่ฉันมีให้กับน้ำฟ้าตั้งแต่เล็กจนโตได้
    ตอนนี้มันหายไปพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินอย่างไม่หยุดยั้ง
    เพื่อนหรอ อันที่จริงมันก็เป็นแค่คนๆหนึ่งเท่านั้นแหละ มันทำทุกอย่างให้ไอ้เอกเห็นใจ
    แล้วเห็นไหมหละสิ่งที่เราได้คืนมามันคืออะไร มิตรภาพที่เฝ้าสานมาเป็นรูปเป็นร่างระหว่างเราวันนี้มันจบลงแล้ว
    มันแย่งคนรักของฉันไป มันแสร้งตีหน้าซื่อทำมาตีสนิทกับฉัน มันทั้งเรียนเก่ง นิสัยดี น่ารัก
    ใช่สิ ทุกอย่างมันเสแสร้ง
    แท้ที่จริงแล้วมันก็คือ นางมารร้ายนี่เอง อีน้ำฟ้า.......

    - - -
    แสงอรุณสาดส่องสู่ห้องนอนที่เต็มไปด้วยความปวดช้ำของฉัน
    - - -
    มันมากเกินกว่าที่ราตรีกาลจะลบเลือนไปได้ ฉันลากจักรยานคันเก่า ออกจากบ้านขี่ไปยังโรงเรียนตามลำพัง
    - - -
    และแล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังก้องมาจากทางด้านหลัง...นังน้ำฟ้าเพื่อนเลว
    - - -
    ฉันแสร้งตีละครสองหน้า รอมัน แล้วขี่จักรยานไปพร้อมๆกันด้วยสีหน้าเรียบเฉย มันยิ้มให้ฉันแต่ฉันไม่ยิ้มตอบ

    - - -
    การเรียนวันนั้นผ่านไปอย่างเอื่อยเฉื่อย
    - - -
    ฉันอึดอัดสุดทนที่ต้องนั่งข้างกับใครคนหนึ่งที่ฉันเกลียดเข้าไส้
    - - -
    เก้าอี้ที่อยู่ติดกันเวลาเราแอบกินขนมในห้องเรียน ฉันค่อยๆขยับออกไปทีละน้อย ทีละน้อย จนห่างกันซักประมาณ 5 นิ้วได้
    - - -
    ฉันเรียนด้วยสีหน้าเรียบเฉย พูดเป็นบางคำ ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
    - - -
    ในเมื่อความสัมพันธ์เก่าของเราเริ่มหวนคืนมาอีกครั้ง ฉันอดไม่ได้ที่อยากจะพูดคุยกับน้ำฟ้า
    - - -
    แต่ฉันก็ไม่กล้าแม้จะพูดด้วยซักคำ
    - - -
    เธอพยายามชวนฉันพูดคุยเหมือนทุกๆวัน...แต่ฉันก็ได้แต่มองหน้าเธอพร้อมกับคิดแค้นเก็บกดในใจ

    ในที่สุดเสียงออดคาบสุดท้ายก็ดังขึ้น
    น้ำฟ้า สะกิดหลังฉัน พร้อมๆกับส่งยิ่มให้ ฉันส่งยิ้มตอบ อย่างไม่เต็มใจ
    "
    เป็นอะไรไปหรอฝน" เธอถามอย่างเป็นห่วง ฉันไม่พูดได้แต่ยิ้ม พร้อมกับวิ่งไปลากจักรยาน แล้วกลับบ้านไปโดยที่ไม่รอเธอ
    เธอวิ่งตามมาอย่างช้าๆ และมองฉันด้วยสีหน้าเหนือยอ่อน

