คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ,, FIRST LOVE
เมืองอินชอน ประเทศเกาหลี
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
เด็กชายจงฮยอนร้องลั่นบ้าน แล้วเริ่มวิ่งพล่านไปมาทั่วห้อง ซึ่งไม่มีใครแสดงท่าทีตกใจกับอาการนั้นแต่อย่างใด อนึ่งว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่ทุกวันๆ
“โฮ ช่วยจงด้วยยยยยยยยยยยยย”
หมับ !!!
“โอ๊ยยยยย”
มินโฮวัย 7 ขวบนั่งดูการ์ตูนอย่างสบายใจเฉิบจำต้องละสายตาจากการ์ตูนแสนสนุกมองพี่ชายคนละนามสกุล อย่างเอาเรื่อง ขอหาที่ตะโกนลั่นบ้าน 1 กระทง ขอหาวิ่งไปวิ่งมาทั้งๆที่เท้าดำปิ๊ดปี๋ กระทงที่ 2 และกระทงที่ 3 ข้อหาตะปบหัวของมินโฮจนมึน !! ส่งผลให้มินโฮค่อยๆเห็นดาวลอยขึ้นมาทีละ ดวง
“อะไรของพี่เนี่ย !! ห้ามบอกเด็ดขาดนะว่า พี่ฆ่าแมลงสาปไมได้น่ะ!!”
“รู้ได้ไงT^T”
“ฮึ้ย”มินโฮมองค้อนพี่ชายที่ทำหน้าเหมือนตูดก็ไม่ปาน แล้วหันกลับไปนั่งดูการ์ตูนอย่างไม่ใส่ใจนัก
“หนุ่มๆ โวยวายอะไรกัน”
“น้าฮะ มินโฮตะคอกใส่ผม”เด็กชายจงฮยอนรีบวิ่งเข้าไปฟ้องทันที
อะ ไอ้เป็ดขี้ฟ้อง !!
“ฮะ มินโฮ แหม...ก็รู้ๆมินโฮกันดีนี่”โชคดีที่คุณนายเชวไม่ค่อยสนใจจะฟังจงฮยอนเท่าไหร่ “มาๆกินข้าวกันได้แล้ว ปิดทีวีได้แล้วมินโฮ”
“ครับ”มินโฮตอบรับง่ายๆ ลุกขึ้นปิดทีวีแล้วเดินตามคุณนายเชวกับจงฮยอนออกไป
บ่ายวันนี้ก็เป็นอีกวันที่บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความอบอุ่น ถึงแม้ว่าคุณชายเชวจะออกไปทำงานที่ต่างประเทศเป็นวันที่ 5 แล้ว แต่มินโฮกลับไม่รู้สึกเหงาสักนิด อาจเป็นเพราะมีจงฮยอนคอยพูดมากอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้
“อร่อยจังเลยฮะ คุณน้า”จงฮยอนพูดแล้วยิ้มแป้น คุณนายเชวยิ้มน้อยๆแล้วลูบหัวจงฮยอนอย่างเอ็นดู
“ดีแล้วจ้ะ งั้นทานเยอะๆนะ”
“ครับ”
“ออมม่า”มินโฮเรียกคุณแม่เพื่อเรียกร้องความสนใจบ้าง อะไรๆก็สนใจแต่จงฮยอน เชอะ !!
“ว่าไงจ้ะ มินโฮ”
“ผมอยากออกไปเล่นข้างนอก”
“เห วันนี้ลมแรงซะด้วยนะจ้ะ ยังไงกินเสร็จแล้วเราออกไปเดินเล่นกันสามคนดีมั่ยจ้ะ”
“ดีฮะ!!”จงฮยอนพูดแทรกขึ้น
“งั้นรีบๆทานนะจ้ะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”คุณนายเชวถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินไปยังห้องครัว มินโฮนั่งทานข้าวต่อไป เอื้อมมือไปใต้โต๊ะหยิกจงฮยอนเป็นระยะๆ ตัวเองเป็นพี่แท้ๆยังจะกินเลอะเทอะอีก ทำตัวไม่สมกับเป็นพี่สักนิด -0-
ต่อมา....
“คุณน้า ออกไปเดินเล่นได้รึยังครับ”
“จ้ะๆ”
“..............”
