( short fic ) REPLACE - kaisoo -

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[ OS ]

         REPLACE                      
#KAISOO KAIDO FEAT.SUDO

 

“ เรื่องราวของคนคนหนึ่งที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก แม้อีกคนจะไม่ได้มองเห็นความสำคัญเลยก็ตาม แต่นั่นแหละนะ ..ฉันไม่ได้หวังทำดีให้นายมารักฉัน”

เนื้อเรื่อง

REPLACE
#KAISOO KAIDO FEAT.SUDO

ห้องพักนักศึกษาขนาดไม่ใหญ่นักถูกจัดเรียงเป็นชั้นทั้งหมดห้าชั้น ด้วยการตกแต่งที่ไม่ได้หรูหราเพราะนักศึกษาทุกคนคิดเพียงแค่ว่าที่แห่งนี้ใช้เป็นเพียงแค่สถานที่ซุกหัวนอน เช้าก็ออกไปเรียน เย็นก็ออกไปสังสรรค์ ทำให้ไม่ได้มีการใส่ใจจะตกแต่งให้ดูดี

ชายหนุ่มผิวแทนนอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอนสีเข้มหลังจากเมื่อคืนมัวเร่งทำโปรเจ็คส่งอาจารย์ทำให้กลับมาก็แทบหามรุ่ง ตาคมนั้นปิดสนิทประหนึ่งตัดขาดจากโลกภายนอก แม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดัง เขาก็ไม่ได้ยินมัน..

Rrrrrrrrrr

Rrrrrrrrrrr

Rrrrrrrrrr

‘ Miss called 10 – Kyungsoo – ‘

REPLACE

เข็มสั้นนาฬิกาเดินมาตกล่องปล่องชิ้นที่เลขหนึ่งเป๊ะอย่างไม่ขาดเกิน ก่อนที่ร่างใหญ่คนที่นอนสลบไปนานเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาสีนิลค่อยๆปรือขึ้นและปรับโฟกัสภาพรอบนอกอย่างช้า ก่อนจะต้องใช้มือปาดเหงื่อบริเวณหน้าผากออกอย่างลวกๆ นี่เขารีบจนลืมเปิดแอร์เลยงั้นเหรอ ?

เมื่อรับรู้ถึงความร้อนในช่วงบ่ายของวัน บวกกับท้องเริ่มประสานเสียงกันแล้ว เขาจึงจำใจลุกจากที่นอนอันแสนโปรดปรานและไม่ลืมที่จะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเช็คความเคลื่อนไหวอื่นๆด้วย

“ชิบหายแล้ว”

คงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ เมื่อนับจำนวนสายมิสคอลที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ จงอินเปิดไล่รายชื่อของคนที่โทรมาและพบว่าส่วนใหญ่เป็นสายของคยองซู และจงแด

คยองซูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า..

จงอินผุดตัวลุกขึ้นใส่เสื้อคอกลมที่พาดเอาไว้บนตะกร้าอย่างลวกๆ ในใจเริ่มรู้สึกไม่ดี ร้อยวันพันปีคยองซูนั้นปิดตัวเงียบตั้งแต่มีแฟนเป็นเดือนคณะมนุษย์ศาสตร์

‘จุนมยอน’ คือคนที่คยองซูเลือก

ตามระยะทางเดินจากหอลงมาร้านอาหารข้างล่างไม่ได้ไกลมากนัก ขายาวก้าวตามทางเดินไปเรื่อย ในมือยังกำเครื่องมือสื่อสารตัวเองไว้แน่นพลางสมองก็กำลังประมวลผลว่าควรจะติดต่อคยองซูกลับไปหรือไม่

ในเมื่อเราเป็นคนนอก การไม่ติดต่อกับแฟนคนอื่น มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ?

REPLACE

เมื่อจัดการซื้อของกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว จงอินก็เดินกลับมายังห้องตัวเองเหมือนเดิม แต่ระหว่างที่ขายาวกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไป กลับมีเสียงเรียกหนึ่งร้องทักไว้ก่อน

“จงอิน !”