    - - -
    และนับตั้งแต่นั้นมา เราก็เริ่มพูดคุยกันน้อยลง
    - - -
    ค่อยๆห่างกัน ค่อยๆจากไป ค่อยๆห่างเหิน จนในที่สุดเราสองคนก็ห่างกันสุดฟ้าไกล
    - - -
    และทำให้ฉันก็เริ่มที่จะคิดจะเอาชนะคนเก่งอย่างน้ำฟ้า
    - - -
    ฉันเฝ้าตั้งใจเรียนทุกคาบที่ครูสอนพอๆกับโกรธแค้นเธอ
    - - -
    ตอนนี้โต๊ะของฉันกับเธอยังคงติดกันอยู่ แต่เก้าอี้ของเราห่างกันได้เกือบฟุตแล้ว
    - - -
    ฉันตั้งใจเรียน รวมทั้งอ่านหนังสือก่อนหน้าย้อนหลังที่ไม่เข้าใจ และพยายามทำตัวเข้ากับเพื่อนทุกคน
    - - -
    เพื่อที่จะได้เป็นขวัญใจเพื่อนๆเหมือนกับเธอ

    - - -
    เวลาผ่านไป 2 เดือน 2เดือนแห่งการเอาชนะ การสอบกลางภาคมาถึง ฉันได้คะแนนเป็นอันดับ 1 ของห้อง
    - - -
    ในเวลานั้นฉันดีใจจนแทบพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มกริ่มภูมิใจในตัวเองที่สามารถเอาชนะคนเก่งอย่างน้ำฟ้าได้
    - - -
    ตอนนี้เราแทบไม่ได้พูดหันซักคำ
    - - -
    คงเป็นเพราะฉันเปลี่ยนที่นั่งกับเพื่อนคนใหม่ที่อยู่ข้างหน้าไปอีก 2 แถว
    - - -
    เนื่องจากฉันอ้างว่าสายตาสั้น
    - - -
    บ้านของน้ำฟ้านับเป็นสถานที่ที่ฉันไม่อยากแม้จะเหลียวมอง
    - - -
    ส่วนตัวของเธอนั้นยิ่งแล้วใหญ่...
    - - -
    เราค่อยๆห่างกันเรื่อย จาก 10 เป็น 20 จาก20 เป็น 100 จาก 100 เป็น หลายล้านกิโลความสัมพันธ์

    จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งในรอบหลายเดือนวันนั้นเป็นวันแรกที่น้ำฟ้า มาพูดคุยกับฉัน
    "
    ฝน ฝน มาวาดรูปให้ฉันได้ม่ะ ฉันไม่อยากปากกว้างและก็หน้าเหมือนลิงด้วยนะ"
    เธอพูดติดตลก + + ฉันพยักหน้านิดๆ ก่อนที่จะแสร้งทำเป็นเพื่อนเก่าที่แสนดีเหมือนเคย
    และแล้วฉันก็ได้กลับมาในสถานที่ที่เคยคุ้นเคยอีกครั้ง
    "
    จำได้มั้ยอีก 2 อาทิตย์เป็นวันอะไร"น้ำฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
    "
    จำได้สิก็วันเกิดฉันกับเธอไงหละ"ฉันตอบเสียงเรียบ
    น้ำฟ้ายิ้มเล็กน้อย พร้อมกับบ่นพรึมพรำไปถึงเรื่องของขวัญวันเกิด "จำได้มั้ย ปีที่แล้ว...."
    ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ เธอมักจะชอบเล่าถึงเรื่องความหลังเสมอ
    "
    อืม แล้วปีนี้เธอจะให้อะไรฉันหรอ"น้ำฟ้าถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่างด้วยเหตุอันใดก็ไม่ทราบ
    ฉันสำรวจห้องของเธออีกครั้ง มันยังคงเหมือนเก่า
    ห้องที่เรียบร้อยสวยงาม++ โคมไฟสีสวย++ เตียงนอนนุ่มนิ่ม และที่ยังคงเหมือนเก่าก็และเสมอมา ก็คือ
    รูปภาพ สีแดงๆขาวๆ ภายในรูปมีเด็กสองคนนั่งหันหลังให้กัน
    คนนึงกำลังกินทุเรียน อีกคน กำลังบีบมะนาวเข้าปาก
    ฉันและเธอตอนยังเล็กอยู่นั่นเอง ก่อนที่ฉันจะละสายตาไปจากภาพอยู่ดีๆก็มีน้ำอะไรไม่รู้หยดลงมาที่ภาพ สองสามหยด คงจะเป็นน้ำฝนหละมั้ง หรือน้ำอย่างอื่นก็ไม่รู้เหมือนกัน
    ฉันเปิดลิ้นชักเสื้อผ้าของเธอออกดู เสื้อผ้าของเธอยังคงแนวเดิมๆสะอาด เรียบร้อย มิดชิด
    แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ กระดาษที่วางเกลื่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า แต่ละแผ่นเต็มไปด้วยรูปวาดที่พยายามวาดให้สวยที่สุด
    แต่มันก็คลับคล้ายกับภาพวาดของเด็กประถมเท่านั้น
    ข้างๆกองกระดาษมีอุปกรณ์ว่ายน้ำอยู่เต็มไปหมด สงสัยเธอคงจะหัดว่ายน้ำเพื่อแข่งกับฉันหละมั้ง
    ที่ใต้เตียงมีจิ๊กซอขนาดพอประมาณเป็นรูปหัวใจดวงโต ที่กำลังจะต่อเสร็จจะเหลือก็เพียงจิ๊กซออีก 10 กว่าอันเท่านั้น
    หัวใจดวงโตดวงนี้เธอคงจะมอบไปให้ไอ้เอกหละมั้ง
    เพราะไม่กี่วันก็ใกล้ถึงวันเกิดมันแล้วหละซิ
    ดังนั้นถ้าฉันเอาไปซ่อนหละ...มันจะสนุกแค่ไหนถ้าเธอต่อรูปหัวใจดวงโตไปให้ที่รักไม่เสร็จ
    ฉันไม่รอช้ารีบซ่อนจิ๊กซอ แต่ละอันตาม ซอกต่างๆ ตามถังขยะบ้าง หลังตู้บ้าง ตามสถานที่ๆเธอรังเกียจและไม่กล้าเข้าไปบ้าง
    จนเหลือจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายเธอก็เดินเข้ามาพอดี