“มินโฮอย่ามัวแต่ยืนสิลูก มานี่เร็วๆ”
“ฮะ ออมม่า”มินโฮตอบยิ้มๆแล้ววิ่งไปเกาะแขนผู้เป็นแม่ คุณนายเชวมองยิ้มๆแล้ว ล๊อค ประตูบ้าน พาเด็กสองคนออกไปที่สวนสาธารณะประจำเมือง
“เล่นกันดีๆนะ ออมม่ารออยู่ตรงนี้เข้าใจมั่ยจ้ะ มินโฮ”
“ฮะ”
“จงฮยอนดูแล้วน้องด้วยนะจ้ะ”
“ครับบ”
ท่าทางคนเป็นน้องมากกว่าที่ต้องดูแลพี่น่ะ =__=
“พี่จง อย่าไปทางนั้นเลย มันอันตรายนะ”มินโฮมองเขตสวนสาธารณะที่เริ่มร้างผู้คน แถมมีทั้งต้นไม้พุ่มไม้ รกไปหมด น่ากลัวชะมัด
“น่า ไม่มีอะไรหรอกไปกันเหอะๆ”เด็กชายจงฮยอนจูงมือมินโฮเดินเข้าไปในพื้นที่มืดรกดูน่ากลัวแปลกๆ
ประมาณ 10 นาทีต่อมา ที่มินโฮกับจงฮยอนเดินเข้ามาอยู่ในป่าแห่งนี้ มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ มินโฮรู้สึกหวั่นใจประหลาดๆจึงคิดที่จะร้องเรียกให้พี่ชายกลับไปหาแม่ แต่เมื่อหันไปข้างหน้าก็ไม่พบจงฮยอนเสียแล้ว
ร้องเรียกชื่อพี่ชายจนคอแห้งก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา มินโฮเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เดินไปเดินมาอย่างกลัวๆ แต่ทำไมเดินไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ ต้นไม้ ท้องฟ้าเองก็เริ่มมืดแล้วด้วย
“ออมม่า พี่จง.....”
เด็กน้อยมินโฮเริ่มร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะหาทางกลับออกไปไม่ได้ กลัว......
“ฮึก....พี่จง!! พี่อยู่ไหนอะ....ฮือๆๆๆๆ”
มินโฮนั่งทุกแล้วเอาหน้าซุกกับเข่าแล้วเริ่มร้องไห้ออกมา มินโฮที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กเข้มแข็งแต่ตอนนี้กลับร้องไห้ เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กระทบเข้าที่ร่างกาย มั่นใจว่าคนๆนั้นจะต้องเป้นจงฮยอนแน่นอน รีบโผเข้าไปกอดทันทีโดยที่ไม่ดูหน้าว่าเป็นใคร
“ฮือออ พี่จงงง พี่หายไปไหนมา”
“อะ เอ่อ.............”
“ฮือออออออออออ”
“อะไรว้ะเนี่ย”
ชางมินเกาหัวแกร๊กๆที่โดนเด็กที่ไหนไม่รู้กอดหมับเข้าที่เอว ที่เดินมาดูนี้เพราะได้ยินเสียงร้องไห้ แต่พอเดินเข้ามาก็ถูกกอด ชิม ชางมิน งงนะ เนี่ย !!!
“หะ เห้ยยย”
เงยหน้าปุ๊บพึ่งจะประจักษ์ว่าคนที่ตัวเองกอดอยู่นานประมาณ 3 นาทีไม่ใช่พี่จงฮยอน แต่กลับเป็นใครที่ไหนไม่รู้ซะงั้น มินโฮรีบผลักชายปริศนาแล้วเดินถอยหลัง 7 ก้าวด้วยความตกใจ
จากแรงผลักเมื่อครู่ ชางมินวัย 10 ขวบที่ไม่ทันตั้งหลักล้มกลิ้งลงไปกับพื้นทันที มินโฮรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ ชางมินทะลึ่งตัวขึ้นมาจากพื้นหญ้าแล้วมองหาเด็กเจ้าปัญหานั่นทันที
“มานี่ เลย มานี่”
เจอปุ๊บก็ออกแรงลากให้มาด้วยกัน มินโฮได้แต่ก้มหน้างุด เจอพี่ชายคนนี้หน้ากลัวยิ่งกว่าเจอผีซะอีก ด้วยนิสัยที่เป็นคนเงียบอยู่แล้ว ยิ่งเงียบเข้าไปอีกเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ไม่คุ้นเคย ชางมินเริ่มจะประสาทกิน เมื่อเด็กนี่ไม่ยอมพูดอะไร ไม่อยากจะทิ้งไปซะเฉยๆด้วย เป็นอะไรของนาย
“นายชื่ออะไร!!”ชางมินเอ่ยถามอย่างนุ่มนวลที่สุด แต่ดูเหมือนจะเป็นการตะคอกมากกว่ามั้ง....
“........................”
ความกลัวยิ่งทวีคูณเมื่อโดนตะคอกเข้าใส่ ยิ่งก้มหน้าเข้าไปอีกจนติดอก มองนิ้วเล็กๆของตนเองที่ขยับไปมา ชางมิน ก้มหน้ามองตามคนตัวเล็กกว่า มองอะไรวะ นิ้วมันน่าสนใจกว่าเค้าตรงไหนเนี่ย !! (ชางมิน นึก...)