จงอินได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะระบายยิ้มบางให้ ‘คนเคยสนิท’ ต่างคณะอย่างคยองซู แม้ในใจเขาจะรู้สึกผิดนิดๆที่ไม่ได้ติดต่อกลับร่างเล็กข้างหน้า แต่ท่าทีของคยองซูกลับไม่ได้ดูโกรธเขาแม้แต่น้อย

“ลมอะไรพัดมาเนี่ย” จงอินเอ่ยแซวขณะที่ไขกุญแจห้องไปด้วย โดยมีคนตัวเล็กข้างๆช่วยถือถุงกับข้าวให้

ร่างเล็กหุบยิ้มก่อนจะก้มหน้าลง “คิดถึงมั้ง”

เพียงประโยคสั้นๆก็ทำให้จงอินแทบอยากจะคว้าร่างเล็กข้างๆเข้ามากอดไว้ให้แน่นที่สุด แน่นอน..เขากับคยองซูเคยเป็นแฟนกัน แต่เพราะเวลาที่ไม่ตรงกันทำให้ทั้งสองต้องเลิกรากันไป จงอินไม่เคยนอกใจคยองซู เขาต้องทนฝืนแค่ไหนทั้งที่อยากจะรั้งคนข้างๆให้ไม่ไปไหน

แต่จะอะไรกับใจคนล่ะ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน..

“พูดแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ” จงอินกลั้วหัวเราะกลบบรรยากาศที่กำลังถูกฉาบด้วยสีเทา

“นั่นสินะ ฉันไม่ควรคิดถึงใครอีกนอกจากแฟนตัวเอง”

เงียบ..

จงอินถึงกับไปไม่ถูกกับประโยคตัดพ้อของร่างเล็กข้างหน้า มือหน้าทำได้เพียงตักข้าวเข้าปากไปอย่างช้าๆ ก่อนจะเหลือบมองคยองซูที่นั่งจมอยู่กับเบาะฟูกหนาตัวหนึ่งในห้องเขา

“หิวมั้ย ทานอะไรมาหรือยัง”

“นายมานั่งทานล่อหน้าฉันแบบนี้ ถึงอิ่มมาแล้วก็หิวอะ” คยองซูระบายยิ้มอีกครั้ง รอยหยักริมฝีปากรูปหัวใจนั่น จงอินอยากจะเดินเข้าไปช่วงชิงความหวานนั้นมาให้เสียรู้แล้วรู้รอด

“ลุกมาสิ” จงอินชินชาเสียแล้วกับการไม่ต้องใช้ประโยคเกรงใจอะไรกันมากมาย ร่างเล็กเดินตรงเข้ามาอย่างว่าง่าย ก่อนจะยืนนิ่งข้างๆร่างสูง “นั่งไหนอะ”

จงอินเงยหน้ามองเจ้าตัวเล็กที่ยืนตาแป๋วอยู่ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วขยับเก้าอี้ให้แต่ดันโดนมือเล็กดันไหล่ให้นั่งลงเหมือนเดิม “ลำบากเปล่าๆ ฉันยังหนักเท่าเดิมหรอก”

ว่าจบร่างของคยองซูก็ประทับลงบนหน้าขาของจงอิน ทำเอาคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วไม่กล้าขยับไปไหน คยองซูไม่พูดอะไรต่อฉวยตะเกียบในมืออีกคนแล้วคีบเกี๊ยวกุ้งเข้าปากตัวเองไปอย่างหน้าตาเฉย

“ฉันยกให้นายเลยแล้วกัน ไปอาบน้ำก่อนนะ”

จงอินหักห้ามใจที่กำลังย้อนคิดถึงความทรงจำเก่าๆ แล้วขยับตัวลุกคนจนคยองซูรีบลุกออกไปไม่ทัน นัยน์ตาใสนั้นเพ่งมองมายังหนุ่มผิวแทนอีกคนที่กำลังหันหลังเดินออกไปหยิบผ้าขนหนู