    "
    ทำอะไรอยู่หรอ เรามาวาดรูปกันเถอะนะ" น้ำฟ้าโผล่เข้ามาพอดีกับจังหวะที่ฉันยัดจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋า
    "
    เออ คือว่า วันนี้ฉันไม่ว่างหนะ ไว้วันหลังแล้วกันนะ" ฉันตอบพร้อมกับเดินออกไปปล่อยให้เธอยืนงง
    "
    แล้วกลับมาวาดอีกนะ "เธอพูดเสียงเศร้าพร้อมกับมองฉันที่เดินจากไปอย่างเดียวดาย

    >>>
    ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็เริ่มกลับมาพูดคุยกับฉันอีกครั้ง
    >>>
    พยายามทำให้เราสองคนกลับมาเป็นดังเดิม เป็นเพื่อนรัก ที่รักกันเหมือนเก่า
    >>>
    เธอเริ่มตีห่างจากนายเอกขึ้นเรื่อยๆ พยายามไม่มองหน้า ไม่พูดจา ไม่ใส่ใจ
    >>>
    ฉันรู้ว่าเธอจะต้องเสียน้ำตาให้กลับเรื่องนี้มากมายเพียงไร แต่เธอก็ยังคงฝืนใจทำเพื่อความสัมพันธ์ของเรา
    >>>
    ความสัมพันธ์ที่เคยสวยงาม...

