คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 -My End-
รักวุ่นๆของหนุ่มกางเกงดำ
- My End -
“เฮ้ย ไอ่ทามเย็นนี้พวกกูว่าจะไปฉลองวันเกิดไอ่นนท์ที่ร้านเจ๊เบนอ่ะ มึงว่าไง?”
“เอาเลยมึง กูไม่นิยมของมึนเมาว่ะ ฮ่าๆ”
เสียงถุยของพวกแม่งก็ดังกันระงมเชียว -//- ใช่แล้วครับ ท่านผู้ชม ทามที่พวกมันถามถึงเมื่อกี้ ก็คือผมเองนี่แหละ ฮ่าๆ
“กูว่านะไอ่ทามแม่งนัดกับเมียไว้ชัวร์ ฮ่าๆๆ”
โหห ไอ่ห่าเดลรู้ดีจังนะมึง
“นั่นดิ สงสัยแม่งเป็นโรคเกลียมัว ฮ่าๆ” เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะพวกมึง
“พวกมึงนี่แม่ง งั้นกูฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์ไอ่นนท์มันด้วยล่ะกันๆ”
“เออๆ เดี๋ยวพวกกูบอกให้ๆ”
~ ติ้ดๆ ติ้ดๆ ~
นั่นไงครับไม่ทันขาดคำ ตายยากจริงแฟนผมม -3-
“เฮ้ยย มึงงั้นกูไปก่อนนะๆ” พวกมันพยักหน้า ผมรีบโบกมือตัดบทจากพวกมัน แล้วก็รีบเดินออกมานอกห้องเรียนทันที
“ว่าไงครับ มิน” พอรับปุ๊ป ผมก็รีบทำเสียงอ้อนทันที ฮ่าๆ
“ทำอะไรอยู่อ่ะทาม ทำไมรับสายเราช้าจัง” นั่นไงโดนงอนเลย --'
“ก็เราปิดเสียงไว้อ่ะ เลยรับช้าๆ” เรื่องแถนี่ขอให้บอก อิอิ
“เย็นนี้ว่างมั้ยอ่ะทาม ไปซื้อของเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ นะๆ เรามีเรื่องจะคุยด้วยพอดี” โถ ใครจะกล้าขัดใจล่ะคับผม ฮ่าๆ
“เราว่างเสมอแหละ สำหรับมินอ่ะ”
“เย้ๆ งั้นเจอกันที่สยามนะ ถึงแล้วโทรหาเราด้วย” น่ารักจริงๆ แฟนใครครัชเนี่ย -//-
“ครับๆ งั้นไว้ถึงแล้วเดี๋ยวเราโทรหานะ บายๆ” เฮ้อออออ ทันทีที่วางผมก็ทอนหายใจยาวๆ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีแฟนก็เหนื่อยไม่ใช่เล่น แต่สำหรับคนนี้ผมสู้ตายครับบ! ^^
ผมก้าวลงจากแท็กซี่ยังไม่ทันจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามิน เสียงเล็กๆที่คุ้นหู
ก็ตะโกนมาแต่ไกล
“ทามมมๆ อยู่ทางนี้ๆ” ผมหันตามเสียงไป เห็นมินกำลังยืนโบกไม้โบกมือ ผมกำลังจะโบกมือกลับแต่ก็ต้องเอะใจ เพราะข้างๆเธอมีผู้ชายตัวสูงๆ คนนึงใส่ชุดนร.ปกเสื้อปักดาว 2 ดวง กำลังยืนอยู่ด้วยกัน สงสัยคงเป็นเพื่อนล่ะมั้งครับ
“ป่ะ ไปซื้อของกันๆ” ยังไม่ทันที่ผมจะถามว่าไอ่นั่นเป็นใคร มินก็ลากผมกับมันไปซื้อของซ่ะแล้วครับ ตลอดการซื้อของ มินไม่ค่อยพูดกับผมเลย เห็นมัวคุยอยู่กับไอ่หน้าจืดนั่น ผมก็ทำได้แค่เดินตามอ่ะครับ -*-
ซักพักมินก็ลากผมกันไอ่นั่นเข้ามาในร้านบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่นร้านนึงครับ เธอเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะตัวในสุดของร้าน
เธอดึงให้ผมนั่งข้างๆเธอโดยที่ไอ่ส่วนเกินอีกตัวนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเธอ
พอเราตักอาหารมาครบแล้ว ผมก็เลยโซ้ยแหลกเลยครับ ด้วยความหิว โดยที่ไม่ทันสังเกตุเลยครับว่า
มินกับไอ่นั่นมัวแต่คุยกัน จนแทบไม่ได้แตะอาหาร --'
“มิน อาหารเย็นหมดแล้วนะครับ ทานก่อนก็ได้ๆ”
“…………” ไม่มีสัญญาณตอบรับครับผม ผมเลยทำได้แค่นั่งกินต่อไป
พอซักพักทั้งโต๊ะก็เงียบกริบ จากที่มีเสียงคุยของคนทั้งสองคน ผมเงยหน้าจากซูชิแซลมอนของโปรด สายตาของทั้งสองคนจ้องอยู่ที่ผม แล้วทั้งคู่ก็ละสายตาจากผมไป
ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เป็นอย่างนั่นอยู่ประมาณ 5 นาที ผมจึงตัดสินใจทำลายความเงียบ ด้วยการเริ่มบทสนทนากับมิน
“เอิ่มม มิน ที่บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเราอ่ะ เรื่องอะไรหรอ?” มินวางช้อนลงค่อยๆ สายตาของเธอมองมาที่ผม แววตาทีเคยสดใสเมื่อตอนหนึ่งชั่วโมงก่อน เปลี่ยนเป็นแววตาที่มีแต่ความวิตกกังวล ในขณะที่หมอนั่นก็จากอาหารญี่ปุ่นมามองหน้าในแววตาที่เย็นชาสุด จนผมทำตัวไม่ถูกทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“ทาม” เสียงของเธฮสั่นเครือ ในขณะที่ผมก็เต็มไปด้วยความสงสัย
“ครับ?”
“คือเรา..”
“……”
“เรา…เรามีเรื่องจะบอกอ่ะ ที่นัดมาวันนี้อ่ะ คือเราจะบอกว่า... ”
ตาของมินเริ่มแดงกล้ำ น้ำใสๆคลออยู่ที่ตาของเธอ เธอเอื้อมไปคว้ามือของหมอนั่นมาจับไว้ เท่านี้ผมก็พอจะเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“ไม่ต้องพูดหรอก เราพอจะเข้าใจแล้วล่ะ”
ผมพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ผมตัดสินใจลุกออกมาโดยไม่ฟังคำขอโทษ คำลา หรือคำอะไรทั้งนั่น
ตอนนี้ผมไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว สุดท้ายความพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้ก็หมดลง
แก้มของผมถูกอาบไปด้วยน้ำตา สายตาของผมเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตา จนมองทุกอย่างเบลอไปหมด
‘พลั้กก!’
ผมเหมือนโดนชนจากอะไรซักอย่าง ผมเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อนักเรียน ภาพตรงหน้าผมค่อยๆชัดขึ้น เด็กนักเรียนร่างสูงใหญ่กว่าผมแต่มองหน้าได้ไม่ชัดเท่าไหร่
ผมขอโทษเค้าไปแล้วเดินต่อมาโดยไม่ฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น
โอ้ยยแม่ง นี่มันวันอะไรของกูว่ะเนี่ยยยย! ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆแต่ก็ทำได้แค่ตะโกนในใจ
หมดกันคนที่ผมตามจีบมาเป็นปี กลับบอกเลิกผมหน้าตาเฉย ผมรีบกดโทรศัพพท์หาไอ่เดม
“มึง กูอยากอยากเมา”
…………………………………
เป็นยังไงกันบ้างครับกับตอนแรก ฮ่าๆ เพิ่งฝึกแต่งอ่ะครับ ขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่าน ผิดพลาดประการใดก็ติชมกันได้นะครับ ^^
“Gumbies”
ความคิดเห็น