“ฉันมารบกวนนายสินะ นายคงมีธุระใช่มั้ย งั้นฉันกลับก่อนก็ได้” คยองซูเอี้ยวตัวไปคว้าประเป๋าเป้ใบเล็กแล้วก้าวฉับไปยังประตู แต่ยังไม่ได้จะก้าวออกไปข้อมือขาวกลับถูกอีกคนคว้าไปเสียก่อน

“เดี๋ยวสิ !” จงอินกัดริมฝีปากแน่นต่อหน้าบึ้งตึงของคยองซู “ฉันแค่คิดว่านายไม่ควรทำแบบนี้ ในเมื่อนาย..มีจุนมยอนแล้ว”

“หึ..จุนมยอนน่ะเหรอ” คยองซูแค่นหัวเราะ ก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้ความร้อนแผ่ซ่านทั่วดวงตา “เขาคงไม่แคร์ฉันขนาดนั้นหรอก”

“นายมีปัญหากับเขางั้นเหรอ ?” แม้จะดูเป็นคำถามที่ละลาบละล้วง แต่จงอินก็ต้องจำใจถามมันออกไป แม้มันจะไม่ได้มีผลดีกับเขาเลยแม้แต่นิด

ทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ

REPLACE

ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่จงอินปล่อยให้คยองซูนั่งคิดอะไรไปสักพักส่วนตัวเขานั้นไปจัดการกิจวัตรส่วนตัว ยังดีที่วันนี้เขามีเรียนบ่ายสี่โมงเย็นจึงไม่ต้องรีบร้อนอะไรมากนัก

เขามีเวลาเหลือ พอที่จะรับฟังทุกปัญหาของคยองซู

“ว่าไง ใจเย็นลงบ้างหรือยัง” จงอินในชุดเสื้อผ้าตัวใหม่บวกกับกลิ่นสบู่ที่คุ้นเคย เรียกสติคยองซูที่กำลังล่องลอยให้กลับเข้ามา “มีอะไรก็ว่ามาเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งเครียด”

“จงอิน..” คยองซูหันหน้ามากลับมามองอีกคนที่จ้องหน้าเขาอยู่ “ทำไมจุนมยอนเขาไม่เหมือนนาย ?”

แม้จะดูเป็นคำถามใสซื่อแต่มันก็ทำให้จงอินไม่สามารถหาคำตอบเหล่านั้นได้ จงอินนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “เราทุกคนต่างก็มีข้อดีข้อเสียต่างกันไปนะ”

“ตลอดเวลาที่คบกัน เขาทุ่มเทให้แต่กับชื่อเสียงในคณะของตัวเอง.. ฉันเหนื่อยที่จะต้องไล่ตามเขา ฉันเหนื่อยแล้ว..ฮึก !” ไม่นานดวงตากลมก็ถูกน้ำสีใสคลุมไปทั่วและไม่นานนักมันเอ่อล้นออกมาเป็นน้ำตาหยดใส

“อย่าร้องสิ” จงอินกำมือแน่น เขาสัมผัสตัวคยองซูไม่ได้อีกแล้ว นี่มันปัจจุบันไม่ใช่เมื่อก่อน คยองซูมีแฟนแล้ว และเขาเป็นแค่เพื่อน..

“เช็ดน้ำตาฉันสิ.. หรือแม้แต่นายก็ยังเปลี่ยนไป ?” คยองซูตัดพ้อไม่หยุดหย่อน นึกน้อยใจชายตัวโตตรงหน้าที่เมื่อก่อนต้องเป็นเขาเองที่ต้องปรามอีกคนเอาไว้ทุกการกระทำ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่

“มันไม่ใช่อย่างนั้น”

“ฉันก็เกลียดตัวเองเหมือนกันนะ ที่ต้องแบกหน้ามาหานายเพื่อมาระบายปัญหาตัวเอง ฉันมันใช้ไม่ได้เลย !” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กนั้นระดมฟาดลงไปบนหน้าตัวเองอย่างแรงจนจงอินต้องรีบคว้ามือคู่เล็กเอาไว้

“อย่าทำแบบนั้นสิ !” ความอดทนและผิดชอบชั่วดีของจงอินค่อยๆหมดลงและใจเริ่มอ่อนเมื่อเห็นน้ำตาของคนข้างหน้า “ฉันเจ็บกว่านายหลายเท่านะ ที่เห็นนายต้องร้องไห้”

ถึงแม้จะร้องไห้ เพราะเขาก็เถอะ..