    >>>
    เธอชวนคุยแต่เรื่องที่ฉันชื่นชอบ พูดแต่เรื่องที่ฉันสนใจ จนฉันก็อยากจะคุยกับเธอเช่นกัน
    >>>
    แต่พอคุยมาได้ซักพักก็เพลาๆลงไปบ้าง
    >>>
    เธอเอาของที่ฉันอยากได้มาให้ฉันดู แล้วก็หันมากินมะนาวตามฉัน
    >>>
    เธอบอกว่า รู้ม่ะมะนาวกินแล้วเสียงจะเพราะนะ
    >>>
    และตั้งแต่นั้นมา กลิ่นตัวของเธอก็ไม่มีกลิ่นทุเรียนอีกเลย
    >>>
    เธอคอยเดินตามฉัน พยายามขี่จักรยานไล่ตามฉันให้ทัน และทำทุกอย่างที่ฉันชอบ
    >>>
    ชอบดาราคนเดียวกัน เล่นเกมๆเดียวกัน และทำทุกอย่างเพื่อให้ความสัมพันธ์ของเราคืนกลับมา
    >>>
    แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้
    >>>
    เธอหัดวาดรูป แล้วให้ฉันดูพร้อมกับวิจารณ์ ซึ่งมันก็คือ ภาพวาดเด็กประถมอยู่วันยังค่ำ
    >>>
    เธอชวนฉันไปว่ายน้ำแทนเล่นกำลังภายใน และทำหลายๆอย่างในสิ่งที่ฉันชอบทำ

    "
    ไปว่ายน้ำกันมั้ย ตอนนี้ฉันว่ายได้แล้วนะ"
    "
    กินมะนาวมะ วันนี้ฉันพึ่งเก็บมาจากตู้เย็นเชียวน้า"
    "
    นี่รู้มั้ย???ฝน ตอนนี้ ใหม่เจริญปุระ ออก อัมบั้มใหม่แล้วน้า"
    "
    เธอว่ารูปนี้เป็นไง ดูได้ป่ะ ฉันว่ามันก็สวยดีนะ"
    "
    วันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ……."
    "
    เออ เมื่อไหร่เธอจะไปวาดรูปที่บ้านฉันอีกหละ "
    "
    แต๊นแตน... นี่ไง หนังสือเล่มใหม่ แฮรี่ พอตเตอร์ที่เธอชอบไง"
    "
    คืนดีกันนะ อย่างอนไปเลย ฉันขอโทษ"นี่หละมั้งคือ คำพูดที่แทนทุกๆคำที่เธอเคยพูดมา
    เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มันก็เหมือนกับจุดเทียนท่ามกลางสายฝนที่จะจุดอย่างไร ก็ไม่มีวันติด
    ระยะเวลา 15 ปีที่เรา ใช้ชีวิตกันมาคงจะเป็นภาพความทรงจำไปแล้ว
    เพราะตลอดเวลา 15 ปีนั้นฉันมีแต่ความอิจฉา ริษยาเธอ เธอทั้งเรียนเก่งกว่าฉัน มีเพื่อนเยอะกว่าฉัน และที่สำคัญเธอแย่งคนรักของฉัน

    "
    น้ำฝน วันนี้เป็นวันเกิดของเรานะ จำได้รึเปล่า"น้ำฟ้าทักทายเสียงใส ฉันพยักหน้า พร้อมกับพูดคุยกับเธอเล็กน้อย
    "
    วันนี้เรายังคงทำเหมือนกับทุกปีนะ จำได้ป่ะ อย่าลืมไปที่ม้าหินอ่อนตัวเดิมนะฝน" เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจากไป

    - - -
    วันนั้นเป็นวันที่อากาศหนาวไม่ใช่เล่น ประมาณ 14-15 องศาได้หละมั้ง
    - - -
    ฉันเห็นน้ำฟ้า ขี่จักรยานออกจากบ้านไปตั้งแต่ 5 โมงเย็นพร้อมๆกับ ถือกล่องของขวัญขนาดใหญ่ไปด้วย
    - - -
    ปีนี้ฉันไม่มีของขวัญอะไรให้เธอหรอก จะมีก็แต่ความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันนั่นแหละ
    - - -
    การแกล้งคนให้รอคงสนุกไม่ใช่เล่นเชียว ถ้าฉันแกล้งให้เธอรอฉันหละ
    - - -
    วันนั้นฉันนอนหลับตั้งแต่หัววัน ทิ้งให้น้ำฟ้านั่งรอ กลางพายุลมหนาว อย่างเดียวดาย
    - - -
    ท่ามกลางเสียงใบไม้ที่พริ้วไหว ยังคงมีเด็กสาวตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งอยู่บนม้าหินอ่อนตัวจิ๋ว

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×