“เอาละ เราจะถามว่านายชื่ออะไร”
เมื่อถามแล้วไม่ตอบ มันยิ่งเข้าถึงได้ยาก ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งด้วย แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้เหลือเกิน เมื่อชางมินเปลี่ยนน้ำเสียงในการถาม มินโฮรู้สึกน้ำเสียงนั้นมีพลังและอบอุ่น ความกลัวเริ่มหายไปความรู้สึกผูกพันเข้ามาแทนที่
“มินโฮ....เชว มินโฮ....”
“หืม.....นายยอมพูดกับเราแล้วหรอ”
“......................”
“-*-“
เงียบอีกแล้ว ไม่รู้จะเงียบทำไมนักหนา เหมือนว่าเด็กคนนี้จะพลัดหลงกับพี่ชายที่มาด้วยกัน ตอนแรกที่วิ่งเข้ามากอดเรียกเค้าว่าพี่นี่นา แต่ก่อนอื่นจะทำยังไงกับเด็กนี่ดี ??
“เอ่อ....เรา ชิม ชางมินนะ อายุ 10 ขวบ”
“ผม....7 ขวบเอง....”
“อา...งั้นเหรอ”
“......................”
แล้ว ชิม ชางมิน ก็นึกอะไรขึ้นมาได้....
“นี่ มินโฮมาด้วยกันกับเราหน่อยสิ”
“......................”
เด็กชายมินโฮไม่ตอบอะไร แต่ยอมให้ชางมินจับมือแล้ววิ่งไปด้วยกัน ชางมิน วิ่งอย่างว่องไวจนมินโฮต้องวิ่งตาม โชคดีนะที่ขายาว ทั้ง 2 วิ่งผ่านต้นไม้ พุ่มไม้ และอะไรต่างๆนาๆที่เป็นสีเขียว และเมื่อมาถึงที่หมาย ดวงตากลมที่โตอยู่แล้วก็โตมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากยกยิ้มด้วยความดีใจ
“ดอกไม้!!”
ดอกไม้หลากสีเต็มไปทั่วบริเวณมินโฮยืนหมุนตัวไปมาเพื่อมองรอบๆ ที่นี่สวยมากๆ ความกลัวที่พลัดหลงกับจงฮยอนหายไปหมด ดวงตาโตให้ความสนใจกับดอกไม้สีสวยต่างๆนาๆเสียมากกว่า ชางมินเห็นดังนั้นก็ยิ้มตาม เห้ย แล้วจะยิ้มตามทำไมเนี่ย!!
“ชอบใช่ป่ะ” ชางมินเดินมานั่งลงข้างๆมินโฮ ที่มัวแต่ดูดอกไม้จนลืมไปรึเปล่าว่ามาที่นี่ได้ไง??
“อื้อ ผมไม่เคยรู้เลยว่ามีที่ๆสวยขนาดนี้”
มินโฮยิ้มจนแก้มแทบจะปริ แก้มขาวเนียนอมชมพูเล็กน้อยเพราะผมจากการวิ่งเมื่อครู่ไม่รู้ทำไม ชางมิน ถึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วก็จัดการจุ๊บเข้าที่แก้มใสๆนั่น จนเจ้าตัวหันมามองขวับ
“พี่...ชางมิน....”
“เอ่อ........”
ชางมินทำตัวไม่ถูก แย่แล้ว เมื่อกี้ทำอะไรลงไปเนี่ย !!
“.............”
“มิน มินโฮ !!”
เสียงของคุณนายเชวดังมาแต่ไกลๆ มินโฮเห็นดังนั้นจึงหันไปมองหาแต่ไม่พบร่างของใคร ได้ยินแต่เสียง แต่คาดว่าคุณนายเชว จะต้องอยู่ไม้ไกลจากนี้แน่นอน
“คุณแม่!!”
มินโฮยิ้มดีใจที่เหมือนคุณนายเชวจะได้ยินเสียงของตน ว่าแล้วก็จะวิ่งไปหาคุณแม่ แต่ลืมไปรึเปล่าว่ามีใครอีกคนอยู่ข้างๆตนเองด้วย
“เอ่อ...ผมจะไปแล้วนะ”
“..............................”
“อ้ะ....แล้วเจอกันพรุ่งนี้ฮะ.....จุ๊บ!!”
ก่อนที่คุณนายเชวกับมินโฮจะเดินจากไปนั้น ชางมินเหมือนถูกแช่แข็ง สัมผัสจากริมฝีปากของมินโฮสู่แก้มของเค้ายังคงติดตรึงอยู่ และชางมินฉุดคิดขึ้นได้ ณ.วินาทีนั้น
จะไม่ล้างหน้าเลยคอยดู !!
