สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #24 : [กริยา] หัวเราะ

หัวเราะ	ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคํา
	หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี

กระซิกกระซี้

ก. หัวเราะเย้าหยอกกัน, ระริก, ซิกซี้ ก็ว่า.

ขัน ๔

ก. หัวเราะ, นึกอยากหัวเราะ. ว. น่าหัวเราะ, ชวนหัวเราะ, ขบขัน ก็ว่า.

คิก ๆ

ว. เสียงหัวเราะเบา ๆ.

คัก, คั่ก, คั่ก ๆ

ว. เสียงดังอย่างเสียงฝนตกหนัก; เสียงหัวเราะ.

ครื้นเครง	[คฺรื้นเคฺรง] ว. เสียงดังครึกครื้น, สนุกสนาน เช่น หัวเราะกันอย่าง
	ครื้นเครง, มีอารมณ์สนุกสนาน เช่น เขาเป็นคนครื้นเครง

ติดตลก	ก. เอาตัวตลกมาเล่นแทรกเพื่อให้ตัวละครหรือคน
	ร้องพัก, มักพูดใช้สํานวนโวหารหรือแสดงท่าทาง
	ชวนให้คนหัวเราะขบขัน.

ร่า	ว. อาการที่แสดงให้เห็นว่าเบิกบานเต็มที่ เช่น หัวเราะร่า ยิ้มร่า; เปิด
	เต็มที่ (ใช้แก่อาการที่เห็นจะแจ้งหรือเปิดเผยเต็มที่) เช่น ประตูเปิดร่า
	หน้าต่างเปิดร่า.

ลั่น	ก. มีเสียงดัง เช่น ฟ้าลั่น ไม้ลั่น กระดานลั่น, ทำให้มีเสียงดังหรือ
	ทำให้เกิดเสียงดัง เช่น ลงบันได บันไดลั่น บิดตัวจนกระดูกลั่น;
	ยิง เช่น ลั่นธนู ลั่นปืน; ปริออกแตกออกเป็นทางยาวและมีเสียงดัง
	เช่น จั่นลั่น แก้วใส่น้ำร้อนลั่น; โดยปริยายหมายถึงมีเสียงดังคล้าย
	คลึงเช่นนั้น เช่น ลือลั่น. ว. มีเสียงดังมาก เช่น หัวเราะลั่น ร้องไห้ลั่น.

สรวล	[สวน] ก. หัวเราะ, ราชาศัพท์ใช้ว่า ทรงพระสรวล.

เสสรวล	[–สวน] ก. หัวเราะร่าเริง, หัวเราะอย่างสนุกสนานครึกครื้น,
	สรวลเสหรือ สรวลเสเฮฮา ก็ว่า.

แหะ, แหะ ๆ	ว. เสียงคนหัวเราะมีเสียงเช่นนั้น. ก. ทำเสียงดังเช่นนั้น เช่น เขาไม่พูดอะไร
	ได้แต่แหะ ๆ.

หัวร่อ	ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ ก็ว่า,
	(โบ) เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี.

หัว ๓	(โบ) ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ
	หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.

ฮา	ก. หัวเราะเสียงดังพร้อม ๆ กันเพราะขบขันหรือชอบใจ เช่น นักเรียน
	ฮากันทั้งห้อง. ว. อาการหัวเราะของคนหมู่มากเพราะขบขันหรือ
	ชอบใจ เช่น เสียงฮา. อ. คําสร้อยที่ใช้ในบทร้อยกรอง เช่น แม่ฮา พี่ฮา.
	ฮาป่า ก. ส่งเสียงดังพร้อม ๆ กันแสดงความไม่พอใจหรือขับไล่.