“วันนี้นายมีเรียนกี่โมง..” แม้เสียงเล็กจะยังสั่นเครือแต่คยองซูก็ฝืนถามออกมา

“บ่ายสี่โมงเย็น” คยองซูพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อเช็ดน้ำตาตัวเอง “ไปอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ เผื่อนายจะดีขึ้น”

REPLACE

ที่คณะของจงอินเวลาบ่ายแก่ไม่ค่อยพบนักศึกษามากนัก คลาสวันนี้เป็นคลาสพิเศษที่อาจารย์สอนชดเชยให้จากเมื่อวันก่อนไม่ได้เข้ามาทำหน้าที่ แม้จงอินจะเหนื่อยล้าจนแทบไม่อยากขยับตัวไปไหน แต่เขาก็ไม่อาจละทิ้งคลาสที่สำคัญและหน่วยกิตสูงๆอย่างวิชานี้ไปได้

“ไอ้จงอิน ! กูนึกว่ามึงตายแล้ว” เพื่อนรักหน้าตารักษาศีลอย่างจงแดวิ่งมาทางชายหนุ่มผิวแทนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบริเวณหน้าอาคารได้ไม่เท่าไหร่

“ปากมึงนี่เป็นมงคลดีนะครับ” จงอินเอ่ยน้ำเสียงประชด

“กูโทรหามึงเรื่องคยอง..ซู” จงแดลดระดับเสียงลงทันทีเมื่อเหลือบเห็นตัวต้นเรื่องยืนนิ่งอยู่ข้างหลังจงอิน “มาด้วยกันแล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้กูเป็นห่วง”

“โทษทีนะที่ฉันไม่ได้โทรบอกจงแด ว่าฉันเจอจงอินแล้ว” คยองซูกล่าวขอโทษอีกคนบ้าง แต่จงแดทำเพียงแค่โบกมือไม่ติดใจ “เจอกันแล้วก็ดี วันนี้มาเรียนกับจงอินเหรอ”

“อ่า..อืม” คยองซูพยักหน้าอย่างยากลำบาก เมื่อตัวเองไม่ได้เรียนคณะนี้เลยแม้แต่เสี้ยวแต่ยังทนมาเป็นภาระคนอื่น แต่จะให้ทำไง…ในเมื่อที่พึ่งที่ดีที่สุดของเขาตอนนี้มีเพียงแค่จงอิน

REPLACE

เสียงอาจารย์ที่อธิบายตามสไลด์ไปเรื่อยๆเล่นเอาจงอินเผลอสัปหงกไปหลายครั้ง ข้างซ้ายของจงอินคือจงแดที่นั่งวาดรูปเล่นบนแผ่นชีทประหนึ่งกำลังสร้างผลงานชิ้นเอก ส่วนอีกข้างคือคยองซู ร่างเล็กนั้นเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างไม่วางตา ในแววตาคู่นั้นมีน้ำใสคลอหน่วงอยู่ไม่ขาด จนจงอินอดที่จะโอบลาดไหล่เล็กไว้ไม่ได้

“ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ ?” จงอินถามเสียงเบา คยองซูหลุดจากภวังค์ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นระบายยิ้มบางๆ “แค่เบื่อๆน่ะ”

“งั้น..”

PIP !

“!..ฉันออกไปสูดอากาศข้างนอกแป้ปนะ” คยองซูลุกพรวดออกไปจากห้องทันที ในท่าทีที่ดูลุกลนจนเห็นเป็นพิรุธ จงอินทำได้เพียงแค่มองตามคนรักเก่าหายไปต่อหน้าต่อตา แม้ในใจอยากจะถามเหลือเกิน หรือแม้จะอยากวิ่งตามไป แต่เพราะคำว่า…คนนอก จึงทำให้เขาไม่สามารถทำทุกอย่างที่วาดหวังเอาไว้ได้