หลายวันต่อมาที่ชางมินกับมินโฮเล่นกันที่สวนแห่งนี้ และก่อนจะจากกันไปที่ทั้งคู่จะหอมแก้มกันและกันแล้วบอกกันว่า ‘พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ’ ทั้งคู่ทำมันทุกวัน เหมือนมันจะเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว
และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน
“มินโฮ...”
“.........”มินโฮเงยหน้าจากของเล่นที่จับๆไว้ในมือมองหน้าชางมิน
“มะรืนนี้ พี่ก็ไม่อยู่แล้วนะ...”
“ไปไหน......”มินโฮวางของเล่นในมือไว้บนทรายสีขาวสะอาด เพือ่ฟังคำพูดของคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ
“บ้านพี่ไม่ได้อยู่ตรงนี้...บ้านพี่อยู่ที่โซล...เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...”เด็กชายชางมินพูดน้ำเสียงเศร้าสร้อย มินโฮเองก็เศร้าเหมือนกันทั้งแต่วันที่เราได้เจอกันนั้น มันมีความผูกพันมากกว่าเกินที่จะต้องลาจาก มากกว่าเพื่อน ความผูกพันนี้ คืออะไรกันแน่.....??
“แต่พรุ่งนี้เราก็จะได้เจอกันอีกไม่ใช่หรอ...”
“มันก็ใช่..........”ชางมิน ตอบเสียงเบา “งั้นพรุ่งนี้เรามาแลกเบอร์โทรกันนะ เราจะได้ติดต่อกันได้ไง”ชางมินยิ้มๆ ส่วนมินโฮได้แต่ตอบรับงงๆแล้วทำตาปริบๆเพราะไม่ค่อยเข้าใจว่าชางมินพูดถึงอะไร แต่รู้ว่าเราทั้ง 2 จะได้ติดต่อกันอยู่ก็พอใจแล้ว
“ผมไปแล้วนะ....”ได้เวลาที่มินโฮต้องกลับ ทั้งสองมองหน้ากันดีเหมือนจะรู้ว่าอะไร ชางมินเขยิบตัวเข้าไปใกล้แล้วจุ๊บแก้มของมินโฮนานกว่าทุกวัน มินโฮเองก็ทำเช่นเดียวกัน ทั้งสองมองหน้ากันเหมือนไม่อยากลาจาก ชางมินจึงเริ่มพูดขึ้นมาก่อน
“ขอกอดได้มั่ย...”
“อ้ะ...อื้อ....”
สวนสาธะราณะยามเย็น แสงแดดสีส้มส่องกระทบเด็กชายตัวเล็กๆ 2 คนกำลังกอดกัน เนิ่นนาน...ไม่มีใครอยากปล่อยใครไป แต่มันก็ได้เวลาที่มินโฮต้องไปอยู่ดี
“พรุ่งนี้เจอกันนะ...”
วันต่อมา..........
มินโฮนั่งรอชางมินตั้งแต่บ่ายโมง จนกระทั่งเย็นแล้ว ยังไม่พบเงาของชิม ชางมิน มินโฮชะเง้อมองจนคอยาว แต่ก็ไม่พบ จงฮยอนมองการกระทำของน้องชายอย่างไม่เข้าใจ มินโฮกำมือแน่น รู้สึกลางสังหรณ์ที่จะพรากพวกเค้าทั้ง 2 จากกัน
และแล้ววันนี้....ชางมินก็ไม่มา.........
มินโฮพึ่งเข้าใจตัวเอง ณ.วินาทีนี้....ทำไมพวกเราถึงต้องจุ๊บแก้มกันทุกครั้งก่อนจะจากกัน ทำให้เวลาที่พี่กอดผมมันถึงมีความสุข และ อบอุ่น ทุกนาทีที่อยู่กับพี่ ผมชอบช่วงเวลานั้น
เพราะรัก.....
แต่มาถึงตอนนี้ ชางมิน ไม่อยู่แล้ว.......
สายไปไหม มินโฮ.................................
และ รักแรก ของมินโฮ ก็จบลง เพียงเท่านั้น
เรื่องเหล่านี้คือต้นเหตุที่ทำให้ตั้ง 2 ต้องผูกพันกัน ตลอดกาล .....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาลงตอนที่ 1 แล้วววววว หวังว่าจะถูกใจคนอ่าน ..............
ไม่รู้จะพูดอะไรแฮะ 555 +
ถ้าเกิดมันสนุกมาก จนทำให้คนอ่าน(เกือบ)น้ำลายไหล ก็ต้องคอยให้นำลายไหลเสียก่อน
เพราะคงไม่มีเวลาเหลือเฟือมาอัพแน่นอน เห่อ ๆ
ยังไงขอกติกา เดิม 15 เม้น ขึ้นไปนะ ค่ะ ที่รัก............
รักคนอ่าน แน่นอนว่า คนเม้น ด้วยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น