นานนับสามสิบนาทีที่กายบางของคยองซูหายไป จงอินเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ และในที่สุดเขาก็แพ้ใจตัวเอง ร่างสูงผุดลุกขึ้นแม้จะได้ยินเสียงถามจากจงแดแต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจ จุดมุ่งหมายเขาคือคยองซู

ห่วงอีกคน..ไม่ต่างจากเมื่อก่อน

“ฉันบอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิ !!” จงอินหยุดกึกอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยดังอยู่ไม่ไกล ขายาวก้าวชิดกับกำแพงด้านหนึ่งที่สามารถบดบังตัวเขาได้อย่างพอดี ก่อนจะได้ยินเสียงสนทนาดังขึ้นเรื่อยๆ

“ฟังพี่ก่อนได้มั้ย ?!” ชายหนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลา ใช้สองมือรวบตัวของคยองซูเอาไว้ ท่ามกลางแรงขัดขืนจากคนตัวไล่เลี่ยกัน “ให้โอกาสพี่อธิบายทุกอย่าง..นะครับ”

“ฮึก..พี่มันคนเห็นแก่ตัว” กำปั้นเล็กทุบอกอีกคนอย่างระบายอารมณ์ แต่มีหรือที่จุนมยอนจะโกรธ เขาปล่อยให้แฟนตัวเองได้ระบายทุกอย่างออกมาก่อนที่คยองซูจะเริ่มอ่อนแรงลงเอง

“ทีนี้ฟังพี่นะ..ที่พี่ทำไปทุกอย่างโดยไม่มีเวลาให้คยองซูเลยอันนี้พี่ผิดจริงๆ พี่ก็ขอโทษนะครับ แต่คยองซูรู้อะไรมั้ย..ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อให้คยองซูภูมิใจในตัวพี่นะ”

นิ้วขาวปาดน้ำตาอย่างแผ่วเบาบนใบหน้านวลอย่างทะนุถนอม คยองซูยังคงสะอื้นไห้ไม่หยุด แต่ไม่มีทีท่าขัดขืนเหมือนตอนแรกอีกแล้ว

“แล้วที่คยองซูหนีพี่ไปแบบนี้ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงมากจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย..วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” เสียงทุ้มอ่อนโยนส่งผ่านมายังคยองซู จนร่างเล็กเผลอโอบกอดคนตรงหน้าไว้

“สัญญาได้มั้ยว่าต่อไปนี้พี่จุนจะมีเวลาให้คยองบ้าง..ฮึก”

“แน่นอนครับพี่สัญญา เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะ..”

REPLACE

จงอินยืนพิงผนังอย่างหมดแรง ก่อนเปลือกตาสีแทนจะปิดลงแล้วถอนหายใจออกอย่างแผ่วเบา ทั้งที่มันผ่านมาเกือบปีแต่เขาไม่เคยลืมเรื่องราว และทำใจยอมรับมันได้ คยองซูเป็นคนแรกที่เขายอมหยุด แต่ดูเหมือนว่าเวลาจะฆ่าใจคน ทำให้เขาไม่สามารถดูแลคนตัวเล็กได้

จงอินกลับมายังห้องพักตัวเองโดยลำพัง หัวใจเขามันห่อเหี่ยวและร่างกายนั้นเมื่อยล้า น่าแปลกที่เขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย ภาพของคยองซูยังวนเวียนอยู่ในสมองแทนที่จะเป็นบทเรียนที่ต้องใช้สอบ

PIP !

การแจ้งเตือนจากแอพลิเคชั่นไลน์สว่างวาบขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของจงอิน ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะพบว่าเป็นคยองซูที่ส่งข้อความมา…

Dokyungsoo : ขอบคุณมากๆนะจงอิน ที่ดูแลฉันวันนี้

Dokyungsoo : 

Kimjongin : ไม่เป็นไร ยังไงเราก็เพื่อนกันหนิ

Kimjongin :

จงอินออกจากห้องสนทนาก่อนจะกดล็อคหน้าจอและเดินเข้าห้องน้ำไป

Dokyungsoo : ว่างๆจะไปหานะ อย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ

END